Πολιτικής Απάνθισμα

[antanion]

*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~ *
_____post 1 : Π Ε Ρ Ι Ε Χ Ο Μ Ε Ν Α
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~ *






16-06-2012






14-01-2012











Δραχμή ή ευρώ; / του Γιάννη Τσιρώνη 13-01-2012

Πολλή συζήτηση γίνεται τον τελευταίο καιρό για την επιστροφή στην δραχμή. Τα επιχειρήματα πολλά:


• «Αφού έτσι και αλλιώς θα χρεοκοπήσουμε, τουλάχιστον να μην ξεπουληθούμε στους Ευρωπαίους».

• «Με φτηνό νόμισμα θα τονωθούν οι εξαγωγές και ο τουρισμός».

• «Δέχομαι να πεινάσω, αλλά η εθνική μας κυριαρχία είναι αδιαπραγμάτευτη».

• «Μόλις η Αργεντινή έκανε στάση πληρωμών, άρχισε η ανάκαμψη».

• «Η ευρωζώνη είναι ένας συνεταιρισμός κερδοσκόπων, που ξεζουμίζει τον πλούτο της χώρας μας».


Σε όλα αυτά τα επιχειρήματα υπάρχει μία δόση αλήθειας. Το λάθος τους όμως είναι ότι αντλούν επιχειρήματα από την διεθνή εμπειρία, χωρίς να αναζητούν τις πραγματικές αιτίες που η Ελλάδα οδηγήθηκε στα σημερινά αδιέξοδα. Και πολύ περισσότερο, χωρίς να εξετάζουν εάν αυτές οι αιτίες θα πάψουν να υπάρχουν εάν η χώρα βγει από την ευρωζώνη.


• Η εγκατάλειψη της υπαίθρου και η συγκέντρωση του πληθυσμού σε αβίωτες πόλεις, άρχισε από τον εμφύλιο.

• Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις ουδέποτε επένδυσαν στην καινοτομία και την ανταμοιβή της παραγωγικότητας. Αντίθετα καλλιέργησαν την διαπλοκή με το κράτος, και την αναξιοκρατία στην εσωτερική τους ιεραρχία.

• Ο αγροτικός μας τομέας εδώ και δεκαετίες δέθηκε στο άρμα των επιδοτήσεων και των ευρωπαϊκών κατευθύνσεων.

• Η ασυδοσία και η απληστία απαξίωσαν το τουριστικό μας κεφάλαιο.

• Το πελατειακό κράτος ανθούσε και αυθαιρετούσε, πολύ πριν σπαταλήσει τα ευρωπαϊκά κονδύλια. Δεκαετίες πριν, υφάρπαξε και κατασπατάλησε τις οικονομίες του ΙΚΑ, του ΤΕΒΕ και των άλλων ταμείων.


Αν αναλογιστούμε λοιπόν ότι ζούμε σε μία χώρα που η πλειοψηφία των ζωτικών αγαθών εισάγεται από τρίτες χώρες, ας φανταστούμε τι θα αλλάξει εάν φύγουμε από το ευρώ:


• Σήμερα η χώρα υπολογίζεται ότι έχει μία νομισματική ρευστότητα 150 δις ευρώ. Εάν βγούμε από το ευρώ, το σύνολο των πολιτών και των επιχειρήσεων θα προσπαθήσει άμεσα να βγάλει αυτά τα χρήματα από τις τράπεζες για να προλάβει μία δραματική υποτίμηση. Ακόμα και εάν δεν προλάβει να τα αποσύρει, γιατί οι τράπεζες θα κάνουν άμεσα στάση πληρωμών, όποτε σταματήσει ο πανικός, όλοι θα διεκδικήσουμε τα χρήματά μας σε ευρώ, ακόμα και μετά από αρκετούς μήνες. Με απλά λόγια, αργά ή γρήγορα αυτά τα 150 δις θα φύγουν από το νομισματικό σύστημα. Τα ευρώ για αρκετά χρόνια θα κυκλοφορούν στην μαύρη αγορά, όπως μετά τον πόλεμο κυκλοφορούσαν τα δολάρια και οι χρυσές λίρες.

• Το πιθανότερο είναι ότι οι εισαγωγές θα πληγούν ανεπανόρθωτα, γιατί οι προμηθευτές που εξάγουν αγαθά στην Ελλάδα, θα ζητούν προκαταβολικά την αμοιβή τους σε ευρώ. Ελάχιστες όμως επιχειρήσεις θα μπορούν να προπληρώσουν τα αγαθά και μάλιστα σε ξένο νόμισμα. Η σύγκριση με την Αργεντινή, μία χώρα έντονα εξαγωγική, είναι τουλάχιστον εξωπραγματική. Αν σήμερα μιλάμε για φτώχεια, αυτή η πραγματικότητα θα ενταθεί.

• Πέρα από τις μεγάλες ελλείψεις σε ζωτικά αγαθά που εισάγονται, όπως το σιτάρι, θα υπάρξει και έκρηξη τιμών, αφού θα τα εισάγουμε σε ευρώ και θα τα πληρώνουμε σε δραχμές. Κάποιοι φαντάζονται ότι έτσι θα τονωθεί η ελληνική μεταποίηση. Ωστόσο η μεταποίηση απαιτεί μηχανές, εργαλεία και ανταλλακτικά, τα οποία θα είναι σε μεγάλη έλλειψη.

• Επίσης, ας μην ελπίζουμε ότι θα επιβάλουμε δασμούς στα εισαγόμενα. Αυτό δεν επιτρέπεται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ), από τον οποίο εάν αποχωρήσουμε κανείς δεν θα αγοράζει τα προϊόντα μας. Ας συνειδητοποιήσουμε ότι δεν ζούμε την δεκαετία του '50, αλλά την εποχή της παγκοσμιοποίησης, είτε ανήκουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) είτε παλεύουμε μοναχοί μας.

• Αντίστοιχα, για λίγα χρόνια θα γνωρίσει κάμψη ο τουρισμός, εκτός και εάν φανταστούμε ότι η πείνα και οι ελλείψεις δεν θα φέρουν κοινωνικές εκρήξεις και βίαιες αντιδράσεις.

• Το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας θα ενταθεί. Αν σήμερα φοβόμαστε, ότι το Ελληνικό θα ξεπουληθεί για 5 δις ευρώ, με την δραματική υποτίμηση του τοπικού νομίσματος, πιθανότατα θα πουληθεί για 1-2 δις. Εξίσου ευάλωτος θα είναι και ο ορυκτός μας πλούτος.

• Αντίστοιχες πιέσεις θα υπάρχουν για αγορά όπλων.

• Στο θεσμικό επίπεδο, χωρίς την ομπρέλα του ευρωπαϊκού κεκτημένου και του ευρωπαϊκού δικαστηρίου, οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις δεν θα λογοδοτούν σε κανένα. Κανείς δεν μας λέει γιατί η έξοδος από το ευρώ, θα πατάξει την διαφθορά.

Για να καταλήξω: Μπορεί η Ευρωπαϊκή Ένωση να είναι μία απαράδεκτη γραφειοκρατική πραγματικότητα, που απειλεί την προοπτική της χώρας μας, αλλά είμαστε εμείς που καταντήσαμε την Ελλάδα ξέφραγο αμπέλι. Με την επιστροφή στην δραχμή, δυστυχώς το αμπέλι θα εξακολουθήσει να είναι ξέφραγο. Απλά θα γίνει πολύ φθηνότερο σε όσους θέλουν να το αρπάξουν.











17-09-2011







16-06-2012












Δραχμή; / του Γιάννη Βαρουφάκη 18-11-2011

Το ευρώ πεθαίνει. Για αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία. Οι λόγοι έχουν εξηγηθεί πολλές φορές και δεν χρειάζεται να τους επανα-εξηγήσουμε εδώ .
(για όσους χρειάζονται επανάληψη, βλ. εδώ για μια παλιότερη εξήγηση και εδώ για μια slow motion περιγραφή της αποδόμησης της ευρωζώνης - μια διαδικασία που μπήκε στην τελική ευθεία με την ανόητη 21η Ιουλίου και την ακόμα πιο ανόητη 26η Οκτωβρίου - βλ. το σχετικό παράρτημα).

Ευρώ-δρυός πεσούσης, πολλοί είναι εκείνοι που τείνουν στο λογικοφανές συμπέρασμα: Μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει. Αν η κατάρρευση του ευρώ είναι σχεδόν αναπόφευκτη, και δεδομένου ότι το ισχυρό ευρώ συνθλίβει την ασθενική ελληνική οικονομία, μήπως ήρθε η ώρα της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα; Επιστρέψτε μου να απαντήσω άμεσα και κατηγορηματικά: Όχι, δεν έχει έρθει αυτή η ώρα! Και δεν θα έρθει όσο υπάρχει το ευρώ.

Ας εξηγηθώ. Στις δύσκολες αυτές ώρες καλούμαστε να απαντήσουμε σε δύο ερωτήματα: Πρώτον, τι θέλουμε να συμβεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο; Δεύτερον, τι πρέπει να κάνουμε εμείς, εδώ στην Ελλάδα, δεδομένων όχι αυτών που θέλουμε να γίνουν στην Ευρώπη αλλά δεδομένων αυτών που γίνονται. Αυτά τα δύο καίρια ερωτήματα πρέπει να τα απαντήσουμε ξεχωριστά.


Τι θέλουμε για την Ευρώπη;

Να μην καταρρεύσει το ευρώ, είναι η απάντησή μου. Πρόκειται για μια απάντηση ανεξάρτητη του κατά πόσον θεωρούμε ότι το ευρώ έπρεπε ή όχι να έχει δημιουργηθεί. Πάγια θέση μου ήταν ότι το ευρώ χτίστηκε σε σαθρές βάσεις. Ότι ήταν λάθος μέγιστο η δόμησή του. Ότι, δεδομένης της αρχιτεκτονικής του, δεν έπρεπε να είχε εισέλθει η Ελλάδα σε αυτό. Ούτε και καμία άλλη χώρα (πλην της Γερμανίας και της Ολλανδίας). Άλλο όμως αυτό και άλλο το τι θέλουμε τώρα που το ευρώ υπάρχει και οι χώρες μας βρίσκονται εντός της ευρωζώνης. Μετά από δέκα και πλέον χρόνια συμμετοχής σε αυτό, η κατάρρευση του ευρώ θα επιφέρει μεγάλα δεινά για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή ήπειρο.

Πιο συγκεκριμένα, η κατάργηση του κοινού νομίσματος θα οδηγήσει στο σπάσιμο του γαλλο-γερμανικού άξονα καθώς το Βερολίνο δεν θα δεχθεί ξανά να δέσει νομισματικά την γερμανική οικονομία με ελλειμματικές οικονομίες. Το Παρίσι θα βρεθεί λοιπόν από την απέναντι όχθη του Ρήνου, αναγκασμένο να προβεί σε μια λατινική νομισματική ένωση με την Ιταλία και την Ισπανία.
Ο θάνατος του γαλλο-γερμανικού άξονα θα σημάνει, ουσιαστικά, το τέλος της ευρωπαϊκής ενοποίησης καθώς η Γερμανία θα στραφεί προς (α) τις υπόλοιπες πλεονασματικές χώρες της τέως ευρωζώνης (Ολλανδία, Αυστρία, Φινλανδία) και (β) στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης των οποίων οι οικονομίες έχουν δεθεί στο άρμα της Γερμανικής βιομηχανίας (Πολωνία, Σλοβακία, Τσεχία, Εσθονία).
Το κόστος για αυτή την νέα ζώνη του μάρκου θα είναι μια βαθειά ύφεση καθώς το νέο μάρκο (το κοινό νόμισμα αυτής της νέας ένωσης που θα ξεκινά από τον Ρήνο και θα αγγίζει την τέως Σοβιετία) θα ανατιμηθεί και η Γερμανική βιομηχανία θα χάσει σημαντικό μέρος των εξαγωγών της προς την Κίνα και την υπόλοιπη τέως ευρωζώνη.
Παράλληλα, το νόμισμα της νέας λατινικής ένωσης, αλλά και λοιπών χωρών (όπως η Ελλάδα) που μπορεί να μείνουν εκτός των νέων κοινών νομισμάτων, θα υποτιμάται συνεχώς με αποτέλεσμα από την μία μεριά να σταθεροποιηθεί η ανταγωνιστικότητα των οικονομιών αυτών (σε σχέση με την Γερμανία) αλλά με κόστος τον μεγάλο πληθωρισμό που θα συνδυάζεται με πεισματικά υψηλά επίπεδα ανεργίας (τον λεγόμενο στασιμοπληθωρισμό).

Εν συντομία, η Ευρώπη θα μπει σε πολιτικές και οικονομικές περιπέτειες που θα κάνουν την παρούσα να μοιάζει υποφερτή. Σε μια εποχή όπου η ανεργία θα πλήττει τον γερμανικό ζωτικό χώρο και ο στασιμοπληθωρισμός την υπόλοιπη Ευρώπη, ο έως τώρα πολιτικά σταθεροποιητικός παράγοντας, ο Γαλλο-γερμανικός άξονας, θα αποτελεί παρελθόν. Με δεδομένο μάλιστα τον υφεσιακό αντίκτυπο που θα έχει αυτή η εξέλιξη στην παγκόσμια οικονομία,
ο θάνατος του ευρώ θα σπρώξει στην οικουμένη σε μια βαθειά Παγκόσμια Ύφεση. Το πάθημα της δεκαετίας του '30 δεν θα μας έχει γίνει μάθημα.

Θα μου πείτε; Αφού πεθαίνει το ευρώ (όπως είπα εξ αρχής), τι μπορεί να γίνει; Επειδή σας έχω κουράσει πολλές φορές με την απάντησή μου επ' αυτού, δεν θα το κάνω άλλη μία φορά. Θα πω μόνο ότι μοναδική λύση είναι η έκδοση από την ΕΚΤ ομολόγων (στο όνομα μόνο της ΕΚΤ) με τον διττό σκοπό: (α) της εξυπηρέτησης του μεγαλύτερου ποσοστού χρέους της ευρωζώνης και (β) την συγχρηματοδότησης, από κοινού με την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, ενός αναπτυξιακού New Deal για ολόκληρη την Ευρώπη. Ίσως, πράγματι, να είναι πολύ αργά πια για κάτι τέτοιο. Όμως, μπροστά στο φάσμα μίας νέας δεκαετίας του '30, αξίζει τον κόπο η προσπάθεια.

Τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα;

Αν συμφωνούμε ότι η κατάρρευση του ευρώ θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου για ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά και την παγκόσμια οικονομία, με συνέπειες καταστροφικές και για εμάς εδώ στην Ελλάδα, θα πρέπει (όσο το ευρώ εξακολουθεί να υφίσταται) να ξεχάσουμε τα περί επιστροφής στην δραχμή. Κι αυτό επειδή, πολύ απλά, μία έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα σημάνει το τέλος του κοινού νομίσματος.
Πράγματι, κόντρα σε ανεδαφικές εικασίες διαφόρων κύκλων, το ευρώ δεν θα αντέξει μια ελληνική έξοδο (εθελούσια ή μη). Δεν είναι τυχαίο που η Συνθήκη της Λισαβόνας δεν προβλέπει διαδικασία εξόδου και, μάλιστα, ξεκαθαρίζει ότι έξοδος από το ευρώ σημαίνει και αποπομπή από την ΕΕ.
Ο λόγος είναι απλός: Μόλις ανακοινωθεί η ελληνική έξοδος, θα στεγνώσουν τα ΑΤΜ στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία, τα Ιταλικά spreads θα φτάσουν το 25%, η αξιολόγηση του γαλλικού χρέους θα πέσει στο ΑΑ-, το Βέλγιο θα διαλυθεί και, πολύ σύντομα, η Γερμανία για ανακοινώσει την δική της έξοδο από το ευρώ.

Περιληπτικά, έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ σημαίνει κατάρρευση της ευρωζώνης. Αν έχω δίκιο ότι κάτι τέτοιο θα το μετανιώσουν όλοι οι ευρωπαίοι (Έλληνες και Γερμανοί, Πορτογάλοι και Ολλανδοί κλπ), η επιστροφή στην δραχμή δεν ενδείκνυται από την σκοπιά του συνολικότερου γίγνεσθαι.
Αν μάλιστα λάβουμε υπ' όψη το τι θα σημάνει μια τέτοια κίνηση στο εσωτερικό της χώρας, (ανεξάρτητα από τον δυσμενέστατο αντίκτυπο στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομία), η επιστροφή στην δραχμή όσο το ευρώ εξακολουθεί να ισχύει θα έχει ανυπολόγιστο και ειδεχθέστατο ανθρώπινο κόστος.

Πολλοί συνάδελφοι, ιδίως στις ΗΠΑ (όπου βρισκόμουν τις περασμένες δύο εβδομάδες), μου λένε ότι συμφωνούν με την άποψη που εκφράζω από τον Ιανουάριο του 2010, τότε που επιχειρηματολόγησα ότι η ελληνική στάση πληρωμών, κούρεμα, αναδιάρθρωση κλπ (πρόκειται για διαφορετικούς όρους του ίδιου πράγματος) ήταν αναπόφευκτη και έπρεπε να έχει γίνει δίχως καθυστέρηση.
Αμέσως όμως μετά, μου λένε ότι δεν κατανοούν γιατί δεν προχωρώ λίγο παραπέρα, προτείνοντας ότι, αμέσως μετά την στάση πληρωμών, την έξοδο από το ευρώ και την επιστροφή στην δραχμή. Ο λόγος, όπως τους εξηγώ, είναι ότι εκείνοι δεν κατανοούν την διαφορά μεταξύ (α) ενός συστήματος σταθερής ισοτιμίας δύο ή περισσότερων διαφορετικών νομισμάτων και (β) ενός κοινού νομίσματος.

Στην πρώτη περίπτωση (ενός συστήματος σταθερής ισοτιμίας δύο ή περισσότερων διαφορετικών νομισμάτων) το να σπάσεις την σταθερή ισοτιμία (το peg), όπως έκανε η Αργεντινή μετά την δική της στάση πληρωμών, είναι απλή υπόθεση. Απλώς ανακοινώνεις ότι η σταθερή αυτή ισοτιμία σπάει και γίνεται μεταβλητή βάσει της ζήτησης και της προσφοράς του κάθε (ήδη υπάρχοντος) διαφορετικού νομίσματος. Στην Αργεντινή, π.χ., οι πολίτες είχαν στις τσέπες τους πέσος. Αυτό που άλλαξε ήταν ότι εκεί που το κάθε πέσος ισοδυναμούσε, σταθερά, με ένα δολάριο, ξάφνου ισοδυναμούσε με λιγότερο από ένα δολάριο (υποτίμηση) και μάλιστα η αξία του, σε δολάρια, μειωνόταν συνεχώς.

Στην Ελλάδα όμως δεν έχουμε δικό μας νόμισμα σε σταθερή ισοτιμία με κάποιο ξένο. Οι έλληνες έχουν στην τσέπη τους, στα σεντούκια τους, στις καταψύξεις τους (όπου, μου λένε, κρύβουν ό,τι έχει μείνει από τις οικονομίες τους), ξένο νόμισμα - ευρώ. Η δημιουργία νέου εθνικού νομίσματος (όσο το 'ξένο' ευρώ εξακολουθεί να υπάρχει), σε αυτή την περίπτωση, θα είναι καταστροφική. Γιατί;

Με μεγάλα ποσά σε ευρώ να κυκλοφορούν ήδη στην αγορά, και ακόμη μεγαλύτερα να έχουν αποθηκευτεί εκτός τραπεζών στα διαφόρων ειδών σεντούκια ανά την επικράτεια και σε ξένους λογαριασμούς στο εξωτερικό, η έκδοση νέου νομίσματος θα δημιουργήσει μια διπλή, διαιρεμένη οικονομία.
Από την μία θα έχουμε τις περισσότερες αποταμιεύσεις σε ευρώ. Από την άλλη θα έχουμε τους μισθούς και τις συντάξεις να βγαίνουν από τα ΑΤΜ των τραπεζών σε δραχμές. Με το που θα εισπράττονται, οι πολίτες θα προσπαθούν να ανταλλάσσουν τις δραχμές σε ευρώ, γνωρίζοντας ότι σε μερικές ώρες οι δραχμές τους θα υποτιμηθούν.
Έτσι, θα έχουμε δύο Ελλάδες. Την Ελλάδα εκείνων που δεν έχουν πρόσβαση σε ευρώ, και οι οποίοι θα εγκλωβιστούν σε μια τριτοκοσμική Ελλάδα. Και την Ελλάδα που έχουν πρόσβαση σε ευρώ η εξουσία των οποίων θα είναι μεγάλη επί των υπόλοιπων. Για να νοικιάσεις ένα αξιοπρεπές διαμέρισμα θα πρέπει να έχεις ευρώ. Για να στείλεις τα παιδιά σου σε ιδιωτικό σχολείο, το ίδιο. Πολλοί έμποροι θα εμπορεύονται μόνο σε ευρώ ή θα ζητούν "τοκογλυφικά" ποσά σε δραχμές. Όμως οι μισθοί και οι συντάξεις θα παρέχονται σε δραχμές.

Εν πολλοίς, η Ελλάδα θα θυμίζει την Τουρκία της δεκαετίας του '80 όπου η διττή οικονομία (μία για τους εξαθλιωμένους 'ανατολίτες' που λειτουργούσε με ντόπιο νόμισμα και μία για τους 'εξευρωπαϊσμένους' πολίτες που χρησιμοποιούσαν μάρκα, φράγκα και δολάρια) δεν επέτρεπε την ανάπτυξη παρά μόνο ενίσχυε την ανισότητα και την υποανάπτυξη.


Τι κάνουμε λοιπόν;

Πρώτον, δεν συζητάμε την επιστροφή στην δραχμή όσο το ευρώ υφίσταται αλλού. (Αν το ευρώ πεθάνει, και το σκεπάσει η ταφόπλακα, τότε η δημιουργία ενός νέου νομίσματος θα είναι εύκολη υπόθεση.)
Δεύτερον, δεν αποδεχόμαστε τις πολιτικές της ΕΕ που αποτελούν τον βασικό λόγο που το ευρώ σήμερα πεθαίνει. Λέμε το μεγάλο όχι στις ανοησίες της 26ης Οκτωβρίου επειδή μόνο έτσι μπορούμε να συμβάλουμε στην διάσωση του ευρώ.
Τρίτον, ξεκινάμε συζητήσεις με την Ιταλία και την Ισπανία για μια πιθανή νομισματική ενοποίηση μαζί τους στην περίπτωση αποχώρησης των πλεονασματικών χωρών από την ευρωζώνη, και κατάργηση του ευρώ.
Τέταρτον, εγκαλούμε τόσο τον κ. Παπανδρέου (ο οποίος έθεσε το ερώτημα με στόχο την προσωπική του πολιτική επιβίωση) όσο και τον κ. Παπαδήμο (ο οποίος δίνει συνέχεια στο έγκλημα Παπανδρέου για να εμπεδώσει την δική του κυριαρχία επί του νέου κυβερνητικού εξαμβλώματος) για το γεγονός ότι επένδυσαν σε μια φιλολογία για το αν θα καταφέρει η Ελλάδα να μείνει εντός της ευρωζώνης. Μια φιλολογία που μειώνει ακόμα περισσότερο τις αντιστάσεις του ανοσοποιητικού συστήματος του ευρώ.






26-02-2012


_

[antanion]

H πολιτική γενεαλογία της βαναυσότητας
02-06-13
Xρήστος Γιανναράς

Δύο είναι μάλλον τα στοιχεία που κυρίως απωθούν ή φοβίζουν τον (ομαλού ψυχισμού) πολίτη στην περίπτωση της «Χρυσής Αυγής». H χιτλερική ιδεολογία και η μεθοδική, έμπρακτη βαναυσότητα.

H νεωτερική «δημοκρατία» αρέσκεται να είναι μεγαλόψυχη: Οι λαοί που τη γέννησαν ξέρουν, από πείρα οδυνηρή, σε ποια τυραννία οδηγεί ο έλεγχος των φρονημάτων και κάθε κανόνας «ορθότητας» απόψεων, ιδεών, πεποιθήσεων. Γι’ αυτό στη νεωτερική «δημοκρατία» δεν απαγορεύονται ούτε και ιδεολογίες που παρήγαγαν, χρησιμοποίησαν ή δικαιολόγησαν φρικώδη εγκλήματα, εφιάλτες απανθρωπίας, βασανισμό εκατομμυρίων ανθρώπων – ο ναζισμός, ο φασισμός, η λενινιστική, σταλινική, μαοϊκή εκδοχή και πρακτική του μαρξισμού. Όσοι ασπάζονται αυτές τις ιδεολογίες της απανθρωπίας (και υπάρχει σε κάθε κοινωνία κάποιο ποσοστό ψυχικά προβληματικών ή ανώριμων ανθρώπων) έχουν το δικαίωμα να οργανώνονται και σε συλλόγους, σε σωματεία – όχι όμως σε κόμματα. Τους απαγορεύεται να χρησιμοποιούν τις πολιτικές ελευθερίες, που εξασφαλίζει η «δημοκρατία», ως μέσο για να την ανατρέψουν, να υπονομεύουν το συνταγματικά κατοχυρωμένο (με «κοινωνικό συμβόλαιο» της πλειοψηφίας) πολίτευμα της χώρας. Σε κοινωνίες χωρίς συμπλέγματα επαρχιώτικης επίδειξης «προοδευτικών» αντιλήψεων, είναι αδιανόητη η παρουσία στο Κοινοβούλιο κομμάτων ολοκληρωτικής ιδεολογίας.

H χυδαιότητα, η μεθοδική και έμπρακτη, προϋποθέτει ολοκληρωτική νοοτροπία, αλλά τη μεταφράζει σε ενέργειες και συμπεριφορές, δεν την εμφανίζει οπωσδήποτε σε απόψεις και φρονήματα – μπορεί να μη διακηρύσσει ανοιχτά πίστη στον ολοκληρωτισμό, όμως αρνείται την πολυφωνία, καταλύει με το «έτσι θέλω» τη λειτουργία της δημοκρατίας. Και στην Ελλάδα σήμερα το φαινόμενο αυτό της έμπρακτης χυδαιότητας, του «τραμπουκισμού», δεν το εγκαινιάζει η «Χρυσή Αυγή». Το βρήκε η X.A. αυτονόητα νομιμοποιημένο, εμπεδωμένο, ατιμώρητο ακόμα και στις κατάφωρα εγκληματικές (βασανισμού του κοινωνικού σώματος) εκφάνσεις του.

Κάθε προσπάθεια να «ταξινομηθεί» η έμπρακτη χυδαιότητα σε καζουιστική περιπτωσιολογία (να διαβαθμίσουμε είδη και ποικιλίες βαναυσότητας, ιταμότητας, κακοπραγίας) είναι σίγουρα μάταιη: Κάθε τραμπουκισμός πιστεύει ατράνταχτη τη λογική του. Το να χτίζουν στο γραφείο του τον καθηγητή που διαφωνεί μαζί τους, είναι για τους φοιτητές του κόκκινου ολοκληρωτισμού αυτονόητη «φάση αγώνα» του «φοιτητικού κινήματος». Το ίδιο και το να διαλύουν βίαια συνεδρίες εκλογικών σωμάτων, για να αποτρέψουν την εκλογή καθηγητή που η κομματική τους «γραμμή» δεν τον εγκρίνει.

Οι «καταλήψεις» δημόσιων κτηρίων, γραφείων, οδικών κόμβων, λιμανιών, που έγιναν καθημερινή πρακτική συνδικαλιστικού γκανγκστερισμού στις δεκαετίες της μεταπολίτευσης, είναι ή όχι έμπρακτη μεθοδική χυδαιότητα βάναυσης ασυδοσίας; Όταν η Παπαρήγα βεβαίωνε τους κομματικούς αρχηγούς στο προεκλογικό «ντιμπέιτ» πως «όσους νόμους κι αν ψηφίσετε στη Βουλή, εμείς θα τους καταργήσουμε στο πεζοδρόμιο» (χωρίς να την ενοχλήσει ποτέ εισαγγελέας), άνοιγε ή όχι διάπλατα την πόρτα στον μαύρο φασισμό της X.A.;

Μην ξεχνάμε την τηλεοπτική στρατηγική των Πασόκων στα χρόνια της παντοδυναμίας τους: Να μιλάνε ακατάσχετα, ώστε ο συνομιλητής τους να μην προλαβαίνει να αρθρώσει ολόκληρη φράση και νόημα – κορυφαίος στο είδος ο Ευάγγ. Βενιζέλος και από κοντά: Ρέππας, Πρωτόπαπας, Γείτονας, Βαγγ. Γιαννόπουλος. Και ποιος θα αμφισβητήσει ότι πρώτος διδάξας τη χρυσαυγίτικη επιθετική χυδαιότητα στο Κοινοβούλιο ήταν ο απερίγραπτος Μένιος Κουτσόγιωργας;

H χυδαιότητα δεν είναι απλώς άρνηση της ευπρέπειας, είναι βία. Είναι θρασύτατος επιθετικός ναρκισσισμός που θέλει να ταπεινώσει, να εξουθενώσει, να συντρίψει όποιον του αντιστέκεται. Είναι λεκτική συμπεριφορά ακραίας βαναυσότητας που εκφέρεται ως εξουσιαστική απόφανση. Τη X.A. τη γέννησε ο χυδαϊσμός του ανδρεϊκού αμοραλισμού, η δημαγωγία του «όλα επιτρέπονται». Τη γέννησε ο εκπασοκισμός της N.Δ., ο έσχατος ευτελισμός της, η πολιτική της ανυπαρξία ώς σήμερα. Της έδωσε ιστορική σάρκα ο μηδενισμός, η αρνησιπατρία των «εκσυγχρονιστών» διανοουμένων, η «Αριστερά» του Καριερισμού και της «Προόδου».

Φρύαξε η υποκρισία των «μέσων» και του «συστήματος», όταν βουλευτής της X.A., σε ένα ρεσιτάλ βάναυσης χυδαιότητας, αποκαλούσε τα μέλη του Kοινοβουλίου «γίδια» Μάλλον είχε λησμονήσει η εξωνημένη εμπορευτική μας «πληροφόρηση» με ποια χυδαιότητα σεξουαλικής βωμολοχίας είχε φωραθεί να καθυβρίζει δημοσιογράφο ο πρόεδρος της Βουλής, δεύτερος τη τάξει στην πολιτειακή ιεραρχία. Και παραμένει απτόητος στην προεδρία του, επιφορτισμένος να συνετίσει τη συμπεριφορική αθλιότητα της X.A.

Είπαμε: κάθε τραμπουκισμός έχει τη δική του στεγανή λογική, τη λογική της αδιάβροχης ιδιοτέλειας. Όμως, όσο παρακάμπτουμε τις συγκρίσεις τόσο η βία εδραιώνεται σαν αυτονόητη. Ένα θραύσμα μαρμάρου που εκτοξεύεται για να σκοτώσει τον απέναντι ή μια βόμβα μολότωφ που τυλίγει στις φλόγες το κορμί του μόνο «επειδή είναι αστυνομικός», σε τι διαφέρει από τις μαχαιριές στο πρόσωπο ή στο σώμα του άλλου μόνο «επειδή είναι Aφγανός ή Πακιστανός»; Όταν στην πρώτη περίπτωση η απόπειρα δολοφονίας εκ προθέσεως είναι a priori και αυτονόητα αμνηστευμένη, πώς να αναχαιτιστεί ο εφιάλτης ενός δήθεν εθνικισμού θεμελιωμένου στο εκ προθέσεως έγκλημα;

Το πρόβλημα της ελλαδικής κοινωνίας σήμερα δεν είναι η X.A. – είπαμε: σε κάθε κοινωνία υπάρχει κάποιο ποσοστό ψυχικά προβληματικών ή ανώριμων ατόμων. Δυσοίωνο σημάδι και δεδομένο με απρόβλεπτες συνέπειες είναι η ψήφος τετρακοσίων είκοσι έξι χιλιάδων πολιτών που έφερε στη Βουλή, με δεκαοχτώ έδρες, την έμπρακτη μεθοδική βαναυσότητα. Οφείλουμε να αναζητήσουμε και να εντοπίσουμε απροκατάληπτα τα κίνητρα αυτών των ψηφοφόρων. Μόνο αν εκλείψουν τα κίνητρα, μπορεί να τιθασευθεί πολιτικά και το σύμπτωμα. Με εκφοβισμό για τον εφιάλτη στον οποίο οδηγεί η αυθαιρεσία και η χυδαιότητα, δεν αλλάζει τίποτα – όταν μάλιστα ο εκφοβισμός ασκείται από τους πρώτους διδάξαντας τα όσα σήμερα οι ίδιοι καταγγέλλουν ως απειλή.

Το πιθανότερο κίνητρο των ψηφοφόρων της X.A. ήταν να εκδικηθούν την υποκρισία. Να «μαυρίσουν» όσους διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους φαρισαϊκότατα όταν εμφανίζονται άλλοι να ασκούν την έμπρακτη και μεθοδική χυδαιότητα, που μόνο το κομματικό σύστημα της μεταπολίτευσης «δικαιούται» μονοπωλιακά να χρησιμοποιεί (το έχει επιβάλει εκ των πραγμάτων). Πιθανότερο κίνητρο των ψηφοφόρων της X.A.: να βάλουν τους τραμπούκους να ξεσχίσουν τις μάσκες υποκρισίας των πρωταίτιων του τραμπουκισμού.

Συχνά η οργή σκοτίζει τη λογική όσο και η ιδιοτέλεια.

_

[antanion]

06-1998



06-1998



06-2012





















05-2013



09-2013



09-2013



09-2013

[antanion]

10-2013











10-2012

[antanion]

Λίστα Λαγκάρντ: Κάλπες και ψηφοφορία στα τυφλά


Παραπέμπεται στην Προανακριτική με 265 ψήφους ο Παπακωνσταντίνου

_

01-2013



_


01-2013

[MERLIN2]

ΜΠΡΑΒΟ ΜΠΡΑΒΟ

[antanion]

Πριν μιλήσεις για τους τσιγγάνους / του Σταύρου Θεοδωράκη
κείμενο γραμμένο το 1998

Το σίριαλ ξεκινά το 1059 μ.Χ., τότε που οι Adsincani, απόγονοι του Μάγου Σίμωνα, εξολόθρευσαν με φαρμακωμένα κρέατα τα θηρία που τριγυρνούσαν στους κήπους του Κωνσταντίνου του Μονομάχου. Όμως, παρά τη χαρά που έδωσαν στον Αυτοκράτορα, ο χαρακτηρισμός «Διαβόητοι Κακούργοι» δεν έπαψε να τους συνοδεύει.

Και «γύφτοι» γιατί; Αιγύπτιοι, μήπως; Κι αν ναι, γιατί η γλώσσα τους δεν έχει καμία σχέση με τη γλώσσα της χώρας του Νείλου; Ο Α.Γ. Πασπάτης, στη μελέτη του «περί των ατσιγγάνων» (1857), υποστηρίζει ότι στη βενετοκρατούμενη εύφορη Μεθώνη, είχαν το δικό τους βασίλειο, την Gyppe, τη Μικρή Αίγυπτο, τη λεγόμενη και Tzingania. Και από εκεί προέκυψε αργότερα το «γύφτος»! Όπως και στην Κέρκυρα, είχαν το δικό τους ανεξάρτητο φέουδο, το Feudum Acinganoram. Από τότε (από τον 12ο αιώνα κιόλας) τους βρίσκουμε σε όλη την Ελλάδα. Κατσίβελοι, Τουρκόγυφτοι, Χαντούρια, Φυτσήρια, Ρουμανόγυφτοι, Λαουτέροι, Γυφτόβλαχοι, Καλαθόγυφτοι, Χαλκιάδες, Ρόμηδες, Ζάπαροι, Καλπαζάνοι, Σλαβόγυφτοι, Καραγιανναίοι…

Και «παράλληλα» Χατζήδες, Βιτάλη, Μάγκας, Σουκαίοι, Χαλκιάδες, Νταλαραίοι, Αγγελόπουλος, Μπέκος, Ζέρβας (Λευτέρης και Χρήστος), Καλύβας, Λαμπράκη, Μόσχος, Περράκηδες, Χριστοπούλου, Δημητρίου, Χριστοδουλόπουλος, Μαυράκη, Τρομαραίοι, Παϊτέρης, Παυλίδης, Βασιλοπουλαίοι, Σαλέας, Χάρος…

Είναι όμως των Τσιγγάνων η μουσική, ή είναι των γύφτων; Ο Μπρέγκοβιτς και τα χάλκινά του τι είναι; Και στα φανάρια ποιοι είναι; Οι Γύφτοι ή οι Τσιγγάνοι; Να αρχίσουμε λοιπόν από τα απλά. Γύφτοι και Τσιγγάνοι είναι το ίδιο. Οι Έλληνες λένε «άντε, ρε γύφτο» και οι Ισπανοί «άντε, ρε τσιγγάνε». Στην Αθήνα Τσιγγάνους λέμε αυτούς που ζουν σε σπίτια και Γύφτους αυτούς που ζουν σε καταυλισμούς. Στη Βόρεια Ελλάδα, το ανάποδο. Η επίσημη ευρωπαϊκή τους ονομασία είναι πια Ρομά και η γλώσσα τους η «ρομανί». Είναι γλώσσα προφορική (το 10%-20% της ρομανί έχει σήμερα ρίζες ελληνικές) που μας οδηγεί στη βορειοδυτική Ινδία. Στην Ευρώπη ήρθαν το 900 μ.Χ. ως «απόγονοι του Χαμ, του γιου του Νώε». «Οι επιζώντες της βυθισμένης Ατλαντίδος». «Οι σφαγείς των νηπίων της Βηθλεέμ». «Οι σιδεράδες που έφτιαξαν τα καρφιά του Ιησού. Καταραμένοι είναι, γι' αυτό δεν στεριώνουν». Και στην κατάρα πίστεψαν περισσότερο από όλους οι Άγγλοι και αργότερα ο Χίτλερ. Από τον 15ο αιώνα έως τον 17ο, όποιος Τσιγγάνος πιανόταν στην Αγγλία θανατωνόταν. Κρεμάλα για τους άντρες, πνιγμός για τις γυναίκες. Ο Χίτλερ μετά, εξόντωσε 500.000 Τσιγγάνους. Μιλούσαν μια άγνωστη γλώσσα, δεν υπάκουαν στην κεντρική εξουσία, ήταν απείθαρχοι και, το κυριότερο, έρχονταν από το πουθενά. Ο Τσαουσέσκου υποχρέωνε τις Τσιγγάνες των καραβανιών σε στείρωση. Τα ίδια και στον πόλεμο στη Βοσνία. Τους έσφαζαν «όλοι» γιατί δεν ήταν με «κανέναν», ούτε Σέρβοι, ούτε Κροάτες, ούτε Ορθόδοξοι, ούτε Καθολικοί, ούτε Μουσουλμάνοι. Για να σωθούν απ' τις σφαγές και το κυνηγητό ανά τους αιώνες οι Τσιγγάνοι είχαν βρει διάφορα τεχνάσματα. Τον 14ο αιώνα «κυκλοφορούσαν» με προσωπική συστατική επιστολή του Πάπα Μαρτίνου V που υποχρέωσε τις Αρχές καθολικών πόλεων να δείχνουν σεβασμό στα καραβάνια του «Δούκα Ανδρέα». Το ότι ο Δούκας δεν είχε βρεθεί ποτέ στο Βατικανό είναι μια ιστορία που έγινε γνωστή πολύ αργότερα. Αιώνες από τότε, οι Τσιγγάνοι δεν έχουν απαρνηθεί τα τεχνάσματα. «Ψάχνουν» ακόμα τον νονό που θα κοιτάξει συμπονετικά το παιδί τους. Του δίνουν μάλιστα τη χαρά να δώσει (αυτός ο Γκατζέ!) το δικό του όνομα στο «γυφτάκι». Οι Τσιγγάνοι βέβαια έχουν το δικό τους (τσιγγάνικο) όνομα από τη στιγμή που θα γεννηθούν.

Τη δεκαετία του '80, η ΕΟΚ έδωσε πολλά χρήματα στην Ελλάδα για να δημιουργηθούν πρότυποι καταυλισμοί για τους μετακινούμενους Τσιγγάνους. Ήμασταν ακόμα στην εποχή που όταν έφταναν οι Γύφτοι στα χωράφια, οι ντόπιοι έστηναν γλέντια. Καπνά στη Θράκη, βαμβάκι στη Θεσσαλία, πορτοκάλια στην Πελοπόννησο, καρπούζια στην Κρήτη. Οι Δήμοι, όμως, αντί να κάνουν καταυλισμούς έκαναν «δημοψηφίσματα». «Τα λεφτά να πάνε στους Γύφτους ή στο σχολείο»... «Να κάνουμε καταυλισμό ή να κάνουμε μια πλατεία;». Παράλληλα, τους αρνηθήκαμε την μόρφωση. Δεν μας άρεσαν ούτε τα «σχολεία του δρόμου» που θα «ακολουθούσαν» τους καταυλισμούς. Ούτε δεχτήκαμε να έχουν τα παιδιά των περιπλανώμενων Τσιγγάνων μια «μαθητική ταυτότητα» που θα τους επιτρέπει να παρακολουθούν μαθήματα στους τόπους που δουλεύουν οι γονείς τους. Και σε όσα σχολεία τα «υποχρεώσαμε» να μπουν, η γλώσσα τους -η ρομανί- δεν διδασκόταν ούτε μία ώρα. Οι «καρεκλάδες» και οι «σιδεράδες» χάθηκαν και αυτοί τη δεκαετία του '80. Νόμιμες άδειες μικροπωλητών δεν τους δόθηκαν ποτέ. Και τη δεκαετία του '90, με την πλημμυρίδα του μεταναστευτικού ρεύματος, χάθηκαν και οι δουλειές στα χωράφια.
Τα Ρομά (οι Τσιγγάνοι και οι Γύφτοι), θα διδαχθούν και θα λιμπίζονται πλέον τη ζωή από την τηλεόραση.

Υ.Γ.: Το κείμενο αυτό το έγραψα το 1998, τότε που η Ελλάδα όλη αγωνιούσε για την Ερατώ (την Τσιγγάνα που παράτησε τον Μάρκο στο τσαντίρι για να φύγει με τον Απόστολο Γκλέτσο). Τώρα όλοι αγωνιούμε για τη μικρή Μαρία (που κάποιοι την είχαν για πούλημα ή, ακόμη χειρότερα, κάποιοι την «επέστρεψαν» γιατί είχε πρόβλημα στα μάτια). Οι Έλληνες που για έναν ολόκληρο μήνα ήταν αντιφασίστες και ράπερ, επιστρέφουμε σε πιο γνωστούς ρόλους. «Τι άλλο να περιμένουμε πια από τους Τσιγγάνους» αναρωτιόταν σε τίτλο δύο σελίδων μεγάλη κυριακάτικη εφημερίδα. «Τι ψυχή έχουν επιτέλους οι Τσιγγάνοι», ρωτούσε φιλεύσπλαχνος αστέρας της πρωινής τηλεοπτικής ενημέρωσης. Αντίστοιχα είναι και οι κραυγές του «ξένου», υποτίθεται ψύχραιμου, Τύπου. «Τσιγγάνοι αρπάζουν». «Τσιγγάνοι πουλάνε». Είναι φανερό ότι η «πολιτισμένη» Ευρώπη έχει ένα αρνητικό απωθημένο με τους Τσιγγάνους. Η μεγαλύτερη μειονότητα της Ευρώπης δεν έχει ακόμη εξημερωθεί. Και μόλις ανακαλύπτουμε ένα έγκλημα – ένα μεγάλο έγκλημα όπως φαίνεται να είναι αυτό στον καταυλισμό των Φαρσάλων- εφορμούμε ως ανώτεροι ιεροδικαστές. Όχι τόσο για να «διαλευκάνουμε» το έγκλημα αλλά για να «στιγματίσουμε» (και να γελοιοποιήσουμε ταυτόχρονα) το «διαφορετικό».

Οι αρχές έδωσαν στη δημοσιότητα τη φωτογραφία των τσιγγάνων που είχαν τη Μαρία. Οι αρχές καλούν όποιον γνωρίζει κάτι για την υπόθεση να δώσει πληροφορίες καλώντας το 2410-683171 και 2410-683184-5 της Υποδιεύθυνσης Ασφάλειας Λάρισας. Υπενθυμίζεται ότι εξασφαλίζεται η ανωνυμία και το απόρρητο της επικοινωνίας.

_

[antanion]

22-03-2008




23-02-2013




15-03-2010




07-01-2013




10-10 -2013




07-10-2013




29-09-2013




30-09-2013






_

[antanion]

Χαρίζονται με νόμο οι άδειες TV
(στις οποίες συμπεριλαμβάνονται το MEGA και το STAR, του Βαρδή Βαρδινογιάννη)

[antanion]

_

[antanion]

24/10/2013
http://www.tanea.gr/photos/cartoons/photos/?alid=21616






Τα τσίγκινα επιδόματα πολυτέκνων Ρομά, και τα… μεμονωμένα περιστατικά διαφθοράς

01-11-2013


Μετά το τραγικό συμβάν της ανακάλυψης της μικρής Μαρίας και τα «αποκαλυπτικά» ρεπορτάζ περί του διεθνούς εμπορίου βρεφών, τα τηλεοπτικά και έντυπα ΜΜΕ κατελήφθησαν με το γεγονός της είσπραξης πέντε επιδομάτων για αντίστοιχα παιδιά από τη Ρομά κα Δημοπούλου –πρόκειται για ένα θέμα που κατέκλισε για ώρες τις τηλεοπτικές μας οθόνες και μετά από λίγο «ξεχάστηκε», όπως συμβαίνει πάντα με τα αδηφάγα ΜΜΕ που στραγγίζουν μέχρι και την τελευταία ρανίδα μια είδηση, για να πεταχτεί αργότερα στα αζήτητα, έχοντας εντωμεταξύ ενισχύσει καταλλήλως γνωστά ρατσιστικά στερεότυπα και προκαταλήψεις…

«Πως λοιπόν κατάφερε η κα Δημοπούλου να ξεγελάσει τις αρχές και να εισπράττει πέντε επιδόματα;» -ακούσαμε να λένε έκπληκτοι έγκυροι τηλεοπτικοί παραθυριούχοι και κανείς δεν βρέθηκε να τους εξηγήσει τα προφανή της ελληνικής δημόσιας διοίκησης. Αλήθεια πως γίνεται;

Είναι απλό, με τον ίδιο τρόπο που :

- Οι τυφλοί της Ζακύνθου, εάν δεν γίνονταν αντιληπτοί, θα αποτελούσαν τη πλειοψηφία του νησιού –την ίδια φιλοδοξία «εξέφρασαν» αλλά δεν… πρόκαμαν και οι παράλυτοι της Καλύμνου.

- Υπάλληλος του ΕΚΑΒ στη Βόρεια Ελλάδα, κατάφερε να απουσιάζει από τη δουλειά του από την 1η Δεκεμβρίου 2006 έως τις 9 Νοεμβρίου 2011 χωρίς να έχει ενημερώσει τους προϊσταμένους του ή να προσκομίσει κάποιο δικαιολογητικό. Μάλιστα το ίδιο διάστημα έβγαζε και δεύτερο μισθό δουλεύοντας στην καφετέρια της αδελφής του. Ευτυχώς όμως τα αδιάφθορα πειθαρχικά όργανα του Δημοσίου του επέβαλαν ποινή τριών μηνών στέρησης αποδοχών, έτσι για να μάθει τι εστί βερίκοκο…

- Τριάντα (30) δημοτικοί αστυνομικοί σε όλη τη χώρα βρέθηκαν να έχουν καταθέσει πλαστά πιστοποιητικά για γνώση ηλεκτρονικών υπολογιστών και ξένων γλωσσών, ενώ όπως αποδείχθηκε δεν γνώριζαν ούτε αγγλικά πολλώ δε μάλλον από ηλεκτρονικούς υπολογιστές.

- Εκατοντάδες λαμβάνουν σύνταξη χηρείας για 30 και πλέον χρόνια, αφού η… χήρες έχουν παντρευτεί ή και πεθάνει, σύνταξη η οποία μεταβιβάζεται (όπως οι άδειες των περιπτέρων) στα παιδιά τα οποία συνεχίζουν ανενόχλητα να τη λαμβάνουν…

- Γιατροί που πιάνονται επ’ αυτοφώρω με φακελάκι και συνεχίζουν απρόσκοπτα τη δουλειά τους χωρίς να τιμωρούνται…

- Οι μισοί και πλέον έλληνες που διαθέτουν «συνεχώς νομιμοποιημένες» αυθαίρετες κατοικίες και βγαίνουν αγανακτισμένοι σε πορείες κατά των… χαρατσιών.

Σταματώ εδώ. Δεν προτίθεμαι να… καταγράψω την ολική διαπλοκή και διαφθορά που έχει κατακλύσει την ελληνική κοινωνία, ξεκινώντας (ή τελειώνοντας) από τα έδρανα του κοινοβουλίου, διασχίζοντας τη δημόσια διοίκηση και τελειώνοντας (ή ξεκινώντας) διαχεόμενη συνολικά σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Ξέρω όμως ότι σε όλη αυτή τη δυσωδία δεν εμπλέκονται –κατά 99,9%- Ρομά…

Ο καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Science Po (Πολιτικών Επιστημών) στο Παρίσι Τομάζο Βιτάλε, οποίος έχει πραγματοποιήσει έρευνες για τους Ρομά, μας λέει:

«Οι φτωχοί Ρομά είναι πολύ ορατοί ενώ οι ενσωματωμένοι στην κοινωνία ε ν τ ε λ ώ ς α ό ρ α τ ο ι. Με αυτόν τον τρόπο διαιωνίζονται τα αρνητικά στερεότυπα και τελικά ο ρατσισμός εναντίον τους […] Υπάρχουν πολλές διαφορετικές ομάδες των Ρομά και δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε την ίδια φόρμουλα σε όλες. […] Μερικοί Ρομά μετακινούνται από ανάγκη ενώ άλλοι λόγω της νομαδικής ζωής τους.[…] Οι πιο φτωχοί Ρομά ζουν σε τόσο άθλιες συνθήκες που γίνονται εξαιρετικά ‘ορατοί’ στην υπόλοιπη κοινωνία, η οποία καταλήγει να πιστεύει ότι όλοι οι Ρομά ζουν έτσι και αυτό οδηγεί σε ρατσισμό και βία εναντίον τους. Θεωρούμε τους Ρομά σύγχρονους ‘αθλίους’, άρα ανίκανους να προοδεύσουν, συνεπώς γίνονται αποδέκτες είτε φιλανθρωπίας είτε βίας. Αυτός ο πολιτιστικός και κοινωνικός ντετερμινισμός με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι Ρομά στην Ευρώπη συνιστά ρατσισμό. Επί αιώνες ήταν ο ξένος ανάμεσά μας, με παρουσία σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ένας τρίτος λόγος είναι ο αόρατος χαρακτήρας όσων έχουν ενσωματωθεί στην κοινωνία. Οι φτωχοί Ρομά είναι εξαιρετικά ορατοί ενώ οι ενταγμένοι αόρατοι[…]» ( «Το Βήμα» 27.10.13)

_

[antanion]

«Να μη βιαζόμεθα• είν' επικίνδυνον πράγμα η βία» «απαντά» το ίδρυμα Ωνάση
























_

[antanion]

Το κράτος της ΝΔ ασκεί βία κατά παιδιών

(Η ΝΔ καταδικάζει τη βία από όπου κι αν προέρχεται)

Του Αναγνώστη Λασκαράτου

Δεν θέλω να χαρακτηρίσω γελοία την κλασσική πλέον, πονηρή, υποκριτική και συνάμα βλακώδη στην ουδετερότητά της φράση καταδίκης της βίας
«από όπου κι αν προέρχεται», που τσουβαλιάζει τη βία του αδικητή με τη βία του αδικούμενου, ξεπλένοντας την πρώτη και ενοχοποιώντας τη δεύτερη. Κι αυτό γιατί πιστεύω αυτό που λέει ο Αριστοτέλης (Περί Ποιητικής): «το γαρ γελοίον εστίν αμάρτημά τι και αίσχος ανώδυνον και ου φθαρτικόν». Εδώ όμως έχουμε ένα γελοίο πολιτικοδημοσιογραφικό κλισέ, καθόλου ανώδυνο, που καλύπτει κτηνωδίες, τη βία των Ναζιστών και την παράνομη φασιστική βία του Κράτους. Όχι πως το Κράτος δεν έχει τη δυνατότητα να νομιμοποιήσει τη βαρβαρότητά του όταν το θελήσει.
Νόμιμες ήταν όλες οι θηριωδίες, που η Ορθόδοξη Εκκλησία και οι ανατολικοί Ρωμαίοι αυτοκράτορες επιφύλαξαν στους εχθρούς τους, θηριωδίες, που κάνουν τους φρενοβλαβείς μαχαιροβγάλτες της Χ.Α. να φαίνονται μπροστά τους ηλικιωμένες κυρίες που πίνουν το τσάι τους στις 5μ.μ. Όμως η ελληνική πολιτεία σήμερα ασκεί πέρα από την αμφίβολης ηθικής νόμιμη βία της και απροκάλυπτα παράνομη βία που αγγίζει τα όρια της κτηνωδίας, βία που παραβιάζει τους ελληνικούς νόμους αλλά και την ευρωπαϊκή νομοθεσία για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Το κράτος της ΝΔ του κ. Σαμαρά, το οποίο κάλυπτε τα εκατοντάδες περιστατικά βίας των Νεοναζί κατά μεταναστών και των εκατοντάδων Αστυνομικών που συνεργάζονταν μαζί τους και προσποιήθηκε πως τα ανακάλυψε προχτές (κάτω από την πίεση του Ισραήλ, της Ε.Ε. και των ΗΠΑ), είναι κι αυτό υπεύθυνο για την άσκηση παράνομης βίας, είτε από όργανά του που αυθαιρετούν ή ολιγωρούν (αστυνομικούς, λιμενικούς, δεσμοφύλακες, δικαστικούς κλπ), είτε απ’ευθείας και το ίδιο μέσω των παράνομων άθλιων συνθηκών διαβίωσης που επιβάλει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης όπως αυτό της Αμυγδαλέζας.

Παραθέτω ασχολίαστες πέντε μόνο ειδήσεις, από ένα ωκεανό αθλιοτήτων σε βάρος των μεταναστών. Είναι ιδιαίτερα ειδεχθή περιστατικά που αφορούν ανήλικους. Σημειώνω πως η Εκκλησία, που με αφορμή τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, καταδίκασε κι αυτή τη βία «από όπου κι αν προέρχεται», τηρεί αιδήμονα σιγή για όλα αυτά, στα διαλείμματα των αγιαστικών ευλογιών, που αφειδώς και ατιμωρητί μοιράζει στα γραφεία των Ταγμάτων Εφόδου. Είναι η ίδια Εκκλησία που προστατεύει προκλητικά τους ιερείς της που ασκούν την «ιερή παιδεραστία», αψηφώντας ακόμη και την κατακραυγή της κοινής
γνώμης όταν το κρούσμα δημοσιοποιηθεί.

Η συνέχεια εδώ

_

[antanion]

Aλλο η αποδοκιμασία και άλλο η βία
04-04-2011

του Χ. Γιανναρά


Γιατί είναι «άσκηση βίας» να «γιαουρτώνουν» οι πολίτες έναν πολιτικό που προκαλεί κατ’ εξακολούθησιν τη νοημοσύνη και ευαισθησία τους, την αξιοπρέπειά τους; Ομόφωνα οργισμένοι οι κεκράχτες της κομματοκρατίας, «επιφανείς» δημοσιογράφοι, κομματικοί εκπρόσωποι, αλλά και απλοϊκοί παρακεντέδες της εξουσιαστικής καμαρίλας, διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους: Αυτοδικία, ανόσια βία το «γιαούρτωμα».

Αλλά γιατί; Προκαλεί σωματική κάκωση, αποβλέπει σε τραυματισμό, σε βλάβη της σωματικής ακεραιότητας; Γιαούρτι εκσφενδονίζουν οι πολίτες στον πολιτικό που τους προκαλεί, όχι πέτρες, ούτε καρέκλες. Είναι άλλο πράγμα η αποδοκιμασία και άλλο η άσκηση σωματικής βίας. Και μάλιστα θα χαρακτήριζε κανείς το «γιαούρτωμα» μάλλον από τις επιεικέστερες, τις πιο «εξευγενισμένες» μορφές αποδοκιμασίας. Aρχετυπική έκφραση περιφρόνησης, αποστροφής και σιχασιάς είναι το φτύσιμο – ατιμωτική αποδοκιμασία. Πιο οργισμένη, οι σάπιες ντομάτες ή τα κλούβια (δύσοσμα) αυγά. Ηπιότερη μορφή, το σφύριγμα, το γιουχάισμα.

H δεδομένη, σαφέστατη διαφορά της αποδοκιμασίας από την άσκηση βίας καταδείχνει και πόσο υγιές πολιτικό σύμπτωμα είναι, προπάντων σε πολιτεύματα εκφαυλισμένα, το «γιαούρτωμα». Στην Ελλάδα σήμερα ισηγορία δεν υπάρχει (ακόμα και τριάμισι εκατομμύρια υπογραφές πολιτών αν ζητούν δημοψήφισμα, πετιούνται στο καλάθι των αχρήστων) – ο λόγος του πολίτη δεν έχει την παραμικρή δυνατότητα να γίνει ακουστός. H ψήφος του, υπονομευμένη και αυτή από το μαγείρεμα των εκλογικών νόμων, την απογόμωση της αποχής, τη διαφημιστική πλύση εγκεφάλων, είναι αδύνατο να αντιπαλέψει την αυθαιρεσία.

H κομματοκρατία δεν απαγορεύει την πληροφόρηση του πολίτη, απλώς την εξουδετερώνει, όπως οι πυροτεχνουργοί τη βόμβα. O πολίτης πληροφορείται κάτι από την εγκληματική καταλήστευση του δημόσιου χρήματος, ίσως και ονόματα πολιτικών και κομματανθρώπων που ενέχονται στην κλοπή ακόμα και των χρημάτων των αναγκαίων για την εθνική άμυνα ή για τη δημόσια υγεία. Και ξέρει, με τεκμηριωμένη βεβαιότητα, ότι για όλα αυτά τα κατά συρροήν και εκ προμελέτης κοινωνικά εγκλήματα κανένας πολιτικός ή κομματάνθρωπος δεν πρόκειται ποτέ να τιμωρηθεί. Ακόμα και ποινικά αδικήματα του ιδιωτικού βίου των πολιτικών, χυδαίες παλιανθρωπιές, καλύπτονται από τη βουλευτική ασυλία.

Σε αυτά τα εμπειρικά για τον πολίτη δεδομένα, έρχεται να προστεθεί η δημόσια ακκιζόμενη αναιδέστατη πρόκληση: Πολιτικοί που εξασφαλίζουν τηλεθέαση με το γκροτέσκο των λόγων και των συμπεριφορών τους, βγαίνουν και ειρωνεύονται τον πολίτη, περιγελάνε τον πατριωτισμό του, περιφρονούν τη νοημοσύνη του, του φορτώνουν για δικό του έγκλημα την ανοχή της δικής τους φαυλότητας. Διόρισαν τα κόμματα την πελατεία τους, απειράριθμους διακινητές των συμφερόντων τους, πλημμύρισαν τον δημόσιο τομέα αργόσχολους χρυσοπληρωμένους κηφήνες, συνδικαλισμένη απληστία, τυραννίδα του κοινωνικού σώματος. Μπούκωσαν με ψηφοθηρικές επιδοτήσεις τάξεις και επαγγέλματα, εξαγόρασαν με τις κοινοτικές (για έργα υποδομής και σύγκλιση των οικονομιών) επιδοτήσεις εργολάβους ακαταμάχητης ασυδοσίας χάρη στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που ιδιοκατέχουν.

Και επειδή δεν τους έφτανε η κλοπή του εγχώριου χρήματος ούτε των ευρωπαϊκών «πακέτων», ξανοίχτηκαν οι πολιτικοί σε έναν ξέφρενο δανεισμό της χώρας, εφιαλτικόν, για είκοσι πέντε ολόκληρα χρόνια. Μόνο για να συνεχίζεται η αδίστακτη κομματική κραιπάλη. Ως την τελευταία στιγμή, ξεγέλαγαν την E. E. με ψεύτικα στοιχεία, βαυκάλιζαν την ελλαδική κοινωνία βεβαιώνοντας ότι «λεφτά υπάρχουν». Με κατάληξη, να οδηγήσουν τη χώρα στην πιο εξευτελιστική χρεοκοπία και οικονομική υποδούλωση, να βάλουν την υπογραφή τους στην παραίτηση από την εθνική κυριαρχία, περιουσία και αξιοπρέπεια. Σε τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια ιστορικής παρουσίας, το ελληνικό όνομα μάλλον δεν γνώρισε τέτοιον διεθνή εξευτελισμό.

Ανεξέλεγκτοι, ατιμώρητοι, κυβερνάνε ακόμα σήμερα τη χώρα οι αυτουργοί του εγκλήματος. Και με ασύλληπτη θρασύτητα βγαίνουν και λένε στον δραματικά δοκιμαζόμενο από τις κακουργίες τους λαό ότι «μαζί τα φάγαμε»! Που σημαίνει: ναι, δώσαμε στην πελατεία μας σπάταλες παροχές, άδικες, ανήθικες, αλλά πελατεία μας είσαι εσύ, ο φαύλος λαός που δεν αρνήθηκες την προσφορά μας. Εμείς βάλαμε τους άνομους όρους του παιχνιδιού, αλλά κι εσύ δέχτηκες να συμπαίξεις, δεν αρνήθηκες να εξαγοράσεις με κομματική ένταξη τον βιοπορισμό σου, δεν είχες το ηθικό σθένος να αρνηθείς τη συναλλαγή. Λοιπόν, «μαζί τα φάγαμε».

Βέβαια, ο «μαζί τα φάγαμε» πολιτικός, με την περίσσεια της θρασύτητας, δεν εξήγησε ποτέ στους πολίτες αν μαζί τους το κόμμα του, με τη συνειδητή τους συγκατάθεση και όχι με την εκμετάλλευση των άλογων ορμεμφύτων τους, διαχειρίστηκε εγκληματικά την οικονομία της χώρας. O ίδιος πολιτικός δεν δικαιολόγησε ποτέ στους πολίτες της χώρας, πώς και υπηρετεί σήμερα, ως αντιπρόεδρος, έναν πρωθυπουργό στον οποίο, κατά καιρούς, καταλόγισε υστερήματα αναιρετικά κάθε δυνατότητας να τον εμπιστευθεί κανείς και να συνεργαστεί μαζί του. Όπως δεν δικαιολόγησε ποτέ στους πολίτες ο «μαζί τα φάγαμε», αν και μαζί του παραδώσαμε στους Τούρκους τον Οτσαλάν απαξιώνοντας την εντιμότητα της χώρας, αν μαζί παραδώσαμε στους Τούρκους τις βραχονησίδες του Aιγαίου, σαν «γκρίζες ζώνες», την τραγική εκείνη νύχτα των Υμίων.

Ίσως το πρώτο δείγμα υγείας που εμφανίζει η ελλαδική κοινωνία, ύστερα από τρεις δεκαετίες βυθισμού στη χαυνότητα, να είναι το γεγονός ότι οι κομματάνθρωποι δεν τολμούν πια να εμφανιστούν σε δημόσιους χώρους, να περπατήσουν ανέμελοι στους δρόμους, όπως κάθε πολίτης με καθαρό μέτωπο. Ξέρουν ότι τους παραμονεύει παντού η αποδοκιμασία. Θα είναι δείγμα υπανάπτυξης οποιαδήποτε μορφή άσκησης βίας. Είναι, όμως, παρήγορο δείγμα κοινωνικής υγείας η κοινή αποδοκιμασία. Των αποδεδειγμένα τυράννων μας. Που ιταμότατα μας προκαλούν.

_

[antanion]

_