Μια Ιστορια

[skeptomenh gynaika]

ΑΓΑΠΗ


ΒΕΛΟς


ΓΕΝΕΣΗ

ΔΥΟ


ΕΛΕΓΕΙΑ


ΖΕΥς


ΗΛΙΟς


ΘΕΟς

ΙΑΚΧΟς

ΚΕΝΟ

ΛΟΓΟς

ΜΕΣΟΤΗΤΑ

ΝΕΟς

ΞΙΦΟς

ΟΜΙΚΡΟΝ

ΠΑΝ

ΡΟΗ

ΣΥΜΠΑΝ

ΤΕΛΟς

ΥΨΙΛΟΝ

ΦΩς

ΧΑΟς

ΨΥΧΗ

ΩΜΕΓΑ
_________________
Σημειο+Ευθεια=Ερωτας

[kaneis]

ανθρωπος

βαινει

γεφυρα

διπλοστρωτη

ελευθεριας

ζητιανος

ηλιου

θαλασσας

ικετης

κεινο

λαχταρωντας

μεσ το

νου

ξαναορθωνει

ομορφο

παν

ροη

στριφτη

της

υψηλης

φλογας

χωρις

ψεγαδι

ωραιοτητα
_________________
ο ηλιος δεν σηκωνει τα πεπλα αλλα τα φανερωνει

[skeptomenh gynaika]

ΑΡΧΗ

ΒΙΟς

ΓΗ

ΔΙΕΣΗ

ΕΠΙ

ΖΩΗ

ΗΛΙΟς

ΘΑΝΑΤΟς

ΙΡΙΔΑ

ΚΟΣΜΟς

ΛΟΓΟς

ΜΑΤΙ

ΝΕΡΟ

ΞΥΛΟ

ΟΜΙΚΡΟΝ

ΠΑΙΔΙ

ΡΟΗ

ΣΥΜΠΑΝ

ΤΟΠΟς

ΥΨΗΛΟΝ

ΦΩΤΙΑ

ΧΑΟς

ΨΩΜΙ

ΩΜΕΓΑ
_________________
Σημειο+Ευθεια=Ερωτας

[skapaneas]

Προσφατα ( 26 / 11 / 07 ) δημοσιευσα σε αλλο forum την παρακατω "ιστορια" της Λογικης

Την αναδημοσιευω κι εδω γιατι ταιριαζει στο topic...

Απολαυστε την !

Αρθρον Βασικον Γενναται

Δεδομενων Επεται Ζητουμενο

Ηγειται Θεμα Ικανο

Κανονας Λογικος Μεριζεται

Νοουμενων Ξυλον Ολουται

Πληρουται Ρημα Σοφον

Τοπος Υψηλος Φαινεται

Χρωννυμενων Ψαλλεται Ωδη

_________________
Ο ανθρωπος ειναι ο λογος του συμπαντος

[skeptomenh gynaika]

...
_________________
Σημειο+Ευθεια=Ερωτας

[gexrag]

[skeptomenh gynaika]

ΘΕΟΣ
Ελευθεροβουλία
Ομοιότητα
Στοχασμός[/quote]













Kαι αλλιως

ΑΓΑΠΗ

ΘΕΟς

ΕΛΕΥΣΗ

ΟΜΙΚΡΟΝ

ΣΥΜΠΑΝ


ΘΕΟς

ΕΛΕΥΣΗ

ΟΜΙΚΡΟΝ

ΣΥΜΠΑΝ
_________________
Σημειο+Ευθεια=Ερωτας

[kaneis]

σε ενα σπιτι ζουσε μονο του ενα παιδι που καποια στιγμη αποφασισε να παιξει κρυφτο με τον εαυτο του.οταν κρυφτηκε,αυτος που φυλαγε ειδε τον εαυτο του και νομισε οτι βρηκε τον κρυμμενο,ενω ο κρυμμενος εμεινε στην κρυψωνα του περιμενοντας ποτε θα τον βρει ο αλλος.αυτος που φυλαγε ενιωθε ομως οτι δεν ηταν ολοκληρος και οτι κατι ελλειπε,επειδη ομως ηταν σιγουρος οτι δεν ηταν κομματι του εαυτου του που ελειπε εβγαλε συμπερασμα οτι κατι απ το κοσμο προκαλει αυτο το κενο και ετσι ειπε καλο αυτο που τον κανει να το ξεχναει και κακο αυτο που το φερνει στην επιφανεια.να το επιδυνωσει αυτο συνεβαλλε και ο κοσμος που οταν εβλεπε τον κρυμμενο που περιμενε τον εαυτο του εφευγε τρομαγμενος γιατι στο προσωπο του φαινοταν αυτουνου που κοιταγε,ετσι αυτος που φυλαγε σκεφτηκε οτι και να υπηρχε καποιος αλλος στο σπιτι καλυτερα να μην πλησιαζε,ετσι εριξε τσιμεντο και τον εθαψε ζωντανο
_________________
ο ηλιος δεν σηκωνει τα πεπλα αλλα τα φανερωνει

[skeptomenh gynaika]

Μια φορα κι εναν καιρο ηταν ενα παιδι που τραγουδουσε στον εαυτο του.
Τα ανοιξιατικα πρωινα,ξυπνουσε και ετοιμαζοταν να βγει εξω να παιξει.
Μολις εβγαινε εξω,πηγαινε κοντα στα δεντρα και τραγουδουσε στον εαυτο του.Αγκαλιαζε τα δεντρα και ακουγε τον χτυπο της καρδιας τους που γινοταν χτυπος της δικης του.
Το παιδι τα καλοκαιριατικα μεσημερια,εβγαινε εξω και δεν ακουγε τις συμβουλες των μεγαλων.Ο μεσημεριατικος ηλιος ειναι γεματος με Νεραιδες,αυτο του ελεγαν συνεχως και πως επρεπε να προσεχει.Του ελεγαν πως οι Νεραιδες ειναι αορατες,μα μπορουσαν να του παρουν την φωνη.
Το παιδι,δεν εδινε σημασια στις συμβουλες.Οι Νεραιδες δεν το φοβιζαν..Ηθελε να τις δει και να γινει σαν εκεινες.
Να γινει αορατο για να μην το βλεπουν οι δικοι του οταν ετρεχε μεσα στα χωραφια,για να μυρισει τα ατρυγητα αμπελια.Το χωμα και τις πετρες,τον ιδρωτα πανω στο κορμι του,την αλμυρα του.
Καποτε καποτε,ακουγε φωνες και ενιωθε πως δεν ηταν μονο του.
Ποτε δεν καταλαβε γιατι οι μεγαλοι φοβουνταν τον μεσημεριατικο ηλιο.
Εκεινο δεν φοβοταν,δεν φοβηθηκε ποτε τιποτε και κανεναν.Γιατι αλλωστε;
Παντα,οταν περπατουσε αναμεσα σε θαμνους,εψαχνε να βρισκει τα ζουμερα αγριοβατομουρα που κρυβονταν μεσα στις φυλλωσιες τους.
Οι δικοι του,δεν μαζευαν ποτε βατομουρα,γιατι δεν ηθελαν να τους τσιμπανε τα αγκαθια.
Εκεινο ομως,ενιωθε τα αγκαθια να το αγαπουν,να γινονται ενα με τα γυμνα του ποδια που το ματωναν καθως εμπαινε ολοκληρο μεσα στους αγριοβατους.
Αγαπουσε τα αγκαθια και το αγαπουσαν,το ηξερε αυτο καλα,αφου μπορουσε να μαζευει τα φρουτα τους,που τοσο αγαπουσε.
Οταν τα καλοκαιριατικα απογευματα, τα ωριμα αμυγδαλα επεφταν,εκεινο τα εψαχνε μεσα στα χωματα και στα πεσμενα φυλλα,ετοιμο να φωναξει στον εαυτο του γεματο χαρα πως βρηκε κι αλλο ενα αμυγδαλο.
Υστερα,αφου τα ειχε βρει ολα,αρχιζε να τα σπαει,για να βρει την ψιχα τους,που τοσο πολυ του αρεσε.
Καποια δεν εσπαγαν αμεσως και με το σφυρι χτυπουσε κατα λαθος το χερι του.
Οταν τελικα τα ειχε σπασει ολα,τα επαιρνε,τα εβραζε και τα ξεφλουδιζε.
Του αρεσαν κατασπρα,ειχαν μια απλη μυρωδατη γευση,διχως την φλουδα,που την αλλοιωνε.
_________________
Σημειο+Ευθεια=Ερωτας

[skeptomenh gynaika]

Οταν ο στροφειλος αγκαλιασε την Γη,το παιδι ενιωσε το τρανταγμα και την αποτομη πτωση του στο σκοτεινο σπηλαιο.
Πανω,κατω γυρω γυρω,το ταξιδι ειχε κουρασει το παιδι.
Ενιωθε ζαλισμενο και τρομαγμενο,ανικανο να μπορει να θυμηθει εστω και μια λεξη απο τις οσες ηξερε πριν το ταξιδι του.
Ακουγε θορυβους,ακουγε ηχους,μα δεν μπορουσε να επικοινωνησει.
Εβλεπε οντα να κινουνται γυρω του,μα δεν γνωριζε πως να τους δωσει να καταλαβουν πως πεινουσε,πως κρυωνε,πως φοβοταν το αγνωστο σχημα που βρισκοταν μεσα.


Ξαφνικα μετα απο καιρο,εκει που κοιμοταν,ηρθε ο στροφειλος να το σηκωσει και παλι.
Το ανεβοκατεβασε ,το στριφογυρισε στο δωματιο μεσα στο σκοταδι,στην ανειπωτη ελαφροτητα και στην αβασταχτη βαρυτητα.
Το αισθημα ηταν τοσο εντονο,ξαφνικα ξυπνησε μεσα στον ιδρωτα,ψαχνοντας τον στροφειλο να ξαναμπει μεσα του,να φυγει απο τους γονεις του,απο το κρεβατι του,να ξαναπαει πισω ...

Ηταν πρωι.
Οι ακτινες εμπαιναν μεσα στο δωματιο απο το ανοιχτο παραθυρο που εβλεπε στον κηπο .
Το παιδι προσπαθησε να τις βαλει στο χερι του,να τις φυλακισει ,να κρατησει την μαγεια εστω και για λιγο.
Ενιωθε πως ηταν κομματι εκεινων των μοριων που μπορουσαν να χορευουν τοσο ομορφα...

Σηκωθηκε,ευτυχως, κανεις αλλος δεν ηταν στο δωματιο εκεινη την στιγμη.
Πηρε το ασπρο σεντονι απο το κρεβατι του και το τυλιξε επανω του.
Πλησιασε προς τον καθρεφτη της ντουλαπας της γιαγιας του.
Τι ομορφο που ηταν το σεντονι επανω του!
Αλλαξε τη θεση του σεντονιου,το εδεσε γυρω απο τη μεση του,αφηνωντας γυμνο το επανω μερος του σωματος.
Θαυμασε για λιγο τον τροπο αυτο.
Επειτα πηρε το σεντονι και το τυλιξε ολογυρα στο σωμα του,διχως να αφησει μερος ακαλυπτο.
_________________
Σημειο+Ευθεια=Ερωτας

[Iosif Iakovatos]

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα στρουμπουλό και άτακτο παιδάκι. Ο Μανόλης ο Μπουλουκάκης.
Ο Μανόλης ήθελε συνέχεια να τρώει. Έτρωγε τα πάντα που έβλεπε μπροστά του και ποτέ ότι του έλεγε η μαμά του.
Ένα Σάββατο βράδυ η μαμά μαγείρεψε σπανάκι. Ο Μανολάκης μισούσε το σπανάκι και προσπαθούσε να βρει τρόπο να φάει τα γαριδάκια που είχε η μαμά στο ντουλάπι.

Η μαμά φωνάζει το Μανολάκη :
<< Έλα Μανολάκη, έτοιμο το φαγητό.>>
<<Δεν πεινάω μαμά>>, λέει με το στόμα γεμάτο γαριδάκια.
<<Έλα Μανολάκη, φάε το σπανάκι για να γίνεις δυνατό παιδάκι>>
<<Εντάξει μαμά, έρχομαι>>. Τρώει μια μπουκιά <<Μπλιαχ!!!>>, φτύνει το φαγητό και η μαμά τον μαλώνει.Τότε ο Μανολάκης βάζει τα κλάματα και αρχίζει να φωνάζει :
<<Δεν τρώω σπανάκι, δεν μ’αρέσει! Θέλω γύρο, γαριδάκια και coca-cola>>
Η μαμά προσπαθεί να του δώσει να καταλάβει ότι το σπανάκι είναι πολύ θρεπτικό, έχει βιταμίνες και τον βοηθάει να αποκτήσει γερό οργανισμό.

Ο Μανολάκης, όμως, δεν μπορούσε να καταλάβει και έτσι συνέχισε να κλαίει. Η μαμά του αφού δεν μπορούσε να τον ηρεμήσει του είπε :
<<Πήγαινε στο δωμάτιο σου και δεν θα φας τίποτα.>>
Ο Μανολάκης πήγε στο δωμάτιό του και αποφάσισε να το σκάσει για να πάει να φάει γύρο. Έφυγε τρέχοντας για να μην τον δει κανείς. Ήταν σκοτάδι και ο Μανολάκης μπέρδεψε τον δρόμο και χάθηκε στο δάσος. Φοβισμένος προσπαθούσε να βρει ένα μέρος να κοιμηθεί.

Βρήκε τελικά καταφύγιο κάτω από ένα δέντρο αλλά ο φόβος και το γουργουρητό της κοιλιάς του δεν τον άφηναν να κοιμηθεί. Η κούραση, όμως, νίκησε την πείνα και έπεσε αποκαμωμένος για ύπνο. Ξαφνικά την ώρα που κοιμόταν ένιωσε ένα σκούντημα στην πλάτη.
<<Ποιος είσαι; Άσε με να κοιμηθώ!>> λέει ο Μανολάκης.
<<Ξύπνα! Είμαι ο κύριος Υδατάνθρακας.>>
<<Ο κύριος Υδατάνθρακας; Τι είναι πάλι αυτό;>>
<<Είμαι θρεπτικό συστατικό. Κατοικώ μέσα στα ζυμαρικά, το ψωμί, τις πατάτες και τα μακαρόνια που τρως>>.
<<Καλά και πως δεν σε έχω δει ποτέ!>>

<< Είμαι τόσο μικρός που δεν μπορείς να με δεις, αλλά σου κάνω τόσο καλό που δεν μπορείς να φανταστείς>>.
<<Και τι καλό μπορεί να μου κάνει ένα τόσο μικρό θρεπτικό συστατικό;>>
<<Χωρίς εμένα το μυαλό δεν λειτουργεί και το σώμα δεν έχει ενέργεια πολύ>>, λέει και εξαφανίζεται.

Ο Μανολάκης πάει να ξανακλείσει τα μάτια του, αλλά πριν προλάβει νιώθει πάλι ένα χτύπημα στην πλάτη.
<<Ποιος είναι πάλι;>>
<<Η κυρία Πρωτεΐνη.>>
<< Άντε πάλι. Και εσύ τι είσαι;>>
<<Είμαι παιδί της οικογένειας των θρεπτικών συστατικών, φίλη του κυρίου Υδατάνθρακα. Και αν θες μπορώ να σε βοηθήσω να μεγαλώσεις και να αναπτυχθείς σωστά>>.
<<Και που μένεις;>>
<<Μένω μέσα στο κρέας, στα ψάρια, στα όσπρια και τα μικρά αυγουλάκια>>, λέει και εξαφανίζεται.
Και πριν το καταλάβει ο Μανολάκης βλέπει ένα περίεργο πλάσμα… Αρχίζει να τρέχει από πίσω του και προσπαθεί να δει ποιος είναι.
<<Ποιος είσαι; Σταμάτα!>>, φωνάζει.
<<Είμαι ο κύριος Λιπαρούλης. Αν θες να με δεις μέσα στο κρέας, στο βούτυρο και το λάδι θα με βρεις.>>
<<Ωραία, σε βρήκα. Και πώς μπορείς να με βοηθήσεις;>>
<<Είμαι εγώ το λιπαράκι. Είμαι νόστιμο πολύ και έχω ενέργεια καλή. Μη με φας, όμως, πολύ γιατί θα παχύνεις στη στιγμή!>>
<<Πεινάω! Νιώθω κουρασμένος και πώς θα βρω το σπίτι.>>

<<Έλα, μην ανησυχείς. Θα σε βοηθήσω ενέργεια να βρεις και σπίτι να γυρίσεις ευτυχής. Να φάε αυτό.>>

<<Ωραία.>> Ο Μανολάκης ξεκίνησε να ψάχνει το δρόμο για το σπίτι. Καθώς έτρεχε φοβισμένος στο δάσος βλέπει μπροστά του μια μηλιά. <<Τι καλά>> σκέφτεται, <<θα φάω ένα μήλο για να χορτάσω>> και τσαφ βγαίνει μπροστά του ο κύριος Βιταμινούλης και ο κύριος Ασβέστιος.

<<Φρούτα και λαχανικά αν τρως θα είναι γερός ο οργανισμός και θα είσαι πάντα δυνατός>>
<<Για δόντια και κοκάλα γερά, άκου λίγο τη μαμά, πίνε γάλα το πρωί και φάε και πολύ τυρί!>>, λένε και εξαφανίζονται.

Ο Μανολάκης φεύγει τρέχοντας προσπαθώντας να βρει το δρόμο για το γυρισμό. Σκέφτεται <<Ποιόν άλλο θα συναντήσω σήμερα; Είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσα πράγματα μέσα στις τροφές που μας βοηθούν πολύ και εγώ να μην ξέρω τίποτα;>>
Πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη σκέψη του εμφανίζονται οι καινούριοι φίλοι του παρέα με τον κύριο Νεράκι. Καθώς ο κύριος Νεράκης του δίνει το χέρι του αισθάνεται να ξεδιψά και να ζωντανεύει.
<<Τι ωραία αίσθηση>>, σκέφτεται. Αφού ηρέμησε έχοντας τους φίλους του δίπλα του τον πήρε ο ύπνος.

<<Μανολάκη, Μανολάκη, πόσο τρόμαξα παιδί μου>>
<<Μαμά, μαμά>>, φωνάζει και αγκαλιάζει τη μαμά του ανακουφισμένος που επιτέλους θα γυρίσει σπίτι.
<<Μαμά, μαμά, δεν μπορείς να φανταστείς τι έγινε το βράδυ…>>
<<Καλά, καλά! σκέψου, όμως, ότι από τη λαιμαργία σου θα μπορούσες να πάθεις πολλά! Μακάρι να με άκουγες και να έτρωγες σωστά!>>

Τώρα ο Μανολάκης, έπειτα από τόσα χρόνια, δεν έχει ξεχάσει τους φίλους του και το καλό που του κάνουν. Πάντα τους συμβουλεύεται και αυτοί τον βοηθούν να είναι υγιής και δυνατός.
_________________
Volentem ducunt fata, nolentem trahunt.
http://www.esperida.wordpress.com

[kaneis]

εκει ομως που ο κυριος βιταμινουλης εμφανιζεται να στον οριζοντα ενας καουμποης με σπιρουνια,ειναι ο κυριος νικοτινης,και πιο γρηγορος απ τον καπνο του ριχνει μια στον βιταμινουλη και τον ριχνει ξερο .μου θυμισες ιωσηφ εκεινο το κινουμενο σχεδιο με αυτον με τα ασπρα γενια μεχρι το πατωμα που εξηγουσε τι γινεται στο σωμα

ινδικη ιστορια.ηταν ενας βασιλιας που ενω στην αρχη εξουσιαζε με πολεμους ειχε αλλαξει και ειχε γινει δικαιος.αυτος ειχε εναν αδερφο που επιθυμουσε να ειναι αυτος ο βασιλιας και οταν ο αλλος ελειπε καθοτανε στο θρονο και φανταζοταν να ειχε την δυναμη του αδερφου του με ολα οσα αυτη συνεπαγοταν.ετσι καποια στιγμη κατεληξε να σχεδιαζει πραξικοπημα,επειδη ομως στα ανακτορα και οι τοιχοι εχουν αυτια τον τσακωσανε και τον εφεραν ενωπιω του αδερφου του που τον καταδικασε σε θανατο εντος μια βδομαδας.ο αλλος παρακαλουσε ομως να τον λυπηθει αφου ηταν αδερφος του παιρνοντας την απαντηση οτι θα ειχε οντως ξεχωριστη μεταχειριση,θα του εδινε το βασιλειο για μια βδομαδα να κανει οτι θελει,φευγοντας αυτος για διακοπες,και μετα θα τον εκτελουσε.γυρνωντας λοιπον απ τις διακοπες τον ρωτησε αν βρηκε αυτο που επιθυμουσε.
-οχι,απανταει εκεινος
-γιατι,δεν ηταν ολοι στα ποδια σου,οι χορευτριες δεν χορευανε για σενα,δεν ειχες οτι ηθελες?
-οχι λεει,καθε μερα σκεφτομουνα ακομα εξι μερες,ακομα πεντε μερες και τιποτα απ αυτα δεν ειχε σημασια
-το μαθες το μαθημα σου λεει ο αλλος,η εκτελεση δεν ειναι πλεον αναγκαια και τον συγχωρεσε
_________________
ο ηλιος δεν σηκωνει τα πεπλα αλλα τα φανερωνει

[LSNM]

Ο μεγάλος μάγος έβαλε ένα αίνιγμα:
Απ’ όλα τα πράγματα του κόσμου, ποιο είναι το πιο μεγάλο και το πιο μικρό, το πιο σύντομο και το πιο μακρύ, το πιο διαιρετό και το πιο εκτεταμένο, το πιο παραμελημένο και το πιο ποθητό, που χωρίς αυτό τίποτα δεν μπορεί να γίνει, που καταβροχθίζει τα ασήμαντα και ζωογονεί τα σημαντικά και μεγάλα;

Άλλοι είπαν ότι ήταν η Τύχη, άλλοι η Γη, άλλοι το Φως.

Ο μεγάλος μάγος απάντησε πως ήταν ο Χρόνος.

Τίποτα δεν είναι πιο μεγάλο, αφού αυτός είναι το μέτρο της αιωνιότητας.
Τίποτα δεν είναι πιο μικρό, αφού δεν μας φτάνει για τα σχέδιά μας.
Τίποτα δεν είναι πιο μακρύ, γι’ αυτόν που περιμένει.
Τίποτα δεν είναι πιο σύντομο, γι’ αυτόν που χαίρεται.

Εκτείνεται σιγά σιγά μέχρι το άπειρο.

Όλοι οι άνθρωποι τον παραμελούν και όλοι λυπούνται όταν πάει χαμένος.

Τίποτα δεν γίνεται χωρίς αυτόν.

Μας κάνει να ξεχνάμε τα ανάξια και χαρίζει αθανασία στα μεγάλα πράγματα
_________________
Αν δεν φας το "θεριό", θεριό δεν γίνεσαι ... [Αριστοτέλης σε ελεύθερη μετάφραση]
"Truth is much too complicated to allow anything but approximations" John von Neumann

[skeptomenh gynaika]

To paidi,otan to brady phgaine gia ypno,eniwthe thn akatanikhth epithumia,na ftiaksei strofeilous ston toixo pou akoumpoyse to mikro toy krebataki.
Oi strofeiloi ekeinoi,htan to monadiko pragma pou hremouse to paidi.
Mia boubh epikoinwnia me ton toixo.Mia proseyxh me ton eayto tou....

Otan loipon oi goneis apokoimoyntan ,to paidi shkwnotan stis mytes twn podiwn,phgaine sthn mikrh trapezaria kai anoige to ntoulapi.
Ekei,yphrxe ena makrosteno diafanes prasino bazo,me ola ta eidh molubiwn kai stylwn.
Dialege ena molubi kai gyrnoyse pisw sto krebati tou.

Ekei ksekinoyse to ergo toy.
To ergo anarvthshs,anaparastashs kai epanalhpshs....
Strofeiloi,strofeiloi,strofeiloi....
Kyklous toys elegan oi dikoi tou.
Ma to paidi,den eblepe kyklous.
Eblepe to xeri tou na krata to molubi pou eftiaxne tous kuklous.
Eblepe ton eayto tou na gemizei ton keno toixo.
_________________
Σημειο+Ευθεια=Ερωτας

[Ανωνυμος]

TΟ ΜΟΝΑΧΙΚΟ ΣΥΝΝΕΦΑΚΙ

Κάπου πολύ ψηλά, στο βασίλειο του Ουρανού...

Μια δυό μέρες λιάζονταν και απολάμβαναν τον ανοιξιάτικο ήλιο. Στο διάβα τους πάνω από χώρες και ανθρώπους, λίγο πριν συναντηθούν με τις φίλες τους τις νυχτιές...

Εκεί, σε μια στροφή του ουρανού, νά΄σου ένα συννεφάκι... μικρούλι και μόνο.

- Μπά! Μόνο του είναι αυτό; Για ιδές πόσο μικρούλι, Θά΄ναι το παιδί καμιάς μπόρας που ξεστράτισε.

- Γιά ... έλα εδώ μικρό μου, πού σεργιανάς μονάχο σου ανάμεσα σε μέρες και σε νύχτες;

Ξαφνιασμένο, τρεμουλιάζοντας και ρουφώντας τη μύτη, το συννεφάκι τις πλησίασε.

-Ώρα καλή κυράδες, μήπως μπορώ να μπω στο διάβα σας;

Οι μέρες κοιτάχτηκαν, - Μια σκέψη... «Κι άν μας κρύψει τον ήλιο και το δρόμο μας χάσουμε;»

- Σας παρακαλώ κυράδες, βούρκωσε το συννεφάκι, μήν με αφήνετε εδώ μονάχο... Δέν βαστώ. Κι άν στον ήλιο σας μπροστά βρεθώ δέστε, τόσο μικρό που είμαι θα διαλυθώ και λαμπρές δροσοσταλίδες και ουράνια τόξα θα στρώσω στα μονοπάτια σας.

- Όχι, Όχι, μ΄ένα στόμα το χαστούκισαν οι μέρες.

-Βιαστικές είμαστε δες... μας περιμένουν οι νυχτιές... Όχι, όχι... πάμε γεια σου...

Κι έμεινε το συννεφάκι μόνο, βουρκωμένο, μικρούλι, εκεί στη γωνίτσα, πάνω στη στροφή του ουρανού.

Λίγο μετά, δεν ξέρω πόσο... δυό φτερούγες ξεπρόβαλαν στον ορίζοντα. Ένας γίγαντας αετός περιδιάβαινε ψάχνοντας να βρει το ταίρι του, απ΄άκρη σ΄άκρη.

Εκεί στη στροφή του ουρανού, είδε ζαρωμένο στη γωνιά, το μικρό συννεφάκι. Σκέφτηκε: «Τί νάναι τούτο;... θάναι παιδί κάποιου ξεθυμασμένου κεραυνού που ξαπόμεινε χαμένο.

- Γειά και χαρά σου μικρό... Για που τραβούσες και ξαποσταίνεις στη γωνιά;

- Γειά και χαρά σε σένα, τρέμισε το συννεφάκι. Διάβα δεν έχω, πούθε ήρθα δεν ηξεύρω, να συντροφέψω τις φτερούγες σου κυρ΄ γίγαντα, μονάχο να μην είμαι;- Σκέφτηκε μια στιγμή ο Βασιλαετός... Και άν η σκιά του το χρώμα και το μεγαλείο από τις φτερούγες μου σκιάσει; Το ταίρι μου δεν θα εντυπωσιαστεί και θα φύγει...

- Άσε μικρό τα ταξίδια μαζί μου, δες γρήγορα πολύ πετώ κι εσύ δεν θα προκάμεις ν΄ακολουθείς. Άντε γειά σου τώρα και καλό βιός...

Ένα βρόχινο δάκρυ γυάλισε στα μάτια του μικρού σύννεφου. Ένας γκρίζος λυπημένος τόνος έβαψε το κορμάκι του και μια παγερή μοναξιά το φούσκωσε λιγάκι, έτσι όπως απόμεινε μόνο στη γωνίτσα πάνω στη στροφή του Ουρανού...

Καθώς το βρόχινο δάκρυ του κυλούσε και πετάριζε λεύτερο και χαρούμενο να συναντήσει ένα ροδοπέταλο, άκουσε ένα θόρυβο παράξενο, δυνατό...

Σαματάς μεγάλος που του πόνεσε τ΄αφτιά, κι εκεί μπροστά του ένας σιδερένιος άγγελος από την κόλαση βγαλμένος.

Βλέποντάς το μέσα στη φούρια του κοντοστάθηκε για λίγο να δει καλύτερα...

- Γειά σου μικρό... Σύννεφο είσαι θαρρώ έ; Φύγε από τη μέση γρήγορα.. κυνηγώ στόχους και δεν γουστάρω εμπόδια και παρεμβολές στο δρόμο μου. Τούς στόχους δεν πρέπει να χάσω. Φύγε σου είπα!

Έτσι είπε και χάθηκε με τρομακτικό σαματά φτύνοντας φωτιά και ανάσα καυτή πάνω στο συννεφάκι. Τόσο καυτή που σχεδόν διάλυσε το μικρό.

- Γιατί κύριε σιδερένιε άγγελε έκαψες το κορμί μου; Μήπως θα σου έκλεινα τα μάτια και το δρόμο τους στόχους σου να χάσεις; Έτσι σκεφτόταν το συννεφάκι βουρκωμένο, προσπαθώντας τους ατμούς να μαζέψει, το κορμί του να βάλει σε τάξη, να συνεχίσει να ζει... εκεί στη γωνιά του πάνω στη στροφή του Ουρανού.

Και πάνω που προσπαθούσε τα κομμάτια να ταιριάξει, ένα θρόισμα ανάλαφρο, και μια σκοτεινή σκιά αθόρυβα στάθηκε μπροστά του κρύβοντας τον ουρανό...

Μαύρος άρχοντας, παγωμένος και τεράστιος, μαυροντυμένος, αρματωμένος με δρεπάνια και σπαθιά, με μάτια άδεια, με ανάσα βρωμερή... Με φωνή γεμάτη καταχνιά και απόηχους κραυγών του μίλησε.

- Δε μου λες εσύ... Που πήγε ο σιδερένιος άγγελος; Πέρασε τώρα δα από δω θαρρώ. Λοιπόν πες μου, βιάζομαι να τον προφτάσω! Τις ψυχές που θα κάψει πάω να μαζέψω μην τις προλάβει το φως... και τις λυτρώσει...

- Κ..κ..καλή σου μέρα άρχοντα, ψέλλισε το συννεφάκι, γεμάτο φόβο από τα θαύματα που αντίκριζε τούτη τη μέρα.

- Πίσω από τους στόχους του έφυγε σαν αστραπή... Μα συγχώρα με άρχοντα... μιά ... μιά ερώτηση να κάνω... Τ...τί είναι στόχοι;

- Χα.. Χα..Χα χασκογέλασε ο σκοτεινός άρχοντας κι η ανάσα του πάγωσε το τσουρουφλισμένο σώμα του μικρού σύννεφου...

- Στόχοι μικρό μου, είναι ψυχές. Εκείνες που είναι ταγμένες στην ελευθερία και στο φως... Στόχοι είναι παιδιά που αξιώνουν τη ζωή... Στόχοι είναι σκέψεις επαναστάτριες που αντιστέκονται... Στόχοι είναι όλοι εκείνοι που πιστεύουν κι αγαπούν.

Αρκετά όμως, πες μου κατά που πήγε ο σιδερένιος άγγελος, πρέπει τις ψυχές που θα μακελέψει να βιαστώ να συνάξω...

Το συννεφάκι σκέφτηκε μια στιγμή... Τότε, μια αχτίδα από φως μπήκε εκείνη τη στιγμή στο άμαθο κι αγνό μυαλουδάκι του. Είδε...

Είδε μες στο μυαλό του το διάβα του σιδερένιου άγγελου...Είδε κόκκινο πολύ, φλόγες, κόκκινο... Είδε ουρλιαχτά και φόβο..., είδε ταπείνωση, είδε και φοβήθηκε, είδε και θύμωσε.

Άλλη μια αχτίδα σκέψης το διαπέρασε. Να βοηθήσω...Ένιωσε το κορμί του να γεμίζει ρεύμα... Ο φόβος του κι η μοναξιά του άδειασαν κι έμειναν στη γωνιά λίγο σαστισμένα που δεν είχαν πια καμμιά ψυχή να τυραννούν.

Χωρίς να τρέμει πιά, έχοντας φως και ρεύμα, τόνο και πνεύμα, έδειξε με μια μικρή λάμψη το δρόμο στον σκοτεινό άρχοντα.. «Καλή σοδειά Κύριε» είπε, « Θα σου δείξω εγώ» σκέφτηκε...

Και καθώς ο άρχοντας βιαστικός απομακρυνόταν σέρνοντας τ΄άρματα και τη βρωμερή του ανάσα, το συννεφάκι ένιωσε να γεμίζει.

Το φως το γέμιζε. Οι στάλες συνωστίζονταν στο σώμα του. Το χρώμα του άσπρο λαμπρό, γκρίζο θυμωμένο, έπλεκε τις στάλες με συνοχή, με δύναμη. Το συννεφάκι μεγάλωνε, γινόταν συννεφιά. Άρχισε να μοιάζει στη μάνα του τη μπόρα. Μέσα του ένιωθε την κληρονομιά του πατέρα του του κεραυνού, να βλασταίνει, να θεριεύει...

Αντάριασε νοιώθοντας τούτη τη δύναμη που ξυπνούσε μέσα του βγαλμένη από το φως και βγήκε από τη γωνίτσα που δεν το χωρούσε πια.

Προχώρησε λίγο διστακτικά στην αρχή... γνωρίζοντας την καινούργια του φύση. Την ένιωσε, την καλωσόρισε... Και τότε... οι στόχοι...

Οι στόχοι το στοίχειωσαν, το θύμωσαν, το έβαψαν γκρίζο βαθύ δυνατό θυμωμένο. Ένας μικρός κεραυνός του ξέφυγε με ένα μουγκρητό, και πήγε να κάνει παρέα σε μια σκέψη. -Τον σιδερένιο άγγελο να σταματήσω. Όχι παιδιά, όχι ψυχές, όχι σκέψεις αγνές... Πρέπει να βιαστώ, να προλάβω, το κακό να σταματήσω.

Άπλωσε το κορμί του θεριεμένο πια, κι ένας αλήτης καλόψυχος βοριάς που έψαχνε κι αυτός να διαλύσει την καταχνιά, το πήρε μαζί του... «έλα...δεν θα πολεμήσεις μόνο σου τούτο το κακό. Εγώ είμαι παλιός και ξέρω από αυτά, τα έχω ξαναζήσει. Έλα και θα σε βοηθήσω...

Ξεκίνησε λοιπόν το συννεφάκι παρέα με τον αλήτη το βοριά, και το μυαλό του γεμάτο ερωτήσεις, που γίνονταν μικροί κεραυνοί καθώς προχωρούσαν. Πήραν το κατόπι του σιδερένιου άγγελου και του άρχοντα του σκοτεινού που διαφέντευε την καταχνιά.

Καθώς διαβαίναν, το συννεφάκι ρωτούσε συνεχώς τον άνεμο τα τι, τα πως, και τα γιατί. Κάθε απάντηση, κάθε μικρή αχτίδα γνώσης που έμπαινε μέσα του το θέριευαν, κι ο άνεμος φυσούσε όλο και πιο δυνατά για να το σπρώχνει, και του ψιθύριζε συνάμα τις απαντήσεις που έψαχνε.

Καθώς προχωρούσαν, ένας άλλος άνεμος μικρούλης, φοβισμένος ξέπνοος, πέρασε δίπλα τους. Η λιγοστή ανάσα του τους έκαψε τα ρουθούνια με την αποφορά της καταχνιάς που κουβαλούσε. Τούς χαιρέτησε θροΐζοντας και βιαστικός κρύφτηκε σε μια μπόρα μήπως και ξεπλυθεί από την βρωμιά.

- «Φτάνουμε...», είπε ο αλήτης ο βοριάς, «ετοιμάσου. Σταμάτα να ρωτάς και ξεδιπλώσου, Έλα κι εγώ σε βοηθάω». Έτσι είπε και φύσηξε δυνατά πολύ το σύννεφο ανακατεύοντάς το.

Το συννεφάκι ρίγησε, αναδιπλώθηκε, μεγάλωσε. Όλη η γνώση που του έδωσε ο βοριάς στο δρόμο, γίνηκε ρεύμα και καθώς πλησίαζε την καταχνιά και τον θάνατο, οι κεραυνοί του πήραν δύναμη απ΄ την αγάπη που φυσούσε μέσα του μαζί με τον βοριά.

Το τεράστιο πια σώμα του, με το βαθύ γκρίζο θυμωμένο χρώμα έκρυψε τη μέρα, σκέπασε τον ήλιο, καθώς αντίκρισε την καταχνιά. Ο σύντροφός του ο βοριάς, θυμωμένος κι αυτός, παρέσυρε τα πάντα με το μανιασμένο φύσημά του.

Το συννεφάκι δεν κρατήθηκε άλλο... Τα κομμάτια του πυκνά, δυναμωμένα, χτυπούσαν το ένα στο άλλο και οι κεραυνοί του πήραν να κυνηγούν τον σιδερένιο άγγελο και τον σκοτεινό άρχοντα.

- Αυτό είναι. Μπράβο μικρό, δώς τους να καταλάβουν, του φώναξε ο άνεμος και το φύσηξε ακόμη πιο δυνατά.

Την ίδια στιγμή, χοντρές στάλες ξέφυγαν απ΄το κορμί του και ρίχτηκαν με λαχτάρα και μανία πάνω στην καταχνιά και στη φωτιά για να τις διαλύσουν, να τις εξαφανίσουν από το πρόσωπο του κόσμου.

Όσο έβρεχε και άστραφτε το συννεφάκι, τόσο πιο δυνατό και μεγάλο γινόταν, τόσο πιο πολλές στάλες γεννιόνταν μέσα του, καθώς η ομορφιά της ψυχής του έλαμπε και αναδιπλωνόταν.

Νά΄ταν από μεριά η μπόρα και ο κεραυνός, πόσο θα καμάρωναν για το παιδί τους, που πολεμούσε και κατάστρεφε μονάχο του τόσο μεγάλο κακό, και με τόση χάρη!... Μέρες πολλές πέρασαν και νυχτιές βιαστικές, δεν ξέρω πόσες να σας πω... Το συννεφάκι κι ο βοριάς, μαζί, χέρι χέρι, διάλυσαν την καταχνιά, έπνιξαν κι έκαψαν τον σιδερένιο άγγελο και τον θανατερό άρχοντα φοβίσαν κι έδιωξαν.

Κάποτε, όταν πιά είχαν σιγουρευτεί ότι το κακό είχε χαθεί από τον κόσμο το γνωστό, καλμάρισαν. Ο άνεμος φύσηξε τρυφερά και παιχνιδιάρικα το συννεφάκι κι εκείνο ησυχάζοντας και χαμογελώντας του, τίναξε τις τελευταίες βαριές στάλες από το κορμί του που έλαμπε από χαρά.

- «Μπράβο μικρό... Μπράβο. Καλά τα κατάφερες. Καλά σε είδα εγώ ότι είσαι άξιο για σπουδαία και μεγάλα έργα. Μπράβο».

Το συννεφάκι τρεμούλιασε μ΄ευχαρίστηση στο δροσερό άγγιγμα του αέρα και είπε «Σ΄ευχαριστώ κυρ΄άνεμε, σ΄ευχαριστώ που ήσουν μαζί μου όλο τούτο τον καιρό. Σ΄ευχαριστώ για όλα. Άν δεν ήσουν εσύ δεν θα κατάφερνα τίποτα.»

Καθώς ευχαριστούσε τον αλήτη το βοριά μια αχτίδα από φως το γαργάλησε χαμογελώντας και του είπε «Αρκετά έπαιξες με τον άνεμο μικρό... Έλα μαζί μου τώρα στο δρόμο του άρχοντά μου του Ήλιου, να γνωρίσεις και τις ομορφιές αυτού του κόσμου. Τώρα που κατάφερες και έδιωξες την καταχνιά, μπορείς να δεις τα πάντα φωτεινά όπως η φύση τά΄ χει πλασμένα, όμορφα και καθαρά. Αυτό το ταξίδι σου αξίζει».

Το συννεφάκι χαμογέλασε ταπεινά, βάφτηκε ρόδινο από την ηλιαχτίδα και κοίταξε προς τον βοριά. «Άντε μικρό, τί κάθεσαι; Φύγε, στο κατόπι του Ήλιου μόνο θαύματα θα συναντήσεις. Μη νοιάζεσαι για μένα, θα ξεκουραστώ για λίγο και πάλι θα σε συναντήσω σε κάποια γωνιά του ουρανού. Πήγαινε λοιπόν τι περιμένεις ; ΄Αν αργήσεις, το μονοπάτι της ηλιαχτίδας θα χαθεί στη δύση και θ΄ απομείνεις πάλι μόνο σου.

Το συννεφάκι χαιρέτησε με μια μικρή υπόκλιση τον άνεμο κι έτσι μικρούλι που ήταν και πάλι, σκαρφάλωσε στη ράχη της ηλιαχτίδας που το περίμενε βιαστική. Ένα βρόχινο δάκρυ χαράς μαζί με ένα ζεστό χαμόγελο αποχαιρετισμού αγκάλιασαν τον άνεμο καθώς το συννεφάκι και η ηλιαχτίδα ξεμάκρυναν και έστριψαν σε μια γωνιά του ουρανού, κινώντας να γνωρίσουν τις ομορφιές και τα θαύματα του κόσμου που περίμεναν στο δρόμο του Ήλιου.



Γιατί δεν αγαπώ τον πόλεμο;