η επιστήμη (μικρό σατυρικό διήγημα)

[georgemaus]

Επειδή ο φίλτατος άργησε λίγο και ίσως περάσει καιρός μέχρι να τελειώσει, θα δημοσιεύσω σήμερα ένα μικρό αυτοτελές σατυρικό διήγημα από την ανέκδοτη μέχρι στιγμής συλογή διηγημάτων μου ''ιστορίες για πλάκα'' η ιστορίες της πλάκας, όπως θέλετε πάρτε το, σαν μικρή ανταμοιβή για όσους περιμένουν την συνέχεια του ''φίλτατου''...


η επιστήμη

Για τον Κακάτση, αυτόν τον απίθανο γέροντα που μέχρι το τέλος της ζωής του, δεν έχασε το κουράγιο και το κέφι του να πειράζει και να στήνει φάρσες στους ανθρώπους, έχω ξαναγράψει. Μα ένας Κακάτσης, δε μπορεί να μείνει για πολύ ήσυχος. Μπορεί να μην έχει την δυνατότητα πια να ενοχλεί, αφού εδώ και κάμποσα χρόνια κοιμάται ήσυχος στην αγκαλιά της γης, έχει όμως την δύναμη να τσιγκλάει έναν συγγραφέα. Γιατί ο Κακάτσης, ήταν με το τρόπο του ήρωας. Ένας απλός κι αγαπημένος ήρωας, που η απουσία του, φτώχυνε μια για πάντα τη πλατεία του χωριού μας. Γιατί η πλατεία ήταν ο τόπος της δράσης του. Εκεί και το σπίτι του, ένα μικρό πέτρινο σα χελιδονοφωλιά. Με τη περγουλιά και τη τζιτζιφιά στη στενή αυλή. Και τις γλάστρες πάνω στη μαντρούλα, που με τόση φροντίδα διατηρούσε εκείνος, μαζί με τη γριά του τη κυρα Πηνελόπη.
Έτσι σήμερα, τούτο το καλοκαιριάτικο απόγευμα, πήρα τα σύνεργά μου και βολεύτηκα κάτω απ'τον ίσκιο της μουριάς, να γράψω κάτι για κείνον. Θα σας διηγηθώ λοιπόν, πώς την έφερε στον ελαφρύ και ευκολόπιστο Μπελκεμέ...

Εκείνος ο αθεόφοβος πάλι, ερχόταν στο καφενείο για να κοιμηθεί. Λες και δεν είχε σπίτι. Δε προλάβαινε καλά καλά να καθήσει η να πει δυό κουβέντες μ'έναν άνθρωπο, τον έπαιρνε ο ύπνος κανονικά στη καρέκλα και ροχάλιζε του σκοτωμού. Οι περισσότεροι κορόιδευαν, μα κατα βάθος κατανοούσαν αυτή τη τάση για ύπνο του Μπελκεμέ και λίγο πολύ, την είχαν αποδεχτεί. Μα όχι κι ο Κακάτσης. Όσο τον έβλεπε να κοιμάται μακαρίως στο καφενείο σα να μη συμβαίνει τίποτα, τόσο του την έδινε. Ήθελε λοιπόν, από καιρό να του τη φέρει. Κάποτε λοιπόν, πραγματοποίησε το μεγαλοφυές σχέδιό του.
Μα να πώς έγιναν τα πράματα...

Μεσοκαλόκαιρο κι ο Μπελκεμές είχε αποκτήσει την συνήθεια, νάρχεται στη πλατεία καταμεσήμερο, που κατα κανόνα δεν ήταν κανείς. Έπιανε μια καρέκλα κάτω απ'τη ροδιά, χάζευε λίγο, χασμουριόταν και τελικά παραδιδόταν στην αγκαλιά του Μορφέα.
Εκείνη την ημέρα ο Κακάτσης τη περίμενε πως και πως... Κρατούσε στο ψυγείο καμμιά δεκαριά τσαμπιά σταφύλια, ειδική παραγγελία για τη δουλειά πούχε βάλει στο νου του. Μόλις άδειασε η πλατεία για τον μεσημεριάτικο ύπνο, τα πήρε, πήρε και μια αδιόρατη άχρωμη κλωστούλα, πήγε απέναντι στο καφενείο και για λίγη ώρα, επιδόθηκε στο έργο του...
Τέλος, απόμεινε για λίγο να το θαυμάσει.
Πράγματι, ήταν ωραίο θέαμα! Τα τσαμπιά των σταφυλιών, κρέμονταν ανάμεσα στα φύλλα και τ'άγουρα ρόδια, περήφανα και μυρωδάτα! Και το κυριώτερο, η κλωστούλα που τάχε δέσει πάνω στα κλαδάκια της αθώας ροδιάς, δε φαινόταν καθόλου.
Ο Κακάτσης, χαμογέλασε πονηρά κι έτρεξε στην αυλή του σπιτιού του. Μούλωξε κάτω απ'τη τζιτζιφιά περιμένοντας...

(συνεχίζεται)

[georgemaus]

Σε λίγο, φάνηκε νάρχεται με το τεμπέλικο βήμα του ο Μπελκεμές. Διάλεξε μια καρέκλα από τις τόσες που ήταν αραδιασμένες στο καφενείο και άραξε. Έπιασε να παρατηρεί τον ασβεστωμένο κορμό της ροδιάς που ανεβοκατέβαινε μια ατέλειωτη σειρά από μυρμήγγια...
Ο Κακάτσης, έτρεφε την ελπίδα, πως ο Μπελκεμές, θα σήκωνε κάποια στιγμή τα μάτια και θάβλεπε το παράλογο της εικόνας. Ήθελε να κάνει χαβά με τη κουτή έκπληξή του. Θα συγκρατούσε τις κινήσεις και τους μορφασμούς του για μήνες, ίσως για χρόνια και θα ξεκαρδιζόταν στα γέλια. Από μέσα του όμως! Γιατί ο Κακάτσης, σπάνια γελούσε φανερά. Διατηρούσε πάντα, ένα σοβαρό κι αμείλικτο ύφος, σα θυμωμένο άγαλμα. Μέσα του όμως, ήταν σκασμένος στα γέλια. Ένα ακράτητο γέλιο, που βάσταγε μιά ζωή...
Όπως πήγαινε όμως ο Μπελκεμές, θα του χάλαγε τη δουλειά. Δεν έλεγε να σηκώσει το κουφιοκέφαλό του και το χειρότερο, είχε αρχίσει να χασμουριέται. Λίγο ακόμα και θα τον έπαιρνε ο ύπνος!
''Κουτοφέρο!'' Ψιθύρισε ο Κακάτσης και σηκώθηκε έτοιμος να εφαρμόσει το εναλλακτικό σχέδιό του.
Πλησίασε, στάθηκε κάτω απ'τη ροδιά κι άρχισε φανερά πια να παρατηρεί τα σταφύλια που κρέμονταν απ'τα κλαδάκια της ροδιάς. Ο Μπελκεμές είχε ήδη αρχίσει να τα βλέπει όλα θολά. Έτοιμος να τον πάρει ο ύπνος, ούτε ενδιαφέρθηκε να δει τι κοιτάζει με τόση προσοχή ο άλλος. Σα νάταν ο Κακάτσης ένα δάχτυλο που τούδειχνε το φεγγάρι, εκείνος κοιτούσε το δάχτυλο σα χαζόσκυλο. Έκλεισε περισσότερο τα μάτια του.
Ο Κακάτσης τσαντίστηκε. Τράβηξε με θόρυβο μια καρέκλα, ανέβηκε πάνω κι έκοψε ένα τσαμπί απ'τη ροδιά. Έτσι ανεβασμένος στη καρέκλα, άρχισε να δοκιμάζει τις ρώγες μουγγανίζοντας ευχαριστημένος.
Τότε μόνο πήρε πρέφα ο άλλος. Ξαφνικά τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα.
Μιά κοιτούσε τη ροδιά, μια το τσαμπί στα χέρια του Κακάτση, που μασούλαγε αδιάφορος. Πετάχτηκε όρθιος κι αυτή τη φορά, έριξε τα μάτια, ίσα πάνω στη ροδιά...
Ήμαρτον Κύριε! Ένα σωρό σταφύλια κρέμονταν απ'αυτήν!
Για μια στιγμή νόμισε πως ονειρεύεται και έτριψε τα μάτια του. Τίποτα όμως. Όταν τα ξανάνοιξε, τα ίδια αντίκρυσε. Για λίγα δευτερόλεπτα έχασε τη μιλιά του. Ανοιγόκλεινε το στόμα, μη μπορώντας να αρθρώσει λέξη.
''Εεεεε...'' φώναξε κάποτε.
''Έλα!'' έκανε αδιάφορα ο Κακάτσης.
''Τιιιι κάνεις εκεί?''
''Τρώω''
''Τιιιι τρως?''
''Σταφύλια''
''Ααααα ..αααπ' τη ροδιά ρε βλάμη?''
''Απ'τη ροδιά. Θέλεις?''
Ο Μπελκεμές άπλωσε το χέρι και πήρε τη ρώγα που του έτεινε ο άλλος. Πρώτα τη μύρισε και μετά την έφερε με επιφύλαξη στο στόμα. Ναι ήταν πραγματικό σταφύλι. Και νοστιμώτατο!
Ο Κακάτσης τούδωσε κι άλλη ρώγα μα εκείνος δε τη πήρε. Άρχισε να φέρνει γυροβολιά τη ροδιά, μα τη κοιτούσε με τέτοιο φόβο, σα νάταν εκείνη κάποιο ανήμερο θεριό που κοιμόταν και μπορούσε ανα πάσα στιγμή να ξυπνήσει και να τον αρπάξει.
''Καιαι..βγά...βγάζει σταφύλια η ροδιά?'' κατόρθωσε να ψελλίσει στο τέλος μη μπορώντας να πιστέψει στα μάτια του.
Ο άλλος κούνησε αγανακτισμένος τάχα τα χέρια.
''Ομποοοο...που να σου εξηγώ εσένα τώρα...''
Ο Μπελκεμές σωριάστηκε αξιολύπητος σε μια καρέκλα.
''Ξήγα ρε...'' είπε σχεδόν παρακαλεστικά.

(συνεχίζεται)

[georgemaus]

Ο Κακάτσης έκοψε ένα τσαμπί, κατέβηκε απ'τη καρέκλα και του τόδωσε. Ο άλλος το πήρε από αμηχανία περισσότερο, μα το βάσταγε σα να βάσταγε από τ'αγκάθια σκατζόχοιρο. Ο Κακάτσης κάθησε σε μια καρέκλα δίπλα και συνέχισε να τσιμπολογάει το δικό του.
''Ένας φίλος μου γεωπόνος...μεγάλο μυαλό!'' είπε κι έφτυσε μερικά κουκούτσια ''μούδωσε το χειμώνα μια ένεση. Μούπε να τη κάνω της ροδιάς περασμένο φλεβάρη, για να βγάλει πρώιμα σταφύλια και μετά ρόδια''
Ο Μπελκεμές έβγαλε έναν αδιόρατο στεναγμό ανακούφισης. Ένοιωσε σα να έπιασε επιτέλους το μίτο της Αριάδνης. Για λίγα δευτερόλεπτα όμως, παρέμεινε ακίνητος. Έμοιαζε να σκέφτεται.
''Σοβαρώς?'' είπε στο τέλος, ελαφρά αναθαρρημένος.
''Σοβαρώς!''
Έφαγε μια ρώγα. Οι χυμοί της, χύθηκαν στο στόμα του. Ευχαριστήθηκε.
''Ωστε ένεση...''
''Ένεση...''
Έκανε μια τελευταία προσπάθεια αμφισβήτησης.
''Και πώς δε τάχα πάρει πρέφα εγώ μέχρι τώρα?''
Ο Κακάτσης σα να αγρίεψε. Ύψωσε τη φωνή του.
''Ναι, είσαι κι ανοιχτομάτης! Τι πρέφα να πάρεις εσύ ρε Τάσο που κοιμάσαι όρθιος? Αφού είσαι και κουτός! Να τώρα αμα δε ερχόμουνα εγώ θα τάβλεπες?''
''......''
''Θα τάβλεπες?''
Ο Μπελκεμές κούνησε αρνητικά το κεφάλι.
Ναι είχε δίκιο ο Κακάτσης. Τόσο καιρό κρέμονταν απ'τη ροδιά ένα σωρό σταφύλια σα λαμπιόνια χριστουγεννιάτικου δέντρου κι αυτός δεν είχε πάρει χαμπάρι. Μπορεί να ήταν πραγματικά κουτός. Έπρεπε να το πάρει απόφαση πια. Τόσοι και τόσοι του τόλεγαν. Ύπνο τον ανεβάζανε, κουτό τον κατεβάζανε.
''Ε τότε βούλωστο κι ασε με να φάω'' είπε ο Κακάτσης.
Πέρασε λίγη ώρα. Ο Μπελκεμές άρχισε να τρώει σιγά σιγά το τσαμπί του.
''Ωστε ένεση ε?''
''Ναιαιαι....''
''Νόστιμο πράμα''
''Πρώτο...''
''Και πρώιμα''
''Πρώιμα...''
''Ρε κοίτα να δεις τι φτιάνουνε!''
''Και πούσαι ακόμα...''
''Η επιστήμη!''
''Η επιστήμη...''

(συνεχίζεται)

[georgemaus]

Συνέχισαν να τρώνε χωρίς να μιλούν.
''Έχουνε κάτι από γέψη ροδιού όμως...'' είπε κάποια στιγμή ο Μπελκεμές.
Του Κακάτση τούρθε να πέσει απ'τη καρέκλα μα κρατήθηκε.
''Λίγο, δε το καταλαβαίνεις'' απάντησε προσπαθώντας να μείνει σοβαρός.
''Και δε μου λες, έχεις ακόμα απ'αυτή την ένεση?''
''Ναι γιατί?''
''Να έχω μια ροδιά στο σπίτι...''
Ο Κακάτσης έκανε το σκεφτικό.
''Να μου το θυμίσει το φλεβάρη γιατί μούχουνε πει πολλοί''
Έδειξε τα τσαμπιά που κρέμονταν απ'το δέντρο.
''Θες άλλο?''
''Μετά ρε, φούσκωσα''
Τα μάτια του Μπελκεμέ μισόκλεισαν. Έπιασε να χαζεύει πάλι τα μυρμήγγια που ανεβοκατέβαιναν στο κορμό της ροδιάς. Μια εικόνα που όλο θόλωνε. Αφού είχε φορτώσει τα πάντα στην επιστήμη, τίποτα δεν ήταν παράλογο πια. Στο κάτω κάτω, επιστήμη ήταν αυτή. Ας έκανε ό,τι ήθελε. Μπορεί ναρχόταν ώρα, νάβαζε αυτιά και στου γαιδάρου τα καπούλια...
Τα μάτια του σιγά σιγά βάρυναν. Σε λίγο ροχάλιζε μακαρίως. Μια μύγα προσγειώθηκε στη μύτη του.
Ο Κακάτσης, περίμενε λίγο κι όταν σιγουρεύτηκε, έβγαλε από τη τσέπη έναν σπάγγο και τούδεσε το πόδι στο ποδάρι της καρέκλας. Έπειτα μάζεψε τα σταφύλια από το δέντρο κι έγινε καπνός.

Το ίδιο απόγευμα, όσοι βρίσκονταν στη πλατεία, προσπαθούσαν να βρουν άκρη από τα μπερδεμένα κι ακατάληπτα λόγια του Μπελκεμέ. Μόλις είχε ξυπνήσει και πήγε να φύγει μα η καρέκλα τούπιασε το πόδι και κουτρουβαλιάστηκε μαζί μ'αυτήν, φαρδύς πλατύς στο τσιμέντο. Έδειχνε μια τη ροδιά, μια το σπίτι του Κακάτση, μια τους σκελετούς δυό σταφυλιών που βρίσκονταν κάτω...
Μονάχα ο υπαίτιος όλων αυτών, που πότιζε αδιάφορος τα λουλούδια, προσπαθούσε να κρατήσει τα γέλια. Κοίταζε με την άκρη του ματιού του το σκηνικό και αναλογιζόταν πόσο ευτυχισμένος πραγματικά ήταν. Και χίλια χρόνια νάχε μπροστά του, σε τούτη την απίθανη πλατεία, θάθελε να τα ζήσει...

τέλος


Τα πνευματικά δικαιώματα του παραπάνω διηγήματος, ανήκουν αποκλειστικά στον Γιώργο Πύργαρη.

[iason]

Θαυμάσια ηθογραφία. Γλώσσα στρωτή, ζωντανή. Σκέτη ξεκούραση είναι.
Γράφε Γιώργο, γράφε!
Σε κάποια χρόνια οι αστοί θα τα διαβάζουν και δε θα πιστεύουν πώς κάποτε ζούσαν οι άνθρωποι σαν άνθρωποι...
_________________
-Κάθε λόγος μπορεί να έχει αντίλογο. Κάθε αντίλογος πρέπει να έχει λόγο.
-Εγέμισεν ο ουρανός πετούμενους γαϊδάρους.

[Vaggos]

Εχεχε!

Όντως. Πρόβλημά τους. Εμείς δεν έχουμε παρά να το απολαμβάνουμε. Και είναι τελικά υπέροχο να βλέπεις λόγια που είναι πράξεις. Και είναι πράξεις γιατί μπαίνουν μέσα στην καρδιά, την δροσίζουν και την ξεκουράζουν.

Ότι πρέπει για τον φυσικό και πνευματικό καύσωνα της εποχής.
_________________
Η βιομηχανία σκοτώνει τη μουσική. Αυτός που αγαπά, και να ελπίζει ξέρει, όλη τη νύχτα πολεμά ξημέρωμα να φέρει.

Παραδοσιακή Μουσική | Ελλάδα

[georgemaus]

Ευχαριστώ παιδιά για τα καλά σας λόγια.
Για να πω την αλήθεια, είχα μέσα μου κάποιες αμφιβολίες για το αν μπορούν να αρέσουν τέτοια διηγήματα σήμερα. Όμως με χαρά αντιλαμβάνομαι οτι υπάρχουν ακόμα νοσταλγοί του αυθεντικού.
Και εφ' όσον υπάρχουν τέτοιοι, δεν έχω παρά να συνεχίσω να γράφω...
Και πάλι ευχαριστώ, μου δίνεται δύναμη...

[Vaggos]

Μπορείς να γράψεις πιο αυθεντικά; Πιο ασυγκράτητα; Πιο αυθόρμητα; Δώσε το πιο παλιό γράψιμο και ύφος που βλέπεις μέσα στη καρδιά σου.

Είναι για μας τροφή.

Άσε που ήμουν και εγώ εκεί στην μέση της πλατείας με το νέυ μου, και έπαιζα…

http://www.geocities.com/neonaxos/ney.mp3
_________________
Η βιομηχανία σκοτώνει τη μουσική. Αυτός που αγαπά, και να ελπίζει ξέρει, όλη τη νύχτα πολεμά ξημέρωμα να φέρει.

Παραδοσιακή Μουσική | Ελλάδα