ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

[Γιώργος Πολίδης]

Έρωτας είναι...

Αυγινό φως η ημερότητα του έρωτα, στις ψυχές παντόγνωστα
μονοπάτια ζωγραφίζει σαν τον θεραπευτή, που την ποθητή ία-
ση δωρίζει σε χρέη αγάπης. Στο άγγιγμα με τ' ακροδάχτυλα
της όσφρησης στα κρίνα η δροσιά του γεμίζει με χαραυγή τον
τόπο των εμπνεύσεων στη χώρα των ανθρώπων. Ο έρωτας εί-
ναι οι σιωπηλοί ήχοι της φύσης που καλεί να γνωρίσουμε τη ζωή.
Οι πολύχρωμοι ανοιξιάτικη ανθοί απλωμένοι στα λιβάδια της πλ-
άσης η γλώσσα της, λίγα από τα λόγια που καλούν εμπιστευτικά
να τρυγίσουμε στους ήχους της απολαυστικούς καρπούς θαλπο-
ζωής.

Πανάχραντος στα ξίφη της πεζότητας ακουμπά στα λαμπερά χρ-
ώματα του παγονιού τη στιγμή των πόνων του Γολγοθά. Η θέλ-
ηση της ζωής σταματά στο απάνδεκτα των εποχών της πλάσης.
Ο έρωτας είναι συγκατάβαση στους καρπούς των εποχών, αγάπη
στη σπορά και στο θέρος, στο κλάδεμα και στον τρύγο. Μία στιγμή
αιωνιότητας σπόρος του έρωτα. Και η πλάση γη Άγνωστης Αγαπη-
μένης που καλλιέργεια ποθεί.

Στο χαμόγελο των παιδιών ο περιηγητής των αιώνων την περίτεχνη
ζωγραφιά ιχνηλατεί και στο γέλιο τους τον ύμνο της φύσης για τον
έρωτα σαν άλλες φωνηδίες πουλιών αποκωδικοποιεί. Εραστής της
σοφίας είναι αυτός που επέλεξε τους εκλεκτικότερους καρπούς στη
ζήση. Χαρμολύπη στα ρουθούνια του οι κατακτήσεις. Χαρμοσύνη
τα βασίλεια της ύπαρξης μα στη χώρα των ανθρώπων άπλετη η λύπη
τρομαγμένων πουλιών απ' τη χαμέρπεια ζαλισμένων ανόητων κουρ-
σάρων. Ιερέας μυστικού θεού ο έρωτας, στη στιγμή της πλάσης μιά
στιγμή προσθέτει ακόμη. Έρωτας είναι η ιεροσύνη της ύπαρξης. Κι
ο ποιητής ένας πιστός υπηρέτης της απλά.

Τι είναι έρωτας; Η ιεροσύνη της ελευθερίας.
Τι είναι έρωτας; Μύηση στο φώς.
Τι είναι έρωτας; Το χαμόγελο του παιδιού ζωγραφισμένο απ' τα χέ-
ρια της πλάσης.

Τι είναι έρωτας; Ο πολεμιστής της πλάσης που
στό 'να χέρι το ζύγη κρατά
και στ' άλλο το ξίφος ψηλά.

Η σύνδεση των κόσμων κάτω από την αρμονική ιερουργία της πλάσης,
ο ανθός που λαμπυρίζει τον ήλιο, η πλούσια γύρη κολλημένη στα πόδια
και στο φτέρωμα της μελισσούλας, έρωτας είναι. Το μυστικό πρόσωπο
της άγνωστης αγαπημένης έρωτας είναι.

Έρωτας είναι...


(από το ποίημα "Εσωδρόμια")

[Γιώργος Πολίδης]

ΕΥΧΗ


Νίψης συνειδώς την ανάγκη δως μοι, Κύριε
ίνα ίδωντος των λόγων σου σωτήριο αληθές
οδηγήσω με εις γαλήνιας αγκάλης σου
τη λύτρωση.

[Γιώργος Πολίδης]

Η βιάση


Βιαστικό το ταξίδι, τρέχει η αμαξοστοιχία
λες και τό 'βαλε σκοπό της, έτσι δείχνει
το τέρμα θέλει να φτάσει, να το δει, να το αγγίξει
η αγέρωχη ετούτη η βιάση

απ' όλα είναι φορτωμένη, γεμάτη είναι
κάθε λογής πραγμάτιες, ζωντανά, ανθρώπους
και σε μια γωνιά, κάπου 'κει κοντά
ένας ήχος, εσύ, σε βλέπω, δάκρυα
και η ζάλη, η ζάλη τού πόνου αντάμα,
εκεί κοντά, δεν απομακρύνεται
λες τάχα να φοβάται μη σε χάσει

αγαπά κι αυτός, πόνος είναι μα
δεν το κρύβη, το λέει, δεν έχω άλλο
να σου δώσω
εγώ είμαι ο πόνος, μα αγαπώ κι εγώ
τον ήχο αυτό τον κιθαρίσιο, δεν το βλέπεις

πότε, μα πότε θα φτάσουμε στη στάση
τα ζωντανά χρειάζονται τροφή, νερό
οι άνθρωποι λίγο αέρα σιγανό, γιατί τέτοια βιάση
κι εγώ τον ήχο, τον κιθαρίσιο ήχο
στης νοσταλγίας τον καημό, στου πόνου την αγάπη

όλα τά 'χει η αμαξοστοιχία πάνω της
κόσμος μικρός, τρέχει κι αυτός
μα έχει χάσει την στάση, την προσπέρασε
μαγεμένος μεσ' τη βιάση, για να φτάσει
να 'δεί και ν' αγγίξει αυτά, που και σε μια στάση
μπορεί να ζήσει.

[Γιώργος Πολίδης]

Προσωπικό Δόγμα



Μεσ' του βίου των αστοχιών τη ζάλη
και την μέθη των χαρών
στις οδούς της πρώτης Εύας και τα βάρη του Αδάμ
τόπος βρέθηκε γαλήνης, στη θυσία του Αβραάμ.

Ποια ελευθερία είναι αυτή που μπορεί να οδηγήσει
στην μακαριότητα της Ιστορίας; Ποιος φωτισμός
είναι ικανός να σβήσει και το πιο πυκνό σκοτάδι;
Ποια φορεσιά θα ζεστάνει το πιο βαρύ ψύχος
στην καρδιά και ποια βήματα στους καύσωνες
της ερημιάς σε όαση θα μας βγάλουν;

Ω! Ελευθεροφροσύνη! Εσύ που πηγάζεις από την
συνέπεια του Προσωπικού Δόγματος στη σύγκλιση
με το Δόγμα του Υιού του Ανθρώπου!

Πάροικος εγώ σε δουλικό αέναο παρόν
την πύλη της Ελευθερίας που Μετάνοια τη λένε
δεν ετόλμησα με πείσμα να διαβώ,
παντοτινά εξόριστος απ' την Πατρίδα πια,
που χώρα της Αγάπης ονομάζουν.

[Γιώργος Πολίδης]

ΤΑ ΠΟΡΤΡΕΤΑ


Τα πορτρέτα που έχω στο σπίτι μου
θέλω να τραβούν όλο του ήλιου το φως
γι' αυτό τα κρέμασα στους τείχους ανάποδα.

Όταν νυχτώνει φωτίζουν το χώρο
πάνω στα ίδια καρφιά που είναι πιασμένα
καίνε λυχναράκια με πορφύρα δεμένα.

Στα πορτρέτα τα πρόσωπα είναι δικά μου
ζωές πολλές έκανα μέσα στον κόσμο γλυκιά μου
αγρότης επίσκοπος βιομήχανος βασιλιάς
μα πάντοτε έλειπα σαν κατσαπλιάς.

Κι αν γκρεμίσει το σπίτι
που τα πορτρέτα κρατά
δυνατά να φωνάξεις γλυκιά μου
ασήμαντο πρόσωπο ήταν σ΄ αυτά.

[vag_el]

Eχεις θαρρω ,πλουτο ψυχικο
_________________
ανθάκια μου χλωμά,
που σας επήραν σε
κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν,

Κώστας Καρυωτάκης

[epiktitos]

Ιωνικόν

Γιατί τα σπάσαμε τ' αγάλματά των,
γιατί τους διώξαμε απ' τους ναούς των,
διόλου δεν πέθαναν γι' αυτό οι θεοί.
Ω γη της Ιωνίας, σένα αγαπούν ακόμη,
σένα η ψυχές των ενθυμούνται ακόμη.
Σαν ξημερώνει επάνω σου πρωί αυγουστιάτικο
την ατμοσφαίρα σου περνά σφρίγος απ' την ζωή των·
και κάποτ' αιθέρια εφηβική μορφή,
αόριστη, με διάβα γρήγορο,
επάνω από τους λόφους σου περνά.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Ενα απο τα φιλοσοφικα του ποιηματα
_________________
//Ο ΣΟΦΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΡΦΩΜΕΝΟΣ,Ο ΜΟΡΦΩΜΕΝΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΟΦΟΣ//
//ΑΣΤΟΧΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΩΔΗ .
ΟΙ ΕΠΑΙΝΟΙ ΓΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΑ ΙΔΕΩΔΗ //
Ω ύβρις, ύβρις! Μελετών το άπειρον
εχάραξα παν αίσθημα διάπυρον
πάσαν μου την καρδίαν εις τον πάπυρον
τούτον...»

[vag_el]

''Γίνε σπόρος να μουσκέψω τη νοσταλγία να χο-
ρτάσω καρπό αυτούς που δεν παραπονέθηκαν
ποτέ''



λες καποια πραγματα ορισμενες φορες

που θα με κανουν να μην παραπονιεμαι.
_________________
ανθάκια μου χλωμά,
που σας επήραν σε
κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν,

Κώστας Καρυωτάκης

[Γιώργος Πολίδης]

Το κάλεσμα



Το κάλεσμά σου αυτό, νάμα ζωής
ξεδίψασμα σωτήριο
στη στέγνα των χειλών μου, Άγνωστη Ψυχή Αγαπημένη
κι πρωινή η καταχνιά, με απαλότητα το πάπλωμά της έστρωσε
ολούθε λες και θέλει, με τη δροσιά της' τον κόσμο ν' αγαπήσει
να τον χαιρετίσει, και' μιας αγγαλιάς ξαποστασιά αθώα να δωρίσει.

Ξαπολώντας άμαξα, φορτωμένη με κάθε λογής φορτίο
δεν ξεχνά σε τούτο το ταξίδι,
τον χειμωνανθό, που μόνος του στάθηκε, δυνατός' μεσ' όλο τ' αγιάζι
με τ' ασταφτερό μαβή του χρώμα, την πλάση ολάκερη ν' αλλάξη
και τον χιονιά' σαν άλλος πανδαμάτωρ, ελπίδα' τις νιφάδες του να πλέξει,
κόμπους λευκά μεταξένιους ασημένιας απέραντης κλωστής
νηφικό της Πλάσης πανδαισίας ερωτικής.

Στην αθωότητα ετούτη ακολουθεί, κάρπιζμα 'νεμώνας πολύχρωμης γενιάς
Νοιξιάτικα νερά αναζητώ
η πανδαισία η 'ρωτική τα χείλη μου 'χει στεγνώσει
εύκολα θε να τα βρω' αρκεί τον ξέχωρο αυτόν τον στολισμό πιστά ν' ακολουθήσω
ώσπου να με φέρει στη χούφτα περιέργειας παιδικής
π' ανέμελα στάχυ χρυσαφένιου μεσ' το χέρι του σταριού, σα θάμα αντικρίζει.

[Γιώργος Πολίδης]

Οι συγνώμες




Παρέα θέλησα απόψε, τους νυκτερινούς ξένους,
επισκέπτες της θύμησης.
Μα δεν ήταν ντυμένοι τις στοργές που χάϊδευαν κάποτε
δυό λευκά περιστέρια του έρωτα.

Οι μυρουδιές της χαράς σου την πρώτη μας άνοιξη
είχαν κάνει τα άνθη να πάρουν το χρώμα του γέλιου σου.
μειλίχια το καλοκαίρι τραγουδούσε ο ήλιος μας
όταν το φως του τα μάτια σου στην πλάση αστράφτανε.
και σαν ήρθε η ώρα να γδύσει η ζήση το κορμί μου
απ' την πράσινη φορεσιά που τα χέρια σου πλέξαν
μ' έντυσες με τα καθαρά της καρδιάς σου κρυφά γιορτινά.
οι παγεροί του χειμώνα αέρηδες ποτέ δεν με έκαψαν
ασπίδα είχα της ανάσας την ζέση σου καθώς ψιθύριζαν
μέλι τα μάτια σου.

Η ώρα περνούσε με τους επισκέπτες μου γρήγορα
όταν δίψασαν τα ποτήρια της συγνώμης τους γέμισα
με το καθαρότερο νερό της πλάσης
που σε μια κάμαρα της μνήμης εφύλαξα.
Τα δάκρυα της Μαρίας εκείνης που έναν κόσμο
με Θρίαμβους γέμισε.

Μιλούσαν κι έλεγαν διάφορα
οι επισκέπτες από μακρυά
κι εγώ κοιτούσα παράφορα
τα μνημεία μου που είναι πλέον πικρά.

Τις νοσταλγίες που θα κάνουν τα χρώματ' απ' τ' άνθη
μαστίγιο γι' αυτά που τράβηξες κοντά μου δύσκολα πάθη.
το φως του ήλιου μάεστρος στο φέγγος των άστρων
όταν θα μου λένε για πόνους της ψυχής σου των κάστρων.
κι όταν γεμίζουν τα πόδια μου χρυσοκιτρινοπράσινες
φυλλωσιές, κι αρχίζει να βρέχει
εκείνη θα λέω κλέει, ο πόνος
πάλι στην καρδιά της θα τρέχει.
ο χειμώνας θα είναι γυμνός
κι ο αέρας στο εξής παγερός
δίχως εσένα μάτια μου
που δε σε ζέστανα στα χάδια μου.

[Γιώργος Πολίδης]

ΑΠΟΥΣΙΕΣ



Μέσα στις χρωματιστές ανταύγειες
του ουρανού καθώς η μέρα τη σκυτάλη
παραδίδει στους νυκτερινούς πόθους,
αναζητώ διαφυγή από τους περιορισμούς
της απουσίας σου. Στίφος τα χρώματα
αρμονικά κυλάνε με θλίψη θυμίζοντας
το θανατικό της ψυχής μου που η απουσία σου
φέρνει. Χλωμά τ' αστέρια κι αυτά τη λάμψη σου ψάχνουν.
Όαση των συμπάντων η γη μας, μα η ανάσταση
το άγγιγμα των χειλιών σου στα χείλη μου.


-2-

Το άλγος αρχέγονου φόβου ανεξίτηλο θύμισε
αυτά που δεν ξέρω. Τις νίκες σου θέλεις
ηττώντας εμένα. Και οι φόβοι; Εκείνους
καμιά εξιλέωση δεν τους σηκώνει. Να δοκιμάσουμε τι;
Είναι δυνατόν αυτό που με πόνο αρχίζει να χτίσει κάτι ωραίο;
Ναυάγιο που η τύχη ελπίζει ν' αφήσει κάτι ψηλά.
Δεν θέλω να χάσω τον ήλιο
μα χάνω το φως μου.
Χάνω τη μορφή τη δική σου
σε κάθε ανάσα.


-3-

Πως να σε αγγίξω
που ακόμη δεν γεννήθηκα! Την μήτρα
της χαράς σου ψάχνω μέσα να μπω
τη μορφή σου να πάρω
πριν μου χαθείς και χαθώ. Υποφέρω, το ξέρεις;
Μη μου στερείς το φως σου, πεθαίνω.
Θαλλός στο δέντρο ο θάνατος
καρπίζει μια γλύκα. Και οι πείνες, αχ! αυτές οι πείνες!
δοκιμαστή με κάνουν στον ξεψυχημό της μέρας,
πότε με δάκρυ αναπαυτικά γλυκό
πότε με δάκρυ της απουσίας πικρό.

[Γιώργος Πολίδης]

ΝΕΟΙ ΔΡΟΜΟΙ



-1-

Εκεί που κάποτε αναζητούσε ο ήλιος
δροσοσταλίδες με το φως του να μετρήσει
ξεχασμένες αγάπες στους χαμένους ουρανούς να ανεβάσει
και τον αγέρα με χαρά να τον γεμίσει, εκεί τώρα
μια παρθένα τον αιώνα αναζητά.
Την λύπη να ορφανέψει θέλει
το φεγγάρι με χαμόγελα ζεστά,
και μιά 'γγαλιά να το γητεύσει
και να πει αγαπώ εκστατικά.
Φέρτε όλα νέα να γίνουνε
χέρια, πόδια και φιλιά
νέους δρόμους ν' ανοίγουνε
να φτάσουν στη δική της αγγαλιά.


-2-

Την μέρα μαξιλάρι μ' άνθη να την κάνει
και τη νύχτα με νιότικη φωνή να τραγουδά
για τ' όνειρο που τα γιασεμιά είχαν κάνει
κελαϊδόντας μαζί με τα νυκτερινά πουλιά.

Τα λόγια μορφή κρίνων, ανθοστολισμένης ακοής
να γεμίζουν το φέγγος της θλιμένης μου ψυχής
για τον έρωτα να μουρμουρίζουν σα ρυάκι
που σ' αρχές και δίχως δεν υπάρχει.


-3-

Στης τύχης τον κατήφορο εσπατάλησα την προίκα της πλάσης
τα χρέη μου σε ασθένειες γέμισα στην ποίηση μιας άλλης.
Εάν κατανοούσα τη γλώσσα των νερών θα χτυπούσα με δαμασμό
την βασιλική μοναξιά μου. Τώρα μ' αυτή, το φως να ισιάξω προσπαθώ
σε δικές μου γλάστρες να το καλλιεργήσω επιθυμώ.
Τα ρυάκια στέρεψαν έρωτας ρέει σ' αυτές τις όχθες με την πυκνή χαρά.
Μια κόρη κοντά λούζει με τραγούδι τον άνεμο στα μαλλιά της
ένα ζαρκάδι ακολουθεί τον ήχο στη φωλιά της.
Τοπίο γαληνεμού ξημέρωσε σήμερα ο ήλιος.


-4-

Ορίζοντες τέσσερις κι ένας ακόμη ο ήλιος στην άκρη διάφανων ματιών.
Μια προσευχή καθαρίζει την κορυφογραμμή των εγνοιών.
Μια μελωδία χύνει ήλιο εκεί που τα δάκρυα ξεκούραζαν την νύχτα.
Άφαντη μορφή η προσμονή σου μα οι ελπίδες έκαψαν μια νοσταλγία
γλυκιά σαν μέλι. Μαέστρος τώρα της σιωπής μου τις νότες σε απαλές
καμπύλες ισιάζω. Οι μουσικές αυτές αγαπήθηκαν από τ' άστρα σε
γειτονικές καρδιές. Μαγεία νυχτώνει διάχυτη στους αυλούς της απόστασης.
Και η μουσική είναι μια ευθεία ελευθερία.


-5-

Σ' ένα δασύλλιο με δακαπέντε πλάτανους τα πουλιά κελαϊδούνε
παραπονιάρικο σκοπό στον ήλιο που δεν έλουσε με τ' άσπρα όνειρά του
τα διαμάντια στα μονοπάτια που το φως του ζωγράφισε.


-6-

Νοσταλγία κύλησε η μέρα στη δροσερή χλόη των ονείρων
κι άφησε μιά γραμμή ως την άκρη της θάλασσας
στη γοργόνα που σαν οπτασία έλουζε μια νέα αλήθεια στο κεφάλι της
μια γαλάζια κορδέλα σχημάτισε τα γράμματα: Τι όμορφη πού 'σαι!
Χαμογέλασε πλατιά ο ήλιος στο άκουσμα μ' ελευθερία την κόρη του φώτισε
κι η πλάση τις λευκές πύλες της άνοιξε με νέους ήχους τους ήρωες στεφάνωσε
και ήταν οι ερωτικές κραυγές δυό γλάρων που στο θαύμα της ελευθερίας τους παίζανε.


-7-

Κόσμος. Και Πνεύμα. Κόσμηση Πνευματική.
Αόρατα προστατευμένο από τις εξάρσεις στέμμα.
Κρυφός νομοθέτης. Ήλιος πάνφωτος στους πόνους
και στις λύπες. Οξυγόνο καθαρό στις χαρές.
Πλάση στις αρμονίες. Ξένη στο πύρωμα της μεταρσίωσης
πυρφόρα στης αδικίας τα μελτέμια.
Κόσμος. Και Πνεύμα. Πνευματικός Κόσμος.
Στην αρχή και στο τέλος του Σύμπαντος.
Στο Α και Ω της ανθρώπινης γλώσσας.
Στων αγγέλων τον τόπο της Έμπνευσης.
Στον Έρωτα, των θεών των Ελλήνων.


-8-

Πόσα είναι τα ξενητιμένα όνειρα που επιστρέφοντας στο πρώτο φως τους
κουβαλούνε δύο λύπες! Ορμητικά ποτάμια με θολά νερά,
στης τύχης τα περάσματα στήσατε τ' αγγίστρια με δόλωμα χαρές
να πιάσετε ευτυχίες. Μα οι λευκές γραμμές έχουν την θλίψη μέσα τους
όπως ο πράσινος κορμός της παπαρούνας όπως απρόσμενο ταξίδι σε
αλλότριο κόσμο ιδανικών όπως το θλίμένο φως του φεγγαριού όταν
το φως του χύνει σε καρδιές που δεν άναψαν ήλιο. Και τρεις μπορούν
να γίνουν οι λύπες όταν πέφτοντας τ' αστέρια παρασύρουν και τον
ουρανό στο βυθό του καταράκτη, στον βυθό του πρώτου φωτεινού σκοταδιού.
Είσαι εδώ; Γίνε η πρώτη λάμψη της άνοιξης το πρώτο του ρόδου μπουμπούκι
που τον ήλιο του προσκαλεί να φωτίσει εκείνα που ξέχασε όταν έκλεινε
την επιστροφή του. Είσαι εδώ; Να πλέξεις στεφάνι απ' τους πρώτους πόθους
που μούσκεψαν με δάκρυα και να το καταθέσεις στο μνημείο των χαμένων μας ονείρων.

Κι ο χρόνος δεν θά 'ναι πια δυό ευθύες στους τέσσερις ορίζοντες μα μια παρθενικιά
στιγμή στις αυγές στα δειλινά στα μεσονύκτια στις πρώτες πρωινές ώρες. Θα είναι
λευκή μεταξένια κορδέλα που στολίζει το αεράκι στα μαλλιά σου καθώς μπερδεύονται
με χάρη τα δάχτυλά μου στις αστροφεγγιές σου. Καθώς παρθενικά φιλώ τη γή σου.
Μη ρωτήσεις όμως τ' όνομα μου. Θα έχει χαθεί στα ναυάγια των κατακλυσμών.

[Γιώργος Πολίδης]

Για σένα να είμαι



Όταν αισθάνομαι το κύμα
να δροσίζει τα πόδια σου
θέλω να είμαι ερημικό ακρογυάλι
θάλασσα
εσένα μέσα μου να έχω
μόνο

Αλμύρα νά 'μαι
να μην χορταίνω τη δίψα
των πόθων σου
κοχύλι
σαν αφουγκράζεσαι του έρωτα
έλικους ήχους

Ολόκληρος νησί για 'σένα
τα μελτεμάκια
να σε οδηγούν πάντοτε
στων διακοπών την αγκαλιά μου
κι εκεί ν' αγαπίζουμε
τα λιμάνια των ταξιδιών μας.





Στο σημείο αυτό κλείνω με την δημοσίευση ποιημάτων τα οποία εκφράζουν την προσωπική μου φιλοσοφική ματιά γύρω από τον έρωτα, την ποίηση και γενικότερα την λογοτεχνία, τις ανθρώπινες σχέσεις, την σχέση με τον εαυτό, με την κοινωνία και γενικά με την ζωή.

[vag_el]

..........
_________________
ανθάκια μου χλωμά,
που σας επήραν σε
κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν,

Κώστας Καρυωτάκης

[Θεόδωρος]