Κανείς δε θα σε θυμάται για τις απόκρυφες σου σκέψεις.

[ARGYRO PANAYIOTOU]

ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΑΡΓΥΡΩ

Κανείς δε θα σε θυμάται για τις απόκρυφες σου σκέψεις.

Τα πιο σημαντικά λόγια που δίνουν μοναδικό νόημα στη ζωή είναι τελικά να μην δίνουμε σημασία στα απλά και ασήμαντα, να μην παίρνουμε τους άλλους ως δεδομένους,να μην συμπεριφερόμαστε εγωιστικά μα κυρίως να μην κρατάμε κακία σε κανένα. Το άρθρο αυτό το αφιερώνω σε όλους . Το μήνυμα ζωής λοιπόν είναι απλό μα τόσο σημαντικό και αξιομνημόνευτο. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους, βρες χρόνο να τους πεις ¨συγνώμη¨.¨ευχαριστώ¨ κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.Κανείς δε θα σε θυμάται για τις απόκρυφες σου σκέψεις. Ζήτα από τον Κύριο δύναμη και σοφία για να τις εκφράσεις.

«Άραγε ήξερε πόσο την αγαπώ...;
Μου δόθηκε ευτυχώς η ευκαιρία, μια τελευταία ευκαιρία να της πω δυο-τρία λόγια , λόγια που θα ΄πρεπε να λέω συχνά και να μην ξεχνώ ποτέ. »
« Σ΄ευχαριστώ που με γέννησες, σ΄ευχαριστώ που ήσουν πάντα καντά μου, στις χαρές και στις λύπες, μα πάνω απ΄όλα σ΄ευχαριστώ για την καθημερινότητά μας που την γέμιζες με ενέργεια, δύναμη, αγάπη και προσφορά. »

Πόσο ξαφνικά φεύγουν οι άνθρωποι από τη ζωή μας...Πόσο εύκολα χάνονται από τον κόσμο αλλά ποτέ από τις καρδιές μας. Ο θάνατος είναι μια υπενθύμιση προς τους ζώντες ανθρώπους να λάβουν ένα σημαντικό μήνυμα ζωής, που ο καθένας θα΄πρεπε να έχει πάντα στο μυαλό του. Αυτό το κατέγραψε πολύ εύστοχα ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες προς τις τελευταίες στιγμές του θανάτου του.

«Θεέ μου , αν είχα ένα κομμάτι ζωή..Δε θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι τους αγαπώ. Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που θα σ΄έβλεπα, θα έλεγα σ΄αγαπώ και δε θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη. Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Θεέ μου, αν μπορούσα , θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα πότιζα με τα δάκρυά μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο απ΄τα αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...»

Πόσα και πόσα καθημερινά πράγματα έχουν αξία και όταν τα χάσουμε συνειδητοπούμε πόσο σημαντικά ήταν για μας...Μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένας περίπατος τη νύχτα κάτω απ΄τα άστρα, ένα χαμόγελο, μια συζήτηση στον καναπέ του σπιτιού, στιγμές που κανείς δε θα υπολόγιζε και δε θα έδινε αξία όταν τις ζούσε. Μα πόσο σημαντικές είναι στη ζωή μας, πόσο αναγκαίες στην καρδιά μας και πόσο πολύ χαραγμένες μένουν στη μνήμη μας τελικά!!

«Το πέταλο ξηραίνεται και καταλήγει στο χώμα
Το βλαστάρι γίνεται σπόρος και ξαναγεννιέται.
Εμείς γεννηθήκαμε μια φορά και σπείραμε τους σπόρους μας.
Δε ξεραθήκαμε, δεν καταλήξαμε στο χώμα.
Γίναμε αιώνιοι και ξεχωριστοί από την πρώτη στιγμή που γεννηθήκαμε.
Γίναμε αιώνιοι και αιώνιοι θα μείνουμε για πάντα. »
_________________
Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.