Θ.ΒοήθειαςΘ.Βοήθειας   ΑναζήτησηΑναζήτηση   Εγγεγραμμένα μέληΕγγεγραμμένα μέλη   Ομάδες ΧρηστώνΟμάδες Χρηστών  ΕγγραφήΕγγραφή  ΠροφίλΠροφίλ 
Συνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σαςΣυνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σας   ΣύνδεσηΣύνδεση 

Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΛΙΘΟΣ
Μετάβαση στη σελίδα Προηγούμενο  1, 2, 3, 4, 5 ... 28, 29, 30  Επόμενο
 
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Θέματα Επικαιρότητας
Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας :: Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας  
Συγγραφέας Μήνυμα
Bugman
Πρύτανης


Εγγραφή: 03 Ιούλ 2003
Δημοσιεύσεις: 13585
Τόπος: Καλλιθέα

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Σεπ 20, 2011 9:56 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Laughing Laughing Laughing Laughing Laughing
_________________
Σκορπίστε γνώση, μαζέψτε χαρά!

Η γνώση δεν μπορεί να πουληθεί: Γιατί ενώ κάθε εμπόρευμα μπορεί να επιστραφεί, η γνώση δεν μπορεί να επιστραφεί!
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
spyros
Πρύτανης


Εγγραφή: 21 Αύγ 2008
Δημοσιεύσεις: 3896
Τόπος: Μακεδονία

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Σεπ 30, 2011 8:22 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Όνειρο στο κύμα (Αλ. Παπαδιαμάντης)


Ήμην πτωχόν βοσκόπουλον εις τα όρη. Δεκαοκτώ ετών, και δεν ήξευρα ακόμη άλφα. Χωρίς να το ηξεύρω, ήμην ευτυχής. Την τελευταίαν φοράν οπού εγεύθην την ευτυχίαν ήτον το θέρος εκείνο του έτους 187... Ήμην ωραίος έφηβος, κ' έβλεπα το πρωίμως στρυφνόν, ηλιοκαές πρόσωπον μου να γυαλίζεται εις τα ρυάκια και τας βρύσεις, κ' εγύμναζα το ευλύγιστον, υψηλόν ανάστημα μου ανά τους βράχους και τα βουνά.
Τον χειμώνα που ήρχισ' ευθύς κατόπιν μ' επήρε πλησίον του ο γηραιός πάτερ Σισώης, ή Σισώνης, καθώς τον ωνόμαζον οι χωρικοί μας, και μ' έμαθε γράμματα. Ήτον πρώην διδάσκαλος, και μέχρι τέλους τον προσηγόρευον όλοι εις την κλητικήν “δάσκαλε”. Εις τους χρόνους της Επαναστάσεως ήτον μοναχός και διάκονος. Είτα ηγάπησε μίαν Τουρκοπούλαν, καθώς έλεγαν, την έκλεψεν, από ένα χαρέμι της Σμύρνης, την εβάπτισε και την ενυμφεύθη.
Ευθύς μετά την αποκατάστασιν των πραγμάτων, επί Καποδίστρια κυβερνήτου, εδίδασκεν εις διάφορα σχολεία ανά την Ελλάδα, και είχεν ου μικράν φήμην, υπό το όνομα “ο Σωτηράκης ο δάσκαλος”. Αργότερα αφού εξησφάλισε την οικογένειάν του, ενθυμήθη την παλαιάν υποχρέωσιν του, εφόρεσε και πάλιν τα ράσα, ως απλούς μοναχός την φοράν ταύτην, κωλυόμενος να ιερατεύη κ' εγκατεβίωσεν εν μετανοία, εις το Κοινόβιον του Ευαγγελισμού. Εκεί έκλαυσε το αμάρτημά του, το έχον γενναίαν αγαθοεργίαν ως εξόχως ελαφρυντικήν περίστασιν, και λέγουν ότι εσώθη.
Αφού έμαθα τα πρώτα γράμματα πλησίον του γηραιού Σισώη, εστάλην ως υπότροφος της Μονής είς τινα κατ' επαρχίαν ιερατικήν σχολήν, όπου κατετάχθην αμέσως εις την ανωτέραν τάξιν, είτα εις την εν Αθήναις Ριζάρειον. Τέλος, αρχίσας τας σπουδάς μου σχεδόν εικοσαετής, εξήλθα τριακοντούτης από το Πανεπιστήμιον· εξήλθα δικηγόρος με δίπλωμα προλύτου...

Μεγάλην προκοπήν, εννοείται, δεν έκαμα. Σήμερον εξακολουθώ να εργάζωμαι ως βοηθός ακόμη εις το γραφείον επιφανούς τινος δικηγόρου και πολιτευτού εν Αθήναις, τον οποίον μισώ, αγνοώ εκ ποίας σκοτεινής αφορμής, αλλά πιθανώς επειδή τον έχω ως προστάτην και ευεργέτην. Και είμαι περιωρισμένος και ανεπιτήδειος, ουδέ δύναμαι να ωφεληθώ από την θέσιν την οποίαν κατέχω πλησίον του δικηγόρου μου, θέσιν οιονεί αυλικού.
Καθώς ο σκύλος, ο δεμένος με πολύ σχοινίον εις την αυλήν του αυθέντου του, δεν ημπορεί να γαυγίζη ούτε να δαγκάση έξω από την ακτίνα και το τόξον τα οποία διαγράφει το κοντόν σχοινίον, παρομοίως κ' εγώ δεν δύναμαι ούτε να είπω, ούτε να πράξω τίποτε περισσότερον παρ όσον μου επιτρέπει η στενή δικαιοδοσία, την οποίαν έχω εις το γραφείον του προϊσταμένου μου.

* * *
Η τελευταία χρονιά που ήμην ακόμη φυσικός άνθρωπος ήτον το θέρος εκείνο του έτους 187... Ήμην ωραίος έφηβος, καστανόμαλλος βοσκός, κ' έβοσκα τας αίγας της Μονής του Ευαγγελισμού εις τα όρη τα παραθαλάσσια, τ' ανερχόμενα αποτόμως δια κρημνώδους ακτής, ύπερθεν του κράτους του Βορρά και του πελάγους. Όλον το κατάμερον εκείνο, το καλούμενον Ξάρμενο, από τα πλοία τα οποία κατέπλεον ξάρμενα ή ξυλάρμενα, εξωθούμενα από τας τρικυμίας, ήτον ιδικόν μου.

Η πετρώδης, απότομος ακτή μου, η Πλατάνα, ο Μέγας Γιαλός, το Κλήμα, έβλεπε προς τον Καικίαν, και ήτον αναπεπταμένη προς τον Βορράν. Εφαινόμην κ' εγώ ως να είχα μεγάλην συγγένειαν με τους δύο τούτους ανέμους, οι οποίοι ανέμιζαν τα μαλλιά μου, και τα έκαμναν να είναι σγουρά όπως οι θάμνοι κ' αι αγριελαίαι, τας οποίας εκύρτωναν με το ακούραστον φύσημα των, με το αιώνιον της πνοής των φραγγέλιον.

Όλα εκείνα ήσαν ιδικά μου. Οι λόγοι, αι φάραγγες, αι κοιλάδες, όλος ο αιγιαλός, και τα βουνά. Το χωράφι ήτον του γεωργού μόνον εις τας ημέρας που ήρχετο να οργώση ή να σπείρη, κ' έκαμνε τρις το σημείον του σταυρού, κ' έλεγεν: “Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, σπέρνω αυτό το χωράφι, για να φάνε όλ' οι ξένοι κ' οι διαβάτες, και τα πετεινά τ' ουρανού, και να πάρω κ εγώ τον κόπο μου!”

Εγώ, χωρίς ποτέ να οργώσω ή να σπείρω, το εθέριζα εν μέρει. Εμιμούμην τους πεινασμένους μαθητάς του Σωτήρος, κ' έβαλλα εις εφαρμογήν τας διατάξεις του Δευτερονομίου χωρίς να τας γνωρίζω.
Της πτωχής χήρας ήτον η άμπελος μόνον εις τας ώρας που ήρχετο η ίδια διά να θειαφίση, ν' αργολογήση, να γέμιση ένα καλάθι σταφύλια, ή να τρύγηση αν έμενε τίποτε διά τρύγημα. Όλον τον άλλον καιρόν ήτον κτήμα ιδικόν μου.

Μόνους αντιζήλους εις την νομήν και την κάρπωσιν ταύτην είχα τους μισθωτούς της δημαρχίας, τους αγροφύλακας, οι οποιοι επί τη προφάσει, ότι εφύλαγαν τα περιβόλια του κόσμου, εννοούσαν να εκλέγουν αυτοί τας καλυτέρας οπώρας. Αυτοί πράγματι δεν μου ήθελαν το καλόν μου. Ήσαν τρομεροι ανταγωνισταί δι' εμέ.

Το κυρίως κατάμερόν μου ήτον υψηλότερα, έξω της ακτίνος των ελαιώνων και αμπέλων, εγώ όμως συχνά επατούσα τα σύνορα. Εκεί παραπαίω, ανάμεσα εις δύο φάραγγας και τρεις κορυφάς, πλήρεις αγρίων θάμνων, χόρτου και χαμοκλάδων, έβοσκα τα γίδια του Μοναστηρίου. Ήμην “παραγυιός”, αντί μισθού πέντε δραχμών τον μήνα, τας οποίας ακολούθως μου ηύξησαν εις εξ. Σιμά εις τον μισθόν τούτον, το Μοναστήρι μου έδιδε και φασκιές διά τσαρούχια, και άφθονα μαύρα ψωμία ή πίττες, καθώς τα ωνόμαζαν οι καλόγηροι.
Μόνον διαρκή γείτονα, όταν κατηρχόμην κάτω, εις την άκρην της περιοχής μου, είχα τον κυρ Μόσχον, ένα μικρόν άρχοντα λίαν ιδιότροπον. Ο κυρ Μόσχος εκατοίκει εις την εξοχήν, εις ένα ωραίον μικρόν πύργον μαζί με την ανεψιάν του την Μοσχούλαν, την οποίαν είχεν υιοθετήσει, επειδή ήτον χηρευμένος και άτεκνος. Την είχε προσλάβει πλησίον του, μονογενή, ορφανήν εκ κοιλίας μητρός, και την ηγάπα ως να ήτο θυγάτηρ του.

Ο κυρ Μόσχος είχεν αποκτήσει περιουσίαν εις επιχειρήσεις και ταξίδια. Έχων εκτεταμένον κτήμα εις την θέσιν εκείνην, έπεισε μερικούς πτωχούς γείτονας να του πωλήσουν τους αγρούς των, ηγόρασεν ούτως οκτώ η δέκα συνεχόμενα χωράφια, τα περιετείχισεν όλα ομού, και απετέλεσεν εν μέγα διά τον τόπον μας κτήμα, με πολλών εκατοντάδων στρεμμάτων έκτασιν. Ο περίβολος διά να κτισθή εστοίχισε πολλά, ίσως περισσότερα ή όσα ήξιζε το κτήμα· αλλά δεν τον έμελλε δι' αυτά τον κυρ Μόσχον θέλοντα να έχη χωριστόν οιονεί βασίλειον δι' εαυτόν και διά την ανεψιάν του.
Έκτισεν εις την άκρην πυργοειδή υψηλόν οικίσκον, με δύο πατώματα, εκαθάρισε και περιεμάζευσε τους εσκορπισμένους κρουνούς του νερού, ήνοιξε και πηγάδι προς κατασκευήν μαγγάνου διά το πότισμα. Διήρεσε το κτήμα εις τέσσαρα μέρη· εις άμπελον, ελαιώνα, αγροκήπιον με πλήθος οπωροφόρων δένδρων και κήπους με αιμασιάς ή μποστάνια.
Εγκατεστάθη εκεί, κ' έζη διαρκώς εις την εξοχήν, σπανίως κατερχόμενος εις την πολίχνην. Το κτήμα ήτον παρά το χείλος της θαλάσσης, κ' ενώ, ο επάνω τοίχος έφθανεν ως την κορυφήν του μικρού βουνού, ο κάτω τοίχος, με σφοδρόν βορράν πνέοντα, σχεδόν εβρέχετο από το κύμα.

* * *

Ο κυρ Μόσχος είχεν ως συντροφιάν το τσιμπούκι του, το κομβολόγι του, το σκαλιστήρι του και την ανεψιάν του την Μοσχούλαν. Η παιδίσκη θα ήτον ως δύο έτη νεωτέρα εμού. Μικρή επήδα από βράχον εις βράχον, έτρεχεν από κολπίσκον εις κολπίσκον, κάτω εις τον αιγιαλόν, έβγαζε κοχύλια κ' εκυνηγούσε τα καβούρια. Ήτον θερμόαιμος και ανήσυχος ως πτηνόν του αιγιαλού. Ήτον ωραία μελαχροινή, κ' ενθύμιζε την νύμφην του Άσματος την ηλιοκαυμένην, την οποίαν οι υιοί της μητρός της είχαν βάλει να φυλάη τ' αμπέλια· “Ιδού εί καλή, η πλησίον μου, ιδού εί καλή· οφθαλμοί σου περιστεραί...”. Ο λαιμός της, καθώς έφεγγε και υπέφωσκεν υπό την τραχηλιάν της, ήτον απείρως λευκότερος από τον χρώτα του προσώπου της.
Ήτον ωχρά, ροδίνη, χρυσαυγίζουσα και μου εφαίνετο να ομοιάζη με την μικρήν στέρφαν αίγα, την μικρόσωμον και λεπτοφυή, με κατάστιλπνον τρίχωμα, την οποία εγώ είχα ονομάσει Μοσχούλαν. Το παράθυρον του πύργου το δυτικόν ηνοίγετο προς τον λόγγον, ο οποίος ήρχιζε να βαθύνεται πέραν της κορυφής του βουνού, οπού ήσαν χαμόκλαδα, ευώδεις θάμνοι, και αργιλλώδης γη τραχειά. Εκεί ήρχιζεν η περιοχή μου. Έως εκεί κατηρχόμην συχνά, κ' έβοσκα τας αίγας των καλογήρων, των πνευματικών πατέρων μου.

Μίαν ημέραν, δεν ηξεύρω πώς, ενώ εμέτρουν καθώς εσυνήθιζα τας αίγας μου (ήσαν όλαι πενηνταέξ κατ εκείνον τον χρόνον· άλλοτε ανεβοκατέβαινεν ο αριθμός των μεταξύ εξήντα και σαρανταπέντε), η Μοσχούλα, η ευνοούμενη μου κατσίκα, είχε μείνει οπίσω, και δεν ευρέθη εις το μέτρημα. Τας εύρισκα όλας 55. Εάν έλειπεν άλλη κατσίκα, δεν θα παρετήρουν αμέσως την ταυτότητα, αλλά μόνον την μονάδα πού έλειπεν· αλλ' η απουσία της Μοσχούλας ήτον επαισθητή. Ετρόμαξα. Τάχα ο αετός μου την επήρε;
Εις τα μέρη εκείνα, τα κάπως χαμηλότερα, οι αετοί δεν κατεδέχοντο να μας επισκέπτωνται συχνά. Το μέγα ορμητήριον των ήτον υψηλά προς δυσμάς, εις το κατάλευκον πετρώδες βουνόν, το καλούμενον Αετοφωλιά φερωνύμως. Αλλά δεν μου εφαίνετο όλως παράδοξον ή ανήκουστον πράγμα, ο αετός να κατήλθεν εκτάκτως, τρωθείς από τα κάλλη της Μοσχούλας, της μικράς κατσίκας μου.
Εφώναζα ως τρελός:
— Μοσχούλα!... πού ειν' η Μοσχούλα;
Ούτε είχα παρατηρήσει την παρουσία της Μοσχούλας, της ανεψιάς του κυρ Μόσχου, εκεί σιμά. Αυτή έτυχε να έχη ανοικτόν το παράθυρον. Ο τοίχος του περιβολιού του κτήματος, και η οικία η ακουμβώσα επάνω εις αυτόν, απείχον περί τα πεντακόσια βήματα από την θέσιν οπού ευρισκόμην εγώ με τας αίγας μου. Καθώς ήκουσε τας φωνάς μου, η παιδίσκη ανωρθώθη, προέκυψεν εις τον παράθυρον και έκραξε:
— Τί έχεις και φωνάζεις;
Εγώ δεν ήξευρα τι να είπω· εν τοσούτω απήντησα:
— Φωνάζω εγώ την κατσίκα μου, τη Μοσχούλα!... Με σένα δεν έχω να κάμω.
Καθώς ήκουσε την φωνήν μου, έκλεισε το παράθυρον κ' έγινεν άφαντη.

Μίαν άλλην ημέραν με είδε πάλιν από το παράθυρον της εις εκείνην την ιδίαν θέσιν. Ήμην πλαγιασμένος εις ένα ίσκιον, άφηνα τας αίγας μου να βοσκούν, κ' εσφύριζα ένα ήχον, εν άσμα του βουνού αιπολικόν.
Δεν ηξεύρω πώς της ήλθε να μου φωνάξη:
— Έτσι όλο τραγουδείς!;. Δε σ' άκουσα ποτέ μου να παίζης το σουραύλι!... Βοσκός και να μην έχη σουραύλι, σαν παράξενο μου φαίνεται!...
Είχα εγώ σουραύλι (ήτοι φλογέραν), αλλά δεν είχα αρκετόν θράσος ώστε να παίζω εν γνώσει ότι θα με ήκουεν αυτή... Την φοράν ταύτην εφιλοτιμήθην να παίξω προς χάριν της, αλλά δεν ηξεύρω πως της εφάνη η τέχνη μου η αυλητική. Μόνον ήξεύρω ότι μου έστειλε δι' αμοιβήν ολίγα ξηρά σύκα, κ' ένα τάσι γεμάτο πετμέζι.

* * *

Μίαν εσπέραν, καθώς είχα κατεβάσει τα γίδια μου κάτω εις τον αιγιαλόν, ανάμεσα εις τους βράχους, όπου εσχημάτιζε χιλίους γλαφυρούς κολπίσκους και αγκαλίτσες το κύμα, όπου αλλού εκυρτώνοντο οι βράχοι εις προβλήτας και αλλού εκοιλαίνοντο εις σπήλαια· και ανάμεσα εις τους τόσους ελιγμούς και δαιδάλους του νερού, το οποίον εισεχώρει μορμυρίζον, χορεύον με άτακτους φλοίσβους και αφρούς, όμοιον με το βρέφος το ψελλίζον, που αναπηδά εις το λίκνόν του και λαχταρεί να σηκωθή και να χορεύση εις την χείρα της μητρός που το έψαυσε — καθώς είχα κατεβάσει, λέγω, τα γίδια μου διά ν' “αρμυρίσουν” εις την θάλασσαν, όπως συχνά εσυνήθιζα, είδα την ακρογιαλιάν που ήτον μεγάλη χαρά και μαγεία, και την “ελιμπίστηκα”, κ' ελαχτάρησα να πέσω να κολυμβήσω. Ήτον τον Αύγουστον μήνα.

Ανέβασα το κοπάδι μου ολίγον παραπάνω από τον βράχον, ανάμεσα εις δύο κρημνούς και εις ένα μονοπάτι το οποίον εχαράσσετο επάνω εις την ράχιν. Δι αυτού είχα κατέλθει, και δι' αυτού έμελλα πάλιν να επιστρέψω εις το βουνόν, την νύκτα εις την στάνην μου. Άφησα εκεί τα γίδια μου διά να βοσκήσουν εις τα κρίταμα και τας αρμυρήθρας, αν και δεν επεινούσαν πλέον. Τα εσφύριξα σίγα διά να καθίσουν να ησυχάσουν και να με περιμένουν. Με άκουσαν κ' εκάθισαν ήσυχα. Επτά ή οκτώ εξ αυτών τράγοι ήσαν κωδωνοφόροι και σα ήκουον μακρόθεν τους κωδωνισμούς των, αν τυχόν εδείκνυον συμπτώματα ανησυχίας.

Εγύρισα οπίσω, κατέβην πάλιν τον κρημνόν, κ έφθασα κάτω εις την θάλασσαν. Την ώραν εκείνην είχε βασιλέψει ο ήλιος, και το φεγγάρι σχεδόν ολόγεμον ήρχισε να λάμπη χαμηλά, ως δύο καλαμιές υψηλότερα από τα βουνά της αντικρινής νήσου. Ο βράχος ο δικός μου έτεινε προς βορράν, και πέραν από τον άλλον κάβον προς δυσμάς, αριστερά μου, έβλεπα μίαν πτυχήν από την πορφύραν του ήλιου, που είχε βασιλέψει εκείνην την στιγμήν.
Ήτον η ουρά της λαμπράς αλουργίδος που σύρεται οπίσω, ή ήτον ο τάπης, που του έστρωνε, καθώς λέγουν, η μάννα του, διά να καθίση να δειπνήση.

Δεξιά από τον μέγαν κυρτόν βράχον μου, εσχηματίζετο μικρόν άντρον θαλάσσιον, στρωμένον με άσπρα κρυσταλλοειδή κοχύλια και λαμπρά ποικιλόχρωμα χαλίκια, που εφαίνετο πως το είχον ευτρεπίσει και στολίσει αι νύμφαι των θαλασσων. Από το άντρον εκείνο ήρχιζεν ένα μονοπάτι, διά του οποίου ανέβαινε τις πλαγίως την απότομον ακρογιαλιάν, κ έφθανεν εις την κάτω πόρταν του τοιχογυρίσματος του κυρ Μόσχου, του οποίου ο ένας τοίχος έζωνεν εις μήκος εκατοντάδων μέτρων όλον τον αιγιαλόν.

Επέταξα αμέσως το υποκάμισον μου, την περισκελίδα μου, κ' έπεσα εις την θάλασσαν. Επλύθην, ελούσθην, εκολύμβησα επ' ολίγα λεπτά της ώρας. Ησθανόμην γλύκαν, μαγείαν άφατον, εφανταζόμην τον εαυτόν μου ως να ήμην έν με το κύμα, ως να μετείχαν της φύσεως αυτού, της υγράς και αλμυράς και δροσώδους. Δεν θα μου έκανε ποτέ καρδιά να έβγω από την θάλασσαν, δεν θα εχόρταινα ποτέ το κολύμβημα, αν δεν είχα την έννοιαν του κοπαδιού μου. Όσην υπακοήν και αν είχαν προς εμέ τα ερίφια, και αν ήκουον την φωνήν μου διά να καθίσουν ήσυχα, ερίφια ήσαν, δυσάγωγα και άπιστα όσον και τα μικρά παιδιά. Εφοβούμην μήπως τινά αποσκιρτήσουν και μου φύγουν, και τότε έπρεπε να τρέχω να τα ζητώ την νύκτα εις τους λόγγους και τα βουνά οδηγούμενος μόνον από τον ήχον των κωδωνίσκων των τραγών. Όσον αφορά την Μοσχούλαν, διά να είμαι βέβαιος, ότι δεν θα μου φύγη πάλιν, καθώς μου είχε φύγει την άλλην φοράν, οπότε ο άγνωστος κλέπτης (ω να τον έπιανα) της είχε κλέψει, ο ανόητος, τον επίχρυσον κωδωνίσκον με το κόκκινον περιδέραιον από τον λαιμόν, εφρόντισα να την δέσω μ' ένα σχοινάκι εις την ρίζαν ενός θάμνου ολίγον παραπάνω από τον βράχον, εις την βάσιν του οποίου είχα αφήσει τα ρούχα μου πριν ριφθώ εις την θάλασσαν.

Επήδησα ταχέως έξω, εφόρεσα το υποκάμισον μου, την περισκελίδα μου, έκαμα ένα βήμα διά να ανάβω. Άνω της κορυφής του βράχου, του οποίου η βάσις εβρέχετο από την θάλασσαν, θα έλυα την Μοσχούλαν, την μικρήν αίγα μου, και με διακόσια ή περισσότερα βήματα θα επέστρεφα πλησίον εις το κοπάδι μου. Ο μικρός εκείνος ανήφορος, ο ολισθηρός κρημνός ήτο δι' εμέ άθυρμα, όσον ένα σκαλοπάτι μαρμάρινης σκάλας, το οποίον φιλοτιμούνται να πηδήσουν εκ των κάτω προς τα άνω αμιλλώμενα τα παιδιά της γειτονιάς.

Την στιγμήν εκείνην, ενώ έκαμα το πρώτον βήμα, ακούω σφοδρόν πλατάγισμα εις την θάλασσαν, ως σώματος πίπτοντος εις το κύμα. Ο κρότος ήρχετο δεξιόθεν, από το μέρος του άντρου του κογχυλοστρώτου και νυμφοστολίστου, όπου ήξευρα, ότι ενίοτε κατήρχετο η Μοσχούλα, η ανεψιά του κυρ Μόσχου, κ' ελούετο εις την θάλασσαν. Δεν θα ερριψοκινδύνευα να έλθω τόσον σιμά εις τα σύνορα της, εγώ ο σατυρίσκος του βουνού, να λουσθώ, εάν ήξευρα ότι εσυνήθιζε να λούεται και την νύκτα με το φως της σελήνης. Εγνώριζα ότι το πρωί, άμα τη ανατολή του ήλιου, συνήθως ελούετο.
— Έκαμα δύο-τρία βήματα χωρίς τον ελάχιστον θόρυβον, ανερριχήθην εις τα άνω, έκυψα με άκραν προφύλαξιν προς το μέρος του άντρου, καλυπτόμενος όπισθεν ενός σχοίνου και σκεπόμενος από την κορυφήν του βράχου, και είδα πράγματι ότι η Μοσχούλα είχε πέσει αρτίως εις το κύμα γυμνή, κ' ελούετο...

* * *

Την ανεγνώρισα πάραυτα εις το φως της σελήνης το μελιχρόν, το περιαργυρούν όλην την άπειρον οθόνην του γαληνιώντος πελάγους, και κάμνον να χορεύουν φωσφορίζοντα τα κύματα. Είχε βυθισθή άπαξ καθώς ερρίφθη εις την θάλασσαν, είχε βρέξει την κόμην της, από τους βοστρύχους της οποίας ως ποταμός από μαργαρίτας έρρεε το νερόν, και είχεν αναδύσει· έβλεπε κατά τύχην προς το μέρος όπου ήμην εγώ, κ' εκινείτο εδώ κ' εκεί προσπαίζουσα και πλέουσα. Ήξευρε καλώς να κολυμβά.

Δια να φύγω έπρεπεν εξ άπαντος να πατήσω επί μιαν στιγμήν ορθός εις την κορυφήν του βράχου, είτα να κύψω όπισθεν θάμνων, να λύσω την αίγα μου, και να γίνω άφαντος κρατών την πνοήν μου, χωρίς τον ελάχιστον κρότον η θρούν. Αλλ' η στιγμή καθ' ην θα διηρχόμην διά της κορυφής του βράχου ήρκει διά να με ίδη η Μοσχούλα. Ήτον αδύνατον, καθώς εκείνη έβλεπε προς το μέρος μου, να φύγω αόρατος.

Το ανάστημα μου θα διεγράφετο διά μίαν στιγμήν υψηλόν και δεχόμενον δαψιλώς το φως της σελήνης, επάνω του βράχου. Εκεί η κόρη θα με έβλεπε, καθώς ήταν εστραμμένη προς τα εδώ. Ω! πώς θα εξαφνίζετο. θα ετρόμαζεν ευλόγως, θα εφώναζεν, είτα θα με κατηγόρει διά σκοπούς αθεμίτους, και τοτε αλλοίμονον εις τον μικρόν βοσκόν!
Η πρώτη ιδέα μου ήτον να βήξω, να της δώσω αμέσως είδησιν, και να κράξω:
“— Βρέθηκα εδώ, χωρίς να ξέρω... Μην τρομάζης!... φεύγω αμέσως, κοπέλα μου!”
Πλην, δεν ηξεύρω πώς, υπήρξα σκαιός και άτολμος. Κανείς δεν με είχε διδάξει μαθήματα κοσμιότητος εις τα βουνά μου. Συνεστάλην, κατέβην πάλιν κάτω εις την ρίζαν του βράχου κ' επερίμενα.
“Αυτή δεν θ' αργήση, έλεγα μέσα μου· τώρα θα κολυμπήση, θα ντυθή και θα φύγη... θα τραβήξη αυτή το μονοπάτι της, κι εγώ τον κρημνό μου!...”
Κ' ενθυμήθην τότε τον Σισώην, και τον πνευματικόν του μοναστηρίου, τον παπα-Γρηγόριον, οίτινες πολλάκις με είχον συμβουλεύσει να φεύγω, πάντοτε, τον γυναικείον πειρασμόν!
Εκ της ιδέας του να περιμένω δεν υπήρχεν άλλο μέσον ή προσφυγή, ειμή ν' αποφασίσω να ριφθώ εις την θάλασσαν, με τα ρούχα, όπως ήμην, να κολυμβήσω εις τα βαθέα, άπατα νερά, όλον το προς δυσμάς διάστημα, το από της ακτής όπου ευρισκόμην, εντεύθεν του μέρους όπου ελούετο η νεάνις, μέχρι του κυρίως όρμου και της άμμου, επειδή εις όλον εκείνο το διάστημα, ως ημίσεος μιλίου, η ακρογιαλιά ήτον άβατος, απάτητος, όλη βράχος και κρημνός. Μόνον εις το μέρος όπου ήμην εσχηματίζετο το λίκνον εκείνο του θαλασσίου νερού, μεταξύ σπηλαίων και βράχων.

Θ' άφηνα την Μοσχούλαν μου, την αίγα, εις την τύχην της, δεμένη εκεί επάνω, άνωθεν του βράχου, και άμα έφθανα εις την άμμον με διάβροχα τα ρούχα μου (διότι ήτο ανάγκη να πλεύσω με τα ρούχα), στάζων άλμην και αφρόν, θα εβάδιζα δισχίλια βήματα διά να επιστρέψω από άλλο μονοπάτι πάλιν πλησίον του κοπαδιού μου, θα κατέβαινα τον κρημνόν παρακάτω διά να λύσω την Μοσχούλαν την αίγα μου, οπότε η ανεψιά του κυρ Μόσχου θα είχε φύγει χωρίς ν' αφήση βεβαίως κανέν ίχνος εις τον αιγιαλόν. Το σχέδιον τούτο αν το εξετέλουν, θα ήτο μέγας κόπος, αληθής άθλος, θα εχρειάζετο δε και μίαν ώραν και πλέον. Ουδέ θα ήμην πλέον βέβαιος περί της ασφαλείας του κοπαδιού μου.

Δεν υπήρχεν άλλη αίρεσις, ειμή να περιμένω. Θα εκράτουν την αναπνοήν μου. Η κόρη εκείνη δεν θα υπώπτευε την παρουσίαν μου. Άλλως ήμην εν συνειδήσει αθώος.
Εντοσούτω όσον αθώος και αν ήμην, η περιέργεια δεν μου έλειπε. Και ανερριχήθην πάλιν σιγά-σιγά προς τα επάνω και εις την κορυφήν του βράχου, καλυπτόμενος όπισθεν των θάμνων έκυψα να ίδω την κολυμβώσαν νεανίδα.

Ήτον απόλαυσις, όνειρον, θαύμα. Είχεν απομακρυνθή ως πέντε οργυιάς από το άντρον, και έπλεε, κ' έβλεπε τώρα προς ανατολάς, στρέφουσα τα νώτα προς το μέρος μου. Έβλεπα την αμαυράν και όμως χρυσίζουσαν αμυδρώς κόμην της, τον τράχηλόν της τον εύγραμμον, τας λεύκας ως γάλα ωμοπλάτας, τους βραχίονας τους τορνευτούς, όλα συγχεόμενα, μελιχρά και ονειρώδη εις το φέγγος της σελήνης. Διέβλεπα την οσφύν της την ευλύγιστον, τα ισχία της, τας κνήμας, τους πόδας της, μεταξύ σκιάς και φωτός, βαπτιζόμενα εις το κύμα. Εμάντευα το στέρνον της, τους κόλπους της, γλαφυρούς, προέχοντας, δεχομένους όλας της αύρας τας ριπάς και της θαλάσσης το θείον άρωμα. Ήτο πνοή, ίνδαλμα αφάνταστον, όνειρον επιπλέον εις το κύμα· ήτον νηρηίς, σειρήν, πλέουσα, ως πλέει ναυς μαγική, η ναυς των ονείρων...

Ούτε μου ήλθε τότε η ιδέα ότι, αν επάτουν επάνω εις τον βράχον, όρθιος ή κυρτός, με σκοπόν να φύγω, ήτον σχεδόν βέβαιον, ότι η νέα δεν θα μ έβλεπε, και θα ημπορούσα ν' αποχωρήσω εν τάξει. Εκείνη έβλεπε προς ανατολάς, εγώ ευρισκόμην προς δυσμάς όπισθεν της. Ούτε η σκιά μου δεν θα την ετάραττεν. Αύτη, επειδή η σελήνη ήτον εις τ' ανατολικά, θα έπιπτε προς το δυτικόν μέρος, όπισθεν του βράχου μου, κ' εντεύθεν του άντρου.
Είχα μείνει χάσκων, εν εκστάσει, και δεν εσκεπτόμην πλέον τα επίγεια.

* * *

Δεν δύναμαι να είπω αν μου ήλθον πονηροί, και συνάμα παιδικοί ανόητοι λογισμοί, εν είδει ευχών κατάραι. “Να εκινδύνευεν έξαφνα! να έβαζε μιά φωνή! να έβλεπε κανένα ροφόν εις τον πυθμένα, τον οποίον να εκλάβη διά θηρίον, διά σκυλόψαρον, και να εφώναζεν βοήθειαν!...”
Είναι αληθές, ότι δεν εχόρταινα να βλέπω το όνειρον, το πλέον εις το κύμα. Αλλά την τελευταίαν στιγμήν, αλλοκότως, μου επανήλθε πάλιν η πρώτη ιδέα... Να ριφθώ εις τα κύματα, προς το αντίθετον μέρος, εις τα όπισθεν, να κολυμβήσω όλον εκείνο το διάστημα έως την άμμον, και να φύγω, να φύγω τον πειρασμόν!...
Και πάλιν δεν εχόρταινα να βλέπω το όνειρον... Αίφνης εις τας ανάγκας του πραγματικού κόσμου μ' επανέφερεν η φωνή της κατσίκας μου. Η μικρή Μοσχούλα ήρχισεν αίφνης να βελάζη!...

Ώ, αυτό δεν το είχα προβλέψει. Ημπορούσα να σιωπώ εγώ, αλλά δυστυχώς δεν ήτον εύκολον να επιβάλω σιωπήν εις την αίγα μου. Δεν ήξευρα καλά αν υπήρχον πρόχειροι φιμώσεις διά τα θρέμματα, επειδή δεν είχα μάθει ακόμη να κλέπτω ζωντανά πράγματα, καθώς ο άγνωστος εχθρός, ο οποίος της είχε κλέψει τον κωδωνίσκον· αλλά δεν της είχε κόψει και την γλώσσαν διά να μη βελάζη. — Με ράμνον πολύκλαδον εις το στόμα, ή με σπαρτίον περί το ρύγχος, ή όπως άλλως· αλλά και αν το ήξευρα πού να το συλλογισθώ!

Έτρεξα τότε παράφορος να σφίγξω το ρύγχος της με την παλάμην, να μη βελάζη... Την στιγμήν εκείνην ελησμόνησα την κόρην την κολυμβώσαν χάριν αυτής ταύτης της κόρης. Δεν εσκέφθην αν ήτον φόβος να με ίδη, και ημιωρθώθην κυρτός πάντοτε, κ επάτησα επί του βράχου, διά να προλάβω και φθάσω πλησίον της κατσίκας.
Συγχρόνως μ' εκυρίευσε και φόβος από την φιλοστοργίαν την οποίαν έτρεφα προς την πτωχήν αίγα μου. Το σχοινίον με το όποιον την είχα δέσει εις την ρίζαν του θάμνου ήτον πολύ κοντόν. Τάχα μην “εσχοινιάσθη”, μην εμπερδεύθη και περιεπλάκη ο τράχηλος της, μην ήτον κίνδυνος να πνίγη το ταλαίπωρον ζώον;

* * *

Δεν ηξεύρω αν η κόρη η λουσμένη εις την θάλασσαν ήκουσε την φωνήν της γίδας μου. Αλλά και αν την είχε ακούσει, τί το παράδοξον; Ποίος φόβος ήτον; Το ν' ακούη τις φωνήν ζώου εκει που κολυμβά, αφού δεν απέχει ειμή ολίγας οργυιάς από την ξηράν, δεν είναι τίποτε έκτακτον.

Αλλ' όμως, η στιγμή εκείνη, που είχα πατήσει εις την κορυφήν του βράχου, ήρκεσεν. Η νεαρά κόρη, είτε ήκουσεν είτε όχι την φωνήν της κατσίκας - μάλλον φαίνεται ότι την ήκουσε, διότι έστρεψε την κεφαλήν προς το μέρος της ξηράς...- είδε τον μαύρον ίσκιον μου, τον διακαμόν μου, επάνω εις τον βράχον, ανάμεσα εις τους θάμνους, και αφήκε μισοπνιγμένην κραυγήν φόβου...
Τότε με κατέλαβε τρόμος, συγκίνησις, λύπη απερίγραπτος. Τα γόνατα μου εκάμφθησαν. Έξαλλος εκ τρόμου, ηδυνήθην ν' αρθρώσω φωνήν, κ' έκραξα:
— Μη φοβάσαι!... δεν είναι τίποτε... δεν σου θέλω κακόν!
Και εσκεπτόμην λίαν τεταραγμένος αν έπρεπε να ριφθώ εις την θάλασσαν, μάλλον, διά να έλθω είς βοήθειαν της κόρης, ή να τρέξω και να φύγω... Ήρκει η φωνή μου να της έδιδε μεγαλύτερον θάρρος ή όσον η παραμονή μου και το τρέξιμόν μου εις βοήθειαν.

Συγχρόνως τότε, κατά συγκυρίαν όχι παράδοξον, καθότι όλοι οι αιγιαλοί και αι θάλασσαι εκείναι εσυχνάζοντο από τους αλιείς, μια βάρκα εφάνη να προβάλλη αντίκρυ, προς το ανατολικομεσημβρινόν μέρος, από τον πέρα κάβον, τον σχηματίζοντα το δεξιόν οιονεί κέρας του κολπίσκου. Εφάνη πλέουσα αργά, ερχομένη προς τα εδώ, με τας κώπας· πλην η εμφάνισις της, αντί να δώση θάρρος εις την κόρην, επέτεινε τον τρόμον της.
Αφήκε δεύτερον κραυγήν μεγαλυτέρας αγωνίας. Εν ακαρεί την είδα να βυθίζεται, και να γίνεται άφαντη εις το κύμα.

Δεν έπρεπε τότε να διστάσω. Η βάρκα εκείνη απείχεν υπέρ τας είκοσιν οργυιάς, από το μέρος όπου ηγωνία η κόρη, εγώ απείχα μόνον πέντε ή εξ οργυιάς. Πάραυτα, όπως ήμην, ερρίφθην είς την θάλασσαν, πηδήσας με την κεφαλήν κάτω, από το ύψος του βράχου.
Το βάθος του νερού ήτον υπέρ τα δύο αναστήματα. Έφθασα σχεδόν εις τον πυθμένα, ο οποίος ήτο αμμόστρωτος, ελεύθερος βράχων και πετρών, και δεν ήτο φόβος να κτυπήσω. Πάραυτα ανέδυν και ανήλθον εις τον αφρόν του κύματος.
Απείχον τώρα ολιγώτερον ή πέντε οργυιάς από το μέρος του πόντου, όπου εσχηματίζοντο δίναι και κύκλοι συστρεφόμενοι εις τον αφρόν της θαλάσσης, οι οποίοι θα ήσαν ως μνήμα υγρόν και ακαριαίον διά την ατυχή παιδίσκην τα μονά ίχνη τα οποία αφήνει ποτέ εις την θάλασσαν αγωνιών ανθρώπινον πλάσμα!... Με τρία στιβαρά πηδήματα και πλευσίματα, εντός ολίγων στιγμών, έφθασα πλησίον της...

Είδα το εύμορφον σώμα να παραδέρνη κάτω, πλησιέστερον εις τον βυθόν του πόντου ή εις τον αφρόν του κύματος, εγγύτερον του θανάτου ή της ζωής· εβυθίσθην, ήρπασα την κόρην εις τας αγκάλας μου, και ανήλθον.
Καθώς την είχα περιβάλει με τον αριστερόν βραχίονα, μου εφάνη ότι ησθάνθην ασθενή την χιλιαράν πνοήν της εις την παρειάν μου. Είχα φθάσει εγκαίρως, δόξα τω Θεώ!... Εντούτοις δεν παρείχε σημεία ζωής ολοφάνερα... Την ετίναξα με σφοδρόν κίνημα, αυθορμήτως, διά να δυνηθή ν' αναπνεύση, την έκαμα να στηριχθή επί της πλάτης μου, και έπλευσα, με την χείρα την δεξιάν και με τους δύο πόδας, έπλευσα ισχυρώς προς την ξηράν. Αι δυνάμεις μου επολλαπλασιάζοντο θαυμασίως.
Ησθάνθην ότι προσεκολλάτο το πλάσμα επάνω μου· ήθελε την ζωήν της· ω! ας έζη, και ας ήτον ευτυχής. Κανείς ιδιοτελής λογισμός δεν υπήρχε την στιγμήν εκείνην εις το πνεύμα μου. Η καρδία μου ήτο πλήρης αυτοθυσίας και αφιλοκερδείας. Ποτέ δεν θα εζήτουν αμοιβήν!

Επί πόσον ακόμη θα το ενθυμούμαι εκείνο το αβρόν, το απαλόν σώμα της αγνής κόρης, το οποίον ησθάνθην ποτέ επάνω μου επ' ολίγα λεπτά της άλλως ανωφελούς ζωής μου! Ήτο όνειρον, πλάνη, γοητεία. Και οπόσον διέφερεν από όλας τας ιδιοτελείς περιπτύξεις, από όλας τας λυκοφιλίας και τους κυνέρωτας του κόσμου η εκλεκτή, η αιθέριος εκείνη επαφή! Δεν ήτο βάρος εκείνο, το φορτίον το ευάγκαλον, αλλ' ήτο ανακούφισις και αναψυχή. Ποτέ δεν ησθάνθην τον εαυτόν μου ελαφρότερον ή εφ' όσον εβάσταζον το βάρος εκείνο... Ήμην ο άνθρωπος, όστις κατώρθωσε να συλλάβη με τας χείρας του προς στιγμήν εν όνειρον, το ίδιον όνειρον του...

* * *

Η Μοσχούλα έζησε, δεν απέθανε. Σπανίως την είδα έκτοτε, και δεν ηξεύρω τί γίνεται τώρα, οπότε είναι απλή θυγάτηρ της Εύας, όπως όλαι.
Αλλ' εγώ επλήρωσα τα λύτρα διά την ζωήν της. Η ταλαίπωρος μικρή μου κατσίκα, την οποίαν είχα λησμονήσει προς χάριν της, πράγματι “εσχοινιάσθη”· περιεπλάκη κακά εις το σχοινίον, με το οποίον την είχα δεμένη, και επνίγη!... Μετρίως ελυπήθην, και την έκαμα θυσίαν προς χάριν της.
Κ' εγώ έμαθα γράμματα, εξ ευνοίας και ελέους των καλογήρων, κ' έγινα δικηγόρος... Αφού επέρασα από δύο ιερατικάς σχολάς, ήτον επόμενον!
Τάχα η μοναδική εκείνη περίστασις, η ονειρώδης εκείνη ανάμνησις της λουομένης κόρης, μ έκαμε να μη γίνω κληρικός; Φευ! ακριβώς η ανάμνησις εκείνη έπρεπε να με κάμη να γίνω μοναχός.
Ορθώς έλεγεν ο γηραιός Σισώης ότι “αν ήθελαν να με κάνουν καλόγερον, δεν έπρεπε να με στείλουν έξω από το μοναστήρι...”. Διά την σωτηρίαν της ψυχής μου ήρκουν τα ολίγα εκείνα κολλυβογράμματα, τα όποια αυτός με είχε διδάξει, και μάλιστα ήσαν και πολλά!...
Και τώρα, όταν ενθυμούμαι το κοντόν εκείνο σχοινίον, από το όποιον εσχοινιάσθη κ' επνίγη η Μοσχούλα, η κατσίκα μου, και αναλογίζωμαι το άλλο σχοινίον της παραβολής, με το οποιον είναι δεμένος ο σκύλος εις την αυλήν του αφέντη του, διαπορώ μέσα μου αν τα δύο δεν είχαν μεγάλην συγγένειαν, και αν δεν ήσαν ως “σχοίνισμα κληρονομίας” δι' εμέ, όπως η Γραφή λέγει.
Ω ας ήμην ακόμη βοσκός εις τα όρη!...

_________________
Μανή, Θεκέλ, Φάρες.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
spyros
Πρύτανης


Εγγραφή: 21 Αύγ 2008
Δημοσιεύσεις: 3896
Τόπος: Μακεδονία

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Οκτ 10, 2011 10:56 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Καλλιέργειες-Υβρίδια-Παγκόσμιος έλεγχος

ΠΕΚΙΝΟ, 5 Σεπτεμβρίου 2011 - η Κίνα και η Παγκόσμια Τράπεζα σημειώνουν σημαντική πρόοδο σε μια κοινή έκθεση σχετικά με το πώς η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου μπορεί να κινηθεί σε μια πορεία βιώσιμης ανάπτυξης εν όψει της δύσκολης παγκόσμια οικονομικής κατάστασης που επικρατεί σήμερα, δήλωσε ο πρόεδρος του Ομίλου της Παγκόσμιας Τράπεζας, Robert B. Zoellick.

"Η ασφάλεια των τροφίμων είναι ένα παγκόσμιο πρόβλημα, και η Παγκόσμια Τράπεζα συνεργάζεται στενά σε αυτήν την πρόκληση με την G-20. Όλες οι χώρες πρέπει να συνεργαστούν για την αντιμετώπισή του. H Κίνα τροφοδοτεί το 20 τοις εκατό του παγκόσμιου πληθυσμού με λιγότερο από το 10 τοις εκατό των γεωργικών εκτάσεων του κόσμου και λιγότερο από έξι τοις εκατό του νερού της. Η Κίνα θα μπορούσε να συμβάλει σημαντικά στην παγκόσμια επισιτιστική ασφάλεια", δήλωσε ο Ζέλικ.

http://www.worldbank.org/en/news/2011/09/05/world-bank-china-advance-work-on-china-economy-future

Κεφάλαιο Α (πηγή: http://www.votegreece.gr/archives/9238 )

Όλα αυτά έχουν να κάνουν με τον περίφημο πλέον διατροφικό κώδικα (codex alimentarius) που κάποιοι θέλουν να επιβάλουν παγκοσμίως, για το ....καλό μας πάντα! Εάν βεβαίως επιβληθεί κάτι τέτοιο είναι προφανές και ποιοι θα ωφεληθούν από αυτή την εξέλιξη. Αυτοί θα είναι οι πολυεθνικές των τροφίμων (μεταλλαγμένα) και των καλλιεργειών (Monsanto - γενετικές καλλιέργειες!!!) και όσοι είναι πίσω από τους σχεδιασμούς αυτούς.

Εάν υπάρχει ένα εργαλείο με το οποίο μπορείς να ελέγξεις απόλυτα τον άνθρωπο, αυτό είναι η ίδια του η τροφή, το αγαθό με το οποίο εξασφαλίζει την επιβίωση του. Πίσω απ' τον περίφημο διατροφικό κώδικα κρύβεται μια εφιαλτική πραγματικότητα. Ο κώδικας ισχύει επίσημα από το 1963 με τη σύμπραξη του οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας (FAQ) και του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ), όπου και δημιουργήθηκε η επιτροπή που λειτουργεί πίσω απ' τον κώδικα, επιτροπή η οποία υπάγεται στον Ο.Η.Ε..


Επόμενη δημοσίευση: Η ιστορία του κώδικα.
_________________
Μανή, Θεκέλ, Φάρες.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
spyros
Πρύτανης


Εγγραφή: 21 Αύγ 2008
Δημοσιεύσεις: 3896
Τόπος: Μακεδονία

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Οκτ 12, 2011 8:51 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

«Τα πλεονεκτήματα που μπορούν να συλλεγούν από ένα οργανωμένο Παγκόσμιο Κράτος είναι σπουδαία και προφανή. Θα υπάρξει εν πρώτοις ασφάλεια εναντίον του πολέμου και αποφυγή του συνόλου σχεδόν της προσπαθείας και των εξόδων που τώρα αφιερώνονται σε ανταγωνιστικούς εξοπλισμούς: θα υπάρχει, κάποιος πρέπει να υποθέσει, μια μόνη υψηλά αποδοτική πολεμική μηχανή, που θα απασχολεί κυρίως αεροπλάνα και χημικές μεθόδους πολέμου, που θα είναι πολύ εμφανώς ακαταμάχητη, και γι’ αυτό το λόγο δεν θα συναντά αντίσταση» BERTRAND RUSSELL, The Scientific Outlook, Unwin Brothers Ltd, Woking and London, 1954[3], σελ. 219


Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΩΔΙΚΑ

Η ιστορία του κώδικα alimentarius αρχίζει το 1893 στην Αυστροουγγαρία. Αιτία ήταν τα προβληματα που είχαν προκύψει κατά την εκδίκαση υποθέσεων για θέματα διατροφής και τροφίμων τα οποία έκαναν επιτακτική την ανάγκη να υπάρξει ένας κοινός κανονισμός. Ο κανονισμός αυτός, εφαρμόστηκε επιτυχώς έως το 1918, όταν διαλύθηκε η Αυστροουγγαρία.
Ο κώδικας όμως δεν ξεχάστηκε. Χρόνια αργότερα έκανε και πάλι την εμφάνισή του σε ένα εντελώς διαφορετικό πνεύμα του ελέγχου του πληθυσμού μέσα από τη διατροφή. Ιθύνων νους της νέας ιδέας ήταν ο Fritz derMeer. Πρόεδρος της εταιρίας I.G.FARBEN. Η εταιρία I.G.FARBEN κατασκεύαζε όπλα, πυρομαχικά για το ναζιστικό στρατό καθώς και ειδικό το αέριο μαζικής εξόντωσης των κρατούμενων. Ο Fritz derMeer καταδικάστηκε στη δίκη της Νυρεμβέργης για πολλαπλά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας αλλά λίγα χρόνια μετά αποφυλακίστηκε. Λίγους μήνες μετά πρότεινε την επαναφορά του κώδικα Alimentarius ως μέσο ελέγχου του πληθυσμού μέσω της τροφής. Ο ΟΗΕ με απόφαση του, το 1962 ενεργοποιεί ξανά τον κώδικα με το επιχείρημα της προστασίας των καταναλωτών. Η «φονική» εταιρία του δεν εξαφανίστηκε, αλλά διασπάστηκε σε τρεις νέες μεγάλες εταιρείες φαρμάκων: τις πολύ γνωστές Bayer, Hoechst και Basf!
Ο ΝΕΟΣ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ (USA: Νόμος S-510)
Το θέμα δε θα ήταν φοβερό αν ο κώδικας όντως ακολουθούσε την αρχική του λογική. Ο κώδικας αναγράφει πλέον μόνο τα διατροφικά είδη που επιτρέπονται και ορίζει αυτομάτως παράνομη κάθε παρέκκλιση απ' τα επιτρεπόμενα.
Έως και σήμερα η υιοθέτηση όλων των διατάξεων του κώδικα δεν ήταν υποχρεωτική για όλα τα κράτη. Ωστόσο, μετά και την τελευταία συνεδρίαση της επιτροπής το 2008 στην Ελβετία, όπου οι ΗΠΑ τέθηκαν επικεφαλής της επιτροπής, οι παράγραφοι για τα πολυβιταμινούχα τρόφιμα ενεργοποιήθηκαν και η εφαρμογή του κώδικα γίνεται πλέον υποχρεωτική για όλες τις χώρες του ΠΟΕ (Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου).
Κάθε χώρα που θα υποδεχτεί τον κώδικα θα είναι υποχρεωμένη να μην εμποδίζει με κανένα τρόπο την ελεύθερη εισαγωγή γενετικά τροποποιημένων προϊόντων, ζώων και επικίνδυνων χημικών. Οποιαδήποτε αντίσταση στον κώδικα θα θεωρείται συγκαλυμμένη παρεμπόδιση του εμπορίου και θα έχει ως συνέπεια οικονομικές κυρώσεις για τη χώρα που θα αντιδράσει. Επίσης η χώρα εκείνη δε θα μπορεί να εισάγει ή να εξάγει κανένα προϊόν διατροφής. Στην Ελλάδα εισάγουμε το 60% της διατροφής μας. Μια αντίσταση λοιπόν στον κώδικα θα σήμαινε οικονομική καταστροφή. Λύση υπάρχει αν αξιοποιήσουμε τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις αλλά πλέον δεν υπάρχουν κίνητρα εξασφάλισης και διαβίωσης του αγρότη κι έτσι η γη ηθελημένα ερημώνει για να δοθεί μια νύχτα σε επιτηδείους.
Η Ελλάδα εκτός του ότι συμμετέχει στον ΠΟΕ , τυγχάνει να είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που σημαίνει ότι επίσημος διαπραγματευτής σε όλες τις συμφωνίες είναι η ευρωπαϊκή επιτροπή. Οι υπεύθυνοι στην Ελλάδα τηρούν σιγή ιχθύος. Γνωρίζουν αλλά επικαλούνται τη θέση τους και δε θέλουν να μιλήσουν (πρόεδρος ΕΦΕΤ κ.α.)

Επόμενη δημοσίευση: Τι αλλάζει στη διατροφή μας;
_________________
Μανή, Θεκέλ, Φάρες.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
spyros
Πρύτανης


Εγγραφή: 21 Αύγ 2008
Δημοσιεύσεις: 3896
Τόπος: Μακεδονία

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Οκτ 18, 2011 8:59 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

"Δεν υποκρίνομαι ότι ο περιορισμός των γεννήσεων είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίον μπορεί να παρεμποδισθεί η αύξηση του πληθυσμού. Υπάρχουν κι άλλοι, τους οποίους, κάποιος πρέπει να υποθέσει, οι αντίπαλοι του περιορισμού των γεννήσεων θα προτιμούσαν. Ο πόλεμος, καθώς σχολίασα προ ολίγου, μέχρι τώρα ήταν απογοητευτικός σ’ αυτό το θέμα, αλλ’ ίσως ο βακτηριολογικός πόλεμος αποδειχθεί περισσότερο αποτελεσματικός. Αν ο Μαύρος Θάνατος [πανώλη] μπορούσε να διαδίδεται σ’ όλον τον κόσμο μια φορά σε κάθε γενεά, οι επιζώντες θα μπορούσαν να αναπαράγονται ελευθέρως, δίχως να γεμίζουν τον κόσμο πάρα πολύ. Δεν θα υπήρχε τίποτε σε τούτο που να προσβάλλει τη συνείδηση των ευλαβεστάτων ή να περιορίσει τη φιλοδοξία των εθνικιστών. Οι περιστάσεις θα ήταν κάπως δυσάρεστες, αλλά και τί μ’ αυτό; Οι πραγματικώς υψηλόφρονες άνθρωποι είναι αδιάφοροι για την ευτυχία, ιδιαιτέρως των άλλων [...] Αυτοί οι προβληματισμοί αποδεικνύουν ότι μια επιστημονική παγκόσμια κοινωνία δεν μπορεί να είναι σταθερή, αν δεν υπάρχει μια παγκόσμια κυβέρνηση ""BERTRAND RUSSELL", The Impact of Science on Society, Routledge, London-New York 1998,σελ. 116ε
http://news.in.gr/world/article/?aid=1231133630


Τι αλλάζει στη διατροφή μας;

Με την εφαρμογή του κώδικα, βιταμίνες A, B, C, D, ιχνοστοιχεία όπως ο ψευδάργυρος και το μαγνήσιο θα είναι παράνομα, όταν οι ποσότητές θα είναι θεραπευτικές. Ο νέος κώδικας θα απαγορεύει τη χρήση θρεπτικών ουσιών όπως βιταμίνες ή μέταλλα οι οποίες λαμβάνονται για πρόληψη ή την αντιμετώπιση κάποιας πάθησης. Αυτές οι ουσίες θα χαρακτηρίζονται ως τοξικές και δηλητήρια. Αυτό σημαίνει ότι θα απαγορεύεται ακόμη και η συνταγή γιατρού, που δίνει συμπληρώματα διατροφής ή φάρμακα με βιταμίνες, ακόμα κι αν κάποιος τα έχει πραγματικά ανάγκη.
Συγκεκριμένα η δοσολογία θα περιορίζεται μονό στο 15% της σημερινής!!! συνιστώμενης ποσότητας. Το υπόλοιπο θα το θεωρούν δηλητήριο για τον οργανισμό, τοξική ουσία!!!!. Η θεραπεία θα υπάρχει με άλλα φάρμακα των εταιριών τα οποία θα κοστίζουν πολύ περισσότερο. Το ίδιο απαγορευμένες θα είναι και οι διατροφικές συμβουλές που έχουν να κάνουν με την ενίσχυση της διατροφής, μέσω της λήψης θρεπτικών ουσιών. Τα τρόφιμα θα υποβάλλονται υποχρεωτικά σε ελέγχους για τις ποσότητες που εμπεριέχουν και θα τροποποιούνται με ακτινοβολία, έτσι ώστε να αποβάλλουν οποιαδήποτε πλεονάζουσα «τοξική» ουσία. Η λίστα των θρεπτικών ουσιών που θα επιτρέπονται θα είναι αρκετά περιορισμένη.

Πέρα από τη λίστα των παράνομων «τοξικών» συστατικών των τροφών, η επιτροπή Alimentarius ανοίγει το δρόμο στα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα, αλλά και ζώα που θα παράγουν την τροφή μας.

Ο νέος κώδικας προβλέπει ότι οι αγελάδες που θα παράγουν τα γαλακτοκομικά προϊόντα, θα λαμβάνουν υποχρεωτικά την αυξητική ορμόνη rBGH της διαβόητης πολυεθνικής Monsanto για τον κίνδυνο ασθενειών του πλανήτη. Κάθε ζώο που θα χρησιμοποιείται για τη διατροφή μας θα υφίσταται αυτή την αγωγή με υποκλινικά αντιβιοτικά και αυξητικές ορμόνες!

Ήδη το αγελαδινό γάλα αποτελεί το Νούμερο Ένα προιόν που υφίσταται επεξεργασία με ακτινοβολία. Ο κώδικας απαιτεί κάθε είδους τροφής να υφίσταται επεξεργασία με ακτινοβολία εκτός και αν καταναλώνεται ωμό και σε τοπικό επίπεδο. Ο κώδικας συμπεριλαμβάνει φυσικά και τα βιολογικά προϊόντα που πλέον βιολογικά θα θεωρούνται όταν και σε αυτά έχουν χρησιμοποιηθεί κτηνιατρικά φάρμακα, αυξητικές ορμόνες κτλ.


Επόμενη δημοσίευση:ΣΕ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΟΔΗΓΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΦΥΤΙΚΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΣΤΙΣ 1-4-2011
_________________
Μανή, Θεκέλ, Φάρες.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
spyros
Πρύτανης


Εγγραφή: 21 Αύγ 2008
Δημοσιεύσεις: 3896
Τόπος: Μακεδονία

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Νοέ 15, 2011 1:04 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

"Από τη δεκαετία του 1950, μπήκαμε στη λογική να θρέψουμε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους πεινούσαν και έτσι ξεκίνησε η “ πράσινη επανάσταση”, η εκβιομηχάνιση της παραγωγής, και της ζωικής και της φυτικής. Το αποτέλεσμα ήταν να έχουμε τρομερές επιπτώσεις στο έδαφος, στα υπόγεια ύδατα και στους ίδιους τους αγρότες… Πτώχευση του αγροτικού τοπίου, μείωση της ποικιλότητας, εξάρτηση των αγροτών από τις αγροχημικές υπερεθνικές εταιρίες κ.ο. κ.
Οδηγηθήκαμε μ’ αυτόν τον τρόπο σε ένα αδιέξοδο τα τελευταία χρόνια. Στην Ε.Ε., φερ’ ειπείν, παράγονται πάρα πολλά τρόφιμα, οι αγρότες επιδοτούνται για να τα αποθηκεύουν και μετά έρχονται οι χωματερές. Οι παθογόνοι οργανισμοί γίνονται πιο ανθεκτικοί, ενώ οι λύσεις που προτείνονται περιλαμβάνουν περισσότερα φυτοφάρμακα κ.ο.κ. Έτσι, φθάσαμε να θεωρείται η γενετική μηχανική ως ο από μηχανής θεός που θα μας βγάλει από το αδιέξοδο… Η αλήθεια είναι ότι ο πλανήτης και η ανθρωπότητα οδηγούνται σήμερα σε ένα ακόμα χειρότερο αδιέξοδο"
( Μυρτώ Πισπίνη, υπεύθυνη της εκστρατείας για τα μεταλλαγμένα στο ελληνικό γραφείο της Greenpeace )


Οι εταιρίες αυτές δεσμεύουν πλέον τους αγρότες με τα βιομηχανικά τους κατασκευάσματα, είτε πρόκειται για τα παραγόμενα απ’ αυτές υβρίδια, είτε για τους γενετικά μεταλλαγμένους σπόρους. Μέσω της παγκόσμιας νομοθεσίας που προωθούν στα μέτρα τους, πατεντάρουν ως δική τους «πνευματική ιδιοκτησία» και εξασφαλίζουν το δικαίωμα αποκλειστικής χρήσης όχι μόνο στο γενετικό υλικό που θεωρούν δική τους «εφεύρεση», αλλά προχωρούν και στον έλεγχο των παραδοσιακών γενετικών πόρων.
Έτσι, πατεντάρουν ως δική τους ευρεσιτεχνία τις ευεργετικές ιδιότητες διαφόρων φυτών που υπάρχουν στον πλανήτη, ενώ οι ντόπιοι πληθυσμοί τα ήξεραν αυτά για χιλιάδες χρόνια.

Αυτό σημαίνει ότι ο αγρότης δεν μπορεί να καλλιεργήσει, να φυλάξει τους σπόρους τους ή να τους αναπαράγει ο ίδιος και πρέπει κάθε χρόνο -δεσμεύεται με συμβόλαιο- να τα αγοράζει με βάση τους όρους της εμπορίας και του μάρκετινγκ των σπόρων που καθορίζει η εταιρία.

Εδώ και χρόνια, κυρίως στη Λατινική Αμερική, χρηματοδοτείται πλήθος ερευνητικών προγραμμάτων με αντικείμενο τη συλλογή και ταξινόμηση χιλιάδων φυτών και μικροοργανισμών. Με πρόσχημα την έρευνα, υπερεθνικές εταιρίες αλλά και πανεπιστήμια πατεντάρουν τα ευρήματα τους, λεηλατώντας τον βιολογικό πλούτο του πλανήτη.
Παράλληλα, οι καλλιεργητές χάνουν οριστικά το δικαίωμα χρήσης των καλλιεργούμενων παραδοσιακών ποικιλιών που οι ίδιοι εξέλιξαν και εξελίχθηκαν μαζί τους, καθώς και των αυτοφυών φυτών που σεβάστηκαν και διατήρησαν για αιώνες.

(πηγή: http://eleftheri-epistimi.blogspot.com/2009/02/blog-post_26.html)
_________________
Μανή, Θεκέλ, Φάρες.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
spyros
Πρύτανης


Εγγραφή: 21 Αύγ 2008
Δημοσιεύσεις: 3896
Τόπος: Μακεδονία

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Νοέ 15, 2011 1:15 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Σήμερα έλαβα το παρακάτω μήνυμα, πρωτότυπο και ενδιαφέρον.
Με προβλημάτισαν λίγο οι τελευταίες υποσημειώσεις (στα Αγγλικά).
Εάν το κρίνει, ο διαχειριστής μπορεί να διαγράψει όλη τη δημοσίευση.

Γιατί δεν υπάρχουν ειδήσεις από την Ισλανδία;

ΧΩΡΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΛΑΝΔΙΑ

Την ιστορία της Ισλανδίας τη γνώριζα από διάφορα ντοκυμαντέρ, απλώς το e-mail με έκανε να συνηδειτοποιήσω για τη μη ενημέρωση μιας τόσο σημαντικής είδησης σχεδόν από όλα τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ.
Σιωπή πληροφόρησης από την Ισλανδία. Γιατί;
Αν κάποιος πιστεύει ότι δεν υπάρχει λογοκρισία σήμερα, ας μου πει πώς, ενώ έγινε γνωστό τι συνέβη στην Αίγυπτο, δεν γράφτηκε ποτέ τι συμβαίνει στην Ισλανδία:
Στην Ισλανδία ο λαός κατάφερε να παραιτηθεί η κυβέρνηση, εθνικοποίησε τις μεγαλύτερες τράπεζες, αποφάσισε να μην πληρώσει το χρέος που είχαν δημιουργήσει αυτές στην Μ. Βρετανία και την Ολλανδία λόγω της κακής οικονομικής πολιτικής τους και κατέληξε να δημιουργήσει ένα λαϊκό σώμα για την αναδιαμόρφωση του συντάγματος.
Και όλο αυτό με ειρηνικές διαδικασίες. Μια πραγματική επανάσταση κόντρα στην εξουσία που μας οδήγησε στην παρούσα κρίση.
Εδώ, γιατί δεν μπορέσαμε να μάθουμε τίποτα γι' αυτά τα γεγονότα εδώ και δύο χρόνια;
Τι θα γινόταν αν όλοι οι Ευρωπαίοι πολίτες έπαιρναν παράδειγμα;
Αυτή είναι εν συντομία η ιστορία:
2008. Εθνικοποιείται η κύρια τράπεζα της χώρας. Καταρρέει το νόμισμα, σταματάει τη λειτουργία του το χρηματιστήριο. Η χώρα είναι σε πτώχευση.
2009. Οι διαμαρτυρίες του κόσμου μπρος στην Βουλή καταφέρνουν και κηρύσσονται πρόωρες εκλογές και προκαλούν την παραίτηση του πρωθυπουργού και όλης της κυβέρνησης. Συνεχίζει η άθλια κατάσταση της οικονομίας της χώρας.
Μέσω ενός νόμου προτείνεται να πληρωθεί το χρέος στην Μ. Βρετανία και την Ολλανδία, με την πληρωμή 3.500 εκ. ευρώ, που θα πληρώσουν όλες οι ισλανδικές οικογένειες μηνιαία για 15 χρόνια με 5,5% επιτόκιο.
2010. Ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους και ζητάει δημοψήφισμα για το νόμο.

Τον Γενάρη του 2010 ο πρόεδρος αρνείται να θέσει τον νόμο σε ισχύ και ανακοινώνει οτι θα υπάρξει αίτημα για λαϊκή ετυμηγορία.
Τον Μάρτιο γίνεται το δημοψήφισμα και σαρώνει το ΟΧΙ στην πληρωμή με 93% των ψήφων.
H κυβέρνηση αρχίζει δικαστική έρευνα για ευθύνες για την κρίση. Αρχίζουν οι συλλήψεις τραπεζιτών και υψηλόβαθμων στελεχών. Η Interpol εκδίδει διαταγή και όλοι οι εμπλεκόμενοι τραπεζίτες εγκαταλείπουν την χώρα.
Στο πλαίσιο της κρίσης, εκλέγεται ένα σώμα από πολίτες για να συγγράψει το νέο Σύνταγμα. Εκλέγονται 25 πολίτες, χωρίς πολιτική εξάρτηση, από τους 522 που παρουσιάστηκαν ως υποψήφιοι.
Η προϋπόθεση υποψηφιότητας ήταν να είναι ενήλικοι και να έχουν προταθεί από 30 άτομα.
Το σώμα αρχίζει την εργασία του τον Φεβρουάριο του 2011 και θα παρουσιάσει μια carta magna λαμβάνοντας υπ' όψιν τις ομόφωνες συστάσεις διαφορετικών συνελεύσεων που θα πραγματοποιούνται σε όλη τη χώρα.
Θα πρέπει να επικυρωθεί από την υπάρχουσα βουλή και από την επόμενη αναθεωρητική που θα προκύψει από τις επόμενες εκλογές.
Αυτή είναι η σύντομη ιστορία της Ισλανδικής επανάστασης: Παραίτηση ολόκληρης της κυβέρνησης, εθνικοποίηση της τράπεζας, δημοψήφισμα για τις κρίσιμες οικονομικές αποφάσεις, φυλάκιση των υπεύθυνων της κρίσης και ξαναγράψιμο του συντάγματος από τους πολίτες.
Μίλησαν για όλ' αυτά τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ? Φυσικά ΟΧΙ!
Ο ισλανδικός λαός έδωσε ένα μάθημα δημοκρατίας σ' όλον τον κόσμο.

Για τους δύσπιστους (και καλά κάνετε!)
Άρθρο στη Αγγλική Guardian τον Ιούνιο http://www.guardian.co.uk/world/2011/jun/09/iceland-crowdsourcing-consti...

Άρθρο στην Wikipedia με όλο το ιστορικό http://en.wikipedia.org/wiki/2008%E2%80%932011_Icelandic_financial_crisis

Το site της Ισλανδίας μέσω του οποίου έγινε το crowdsourcing και φτιάχτηκε το νέο σύνταγμα της χώρας http://stjornlagarad.is/
Χρησιμοποιήθηκαν επίσης Facebook https://www.facebook.com/Stjornlagarad
Twitter https://twitter.com/#!/Stjornlagarad



This e-mail and any attachment are confidential and intended solely for the use of the individual to whom it is addressed. If you are not the intended recipient, please telephone or email the sender and delete this message and any attachment from your system. Unauthorized publication, use, dissemination, forwarding, printing or copying of this e-mail and its associated attachments is strictly prohibited.
http://disclaimer.carrefour.com/
Let's respect the environment together. Only print this message if necessary



MESSAGE CONFIDENTIALITY AND SECURITY NOTICE
=========================================
This message and/or its attachments may contain confidential and privileged information and is intended for the named person or entity to which it is addressed. Any use, copying or distribution of this information by anyone other than the intended recipient(s) is prohibited by law. If you receive this in error, please immediately delete it from your system and notify the sender.
The contents of this message contain personal opinions of the sender, which are not the official views of Piraeus Bank nor do they consist a provision of financial or advisory services unless expressly stated otherwise. This message is not a solicitation and/or an offer or acceptance of any proposal in relation to any contract or transaction unless expressly otherwise indicated in the message itself.
The Internet is not a secure or error-free environment, and Piraeus Bank does not accept liability for any loss or damage arising from the use of this message or from delayed, intercepted, corrupted or virus-infected e-mail transmission.
_________________
Μανή, Θεκέλ, Φάρες.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
spyros
Πρύτανης


Εγγραφή: 21 Αύγ 2008
Δημοσιεύσεις: 3896
Τόπος: Μακεδονία

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Ιαν 16, 2012 10:27 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

"Ελέγξτε το πετρέλαιο και θα ελέγχετε τα έθνη. Ελέγξτε το φαγητό και θα ελέγχετε τους ανθρώπους."




Henry Kissinger: "If You Can't Hear the Drums of War You Must Be Deaf"
http://www.dailysquib.co.uk/index.php?news=3089

και η μετάφραση με τα σχόλια
http://www.pentapostagma.gr/2012/01/henry-kissinger.html
_________________
Μανή, Θεκέλ, Φάρες.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
spyros
Πρύτανης


Εγγραφή: 21 Αύγ 2008
Δημοσιεύσεις: 3896
Τόπος: Μακεδονία

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Μάϊ 31, 2012 10:40 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ Ι. ΜΕΡΤΖΟΥ*

Αλάνθαστος παραμένει χιλιάδες χρόνια ο χρησμός των αρχαίων Αιγυπτίων ιερέων: Ελληνες αεί παίδες. Παιδιά για πάντα οι Ελληνες! Παίζουμε με τη φωτιά και στα καλά καθούμενα καιγόμαστε μόνοι μας. Ψηφίζουμε ελεύθερα συμφορά μέσα στην τρελή χαρά! Αυτό φανερώνει η Ιστορία μας, που δεν μας διδάσκει τίποτε και γι' αυτό επαναλαμβάνεται σταθερά.

Το 1893 η μικρή Ελλάδα κήρυξε πτώχευση, αλλά το 1897 κήρυξε τον πόλεμο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία από τον καφενέ του Ζαχαράτου. Εθνική καταστροφή, νέα χρέη και δήμευση όλων των εθνικών εσόδων.

Πριν παρέλθει μια γενεά, το 1920 η Ελλάδα πολεμούσε ολομόναχη στη Μικρά Ασία. Στήριζε όλες τις ελπίδες της στους Αγγλο-Γάλλους που εμπιστεύονταν μόνον τον Ελευθέριο Βενιζέλο και είχαν εκθρονίσει τον Κωνσταντίνο. Σε καιρό πολέμου οι Ελληνες προκήρυξαν εκλογές, έδιωξαν τον Βενιζέλο και επανέφεραν τον Κωνσταντίνο να τους σώσει από τους εχθρούς κι από τους συμμάχους! Είχαν κουρασθεί να πολεμούν -και να προχωρούν- οκτώ ολόκληρα χρόνια και ψήφισαν την αντιπολίτευση που τους έταξε «οίκαδε» -επιστροφή στο σπίτι- και ταυτόχρονα ασφαλή το μικρασιατικό ελληνισμό. Τους απομόνωσε και τους έστειλε πέρα απ' τον Σαγγάριο στο Καλέ Γκρότο. Μικρασιατική Καταστροφή.

Τα αίτια των δύο παραπάνω εθνικών συμφορών είναι προφανή. Οι προπάτορές μας αδιαφόρησαν για τους φανερούς συσχετισμούς δυνάμεων και για τις δυνατότητες της χώρας. Ψήφισαν με το συναίσθημα και με πολύ θυμό, γιατί ένιωθαν πως αρκεί να έχουν δίκαιο και «απαράγραπτα» δικαιώματα για να καταστήσουν εφικτό το επιθυμητό. Αλλά αυτή η εξίσωση δεν είναι του Κόσμου τούτου, δυστυχώς. Και η εμμονή σ' αυτήν οδηγεί στον Κάτω Κόσμο.

Ταυτόσημα ψηφίσαμε ακριβώς και στις 6 Μαΐου φέτος. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι ο θυμός μας είναι απόλυτα δικαιολογημένος. Απλώς, δεν είναι αρκετός για να κάνει εφικτό το επιθυμητό. Δεν γίνεται να έχεις την πίτα σωστή και το σκύλο χορτάτο.

Το κέρδος μας είναι ότι γλιτώσαμε προς το παρόν την απόλυτη εθνική καταστροφή και προ παντός, είδαμε με τα μάτια μας στη μικρή οθόνη να μας κάνουν πρόβα τζενεράλε της καταστροφής όλοι όσοι καλπάζουν καβάλα στο θυμό μας: Τσίπρας, Καμμένος και Χρυσή Αυγή με ολίγην από Κουβέλη.

Ψηφίσαμε, άραγε, για να εξακριβώσουμε τι μας περιμένει αν ξαναψησίσουμε ίδια τον Ιούνιο; Ισως! Τώρα, πάντως, ουδείς δικαιούται να πει στις επόμενες εκλογές «δεν γνώριζα, με ξεγέλασαν, ήμουν θυμωμένος». Το Μέτωπο είναι πια ξεκάθαρο.

Στη μια πλευρά είναι όσοι μάς «εγγυώνται» και την πίτα σωστή και το σκύλο χορτάτο, και την άμεση καταγγελία όλων των συμφωνιών με την Ευρώπη και την παραμονή στη ζώνη του ευρώ, και την ακύρωση όλων των δανειακών συμβάσεων και τα δισεκατομμύρια ευρώ και τον ουρανό με τα άστρα!

Στην άλλη πλευρά είναι η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά και Κεντροαριστερά που εγγυώνται κατά δύναμιν -ανάλογη της μεθαυριανής μας ψήφου- παραμονή στη ζώνη του ευρώ, διακυβέρνηση της χώρας κουτσή - στραβή, αλλά διακυβέρνηση, θυσίες και αγώνα για την εθνική επιβίωση. Δεν είναι διόλου βέβαιον ότι μετανόησαν αυτές οι δύο κάποτε κραταιές αλλά σίγουρα ευρωπαϊκές παρατάξεις. Βέβαιον, όμως, είναι ότι εισέπραξαν το λαϊκό μήνυμα του Μαΐου και γνωρίζουν πως, αν παρασπονδήσουν πάλι, πάνε κατευθείαν Κόλαση. Εν τω Αδη ουκ έστι μετάνοια!

Επομένως τον Ιούνιο έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα α) στο επιθυμητό, αλλά αντικειμενικά ανέφικτο και νομοτελειακά καταστροφικό και β) στις ευρωπαϊκές παρατάξεις που δεν είναι 100% ασφαλείς, αλλά είναι οι μοναδικές που εν δυνάμει αποτρέπουν την εθνική καταστροφή.

Καιρός πια να ψηφίσουμε ψυχρά, μαζικά και με κρύα ασφαλώς καρδιά. Αλλιώς η Ιστορία θα επαναληφθεί. Και έχει αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα δεν επαναλαμβάνεται ως φάρσα, καθώς βεβαίωνε ο Μαρξ, αλλά επαναλαμβάνεται ως εθνική τραγωδία, όπως βεβαιώνουν το 1897 και το 1920-22. Το μη χείρον βέλτιστον, λοιπόν. Τελεία και παύλα.

Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, δίδασκε ο Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής. Σε καιρούς εξίσου θολούς κήρυττε λοιδορούμενος ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν» και προσωπικά επέτυχε να μας εντάξει στην Ευρώπη. Οταν, συνεπεία της κυπριακής καταστροφής, το 1974 απεφάσισε την έξοδο της χώρας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, του επεσήμανα ότι η απόφασή του ακυρώνει την προσήλωσή του στη Δύση και είχε σοβαρό κόστος - η Ελλάδα έχασε έτσι το έως τότε δικαίωμά της να διοικεί όλες τις συμμαχικές δυνάμεις στο Αιγαίο. Απάντησε:

- Ακου δω, βρε τζαναμπέτη! Η πολιτική δεν είναι στατική ούτε γραμμένη στις Δέκα Εντολές. Κάποτε παρίσταται ανάγκη να επιλέξεις μια ενέργεια βλαπτική, όπως η τωρινή, για να αποτρέψεις μια καταστροφή. Μετά τη δικτατορία, την εθνική προδοσία και τη συμμαχική αδράνεια, το πολιτικό εκκρεμές κινείται προς το άλλο άκρο αριστερά. Αν δεν ικανοποιήσω τώρα τη λαϊκή οργή, πάμε ντιπ αριστερά και τελεσίδικα εκτός ΝΑΤΟ. Στην καλύτερη περίπτωση τότε θα γίνουμε Γιουγκοσλαβία και δεν θα μείνει τίποτε όρθιο. Δεν χάνουμε μόνον τη μισή Κύπρο. Χάνουμε τη Μακεδονία και την εθνική κυριαρχία στο Αιγαίο. Πάψε και κολύμπα. Δώσε μάχη.

Το δίδαγμά του εκείνο είναι περισσότερο επίκαιρο παρά ποτέ στις επικείμενες εκλογές. Οι καιροί ου μενετοί.


*Ο Ν. Ι. Μέρτζος είναι πρόεδρος της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών,
δημοσιογράφος και συγγραφέας,
διετέλεσε σύμβουλος του Κων. Γ. Καραμανλή, του Ευ. Αβέρωφ
και του Κων. Μητσοτάκη
_________________
Μανή, Θεκέλ, Φάρες.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
spyros
Πρύτανης


Εγγραφή: 21 Αύγ 2008
Δημοσιεύσεις: 3896
Τόπος: Μακεδονία

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Ιούν 05, 2012 10:10 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Εκτός Νόμου

Μέσα στον πολιτικό ορυμαγδό,

ιδού μια άλλη πραγματικότητα,

παρα-φύσιν συναίνεσης,

ο κόλαφος της θεωρίας της εξέλιξης.

http://www.youtube.com/watch?v=ix0y9j32h70

http://www.youtube.com/watch?v=mZw-1BfHFKM&feature=related
_________________
Μανή, Θεκέλ, Φάρες.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
spyros
Πρύτανης


Εγγραφή: 21 Αύγ 2008
Δημοσιεύσεις: 3896
Τόπος: Μακεδονία

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Ιούν 14, 2012 3:27 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Μπέρτολτ Μπρέχτ
Ο σπιούνος


Να και οι καθηγητές,

απ' τ' αυτί οι μαθητές

τους αρπάζουν και τους στήνουν προσοχή.

Κάθε μαθητής κατάσκοπος.

Η μόρφωση, η γνώση είναι άσκοπος.

Μα ποιος γνωρίζει τίποτα στη σημερινή εποχή;

Ύστερα, να τα νιάτα τα χρυσά

που με το δήμιο τά 'χουνε καλά.

Τον παίρνουν και τον φέρνουν σπίτι.

Καρφώνουν τον πατέρα τους με μια καταγγελία

και τον κατηγορούν για εσχάτη προδοσία.

δεμένος βγαίνει ο πατέρας απ' το σπίτι.


(Κολωνία, 1935. Βροχερό κυριακάτικο απόγευμα. Ο άντρας, ηγυναίκα και το αγόρι μετά το γεύμα. Μπαίνει η υπηρέτρια).

Η ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ: Ο κύριος και η κυρία Κλιμπς ρωτούν αν οι κύριοι είναι σπίτι;
Ο ΑΝΤΡΑΣ, απότομα: Όχι.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Έπρεπε να πας στο τηλέφωνο. Αφού ξέρουν πως δεν μπορεί να 'χουμε βγει ακόμα.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Γιατί δεν μπορεί να 'χουμε βγει;
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Επειδή βρέχει.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Αυτός δεν είναι λόγος.

Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Και πού θα μπορούσαμε να 'χουμε πάει; Θ' αναρωτηθούν αμέσως.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Υπάρχουν ένα σωρό μέρη.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Τότε γιατί δεν βγαίνουμε;
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Για να πάμε πού;
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Τουλάχιστον αν δεν έβρεχε.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Και πού θα πηγαίναμε αν δεν έβρεχε;
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Τουλάχιστον άλλοτε μπορούσε κανείς να βρεθεί με κάποιον.
Παύση.

Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Δεν ήταν σωστό που δεν πήγες στο τηλέφωνο. Τώρα ξέρουν πως δεν τους θέλουμε δω.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Το ξέρουν δεν το ξέρουν!
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Είναι άσχημο που τους αποφεύγουμε τώρα που τους αποφεύγουν όλοι.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Δεν τους αποφεύγουμε.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Τότε γιατί να μην έρθουν να μας δουν;
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Γιατί αυτόν τον Κλιμπτς τον βαριέμαι φοβερά.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Άλλοτε δεν τον βαριόσουνα.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Άλλοτε! Μου δίνουν στα νεύρα τα "άλλοτέ" σου!
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Πάντως, άλλοτε δεν θα τον απόφευγες επειδή εκκρεμεί εναντίον του μια δίκη του σχολικού επιθεωρητή.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Δηλαδή, θες να πεις πως φοβάμαι;
Παύση

Ο ΑΝΤΡΑΣ: Τότε τηλεφώνησε και πες τους πως μόλις γυρίσαμε, εξαιτίας της βροχής.
Η γυναίκα μένει καθισμένη.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Να πούμε στους Λέμκε, αν θέλουν να 'ρθούν;
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Για να μας κάνουν πάλι παρατήρηση ότι δεν αγαπάμε αρκετά την αεράμυνα;

Η ΓΥΝΑΙΚΑ, στο αγόρι: Κλάους - Χάινριχ, άφησε ήσυχο το ραδιόφωνο!
Το αγόρι αρχίζει να ξεφυλλίζει τις εφημερίδες.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Καταστροφή αυτή η βροχή σήμερα. Όμως σε μια χώρα που η βροχή είναι καταστροφή, δεν μπορεί κανείς να ζήσει.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Νομίζεις πως είναι πολύ λογικό να λες δυνατά τέτοιες σκέψεις;
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μου θα λέω ότι θέλω. Δεν πρόκειται μέσα στο ίδιο μου το σπίτι να αφήσω να...
Τον διακόπτει η είσοδος της υπηρέτριας, που φέρνει το σερβίτσιο του καφέ. Όσο είναι στο δωμάτιο, δεν μιλάει κανείς.

Ο ΑΝΤΡΑΣ: Είναι ανάγκη να 'χουμε για υπηρέτρια την κόρη του θυρωρού;
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Αυτό το συζητήσαμε αρκετά, νομίζω. Το τελευταίο πράγμα που είπες ήταν πως αυτό είχε και τα υπέρ του.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Και τι δεν έχω πει εγώ. Πες μονάχα κάτι τέτοιο στη μητέρα σου και γινόμαστε αμέσως σαλάτα.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Όταν μιλάω με τη μητέρα μου...
Μπαίνει η υπηρέτρια με τον καφέ.


Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Άσε, Έρνα, εσύ μπορείς να φύγεις, το κάνω εγώ αυτό.
Η ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ: Ευχαριστώ πολύ, κυρία. (Βγαίνει.)
ΤΟ ΑΓΟΡΙ, σηκώνοντας το κεφάλι από την εφημερίδα: Τα κάνουν όλα αυτά όλοι οι παπάδες μπαμπά;
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Ποια;
ΤΟ ΑΓΟΡΙ: Αυτά που γράφει εδώ.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Τι διαβάζεις εσύ;
Του αρπάζει από τα χέρια την εφημερίδα.
ΤΟ ΑΓΟΡΙ: Μα ο ομαδάρχης μας μάς είπε πως μπορούμε όλοι να διαβάζουμε όλα όσα γράφει αυτή η εφημερίδα.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Δε μ' ενδιαφέρει τι 'πε ο ομαδάρχης σας. Τι επιτρέπεται να διαβάζεις και τι όχι, τ' αποφασίζω εγώ.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Να, πάρε δέκα πφέννιγκ, Κλάους - Χάϊνριχ, και πήγαινε απέναντι κι αγόρασε ό,τι θέλεις.
ΤΟ ΑΓΟΡΙ: Μα βρέχει.
Τριγυρίζει αναποφάσιστος κοντά στο παράθυρο.

Ο ΑΝΤΡΑΣ: Αν δεν σταματήσουνε τα άρθρα αυτά για τις δίκες των παπάδων, θα την σταματήσω αυτή την εφημερίδα.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Και ποιαν θα παίρνεις; Αυτά τα γράφουν όλες.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Αν όλες οι εφημερίδες γράφουμε τέτοιες αηδίες, θα σταματήσω να διαβάζω εφημερίδα. Έτσι κι αλλιώς, δεν θα μαθαίνω λιγότερα για το τι γίνεται στον κόσμο.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Δεν είναι και τόσο κακό να ξεκαθαρίζουν αυτά.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Ξεκαθαρίζουν! Αυτά είναι μόνο πολιτική.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Πάντως εμάς δεν μας ενδιαφέρει, αφού είμαστε προτεστάντες.

Ο ΑΝΤΡΑΣ: Το λαό όμως τον ενδιαφέρει, να μη μπορεί να σκεφτεί το δωμάτιο ενός παπά, χωρίς να σκέφτεται και αυτά τα αίσχη.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Τι να κάνουνε αφού αυτά συμβαίνουν;
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Τι να κάνουνε; Να κοιτάζουν τα δικά τους. Και στο δικό τους "φαιό σπίτι" δεν θα πρέπει να είναι όλα εντελώς καθαρά, όπως ακούω.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Μα αυτό είναι μια απόδειξη της εξυγιάνσεως του λαού μας, Καρλ!
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Εξυγίανση. Ωραία εξυγίανση. Αν η υγεία είναι έτσι, τότε εγώ προτιμώ την αρρώστια.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Είσαι πολύ νευρικός σήμερα. Έγινε τίποτα στο σχολείο;
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Τι να 'γινε στο σχολείο; Και σε παρακαλώ, σταμάτα να μου λες πως είμαι νευρικός, μου χτυπάει στα νεύρα.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Δεν θα 'πρεπε να τσακωνόμαστε συνέχεια, Καρλ. Άλλοτε...
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Αυτό μού 'λειπε τώρα! Άλλοτε! Ούτε άλλοτε ήθελα, ούτε σήμερα θέλω να δηλητηριάζεται η φαντασία του παιδιού μου!
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Μα πού είναι το παιδί;
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Πού θες να ξέρω;
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Τον είδες να φεύγει;
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Όχι.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Δεν καταλαβαίνω πού μπορεί να 'χει πάει.(Φωνάζει): Κλάους - Χάινριχ!

Τρέχει έξω από το δωμάτιο. Την ακούμε να φωνάζει. Ξαναγυρίζει.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Έφυγε στ' αλήθεια.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Γιατί να μη φύγει;
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Μα χαλάει ο κόσμος απ' τη βροχή!
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Γιατί νευριάζεις τόσο πολύ επειδή το παιδί βγήκε έξω;
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Για τι πράγμα μιλούσαμε;
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Τι σχέση έχει αυτό;
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Δεν συγκρατιέσαι καθόλου τον τελευταίο καιρό.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Αυτό δεν είν' αλήθεια, αλλά ακόμα κι αν ήτανε, τι σχέση έχει με το ότι έφυγε ο μικρός;
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Μα ξέρεις ότι βάζουν αυτί.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Ε, και;
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Ε, και; Κι αν το συζητήσει; Ξέρεις τι τους μαθαίνουν τώρα στη Χιτλερική Νεολαία. Τους λένε στα ίσια να τα μαρτυράνε όλα. Είναι περίεργο που έφυγε τόσο αθόρυβα.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Ανοησίες.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Δεν είδες πότε έφυγε;
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Τριγύριζε αρκετή ώρα στο παράθυρο.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Ήθελα να 'ξερα τι πρόλαβε ν' ακούσει.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Μα ξέρει τι συμβαίνει στους ανθρώπους που τους καταγγέλουν.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Και το παιδί που μας έλεγαν οι Σμούλκες; Φαίνεται πως ο πατέρας του είναι ακόμα στο στρατόπεδο. Αν ξέραμε πόσο έμεινε στο δωμάτιο.

Ο ΑΝΤΡΑΣ: Όλ' αυτά είναι κουταμάρες.
Τρέχει στα άλλα δωμάτια φωνάζοντας το αγόρι.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Δεν μπορώ να καταλάβω πώς φεύγει χωρίς να πει λέξη. Δεν είναι τέτοιο παιδί.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Μήπως πήγε σε κανένα συμμαθητή του;
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Μόνο στο Μούμμερμαν μπορεί να 'χει πάει. Θα τηλεφωνήσω.
Τηλεφωνεί.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Νομίζω πως άδικα αναστατωθήκαμε.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ, στο τηλέφωνο: Εδώ η σύζυγος του καθηγητού Φούρκε. Καλημέρα, κυρία Μούμμερμαν. Μήπως είναι 'κει ο Κλάους - Χάινριχ; - Όχι; Δεν καταλαβαίνω πού μπορεί να πήγε αυτό το παιδί. - Πέστε μου, κυρία Μούμμερμαν, την Κυριακή είναι ανοιχτά τα γραφεία της Χιτλερικής Νεολαίας; - Ναι; -Ευχαριστώ πολύ, τότε θα ρωτήσω κι εκεί.
Κλείνει το τηλέφωνο. Κι οι δυο τους κάθονται σιωπηλοί.

Ο ΑΝΤΡΑΣ: Μα τι μπορεί ν' άκουσε;
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Μίλησες για την εφημερίδα. Και δεν έπρεπε να πεις εκείνο για το "φαιό σπίτι". Έχει τόσο εθνικιστικά αισθήματα.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Και τι είπα δηλαδή για το "φαιό σπίτι";
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Δεν μπορεί να μη θυμάσαι! Πως εκεί δεν είναι όλα τόσο καθαρά.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Μα αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί κατηγορία. Δεν είναι όλα καθαρά, ή μάλλον, όπως είπα, δεν είναι όλα εντελώς καθαρά, πράγμα που διαφέρει, και μάλιστα ουσιαστικά, αυτό είναι μάλλον μια χιουμοριστική παρατήρηση λαϊκού τύπου, δηλαδή στην καθομιλουμένη, αυτό δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω από το ότι εκεί μερικά πράγματα δεν φαίνονται να είναι πάντα και υπό όλες τις συνθήκες ακριβώς όπως τα θέλει ο Φύρερ. Πάντως εξέφρασα με απόλυτη επίγνωση τον υποθετικό χαρακτήρα, λέγοντας, όπως θυμάμαι πολύ καλά, "δεν πρέπει" -το πρέπει εδώ με την υποθετική του έννοια- να είναι όλα εντελώς καθαρά. Δεν θα πρέπει να είναι! Όχι: δεν είναι! Δεν μπορώ να πω πως υπάρχει κάτι το όχι καθαρό, δεν υπάρχει καμιά απόδειξη. Όπου υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχουν ατέλειες. Δεν εννοούσα τίποτε περισσότερο. Και πέρα απ' αυτό, σε κάποια περίπτωση, ο ίδιος ο Φύρερ εξαπέλυσε μια πολύ πιο αυστηρή κριτική προς την ίδια κατεύθυνση.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Δεν σε καταλαβαίνω. Σ' εμένα δεν είναι ανάγκη να μιλάς έτσι.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Δεν είναι ανάγκη, θέλω να σου μιλάω έτσι. Δεν είμαι σίγουρος για το πόσο εσύ η ίδια φλυαρείς γι' αυτά που ίσως λέγονται κάποτε μέσα σ' αυτούς τους τοίχους, σε μια στιγμή εκνευρισμού. Κατάλαβέ με, δεν προσπαθώ να σου προσάψω οποιεσδήποτε επιπολαιότητες εις βάρος του συζύγου σου, ακριβώς όπως δεν πιστεύω στιγμή ότι ο μικρός θα κάνει κάτι εναντίον του πατέρα του. Αλλά ανάμεσα στο κακό και στην επίγνωσή του, υπάρχει δυστυχώς τεράστια διαφορά.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Για σταμάτα τώρα! καλύτερα θα 'κανες να πρόσεχες τη γλώσσα σου. Όλη αυτή την ώρα σπάω το κεφάλι μου, αν είπες πριν ή μετά από κείνο για το φαιό σπίτι, ότι δεν μπορεί να ζήσει κανείς στη χιτλερική Γερμανία.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Αυτό δεν το είπα καθόλου.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Εσύ κάνεις σαν να 'μουνα εγώ η αστυνομία! Εγώ απλώς βασανίζω το μυαλό μου τι μπορεί να άκουσε ο μικρός.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Η λέξη χιτλερική Γερμανία δεν υπάρχει καν στο λεξιλόγιό μου.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Κι αυτό για το θυρωρό, κι ότι οι εφημερίδες είναι γεμάτες ψέματα, κι αυτό που είπες μετά για την αεράμυνα, το παιδί δεν ακούει απολύτως τίποτα θετικό. Αυτό δεν είναι καθόλου καλό για μια νεανική ψυχή, την καταστρέφει, κι ο Φύρερ που λέει πως το μέλλον της Γερμανίας είναι η νεολαία της. Στ' αλήθεια, δεν είναι τέτοιο παιδί να πάει εκεί να καταδώσει κάποιον. Δεν αισθάνομαι καλά.

Ο ΑΝΤΡΑΣ: Είναι όμως εκδικητικός.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Και γιατί θα 'θελε να εκδικηθεί;
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Ο Θεός ξέρει, όλο και κάτι θα 'χει. Ίσως επειδή του πήρα το βάτραχό του.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Μα αυτό έγινε εδώ και μια βδομάδα.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Όμως αυτά τα θυμούνται τα παιδιά.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Κι εσύ γιατί να του τον πάρεις;
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Γιατί δεν του έπιανε μύγες. Τον άφηνε να πεθάνει της πείνας.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Μα είναι αλήθεια πως έχει πολλά μαθήματα.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Ο βάτραχος όμως δεν έφταιγε τίποτα γι' αυτό.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Μα δεν μίλησε καθόλου γι' αυτό, και μόλις του' δωσα δέκα πφέννιγκ. Του παρέχουμε ό,τι ζητήσει.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Ναι, αυτό είναι δωροδοκία.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Τι εννοείς;
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Θα πούνε αμέσως ότι δοκιμάζαμε να τον δωροδοκούμε για να κρατάει τη γλώσσα του.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Δηλαδή, τι νομίζεις ότι μπορούν να σου κάνουν;
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Ο,τιδήποτε. Εδώ δεν υπάρχουν όρια! Θεέ μου! Και να 'σαι και δάσκαλος! Εκπαιδευτής της νεολαίας: τη φοβάμαι!
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Μα ένα παιδί δεν μπορεί να 'ναι αξιόπιστος μάρτυρας. Ένα παιδί δεν ξέρει τι λέει.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Αυτό το λες εσύ. Μα από πότε χρειάζονται μάρτυρες για ο,τιδήποτε;

Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Δεν μπορούμε να σκεφτούμε τι εννοούσες με τις παρατηρήσεις σου; Θέλω να πω ότι μπορεί απλώς να σε παρεξήγησε.

Ο ΑΝΤΡΑΣ: Τι είπα; Δεν μπορώ να θυμηθώ. Για όλα φταίει αυτή η άτιμη η βροχή. Γίνεσαι κακοδιάθετος. Τελικά είμαι ο τελευταίος, που θα 'λεγα κάτι εναντίον της ψυχικής ανατάσεως που ζει σήμερα ο γερμανικός λαός. Εγώ τα είχα προβλέψει όλ' αυτά από το τέλος του 1932.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Καρλ, δεν έχουμε τώρα καιρό να μιλάμε γι' αυτά. Πρέπει να τα ξεκαθαρίσουμε όλα με ακρίβεια, και αμέσως μάλιστα. Δεν πρέπει να χάνουμε καιρό.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Δεν μπορώ να το πιστέψω αυτό από τον Κλάους -Χάινριχ.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Λοιπόν πρώτα αυτό για το "φαιό σπίτι" και τα αίσχη.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Μα δεν είπα λέξη για αίσχη.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Είπες πως η εφημερίδα είναι γεμάτη αίσχη και θα την σταματήσεις.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Ναι, η εφημερίδα! Όχι όμως το φαιό σπίτι!
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Δεν μπορεί να 'πες πως αποδοκιμάζεις αυτά τα αίσχη των παπάδων; Κι ότι το θεωρείς πολύ πιθανό ότι αυτοί οι άνθρωποι που είναι κατηγορούμενοι σήμερα, έβγαλαν τα απαίσια παραμύθια για το φαιό σπίτι κι ότι εκεί δεν είναι όλα καθαρά; Κι ότι καλύτερα θα 'καναν να κοίταζαν τα δικά τους; Κι ότι είπες στο παιδί, ν' αφήσει το ραδιόφωνο και να πάρει καλύτερα την εφημερίδα, γιατί έχεις τη γνώμη ότι η νεολαία του Τρίτου Ράιχ πρέπει να παρατηρεί μ' ανοιχτά μάτια τι γίνεται γύρω της.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Όλ' αυτά δεν βοηθάνε σε τίποτα.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Καρλ, δεν πρέπει να σκύψεις το κεφάλι. Πρέπει να'σαι δυνατός, όπως λέει κι ο Φύρερ...
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Μα, δεν μπορώ να παρουσιαστώ στο δικαστήριο, και σαν μάρτυρας κατηγορίας να καταθέσει η ίδια η σάρκα από τη σάρκα μου.

Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Δεν πρέπει να το παίρνεις έτσι.

Ο ΑΝΤΡΑΣ: Οι σχέσεις με τους Κλιμπτς ήταν μεγάλη επιπολαιότητα.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Μα, αυτονών δεν τους έκαναν τίποτα.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Ναι, αλλά οι έρευνες συνεχίζονται.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Αν απελπίζονταν όλοι που γίνονται γι' αυτούς έρευνες...

Ο ΑΝΤΡΑΣ: Ο θυρωρός, λες να 'χει τίποτα εναντίον μας;
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Εννοείς αν τον ρωτήσουν; Του κάναμε δώρο ένα κουτί πούρα για τα γενέθλιά του, και το δώρο του της Πρωτοχρονιάς ήταν αρκετό.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Οι Γκάουφς από δίπλα του 'δωσαν δεκαπέντε μάρκα.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Ναι, μα αυτοί διάβαζαν ως το '32 το "Εμπρός" και το Μάη του '33 είχαν βάλει σημαία μαύρη άσπρη κόκκινη!

Χτυπάει το τηλέφωνο.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Το τηλέφωνο!
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Να πάω;
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Δεν ξέρω.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Ποιος μπορεί να 'ναι;
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Περίμενε. Αν χτυπήσει ξανά πηγαίνεις.
Περιμένουν. Το τηλέφωνο σταματάει.

Ο ΑΝΤΡΑΣ: Δεν είναι πια ζωή αυτή!
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Καρλ!
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Έναν Ιούδα μου γέννησες. Κάθεται στο τραπέζι, τρώει το φαΐ που του δίνουμε και στήνει αυτί και θυμάται όλα όσα λένε οι γονείς του, ο χαφιές.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Δεν πρέπει να μιλάς έτσι!
Παύση.

Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Νομίζεις πως θα πρέπει να κάνουμε τίποτα προετοιμασίες;
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Λες να τους φέρει μαζί του αμέσως;
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Δεν είναι απίθανο, ε;
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Μήπως πρέπει να φορέσω το παράσημό μου;
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Οπωσδήποτε, Καρλ!

Εκείνος φέρνει το παράσημο και το φοράει με τρεμάμενα χέρια.

Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Πάντως στο σχολείο δεν υπάρχει τίποτα εναντίονσου;
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Και πού θες να ξέρω; Είμαι πρόθυμος να διδάξω ό,τι θέλουν, αλλά τι θέλουν να διδάξω; Μακάρι να 'ξερα! Πού να ξέρω πώς θέλουν να ήταν ο Μπίσμαρκ; Αφού αργούν τόσο να βγάλουν τα σχολικά βιβλία! Δεν μπορείς να κάνεις αύξηση άλλα δέκα μάρκα στην υπηρέτρια; Κι αυτή κρυφακούει συνέχεια.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ, γνέφει καταφατικά: Και τη φωτογραφία του Χίτλερ, να την κρεμάσουμε πάνω απ' το γραφείο σου; Φαίνεται καλύτερα.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Ναι, να το κάνεις αυτό.
Η γυναίκα πάει να της αλλάξει θέση.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Όμως, αν το παιδί τους πει ότι της αλλάξαμε θέση επίτηδες, θα συμπεράνουν ένοχη συνείδηση.
Η γυναίκα ξανακρεμάει τη φωτογραφία στην παλιά της θέση.

Ο ΑΝΤΡΑΣ: Η πόρτα δεν ήταν αυτή;
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Δεν άκουσα τίποτα.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Κι όμως!
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Καρλ!
Τον αγκαλιάζει.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Μη χάνεις την ψυχραιμία σου. Ετοίμασέ μου μερικά εσώρουχα.

Άλλη πόρτα ακούγεται. Ο άντρας κι η γυναίκα στέκουν ο ένας δίπλα στον άλλο, κοκαλωμένοι, στη γωνιά του δωματίου. Η πόρτα ανοίγει και μπαίνει το αγόρι με μια χαρτοσακούλα στο χέρι. Παύση.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ: Μα τι έχετε;
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Πού ήσουνα;
Το αγόρι δείχνει τη σακούλα με τις σοκολάτες.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ: Μόνο σοκολάτες αγόρασες;
ΤΟ ΑΓΟΡΙ: Τι άλλο; Φυσικά.
Διασχίζει το δωμάτιο μασουλώντας. Οι γονείς του τον κοιτάζουν ερευνητικά.
Ο ΑΝΤΡΑΣ: Νομίζεις πως λέει αλήθεια;
Η γυναίκα σηκώνει τους ώμους.

_________________
Μανή, Θεκέλ, Φάρες.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
spyros
Πρύτανης


Εγγραφή: 21 Αύγ 2008
Δημοσιεύσεις: 3896
Τόπος: Μακεδονία

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Ιούν 28, 2012 10:55 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη


Προοδευτικός σκοταδισμός (Διεθνισμός)



Το όραμα και πράσταγμα του Μαρξ προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε δεν μπόρεσε να πραγματοποιηθεί. Οι πατρίδες, τα εθνικά σύνορα, οι πολιτιστικές ιδιαιτερότητες αντιστάθηκαν και τελικά εξουδετέρωσαν τον ισοπεδωτικό μαρξιστικό διεθνισμό.

Ομως τις ίδιες αυτeς αντιστάσεις τις σάρωσε σχεδόν ανεμπόδιστα o δήθεν αντίπαλος του μαρξισμού καπιταλισμός. Χωρίς όραμα και πρόσταγμα κεφαλαιούχοι όλων των χωρών ενωθείτε, η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας έχει επιβάλει τον δικό της ολοκληρωτικό διεθνισμό. Μακριά από τις ενοχλητικές δημοκρατικές διαδικασίες της πολιτικης, δίχως αντίπαλη εναλλακτική πράταση, μια νέα κυρίαρχη τάξη σήμερα απλώνει την εξουσία της σε όλο τον πλανήτη.

Στον κατάλογο των πενήντα (50) ισχυράτερων ανθρώπων πάνω στη γη που ρυθμίζουν τις τύχες της ανθρωπότητας (κατάλογο δημοσιευμένον σε έγκριτο γαλλικό περιοδικό) δεν υπήρχε ούτε ένας αρχηγός κράτους ή πρωθυπουργός, κανένας εκλεγμένος από κάποιον λαό ηγέτης.

Τα αφεντικά των πολυεθνικών, οι δισεκατομμυριούχοι παίκτες των διεθνών χρηματιοτηρίων, οι ιδιοκτήτες και διευθυντές των πλανητικιών ΜΜΕ είναι οι πραγματικοί σήμερα κυρίαρχοι του κόσμου. Διακόσιες πολυεθνικές εταιρίες με πωλήσεις που ξεπερνούν τα έξι (6) τρισεκατομμύρια δολάρια, ηγεμονεύουν στη διεθνή αγορά και κατευθύνουν τις παγκόσμιες εξελίξεις.

Το μέλλον της ανθρωποτητας παίζεται καθημερινά σε ένα τερατώδη τζόγο στα διεθνή χρηματιστήρια - σε έva τρισεκατομμύριο διακόσια εκατομμύρια δολάρια εκτιμάται ο όγκος της κίνησης των χρηματιστηριακών κεφαλαίων. Και υπολογίζονται σε πέντε (5) οι άνθρωποι που έχουν τέτοια οικονομική δύναμη στο διεθνή αυτό τζόγο, ώστε να μπορούν, όποια στιγμή Θέλουν, να τινάξουν στον αέρα την παγκόσμια οικονομία.

Μέσα σε ελάχιστα χρόνια ο διεθνοποιημένος καπιταλισμός έχει πετύχει την ολοκληρωτική υποταγή των κυβερνήσεων και των κοινωνιών στους δικούς του νόμους της "ελεύΘερης αγοράς".

Εξαναγκάζει τις κρατικές κυβερνήσεις σε αυτονόητη υποτέλεια στο διεθνές χρηματο-πιστωτικό σύστημα, διαχειρίζεται και μεθοδεύει τη διεθνή πληροφόρηση, επιβάλλει το δικό του παγκοσμιοποιημένο και ομοιόμορφο μοντέλο "πολιτισμού": Πολιτισμοί της καταναλωτικής υστερίας και του ανταγωνισμού που εντείνει τις κοινωνικές ανισότητες και τις καταχρήσεις εξουσίας. Λατρεία της κερδοσκοπίας, αφιονισμός των μαζών με κρατικα τυχερό παιχνίδια, υποκατόσταση της Θρησκείας και της λατρευτικής έκστασης από τον παραισθησιογόνο "φιλαθλητισμό", κυνήγι του εύκολου και γρήγορου κέρδους μέσα από "προμήθειες", "μεσιτείες", χρηματισμό των κρατικων λειτουργων. Οι κοινωνικές κατακτήσεις κατεδαφίζονται, τερόστιες πληθυσμιακές ομάδες ανέργων και νεόπτωχων περιθωριοποιούνται, η πολιτική συρρικνώνεται σε διαχειριστική θεραπαινίδα των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων.

Οσες φωνές αντιτάσσονται σε αυτό τον κυρίαρχο πια εφιάλτη του ολοκληρωτικού διεθνισμού, εντοπίζουν συγκεκριμένες δυνατότητες αντίστασης: Εμμονή στις πολιτιστικές ιδιαιτερότητες, στην αίσθηση της πατρίδας και της κοινοτικής συνοχής, επαναθεμελίωση της πολιτικής στη βόση της "κοινωνίας πολιτών".

O διεθνισμός σήμερα είναι σκοταδισμός, οπισθοδρόμηση, απανθρωπία.

Προοδευτική είναι κάθε αντισταση στην παγκοσμιοποίηση, στον διεθνικό πολυπολιτιστικό χυλό του "πλουραλισμού" -η καλλιέργεια των πολιτιστικών διαφορών, η άρνηση της ομοιομορφίας που φτωχαίνει και στρατωνίζει τη ζωή.

Εστω και επιπόλαιη περί τα διεθνή ενημέρωση βεβαιώνει την ομοφωνία της προοδευτικής αντιπρότασης στον ολοκληρωτισμό του διεθνισμού. Με εξαίρεση τους διανοούμενους "εκσυγχρονιστές" στην Ελλάδα. Εδώ, τα απονέρια του μαρξιστικού διεθνισμού εξακολουθούν να ακκίζονται ως δήθεν πρωτοπορία "προοδευτικών δυνάμεων".

Σαρκάζουν και λοιδορούν κάθε εμμονή σε πολιτιστικές ιδιαιτερότητες, κάθε έννοια πατρίδας, παράδοσης, ιστορικής ιδιοπροσωπίας.

Οποιος αντιστέκεται στον αναχρονιστικό ιδεολογικό διεΘνισμό τους είναι "εθνικιστής", "σωβινιοτής", "συντηρητικός" ίσως και κρυπτοφασίστας.

Δεν αντιλαμβάνονται ή δεν θέλουν να δουν ότι η "προοδευτική" διεθνιστική τους ιδεοληψία έχει, στη μαρξιστική της αφετηρία, κοινή τη μήτρα με το νεοβαρβαρισμό της παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού σημερα.

Ο ιστορικός υλισμός (το κόσμο Θεωρητικό καύχημα του μαρξισμού) είναι η αυτοσυνειδησία του καπιταλισμού, είχε καίρια επισημάνει ο Λούκατς. Καπιταλισμός και μαρξισμός Θεμελιώθηκαν οτην οικονομική αποκλειστική εκδοχή και ερμηνεία του κοινωνικού γεγονότος. Απαξίωσαν τον άνθρωπο σε αδιαφοροποίητο άτομο, απρόσωπη παραγωγική και καταναλωτική μονάδα. Ευτέλισαν το άΘλημα της κοινωνίας των σχέσεων σε συμβατική συνύπαρξη με όρους κατανομής πόρων και παραγωγικών υποχρεώσεων. Και φιλοδόξησαν την παγκόσμια επιβολή του ισοπεδωτικού τους μοντέλου. Ο μαρξισμός το κατόρθωσε μόνο σε ένα τμήμα του πλανήτη για μερικές δεκαετίες, παράγοντας τερατώδη φρίκη. Ο καπιταλισμός αποδείχθηκε αποτελεσματικότερος, βυθίζοντας σήμερα ολόκληρη την ανθρωπότητα στον εφιάλτη του ολοκληρωτικού διεθνισμού.

Ας απαντήσουν, επιτέλους, ευθέως οι "εκσυγχρονιστές" ελλαδίτες πολιτικοί και οι "προοδευτικοί" διανοούμενοι:

Υπηρετούν συνειδητά τη νέα τάξη της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποίησης;

Βλέπουν άλλη δυνατότητα αντίστασης εξω από την εμμονή οτην πολιτιστική ιδιαιτερότητα, στην προτεραιότητα της εκπαιδευτικης πολιτικής και της γλώσσας, στην κοινωνική συνοχή που διασφαλίζει η ιερότητα της πατρίδας;

Το διεθνιστικό τους όραμα έγινε πραγματικότητα: οι πολιτισμοί εξομοιώθηκαν, οι πατρίδες σαρώθηκαν, η οικονομία είναι o μοναδικός ρυθμιστής της ζωής των ανθρώπων - αντιλαμβάνονται ότι πρόκειται για εφιάλτη;

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ,4 Μαϊου 1997
Καθημερινή

_________________
Μανή, Θεκέλ, Φάρες.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Chaos
Πρύτανης


Εγγραφή: 09 Φεβ 2008
Δημοσιεύσεις: 2132
Τόπος: Αθήναι

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Ιούν 30, 2012 6:40 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη


Καλά πάνε τα πράγματα Σπύρο.
Δώσε στα πράγματα τον χρόνο που τους χρειάζεται για να υπάρξουν.
Άσε το τέρας να αυτοδιαμορφώνεται, άστο να γίνεται από άμορφη και απροσδιόριστη και άρα ανέγγιχτη μάζα, οργανισμός με σάρκα και οστά.
Και κυρίως, άστο να αποκτήσει κεφάλια.
Κόβονται τόσο πιο εύκολα όταν είναι εμφανή...

_________________
Ψάχτης, Ξερόλας, Ανακατωσούρας, Καλότροπος, Κακόψυχος...
http://chaos-excavations.blogspot.com/
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα MSN Messenger
Isida
Πρύτανης


Εγγραφή: 19 Μάρ 2012
Δημοσιεύσεις: 239

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Ιούν 30, 2012 9:22 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Δημοσιεύθηκε: Σαβ Ιούν 30, 2012 6:40 am Θέμα δημοσίευσης:

Καλά πάνε τα πράγματα Σπύρο.
Δώσε στα πράγματα τον χρόνο που τους χρειάζεται για να υπάρξουν.


Έχετε ένα κήπο: δεν έχετε φτιάξει ούτε τοίχο ούτε φράχτη γύρω γύρω,
μην εκπλήσσεστε λοιπόν αν σας ρημάζουν τα φρούτα από τα δέντρα σας.
Κι αν πάτε να παραπονεθείτε στη δικαιοσύνη θα σας πουν:
"Καμιά περίφραξη δεν έδειχνε ότι ο κήπος ήταν ιδιοκτησία σας, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
Έπρεπε να τον περιφράξετε."
_________________
isida
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
spyros
Πρύτανης


Εγγραφή: 21 Αύγ 2008
Δημοσιεύσεις: 3896
Τόπος: Μακεδονία

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Αύγ 19, 2012 11:39 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

"Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη στιγμή για να μιλήσουμε καθαρά για την επιλογή που βρίσκεται ενώπιον της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών. Θα επαναβεβαιώσουν τις επαναστατικές αξίες πάνω στις οποίες εγκαθιδρύθηκαν ή θα μας σύρουν όλους σε ένα επικίνδυνο και καταπιεστικό κόσμο στον οποίο οι δημοσιογράφοι σιωπούν υπό το φόβο της δίωξης και οι πολίτες ψιθυρίζουν στο σκοτάδι"( Τζούλιαν Ασάνζ ο «κύριος WikiLeaks», στην πολυαναμενόμενη δήλωσή του από την πρεσβεία του Ισημερινού στο Λονδίνο. )

http://www.youtube.com/watch?v=f_OawJA68jI
_________________
Μανή, Θεκέλ, Φάρες.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Επισκόπηση όλων των Δημοσιεύσεων που έγιναν πριν από:   
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Θέματα Επικαιρότητας Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες
Μετάβαση στη σελίδα Προηγούμενο  1, 2, 3, 4, 5 ... 28, 29, 30  Επόμενο
Σελίδα 4 από 30

 
Μετάβαση στη:  
Δεν μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης





Μηχανισμός forum: PHPBB

© filosofia.gr - Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του.

Υλοποίηση, Φιλοξενία: Hyper Center