Θ.ΒοήθειαςΘ.Βοήθειας   ΑναζήτησηΑναζήτηση   Εγγεγραμμένα μέληΕγγεγραμμένα μέλη   Ομάδες ΧρηστώνΟμάδες Χρηστών  ΕγγραφήΕγγραφή  ΠροφίλΠροφίλ 
Συνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σαςΣυνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σας   ΣύνδεσηΣύνδεση 

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ

 
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Ελεύθερες Απόψεις
Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας :: Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας  
Συγγραφέας Μήνυμα
KOSTAS GIAVASOGLOU
Πρύτανης


Εγγραφή: 19 Ιούν 2011
Δημοσιεύσεις: 186

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Μάρ 22, 2017 3:23 pm    Θέμα δημοσίευσης: Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ Απάντηση με Συμπερίληψη

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ ΚΑΙ Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΙΚΗ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
ΜΙΑ ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ
ROBERTO ASSAGIOLI
ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΙΚΗ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΎ
‘Όταν κάποιος προσφέρεται να προσελκύσει την εσωτερική οδύνη και τα φυσικά συμπτώματα ενός άλλου προσώπου. Αυτό είναι συνέπεια μιας δραστήριας και εσκεμμένης πνευματικής απόφασης. Αυτή η μυστικιστική υποκατάσταση μπορεί να συντελεστεί τόσο σε προσωπικό όσο και σε γενικό επίπεδο.
Γενική Μυστικιστική Υποκατάσταση συνίσταται στο να προσφερθεί κάποιος να αντισταθμίσει με τις προσωπικές του οδύνες μερικές από τις οδύνες και τα σφάλματα της ανθρωπότητας. Αυτό συμβαίνει σε μερικά από τα πιο αυστηρά θρησκευτικά τάγματα ‘όπως τους Τραππιστές και τους Καρμηλίτες.
Οι ψυχικές εμπειρίες των μυστικιστών ήταν ιδιαίτερα αξιοσημείωτες. Ανάμεσα στα άλλα υπέφεραν κατά την περίοδο της αφοσίωσής τους από έντονη νοητική κόπωση, και πνευματική στειρότητα που αποτελούν πάντοτε την ασφαλή απόδειξη ότι η υποκατάσταση έχει γίνει αποδεκτή και λειτουργεί. Πρέπει επίσης να σημειωθεί πως η ψυχολογική αυτή κατάσταση άρχισε σε όλες τις περιπτώσεις απότομα, αμέσως αφού είχε γίνει η αφιέρωση, ενώ οι εσωτερικές διαταραχές και οδύνες αυξάνονταν ώρα σε ώρα δίχως ανακούφιση ή μείωση, ώσπου το σκοτεινό νέφος διαλύθηκε ξαφνικά, ακαριαία και αντικαταστάθηκε από τη λιακάδα της ενδόμυχης ειρήνης και παρηγοριάς.
Όταν η διαδικασία της μεταμόρφωσης φτάσει στο αποκορύφωμά της, στο τελικό αποφασιστικό στάδιο, σημαδεύεται κατά διαστήματα από περιόδους έντονης οδύνης και εσώτερης συσκότισης, που ονομάστηκε από τους Χριστιανούς Μυστικιστές<< Η σκοτεινή νύχτα της ψυχής>>.
Το νοητικό άγχος και η έντονη κατάθλιψη που τη συνοδεύουν έχουν μεγάλη ομοιότητα με τα συμπτώματα της νοητικής ασθένειας την οποία η ψυχίατροι ονομάζουν <<καταθλιπτική ψύχωση ή <<μελαγχολία>>
Τα συμπτώματα αυτά είναι: μια συγκινησιακή κατάσταση απόγνωσης, μια έντονη αίσθηση αναξιότητας, μια συστηματική αυτοϋποτίμηση και μια αυτοκατηγορία, η εντύπωση της περιπλάνησης μέσα σε μια κόλαση, η οποία γίνεται περιστασιακά τόσο ζωηρή ώστε να προκαλεί την ψευδαίσθηση της αμετάκλητης καταδίκης, μια οξεία και οδυνηρή αίσθηση διανοητικής αδυναμίας, μια απώλεια της θέλησης, της δύναμης και του αυτοελέγχου, μια συνεχής αναποφασιστικότητα και μια ανικανότητα και αποστροφή για δράση.
Νοιώθετε σα να μην είσαστε παρά μόνο μια τρύπα, ένα τεράστιο, απύθμενο άλγος κενότητας, όπου ακόμη και αν χύνονταν ολόκληρη η δημιουργία, θα παρέμενε μια κενότητα που θα πονούσε για το Θεό.
Η περίεργη αυτή τρομερή εσωτερική εμπειρία δεν αποτελεί μόνο μια παθολογική κατάσταση, έχει κάποια ειδική και πνευματική αιτία κι ένα πνευματικό σκοπό. Η αιτία αναλύθηκε με τον ίδιο τρόπο τόσο από τον Πλάτωνα όσο και από τον Άγιο Ιωάννη του Σταυρού.
Ο Πλάτωνας στην αλληγορία του σκοτεινού σπηλαίου η οποία περιέχεται στο έβδομο κεφάλαιο της Πολιτείας συγκρίνει τους αφώτιστους ανθρώπους με φυλακισμένους σε ένα σκοτεινό άντρο ή σπήλαιο. Είναι δεμένοι με αλυσίδες και βλέπουν τον τοίχο του σπηλαίου, στον τοίχο του σπηλαίου βλέπουν σκιές από γεγονότα τα οποία διαδραματίζονται πίσω από αυτούς ( ανθρώπους ζώα σπίτια κλπ) Πίσω από αυτά υπάρχει το φως του ηλίου που μπαίνει στη σπηλιά. Οι δεσμώτες δεν μπορούν να στρέψουν το κεφάλι προς τα πίσω. Εάν λυθεί κάποιος από τους δεσμώτες και αναγκάζονταν να στρέψει τον αυχένα και να βαδίζει προς το Φως τυφλώνεται και πονάει και υποφέρει και βλέπει λάμψεις χωρίς να καταλαβαίνει τι βλέπει και υφίσταται σύγχιση και αδυνατεί να καταλάβει διότι έως τότε είχε συνηθίσεις τις σκιές τα είδωλα. Δεν αντέχει την καθαρή λάμψη του φωτός. Αν κάποιος λυθεί και κατορθώσει και ανέβει την επιφάνεια της γης, αρχικά θα τυφλωθεί, κατόπιν σιγά σιγά θα συνηθίσει και θα αντικρύσει την πραγματική ουσία των πραγμάτων.
Αντικρύζοντας την ουσία των πραγμάτων, την αλήθεια, τις ιδέες, όπως λέει ο Πλάτωνας στην πραγματική τους μορφή, αντιλαμβάνεται πόσο τεράστια διαφορά υπάρχει με εκείνα που είχε συνηθίσει, τις σκιές στον τοίχο του σπηλαίου, Μέχρι τότε, έβλεπε τα είδωλα των ιδεών, αντίγραφα πολύ κατώτερης αξίας και αληθείας από την ουσία των πραγμάτων, από την αλήθεια, την πραγματικότητα. Αυτό διότι βλέπει πραγματικά, αντιλαμβάνεται την ουσία, το βάθος των πραγμάτων και όλα αυτά κάτω από το Θείο Φως. Αυτά που βλέπει είναι αιώνια και αμετάβλητα, είναι οι ιδέες της Δικαιοσύνης της Αρετής, του Κάλους, της Ηθικής, της Αγάπης, της Αλληλεγγύης και της αρίστης διακυβέρνησης. Είναι το Πνεύμα το άγιο που φώτισε τους Αποστόλους ώστε να διδάξουν τον ΘΕΊΟ ΛΟΓΟ. Στο σύστημα το πλανητικό που είναι διπολικό, έχει αντικρύσει και ενατενίσει το Μονοπολικό Ηλιακό Σύστημα του Αστέρος Ηλίου. Έχει καταλάβει πλέον την Ουσία των Πάντων.
Υπάρχουν δύο επιλογές: η πρώτη είναι να μείνει εκεί στον Αστέρα γενόμενος ηλιακό σώμα ή ενεργειακό σώμα, οπότε θα ενσωματώνονταν από αυτό σε μια ύπαρξη αιώνια και να εγκλωβιστεί σε μια κατάσταση στην οποία δεν υπάρχει κάτι το αντίθετο, δεν υπάρχει πάνω-κάτω, καλό κακό, θερμό-ψυχρό, αρχή και τέλος, δεν υπάρχει ένα σημείο γιατί ευρίσκεται παντού, δεν μπορεί να μεταβεί κάπου αλλού. Η κατάσταση αυτή ήταν πριν ενσαρκωθεί στο σώμα και δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Αντίθετα, έχοντας την γνώση του υλικού κόσμου και των σκιών, μπορεί να μεταλαμπαδεύσει τη γνώση του Φωτός στον κόσμο των σκιών, τον υλικό κόσμο και αυτό κάνει. Γυρνάει πίσω και προσπαθεί να πείσει τους ανθρώπους για την αλήθεια. Οι άνθρωποι όμως, ευρισκόμενοι στο σκότος και στον κόσμο των σκιών, δεν μπορούνε να αντιληφθούν τα λεγόμενα διότι απέχουν πολύ από εκείνα τα οποία ως δεσμώτες στον κόσμο των σκιών είχαν συνηθίσει ως αληθή. Αυτά που τους λέει ο Φωτισμένος ευρίσκονται έξω από αυτά τα οποία είχαν συνηθίσει ως αληθή από μικρά παιδιά με βάσει την εκπαίδευση που είχαν από τους γονείς, την πολιτεία. Νομίζουν ότι εισάγονται κενά δαιμόνια και πολλές φορές οι Φωτισμένοι έχουν την τύχη του Σωκράτη ο οποίος όμως πρόλαβε με την διδασκαλία του να φωτίσει τον κόσμο όλο. Ο Πλάτωνας στην Πολιτεία του θεωρεί ότι ο Φωτισμένος είναι ο άρχοντας βασιλεύς, ο κυβερνήτης ο οποίος κυριαρχείται από τον Νου το Λογιστικό μέρος της Ψυχής. Πραγματικά και μεταφορικά είναι αυτός που κυβερνά, είναι ο νους που κυβερνά την ψυχή και το σώμα. Στον Πυθαγόρα και στη συνέχεια στον Πλάτωνα που πήρε από τον Πυθαγόρα, η ψυχή είναι τριμερής έχει, Λογιστικό, Θυμοειδές, και Επιθυμητικό. Ο λόγος είναι ότι επειδή ενσαρκώνεται από ηλιαχτίδα, ακτίνα, ενέργεια, φωτόνιο σε ένα υλικό σώμα το οποίο ευρίσκεται σε ένα πλανήτη τον οποίον κυριαρχούν τα αντίθετα, για να μπορέσει να λειτουργήσει σε ένα Διπολικό περιβάλλον στο οποίο κυριαρχεί ο νόμος των αντιθέτων όπως λέει ο Πυθαγόρας έχει την ανάγκη του Νου και της τριμερούς διάκρισης. Η ψυχή όπως είπαμε είναι ηλιογενής συνίσταται από το υλικό του ήλιου. Στον ήλιο δεν χρειάζεται ο Νους γιατί όλα είναι μονοπολικά, οπότε δεν χρειάζεται διάκριση γιατί δεν υπάρχει διάκριση, υπάρχει μια πλήρης ομοιογένεια των πάντων.
Γιατί όμως η ψυχή εγκαταλείπει το περιβάλλον του ήλιου του αστέρος για να ενσαρκωθεί σε ‘έναν Πλανήτη- πλάνητα-περιπλανόμενο, ένα κόσμο διπολικό όπου βασιλεύει η πλάνη; Είναι η ανάγκη να εκπαιδευτεί και για να εκπαιδευτεί χρειάζεται μια εικονική πραγματικότητα, μια πλάνη ένα MATRIX και είναι ο Πλανήτης που στρέφεται γύρω από το άστρο τον ήλιο, είναι ακριβώς αυτή η δομή του σύμπαντος όπου πλανήτες περιστρέφονται γύρω από άστρα ήλιους στους οποίους ενσαρκώνονται οι ψυχές. Ο Νους είναι το ανώτερο μέρος της Ψυχής η οποία έχει την τριμερή σύσταση. Νους Σώμα Πνεύμα. Ο Νους είναι υλικό στοιχείο τον πνεύμα προϊόν του νου άυλο.
Η ανάγκη λοιπόν για την εκπαίδευση της ψυχής δημιουργεί τον πλανήτη και ενσάρκωση αυτής.
Ο Άγιος Ιωάννης του Σταυρού χρησιμοποιεί περιέργως τις ίδιες φράσεις:
<< Ο εαυτός βρίσκεται στο σκοτάδι γιατί τυφλώνεται από ένα φως μεγαλύτερο από αυτό που δύναται να ανεχθεί. Όσο καθαρότερο είναι το φως τόσο περισσότερο τυφλώνει τα μάτια της κουκουβάγιας, κι όσο εντονότερες είναι η ηλιακές ακτίνες τόσο περισσότερο τυφλώνουν τα οπτικά όργανα, τα παραλύει εξαιτίας της αδυναμίας τους αποστερώντας τα από την δύναμη της όρασης. Έτσι και το Θείο Φως της ενατένισης όταν προσκρούει επάνω σε μια ψυχή που δεν είναι τέλεια φωτισμένη, προκαλεί πνευματικό σκοτάδι, όχι μόνο γιατί ξεπερνά τη δύναμή της αλλά γιατί την τυφλώνει και την αποστερεί από τις φυσικές τις αντιλήψεις.. όπως τα μάτια που είναι εξασθενημένα και θολά από τα δάκρυα, πονούν όταν το διαυγές Φως πέσει επάνω τους, έτσι και η ψυχή, επειδή είναι ακάθαρτη, υποφέρει εξαιρετικά από το Θείο Φως όταν αυτό λάμπει πραγματικά πάνω της. Κι όταν η αχτίδες του καθαρού Φωτός λάμπουν επάνω στην ψυχή, για να εξαλείψουν τα μιάσματα, η ψυχή νοιώθει πόσο ακάθαρτη και άθλια είναι ώστε μοιάζει σα να έχει ταχθεί ο ίδιος ο Θεός ενάντιά της, κι αυτή ενάντια στο Θεό. Τόσο μεγάλη η ρυπαρότητα της ψυχής, ώστε το χέρι του Θεού, που είναι τόσο απαλό και ευγενικό, το νιώθει σαν βαρύ και καταθλιπτικό, μολονότι δεν την πιέζει, ούτε πέφτει επάνω της, αλλά απλώς την αγγίζει, και αγγίζει την ψυχή ευσπλαχνικά , όχι για να την τιμωρήσει αλλά για να τη γεμίσει με τη Χάρη Του.
Το βάρος των αμαρτημάτων της υλικής υπόστασης βαραίνουν ως μιάσματα την ψυχή και δεν την αφήνουν να ανέλθει σε ανώτερα επίπεδα. Δεν είναι κρίση, είναι αυτοκρισία , είναι κρίση του νου όταν φωτίζεται από το Φως. Οι ίδιοι κρίνουμε τις ψυχές μας υπό το Φως του Θεού. Τύφλωση είναι το πρώτο στάδιο, όπως ο αμαθής δεν μπορεί να προαχθεί σε ανώτερη τάξη, έτσι και ο απαίδευτος, ο αμαθής, ο ακαλλιέργητος που βαρύνεται με σφάλματα, δεν μπορεί να πάει παραπάνω. Είναι η ίδια η φύση που καθηλώνει γιατί δεν είμαστε έτοιμοι να ανέλθουμε. Όταν έχεις μάθει να ζεις και να λειτουργείς στη σκιά, το Φως σε τυφλώνει και σε τυφλώνει τόσο περισσότερο όσο εσύ βρίσκεσαι μακρύτερα από αυτό στη σκιά, στο σκοτάδι. Αυτό σημαίνει ζωή γεμάτη σφάλματα, ζωή γεμάτη από υλικές επιθυμίες έρμαιο σε αυτές. Ζωή μακριά από τον Νου. Ο Αριστοτέλης ομιλεί για την αξία της μεσότητας, του μέτρου στην υλική ζωή μας. Και είναι αυτός ο ορθός λόγος. Υπάρχει όμως μεσότητα στο υπερβατικό; Ο Αριστοτέλης θεωρεί ότι ο κόσμος είναι αυτός που ζούμε και κάθε προσπάθεια εξήγησης των πραγμάτων μα αναγωγή στην υπερβατική θεώρηση δεν αποδίδει. Ο Πλάτωνας θεωρεί το αντίθετο, την ιδέα η οποία κυριαρχεί σε έναν υπερβατικό κόσμο τον κόσμο των ιδεών από τον οποίο τα πάντα προέχονται.
Και ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης βρίσκονται σε μια πορεία προς το Φως. Όταν ακολουθούμε την φιλοσοφία τους κατευθυνόμαστε προς το Φως και όσο πιο πολύ το πλησιάζουμε, όταν έρθει ο χρόνος να το αντικρύσουμε πλήρως, όταν έρθει η στιγμή της πλήρους ενατένισης, τότε θα τυφλωθούμε και θα υποφέρουμε πολύ λιγότερο έως καθόλου, γιατί η ψυχή θα το αντικρύσει καθαρμένη.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Επισκόπηση όλων των Δημοσιεύσεων που έγιναν πριν από:   
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Ελεύθερες Απόψεις Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες
Σελίδα 1 από 1

 
Μετάβαση στη:  
Δεν μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης





Μηχανισμός forum: PHPBB

© filosofia.gr - Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του.

Υλοποίηση, Φιλοξενία: Hyper Center