προτάσεις φιλοσοφικών ταινιών-η φιλοσοφία στον κινηματογράφο

[john]

ti lete eseis edw ?? gamw ta themata vv epelexes.. egw apo filosofikes tainies exw na proteinw autes ...


waking life
pi(3.14) (polu kalo to proteinw anepifulakta)
_________________
λενε πως η φιλοσοφια ξεκιναει με την αμφισβητηση ,,,ομως δεν βλεπω ποτε κανεναν να αμφισβητει τον ιδιο του τον εαυτο ..

[john]

kai molis twra thimithika to memento to opoio einai mia tainia me ena tupo o opoios exei amnhsia ,,kai kata kapoio tropo prospathei na ekthikithei gia to thanato ths gunaikas tou ton opoio exei xexasei ... alla pou krataei sth mnhmh tou xtupwntas tatoo sto swma tou me shmeiwseis ..polu kalo
_________________
λενε πως η φιλοσοφια ξεκιναει με την αμφισβητηση ,,,ομως δεν βλεπω ποτε κανεναν να αμφισβητει τον ιδιο του τον εαυτο ..

[vv]

Ευχαριστούμε John.

Ήθελα να ρωτήσω αν κανείς σας ξέρει μια ταινία της οποίας δε γνωρίζω τον τίτλο. Την είχα παρακολουθήσει στην ΕΤ1, αν θυμάμαι καλά. Γαλλική. Παρουσιάζει τη ζωή ενός καταδίκου που βγήκε απ' τη φυλακή και ζει με μια χοντρή και την πεθερά του (η χοντρή είναι η γυναίακα του) οι οποίες τον καταπιέζουν και δεν του ανοίγουν το κρεοπωλείο που αυτός θέλει. Έχει αφήσει έγκυο τη γυναίκα του (χοντρή). Γυρνώντας μια μέρα σπίτι, νευριάζει και δέρνει τη γυναίκα του. Έπειτα φεύγει και καθώς φεύγει λεέι: "πρέπει να κρυφτώ. Το μωρό θα 'γινε κιμάς. Σίγουρα η χοντρή θα κάλεσε την αστυνομία", ή τέλος πάντων, κάτι τέτοιο. Ο τύπος πριν δείρει τη γυναίκα του είχε τοποθετηθεί από τη γυναίκα του, νομίζω, ως νυχτοφύλακας, αλλά αυτός ήθελε κρεοπωλείο πάσει θυσία. Μία τρομερή ταινία που παρουσιάζει το μηδενισμό ενός ανθρώπου που δε βρίσκει νόημα. Αν κανείς σας την ξέρει ( Koure;), παρακαλώ να γράψει τον τίτλο της, για να τη βρω σε dvd club.

[kaneis]

vv se paromoio stil pare to eraserhead tou david lynch(kamia sxesi me to hellraser).mono kai mono o titlos leei polla

[vv]

Ευχαριστώ πολύ Kaneis. Θα πάω σήμερα κι όλας να το ψάξω.
(Όσον αφορά την από πάνω ταινία, μήπως την ξέρεις;)

[kaneis]

oxi de tin ksero alla mono kai mono opos tin periegrapses fanike o egklovismos kai i apopnixtiki atmosfaira,idios me tin epanalipsi tis xontris ,kai tha perimeno kai go enimerosi gi autin.to eraserhead einai palia tainia aspromavri ap tis protes tou lynch,elpizo na tin vreis.

[vv]

Φίλε Κανείς, είναι όντως κυνική ταινία, μηδενιστική στην αρχή. Δεν την είδα ως το τέλος. Θα ψάξω για αυτές που προτείνεις, γιατί φαίνεσαι ότι είσαι ψαγμένος και σφαιρικός.
Είναι πάντω πολύ κυνική, ειδικά όταν λεέι πως το μωρό της χοντρής μπορεί να χει πέσει στο πάτωμα, αν θυμάμαι καλά! Μία κορυφαία ταινία την οποία δεν κατάφερα να δω ως το τέλος και δεν ξέρω και τον τίλτο της. Γι' αυτό ψάχνω να τη βρώ!

[Kouros]

Πριν αναφερθούμε ίσως εκτενέστερα στο έργο και στις ιδέες κάποιων σκηνοθετών, vv να ένας κατάλογος κάποιων αγαπημένων μου ταινιών (από την δεκαετία του 80 και μετά και ταινίες που μπορείς να βρεις σε DVD).

1) "ΜΠΡΑΖΙΛ" ( Τέρι Γκίλιαμ).
Οργουελικό κοινωνικό σύστημα και καφκικός ήρωας σε ντελιριακό συνοθύλευμα αισθητικής. Η τελευταία σεκάνς συγκλονίζει. Αληθινό αριστούργημα, που πλέον θεωρείται cult.

2) "O ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ" (Μάικλ Ράντφορντ).
Η δύναμη της αγνότητας!!!

3) "ΕΞΟΤΙΚΑ" κ "ΓΛΥΚΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ" (Ατόμ Εγκογιάν).
Η μοναξιά, η απόγνωση και η έλλειψη επικοινωνίας. Απαστασιοποιημένη και "ψυχρή" ματιά, όχι γιατί ο Εγκογιάν δεν αγαπάει τους ήρωές του, αλλά γιατί οι τελευταίοι δεν μπορούν να προσδιοριστούν. Η κατάβαση και κατακράτηση του Dasein στο Μηδέν. Που μηδενεί και μηδενεί...

4) "ΧΑΜΕΝΗ ΛΕΩΦΟΡΟΣ" κ "ΟΔΟΣ ΜΑΛΧΟΛΑΝΤ" (Ντέιβιντ Λίντς)
Η θραύση της φωτεινής λογικής του νου, της αιτιώδους συνάφειας και η ανάδυση της λογικής του σκότους. Των απωθημένων επιθυμιών και φόβων του υποσυνειδήτου. Αφήστε την λογική απ'έξω πριν μπείτε μέσα. Αλλιώς θα δεινοπαθήσει! Αξεπέραστη υποβλητικότητα σε μια "μεταμοντέρνα" αισθητική που αναμιγνύει με υπέροχο τρόπο κινηματογραφικά είδη και φιγούρες - αρχέτυπα του συλλογικού ασυνειδήτου.

5) "ΤΑ ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ ΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ" ( Τζέιμς Άιβορι)
Τα απομεινάρια μιας ζωής, που αρνήθηκε στον "σωστό χρόνο" τα επίμονα κελεύσματα της Αγάπης, προκειμένου να υπηρετήσει με απόλυτη αφοσίωση (που θυμίζει σαμουράι),τον δικό του κώδικά Αξιών. Η Αγάπη όμως και εφ'όσον δεν είναι φθηνός και γλυκανάλατος συναισθηματισμος, δεν μπορεί να στέκεται έξω απ'αυτόν τον κώδικα. Η ερμηνεία του Άντονι Χόπκινς ανατριχιάζει. Αριστούργημα!!!

6) " Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ" (Τζόελ και Ίθαν Κοέν).
Η κατακράτηση του Dasein στην ανία και αγωνία. Το Είναι όμως δεν αποκαλύπτεται. Ή μήπως όχι;

7) "ΚΟΦΤΕΡΟ ΛΕΠΙΔΙ" (Μπίλι Μπομπ Θόρντον).
Τα ίδια με πριν και ακόμα χειρότερα!!!

"ΜΑΤΙΑ ΕΡΜΗΤΙΚΑ ΚΛΕΙΣΤΑ" (Στάνλευ Κιούμπρικ)
Για το πως ο φόβος της απιστίας μπορεί να σε σύρει στην "απέναντι όχθη", ώστε να δεις αυτό που μέχρι πρότινος η "αστική σου ευδαιμονία" αρνιόταν και για την ανάγκη να επαναπροσδιορίσεις την ταυτότητά σου με έναν ευρύτερο και πιο περιεκτικό τρόπο, αν θέλεις να ζεις πληρέστερα.Η τρέλλα καραδοκεί σ'αυτό το "κοίταγμα του Άλλου" αλλά εδώ δεν υπάρχει και επιλογή...
Πάνω απ'όλα όμως ο απόλυτος περφεξιονισμός στην μορφή και για το πως αυτήν μπορεί να προκαλέσει απέραντους κραδασμούς, ανεξαρτήτου θεματολογίας.

9) "ΔΑΜΑΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ" (Λαρς Φον Τρίερ).
Αν ο Θεός υπάρχει, είναι μέσα μας. Μόνο που για να τον βρούμε θα πρέπει να μάθουμε να θυσιάζουμε αυτό που είμαστε. Η Αγάπη, είναι απλώς το μέσο γι'αυτήν την υπέρβαση. Κάμερα στο χέρι και αισθητική αντίληψη που στέκει χιλιάδες μίλια μακρυά, από τον λουστραρισμένο παρακμιακό κόσμο του Χόλλυγουντ. Υπέροχη φιγούρα η Μπές. Υπέροχη!

10) " Η ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΜΑΡΜΟΤΑΣ" (Χάρολντ Ράμις).
Διότι πέρα από μια καλή κωμωδία, πάνω απ'όλα είναι η θεωρία της αιώνιας επιστροφής στην πράξη. Σ'έναν κύκλο ζωής αενάως περιστρεφόμενο και αενάως ίδιο. Που για "να σπάσει" και να υπάρξει η εξέλιξη της ψυχής, θα πρέπει η τελευταία να γνωρίσει την Αγάπη. Την αποδοχή του Έτερου Άλλου. Η μνήμη μετά από άλεπάλληλες ενσαρκώσεις αρχίζει επιτέλους να θυμάται. Γιάυτό δεν γεννιόμαστε άραγε;

11) " Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΞΟΔΟΣ, ΡΙΤΑ ΧΑΙΗΓΟΥΩΡΘ" κ "ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΜΙΛΙ" (Φραν Ντάραμποντ).
Ένα φως ελπίδας στο σκοτάδι της υπαρξιακής αβύσσου. Αν το δούμε και το αναγνωρίσουμε ας το ακολουθήσουμε και δεν θα χάσουμε. Αρκεί πρώτα να το πιστέψουμε. Υπάρχουν κάποιοι που δεν έχασαν ποτέ την επαφή με αυτό το φως. Ας γίνουν οι δάσκαλοί μας...

vv οι περιορισμοί που έθεσες (πρόσφατες ταινίες και ταινίες που μπορούν να βρεθούν σ'ένα βίντεο κλαμπ), δεν μου επιτρέπουν να αναφέρω τις ΠΙΟ αγαπημένες μου ταινίες αλλά απλώς κάποιες αγαπημένες. Εντελώς ενδεικτικά.
Φυσικά θα υπάρχει και συνέχεια. Περιμένω με αγωνία σχόλια, για σκηνοθέτες και ταινίες που αγαπήσαμε.
Αν θέλεις vv ανέφερέ μου κάποιες λεπτομέρειες ακόμα για την ταινία που ψάχνεις. Θυμάσαι μήπως κάποιες χαρακτηριστικές σκηνές, ή κάτι άλλο; Μήπως το έτος παραγωγής; Έστω και κατά προσέγγιση.

[vv]

Σε ΥΠΕΡ-Ευχαριστώ, Koure!!!!!!!!

Θα ψάξω να εντοπίσω κάποιες απ' τις ταινίες που προτείνεις σήμερα (τώρα δα, σε λίγη ώρα θα πάω)!
Έχω δει απ' αυτές μονάχα το "Μάτια Ερμητικά Κλειστά" και το "Τελευταία Έξοδος".
Η "τελευταία έξοδος" είναι απ' τις αγαπημένες μου κι απορώ (!!!) πώς δεν την τοποθέτησα στη λίστα που παρέθεσα! Πες ότι την έβαλα!
Ειδικά το σημείο όπου ο διευθυντής πετάει νευριασμένος τα πιόνια και βλέπει τι κρύβεται από πίσω, ανατριχιάζεις!!!!!!! Κορυφαία ταινία! Θα ψάξω σήμερα μήπως βρω κάποιες απ' αυτές που προτείνεις.

Όσο για τον Mπίλυ Μπομπ Θόρτον είναι ο αγαπημένος μου ηθοποιός μαζί με τον Per Christian Ellefsen (Elling)! Αυτός (Μπίλυ Μπ...) έχει παίξει και το "Levity"!

Όσο για την ταινία που αναζητώ, δυστυχώς :-(, :-( αυτά είναι όλα όσα θυμάμαι!
Αν θυμάμαι καλά, αρχίζει με αφηγηματικό λόγο, για κάποιον που άφησε έγκυο μία, γεννήθηκε η κόρη του, αλλά αυτός ήταν στην φυλακή. Και μετά την αποφυλάκιση αρχίζει η ταινία με τη ζωή του με τη χοντρή. Μέχρι εκεί είδα κι αυτά είναι τα μόνα στοιχεία που έχω.
Σ' ευχαριστώ πάντως για όλα!

( Για τον "Elling" τι θα 'λεγες; Κορυφαίο, ε; Βγήκε και Elling 2, αν δεν κάνω λάθος, αλλά δεν ξέρω αν έχει έρθει στην Ελλάδα!)

[Kouros]

To "Elling" φίλε μου, μετά από προσπάθειες ημερών, μόλις σήμερα κατάφερα να το βρω ελεύθερο. Διάβασα καλά πράγματα γι'αυτήν, από ανθρώπους που έχουμε τα ίδια γούστα και ανυπομονώ να την δω.

Ο Μπομπ Θόρντον είναι και από τους δικούς μου αγαπημένους ηθοποιούς.
Το παίξιμό του είναι καθαρά κινηματογραφικό και του πάνε πολύ οι ρόλοι που απαιτούν ψυχολογικό βάθος.
Στο "Κοφτερό λεπίδι" είναι και πρωταγωνιστής και ο σκηνοθέτης της ταινίας.
Πρωταγωνιστεί επίσης και στον "Άνθρωπο που δεν ήταν εκεί".

Μου φαίνεται ότι κατάλαβα για ποια ταινία ψάχνεις, αλλά αυτήν την στιγμή μου διαφεύγει ο τίτλος της. Θα ψάξω όμως στα κιτάπια μου και θα την βρω.
Σε ενδιαφέρουν αποκλειστικά τα DVD, ή δεν έχεις αντίρρηση και για βίντεο;

[vv]

Παρακολούθησέ τη και πες μου εντυπώσεις!

Όντως ο Μπόμπ Θόρτον είναι τέλειος για υπαρξιακούς ρόλους που απαιτούν ψυχολογικό βάθος!

Όχι, δεν έχω αντίρρηση και για βίντεο.

Danke!

[Kouros]

vv μου φαίνεται ότι η ταινία που αναζητάς είναι το "Μόνος εναντίον όλων" του Γάλλου Γκάσπαρ Νόε (σκηνοθέτης του "Μη αναστρέψιμος").
Πραγματικά μηδενιστική ταινία, αληθινή γροθιά στο στομάχι (είναι αδύνατον να μην σε πιάσει ναυτία στο τέλος).
Αφηγηματικά χρησιμοποιεί πολύ, την γνωστή από το μοντέρνο μυθιστόρημα, τεχνική του "εσωτερικού μονολόγου" (αφήγηση off), με εκπληκτικό τρόπο.

'Οσο για το "Elling", πολύ καλή ταινία...

[vv]

ΝΑΙ!!!!!!!ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΤΑΙΝΙΑ!!!!!! Με τον phelippe Nahon ως πρωταγωνιστή και με τον πρωτότυπο τίτλο "Seul Contre Tous"!
Σε ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ θερμά, Koure!

Όσο για τον "Elling", τρομερή ταινία ε;!

[iason]

Φίλε Κούρε, ένα ερώτημα, κυρίως προς εσένα. Το ερώτημα αφορά γενικά στη σχέση φιλοσοφίας και τέχνης.

Πού έγκειται η φιλοσοφική αξία ενός κινηματογραφικού έργου; Έγκειται μέσα στο «σκοπό» του έργου, είναι δηλαδή κάτι που προσέδωσε στο έργο αυτός που έγραψε το σενάριο, ή αφορά και τα άλλα «τεχνικά» κινηματογραφικά στοιχεία του έργου, ας πούμε τη φωτογραφία και τη σκηνοθεσία;

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα, τον Μπέργκμαν. Το έργο του παρουσιάζει μια σταθερότητα οπότε μπορούμε να μιλήσουμε γενικά γι΄ αυτό, αλλά ας πάρω παράδειγμα ειδικά τις «Άγριες Φράουλες», γιατί είδα χθες την ταινία σε μια κινηματογραφική λέσχη. Παλιά είδα λίγο Μπέργκμαν αλλά δεν έδινα σημασία, χθες φρόντισα να διαβάσω πρώτα μερικά πράγματα γι΄ αυτόν πρώτα, και κάποια κριτική, οπότε μπορώ να πω ότι κατάλαβα το έργο (άλλοι το χαρακτήρισαν βαρύ, και γι΄ αυτό είπαν χθες δεν είχα κόσμο η λέσχη, αλλά εμένα καθόλου δεν με ενόχλησε).

Υπάρχουν στις Άγριες Φράουλες κάποια σκηνοθετικά τρικ, που συμβάλλουν στην υπόθεση (ήμουν τυχερός που διάβασα καλή κριτική). Τα φιλοσοφικά θέματα που έθετε ο Μπέργκμαν πώς τα έθεσε; Δηλαδή σκέφτηκε πρώτα και έγραψε το σενάριο επειδή τον απασχολούσαν τα φιλοσοφικά ερωτήματα ή ήθελε να «κάνει τέχνη» και επένδυσε το καλλιτεχνικό δημιούργημά του με φιλοσοφικά ερωτήματα;

Διότι συν τοις άλλοις με απασχόλησε και το θέμα της κουλτούρας που κουβαλάμε ο καθένας. Σκέφτηκα π.χ. ότι αν ισχύει το πρώτο, τότε εμείς θα θέλαμε π.χ. την ιδέα που δημιούργησε τις Άγριες Φράουλες να τη δούμε φτιαγμένη από κανέναν μεσογειακό σκηνοθέτη, να πάρει το θέμα και να το επενδύσει με το μεσογειακό τεμπεραμέντο και να φτιάξει μια εκρηκτική ταινία. Το μήνυμα θα περνούσε αλλιώς. Αν πάλι είναι το δεύτερο, τότε θα πρέπει να κάτσω κάτω (ή να κάτσουμε) και να μάθουμε κινηματογράφο. Και γενικά, να κάτσουμε να μάθουμε τέχνη αν θέλουμε να μάθουμε φιλοσοφία!
_________________
-Κάθε λόγος μπορεί να έχει αντίλογο. Κάθε αντίλογος πρέπει να έχει λόγο.
-Εγέμισεν ο ουρανός πετούμενους γαϊδάρους.

[Kouros]

Ιασον για μια ακόμη φορά θίγεις πολύ ενδιαφέροντα ζητήματα (που απασχόλησαν και συνεχίζουν να απασχολούν τους θεωρητικούς του κινηματογράφου, αλλά και της τέχνης γενικότερα), αλλά δυστυχώς, για μια ακόμη φορά επίσης... δεν έχω χρόνο.
Θα απαντήσω όμως σίγουρα.

Ώστε είδες τις "Άγριες φράουλες", ε;
Θά'θελες να μας πεις τις εντυπώσεις σου;