ΕΧΕΤΕ ΠΟΤΕ [ΣΙΧΑΘΕΙ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ];

[skoteinos]

[dim mam]

Διαβαζοντας το κειμενο (ή τα κειμενα να λεμε) της φιλης στο liantinis.gr, μου ηρθε αμεσως στο μυαλο μια σκηνη και λογια απο την ταινια του σουρεαλιστη Λουις Μπονουελ, ''Η Κρυφη γοητεια της Μπουρζουαζιας'':

Γυναικα= Παπα, πεθανει ενας ανθρωπος στο χωριο. Θελει να τον εξομολογησεις.

Παπας= Παμε γρηγορα...

(Φθανουν σε εναν αγροτοπο. Ο παπας πηγαινει να μπει σε εναν χωρο, οπου βρισκεται ο μελλοθανατος. Η γυναικα, που τον πηγε εκει, ειναι μια γριουλα με μια μικρη τσαντα στα χερια. Ξαφνικα ομως πριν μπει ο παπας, η γυναικα τον σταματα και του λεγει...)

Γυναικα= Παπα θελω να σου πω. Δεν αγαπησα ποτε τον Χριστο. Για να πω την αληθεια τον μισω και τον σιχαινομαι απο τοτε που ημουν μικρο παιδι...


Υγειαινουμε...
_________________
''Οταν λέω ποίηση δεν εννοώ κάποιο λογοτεχνικό είδος. Ποίηση είναι ένας ξεχωριστός τρόπος να συνειδητοποιείς τον κόσμο...'' (Αντρέι Ταρκόφσκι)

[AΦΡΟΔΙΤΗ]

Μακάρι να είμαστε χαλαροί ήρεμοι και σοβαροί, εκεί που πρέπει. Ειρηνικοί και ξεκάθαροι. ΚΑΜΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ...
Που κρύβεται η πρωτογέννητη ευφορία,
το αγνό αιθέριο χαμόγελο,
η αγαλλίαση
η καθαρότητα.
Δακρύζω σιωπηλά ταξιδεύοντας.
Βλέπω ακούω αγγίζω μιλώ
λευτερώνομαι...
_________________
Δ.Λ.-ΑΦΡΟΔΙΤΗ-
Μόνη.Πανίσχυρη. Μοιάζω σ΄ εσένα,
σ΄όσα μου δίδαξες και εννοούσες,
πάντοτε έλεγες πως μ΄αγαπούσες
ζωή και θάνατος γινήκαν [ένα]...
Στις λιμνοθάλασσες της μοναξιάς...΄Ημουν και είμαι εκεί που πας...