Θ.ΒοήθειαςΘ.Βοήθειας   ΑναζήτησηΑναζήτηση   Εγγεγραμμένα μέληΕγγεγραμμένα μέλη   Ομάδες ΧρηστώνΟμάδες Χρηστών  ΕγγραφήΕγγραφή  ΠροφίλΠροφίλ 
Συνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σαςΣυνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σας   ΣύνδεσηΣύνδεση 

ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ GEMA ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ

 
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Συζητήσεις για Θέματα
Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας :: Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας  
Συγγραφέας Μήνυμα
KOSTAS GIAVASOGLOU
Πρύτανης


Εγγραφή: 19 Ιούν 2011
Δημοσιεύσεις: 186

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Οκτ 22, 2019 9:14 pm    Θέμα δημοσίευσης: ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ GEMA ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ Απάντηση με Συμπερίληψη

Από το έργο GEMA του Λιαντίνη και η σχέση με την φιλοσοφία του Ηράκλειτου αλλά και με τον Μύθο του Σπηλαίου από το έβδομο βιβλίο της Πολιτείας του Πλάτωνα
Εργασία μου στο φιλοσοφικό φόρουμ.
Λιαντίνης GEMA.
Κβαντομηχανικη Αρχή της Απροσδιοριστίας
Ένα τσακάλι κυνηγάει ένα λαγουδάκι, το πλησιάζει να το φάει όμως την τελευταία στιγμή το λαγουδάκι χάνεται από το τσακάλι. Εμείς που παρακολουθούμε χαιρόμαστε γιατί σώθηκε το λαγουδάκι, όμως εδώ υπάρχει λάθος, σώθηκε το λαγουδάκι, όμως θα πεθάνει της πείνας το τσακάλι. Εδώ είναι για να ζήσει το ένα από τα δύο. Ή το τσακάλι ή ο λαγός. Ούτε και τα δύο γίνεται να ζήσουν, ούτε και τα δύο να πεθάνουν. Ή το ένα θα συμβεί, ή το άλλο. Τρίτον δεν γίνεται. Tertium non datur.
Αν φύγουμε από τη λογική του είτε…είτε, και πάμε στη λογική του τόσο.. όσο, ο συλλογισμός θα ξετυλιχθεί εντελώς διαφορετικά. Από αντιθετικός, γίνεται συμπληρωματικός.
Θέλω να είπω: για να ζήσει το τσακάλι πρέπει να πεθάνει ο λαγός’ και αντίστροφα, για να ζήσει ο λαγός πρέπει να πεθάνει το τσακάλι.
Με άλλα λόγια, η ζωή στο προκείμενο είναι συνάρτηση του θανάτου, και ο θάνατος συνάρτηση της ζωής. Ζει το τσακάλι, αυτό σημαίνει ότι χρωστά την ζωή του στον θάνατο του λαγού. Ζει ο λαγός; Αυτό σημαίνει ότι χρωστά την ζωή του στον θάνατο του τσακαλιού. Το ένα ζει χάρη στο θάνατο. Το άλλο πεθαίνει χάρη στη ζωή.
Το εξαγόμενο είναι πως η βάση σε κάθε μορφής ζωής είναι ο θάνατος. Ο Θάνατος είναι το θεμέλιο και η αιτία της ζωής. Χωρίς θάνατο, δεν υπάρχει ζωή. Ζωή και θάνατος είναι τα δύο μισά που δίνουν εκείνο το απλό και απόλυτο φαινόμενο, που το ονομάζουμε φύση, φύεσθαι, γέννηση natura.
Ο Θάνατος είναι το αντίθετο της ζωής και η ζωή το αντίθετο του θανάτου, και όμως δεν υπάρχει ζωή χωρίς θάνατο και θάνατος χωρίς ζωή. Το ένα ζει μέσα από το άλλο. Σε μια διαλεκτική σχέση ευρίσκονται τα δύο όπου γεννούν κίνηση και ανομοιομορφία. Ζωή και θάνατος δημιουργούν την αέναη κίνηση του κόσμου μέσα στο χωροχρονικό συνεχές. Η αντίφαση κάθε πράγματος με τον εαυτό του, είναι αυτό που δημιουργεί μια διαλεκτική σχέση βάσει της οποία υπάρχει η κίνηση.
Ο Ηράκλειτος λέει (μετάφραση Κ.Αξελός) ότι όπου υπάρχει στασιμότητα κυριαρχεί ο θάνατος. Όπου όμως συμβαίνει αλλαγή και η μετάβαση υπάρχει πόλεμος και διχόνοια. Η σύγκρουση των αντιθέτων είναι αυτή που φέρνει την κίνηση. Ο αέναος ανταγωνισμός και η έριδα που διαταράσσουν τον κόσμο, τον φέρνουν τελικά σε αρμονία γιατί διαγράφουν τους νόμους του γίγνεσθαι και της συνεχούς ροής. Κάθε πράγμα ενέχει με αντίθεση με τον ίδιο του τον εαυτό. Η κίνηση δημιουργείται από την σύγκρουση των αντιθέτων.
Όλα συνδέονται μεταξύ τους, όλα είναι αλληλένδετα και αλληλοεξαρτώμενα, Το κάθε πράγμα έχει και το αντίθετό του και η διπολική αυτή σχέση είναι η κινητήρια δύναμη του κόσμου που θεμελιώνει το τελικό αποτέλεσμα μέσα από την αδιάκοπη κίνηση και αλλαγή. Η ανομοιομορφία είναι αυτή που δίνει την κίνηση, την ζωή, το ταίριασμα των ανομοιόμορφων, η ομοιομορφία φέρει στατικότητα θάνατο.
Ο Λόγος είναι το ενοποιητικό στοιχείο του κόσμου. Ο Λόγος είναι Φωτιά και η Φωτιά Λόγος. Ο Λόγος συνενώνει τα αντίθετα και, όπως και ο χρόνος διαπερνά και εξουσιάζει το περιέχον. Δεν είναι η αρχή του κόσμου γιατί σε ένα σύμπαν που << ήν αεί και έσται>>, αρχή και τέλος δεν έχουν νόημα. Εφόσον το σύμπαν υπάρχει από πάντα, αρχή και τέλος δεν έχουν νόημα γιατί δεν υπάρχουν.
Η φωτιά είναι η αρχή που μαζί με τον λόγο και τον χρόνο διαπνέει το σύμπαν. Αλλά όπως και με τον λόγο δεν είναι το αρχικό δημιουργικό στοιχείο. Φωτιά Λόγος και Χρόνος εξουσιάζουν τον Κόσμο μέσα από την συνεχή διακύμανση των αντιθέτων, μέσα από την ατέρμονη ροή των πραγμάτων. Η Φωτιά κυρίαρχο στοιχείο του σύμπαντος μπλέκεται σε κυκλική μετατροπή, σε μια μεταστοιχείωση, μέρη της οποίας είναι τα άλλα τρία στοιχεία, ο αέρας, η γη, και το νερό. Όλα συντίθενται και αποδομούνται μέσα από συνεχείς μεταβολές των μερών που συνθέτουν το όλον.
Εδώ θα μπορούσε να σκεφθεί κάποιος, μήπως ο Λόγος που συνταιριάζει τα αντίθετα, είναι το ενοποιητικό στοιχείο του κόσμου, που τα συνθέτει είναι και το ανώτερο στοιχείο που κυριαρχεί. Και Λόγος=Φωτιά=Φως=Ενέργεια. Ο Λόγος, ίσως είναι το αρχικό στοιχείο, αν και ο Ηράκλειτος λέει ότι τα πάντα υπάρχουν από πάντοτε. Σε μια πλατωνική θεώρηση θα μπορούσε να είναι ο Δημιουργός. Όμως στην Ηρακλείτια θεώρηση όλα είναι κύκλος και δεν υπάρχει αρχικό στοιχείο γιατί κάτι τέτοιο δεν έχει νόημα. Ο παγκόσμιος νόμος της ηθικής και του Θεού εδώ δεν έχουν θέση γιατί ο κόσμος δεν έχει καμία αιτιολογία. Περισσότερο θα μπορούσε να θεωρήσει κάποιος ότι εδώ ισχύσει ο νόμος της παγκόσμιας αρμονίας. Δεν υπάρχει κατά τον Ηράκλειτο κάτι έξω από τον κόσμο αυτό, μια διάνοια.
Η Φωτιά δεν είναι η αρχή του κόσμου γιατί ο κόσμος δεν έχει αρχή και τέλος. Είναι το αέναο γίγνεσθαι στο οποίο αντανακλάται ο κόσμος κάθε λεπτό. Η φωτιά συμμετέχει στην κυκλική πορεία της μετατροπής των στοιχείων και είναι η κινητήρια δύναμη της μεταβολής αυτής. Λόγος και Φωτιά εξουσιάζουν τον κόσμο, αλλά εκ των ένδον. Η Ηρακλείτεια σκέψη φώτισε τον δρόμο της σύλληψης του κόσμου ως μιας και μοναδικής οντότητας, και του παραμερισμού κάθε έννοιας δημιουργισμού και εσχατολογίας, υπέρ μια διαλεκτικής του γίγνεσθαι. (Μετάφραση Κ. Αξελός).
Ο βαθύτερος νόμος της φύσης, δεν είναι ή το ένα, ή το άλλο ανεξάρτητα από το ένα ή το άλλο. Αλλά είναι ή το ένα ή το άλλο μέσα από το ένα ή το άλλο.
Είναι η ζωή του λαγού μέσα από το θάνατο του τσακαλιού, ή η ζωή του τσακαλιού μέσα από τον θάνατο του λαγού.
Δε δίδεται, δηλαδή, ούτε το πρώτο (η ζωή του λαγού) ούτε το δεύτερο ( η ζωή του τσακαλιού), αλλά μόνο το τρίτο δίδεται, που προκύπτει σαν απροσδιοριστία του πρώτου και του δεύτερου. Μόνο tertium datur.
Αυτή η κυρίαρχη τάξη μέσα στη φύση καταργεί τον ένα από τους τέσσερεις νόμους της κλασικής λογικής. Καταργεί το νόμο του τρίτου ή μέσου αποκλείσεως. Prin-cipium exclusi tertii sive medii.
Όχι μόνο καταργεί το νόμο του τρίτου ή μέσου αποκλείσεως, αλλά αντίστροφα ιδρύει και επιβάλλει τον αντίθετό του σαν τον κυρίαρχο νόμο της λογικής πάνω στον οποίο στηρίζεται ο νόμος της ταυτότητας (Α είναι Α), και ο δεύτερος νόμος της αντίφασης (Α δεν είναι όχι Α).
Ο νόμος της μη αποκλείσεως του μέσου ή του τρίτου, Principium non exclusi tertii sive medii, μετά το 1927 που ο Χαϊζεμπεργκ διατύπωσε την αρχή της απροσδιοριστίας γίνεται ο υπερνόμος και της λογικής του ανθρώπου και της φύσης του κόσμου.
Με την αρχή της απροσδιοριστίας αναποδογυρίστηκε όλο το σύμπαν της λογικής του ανθρώπου.
Όπως η θεωρία της γενικής σχετικότητας του Αϊνστάϊν υπερκέρασε την κλασική μηχανική του Νεύτωνα έδειξε ότι σ΄ένα πιο υψηλό επίπεδο της πραγματικότητας, στον μεγάκοσμο με αποστάσεις παρσέκ και με ταχύτητες σε κλάσμα της ταχύτητας του φωτός, δεν ισχύουν οι νόμοι της κλασικής μηχανικής του μακρόκοσμου, έτσι και η θεωρία της απροσδιοριστίας του Χαϊζεμπεργκ υπερκέρασε την κλασική Λογική του Αριστοτέλη, γιατί έδειξε ότι σ’ ένα πιο χαμηλό επίπεδο της πραγματικότητας, στο μικρόκοσμο με μάζες διαστάσεων ατόμου και ταχύτητες κλάσμα της ταχύτητας του φωτός, δεν ισχύουν οι νόμοι της κλασικής λογικής του Αριστοτέλη.
Ολόκληρο το ντετερμινιστικό σύμπαν του Λαπλάς κατέρρευσε.
Το πείραμα του Βέρνερ Χάϊζεμπεργκ, να προσδιορίσει ταυτόχρονα και ακριβώς τη θέση και την ορμή του ηλεκτρονίου ενός ατόμου, το συνόδευε η ακόλουθη δυσκολία:
όταν το ποσό ενέργειας που έπεφτε επάνω στο ηλεκτρόνιο ήταν χαμηλής συχνότητας, ραδιοακτινοβολία μικροκυμάτων 10 επί ας πούμε, τότε η θέση και η κίνηση του ηλεκτρονίου μπορούσε να προσδιορισθεί ταυτόχρονα και ακριβώς, αλλά και δε μπορούσε. Γιατί η ενέργεια ήταν τόσο ασθενής, ώστε να μη διαταράζεται η κατάσταση του ηλεκτρονίου. Όμως η ενέργεια ήταν και τόσο ασθενής ώστε να μένει σχεδόν αόρατο το ηλεκτρόνιο. Κρατούσε την ορμή αλλά έχασε τη θέση.
Όταν το ποσό της ενέργειας που έπεφτε επάνω στο ηλεκτρόνιο ήταν υψηλής συχνότητας ακτινοβολία γ ραδιενεργού σώματος , τότε η θέση και η κίνηση του ηλεκτρονίου μπορούσε να προσδιοριστεί ταυτόχρονα και ακριβώς, αλλά και δεν μπορούσε. Γιατί η ενέργεια ήταν τόσο ισχυρή, ώστε να γίνεται καθαρά ορατό το ηλεκτρόνιο. Όμως η ενέργεια ήταν και τόσο ισχυρή, ώστε να διαταράζεται η κατάσταση του ηλεκτρονίου. Κρατούσε τη θέση αλλά έχανε την ορμή.
Όταν το ποσό της ενέργειας που έπεφτε πάνω στο ηλεκτρόνιο ήταν μέτριας συχνότητας ακτινοβολία ανάμεσα στο ορατό φάσμα 10 στην τετάρτη δύναμη οπι και στο υπεριώδες ΙΟ στην 116η δύναμη ας πούμε, τότε η θέση και η κίνηση του ηλεκτρονίου μπορούσε να προσδιορισθεί ταυτόχρονα και ακριβώς, αλλά με το ελάχιστο δυνατό σφάλμα. Γιατί η ενέργεια ήταν τόσο ασθενοϊσχυρή, ώστε μόλις να διαταράζεται η κατάσταση του ηλεκτρονίου, και τόσο ισχυροασθενής, ώστε μόλις να γίνεται ορατό.
Μόλις που κρατούσε τη θέση του και μόλις που κρατούσε την ορμή του. Αυτό το μόλις είναι το ελάχιστο δυνατό σφάλμα στον προσδιορισμό της θέσης Δρ και το ελάχιστο δυνατό σφάλμα της κίνησης Δς του ηλεκτρονίου.
Αυτό το μόλις είναι η αρχή της απροσδιοριστίας που ανακάλυψε ο Χάϊζεμπεργκ μέσα στη δομή των χημικών στοιχείων. Μέσα στη δομη, δηλαδή των λίθων με τους οποίους είναι κτισμένο το σύμπαν.
Το γινόμενο του σφάλματος στον προσδιορισμό της θέσης και της ορμής του ηλεκτρονίου δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να είναι μικρότερο από τη σταθερά του ΠΛΑΝΚ.
Εάν μεγαλώνει η τιμή του σφάλματος στον προσδιορισμό της θέσης (ακτινοβολία προς το ασθενές του φάσματος), τότε μικραίνει ανάλογα η τιμή του σφάλματος στον προσδιορισμό της ορμής. Εάν μεγαλώσει η τιμή του σφάλματος στον προσδιορισμό της ορμής ( ακτινοβολία προς το ισχυρό του φάσματος), τότε μικραίνει ανάλογα η τιμή του σφάλματος στον προσδιορισμός της θέσης. Όσο καθαρότερα βλέπω το ηλεκτρόνιο, τόσο περισσότερο διαταράσσεται η κατάστασή του, όσο πιο ανενόχλητο μένει το ηλεκτρόνιο τόσο δυσκολότερα το διακρίνω.
Όσο περισσότερο πλησιάζει το τσακάλι τον λαγό και ξεμακραίνει ο λαγός από το τσακάλι, τόσο περισσότερο προσεγγίζεται η πιθανότητα να μη πεθάνει ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Η ζωή οντοποιείται και αποθεώνεται τα ταυτόχρονα και για τα δύο ζώα ανάμεσα στη στιγμή της αστραπής. Αυτή η στιγμή της αστραπής μετρήθηκε από τον Χάϊζεμπεργκ, και η ελάχιστη δυνατή τιμή της βρέθηκε να φθάνει ως το όριο της σταθεράς του Πλάνκ. Όχι παρακάτω.
Απροσδιοριστία είναι η στιγμή της αστραπής.
Εκείνο που θέλεις να ειπείς με την αρχή της απροσδιοριστίας ο Πάουλι σε μια επιστολή του στον Χάϊζεμπεργκ, εγώ το παριστάνω ως εξής:
Η μπορεί κανείς να κοιτάζει τον κόσμο με τον οφθαλμό ρ και να έχει εικόνα- ημπορεί ανάποδα να τον κοιτάξει με τον οφθαλμό q και να έχει εικόνα, αν όμως ανοίξει και τα δύο μάτια του ταυτόχρονα, τότε δεν έχει εικόνα. Θα πλανηθεί.
Το διαβάζω ως εξής:
Ημπορείς να κοιτάς το τσακάλι να πεθαίνει και το λαγό να ζει. Έχεις εικόνα. Ημπορείς ανάποδα να κοιτάς το τσακάλι να ζει και το λαγό να πεθαίνει. Έχεις εικόνα. Αν όμως θέλεις να ειδείς ταυτόχρονα να ζουν ή να πεθαίνουν και ο λαγός και το τσακάλι, τότε δεν έχεις εικόνα. Θα πλανηθείς.
Αυτός είναι ο λόγος που όλοι οι σπουδαίοι άνθρωποι, όσοι προσέγγισαν τον βυθό της αληθείας για τη φύση και τη ζωή, υπήρξαν σχιζοφρενικοί.
Είναι κοινός και απλός ο λόγος ότι μεγαλοφυία σημαίνει παραφροσύνη.
Γιατί όλα τα μεγάλα έργα γεννούνται και μεγαλώνουν απάνου στη στιγμή της αστραπής του Δρ επί Αq.Και όλοι οι μεγάλοι άνθρωποι ζούν και περπατούν πάνω στην κόψη της αστραπής.
Η απροσδιοριστία είναι το αλφαβητάριο του βιβλίου της φύσης. Ο μεγάκοσμος την κρύβει στο υποθετικό σημείο αναστροφής του βέλους του χρόνου, Όταν θα συμβεί η αντιστροφή από τη διαστολή στη συστολή της πορείας του σύμπαντος. Ο μακρόκοσμος τη λέγει σε ένα εκατομμύριο παραδείγματα. Ο μικρόκοσμος τη σημαίνει στα Δέλτα του πε και του κιου του ηλεκτρονίου.
Η απροσδιοριστία ούτε λέγει, ούτε κρύπτει, αλλά σημαίνει. Σύμφωνα και με την πρώτη σύλληψή της από τον Ηράκλειτο.
Τα νερά στον ποταμό του Ηράκλειτου, που ποτέ δεν τα πατάς, γιατί πριν φτάσουν έφυγαν κιόλας, είναι τα Δέλτα του p και q
Όλα στον κόσμο αλλάζουν εκτός από τον ίδιο τον νόμο της αλλαγής, είναι τα Δέλτα του p και του q.
To άνω κάτω οδός μια, η αρχή και πέρας επί κύκλου κοινόν του Ηράκλειτου είναι τα Δέλτα του p και του q.
Το Δέλτα στο p της πλατωνικής Πενίας και στο q του πλατωνικού πόρου, που γέννησαν τον έρωτα.
Η ισόπαλη πάλη, ανάμεσα στα γκραβιτόνια των βαρυτικών καις τα φωτόνια των ηλεκτρομαγνητικών δυνάμεων στη διελκυστίνδα του ήλιο, είναι τα Δέλτα του p και του ς που μας χαρίζουν τη ζωή, το φώς και το θάνατο.
Ο Φθινόπωρος να καταλεί της άνοιξη για να τη χρεωθεί και ο θέρος να κηδεύει τον χειμώνα στον τάφο του κηδευτή.
Σε γενικές γραμμές η θεωρία του Χάους και η αρχή της απροσδιοριστίας διέπουν τον κόσμο. Όταν τα πάντα στην αρχή είναι απόλυτα προσδιορισμένα και έχουν απόλυτα προβλέψιμη πορεία αν ξεφύγει το παραμικρό απειροελάχιστα που δεν φαίνεται καν τότε το αποτέλεσμα είναι εκτός ελέγχου πλήρες χάος. Τα πάντα ξεφεύγουν και έχουμε άλλα αντί άλλων. Τα πάντα στην κόψη του μαχαιριού την ώρα της αστραπής. Όταν κάτι είναι και δεν είναι ταυτόχρονα, είναι παντού και πουθενά, τότε υπάρχει κάποια στιγμή λάμψης που τα πάντα είναι δυνατά. Αυτά συμβαίνουν στην κβαντομηχανική με τα κβάντα τα απειροελάχιστα στοιχεία της ύλης. Και είναι αξιώματα μαθηματικής έρευνας. Έτσι λειτουργούν οι μεγαλοφυίες στη κόψη τη στιγμή της αστραπής.
Ηράκλειτος Αυτή η ροή του χρόνου, η συνεχής αυτή μεταβολή που τα πάντα αλλάζουν στο διηνεκές, μας επιτάσσει να συνειδητοποιήσουμε πως η εικόνα που σχηματίζουμε για τον κόσμο δεν είναι διαρκής, είναι μια στιγμιαία εικόνα. Το επόμενο λεπτό τα πάντα είναι διαφορετικά κι ας φαίνονται ίδια. Το είναι σταθερό, παρά γίνεται αντιληπτό μόνο μέσα από την αλλαγή που οδηγεί σε αέναη κυκλική πορεία, όπου τα πάντα διαλύονται και ξαναδημιουργούνται. (Μετάφραση Κ.Αξελός).
Δεν υπάρχει παρελθόν παρόν μέλλον αλλά ένα διαρκές γίγνεσθαι, ένα χωροχρονικό συνεχές. Απλά ο εγκέφαλός μας με τις πέντε αισθήσεις λαμβάνει τρισδιάστατα ενώ στην πραγματικότητα ο κόσμος είναι αντανάκλαση της τέταρτης διάστασης στον τρισδιάστατο κόσμο. Τελικά δεσμώτες είμαστε μέσα στην πλάνη των αισθήσεων στο Σπήλαιο του Πλάτωνα.
Η στιγμή της αστραπής όταν τα πάντα είναι δυνατά. Εκεί συλλαμβάνονται οι ιδέες
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
mars
Πρύτανης


Εγγραφή: 09 Μάϊ 2007
Δημοσιεύσεις: 218

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Δεκ 19, 2019 8:20 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Ο άταφος νεκρός

¨Εκείνη η παράδοξη αντίληψη που είχαν οι έλληνες,
πως ο νεκρός πρέπει να καίγεται ή να ταφιάζεται χωρίς
χρονοτριβή, λαβαίνει νόημα μόνον όταν αντικρισθεί
σαν αλληγορία.
Η εξήγηση που έδιναν φαινομενικά, με την έννοια της ποιητικής
αδείας δηλαδή, ήταν πως η ψυχή του άθαφτου βασανίζεται,
γιατί βρίσκεται έξω από τον οικείο της τόπο. Πράγμα κατανοητό.
Γιατί ή είσαι ζωντανός και περπατάς στο φως του ήλιου,
ή είσαι θαμμένος και ακινητείς στο σκοτάδι του τάφου.
Ο άθαφτος νεκρός όμως , όντας ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι,
κρέμεται σε σημείο μεταίχμιο.

Βρίσκεται στη διαχωριστική γραμμή του δυνατού αδύνατου.

Σ΄ ένα τόπο άτοπο, σ΄ένα αξεπέραστο πέρασμα στο επίπονο πουθενά.

Επομένως, για να ξεφύγει την αγωνία του άτοπου και της ουτοπίας,
είναι χρεία να θαφτεί το γρηγορότερο.

Ο νεκρός που μένει άθαφτος στο φως είναι το ανάποδο του ζωντανού
που τον έχουν θαμμένο στο φέρετρο.
Η ιδέα μου είναι πως εκείνο που ήθελαν να σημάνουν οι έλληνες
με την πίστη τους στο περιεχόμενο τούτο της ταφής του άταφου
είναι η έγνοια τους για τους ζωντανούς, και όχι για τους πεθαμένους.

Οι έλληνες δεν ήταν αφελείς. Ούτε πρωτόγονοι και σπηλαιολόγοι.
Οι έλληνες ήταν άφταστοι καλλιτέχνες γιατί ήσαν φτασμένοι ρεαλιστές.
Δεν είναι ο άταφος νεκρός, δηλαδή που τους πονεί και τους σφάζει.

Αλλά ο ετοιμοθάνατος.

Ο ανήμπορος ζωντανός που μπαίνει στην τελική ευθεία του θανάτου του.¨


[ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, ΓΚΕΜΜΑ]
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
mars
Πρύτανης


Εγγραφή: 09 Μάϊ 2007
Δημοσιεύσεις: 218

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Ιαν 08, 2020 7:29 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Ο σύγχρονος κόσμος πεθαίνει, από τον Δημήτρη Λιαντίνη.

¨Χάνεται ο σημερινός άνθρωπος.
Ο κόσμος, η εποχή μας, ο πολιτισμός μας.
Καταποντιζόμαστε όπως η αρχαία εκείνη Ατλαντίδα
που γράφει στον Τίμαιο ο Πλάτων.
Αυτά δε σας τα λέω εγώ.
Αυτά τα είπανε και τα γράψανε όλοι οι επιφανείς
αιματολόγοι του πνεύματος από τον περασμένο κιόλας αιώνα.
Ο Φριδερίκος Νίτσε, ο Ντοστογιέβσκι, ο Σπέγγλερ, ο Έλιοτ,
ο Κάφκα, ο Φρόυντ, ο Τζόυς, ο δικός μας Καβάφης.
Σας κοιτώ και βλέπω να μην πιστεύετε αυτό που πιστεύουν.
Ότι ήρθε η παρακμή και έρχεται και η πτώση του πολιτισμού μας.
Σαν την παρακμή και την πτώση της Ρώμης που συμπαράσυρε
μαζί της ολόκληρο τον αρχαίο κόσμο.
Αλλά το να μην πιστεύετε, αυτό ακριβώς είναι η απόδειξη
ότι η γοερή αυτή πρόταση είναι αληθινή.
Οι κακές προφητείες της Κασσάνδρας βγαίνουν αληθινές,
γιατί κανείς δεν τις πίστευε.
Η αιτία, που ο σύγχρονος κόσμος πεθαίνει είναι ότι έλειψε
από τη ζωή μας η αίσθηση του τραγικού.
Ξεχάσαμε τον ηρωικό μας αντίλογο με τις Ευμενίδες,
που είπε ο Σεφέρης.
Μας πήρε ο ύπνος, μας πήραν για πεθαμένους
κι έφυγαν βρίζοντας τους θεούς που μας προστατεύουν.
Τι σημαίνει τραγικό, τι σημαίνει αίσθηση του τραγικού;
Την αλήθεια αυτή τη διατύπωσε μαθηματικά ο Δημόκριτος:
“Φυσικώς και αδιδάκτως ο άνθρωπος φεύγει μεν την αλγηδόνα,
διώκει δε την ηδονήν.”
Και εδώ είναι το δύσκολο.
Ο άνθρωπος, προπαντός σήμερα, με το ευδαιμονιστικό ιδεώδες
που τον κατακλύζει ζητά μόνο τη χαρά και αποστρέφει
το πρόσωπό του στη λύπη.
Με άλλα λόγια έγινε μισός και μισερός.
Έγινε μονοσήμαντος, ανισόποδος και ανισοσκελής και ανισόρροπος.
Έγινε μ’ ένα λόγο αφύσικος.
Μεταχειρίζεται μόνο το Είναι της φύσης και παροπλίζει το Μηδέν.
Αποτέλεσμα ο πολιτισμός του, ο τρόπος της ζωής του δηλαδή,
είναι της παρακμής και της αποσύνθεσης.
Είναι η λευχαιμία του σύγχρονου πολιτισμού που επισήμαναν
εκείνοι οι επιφανείς αιματολόγοι που ανέφερα στην αρχή.
Η ευθύνη μας για τις μέλλουσες γενεές είναι ανυπολόγιστη.
Γιατί με την παιδεία που δίνουμε στα παιδιά μας τους κρύβουμε
συστηματικά την κακή όψη της φύσης και της ζωής.
Το αίσθημα του τραγικού το κρύψαμε στη σπηλιά όπως
φυλάκισε ο Σίσυφος το θάνατο.
Και αλίμονο στο Σίσυφο, όταν ψηλά από τον Όλυμπο
θα αντιληφθούν οι θεοί την πονηριά του.¨

http://www.liantinis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=63%3Aosugxronoskosmospethainei&catid=7&Itemid=13
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
mars
Πρύτανης


Εγγραφή: 09 Μάϊ 2007
Δημοσιεύσεις: 218

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Ιούν 01, 2020 2:02 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Η αφελλήνιση του Ελληνισμού

¨Άλλοι θα βρούνε άλλα. Εγώ στην αφελλήνιση του ελληνισμού
ξεχωρίζω τρία δαιμονικά.
Τα βλέπω τέτοια με την έννοια ότι όρμησαν απέξω στην Ελλάδα
και κόψανε τον παιδαγωγικό λώρο του τοπίου με τον άνθρωπο.
Την αστροφεγγιά της φυσικής παιδείας τη σκέπασαν
με τον προβολέα της τεχνητής παίδεψης.
Στη γη μας οι χημικές ορμόνες της ψυχής ήρθαν πολύ
πριν από τις χημικές ορμόνες των γεωπόνων.
Οι τρεις επήλυδες σύμβουλοι, που στείρωσαν τη μήτρα του τόπου,
είναι ο νοητός ήλιος του χριστιανισμού, η οθωμανική συννεφιά
και η ευρωπαϊκή ομίχλη.

[Δημήτρης Λιαντίνης, Νυφομανής]
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
mars
Πρύτανης


Εγγραφή: 09 Μάϊ 2007
Δημοσιεύσεις: 218

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Ιούν 05, 2020 10:01 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

"Να υπάρχεις Ελληνικός δηλώνει τέσσερις τρόπους συμπεριφοράς.

-Ότι δέχεσαι την αλήθεια που έρχεται μέσα από την φύση.
Όχι την αλήθεια που φτιάχνει το μυαλό των ανθρώπων.

-Ότι ζεις σύμφωνα με την ηθική της γνώσης.
Όχι με την ηθική της δεισιδαιμονίας και των προλήψεων.

-Ότι αποθεώνεις την εμορφιά• γιατί η εμορφιά είναι δυνατή
σαν το νου σου και φθαρτή σαν τη σάρκα σου.

-Και κυρίως αυτό:
Ότι αγαπάς τον άνθρωπο.
Πώς αλλιώς! Ο άνθρωπος είναι το πιο τραγικό πλάσμα μέσα στο σύμπαν."

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
mars
Πρύτανης


Εγγραφή: 09 Μάϊ 2007
Δημοσιεύσεις: 218

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Ιούν 08, 2020 3:31 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

¨Το ελληνικό μέτρο είναι η ήρεμη αποδοχή από τον έλληνα
της απάνθρωπης φύσης.
Αποδοχή που έχει υψωθεί στη σφαίρα της πράξης.
Δεν πρέπει να μας ξεγελά, που μέσα σ' αυτόν το γαλήνιο όρο
φαίνεται πως λείπει η δραματική διάσταση.
Μήπως είδε τάχα κανείς την κτηνωδία της φύσης
στο λουλούδι που ανοίγει, στο πουλί που λαλεί,
στο κορίτσι που λούζεται;
Ύστερα το «γνώθι σαυτόν», που οδηγεί στο ελληνικό μέτρο,
πρέπει να το κατανοούμε σαν γνώθι σαυτόν της πράξης.
Στους έλληνες το γνώθι σαυτόν το υπαγόρεψε η ανάγκη,
γυμνώνοντας ως το κόκαλο τον άνθρωπο, να φανερωθεί
το έσχατο πρόσωπο της ύπαρξης του, που σαν όπλο
θα αντιμετώπιζε το έσχατο πρόσωπο της φύσης,
το απάνθρωπο, όπως τό' χε φανερώσει το ελληνικό φως.
Δεν είναι τυχαίο πως το γνώθι σαυτόν ήταν χαραγμένο
στους Δελφούς, στο ιερό του θεού του φωτός.
Τελικά το γνώθι σαυτόν και το ελληνικό μέτρο,
το «έδιζησάμην έμεωυτόν» και οι «Έρινύες της Δίκης»
για να μιλήσω τη γλώσσα του Ηράκλειτου2,
δεν είναι ο νόμος αλλά το ήθος των ελλήνων.
Ο νόμος που οδηγεί σ' αυτό το ήθος,
η θεωρία που οδηγεί σ' αυτή την πράξη,
είναι η γνώση τους για τη δύναμη της ανάγκης.
Η χωρίς την ύβρι και την ατίμωση, δηλαδή, υποταγή του έλληνα
στην κτηνωδία της φύσης.¨

[Δημήτρης Λιαντίνης, Νυφομανής]
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
mars
Πρύτανης


Εγγραφή: 09 Μάϊ 2007
Δημοσιεύσεις: 218

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Ιούν 13, 2020 11:51 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Και την Ελλάδα, για να σώζεται από τη δύναμη της φθοράς
του χρόνου, οι θεοί την επροίκισαν με το φως, με τις πέτρες,
και με τη θάλασσα.


Το φως

Το φως, με την έννοια του θάλπους, είναι η άχτιστη εστία
του οίκου μας, που τη γενιά μας την κληροδοτεί μια ακολουθία
προπατόρων με πρώτο γενάρχη τον ήλιο.
Χαράς λουτρό και γονιμότητας λειώνει το μάργωμα της ύλης,
συμπλάθει το πρόπλασμα του γεννημού και της δράσης,
και από τα βύθη της ακινησίας λύνει τις πληγές της ζωής.

Το φως, με την έννοια του θάμπους, κρησαρίζει το σωρό
της ακοσμίας. Χαρακώνει σύνορα τάξης και ρυθμού μέσα
στην απληστία του χάους. Και χωρίζοντας το μικρό από το μέγα
δίνει το νόημα και το λόγο στην αυτάρκεια της ποικιλίας
και στην πλησμονή της λεπτομέρειας.

Ανάμεσα στο κυκλάμινο από δώ και στο γαλαξία της Ανδρομέδας
από κει, το φως είναι ο διευθέτης και ο κοσμήτορας.

Η πέτρα

Στης πέτρας τα πολύκωχα κοίλα σκηνώνει ο ποταμός της δροσιάς.
Το στερητικό και το λίγο της πέτρας, πολεμώντας την αρρώστεια
του περιττού διακονεί τη ρώμη του αναγκαίου.
Με τον τρόπο αυτό οργανώνει τη χαλαρή αναζήτηση σε κρουστή
σιγαλιά και κατεργάζεται το φανέρωμα της λιτής χάρης.

Το αμετάβλητο σχήμα της πέτρας παιδαγωγεί την αντοχή
του έλληνα, και τη σκληράδα της αφής της κρυσταλλώνει
τα ρευστά ορμήματα της ψυχής του σε στερεούς ιριδισμούς
σχεδιασμών και κρίσεων. Στα γκρεμνά και στους βράχους
η δυναστεία της σιωπής φυλακίζει τη ροή του καιρού
σε δοχεία εμμονής και σε στήλες διάρκειας.

Με την έμπιστη ηρεμία στη δύναμη και στην ανάγκη
του φυσικού της λόγου η πέτρα τύπωσε τη μορφή της
στα πρόσωπα των ανθρώπων.
Από δω αναπήδησε το φαινόμενο των ελληνικών αγαλμάτων.

Η θάλασσα

Η θάλασσα, όντας το καθρέφτισμα της κάθε στιγμής
του ουρανού, νανουρίζει το αιώνιο όνειρο της ζωής.
Με τους ορίζοντες στα μπλε, κυανίζει. Σαν πληθαίνουν οι ώρες,
μπλαβίζει και συνοφρυώνεται.

Τα μεσάνυχτα σβήνει το φώς, και συμπαλεύει στην κλίνη της
το λικνιστικό βογγητό μιας ανήκουστης παράτασης.
Όμως ξυπνά πάντα με τα κρύσταλλα των παιδιών
και με τα γέλια των κήπων.

Ανεξάντλητη, βαθυβλέμματη, νερατζένια, γλαφυρόγλουτη,
πηδηχτή, θηλαστική και αφίλητη, η θάλασσα χαριεντίζεται
με τα λυγίσματα και τους ίσκιους της, όταν πνίγει τους κεραυνούς
μέσα της και τους ναύτες.

Όσο και να την κρεουργούν οι άνεμοι, όσο και να τη δαγκώνουν
οι λυσσάρικοι σκύλοι του Ιουλίου, ο μικρός πίσω από το μέγα Κύνα
την εποχή των κυνικών καυμάτων, στους dies caniculares,
τη θάλασσα ποτέ δεν την ξεδίψασε η βροχή. Και ποτέ δε
λιποθύμησε μέσα στα αναφιλητά και τον ιδρώτα της.

Αυτά τα τρία στοιχεία στην συνύφανση της φυσικής
ους ενότητας έσπειραν πάνω στο ελληνικό τοπίο τα γεννήματα
που έθρεψαν το πνεύμα του έλληνα με την ορισμένη ιδιοσυγκρασία.
Ας αφήσουμε κατά μέρος την πρόληψη για το διαλεχτό
της φυλής μας και την υστερία για θεική εύνοια,
καθώς ισχυρίζουνται οι εβραίοι για τον δικό τους λαό.
Το μυστικό του μοναδικού τρόπου ζωής που δημιουργηθηκε
στην Ελλάδα πρέπει να το δούμε κάτω από το πρίσμα αυτής
της γεωγραφικής κράσης.

[Δημήτρης Λιαντίνης, Νυφομανής]

ΕΛΛΑΣ=ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΕΤΡΑ, ΛΙΘΟΣ.
ΕΚ ΤΟΥ ΕΛ=ΦΩΣ, ΦΩΤΕΙΝΟΣ-Η-Ο ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΣ=ΠΕΤΡΑ Ή ΛΙΘΟΣ.

¨ΟΤΑΝ Η ΓΗ ΘΑ ΕΚΠΝΕΗ ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ,
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΗΣ ΛΕΞΙΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ¨ΕΛΛΑΣ¨.

[ΖΑΝ ΡΙΣΠΕΝ]
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
mars
Πρύτανης


Εγγραφή: 09 Μάϊ 2007
Δημοσιεύσεις: 218

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Ιούλ 03, 2020 8:30 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

¨Μ’ ένα λόγο, ο μέγας και ο βαθύς εβραίικος πολιτισμός–
δεν ειρωνεύομαι, κυριολεκτώ- μέσα από τη χριστιανική του μετάλλαξη,
κι αυτή πια δεν είναι ούτε μεγάλη ούτε βαθιά, πέρασε ως το μυελό
των οστών και στη διπλή σπείρα του DNA όλων των νεοελλήνων.
Ένα μόνον δεν γνωρίζουν. Ότι ο σπουδαίος αυτός πολιτισμός
είναι εντελώς αντίθετος με τον πολιτισμό της κλασικής Ελλάδας.
Το αρνί και ο λύκος.
Ο πάμφωτος ναός της Αφαίας στην Αίγινα,
και το μονύδριο της αγίας Ελεούσας στο νησί της λίμνης
των Ιωαννίνων, με την αγράμματη καλόγρια που κυνηγά τις έγκυες
και τις λεχώνες, γιατί `ναι μαγαρισμένες, λέει.
Αλλά δεν είναι εδώ ο καιρός και ο τόπος για τέτοιες εξηγήσεις.
Το θηρίο το καταπάλεψα σε άλλες εκστρατείες.
Ήμουν και εγώ στον πόλεμο τοξότης που ξαστόχησε, λέει ο ποιητής.
Τέτοια λογής αποτέλεσμα θα μας δώσει η στατιστική έρευνα
στον πληθυσμό της χώρας αναφορικά με την απόδραση
του Ελληνικού, και την επίδραση του Εβραίικου.
Στην επιφάνεια και στον τύπο και στο όνομα είμαστε έλληνες.
Στο βυθό όμως και στην ουσία και στην ύλη είμαστε εβραίοι.
Και μην μας παραπλανά το απλοϊκό δικηγοριλίκι, που κανοναρχούν
ιεροκήρυκες και ιερολόγοι, ότι τάχατες άλλο εβραίοι κι άλλο χριστιανοί.
Άλλο ορθόδοξοι κι άλλο ρωμαιοκαθολικοί.
Ο ισχυρισμός αυτός είναι δόλιο σόφισμα, και αφέλεια ξεχειλωμένη.
Όσοι λένε τούτη την παλαβομάρα, είναι σα να λένε:
Άλλο εταίρα κι άλλο πουτάνα. Μα σε σεμνεία δουλεύουνε και οι δύο.
Άλλο δρομέας κι άλλο δισκοβόλος. Μα αθλητές είναι και οι δύο.
Άλλο λέμφωμα, άλλο λευχαιμία, κι άλλο νεοπλασία του λάρυγγα.
Μα καρκίνοι είναι όλοι τους. Και κακά σπυριά, που σκοτώσανε
Καβάφη και Φρόυντ.
Οι νεοέλληνες εκρατήσαμε το σχήμα από τους έλληνες .
Η μάζα όμως, το m που λένε οι φυσικοί, είναι καθαρά εβραίικη.
Και ο χώρος, το spatium ή s που λένε οι φυσικοί, μέσα
στον οποίο συντελέστηκε η αφελλήνιση των ελλήνων είναι
το χριστιανικό βυζάντιο. Και ο χρόνος ο tempus ή το t που
λένε οι φυσικοί, που στη διάρκειά του συντελέστηκε
ο εξεβραϊσμός των ελλήνων είναι από τον καιρό του Θεοδόσιου
μέχρι σήμερα.¨

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, ΓΚΕΜΜΑ]
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
mars
Πρύτανης


Εγγραφή: 09 Μάϊ 2007
Δημοσιεύσεις: 218

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Ιούλ 03, 2020 8:33 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

¨Ο εβραίικος πολιτισμός ολόκληρος είναι ένας
Διόνυσος. Μια φοβερή ανυπέρθετη δύναμη ύλης.
Είναι το βρυαρό και πανίσχυρο ρεύμα ροών και δυνάμεων,
ένας Αρμαγεδών κίνησης και ορμής, που πηγάζει από το μυχό
της κοσμικής ουσίας και χύνεται στο σύμπαν.
Ένας Αρμαγεδών όχι οργανωμένος και εύτακτος,
γιατί του λείπει το Απολλώνιο στοιχείο.
Του λείπει δηλαδή η επιστήμη, ο γνωστικός φωτισμός,
η ελεγχόμενη ανακάλυψη, η μαθηματική συμπεριφορά.
Οι εβραίοι δεν έκαναν ανακαλύψεις, έχουν μόνο
Αποκάλυψη.
Γι' αυτό οι εβραίοι δεν εδημιούργησαν επιστήμη, όπως
έγινε με τους έλληνες. Απέναντι στην προσωκρατική
φυσική και την ευκλείδεια γεωμετρία, οι εβραίοι το μόνο
που κατάφεραν ήταν να στήσουν το νοητό ναό του Ιεζεκιήλ.

Απέναντι στη φιλοσοφία των ελλήνων, τη διαλεκτική τους
μέθοδο δηλαδή, οι εβραίοι έστησαν το δεσποτικό λόγο των
πατριαρχών, των κριτών, των βασιλέων, των προφητών.

Απέναντι στο γεωμετρημένο ήθος της ελληνικής
τραγωδίας, έστησαν την καρμανιόλα του μωσαϊκού
δεκάλογου. Απέναντι στην ελληνική δημοκρατία τόσο του
Ιωνικού όσο και του δωρικού τύπου, οι εβραίοι έστησαν
το αρχέτυπο του φασισμού.

Εχρησιμοποίησαν σαν όπλο τους βέβαια το χριστιανισμό,
ένα νόθο και μυσαρό παρασάρκωμα του σώματος τους,
από τους ίδιους απόβλητο, και αφάνισαν την ωραία Ελλάδα.
Ότι δεν εκατάφερε η ανδρεία, το κατάφερε ο δόλος.
Η κλασική περίπτωση του έλληνα Διγενή.
Ζηλεύγει ο Χάρος, με χωσιά μακρά τονε βιγλίζει,
και λάβωσέ του την καρδιά και την ψυχή του επήρε.
Αλλά πέστε να πάψουν επάνω οι φωνές των γυναικών.
Και σταματήστε τα δάκρυα για τον Ορέστη.
Γιατί κάπου βαθιά στον καθένα μας υπάρχουν
κρυμμένοι οι έλληνες.
Και περιμένουν.

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, ΓΚΕΜΜΑ].
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
mars
Πρύτανης


Εγγραφή: 09 Μάϊ 2007
Δημοσιεύσεις: 218

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Ιούλ 07, 2020 11:44 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Πίσω από τα Σκόπια, από το Αιγαίο, τις Ολυμπιάδες, την
Κύπρο- πίσω από τους κατσιβελισμούς, τα δάνεια και τις
ψωροκώσταινες• πίσω από Εξαρχόπουλους, Μεταξάδες και
Παπαδοπουλέους• πίσω από μαρίκες και μιμίκες και κατσίκες, και
κοσκωτάδες και σκατάδες• πίσω από κορυ-δαλούς και κοριούς και
καθάρσεις και λοιμοκαθαρτήρια• πίσω από ρουσφέτια και βιλαέτια
και κασαβέτια, βρίσκεται η εθνική μας σχιζοφρένεια. Αυτή
απεργάστηκε την εθνική πόλωση, και την εθνική αταυτότητα.

¨Έτσι, λοιπόν, από τούτη τη συμφωνία του πατριάρχη
με το σουλτάνο, πέρα από τους τέσσερες αιώνες της φοβέρας
και της σκλαβιάς, τι βγήκε;
Βγήκε η περίφημη ρασοφόρα διπλωματία του ραγιά και του καγιά.
Σήμερα τη λέμε φανάρι και φαναριωτισμό.
Είναι οι φαναριώτες.
Οι αόρατοι τουρκολάτρες.
Οι πρί-ντζιπες και οι ηγεμόνες της Βλαχομπογδανίας που λέει ο Ρήγας.
Οι καρατζάδες, οι μουρούζηδες, οι σούτσοι, οι ρα-γκαβήδες,
οι μαυροκορδάτοι, και οι πανάθλιοι κωλέττηδες.

Αυτή η λύμη και η συφορά.

Το θρεφτάρι του πατριάρχη και του σουλτάνου.
Το θρεφτάρι του ελληνοεβραίικου φυράματος, δηλαδή,
στην καινούργια του μετάλλαξη, που όταν θα 'ρθεί η ώρα του
μεγάλου Σηκωμού, θα παίξει τον ολέθριο ρόλο του.

Θα δημιουργήσει τη μοιραία αντιπαράθεση ανάμεσα στους
γνήσιους έλληνες, τους ελληνοέλληνες αλλιώτικα, και στους
μούλους έλληνες, τους ελληνοεβραίους αλλιώτικα. Ανάμεσα,
δηλαδή, «στα συνήθεια της Ιλιάδας» που αποκρα-τούν ακόμη, όπως
έγραφε ο Σολωμός, την ουσία, και στη δουλόφρονα και μουλωχτή
πολιτική του κλήρου, τον τύπο.

Το σχήμα ελληνοέλληνες και ελληνοεβραίοι στο μεγάλο
σηκωμό θα λάβει τη διπλή διάταξη.
Από δω οι αγωνιστές και οι αγράμματοι, από κει οι πολιτικοί
και οι κοντυλο-φόροι φαναριώτες.¨

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΓΣ, ΓΚΕΜΜΑ]
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
mars
Πρύτανης


Εγγραφή: 09 Μάϊ 2007
Δημοσιεύσεις: 218

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Ιούλ 07, 2020 12:03 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Για τον Ιησού
Ο ίδιος όμως ο Ιησούς, και έξω από τη χρήση που του κάμανε
οι άνθρωποι, έζησε αυθεντικά το ταξίδι του στον Άδη.
Έζησε δηλαδή την ουσία του θανάτου του όχι στο σταυρό αλλά
στο νου του.
Όπως περίπου και ο Οδυσσέας.
Ο Ιησούς, δεν επέθανε την Παρασκευή στο λόφο του Γολγοθά,
αλλά την Τετάρτη στο Όρος των Ελαίων.
Ερη¬μίτης, από τους άλλους παραμελημένος, και παράμερα.
Ήτανε τότε που ίδρωνε αίμα, και ψιθύριζε ένδακρυς
«περίλυπός έστιν ή ψυχή μου έως θανάτου».

Εκεί και τότε έπαιξε στο ζάρι την αγάπη του για τη ζωή
και τον τρόμο του για το θάνατο.
Ό,τι αποφασίστηκε, το αποφάσισε η σκοτεινή βούληση της ζαριάς.
Όχι αυτός. Με τέτοιο νόημα πρέπει να ιδούμε εκείνα τα λόγια,
που από μόνα τους συνιστούν μια μαθηματική ανωμαλία (singularity):
«παρελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο, πλην ουχ ως εγώ θέλω
αλλ' ως συ». Στην πρόταση αυτή έχουμε ένα ακόμη ακριβές
παράδειγμα, ή διανοητικό πείραμα, της Απροσδιοριστίας
του Χάιζενμπεργκ.

Κατά τα υπόλοιπα ο Ιησούς ετελείωσε στα καρφιά με τη διαυγή
συνείδηση του πλήρους εξευτελισμού και της τέλειας αποτυχίας.
Απάνω στον σταυρό και κοντά στο τέλος του, ο ίδιος ούτε είδε
ούτε φαντάστηκε την υστε¬ροφημία, την τιμή και τη λατρεία
που του φύλαξε το μέλλον. Στον εαυτό του, ελκόμενο
και θνήσκοντα είδε έναν ποιητή των ονείρων που πεθαίνει αισχρά
και ατιμα¬σμένα.

Ο Ιησούς είναι ο άνθρωπος της εποχής του, αλλά και ο διαλεχτός
της νέκυιας των ποιητών. Ξεψύχησε κυκλωμέ¬νος από
τις ίδιες σκέψεις καλιακούδες, που θα είχε κάμει ο καθένας
από κείνους τους έξι χιλιάδες δούλους του Σπάρτακου, όταν
ους είχε σταυρώσει εκατό χρόνια πα¬λαιότερα ο Κράσσος
στο δρόμο από την Καπούη για τη Ρώμη.

Στα λόγια του «ίνατί με εγκατέλειπες;» βλέπω ένα συντριμμό χωρίς όρια.
Το πιο αξιοθρήνητο ναυάγιο της υπαρκτικής βίωσης του ανθρώπου.

Αν γινότανε τρόπος να ξαναγυρίσει σήμερα κοντά μας, και έβλεπε
τη χάρη με την οποία τον έχρισε η ιστορία, θα χαιρότανε.
Γιατί θα 'βρισκε πως την άξιζε τέτοια τιμή από τους ελάχιστους
εκείνους που κατανοούν το δράμα του. Επειδή έζησε ζωντανός
το θάνατο του. Στην ίδια τροχιά του Οδυσσέα και του Αινεία.

Όμως, στα εκατοντάδες εκατομμύρια που τον λατρεύ¬ουν σήμερα
σα θεό, τους χριστιανούς καθώς τους λένε, θα είχε να ειπεί. Αυτός,
ο φάγος και οινοπότης:

Μα εγώ δεν είμαι χριστιανός, βρε σαφρακιάρηδες.
Κι εσείς μοιάζετε σε μένα, όσο μοιάζει ο ρυπαρός ιπποπότα¬μος
στο περήφανο άλογο με το κατάλευκο δέρμα και τα κατάμαυρα μάτια.
Όλους εσάς δεν ήρθα να σώσω.
Να σας καταγγείλω ήρθα, και να σας φραγγελώσω.
Το μυαλό σας, την ψευτιά σας, την αχρεία ψυχή,
και τις δολερές σας πράξεις.
Αυτά είχα στο νου μου, την ώρα που τίναζα τα αστροπελέκια
με τα απανωτά «ουαί» για τη φαρισαϊκή ηθική σας.
Με αστραπές τρεκλές, με βροντή και με λάμψη εμαστίγωσα
την υποκρισία σας. Και σεις με κάματε ση¬μαία στα ψεύδη
και σάλπιγγα στις πομπές σας.
Γιατί όλοι σας, από τον πάπα της Ρώμης και τον πατριάρχη
της Πό¬λης, από το σοφό θεολόγο και το φοροφυγά επίτροπο
της ενορίας ως τον τουρλωτό καθηγούμενο του μοναστηριού,
είσαστε ίδιοι οι τάφοι που παράσταινα.
Γιομάτοι ακαθαρ¬σίες, μύγα κουλουμωτή, και σάπια κόκαλα.
Και τούτο το τέρας των τεράτων δύο χιλιάδες χρόνους τώρα.
Το σέρνετε και χαράζετε την τροχιά της ιστορίας, όπως οι Τρώες
που έσερναν εκείνο το ξύλινο άλογο με χαχανητά και αλλη¬λούια
από τα τείχη στην πόλη.
Χωρίς να ξέρουν ότι ετοί¬μαζαν το χαμό τους.
Σας βλέπω χωσμένους στα ερείπια της ιστορίας, που οι ίδιοι
στο όνομά μου θα την γκρεμί¬σετε.
Διπλοεντέληνοι και παχυμουλαράτοι.
Κακά σας έμα¬θε, όποιος σας είπε ότι σας φέρνω ειρήνη.
Ρομφαία και μαχαίρια σας έφερα1. Και το μεγάλο πόλεμο
στον εαυτό σας πρώτα, και ύστερα στους υποκριτές του κόσμου.
Καμωθήκατε πως δεν καταλάβατε αυτά που σας είπα.
Όμως τα λόγια μου ήσαν κρυστάλλινα και καθαρά σαν τα μάτια μου.
Εκείνος που είναι να τραβήξει το δρόμο μου, είπα, θα σηκώσει
τον δικό του σταυρό1.
Αλλο πέρασμα δεν υπάρχει.
Ούτε άλλη ερμηνεία στα λόγια μου.
Μα εσείς διακωμωδήσατε την τραγωδία.
Ανοίξατε πόρτα εκεί που δεν υπάρχει.
Την οδηγία μου την κατεβάσατε στη λασπουριά και στα έλη σας.
Όπου κοάζετε και βουτάτε με τους βαθράκους.
Εγώ να σηκώσω τις δικές σας αμαρτίες;
Για ποιο λόγο τάχα, χαραμήδες;
Το χρώσταγα στην αμά¬θεια, στην οκνηρία, στο βόλεμά σας;
Στο λιανό άντερο και στο χοντρό σας;
Ναι. Είναι αλήθεια πως σας ζήτησα ν' αγαπάτε τους άλλους.
Αλλά πώς ημπορείτε, θεομπαίχτες, ν' αγαπάτε τους άλλους,
αν δεν πάψετε πρώτα ν' αγαπάτε τον εαυτό σας;
Που ο καθένας σας πιστεύει πως είναι ο άξονας,
που γύρω του κινείται η γη και η ιστορία;
Με παραχαράξατε ως το τελευταίο μου κύτταρο.
Και διδάξατε πονηρά ότι ανέβηκα στο σταυρό,
για να σας λυτρώσω, Όχι.
Εκείνος που είναι να σωθεί, που σημαίνει εκείνος που διάλεξε
τη ζωή της αρετής και του δίκιου, θα τραβή¬ξει αναπόφευγα
για το δικό του λόφο και το δικό του όρος.
Τέλος, κιοτήδες και κάλπηδες. Αγιορείτες, μαδεμλίνοι,
δομηνικανοί, σαβουρώματα.
Τέλος.
Αρκετά, στο όνομά μου σταυρώσατε το ανθρώπινο γένος !


[Δημήτρης Λιαντίνης, Ελληνικά]

http://iscreta.gr/2016/12/%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CF%80%CF%89%CF%82-%CE%BF-%CE%B9%CE%B7%CF%83%CE%BF%CF%8D%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CF%84/#
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
mars
Πρύτανης


Εγγραφή: 09 Μάϊ 2007
Δημοσιεύσεις: 218

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Ιούλ 10, 2020 8:30 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

¨Ο άνθρωπος που τιμάει τον εαυτό του, και τιμάει
και το συνάνθρωπο, ένα μόνο τού μένει να κάνει:
Με το φως και την ακτινοβολία της γνώσης
να αγωνίζεται να συγκρατεί τη φοβερή δύναμη
του σκότους των θρησκειών.¨

(Δημήτρης Λιαντίνης, Τα Ελληνικά, σελ. 227)

¨Οι καμπάνες, οι γραβάτες, οι χειραψίες και τα πρωτόκολλα,
η ελεημοσύνη και οι διακηρύξεις για ισότητα, δικαιοσύνη
και ελευθερία αποτελούν το διάσημα του ξεπεσμού
του ανθρώπου.¨


¨Έγραψα τα Ελληνικά και το Γκέμμα σε εφτά χρόνους,
από οργή για τους αιώνες που δεν θα υπάρχω.¨

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ]

https://www.youtube.com/watch?time_continue=4&v=gZvgrzfQhSs&feature=emb_logo
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
mars
Πρύτανης


Εγγραφή: 09 Μάϊ 2007
Δημοσιεύσεις: 218

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Ιούλ 10, 2020 8:34 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

¨Σας είχα προειδοποιήσει, μα δεν με πιστέψατε.
ΣΕ ΝΙΚΗΣΑ ΘΑΝΑΤΕ
Θα πεθάνω, Θάνατε, όχι όταν θελήσεις εσύ,
αλλά όταν εγώ θα θελήσω.

Σε τούτη την έσχατη ολική πράξη,
δεν θα γίνει το δικό σου, αλλά το δικό μου.

Παλεύω τη θέλησή σου. Παλεύω τη δύναμή σου.
Σε καταπαλεύω ολόκληρον.
Μπαίνω μέσα στη γη, όταν εγώ αποφασίσω,
όχι όταν αποφασίσεις εσύ.
Και σένα σε αφήνω ρέστο και ταπί.

Με βλέπεις κατεβασμένο στον Άδη
αφεαυτού μου και αυτοθέλητα.
Και ανατριχιάζεις εσύ και το βασίλειό σου.
Ο τάφος, η ταφόπλακα, το σκοτάδι,
το ποτέ πια και όλα σου τα υπάρχοντα μπροστά
στην πράξη μου και στην επιλογή μου
μένουν εμβρόντητα και χάσκουν.¨


[ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ]

¨Εδιζησάμην εμεωυτόν¨
ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ
(Αναζήτησα τον εαυτό μου)

ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ..
ΒΡΗΚΕ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ.
ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗΝ ΖΩΗ..
ΒΡΗΚΕ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Επισκόπηση όλων των Δημοσιεύσεων που έγιναν πριν από:   
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Συζητήσεις για Θέματα Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες
Σελίδα 1 από 1

 
Μετάβαση στη:  
Δεν μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης





Μηχανισμός forum: PHPBB

© filosofia.gr - Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του.

Υλοποίηση, Φιλοξενία: Hyper Center