ONTOΓΕΝΕΣΙΣ

[ΑΜΠΕΛΟΦΙΛΟΣΟΦΟΣ]

Το παρόν θέμα αφορά προσωπικές απόψεις πάνω στο ζήτημα της οντογένεσης.


«καλώς μοι δοκούντι το περί τα μαθήματα διαγνώμεναι και ουθέν άτοπον ορθώς αυτούς οια έντι περί εκάστων φρονέειν. Περί γάρ τας των όλων φύσιος καλώς διαγνόντες έμελλον και περί των κατά μέρος οιά έντι καλώς οψείσθαι. Περί τε δή τας των άστρων ταχυτάτος και επιτολάν και δυσίων παρέδωκαν ημίν διάγωνσιν περί γεωμετρίαν και αριθμών και σφαιρικάς και ούχ ήκιστα περί μουσικάς. Ταύτα γαρ τα μαθηματικά δοκούντι ήμεν αδελφέα..Ορθώς μου φαίνεται ότι οι μαθηματικοί έφτασαν σε εξακριβωμένες γνώσεις γύρω από τις επιστήμες και δεν είναι καθόλου παράδοξο το ότι αυτοί έχουν σωστές απόψεις για το τι είναι το καθένα. Αφού έκαναν σωστές διαπιστώσεις για την φύση του σύμπαντος, έπρεπε να εξετάσουν προσεκτικά και τα επιμέρους. Για την ταχύτητα των άστρων και την επιτολή και την δύση τους μας παρέδωσαν σαφή γνώση, καθώς και για την γεωμετρία και τους αριθμούς και τις σφαίρες, και την μουσική. Αυτές οι επιστήμες είναι α-δελφικές » (Αρχύτας Ταραντινός, απόσπασμα 1).




Η μουσική είναι αρμονική τόνων και διαστημάτων. Τα μαθηματικά είναι σχέση αριθμών και λόγων. Η γεωμετρία είναι σχέση σημείων και διαστάσεων. Η αστρονομία είναι σχέση μετεώρων και κινήσεων. Η φυσική είναι σχέση χώρου και χρόνου. Η φιλοσοφία είναι διαλεκτική σωμάτων και ασωμάτων.
Μεταξύ σωμάτων και ασωμάτων μετέχει ο ήχος. Ο λόγος δόνησης του παλλόμενου σώματος είναι αντιστρόφως ανάλογος της αντήχησης του παλμού. Μεταξύ δύο ήχων παρεμβάλει διάστημα. Κάθε ήχος ή είναι συνεχής ή τέμνεται από διαστήματα. Η στίξη αποτελεί παύση και κάθε στίξη αποτελεί σημείον. Κάθε σημείο είναι μονάς (πρόοδος του ενός) και κάθε μονάδα εκπέμπει ήχο, ανάλογα της θέσης της στην μέση, την νήτη ή την υπάτη. Το ασώματο προσδιορίζεται ως διάστημα και το σώμα ως προβολή που δηλώνει στάση και κίνηση. Η μονάς ισοδυναμεί με τον τόνο που παράγει κάθε νότα. Ο ήχος λοιπόν είναι αριθμός. Κάθε αριθμός είναι άρθμιος διότι άρει (αραρίσκει), τουτέστιν συνάπτει και συνδέει. Όπως αναφέρει και ο Όμηρος (Οδύσσεια Π427) οι αριθμοί είναι φίλοι και σύμμαχοι, ενώ κατά τον Ηρόδοτο (ΣΤ 83) ήχοι είναι οι ειρηνικές σχέσεις. Κι αυτό είναι λογικό, διότι η αρμονία του παντός συνδέεται με τον ήχο και τον λόγο. Αντίθετα, ανάρσιος είναι ο μη πρέπων, ο μη άρων δηλαδή ο ανάρμοστος που παράγει λάθος ήχο και δεν δημιουργεί μαθηματική αρμονία. Το άρω συνδέεται με το ορθόν και τους άρτιους αριθμούς, ενώ το ανάρσιον με τους περιττούς αριθμούς. Άρω σημαίνει επίσης και σηκώνω, εξ ου και η άρση (όναρ=άρση του όντος). Καθώς αναφέρει ο Πλούταρχος στα «Συμποσιακά» (745 F) «περί του αριθμού των μουσών όσα λέγεται μη κοινώς εξηλλαγμένως ενταύθα και τας μούσας σειρήνας ονομάζειν, ειρούσας τα θεία και λεγούσας εκ Άϊδου».
Με αφετηρία την μονάδα (πλευρά του Ενός που μετέχει στην πρόοδο) , τοποθετούνται αναλογικά οι διπλάσιοι και τριπλάσιοι αριθμοί προόδου. Στην μία πλευρά έχουμε το δύο (2), το τέσσερα (4) και το οκτώ (8 ) ως δυνάμεις του δύο (2¹, 2², 2³), ενώ στην άλλη πλευρά έχουμε το τρία (3), το εννέα (9) και το εικοσιεπτά (27) ως δυνάμεις του τρία (3¹, 3², 3³). Η δυάς δηλώνει το πέρας-άπειρον καθόσον η μονάς ορίζει, προσδιορίζει και διακρίνει. Η τριάς δηλώνει το σύστημα του Νού ως προς τις λειτουργίες του (πρόοδος, επιστροφή, παραμονή). Ενώ η δυάς δηλώνει την σχέση μεταβαλλόμενου-αμετάβλητου, η τριάς τοποθετεί τον παράγοντα της μέθεξης ανάμεσα στα δύο πεδία που διακρίνει η μονάδα. Η σχέση ταυτού-έτερου (1/1) γίνεται αντιληπτή όταν η μονάδα που τα ενώνει-χωρίζει αποκτήσει κίνηση και θέση (2+1). Η κίνηση αυτή είναι διάστημα μεταξύ ενός σημείου και ενός αντισημείου (πολικού αντιθέτου), όπως συμβαίνει με το ύψος του τόνου (οξύτητα) και του διαστήματος (μελωδία) από μία διαπασών σε μία άλλη διαπασών.
Διάστημα είναι κάθετί που περιέχεται από δύο ανόμοια ως προς το ύψος σημεία. Κάθε ένα από τα διαστήματα αποτελεί τόνο, καθώς είναι διάστημα κατά το οποίο είναι μεγαλύτερη η συμφωνία διά πέντε (5) από την συμφωνία διά τέσσερα (4). Σύμφωνα με την αρμονική θεωρία του Αριστόξενου του Ταραντινού, κάθε τόνος μοιράζεται σε δύο άνισα ημιτόνια, το μείζον και το έλασσον (3+2). Εφόσον δεν υπάρχει ακέραιος αριθμός ανάμεσα στο τετράγωνο του 3 (3²) και του κύβου του 2 (2³), τότε θα πρέπει να διπλασιάσουμε τους δύο αριθμούς και να λάβουμε ως ημιτόνιο τον αριθμό που παρεμβάλει, δηλαδή το 17 και να τον θέσουμε ως διαιρέτη του λόγου του γινομένου των δύο δυνάμεων, διακρίνοντας το μείζον από το έλασσον ημιτόνιο (2³=8 Χ 2 = 16 + 3²= 9 Χ 2 = 18. 16+18 = 34/2 = 17).
Οι φυσικοί νόμοι που διέπουν τις κινήσεις και τις μορφές των αισθητών διέπονται από τα μαθηματικά όντα η ουσία των οποίων είναι νοητή και ταυτούσια του λόγου.
Η φύση των μαθηματικών όντων είναι κατ’ανάγκη χωριστή των αισθητών όντων καθώς είναι νοητά είδη και οι προβολές των προβολών τους, προβάλλονται ως αισθητά στην τροφό. Είναι άμεση η σχέση των μαθηματικών όντων με τα πλατωνικά στερεά και τα στοιχεία:

ΠΥΡ= 4εδρο
ΓΗ= 6εδρο
ΑΗΡ= 8εδρο
ΥΔΩΡ= 20εδρο
ΑΙΘΗΡ= 12 εδρο,
με σύνολο εδρών 50.

Τα στερεά είναι έδρες εντός των οποίων μετατρέπεται ο λόγος σε ουσία και σάρκα διά της δράσεως των νοητών ειδών. Διότι οι ιδέες δεν είναι λέξεις αλλά ως τέτοιες τις αποτυπώνουμε εμείς, ούτε εικόνες είναι διότι ως τέτοιες τις λαμβάνουμε. Η καθ'εαυτή τους ουσία είνα αίδιες αρχές (που ορίζουν την κάθε ιδιότητα να είναι αυτό που είναι κι όχι κάτι άλλο, ώστε κάθετί να είναι τι).
Η λέξη ιόν δηλώνει το καθοδικό όν, ήτοι το μέρος του νοητού όντος η ουσία του οποίου εκφράζεται στο γίγνεσθαι και λαμβάνει υπόσταση μέσω του Λόγου και των αναλογιών του. Διότι υποθέτουμε ότι η φύση του σύμπαντος διέπεται από τους αριθμούς. Οι Ιδέες και τα μαθηματικά όντα αφορούν τόσο την διάσταση των πτυχών των νοητών ειδών που συνθέτουν τον Λόγο όσο και τις ενεργεία εκφάνσεις τους ως ουσίες ,σχετιζόμενα άμεσα με την λειτουργία των αριθμών και αναλογιών στην γεωμετρία του σύμπαντος που προσδίδουν στο Λόγο υπόσταση, κίνηση και ενέργεια. Οι αριθμοί διαδραματίζουν σπουδαιότατο ρόλο στη λειτουργία της Φύσεως. Και κυρίως ο αριθμός της χρυσής αναλογίας Φ=1,68,καθώς και ο αριθμός της μαθηματικής τελειότητας, ο Π=3,14.Εξίσσου σημαντικός είναι και ο αριθμός 12 και κυρίως το αρχέτυπο 12+1,το οποίο προσδιορίζει βάση της κίνηση της γης γύρω από τον ήλιο τους μήνες οι οποίοι ωστόσο στηρίζονται στον πλήρη κύκλο της Σελήνης γύρω από τη γη (σεληνιακοί μήνες).Βάση των θέσεων της γης και τις οπτικής από αυτήν σε συγκεκριμένους αστερισμούς, αλλά και βάση την νοητή και όπως παρατηρείται από τη γη (καθώς η γη κινείται) πορεία του κύκλου του ήλιου μέσα από συγκεκριμένους αστερισμούς, δημιουργώντας τον νοητό Ζωδιακό Κύκλο, στο κάθε σημείο του οποίου αντιστοιχεί και ένας μήνας. Συνοψίζοντας γενικά στον βαθμό που αυτό είναι δυνατό και θεμιτό, υπάρχει ένα επίπεδο πεδίο εντός της νοητής ουσίας (απόρροιας του νου) πάνω στο οποίο εντυπώνονται οι σκεπτομορφές του όντος που νοεί τον εαυτό του με την μορφή κωδικοποιημένων πληροφοριών-Ιδεών σε μαθηματικά όντα σε Ιδεογράμματα με γεωμετρικές αναλογίες μεταξύ τους κατά τέτοιο τρόπο ώστε ο Λόγος του Ενός να εκδηλώνεται σε μια πολυπλοκότητα συγκεκριμένων συνδυασμών εκ απείρων πιθανοτήτων που αφαιρετικά αναδύονται από το δυνάμει εν στα ενεργεία πολλά κι από το δυνάμει άπειρον στα πεπερασμένα εγκόσμια μέρη του, καθώς κατερχόμαστε από το έν όν στα πολλά. Δηλαδή, εντός του αυτού πεδίου ο Νούς νοεί 3 σημεία πχ εντός των οποίων δημιουργείται ένα τρίγωνο καθώς τα σημεία αυτά δημιουργούν ευθείες μεταξύ τους και στην επιφάνεια του τριγώνου σχηματίζεται ένα ιδεατό τρίγωνο. Η νοητική ενέργεια που εκπορεύεται εν συνεχεία ως συμπαντική ψυχή μπαίνει στο σημείο και διαχέεται από το ένα αυλάκι στο άλλο δίνοντας ψυχή και ενέργεια στην επιφάνεια του τριγώνου. Μόνο που στην περίπτωση του σύμπαντος δεν έχουμε τρίγωνο καθ’αυτό αλλά τα πλατωνικά στερεά τα οποία είναι το δωδεκάεδρο εντός του οποίου είναι το οκτάεδρο,εντός του οποίου είναι το εικοσάεδρο, εντός του οποίου είναι το εξάεδρο εντός του οποίου είναι το τετράεδρο νοούμενα σε βάθος. Πάνω σε αυτές τις επιφάνειες αποτυπώνονται οι σκεπτομορφές του Όντος με την μορφή συμβόλων και αριθμών που δημιουργούν σχέσεις μεταξύ τους ως πληροφορίες οι οποίες προβάλουν αντίστοιχες εικόνες όπως περίπου συμβαίνει με έναν υπολογιστή ο οποίος επεξεργάζεται τις σχέσεις 1 και 0 με τους συνδυασμούς τους (Είναι – Μη Είναι) όπου στο Έν έχουμε Δύναμη και στο Μηδέν Ενέργεια και η προβολή των κωδικοποιημένων αυτών πληροφοριών προβάλει συγκεκριμένων συχνοτήτων και ποσών ενέργειας ουσία η οποία προβάλλεται με την μορφή εικόνων.
Το Είναι παρομοιάζεται με ένα τριπλό άστρο-οφθαλμό που νοεί, σπέρνει και δέχεται, η πρόοδος, επιστροφή και παραμονή του οποίου αναλογεί προς το είδος των τριγώνων. Το άστρο Α αντιστοιχεί στο έν όν, αεί υπάρχον και αμετάβλητο στην ίδια κατάσταση στην καθ’αυτή παραμονή του. Το άστρο Γ είναι η μήτρα-τροφός. Μέσα της δέχεται την ουσία των νοητών ειδών και τα ξεγεννά σε μορφές-είδωλα. Το άστρο Β είναι το άστρο σποράς και προόδου που ζωογονεί την φύση, κάτι σαν νοητή σελήνη που σπέρνει και δέχεται σπερματικούς νόες. Το Α είναι αμέθεκτον, το Γ μετέχεται χωρίς να μετέχει σε άλλο και το Β μετέχει και μετέχεται. Πέρα από αυτό το τριπλό άστρο απλώνεται το άπειρο μηδέν. Το Γ είναι εντελεχεία, το Α ενδυνάμει, το Β ενεργεία. Το Β εκφράζεται μέσα από το Γ, εκφράζοντας το Α. Η ουσία (απόρροια όντων) του Β δημιουργεί πολικότητα με το Γ, τουτέστιν κύκλωμα. Η ενέργεια που τροφοδοτεί και ζωογονεί το Γ (ψυχή) βρίσκεται σε δύο καταστάσεις, το όν και το γίγνεσθαι-μη όν. Το Γ είναι προβολή , η προβολή της οποίας (σημείον) προβάλλεται ως άπειρον. Η κίνηση της προβολής των όντων που ρέει μέσα από το Γ (νοητή γή) χωρίζεται βάση της φιλότητος και του νείκους σε δύο καταστάσεις που ισοδυναμούν με τον έρωτα και τον θάνατο. Το Β είναι το άστρο σαϊτα που υφαίνει και ξευφαίνει το δίκτυο. Οι σπερματικοί νόες εκπέμπονται ως ψυχές από τον νοητό ήλιο Α , καθρεφτίζονται στην νοητή σελήνη Β και προβάλλονται στην νοητή γή Γ, με εντελέχεια την επιστροφή τους στην θεμελιώδη κατάσταση του Α. Η κίνησή τους είναι ευθεία ή καμπύλη, ανάλογα της εναρμόνισής τους με τα σφονδύλια εντός του σφαίρου σε σχέση με την περιφορά του Γ γύρω από το Β. Οι ψυχές χορεύουν κοσμικούς χορούς σαν άστρα, όπως χορεύει ο νούς-οφθαλμός σχηματίζοντας τους αστερισμούς.

Ας το δούμε όλο αυτό γεωμετρικά (έχω σχεδιάσει ένα γεωμετρικό σχήμα που αναπαριστά τις παρακάτω σχέσεις ώστε να είναι αντιληπτές, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να ανεβάσω την φωτογραφία. Οπότε, όποιος ενδιαφέρεται, μου στέλνει π.μ. και του την στέλνω με e-mail).

Έστω ότι έχουμε σημείο Α και την προβολή του ως Β, η οποία κινείται γύρω από τον σταθερό άξονα της νοητής ευθείας ΑΑ’, σχηματίζοντας κώνο (βλ. σχήμα Α).
Ο κύκλος Α’Β προβάλει τον εαυτό του στο σημείο Α, δημιουργώντας τον νοητό κύκλο ΑΒ’ , ούτως ώστε ο λόγος των δύο κύκλων να είναι Α’Β/ΑΒ’=1. (βλ. σχήμα Β).
Φέρνουμε ευθεία που να ενώνει τα σημεία ΑΑ’ και παράλληλη γραμμή προς τον νοητό άξονα ΑΑ’, η οποία να ενώνει τις ακτίνες ΒΒ’ των δύο κύκλων στο ίδιο ύψος δημιουργώντας τετράγωνο στο σφαίρο. Νοούμε τον σφαίρο ως κύλινδρο ώστε να μπορέσουμε να τον μελετήσουμε. (βλ. σχέδιο Γ).
Το επίπεδο ΑΒΑ’Β’΄δημιουργεί τομές στους κύκλους ΑΒ’ και Α’Β, δημιουργώντας ταυτόχρονα τα ημικύκλια ΑΓ’ και Α’Γ τα οποία δημιουργούν τον κύκλο ΑΓ’Α’Γ (βλ. σχήμα Δ).
Οι ακτίνες ΑΒ’ και Α’Β είναι ίσες και παράλληλες, σχηματίζοντας ορθές γωνίες ως προς την εφαπτόμενη νοητή ευθεία και διάμετρο ΑΑ’ . Αν θεωρήσουμε τον κύκλο Α’Β μεγαλύτερο από την προβολή ΑΒ’ , τότε θα πρέπει να θεωρήσουμε σημείο εκτός των δύο κύκλων, το οποίο να τις διαπερνά δημιουργώντας κώνο με κορυφή το σημείο Δ , το οποίο βρίσκεται προς την μικρότερη κλίση (βλ. σχήμα Ε).
Εφόσον η κορυφή Δ δημιουργεί γωνία 60 μοιρών και ο λόγος ΔΒ’+Β’Β/ΔΓ’+Γ’Γ=1 (ενώ οι γωνίες Β και Γ θα είναι 60 μοίρες έκαστη) , τότε η ΒΓ θα είναι 2ΧΒ’Γ’, όπερ και σημαίνει ότι η ακτίνα Α’Β θα είναι διπλάσια προς την ΑΒ’, εφόσον η Β’Γ’ θα είναι αντιστρόφως ανάλογη προς την ΒΓ. Ο λόγος της ακτίνας ΑΒ’ προς την ακτίνα Α’Β λοιπόν, θα είναι ίσος με τον λόγο ΔΑ/ΔΑ’. Εφόσον ΔΑ/ΔΑ’= ΑΕ/Α’Ε’ κι αφού ΑΒ’=ΑΕ’ και Α’Β=Α’Ε όπως και Α’Β+Α’Ε/ΑΒ’+ΑΕ’=2, τότε η ΔΒΒ’ είναι ευθεία και οι γωνίες ΔΑΒ’ και ΔΑ’Β είναι ορθές. Αν μείνει σταθερός ο άξονας ΔΑ’ και αρχίσουν να περιστρέφονται τα τρίγωνα ΑΒ’Ζ’ και Α’ΒΖ, τότε θα περιστρέφονται και τα ημικύκλια ΑΒ’Ε’ και Α’ΒΕ όπως και τα κατοπτρικά τους αντίθετα ΑΖ’Γ’ και Α’ΖΓ, τότε τα ημικύκλια ΖΒΕ και Ζ’Β’Ε’ θα σχηματίζουν κύκλο προς τον κύκλο τον οποίο εγγράφουν τα ημικύκλια ΖΕΓ και Ζ’Ε’Γ’, με αποτέλεσμα την εγγραφή του κύκλου ΑΒ’’Γ’Ε’Ζ’ εντός του κύκλου Α’ΒΓΕΖ, ούτως ώστε Α’Β’ΓΕΖ/ΑΒ’Γ’Ε’Ζ’=2. Αν λάβουμε τα σημεία ΒΓΕΖ και τα ενώσουμε με ευθείες σχηματίζοντας 4 ορθές γωνίες κάνοντας το ίδιο με τα αντι-σημεία Β’Γ’Ε’Ζ’, τότε εγγράφουμε δύο τετράγωνα εντός των δύο κύκλων. Αν αρχίσουν να περιστρέφονται ταχύτατα τα δύο τετράγωνα ΒΓΕΖ και Β’Γ’Ε’Ζ’ προς τον νοητό άξονα ΔΑΑ’ , το αποτέλεσμα θα είναι να γίνουν κύκλοι, οπότε αντίστροφα οι κύκλοι ΒΓΕΖ και Β’Γ’Ε’Ζ’ τετραγωνίζονται αν παραμείνουν στάσιμοι.
Τα τετράγωνα ΒΓΕΖ και Β’Γ’Ε’Ζ’ είναι αντίστροφα, με τον κύκλο Α’Ε να αποτελεί το ήμισυ του κύκλου Α’Ε, αφού ΒΓ/Β’Γ’=2 < = > Α’Β+Α’Ε/ΑΒ’+ΑΕ’=2 κι εφόσον ο κώνος μικραίνει προς την νοητή κορυφή του (Δ) , καθώς όσο μεταβαίνει ο κύκλος (πιθανή τομή του κώνου) από την βάση Α’ΒΓΕΖ προς το μέσο ΑΒ’Γ’Ε’Ζ’ και την κορυφή Δ, τόσο μικραίνει ο κυβιστικός όγκος του κώνου, διότι μειώνονται τα μεγέθη των πλευρών ΔΒΒ’ και ΔΓΓ’ όπως και των διαμέτρων τους ΒΓ και Β’Γ’. Άρα, όσο ανελίσσεται ο κύκλος από την βάση στην κορυφή, τόσο μειώνονται η επιφάνεια και ο όγκος του μέσα από μία αφαιρετική κυβιστική αντιστροφή, καθώς απέχει από την πολλαπλότητα του επιπέδου ΒΓΕΖ και μέσω του νοητού άξονα ΔΑΑ’ συγκλίνει όπως απλοποιείται βαθμιαία από την ετερότητα επιπέδου ΒΓΕΖ προς την ταυτότητα της νοητής αρχής από την οποία προβάλλεται και προς την οποία περιστρέφεται. Έστω ότι οι δύο κύκλοι ΒΓΕΖ και Β’Γ’Ε’Ζ’ κινούνται με αντίρροπη φορά, ο ΒΓΕΖ αριστερόστροφα και ο Β’Γ’Ε’Ζ’ δεξιόστροφα περί του νοητού άξονα του κώνου. Ό,τι εμπεριέχει ο κύκλος Β’Γ’Ε’Ζ’ προβάλλεται σε μεγαλύτερη κλίμακα ανάλυσης εντός του κύκλου ΒΓΕΖ ο οποίος περιστρέφεται αντίρροπα και μάλιστα αντιστρόφως ανάλογα αφού ο αριστερόστροφος κύκλος είναι διπλάσιος του δεξιόστροφου και εφόσον οι δύο κύκλοι περιστρέφονται σε αντίρροπη φορά. Επομένως, ο νοητός κύκλος Β’Γ’Ε’Ζ’ του ταυτού (που συγκλίνει προς την ταυτότητα της νοητής αρχής Δ) προβάλλεται επί του κύκλου του ετέρου Β’Γ’Ε’Ζ’ και ο κύκλος του ετέρου παρουσιάζει την διπλάσια ετερότητα σε σχέση με τον κύκλο του ταυτού προς την νοητή αρχή Δ , όπως και ο κύκλος του ταυτού παρουσιάζει την διπλάσια ταυτότητα σε σχέση με τον κύκλο του ετέρου. Αν θεωρήσουμε πιθανό σημείο επί του επιπέδου του κύκλου του ετέρου, το σημείο αυτό θα μετέχει των κοντινότερων τομών επί του κώνου προς αυτό, ενώ τα μακρύτερα θα τα αγνοεί ως μη όντα. Στην πραγματικότητα όμως, το ίδιο το σημείο είναι μη όν σε σχέση με κάποιο άλλο νοητό σημείο επί του κύκλου του ταυτού κι αυτό διότι δεδομένης της απόκλισης του κύκλου του ετέρου σε σχέση με τον κύκλο του ταυτού προς την κορυφή του κώνου. Ο κύκλος του ταυτού νοούμενος ως σπείρα ανελίσσεται προς το Είναι, ενώ ο κύκλος του ετέρου κατέρχεται προς το γίγνεσθαι, εφόσον ο κύκλος ΑΒ’Γ’Ε’Ζ’ προβάλλεται επί του κύκλου Α’ΒΓΕΖ και ο κύκλος Α’ΒΓΕΖ προβάλλει αντιστρόφως ανάλογα το περιεχόμενο του κύκλου ΑΒ’Γ’Ε’Ζ’. Αυτό σημαίνει ότι η προβολή από τον κύκλο του ταυτού στον κύκλο του ετέρου ενώ είναι επί , γίνεται αντιληπτή ως εντός από τα μέρη-σημεία της επιφάνειας του κύκλου του ετέρου, τα οποία βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο με το σημείο επαφής της προβολής ή έστω πολύ κοντά προς αυτό. Επομένως, το επί γίνεται αντιληπτό ως εντός και το προβαλλόμενο συγχέεται με την προβολή, έτσι όπως συμβαίνει με τα είδωλα και τους καθρέφτες. Επί της ουσίας όμως , ότι εμπεριέχει ο κύκλος του ταυτού δυνάμει το προβάλλει στον κύκλο του ετέρου ως ενεργεία. Άρα, το ταυτόν (τομή επιπέδου επί της ανελικτικής φοράς του ταυτού) αποτελεί σύνθετη προβολή της νοητής αρχής Α και το έτερον (τομή επιπέδου επί της καθοδικής φοράς του ετέρου) αποτελεί ακόμη πιο σύνθεση προβολή της προβολής, σχηματίζοντας αντίρροπους κύκλους και αντιστρόφως ανάλογα τετράγωνα. Στον άξονα ΔΑΑ’, το Δ έχει θέση υπάτης, το Α’ θέση νήτης και το Α θέση μέσης. Η νήτη συστοιχεί το πέρας, η υπάτη το άπειρον και η μέση το μεικτόν. Το Δ είναι το δυνάμει έν όν –γι’αυτό και αμέθεκτον- , το Α’ είναι ένα ενεργεία συμβεβηκός όν ενώ το Α είναι ένα νοητό όν που μετέχει στις ενάδες του Δ και μετέχεται μερικώς από τις τάξεις του Α’, αναλογικά, στο βαθμό απόκλισης κάθε μονάδος προς αυτό. Το Δ νοούμενο ως ενάς (πλευρά του ενός που μετέχει στην πρόοδο και στην επιστροφή των όντων όντας η ίδια σε παραμονή) προβάλλει το νοητό όν Α , το οποίο προβάλει αντιστρόφως ανάλογα και αναλογικώς πιο σύνθετα, το αισθητό όν Α’. Έστω ότι κάθε τετράγωνο αποτελείται από 4 έδρες προς τον άξονα ΔΑΑ’ όπερ και σημαίνει ότι η πυραμίδα βρίσκεται ταυτόσημα σε δύο καταστάσεις αντίστροφες. Μία εν εαυτώ, η οποία παραμένει στην δυνάμει θεμελιώδη υπερβατική της κατάσταση ως καθ’αυτή νοητή πυραμίδα η οποία βρίσκεται σε παραμονή (όντως όν) και μία εν τω άλλω που μεταβάλλεται καθώς βρίσκεται σε αέναη διαδικασία προόδου-επιστροφής (μη όν). Ό,τι είναι η μία δυνάμει, είναι η άλλη ενεργεία. Η σχέση των δύο ορίζεται από τον λόγο της εντελέχειας των όντων. Ωστόσο, καθώς κινείται η πυραμίδα, το Είναι και το Γίγνεσθαι των δύο καταστάσεων φαίνονται να γίνονται ένα. Ωστόσο διακρίνονται ποιοτικώς και νοητικώς. Καθώς η δυάδα (σημείο Α) ανυψώνεται στον εαυτό της (2²) προβάλλει επίπεδο ,ενώ όταν ανυψώνεται στον κύβο της (2³) προβάλλει το επίπεδο σε στερεό. Ανάλογα συμβαίνει και με την σχέση λόγου του κέντρου-σημείου προς την ακτίνα, τον κύκλο και την σφαίρα, με την διαφορά ότι η καμπύλη αποτελεί στρεβλωμένη οπτική της ευθείας που περιστρέφεται. Ενώ το αρχικό νοερό σημείο είναι έν, η ουσία του διαχέεται αναγόμενη στο άπειρο κατά την ακολουθία της ανυψωμένης στον εαυτό της δυάδας, η οποία ωστόσο αποτελεί ενάδα του ενός αφού το όντως όν (πυραμίδα) διαφέρει από το μεταβλητό όν το οποίο μετέχει στην πρόοδο και την επιστροφή (κώνος) κι εφόσον το σημείο Α διακρίνεται από το σημείο Δ.




Προτεινόμενη βιβλιογραφία:
Πρόκλος "στοιχείωσις θεολογική"
Πρόκλος "στοιχείωσις φυσική"
Αριστοτέλης "Μετά τα Φυσικά"
Αριστοτέλης "Φυσικά"
Αριστοτέλης "Περί γενέσεως και φθοράς"
Πλάτων "Τίμαιος"
Πλάτων"Πολιτεία"
Πλάτων "Παρμενίδης"
Πλάτων "Φαίδρος"
Πλάτων "Φαίδων"
Πλούταρχος "Συμποσιακά"
Πλούταρχος "Εις τίμαιον ψυχογονία"
Πλούταρχος "Είς τίμαιον ψυχογονία - επιτομή"
Πλούταρχος "πλατωνικά ζητήματα"
Πλούταρχος "Περί του ΕΙ του εν Δελφοίς"
Πλούταρχος "Περί του Σωκράτους δαιμονίου"
Ηράκλειτος "Αποσπάσματα"
Παρμενίδης "Αποσπάσματα"
Εμπεδοκλής "Περί φύσεως"
Εμπεδοκλής "Καθαρμοί"
Αριστόξενος Ταραντινός "Αποσπάσματα περί αρμονικής"
Αρχύτας ο Πυθαγόρειος "Αποσπάσματα"
Επίκουρος "προς Ηρόδοτον επιστολή"
_________________
ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ, ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.

[ΚΛΕΙΔΟΚΡΑΤΩΡ]

Μεγάλο κόπο έκανες, άνθρωπέ μου, αλλά δεν κατάλαβα τι αποδεικνύεις, μπορείς να μου πεις τι λές;
_________________
Όλοι μαζί μπορούμε.
Αγοράζουμε ελληνικά προϊόντα, προϊόντα που ο κωδικός τους αρχίζει με 520.

[Bugman]

Το βασικότερο λάθος μια λογικής ανάλυσης περί κόσμου είναι ότι αυτή πρέπει να "αποτυπώνει" τον κόσμο πριν φθάσουμε στην αποτύπωση, ενώ θα έπρεπε να διερωτηθούμε πρώτα αν ο κόσμος δύναται να αποτυπωθεί λογικά! Αν δεν γίνεται τότε κάθε κόπος να το κάνουμε πάει χαμένος. Αν πάλι γίνεται τότε πρέπει αυτή η λογική αναπαράσταση να περιέχει μια ικανή συνθήκη που να δείχνει ότι είναι δυνατή η αναπαράσταση.

Για παράδειγμα ας δούμε ένα μικροσύμπαν...ένα δοχείο νερού. Το δοχείο έχει σχήμα κύβου και οι πέντε πλευρές του είναι υπαρκτές, έχουν ύλη, ενώ η μια πλευρά του αν και νοητή είναι ανύπαρκτη, δεν έχει ουσία ή ύλη. Στο παράδειγμά μας έχουμε γεμάτο το δοχείο με νερό. Ως μικροσύμοπαν δεχόμαστε ότι είναι παρατηρήσιμο από παρατηρητές σαν και μας. Το συμπέρασμα που βγαίνει από την παρατήρηση είναι ότι το νερό παραμένει μέσα στο κύβο-δοχείο. Εδώ μπορούμε να κάνουμε υποθέσεις για το γιατί παραμένει το νερό στο κύβο και να δώσουμε μια λογική αναπαράσταση. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι η ακρίβεια των πλευρών του κύβου είναι το αίτιο που κρατάει το νερό στη θέση του! Μια άλλη υπόθεση είναι ότι η νοητή πλευρά μπορεί να μην έχει ύλη αλλά έχει έναν αιθέρα που δεν επιτρέπει να φύγει το νερό. Μια άλλη υπόθεση είναι ότι το νερό βρίσκεται σε μια ηρεμία άλλα δεν έχει καμία δυνατότητα να ενεργήσει για την φυγή του από το δοχείο. Πολλές οι λογικές υποθέσεις. Όμως το παράδειγμα αυτό έχει ένα σφάλμα. Αποτυπώνει χαρακτηριστικά στο μυαλό ενός παρατηρητή που είναι υποσύνολο πολλών άλλων χαρακτηριστικών και του προσδίδει τόση αφηρημένη έννοια που σχεδόν σκοπίμως του κάνει "αδύνατο" να έχει μια λογική αναπαράσταση. Ο παρατηρητής γνωρίζει ότι υπάρχει βαρύτητα, γνωρίζει μηχανική ρευστών, γνωρίζει ότι τα υγρά για να βγουν από ένα δοχείο χρειάζονται ενέργεια. Δηλαδή ο παρατηρητής γνωρίζει ότι το μικροσύμπαν δεν είναι "αυτόνομο", αλλά υπόκειται σε νόμους έξω από αυτό. Έτσι η όποια λογική εξήγηση θα έχει βάση εφόσον εξυπηρετεί τους σκοπούς του παρατηρητή και όχι από την ίδια προς εξέταση δομή.

Ομοίως λοιπόν εξετάζοντας το σύμπαν...μέσα από το σύμπαν και όχι έξω από αυτό ανακαλύπτουμε με τα χρόνια δυνάμεις και συνθήκες που διαμορφώνουν μια γειτονιά και όχι το όλο σύμπαν και υποθέτουμε το εύρος αυτών, αλλά δεν το παρατηρούμε. Η όποια παρατήρησή μας έχει να κάνει με το βαθμό που μας εξυπηρετεί. Η ανάγνωση της εξυπηρέτησής μας, δεν συνεπάγεται και την λογική αποτύπωση του σύμπαντος στο οποίο αυτή πραγματώνεται. Μάλιστα όσο η έννοια της εξυπηρέτησης θα αλλάζει, τόσο θα αλλάζει και η ελάχιστη λογική αποτύπωση που θα έχουμε για το σύμπαν. Για παράδειγμα σήμερα μιλάμε για σπιν και ατομικά τροχιακά, για στάθμες ενέργειας, ενώ κάποτε μίλαγαν για άτομα, για μικρά κομμάτια ύλης. Καμία σχέση η μια αποτύπωση από την άλλη, πλην μιας...ότι και τα παλιά όσο και τα καινούργια στην εποχή τους εξυπηρετούσαν.

Να λοιπόν που ο ΚΛΕΙΔΟΚΡΑΤΟΡ λέει "τι αποδεικνύεις", δηλαδή τι εξυπηρετεί αυτή η λογική αποτύπωση του κόσμου (δεν τη θεωρώ παράλογη...στηρίζεται σε μια ακολουθία σκέψεων...στη πολιτική θα ήταν σαν υπουργείο άνευ χαρτοφυλακίου, υπάρχει μεν αλλά μόνο για τα λόγια...).
_________________
Σκορπίστε γνώση, μαζέψτε χαρά!

Η γνώση δεν μπορεί να πουληθεί: Γιατί ενώ κάθε εμπόρευμα μπορεί να επιστραφεί, η γνώση δεν μπορεί να επιστραφεί!