mark
Πρύτανης
Εγγραφή: 23 Ιούλ 2012
Δημοσιεύσεις: 2337
|
 Δημοσιεύθηκε: Πεμ Μάϊ 16, 2013 11:11 am Θέμα δημοσίευσης: Συγκέντρωση Υπογραφών |
 |
|
Αυτό το είχα γράψει παλιότερα, παραμονή πρωτοχρονιάς 2012 για την ακρίβεια, στο capital.gr όπου και είμαι ιδιαίτερα παραγωγικός. Ξεκινάω από λίγο πιο πριν, καθώς και η αρχική τοποθέτηση του αρθρογράφου έχει ενδιαφέρον για να κατανοήσετε καλύτερα το θέμα. Στο capital είμαι ο jimbot. Εδώ:
http://www.capital.gr/gmessages/showTopic.asp?id=2663729&pg=3&pid=2664083&orderdir=asc#post_2664083
=============
Φίλοι μου,
Εγώ σχολίασα και άσκησα κριτική πάνω στο κείμενο καθαυτό βάζοντας στην άκρη οτιδήποτε άλλο, όπως προσωπικές συμπάθειες/κόντρες, από ποιο χώρο προέρχεται, ποιος το έγραψε κ.α. Σα να μου έπεφτε στα χέρια ουρανοκατέβατο και ανυπόγραφο, έτσι το μελέτησα. Εξέφρασα την άποψή μου, και τίποτε άλλο, κατέθεσα τις σκέψεις μου.
Ασχέτως με το τι πιστεύω εγώ όμως για το θέμα, νομίζω ότι η κριτική και η αμφισβήτηση όσων λέγονται και γράφονται τον τελευταίο καιρό είναι αναγκαία και επιθυμητή από όλες τις πλευρές. Είναι ο μόνος τρόπος να κατανοήσουμε καλύτερα την κατάσταση. Το ανοιχτό μυαλό και η μη προσκόλληση σε ιδεολογίες, θέσεις, ταμπού και προκαταλήψεις είναι επιβεβλημένα. Θα πρέπει να χαίρεται κανείς όταν του γίνεται κριτική γιατί μόνο καλύτερο μπορεί να τον κάνει. Δυστυχώς οι περισσότεροι δε σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο, εκνευρίζονται, πεισμώνουν, αγχώνονται, στενοχωριούνται. Όπως στενοχωριέμαι και εγώ για το γεγονός ότι είμαι αναγκασμένος να ασκήσω κριτική και οι άλλοι να με μισήσουν για αυτό.
Οπότε ας ξαναγυρίσουμε στην κριτική. Καταρχάς να κάνω πρώτα μια αυτοκριτική. Είπα ότι το κείμενο λέει ψέματα. Αυτό μάλλον ενόχλησε αρκετούς από τους συμμετέχοντες, αν όχι όλους. Το να αποκαλείς κάποιον ψεύτη είναι ομολογουμένως πολύ σκληρό. Αν και δεν αποκάλεσα κανέναν ψεύτη, έτσι θεωρήθηκε. Ίσως θα ήταν καλύτερα να μιλούσα για λάθος εκτίμηση ή για ανακρίβειες. Δεν ήταν η πρόθεσή μου να προσβάλλω κανέναν ούτε να ακυρώσω την προσπάθεια που κάνετε/κάνουμε, αλλά να υποδείξω τα σφάλματα στα οποία, κατ' εμένα, είχε υποπέσει το κείμενο.
Θεωρώ ότι το ποσοστό του 75% αντιμνημόνιο είναι υπερβολικό. Ούτε λέγεται από πολλές πλευρές. Για ρωτήστε και τον "ΝΙΚΟΣΠΑΠ" ή τον Παραμυθά να δούμε τι θα σας πει. Δείτε τις δημοσκοπήσεις που έγιναν λίγο μετά την εκλογή, ή μάλλον την τοποθέτηση, Παπαδήμου.
Γιατί στις συγκεντρώσεις του καλοκαιριού στο Σύνταγμα ουδέποτε μαζεύτηκαν πάνω από μερικές χιλιάδες άτομα; Οι υπόλοιποι πού ήταν; Τι έκαναν όταν ανέβαινε η δυναμική του κινήματος; Από την άνεση του καναπέ τους τα βλέπανε στην τηλεόραση και βάζανε την υπογραφή τους σε μπλογκ στο ίντερνετ; Διαφωνούσαν; Το θεωρούσαν αποτυχημένο; Αδιαφορούσαν; Το αγνοούσαν εντελώς; Βαριόντουσαν; Φοβόντουσαν να συμμετάσχουν; Μα δε τους ζητήθηκε ποτέ να παίξουν ξύλο ή να διακινδυνεύσουν τη σωματική τους ακεραιότητα, απλά να παρίστανται.
Θα σας πω μια ιστορία. Πώς πέρασα το καλοκαίρι μου.
Θυμάμαι είχε τύχει τη μέρα που ανακοινώθηκε μέσω του facebook το κίνημα των αγανακτισμένων και το ραντεβού στο Σύνταγμα την επόμενη ημέρα, λίγες ώρες πριν την ανακοίνωση, συζητούσα με ένα φίλο. Λέγαμε ότι ενώ οι Ισπανοί διαδηλώνουν, εμείς οι Έλληνες καθόμαστε άπραγοι. Σκεφτήκαμε να ξεκινήσουμε αντίστοιχο κίνημα με τους Ισπανούς "ινδιγναδος" μέσω του facebook. Του είπα ότι εγώ δεν έχω καν λογαριασμό και ο φίλος μου μου είπε ότι έχει ελάχιστους φίλους στο facebook για να γίνει γνωστό το κίνημα, και ότι φοβάται συν τοις άλλοις. Μετανιώσαμε και οι δύο που δεν είχαμε facebook με χιλιάδες φίλους όπως άλλοι ματαιόδοξοι που τους χλευάζαμε τόσον καιρό. Επίσης, ντραπήκαμε για τη δειλία μας. Φθάνοντας σπίτι, είδα με έκπληξη στο ίντερνετ ότι κάποιοι είχαν κάνει πράξη αυτό που λέγαμε πιο πριν, κάποιοι Αγανακτισμένοι δίναν ραντεβού στο Σύνταγμα την επόμενη κιόλας μέρα. Πήρα τηλέφωνο όλο χαρά το φίλο μου να του το πω.
Τον παίρνω λοιπόν τηλέφωνο, του λέω τα ευχάριστα και να ετοιμαστεί γιατί την επόμενη μέρα κατεβαίνουμε Σύνταγμα. Φοβάμαι μου απαντάει. Και αν το ένα, και αν το άλλο, μα καλά του λέω, τι διάολο λέγαμε πριν από λίγο; Τελοσπάντων, λέω, κάνε ότι θες εσύ, εγώ θα πάω. Καλά λέει, έρχομαι και εγώ. Μαζευτήκαμε λοιπόν 5-6 άτομα και πήγαμε. Απογοητεύτηκα. Όταν γύρισα σπίτι μου το βράδυ, έγραψα το εξής σχόλιο στο μπλογκ του Δημήτρη Καζάκη (http://dimitriskazakis.blogspot.com), που συνοψίζει τη γνώμη μου για τη συγκέντρωση:
"Ωραία ήταν σήμερα στο Σύνταγμα. Εκεί βρέθηκαν άτομα κάθε ηλικίας, νέοι, γέροι, οικογένειες με τα παιδιά τους. Είδαμε παλιούς γνωστούς και ανταλλάξαμε τα νέα μας. Κάναμε οφθαλμολουτρο, παίξαμε κιθάρα, τραγουδήσαμε, βρίσαμε τον Γιωργάκη, την τρόικα, τους χλευάσαμε, φάγαμε, ήπιαμε, ε κάναμε και κάνα μπαφο για το καλό, γελάσαμε και γενικά περάσαμε πολύ καλά. Τόσο καλά που είπαμε να το ξανακάνουμε και δώσαμε ραντεβού για την Παρασκευή. Φύγαμε όλοι (ή τουλάχιστον οι περισσότεροι) για τα σπίτια μας (κάποιοι είχανε ήδη φύγει νωρίς για να δουν τα πλει-οφ) χαρούμενοι και ικανοποιημένοι με τη συγκέντρωση, η οποία δε συνοδεύτηκε από κανένα επεισόδιο βίας και σύγκρουσης με τα 20χρόνα παιδάκια, που είχαν βάλει να φυλούν εμάς και τη Βουλή.
Γυρνώντας σπίτια μας λοιπόν, νοιώσαμε υπερήφανοι ακούγοντας και διαβάζοντας τα διθυραμβικά σχόλια των media για την σπουδαία αυτή μάζωξη μας, σα γνήσιοι επαναστάτες. Αποδείξαμε στους εαυτούς μας και στους κυβερνώντες ότι αν συσπειρωθούμε και μείνουμε ενωμένοι, μπορούμε να βγούμε νικητές από αυτή τη μάχη. Είμαστε πλέον άτρωτοι. Δε φοβόμαστε τίποτα, ούτε τα παγκόσμια συμφέροντα που μας έχουν προσωρινά (και μόνο) δέσμιους, ούτε το ΔΝΤ και το μνημόνιό του, τη δανειακή σύμβαση που παραδίδει τη χώρα άνευ όρων στους πιστωτές της, το γεγονός ότι την ώρα της συγκέντρωσης ο Σαμαράς διαπραγματευόταν με την τρόικα για τους δικούς του μικροπολιτικούς λόγους τη συναίνεση με την κυβέρνηση, την εθελούσια επιμήκυνση του χρέους, τη σύσταση ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥ( φορέα για τις ιδιωτικοποιήσεις, την εξαγγελία Παπακωνσταντίνου και Γιούνκερ για ΝΕΑ δανειακή σύμβαση και μνημόνιο το 2012...
Όλα αυτά μας διαπερνούν αδιάφορα. Αφήστε τους να λένε και να κάνουνε, δε θα τους περάσει. Άλλωστε όπως και λέει και το τραγούδι,
They've got the guns, we've got the numbers.
Καληνύχτα Ελλάδα, καληνύχτα Έλληνες και όνειρα γλυκά.
Τα λέμε την Παρασκευή.
Α, και που'στε, φέρτε και τίποτα μπύρες μαζί σας, γιατί μπορεί να είμαστε πολλοί και να λείψουν γρήγορα από τα περίπτερα! "
Απάντηση δεν πήρα.
Πρέπει να ήταν μέσα Μαΐου ή αρχές Ιουνίου. Τους επόμενους δύο μήνες και μέχρι τα τέλη Ιουλίου, είχα παρατήσει εντελώς τη δουλειά μου και ασχολιόμουνα σχεδόν αποκλειστικά με την κρίση. Πηγαινοερχόμουνα στο Σύνταγμα, έφαγα κάνα-δυο φορές τα δακρυγόνα που μου αναλογούσαν, μπλογκάρισα αρκετά, διάβασα ακόμα περισσότερο ιστορία και άλλα θέματα που θεωρούσα συναφή, προσπάθησα να ενημερώσω φίλους, γνωστούς και αγνώστους καλώντας τους σε ενημερωτικές συναντήσεις, έστελνα καθημερινά mail με link ή δικά μου κείμενα σε λίστες από δεκάδες κόσμο παρακαλώντας τους να τα προωθήσουν παρακάτω, γενικά έκανα ο,τι μπορούσα για να ενημερωθεί ο κόσμος, να αφυπνιστεί και να αντιδράσει. Το θέμα μου είχε γίνει εμμονή, στα όρια της τρέλας. Από τους εκατοντάδες ανθρώπους που πλησίασα άμεσα ή έμμεσα, πόσοι νομίζετε ότι αντέδρασαν; ΚΑΝΕΝΑΣ. Όσοι ήδη ασχολούνταν, ασχολήθηκαν ίσως λίγο παραπάνω, όσοι ήταν αδιάφοροι, παρέμειναν αδιάφοροι. Δεν περίμενα να πειστούν άμεσα για τη σοβαρότητα της κατάστασης, αυτό όμως που περίμενα ήταν να προβληματιστούν τουλάχιστον και να το ψάξουν λίγο μόνοι τους. Να έρθουν έστω και μια φορά στο Σύνταγμα. Ούτε αυτό δεν έγινε. Δύο φίλοι ήρθαν κάνα δυο φορές, πιο πολύ για να μη μου χαλάσουν το χατίρι.
Και τι δεν άκουσα. Οι φίλες μου παραπονιόντουσαν ότι είναι απαράδεκτο να κλείνουν οι δρόμοι και το Σύνταγμα από μια χούφτα αργόσχολων, γιατί ταλαιπωρούνται και αργούν να γυρίσουν από τη δουλειά τους. Μέχρι και να απαγορευτούν οι διαδηλώσεις και οι πορείες λέγανε. Οι φίλοι μου με ειρωνεύονταν με σχόλια του στυλ "τραγουδάτε το ένα το χελιδόνι;" ή "πήγαινε εσύ και έρχομαι". Άλλοι πάλι καθώς και οι γονείς μου, μου έλεγαν να σταματήσω να τα σκέφτομαι αυτά, ότι χάνω το χρόνο μου, ότι δε μπορώ να αλλάξω τίποτα και να κοιτάξω τη δουλειά μου που είχε μείνει πίσω. Και όσο τους άκουγα, τόσο περισσότερο πείσμωνα, σα μικρό παιδάκι (είμαι στα 36). Έφτασα σε σημείο να εύχομαι να χάσουν τη δουλειά τους μπας και ξυπνήσουν. Είχα καταντήσει πλέον γραφικός, ο λόγος μου δεν είχε πια ισχύ, είχα αποξενωθεί από όλους και από όλα, αλλά είχα απομακρύνει και εγώ κολλητούς και φίλους. Προφανώς δε μπορούσε να συνεχιστεί αυτό. Κάτι έφταιγε. Ήταν αυτά που έλεγα; Ήταν ο τρόπος που τα έλεγα; Έφταιγα εγώ, οι άλλοι; Ή κάτι άλλο συνέβαινε;
Είχε φτάσει πλέον τέλος Ιουλίου και είχα κουραστεί, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Είχα ανάγκη από διακοπές. Έπρεπε να φύγω μακριά από όλα αυτά. Αισθάνθηκα τυχερός που μπορούσα να το κάνω καθώς κανείς δεν εξαρτιόταν από εμένα, ούτε εγώ από άλλους, σε αντίθεση με αρκετούς, βασικά σχεδόν όλους τους φίλους και γνωστούς. Τραβήξαμε λοιπόν προς Ασία μεριά για 3 βδομάδες με τον προαναφερθέντα φίλο μου. Δε μπορώ να περιγράψω πόσο καλό μας έκανε η ανάπαυλα από την κρίση. Μπορεί σωματικά να μη ξεκουραστήκαμε αλλά βρήκαμε και οι δύο τη ψυχική ηρεμία που τόσο ανάγκη είχαμε. Πολύ αργότερα έτυχε να δω μια συνέντευξη του Στέλιου Ράμφου στην Έλλη Στάη, όπου έλεγε ότι για να προσεγγίσουμε καλύτερα ένα πρόβλημα είναι πολύ σημαντικό να απομακρυνθούμε από αυτό. Πόσο δίκιο είχε ο Έλληνας φιλόσοφος (http://steliosramfosgr.wordpress.com)
Γυρνώντας πίσω στην πατρίδα,
ελάχιστα πράγματα είχαν αλλάξει. Η χώρα συνέχιζε την καθοδική της πορεία. Το χρηματιστήριο είχε βυθιστεί κάτω από τις 1000 μονάδες. Το κίνημα των Αγανακτισμένων ήταν πλέον επίσημα νεκρό. Μια βόλτα από το Σύνταγμα και τίποτα δε θύμιζε τις δόξες των μηνών του Ιουνίου και Ιουλίου. Γιατί όμως το κίνημα είχε αποτύχει, αλήθεια;
Θυμάμαι τον κόσμο στην πλατεία. Ένα συνονθύλευμα ανθρώπων. Απ’ όλα είχε ο μπαξές. Μικρούς, μεγάλους, μεσαίους, οικογένειες, αναρχικούς, ναρκομανείς, άστεγους, ξένους τουρίστες backpackers…Στο σιντριβάνι είχε στηθεί αυτό που ονόμαζαν «Άμεση Δημοκρατία». Όποιος ήθελε μπορούσε να πάρει το μικρόφωνο και για 3 λεπτά να απευθυνθεί στο πλήθος. Έπαιρνες ένα χαρτάκι με έναν αριθμό επάνω και όταν ερχόταν η σειρά σου, ανέβαινες στο βήμα. Στην αρχή τα νούμερα ήταν συνεχόμενα, αλλά αυτό γρήγορα άλλαξε γιατί κάποιες οργανώσεις, αριστερές κυρίως, εκμεταλλεύτηκαν το σύστημα και έπαιρναν μπόλικα συνεχόμενα νούμερα, έτσι ώστε οι εκπρόσωποί τους να μιλάνε για ώρα και να συνεχίζει ο επόμενος τα λεγόμενα του προηγούμενου. Δε λείπανε οι τσακωμοί μεταξύ των ομιλητών ή μεταξύ των ομιλητών και του πλήθους. Υπήρχαν περίπτερα όπου παρέχονταν πρώτες βοήθειες. Άλλα μοίραζαν φυλλάδια, σε άλλα μαζεύονταν υπογραφές. Το μέρος μύριζε καμένο κρέας από σουβλάκια και λουκάνικα, μπαφίλα, δακρυγόνα και χημικά από τις πρωινές επελάσεις των ΜΑΤ. Ακούγονταν μουσικές από κιθάρες ενώ η Μεγάλη Βρετανία φωτιζόταν από τα γνωστά πράσινα laser των γηπέδων. Οι μαύροι και πακιστανοί μικροπωλητές έκαναν πάρτυ, καθώς αστυνομικός δεν τολμούσε να πλησιάσει. Γενικά, το όλο σκηνικό πρέπει να ήταν παρόμοιο με τους χίπηδες στα 60’σ, αν εξαιρέσεις το σεξ, αν και δεν έμεινα το βράδυ για να δω τι γινόταν στις σκηνές. 
Και δε μπορούσα να ξεχάσω τα λόγια του Τζόνι Ντεπ στην ταινία «Fear and Loathing in Las Vegas».
«Παράξενες αναμνήσεις εκείνη τη νύχτα στο Las Vegas. Πέρασαν 5 χρόνια; 6; Μου φαίνεται σαν μια ζωή. Το αποκορύφωμα που δε σου ξανασυμβαίνει. Το Σαν Francisco, το 65 ήταν ένας ξεχωριστός τόπος και εποχή. Καμία εξήγηση, καμία λέξη, μουσική ή αναμνήσεις δεν περιγράφει την αίσθηση ότι έζησες σ' αυτή τη γωνιά του χρόνου και του κόσμου ότι κι αν σήμαινε αυτό. Υπήρχε τρέλα προς κάθε κατεύθυνση, κάθε στιγμή. Μπορούσες να λάμψεις παντού. Υπήρχε η καθολική αίσθηση ότι κάναμε το σωστό, ότι επικρατούσαμε. Και αυτή ήταν η δύναμη, η αίσθηση της νίκης πάνω σε κάθε τι παλιό και κακό. Όχι με σκληρότητα και αυταρχισμό. Η ενέργεια μας απλώς θα υπερίσχυε. Είχαμε όλη την ορμή. Ήμασταν στην κορυφή ενός ψηλού και όμορφου κύματος. Τώρα, λιγότερο από 5 χρόνια αργότερα, αν κοιτάξεις δυτικά από έναν ψηλό λόφο του Vegas και με τα κατάλληλα μάτια μπορείς σχεδόν να δεις το σημάδι του νερού. Το σημείο που τελικά ξέσπασε το κύμα και κύλησε πίσω.»
και
«Τώρα όλοι αγωνιζόμαστε να επιβιώσουμε. Τέρμα το σπιντάρισμα της δεκαετίας του ‘60. Το μοιραίο ψεγάδι στο τριπ του Tim Leary. Πουλούσε επέκταση της συνείδησης, χωρίς να υπολογίζει τη θλιβερή πραγματικότητα που περίμενε όσους τον είχαν πάρει στα σοβαρά. Τους παρανοημένους με LSD που νόμιζαν ότι θα αγόραζαν την ευτυχία μ' ένα τριπάκι. Αλλά η αποτυχία τους, είναι και δική μας. Ο Leary πήρε μαζί του και την ψευδαίσθηση που δημιούργησε. Μια γενιά σακατεμένων, αποτυχημένων αναζητητών που δεν κατάλαβαν την πλάνη της κουλτούρας του LSD. Την απεγνωσμένη υπόθεση ότι κάποιος ή μια δύναμη κρατάει το φως στο τέλος του τούνελ. Υπήρχε μόνο ένας δρόμος για το L.A, η λεωφόρος 15. Μια γρήγορη διαδρομή μέσω Baker - Barstow - Berdoo. Μέσα στη λήθη του Hollywood: ασφάλεια, αφάνεια. Άλλος ένας παρανοϊκός στο βασίλειο των παρανοϊκών.»
Τελικά η ιστορία θα επαναλαμβανόταν για μια ακόμα φορά; Δε θα γλυτώναμε από τη βεβαιότητά της;
Στο ίντερνετ επισκεπτόμουνα συχνά το θαλαμοφύλακα (http://thalamofilakas.blogspot.com) όπου διαφημιζόταν η οργάνωση 300 Έλληνες (http://300ellines.org). Οι 300 φαινόντουσαν σοβαροί και είχαν κιόσκι στην πλατεία Συντάγματος. Είπα να τους ρίξω μια ματιά. Ρώτησα κάποιον κομματικοποιημένο αριστερό φίλο φίλου, που ήταν κάθε μέρα στην πλατεία, αν ξέρει πού βρίσκονται. Μου είπε «κάπου εκεί πέρα», δείχνοντας με το χέρι του. Αλλά τι τους θες αυτούς μου κάνει, αυτοί είναι φασίστες. Τον ρωτάω έκπληκτος πώς το ξέρει, αν τους είχε μιλήσει. Όχι μου λέει, άλλα έτσι έχω ακούσει. Πήγα λοιπόν στους 300, οι οποίοι μαζεύανε υπογραφές για αλλαγή του Συντάγματος. Οι άνθρωποι προφανώς και δεν ήταν φασίστες, αλλά υποστηρικτές της άμεσης δημοκρατίας. Κάποιες μέρες αργότερα διάβαζα στο θαλαμοφύλακα ότι είχαν δεχτεί άγρια επίθεση στη Θεσσαλονίκη από ακροδεξιούς στην προσπάθειά τους να μιλήσουν στο λαό της πόλης, με την πρόφαση ότι είναι φασίστες. Χα, απίστευτο, οι ακροδεξιοί να αποκαλούν τους δημοκράτες (ή οποιονδήποτε) φασίστες. Κατά τα άλλα, έτσι ήταν η κατάσταση στο Σύνταγμα, πολλές μικρές ομάδες, οι οποίες διακήρυτταν ότι επιθυμούσαν τη συνεργασία μεταξύ τους, αλλά καμία συνεργασία δεν επιτευχθεί ποτέ. Ήταν ένας μικρός πολιτισμένος πολιτικός εμφύλιος εν δράσει.
Τα ΜΜΕ έκαναν λόγο για απολίτικο κίνημα, το οποίο ισοπεδώνει και αμφισβητεί το πολιτικό σύστημα, χωρίς όμως να έχει προτάσεις διεξόδου. Βλακείες, έλεγα από μέσα μου, φοβούνται, γι’ αυτό τα λένε όλα αυτά. Θα δούνε τι θα πάθουνε. Και τα ΜΜΕ, και οι κρατικοδίαιτοι διαπλεκόμενοι και οι πολιτικάντηδες, ΟΛΟΙ.
Τελοσπάντων, πήγε αργάμιση, κουράστηκα και έχουμε και ρεβεγιόν αύριο. Θα συνεχίσω το πρωί, μπας και καταλήξω πουθενά.
Είχαμε λοιπόν την πίστη ότι θα ανακόψουμε το καταστροφικό έργο της κυβέρνησης. Ότι θα βάλουμε τους τραπεζίτες στη θέση τους. Ότι θα σταματήσουμε την υπογραφή του μνημονίου, του μεσοπρόθεσμου, του εφαρμοστικού. Κάθε μέρα ήταν πιο κρίσιμη από την προηγούμενη. Θυμάμαι Ιούλιος πρέπει να ήταν όταν θα υπογράφανε το μεσοπρόθεσμο, ημέρα Τετάρτη. Δεκάδες χιλιάδες κόσμος είχαμε μαζευτεί με σκοπό να εμποδιστούν οι βουλευτές να μπούνε στη Βουλή. Τελικά οι βουλευτές και στη Βουλή μπήκανε και το μεσοπρόθεσμο υπογράψανε, εν μέσω μιας βίαιης καταστολής της συγκέντρωσης με χημικά και δακρυγόνα. Αργότερα, τον Οκτώβριο, τα ίδια έγιναν για τον εφαρμοστικό νόμο. Τώρα πλέον όλα αυτά δεν είναι παρά μια ανάμνηση, περάσανε στη λήθη, και το ενδιαφέρον μας επικεντρώνεται στη δανειακή σύμβαση. Μελλοντικά, θα έχουμε κάτι άλλο.
Η αναποτελεσματικότητα της δράσης μας με έβαλε σε νέες σκέψεις. Γιατί τρώγαμε τα μούτρα μας κάθε φορά; Κάναμε κάτι λάθος; Και πιο σημαντικό ακόμα, πού ήταν οι υπόλοιποι Έλληνες, γιατί δεν παρίσταντο στις συγκεντρώσεις; Γιατί στα μπλογκ εκφράζονταν τόσο αντιδιαμετρικά αντίθετες απόψεις; Ήταν θέμα προθέσεων;
Ευτυχώς ή δυστυχώς οι καλές προθέσεις από μόνες τους δεν αρκούν. Εγώ πιστεύω ότι είστε καλοπροαίρετοι και εσείς ίσως να πειστήκατε για τη δική μου καλοπροαίρετη διάθεση. Και οι μνημονιακοί, και αυτοί καλοπροαίρετοι δεν είναι; Και οι ομάδες στο Σύνταγμα το καλοκαίρι; Τότε γιατί όλες αυτές οι καλοπροαίρετες ομάδες να έχουν τόσο διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων; Γιατί να μη μπορούμε όλοι να καταλήξουμε σε μια κοινή δράση; Γιατί να μη μπορούμε να συνεργαστούμε για το κοινό καλό;
Θυμήθηκα τον Κόναν Ντόϊλ, συγγραφέα του Σέρλοκ Χολμς:
«Είναι κεφαλαιώδες λάθος να σχηματίζεις θεωρίες προτού έχεις όλα τα δεδομένα. Επηρεάζει την κρίση σου.»
Ίσως είχε δίκιο ο Ντόϊλ. Ότι δεν έχουμε όλα τα δεδομένα, είναι σίγουρο. Άλλωστε, ποτέ δε θα τα έχουμε όλα. Άρα η κρίση μας θα είναι μόνιμα λανθασμένη. Ο καθένας θα βλέπει τα πράγματα και θα τα αξιολογεί διαφορετικά, με βάση τις πεποιθήσεις του και τα βιώματά του. Και αυτό ισχύει και για τον απλό λαό αλλά και για τους εξουσιαστές. Η κρίση μας μπορεί να είναι λανθασμένη μεν αλλά μπορεί δε να πλησιάσει, όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται, το σωστό. Και, πού ξέρεις, το κομμάτι που σου λείπει, μπορεί να καλυφτεί με την πίστη.
Μου ήταν πλέον σαφές τι έπρεπε να κάνω. Θα έπρεπε να κινηθώ σε δύο άξονες. Στον έναν, να μαζέψω όσο περισσότερα δεδομένα μπορούσα. Και την παραμικρή λεπτομέρεια. Στον άλλον, να ξεριζώσω από μέσα μου οποιεσδήποτε πεποιθήσεις, ιδεολογίες, γνώσεις είχα αποκτήσει όλα αυτά τα χρόνια. Να αναθεωρήσω και να αμφισβητήσω ξανά, πάλι, ακόμα μια φορά, αυτά που ήξερα ή αυτά που νόμιζα ότι ήξερα. Περί πατρίδας, ιστορίας, επιστημών. Μόνο έτσι θα μπορούσα να έχω τη σωστότερη κρίση.
Και εδώ βρίσκομαι.
Αυτά.
Εύχομαι χρόνια πολλά σε όλους. Μην απελπίζεστε, τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. |
|
Θ.Βοήθειας 
Αναζήτηση 
Εγγεγραμμένα μέλη 
Ομάδες Χρηστών
Εγγραφή
Προφίλ 
Συνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σας 
Σύνδεση 
