ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

[prekarios]

ας γραψει ο καθενας αγαπημενα του ποιηματα.

[prekarios]

ΡΟΥΝΤΙΑΡΤ ΚΙΠΛΙΝΓΚ
Αν μπορείς …..

Αν μπορείς στην πλάση τούτη να περιφρονείς τα πλούτη
Κι αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό
Αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία
Κι αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίσεις το καλό
Αν μπορείς με μια να παίξεις κάθε τι που έχεις κερδίσει
Στην καταστροφή ν΄αντέξεις και να δώσεις κάποια λύση
Αν μπορείς να υποτάξεις πνεύμα σώμα και καρδιά
Αν μπορείς όταν σε βρίζουν να μην βγάζεις τσιμουδιά
Αν μπορείς στην καταιγίδα να μην χάνεις την ελπίδα
Και αν μπορείς να συγχωρήσεις όταν σε έχουν αδικήσει
Αν μπορέσεις το όνειρό σου να μη γίνει ο όλεθρός σου
Κι αν μπορέσεις να αγαπήσεις όσους σ’ έχουνε μισήσει
Αν μπορείς να είσαι ο ίδιος στη χαρά και στην οδύνη
αν η πίστη στη ψυχή σου μπρος σε τίποτα δε σβήνει
αν μιλώντας με τα πλήθη τη συνείδηση δε χάνεις
αν μπορέσεις να χωνέψεις πώς μια μέρα θα πεθάνεις
αν ποτέ δε σε μεθύσει του θριάμβου το κρασί
αν στα ψέματα των άλλων δε λες ψέματα κι εσύ
αν μπορείς να μη θυμώνεις αλλά μήτε και να κλαις
όταν άδικα σου λένε πως εσύ μονάχα φταις
αν μπορείς με ηρεμία δίχως ή δυσφορία
και τα ίδια σου τα λόγια να τα ακούς παραλλαγμένα
αν μπορείς κάθε λεπτό σου να ‘ναι μία δημιουργία
και ποτέ σου να μη μένεις με τα χέρια σταυρωμένα
αν οι φίλοι κι οι εχθροί σου δε μπορούν να σε πληγώσουν
αν οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δε σου σηκώνουν
αν τους πάντες λογαριάζεις , μα …κανέναν χωριστά
αν μπορέσεις να φυλάξεις και τα ξένα μυστικά
Ε!!! ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΤΟΤΕ …
Θα μπορέσεις να απολαύσεις όπως πρέπει τη ζωή σου
Θα ‘σαι άνθρωπος ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ, ΚΑΙ ΟΛΗ Η ΓΗ ΘΑ΄ ΝΑΙ
ΔΙΚΗ ΣΟΥ!!!!

[prekarios]

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ' τις σφαίρες
μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου θα ' ναι μια πετριά
στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.
Κάθε χειρονομία σου θα 'ναι
για να γκρεμίζει την αδικία.
Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις,
ούτε στιγμή να ξεχαστείς.
Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.
Μια στιγμή αν ξεχαστείς,
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται
στη δίνη του πολέμου,
έτσι και σταματήσεις
για μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα
θα γίνουν στάχτη απ' τις φωτιές.
Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις
για να ζήσουν οι άλλοι.
Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι
ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι
μπρος στα ντουφέκια!

[skeptomenh gynaika]

"Σε χωρα μακρινή και αρυτίδωτη τώρα πορεύομαι.
Τώρα μ’ ακολουθούν κορίτσια κυανά
κι αλογάκια πέτρινα
με τον τροχίσκο του ήλιου στο πλατύ μέτωπο.
Γενεές μυρτιάς μ΄ αναγνωρίζουν

από τότε που έτρεμα στο τέμπλο του νερού,
άγιος, άγιος, φωνάζοντας.
Ο νικήσαντας τον Άδη και τον Έρωτα σώσαντας,
αυτός ο Πρίγκιπας των Κρίνων."

Οδυσσεας Ελλυτης
_________________
Σημειο+Ευθεια=Ερωτας

[Chaos]

Έζρα Πάουντ, Περσονάε
"Φραντσέσκα"

Ήρθες μέσα απ' τη νύχτα
κι είχες λουλούδια στα χέρια σου.
Τώρα θα βγεις απ' τη σύγχυση των ανθρώπων,
απ' το θόρυβο της ομιλίας για σένα.
Εγώ που σ' έχω δει ανάμεσα στ' αρχέγονα πράγματα
θύμωνα όταν πρόφεραν τ' όνομά σου
σε κοινά μέρη.
Άμποτε τα δροσερά ποτάμια να κατάκλυζαν το μυαλό μου
κι ο κόσμος να στέγνωνε σαν ξερόφυλλο
ή σαν φλούδι πικραλλίδας και να το σάρωνε ο άνεμος
για να μπορέσω να σε βρω πάλι.
Μόνος.

_________________
Ψάχτης, Ξερόλας, Ανακατωσούρας, Καλότροπος, Κακόψυχος...
http://chaos-excavations.blogspot.com/

[skeptomenh gynaika]

Ti είναι η πατρίδα μας; Μην είν' οι κάμποι;
Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;
Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι
και κάθε χώρα της με τα χωριά;
κάθε νησάκι της που αχνά προβάλλει;
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;
Μην είναι τάχατε τα ερειπωμένα
αρχαία μνημεία της χρυσή στολή
που η τέχνη εφόρεσε και το καθένα
μια δόξα αθάνατη αντιλαλεί;
Ολα πατρίδα μας! κι αυτά κι εκείνα,
και κάτι πού 'χουμε μες την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα
και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!

Ιωάννης Πολέμης (1862-1924)

[opyrgos]

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ

...Εγώ, Οδυσσέα
τον ουρανό τον είδα
απ' την κορυφή της Γκιώνας, απ' τα ψηλά αετώματα
κι από τα δημόσια ουρητήρια της πλατείας Ομονοίας.
Αυτό δε λέει πως δε σ' αγαπώ. Πως δεν είμαι χτυπημένη...

[pol]

Στα ίχνη της ποίησης


Στο σπήλαιο των ατόφιων ψιθυρισμών
κρατάς δισκοπότηρο ξέχειλα γεμάτο
πλημμυρίδα είσαι, εσένα διψούν
ακοές ψηλαφητές ίσαμε του έρωτα το μουρμουρητό
γλαφυρή έκρηξη τρυφερών στοιχείων αφανών

ωσάν πάλκο εξοχής με το σπόρο
να κουρδίζει τις χωμάτινες χορδές του
στης άνοιξης τις νότες τον ύμνο να πετύχει
και δρόμους μουσικούς κατάλληλους
όλο να ξεφαντώσει το σκάσιμο ζωής.

Στο σπήλαιο των ατόφιων ψιθυρισμών
γαλάζιο κρατήρα θεραπεύεις στους επισκέπτες της στοργής
σα μωράκια τους δέχεσαι σαν αρχόντους τους φιλεύεις
το νέκταρ σου πιό χαρά απ' τους φιλέορτους
πιό θλίψη απ' τις οδύνες
κι ουρανεύεις ηδονές ακόμη κι όταν στους μακρυνούς πόλους
μαύρα σύννεφα ξεψυχάνε τον τελευταίο θάνατο
ζωή στις περπατημένες οράσεις τυφλών ξαναγεννημένων.

Κρατάς δισκοπότηρο ξέχειλα γεμάτο
με χέρια ιερά σ' αχειροποίητη παστάδα να προσφέρεις
την έντιμη αιώνια πρώτη σου στιγμή στο αντάμωμα
με της ψυχής σου ταιριαστό καλλιεργητή που ερωτευμένος
καίγετε να σου φορέσει ανθοστέφανο πλεγμένο
από εικοσιτέσσερα βοτάνια που την ύπαρξη υμνούν
και με το λάδι τους πριν ξαπλώσετε
στο ερωτικό κρεβάτι το ραντίζει.

Πλημμυρίδα είσαι, εσένα διψούν
φρέσκα αυλάκια που οδηγούν στου έρωτα τ' απέραντα λιβάδια
ίδια κι όλη μέθη ανοιξιάτικης πνοής που αφοσιώνει τη χαρά
στα χρώματα ανθών νερών πουλιών και πεταλούδων
κάτω απ' το βλέμμα ιεροφάντη ήλιου που γνέφει έναρξη χορού
σ' ακοές ψηλαφητές ίσαμε του έρωτα το μουρμουρητό
ίσαμε του έρωτα το μουρμουρητό
στις ψηλαφητές ακοές μας.

Γλαφυρή έκρηξη τρυφερών στοιχείων αφανών
σ' αγαπώ! γιατί μου δίνεις...
σ' αγαπώ! γιατί μου δίνεις ταυτότητα...
σ' αγαπώ! γιατί μου δίνεις ταυτότητα χωρίς κατηγορία...
χωρίς κατηγορία οξύνοων φιλοσόφων
που διακρίνουν τις εποχές των ουρανών.
(ευτυχώς οι αφιλοσόφιτοι δεν σε αγάπησαν)
Σ' αγαπώ επειδή μ' ελευθερώνεις
κοντά σου άφοβα μπορώ να είμαι ειλικρινής
μου χαρίζεις την ελευθερία της ειλικρίνειας
αληθινή! εσύ, σαν τον έρωτα των παραμυθιών
και την αγαπημένη αφοσίωση των πριγκιπισσών.

Ωσάν πάλκο εξοχής με το σπόρο
μεταμορφωμένο καλλιτέχνη λαξευτή
σε μιά γεύση επανάστασης στο μέσο
του χωρισμένου των παιδικών χρόνων αγαπημένου τόπου
σε κάτοικους του χωριού της άνω και μετά την άνω εποχή,
στο μέσο, να επαναστατεί την άνθιση της ένωσης
τραγουδώντας: σας υιοθετώ την άνοιξη να γίνετε καλοκαίρι...
σας υιοθετώ την άνοιξη να γίνητε καλοκαίρι!

Κι όμως! Βλέπετε! Βλέπετε! Ένας σπόρος...
Να κουρδίζει τις χωμάτινες χορδές του
στης άνοιξης τις νότες τον ύμνο να πετύχει
κι απορείτε, ποιόν άραγε ύμνο εμείς ξεχάσαμε
ποια γνώση στα βαθειά του ποταμού της λήθης χάσαμε!
μήπως κάποιου ζωντανού Θεού το άρμα πετάξαμε!
και δεν βρίσκουμε δρόμους μουσικούς κατάλληλους
μέσα του όλο να ξεφαντώσουμε το σκάσιμο ζωής...

Ζωή! Ζωή! Ζωή!
Αργά θα είναι όταν σε γνωρίσω και μόνο αυτό γνωρίζω!
Κρυμμένη στα ενδώτερα εσύ
μετά τα τέλη της ταπεινοσύνης
και στις αρχές της ποίησης!


Γιώργος Πολίδης
_________________

Αλήθεια είναι η κατά Θεόν αίσθησις

[skeptomenh gynaika]

Ευαισθησια,ευαισθησια,ευαισθησια...
Ποση απλοτητα να υπαρχει αραγε μεσα στους φλοιους;
Και αναρωτιεμαι..
Σε ποιον αραγε να ταξιδευει μεσα,αυτος ο εδω ο φειλος;...

[skeptomenh gynaika]

...

[Chaos]

[opyrgos]

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ για τον φίλο Chaos που του αρέσει να θυμάται:

...
ΔΕ ΜΕΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ Σ' ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΟΛΗ!
.......................................................
ΔΕ ΜΕΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;

Τί έγινε και φύγανε οι κάτοικοί της βιαστικά
και αφήσανε τις πόρτες ανοιχτές
τα φώτα αναμμένα...
Τυφλά μεγάλα πουλιά συγκρούονται
μ' ανοιγμένα φτερά
βαθιά τρομαγμένα
Η θάλασσα μπαίνει στην πόλη
μεθοδικά βουλιάζει τη στεριά
ένα καράβι με όρνια λεπρά
πλέει απ' τις πόρτες
ξανοίγεται αργά... αργά...
ΑΡΓΑ
Τα παιδικά μου χρόνια
άκαμπτα παιδιά ξυλιασμένα
τα ξεθάβει ένας κίτρινος σκύλος
συνέχεια τα γυρνάει σε μένα

...ΑΝΕΒΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΝΕΡΑ
τα χέρια μου σταυρώνουνε μόνα τους
σαν πεθαμΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΔΩ;
......................................................
κανένας;
κανένας;
...

[aρxιtοfιl]

Ένας μεγάλος ουρανός γεμάτος χελιδόνια
τεράστιες αίθουσες δωρικές κολόνες
τα πεινασμένα τα φαντάσματα
καθισμένα σε καρέκλες στις γωνιές
να κλαίνε
τα δωμάτια με τα νεκρά πουλιά
ο Αίγιστος το δίχτυ ο Κώστας
ο Κώστας ο ψαράς ο πονεμένος
ένα δωμάτιο γεμάτο τούλια πολύχρωμα που ανεμίζουνε
νεράτζια σπάνε τα τζάμια στα παράθυρα
και μπαίνουν μέσα
ο Κώστας σκοτωμένος
ο Ορέστης σκοτωμένος
ο Αλέξης σκοτωμένος
σπάνε τις αλυσίδες στα παράθυρα
και μπαίνουν μέσα
ο Κώστας ο Ορέστης ο Αλέξης
άλλοι γυρίζουνε στους δρόμους από το πανηγύρι
με φώτα με σημαίες με δέντρα
φωνάζουν τη Μαρία να κατέβει κάτω
φωνάζουν τη Μαρία να κατέβει από τον Ουρανό
τ' άλογα του Αχιλλέα πετούν στον ουρανό
βολίδες συνοδεύουν το πέταμά τους
ο ήλιος κατρακυλάει από λόφο σε λόφο
και το φεγγάρι είναι ένα πράσινο φανάρι
γεμάτο οινόπνευμα
τότε νυχτώνει η σιωπή στους δρόμους
και βγαίνει ο τυφλός με το μπαστούνι του
παιδιά τον ακολουθούν στις μύτες των ποδιών
δεν είναι ο Οιδίποδας
είναι ο Ηλίας της λαχαναγοράς
παίζει μιαν εξαντλητική θανάσιμη φλογέρα
είναι ο νεκρός Ηλίας της λαχαναγοράς


Μ.Σαχτούρης

[Dragina]

ΑΡΓΟΠΕΘΑΙΝΕΙ ( ποιημα του Χιλιανου ποιητη Παμπλο Νερουντα αποδοση στα ελληνικα απο ιταλικη δημοσιευση του Βασ Χατζηγιαννη )


Αργοπεθαινει οποιος γινεται σκλαβος της συνηθειας
επαναλαμβανοντας καθε μερα τις ιδιες διαδρομες
οποιος δεν αλλαζει περπατησια ,
οποιος δεν διακινδυνευει και δεν αλλαζει χρωμα στα ρουχα του
οποιος δεν μιλα σε οποιον δεν γνωριζει .

Αργοπεθαινει οποιος αποφευγει ενα παθος
οποιος προτιμα το μαυρο απο το ασπρο και τα διαλυτικα σημεια στο ι
αντι ενος συνολου συγκινησεων που κανουν τα ματια να λαμπουν
που μετατρεπουν ενα χασμουρητο σε ενα χαμογελο
που κανουν την καρδια να χτυπα στο λαθος και στο συναισθημα

Αργοπεθαινει οποιος δεν αναποδογυριζει το τραπεζι
οποιος δεν ειναι ευτυχισμενος στη δουλεια του
οποιος δεν διακινδυνευει τη βεβαιοτητα για την αβεβαιοτητα
για να κυνηγησει ενα ονειρο
οποιος δεν επιτρεπει στον εαυτο του τουλαχιστον μια φορα στη ζωη του να αποφυγει τις εχεφρονες συμβουλες

Αργοπεθαινει οποιος δεν ταξιδευει
οποιος δεν διαβαζει , οποιος δεν ακουει μουσικη
οποιος δεν βρισκει σαγηνη στον εαυτο του

Αργοπεθαινει οποιος καταστρεφει τον ερωτα του
οποιος δεν επιτρεπει να τον βοηθησουν
οποιος περναει τις μερες του παραπονουμενος για την τυχη του
η για την ασταματητη βροχη

Αργοπεθαινει οποιος εγκαταλειπει μια ιδεα του πριν την αρχισει
οποιος δεν ρωτα για πραγματα που δεν γνωριζει

Αποφευγουμε τον θανατο σε μικρες δοσεις
οταν θυμομαστε παντοτε οτι για να εισαι ζωντανος
χρειαζεται μια προσπαθεια πολυ μεγαλυτερη
απο το απλο γεγονος της αναπνοης

[antanion]

ΒΑΘΙΑ ΤΗ ΝΥΧΤΑ…

Βαθιά τη νύχτα, τα µεσάνυχτα,
µε τ’ ανοιχτά φτερά του ονείρου,
πετά η ψυχή µου, σκλάβα ελεύθερη,
στους µυστικούς κόσµους του Απείρου¨

τη νύχτα βλέπει όλα τ’ αθώρητα
που απόκρυβεν η πλάνα η µέρα¨
τη νύχτ’ ακούει όλα τ’ ανάκουστα
στον ατρικύμιστον αέρα.

Βλέπει των τάφων τα φαντάσµατα
και τα λευκά στοιχειά των κάστρων,
κι ακούει των δέντρων το µεγάλωµα
και το περπάτηµα των άστρων.

Δροσίνης Γεώργιος