Θ.ΒοήθειαςΘ.Βοήθειας   ΑναζήτησηΑναζήτηση   Εγγεγραμμένα μέληΕγγεγραμμένα μέλη   Ομάδες ΧρηστώνΟμάδες Χρηστών  ΕγγραφήΕγγραφή  ΠροφίλΠροφίλ 
Συνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σαςΣυνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σας   ΣύνδεσηΣύνδεση 

Οι "Βελτιωτές" της Ανθρωπότητας
Μετάβαση στη σελίδα Προηγούμενο  1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10  Επόμενο
 
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Φιλοσοφικοί Προβληματισμοί
Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας :: Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας  
Συγγραφέας Μήνυμα
Ouliathis
Πρύτανης


Εγγραφή: 04 Οκτ 2003
Δημοσιεύσεις: 3832
Τόπος: Κύπρος

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Οκτ 25, 2008 11:22 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Το παρακάτω κείμενο σίγουρα θα του άξιζε να μπει σε ξεχωριστό ειδικά γι αυτό θέμα, αλλά ταιριάζει κι εδώ εξίσου καλά αφού δίνει ηχηρή απάντηση στο αν ο άνθρωπος γενικά είναι αυτός που πρέπει να νιώθει πόνο και αγωνία για τον θάνατο ή μάλλον ένας πολύ ιδιαίτερος και συγκεριμένος τύπος όπως υποστήριξα όχι χωρίς λόγο υποθέτω παραπάνω

Καλή ανάγνωση







Το παρακάτω κείμενο αυτό αποτελεί την ιστορική απάντηση του αρχηγού των ινδιάνων Σκουάμις στον Πρόεδρο των ΗΠΑ που ζητά να αγοράσει τη γη της φυλής του.

Αν και γραμμένο το 1855, είναι σήμερα επίκαιρο όσο ποτέ. Η δυσαρμονία του ανθρώπου με τη φύση δεν ήταν ποτέ μεγαλύτερη όσο σήμερα. Η θυσία κάθε αξίας στο κέρδος δεν ήταν ποτέ πιο γενικευμένη. Η περιθωριοποίηση από τη λαίλαπα του δυτικού καπιταλισμού όλων των μη δυτικών τρόπων ζωής και σκέψης, που τόσα έδωσαν στην ανθρωπότητα, δεν ήταν ποτέ πιο αισθητή. Η απάντηση του ινδιάνου αρχηγού Seatle λέει τα διαχρονικός αυτονόητα σε μια εποχή που έγινε κανόνας το παράλογο και ταριχεύτηκε η ελπίδα…

Ο ουρανός που πάντα έχει ένα δάκρυ συμπόνιας για το λαό μου που μας φαίνεται αιώνιος και αμετάβλητος μπορεί τώρα να αλλάξει. σήμερα είναι καθαρός αύριο όμως ίσως σκεπαστεί με σύννεφα. τα λόγια μου είναι σαν τα αστέρια ποτέ δεν αλλάζουν.

ΣΆ αυτά λοιπόν που θα πει ο Σηάτλ μπορεί ο Μεγάλος Λευκός Αρχηγός της Ουάσινγκτον να βασιστεί με σιγουριά. Όπως βασίζεται στις εναλλαγές των εποχώνΟ Μεγάλος Αρχηγός της Ουάσινγκτον μας στέλνει μήνυμα πως θέλει να αγοράσει τη γη μας. Καλοσύνη του, παρΆ όλο που ξέρουμε ότι δεν έχει ανάγκη τη φιλία μας

Την πρότασή του πάντως θα τη σκεφτούμε καλά, γιατί ξέρουμε πως αν δε δεχτούμε ο λευκός θα θελήσει με τα όπλα νΆ αρπάξει τη γη μας.

Ρωτάω όμως : Πώς μπορεί κανείς να πουλά ή να αγοράζει τον ουρανό ή τη ζεστασιά της γης; Η ιδέα μας φαίνεται περίεργη. Επειδή ακριβώς δε μας ανήκουν η δροσιά του αέρα και η διαύγεια του νερού. Πώς λοιπόν είναι δυνατόν να τα αγοράσετε; Πάντως μην ανησυχείτε : Θα πάρουμε την απόφασή μας.Καθετί πάνω σΆ αυτή τη γη είναι ιερό για το λαό μου. Κάθε λαμπερή πευκοβελόνα Κάθε αμμουδερή ακρογιαλιά. Κάθε κομματάκι ομίχλης. Στα σκοτεινά δάση. Κάθε ξέφωτο. Κάθε βούισμα εντόμου. Είναι ιερό. Στη μνήμη του λαού μου

Είμαστε κομμάτι της γης και αυτή πάλι ένα κομμάτι από μας. Οι χυμοί που τρέχουν μέσα στα δέντρα μεταφέρουν τις μνήμες του ερυθρόδερμου ανθρώπου. Τα ευωδιαστά λουλούδια είναι αδελφές μας. Το ελάφι, το άλογο, ο μεγάλος αετός είναι τΆ αδέλφια μας. Οι απότομες, ψηλές κορυφές, τα καταπράσινα λιβάδια, η ζεστασιά του πόνεϊ, ο άνθρωπος, όλα ανήκουν στην ίδια οικογένεια.

Καταλαβαίνει λοιπόν τι μας ζητάει ο Μεγάλος Αρχηγός της Ουάσινγκτον όταν μας παραγγέλνει ότι θέλει νΆ αγοράσει τη γη μας; Γρήγορα θα κατακλύσετε όλη τη χώρα. Ο Μεγάλος Αρχηγός μας παραγγέλνει ότι θα μας εξασφαλίσει ένα μέρος έτσι που να μπορούμε να ζούμε άνετα μεταξύ μας. Όπως ο πατέρας που αποφασίζει για τα παιδιά του

Ξέρουμε ότι ο λευκός δεν καταλαβαίνει τους τρόπους μας. Ένα κομμάτι γης μοιάζει σΆ αυτόν μΆ ένα οποιοδήποτε κομμάτι γιατί είναι ένας ξένος που έρχεται μέσα στη νύχτα και παίρνει ό,τι έχει ανάγκη. Η γη δεν είναι σύντροφός του αλλά εχθρός του. Με την απληστία του θα την καταβροχθίσει και δε θΆ αφήσει πίσω του τίποτα παρά μόνο έρημο.Βρίσκουμε χαρά στα δάση ……

Ίσως να μην το καταλαβαίνετε γιατί οι συνήθειές μας είναι διαφορετικές απΆ τις δικές σας. Το πεντακάθαρο νερό που κυλά στα ρυάκια και στα ποτάμια μεταφέρει στο διάβα του και το αίμα των προγόνων μας. Το μουρμουρητό του είναι η φωνή τους. Κάθε φευγαλέα αντανάκλαση του φωτός πάνω στο διάφανο νερό των λιμνών εξιστορεί γεγονότα και παραδόσεις απΆ τη ζωή του λαού μας. Τα ποτάμια είναι αδέρφια μας. Σβήνουν τη δίψα μας μεταφέρουν τα κανό μας και τρέφουν τα παιδιά μας. Αν σας πουλήσουμε τη γη μας μην ξεχάσετε να μάθετε και στα δικά σας παιδιά πως τα ποτάμια είναι αδέρφια όλων μας.

Δεν καταλαβαίνω. Οι τρόποι μας είναι διαφορετικοί απΆ τους δικούς σας. Η όψη των πόλεών σας κάνει κακό στα μάτια του ερυθρόδερμου. Ο θόρυβος ταράζει τΆ αυτιά μας. Αλλά αυτό μπορεί να συμβαίνει επειδή είμαι ένας άγριος και δεν καταλαβαίνω. Την αδικαιολόγητη απαίτηση νΆ αγοράσετε τη γη μας θα τη σκεφτούμε προσεκτικά.

Αν δεχτούμε θα βάλω ένα όρο : Ο λευκός άνθρωπος θα πρέπει να συμπεριφέρεται στα ζώα σα ναταν αδέρφια του. Είμαι άγριος και δεν καταλαβαίνω γιατί ο λευκός αφήνει πίσω του Χιλιάδες Νεκρά Αγριοβούβαλα πυροβολώντας τα μόνο για το κέφι του μέσα από το σιδερένιο άλογό του που καπνίζει ενώ εμείς δε σκοτώνουμε παρά μόνο για να τραφούμε.Τι είναι ο άνθρωπος χωρίς τα ζώα ; Αν εξαφανίζονταν όλα τα ζώα ο άνθρωπος θα πέθαινε από μεγάλη πνευματική ερημιά. Ό,τι συμβεί στα ζώα θα συμβεί σύντομα και στον άνθρωπο. Ξέρουμε τουλάχιστον αυτό: Η γη δεν ανήκει στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος ανήκει στη γη. Κι ακόμα πως εμείς δε δημιουργήσαμε τον ιστό της ζωής αλλά αποτελούμε μόνο μια ίνα μέσα σΆ αυτόν. Αν προκαλέσουμε κάποια καταστροφή στον ιστό οι συνέπειες θα έρθουν και σε μας τους ίδιους.

Πρέπει να το πάρουμε απόφαση : Η νύχτα και η μέρα δεν μπορούν να υπάρξουν μαζί την ίδια στιγμή. Ο λαός μου ρωτά : Την αδικαιολόγητη απαίτηση του λευκού να αγοράσει τη γη μας θα τη σκεφτούμε καλά. Όμως, ο λαός μου ρωτά : Τι θέλει να αγοράσει ο λευκός;

Γίνεται να αγοράσει κανείς τον ουρανό η την γρηγοράδα της αντιλόπης; Θα κάνετε λοιπόν τη γη ό,τι θέλετε επειδή ο ερυθρόδερμος θα υπογράψει ένα κομμάτι χαρτί και θα το παραδώσει στο λευκό; Τη στιγμή που δε μας ανήκει η δροσιά του αέρα και το άφρισμα του νερού γιατί επιμένετε να τΆ αγοράσετε;Όλα μοιράζονται τον αέρα με την ίδια πνοή. Τα ζώα, τα δέντρα, ο άνθρωπος μοιράζονται την ίδια ανάσα. Ο αέρας που έδωσε στον παππού μας την πρώτη του αναπνοή, Θα πάρει και τον τελευταίο του στεναγμό.Ο λευκός δε φαίνεται να δίνει σημασία στον αέρα που αναπνέει : Όπως ο άρρωστος που του έχει εξασθενίσει η όσφρηση.

Πουθενά στις πολιτείες του λευκού δεν υπάρχει μια ήσυχη ειρηνική γωνιά. Δεν υπάρχει τόπος να σταθείς νΆακούσεις το ξεπέταγμα των φύλλων την άνοιξη ή το βουητό των εντόμων. Αλλά τι μένει απΆ τη ζωή αν ο άνθρωπος δεν μπορεί να αφουγκραστεί το μοναχικό κάλεσμα του κοκκινολαίμη ή τις συζητήσεις των βατράχων τη νύχτα στη μικρή λίμνη; Ίσως είμαι άγριος και δεν καταλαβαίνω. Θα τη σκεφτούμε την πρότασή σας.Δεν έχει σημασία που θα περάσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας.

Τα παιδιά μας είδαν τους πατεράδες τους ταπεινωμένους. Οι πολεμιστές μας ντροπιάστηκαν. Μετά τις ήττες περνούν τις ημέρες τους άσκοπα και δηλητηριάζουν τα κορμιά τους με δυνατό ποτό.Μετά από λίγους χειμώνες, μετά από λίγα φεγγάρια, κανένα παιδί των μεγάλων φυλών δε θα μείνει για να πενθήσει ένα λαό, που κάποτε ήταν δυνατός και με πολλές ελπίδες, όπως ο δικός μας σήμερα.

Τι να πενθήσω; Τι να πενθήσω από τον αφανισμό του λαού μου; Οι λαοί αποτελούνται από ανθρώπους και οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν όπως τα κύματα της θάλασσας. Ο καιρός της δικής σας παρακμής είναι ακόμα μακριά αλλά θάρθει. Κανείς δεν ξεφεύγει από το γραφτό του.Μολύνετε το κρεβάτι σας και μια νύχτα θα πάθετε ασφυξία από τα ίδια σας τα απορρίμματα. Αν ξέραμε τα όνειρα του λευκού ….

Ο θεός σας προσφέρει κυριαρχία στα ζώα, τα δάση και στους ερυθρόδερμους για κάποιον ιδιαίτερο λόγο.Όμως αυτός ο λόγος είναι ένα αίνιγμα για μας. Είναι κάτι που δεν καταλαβαίνουμε όταν όλα τα αγριοβούβαλα εξοντώνονται, τα άγρια άλογα δαμάζονται, οι απόκρυφες γωνιές του δάσους μολύνονται από τους ανθρώπους και η όψη των λόφων που είναι γεμάτη λουλούδια γεμίζει από τα καλώδια του τηλεγράφου.

Που είναι η λόχμη;

ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΗ

Που είναι ο αετός;

ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟΣ

Αυτό είναι το τέλος της ζωής και η αρχή του θανάτου.Όταν ο τελευταίος Ινδιάνος λείψει από τη γη κι ο λευκός φέρνει στη μνήμη του το λαό μου σαν ένα θρύλο , οι ψυχές των νεκρών μας θα ταξιδεύουν σαν το σύννεφο πάνω στον κάμπο. Θα γεμίζουν τις ακρογιαλιές και θα φιλοξενούνται στα δάση που αγάπησαν όπως το μωρό που αγαπά τον χτύπο της μητρικής καρδιάς.

Ο λευκός δε θα ναι ποτέ μόνος σε αυτό τον τόπο.“Όλοι μοιράζονται τον αέρα με την ίδια πνοή. Τα ζώα , τα δέντρα , ο άνθρώπος μοιράζονται την ίδια ανάσα.” Ας μεταχειριστεί λοιπόν το λαό μου με δικαιοσύνη και ειλικρίνεια γιατί στους νεκρούς δεν λείπει η δύναμη.

Μίλησα για θάνατο;

Δεν υπάρχει θάνατος.Μόνο η εναλλαγή των κόσμων.
_________________
Αυτο που εσείς αποκαλείτε ζωή εγώ το αποκαλώ θάνατο, κι αυτό που εσείς αποκαλείτε θάνατο, εγώ το αποκαλώ ζωή.
Εμπεδοκλής
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email
ΝΕΟΦΩΤΙΣΤΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
Πρύτανης


Εγγραφή: 12 Μάρ 2004
Δημοσιεύσεις: 18523

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Οκτ 26, 2008 12:04 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Συμπερασματικά,ό έρωτας είναι το αντίδοτο του φόβου του θανάτου κι όχι η πίστη στη μεταθανάτια ζωή.

Η θρησκεία είναι το φτωχό υποκατάστατο του έρωτα:κύριο χαρακτηριστικό της είναι η προσπάθεια άρνησης του θανάτου,προσπάθεια αποτυχημένη αν λάβουμε υπόψη μας το πλήθος των θρησκειών που υπήρξαν μέχρι τώρα.Αντίθετα,ο ερωτευμένος άνθρωπος δεν δειλιάζει μπροστά στη μοίρα του θανάτου,του φτάνει μια ζωή με πάθος και σοφία.Τους θεούς,αν υπάρχουν,τους λυπάται γιατί μες στην αθανασία τους δεν μπορούν να ζήσουν τη μοναδικότητα μιας ευτυχισμένης ζωής.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΝΕΟΦΩΤΙΣΤΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
Πρύτανης


Εγγραφή: 12 Μάρ 2004
Δημοσιεύσεις: 18523

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Οκτ 26, 2008 1:28 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Mόνο στα τραγούδια ζει,
καταργεί το θάνατο και καταργείται,
λυπάται τους θεούς στην αταραξία τους,
προδιαγραμμένο τέλος κατοικεί.

Μόνο τον ωκεανό κοιτά ισότιμα,
ανάμεσο βυθού και ουρανού ταξιδεύει,
νύχτες ζυγιάζει στα πανιά απέραντες,
ήλιους καταδιώκει αόρατους.

Μόνο με τ' άλογα του ανέμου αναμετριέται,
καλπάζει προς τη μνήμη απομακρυνόμενος.

Ο άνθρωπος στου έρωτα την κόψη...
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
xristina2
Επίκουρος


Εγγραφή: 24 Οκτ 2008
Δημοσιεύσεις: 44
Τόπος: Αθηνα

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Οκτ 26, 2008 1:41 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Ouliathis έγραψε:
Ο Ευρωπαίος γιάπης θέλεις να πεις και όχι γενικά ο άνθρωπος. Δεν γνωρίζω καμμία φυλή της Αφρικής ας πούμε να αντιμετωπίζει τις σχέσεις της με το περιβάλλον με οποιοδήποτε αίσθημα πόνου ή ενοχής. Αυτό είναι ένα φρούτο που μας έρχεται από άλλες εποχές πιο........πολιτισμένες αν αυτό μπορεί να εννοηθεί έτσι.


Ouliathis, μεταφέρω το παρακάτω κείμενο επειδή δεν νομίζω ότι είναι «προνόμιο» κάποιων ή μόδα, η εμπειρία “οριακών καταστάσεωνΆ και η αντιμετώπισή τους –αν και συμφωνώ ότι υπάρχουν και αυτές οι περιπτώσεις που υποστηρίζεις-.

“....
Για να εξετάσω περισσότερο το ζήτημα της πολιτιστικής διαφοράς στον προσδιορισμό της κατάθλιψης, έριξα μια ματιά στη ζωή των Ινουίτ, των Εσκιμώων της Γροιλανδίας – εν μέρει επειδή η κατάθλιψη παίζει κυρίαρχο ρόλο σΆ αυτό το λαό και την κουλτούρα του και εν μέρει επειδή η στάση τους απέναντι στην κατάθλιψη είναι πολύ ιδιόμορφη. Η κατάθλιψη επηρεάζει γύρω στο 80% του πληθυσμού εκεί. Πως μπορεί να οργανώσει κανείς μια κοινωνία στην οποία η κατάθλιψη παίζει τόσο κεντρικό ρόλο; Ως τμήμα της Δανίας, η Γροιλανδία σήμερα βρίσκεται στην πορεία ενσωμάτωσης των στοιχείων μιας αρχαίας κουλτούρας στις πραγματικότητες του σύγχρονου κόσμου, και οι μεταβατικές κοινωνίες –αφρικανικές κοινότητες που ενσωματώνονται σε μεγαλύτερα έθνη, νομαδικές κουλτούρες που αστικοποιούνται, μικροκαλλιεργητές που ενσωματώνονται σε μεγάλης κλίμακας γεωργικές εκμεταλλεύσεις – πάντα εμφανίζουν υψηλό επίπεδο κατάθλιψης. Ακόμα και στο παραδοσιακό πλαίσιο, ωστόσο, η κατάθλιψη ήταν πάντα έντονη στους Ινουίτ, και το ποσοστό αυτοκτονιών επίσης πάντα υψηλό-σε ορισμένες περιοχές γύρω στο 0,35% των κατοίκων το χρόνο αυτοκτονούν. Μερικοί ίσως πουν ότι αυτός είναι ο τρόπος του θεού να υποδείξει στους ανθρώπους ότι δεν πρέπει να ζουν σε τόσο σκληρές συνθήκες- κι όμως οι Ινουίτ δεν έχουν εγκαταλείψει τη ζωή τους στους πάγους για να μεταναστεύσουν στα νότια. Έχουν προσαρμοστεί ώστε να αντέχουν τις δυσκολίες της ζωής στον Αρκτικό Κύκλο.
.........
Η ζωή είναι σκληρή στη Γροιλανδία, κι έτσι η κυβέρνηση της Δανίας έχει εφαρμόσει εκπληκτικά προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας –υπάρχει γενική δωρεάν περίθαλψη και εκπαίδευση, καθώς και επιδόματα ανεργίας. Τα νοσοκομεία είναι άψογα και η φυλακή της πόλης μοιάζει περισσότερο με πανσιόν παρά με σωφρονιστικό ίδρυμα. Ωστόσο, οι δυνάμεις της φύσεις είναι αφάνταστα σκληρές. Ένας απ τους Εσκιμώους που γνώρισα, ένας άνθρωπος που είχε ταξιδέψει στην Ευρώπη, μου είπε: “Εμείς ποτέ δεν κάναμε μεγάλη τέχνη ούτε κτίσαμε σπουδαία κτίρια, όπως έκαναν άλλοι πολιτισμοί. Αλλά για χιλιάδες χρόνια εδώ, καταφέραμε να επιβιώσουμε”. Σκέφτηκα ότι πραγματικά αυτό μπορεί να αποτελεί το μεγαλύτερο επίτευγμα. Οι κυνηγοί και οι ψαράδες πιάνουν τόσα μόνο ώστε να τραφούν οι ίδιοι, οι οικογένειές τους και τα σκυλιά τους, και πουλάνε τα δέρματα από τις φώκιες που τρώνε για να πληρώσουν τα ελάχιστα πράγματα που αγοράζουν για να ζήσουν και για να επισκευάσουν τα έλκηθρα και τις βάρκες τους. Οι άνθρωποι που ζουν με τον παραδοσιακό τρόπο σε οικισμούς ή χωριά είναι ζεστοί και καλόκαρδοι. Τους αρέσει να λένε ιστορίες, ιδιαίτερα για κυνηγετικές περιπέτειες και περιστατικά σωτηρίας από βέβαιο θάνατο. Είναι ανεκτικοί άνθρωποι. Έχουν υπέροχη αίσθηση του χιούμορ και γελάνε πολύ. Εξαιτίας του κλίματος στο οποίο ζούνε, έχουν βιώσει πολλές κακουχίες και βάσανα –κινδύνους από το μεγάλο κρύο, λιμοκτονία, τραυματισμούς, απώλειες δικών τους.
…………
Οι οικογένειες των Ινουιτ είναι μεγάλες. Για μήνες ολόκληρους, οικογένειες με δέκα-δώδεκα μέλη παραμένουν διαρκώς μες στο σπίτι τους, συνήθως συγκεντρωμένες σε ένα δωμάτιο.
……….
Μέσα σε τέτοιες συνθήκες αναγκαστικής οικειότητας, δεν υπάρχει χώρος για παράπονα, για αντιδικίες, θυμούς και κατηγορίες. Στους Ινουίτ ισχύει πραγματικά ένα ταμπού εναντίον της γκρίνιας. ¶λλοτε μένουν σιωπηλοί και σκεπτικοί, άλλοτε λένε ιστορίες και γελάνε με τις ώρες, άλλοτε μιλάμε για τις συνθήκες έξω από την καλύβα, αλλά σχεδόν ποτέ δεν μιλάνε για τον εαυτό τους. Η κατάθλιψη, είναι το τίμημα που πληρώνεται για τον αναγκαστικό οικιακό συνωστισμό της ζωής των Ινουιτ.
………..”

Ο δαίμων της μεσημβρίας, A. Solomon


[/i][/b]
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Chaos
Πρύτανης


Εγγραφή: 09 Φεβ 2008
Δημοσιεύσεις: 2132
Τόπος: Αθήναι

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Οκτ 26, 2008 3:57 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Twisted Evil

http://www.filosofia.gr/forum/viewtopic.php?p=47897#47897
_________________
Ψάχτης, Ξερόλας, Ανακατωσούρας, Καλότροπος, Κακόψυχος...
http://chaos-excavations.blogspot.com/
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα MSN Messenger
Ouliathis
Πρύτανης


Εγγραφή: 04 Οκτ 2003
Δημοσιεύσεις: 3832
Τόπος: Κύπρος

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Οκτ 27, 2008 2:34 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Φαίνεται πως λίγο ως πολύ πιάσανε τόπο ότι ειπώθηκε εδώ και κάποιοι αποφασίσατε να ακολουθήσετε την υπόδειξη του δαιμόνιου του Σωκράτη.
Απείρως καλύτερη επιλογή από την κλαψα του θανάτου Twisted Evil
_________________
Αυτο που εσείς αποκαλείτε ζωή εγώ το αποκαλώ θάνατο, κι αυτό που εσείς αποκαλείτε θάνατο, εγώ το αποκαλώ ζωή.
Εμπεδοκλής
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email
ΝΕΟΦΩΤΙΣΤΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
Πρύτανης


Εγγραφή: 12 Μάρ 2004
Δημοσιεύσεις: 18523

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Οκτ 27, 2008 2:56 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Και πού να δεις κλάψα στην αντιερωτική πολιτεία του Πλάτωνα!
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Chaos
Πρύτανης


Εγγραφή: 09 Φεβ 2008
Δημοσιεύσεις: 2132
Τόπος: Αθήναι

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Οκτ 29, 2008 4:03 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Ouliathis έγραψε:

Απείρως καλύτερη επιλογή από την κλάψα του θανάτου Twisted Evil


Mr. Green

Παιδί ξανά

Βυθίσου στων ονείρων την γαλήνη
και βρες όσα οι μύθοι κρύβουν,
όσα οι κόσμοι σού χρωστούν,
τις υποσχέσεις των πατέρων:

¶νθη, πτηνά και πάνθηρες
και ρίγανη, μυρτιά και δάφνη,
οσμές μεθυστικές, μορφές αγαπητές
και χρώματα τερπνά, χαριτωμένα.

Πολέμους φοβερούς σε μαγεμένους τόπους,
νησιά με γίγαντες και νάνους,
ιπτάμενους τρελούς, ίππους σοφούς,
ανθρώπων άστεα και ζώων δάση.

Σήκω από τού ύπνου την ζωή
και δέξου της πραγματικότητας
τους καθημερινούς μικρούς θανάτους.
Αυτή είναι ή κληρονομιά που σου ανήκει.

_________________
Ψάχτης, Ξερόλας, Ανακατωσούρας, Καλότροπος, Κακόψυχος...
http://chaos-excavations.blogspot.com/
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα MSN Messenger
Ouliathis
Πρύτανης


Εγγραφή: 04 Οκτ 2003
Δημοσιεύσεις: 3832
Τόπος: Κύπρος

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Οκτ 29, 2008 5:20 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Επειδή εγώ κάθε αλλο παρά ποιητής ειμαι θα αφήσω να απαντήσει για μένα ένας μόνο στοίχος από το ποίημα του μεγάλου Παρμενίδη

Ίπποι ται με φέρουσιν όσον τ επί θυμός ικάνοι

Τα άλογά μου με πηγαίνουν μέχρι εκεί που φτάνει η λαχτάρα (ο πόθος μου)

Καί να σκεφτεί κανείς πως υπάρχει κι ακόμα παραπέρα Twisted Evil
_________________
Αυτο που εσείς αποκαλείτε ζωή εγώ το αποκαλώ θάνατο, κι αυτό που εσείς αποκαλείτε θάνατο, εγώ το αποκαλώ ζωή.
Εμπεδοκλής
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email
opyrgos
Αποκλεισμένο μέλος


Εγγραφή: 30 Νοέ 2007
Δημοσιεύσεις: 13248

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Οκτ 29, 2008 10:13 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Κλάψα;! Ποιός μιλάει για «κλάψα του θανάτου»;! Ασφαλώς δε θα αναφέρεσαι στους Υπαρξιστές.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Ouliathis
Πρύτανης


Εγγραφή: 04 Οκτ 2003
Δημοσιεύσεις: 3832
Τόπος: Κύπρος

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Οκτ 30, 2008 3:46 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Το παρακάτω κείμενο είναι απόσπασμα από ένα βιβλίο γραμμένο από κάποιον άλλον "άγριο" των νησιών του Ειρηνικού, και αναφέρεται σε κάποιους που τους ονομάζει Παπαλάγκι. Αυτό στην γλώσσα του σημαίνει αυτός που διαπέρασε τον ουρανό, γιατί ο πρώτος από αυτούς που είδε ο άγριος, και που ήταν ιεραπόστολος, έφτασε στην Σαμόα με ιστιοφόρο. Όποιος βρει ποιοι είναι τελικά αυτοί οι Παπαλάγκι κερδίζει μια καλύβα στην ακρογιαλιά!


Για τα πέτρινα μπαούλα,

τις σχισμές στις πέτρες,

τα πέτρινα νησιά

και τι υπάρχει ανάμεσά τους.

Ο Παπαλάγκι κατοικεί σαν το μύδι σ΄ ένα σκληρό καβούκι. Ζει ανάμεσα σε πέτρες όπως η σκολόπεντρα μέσα στις ρωγμές της πετρωμένης λάβας. Πέτρες είναι γύρω του, δίπλα του και πάνω του. Η καλύβα του μοιάζει μ' ένα όρθιο μπαούλο από πέτρα. Ένα μπαούλο με πολλά συρτάρια και πολλές τρύπες.

Από ένα μόνο σημείο μπορεί κανείς να μπει και να βγει στο πέτρινο καβούκι. Το σημείο αυτό ο Παπαλάγκι το ονομάζει είσοδο, όταν μπαίνει στην καλύβα και έξοδο όταν βγαίνει, παρ' όλο που και τα δύο είναι ένα και το ίδιο πράγμα. Στο σημείο αυτό λοιπόν υπάρχει μια μεγάλη σανίδα που πρέπει κανείς να τη σπρώξει με δύναμη για να μπορέσει να μπει στην καλύβα. Ακόμη όμως βρίσκεται στην αρχή και θα πρέπει να σπρώξει πολλές ακόμη σανίδες, ώσπου να βρεθεί πραγματικά μέσα στην καλύβα.

Στις καλύβες τώρα συμβαίνει να κατοικούν περισσότεροι άνθρωποι απ' όσοι ζουν σ' ένα μόνο χωριό της Σαμόας και γι' αυτό πρέπει κανείς να ξέρει ακριβώς το όνομα της ¶ϊγκα (οικογένειας) που θέλει να επισκεφτεί. Γιατί κάθε ¶ϊγκα έχει για τον εαυτό της ένα ιδιαίτερο μέρος του πέτρινου μπαούλου, ή επάνω ή κάτω ή στο κέντρο, αριστερά ή δεξιά ή στη μέση. Και η μια ¶ϊγκα συχνά δεν ξέρει τίποτα απολύτως για τις άλλες, λες και δεν τους χωρίζει μόνο ένας πέτρινος τοίχος, αλλά είναι σαν να βρίσκονται ανάμεσά τους βουνά και λαγκάδια και πολλές θάλασσες. Συχνά δεν ξέρουν τα ονόματά τους, κι αν συναντηθούν στην τρύπα της εισόδου χαιρετιούνται μόλις και μετά βίας ή μουρμουρίζουν μέσα από τα δόντια τους κάτι στον άλλο σαν κάτι εχθρικά έντομα. Σαν να τους εξοργίζει το ότι είναι υποχρεωμένοι να ζουν τόσο κοντά ο ένας με τον άλλο.

Αν τώρα η ¶ϊγκα μένει επάνω, κάτω ακριβώς από τη στέγη της καλύβας, θα πρέπει κανείς να σκαρφαλώσει σε πολλά κλαδιά, ζιγκ-ζαγκ ή στριφογυριστά, μέχρι να φτάσει στο σημείο όπου είναι γραμμένο στον τοίχο το όνομα της ¶ϊγκα. Κι εκεί βλέπει κανείς μπροστά του κάτι που μοιάζει με γυναικεία ρόγα, την πιέζει μέχρι ν' ακουστεί μια κραυγή που καλεί την ¶ϊγκα να έρθει. Αυτή κοιτάζει μέσα από μια μικρή, στρογγυλή τρύπα μήπως είναι κανένας εχθρός κι αν είναι δεν ανοίγει. Αν όμως αναγνωρίσει τον φίλο, ξεσφαλίζει αμέσως τη μεγάλη σανίδα, που είναι καλά ασφαλισμένη με αλυσίδα και την τραβά προς το μέρος της, έτσι ώστε να μπορεί ο ξένος να μπει μέσα από τη σχισμάδα στην πραγματική καλύβα.

Η πραγματική καλύβα τώρα είναι χωρισμένη με πολλούς πέτρινους όρθιους τοίχους και σπρώχνοντας πολλές σανίδες, προχωρά κανείς από μπαούλο σε μπαούλο, ενώ αυτά γίνονται όλο και μικρότερα. Κάθε μπαούλο - που ο Παπαλάγκι το ονομάζει δωμάτιο - έχει μια τρύπα, αν είναι μεγαλύτερο έχει δύο ή και περισσότερες, απ' όπου μπαίνει φως. Οι τρύπες αυτές είναι σκεπασμένες με γυαλί, που μπορεί κανείς να το απομακρύνει, όταν θέλει να μπει στα μπαούλα φρέσκος αέρας, πράγμα που είναι απαραίτητο. Υπάρχουν όμως και πολλά μπαούλα χωρίς τρύπα για το φως και τον αέρα.

Ένας Σαμοανός σύντομα θα έσκαγε μέσα σ' ένα τέτοιο μπαούλο, γιατί από πουθενά δεν μπαίνει φρέσκο αεράκι, όπως συμβαίνει σε κάθε καλύβα της Σαμόας. Επίσης και οι μυρωδιές του μαγειρείου ζητούν διέξοδο. Συνήθως όμως ο αέρας που μπαίνει απέξω δεν είναι πολύ καλύτερος και δύσκολα καταλαβαίνει κανείς, πως ένας άνθρωπος καταφέρνει εδώ να επιζήσει και πως δεν γίνεται από τη νοσταλγία πουλί, πως δεν του φυτρώνουν φτερούγες, ώστε να μπορέσει να πετάξει μακριά, εκεί όπου είναι ο αέρας και ο ήλιος. Ο Παπαλάγκι όμως αγαπά τα πέτρινα μπαούλα του και δεν αντιλαμβάνεται πια την καταστροφικότητά τους.

Κάθε μπαούλο τώρα έχει έναν ιδιαίτερο σκοπό. Το μεγαλύτερο και το φωτεινότερο είναι για να δέχεται η ¶ϊγκα επισκέψεις, ένα άλλο είναι για τον ύπνο. Εδώ έχει απλωμένα τα στρώματα, δηλαδή αυτά είναι πάνω σ' ένα ξύλινο πλαίσιο με μακριά πόδια για να μπορεί να περνά ο αέρας από κάτω τους. Ένα τρίτο μπαούλο είναι για τα γεύματα και για να κάνουν σύννεφα καπνού, ένα τέταρτο για τις προμήθειες τροφίμων, στο πέμπτο μαγειρεύουν και στο τελευταίο και το μικρότερο πλένονται. Αυτό είναι και το πιο ωραίο. Οι τοίχοι είναι σκεπασμένοι με μεγάλους καθρέφτες, το πάτωμα είναι στρωμένο με χρωματιστές πέτρες και μες στη μέση βρίσκεται μια μεγάλη πιατέλα από μέταλλο ή πέτρα, μέσα στην οποία τρέχει λιασμένο και άλιαστο νερό. Σ' αυτή την πιατέλα, που είναι τόσο μεγάλη, μεγαλύτερη ακόμη και από τον τάφο ενός φύλαρχου, μπαίνει κανείς για να καθαριστεί και να ξεπλύνει από το σώμα του την πολλή σκόνη των πέτρινων μπαούλων. Φυσικά υπάρχουν και καλύβες με περισσότερα μπαούλα. Υπάρχουν μάλιστα καλύβες όπου το κάθε παιδί έχει το δικό του μπαούλο, καθώς και κάθε υπηρέτης του Παπαλάγκι, ακόμη και τα σκυλιά του και τ' άλογά του.

Ανάμεσα σ' αυτά τα μπαούλα λοιπόν ο Παπαλάγκι περνάει τη ζωή του. Μια βρίσκεται σ' αυτό και μια στο άλλο μπαούλο, ανάλογα με την ώρα της ημέρας. Εδώ μεγαλώνουν τα παιδιά του, εδώ ψηλά πάνω από τη γη, συχνά ψηλότερα κι απ΄ όσο φτάνει ένα μεγάλο φοινικόδενδρο - ανάμεσα σε πέτρες. Πότε - πότε ο Παπαλάγκι εγκαταλείπει το ιδιωτικό του μπαούλο, όπως το ονομάζει, για να χωθεί σ' ένα άλλο μπαούλο, που προορίζεται για τις δουλειές του, τις οποίες θέλει να κάνει ανενόχλητος, χωρίς την παρουσία γυναικών και παιδιών. Σ' αυτό το διάστημα τα κορίτσια και οι γυναίκες βρίσκονται στο μαγειρειό και μαγειρεύουν ή γυαλίζουν τα ποδοδέρματα ή πλένουν τα πανιά. ¶ν είναι πλούσιες και μπορούν να έχουν υπηρέτες, κάνουν οι υπηρέτες αυτή τη δουλειά και οι ίδιες πηγαίνουν σε επισκέψεις ή κάνουν νέες προμήθειες τροφίμων.

Με αυτόν τον τρόπο ζουν στην Ευρώπη τόσοι άνθρωποι, όσα είναι τα φοινικόδενδρα που φυτρώνουν στη Σαμόα και ακόμη περισσότεροι μάλιστα. Μερικοί θα νοσταλγούν ίσως πολύ το δάσος και τον ήλιο και το άφθονο φως, αυτό ωστόσο θεωρείται γενικά αρρώστια, που θα πρέπει κανείς να καταπολεμήσει μέσα του. Αν κάποιος δεν είναι ευχαριστημένος μ' αυτήν την πετροζωή, οι άλλοι λένε ότι πρόκειται για έναν αφύσικο άνθρωπο, που θα πει: αυτός δεν ξέρει τι έχει ορίσει ο θεός για τον άνθρωπο.

Αυτά λοιπόν τα πέτρινα μπαούλα βρίσκονται πολλά μαζί και κολλητά το' να με τ' άλλο, κανένα δένδρο, κανένας θάμνος δεν τα χωρίζει, στέκονται σαν άνθρωποι στη σειρά και στο καθένα κατοικούν τόσοι πολλοί Παπαλάγκι, όσοι και σ' ένα ολόκληρο χωριό της Σαμόας. Σε απόσταση μιας πετριάς, στην άλλη πλευρά βρίσκεται μια ίδια σειρά πέτρινων μπαούλων, πάλι το ένα δίπλα στο άλλο και σ' αυτά επίσης κατοικούν άνθρωποι. Έτσι δημιουργείται ανάμεσα στις δύο σειρές μια στενή σχισμάδα, που ο Παπαλάγκι την ονομάζει "δρόμο". Η σχισμάδα αυτή συχνά έχει μάκρος όσο και ένα ποτάμι και είναι στρωμένη με σκληρές πέτρες. Πρέπει να βαδίσει κανείς πολύ ώσπου να βρει ένα πιο ανοιχτό σημείο. Και εδώ όμως καταλήγουν πάλι σχισμάδες το ίδιο μακριές. Έτσι μπορεί κανείς μέρες ολόκληρες να περιπλανιέται ανάμεσα σ' αυτές τις σχισμάδες μέχρι να βρει πάλι ένα δάσος ή ένα μεγάλο κομμάτι γαλάζιου ουρανού. Ανάμεσα στις σχισμάδες σπάνια βλέπει κανείς πραγματικά γαλάζιο ουρανό, γιατί σε κάθε καλύβα υπάρχει τουλάχιστον μια και συχνά πάρα πολλές φωτιές που γεμίζουν διαρκώς τον αέρα με πολύ καπνό και στάχτη, όπως όταν ξεσπά ο μεγάλος κρατήρας στη Σαβάι. Η στάχτη πέφτει μέσα στις σχισμάδες, έτσι ώστε μεγάλα πέτρινα μπαούλα να μοιάζουν με το βούρκο στα έλη του Μανγκρόβε και στα μάτια και στα μαλλιά των ανθρώπων να χώνεται μαύρο χώμα και στα δόντια τους να μπαίνει σκληρή άμμος.

Όλα αυτά όμως δεν εμποδίζουν τους ανθρώπους να τριγυρνάν σ' αυτές τις σχισμάδες από το πρωί μέχρι το βράδυ. Υπάρχουν μάλιστα πολλοί που το χαίρονται ιδιαίτερα. Σε μερικές μάλιστα σχισμάδες οι άνθρωποι στριμώχνονται και κυλάν εκεί μέσα σαν πηχτός βούρκος. Αυτοί είναι οι δρόμοι όπου είναι στημένα τεράστια γυάλινα κιβώτια και μέσα σ' αυτά είναι απλωμένα όλα τα πράγματα που χρειάζεται ένας Παπαλάγκι για να ζήσει: Πανιά, στολίδια για το κεφάλι, χειροδέρματα και ποδοδέρματα, τρόφιμα, κρέας και αληθινή τροφή - όπως φρούτα και λαχανικά - και πάρα πολλά άλλα πράγματα. Είναι απλωμένα έτσι για να προκαλούν τους ανθρώπους. Κανένας όμως, όσο κι αν το έχει απόλυτη ανάγκη, δεν μπορεί να πάρει έτσι απλά κάτι. Θα πρέπει πρώτα να του δώσουν μια ειδική άδεια και να έχει προσφέρει μια θυσία.

Στις σχισμάδες αυτές καραδοκούν απ' όλες τις μεριές πολλοί κίνδυνοι, γιατί οι άνθρωποι όχι μόνο βαδίζουν χωρίς καμιά τάξη, αλλά τους μεταφέρουν ακόμη αμάξια και άλογα προς όλες τις κατευθύνσεις ή ακόμη και μεγάλα γυάλινα μπαούλα, που γλιστράν πάνω σε μεταλλικές λωρίδες. Ο θόρυβος είναι μεγάλος. Τ' αυτιά σου ξεκουφαίνονται, γιατί τα άλογα βροντάν με τα πέταλά τους στις πέτρες του δρόμου, οι άνθρωποι χτυπάν πάνω σ' αυτές με τα σκληρά τους ποδοδέρματα. Τα παιδιά φωνάζουν, οι άντρες φωνάζουν από χαρά ή από φρίκη, όλοι φωνάζουν. Κυριαρχεί γενικά ένα βουητό, ένα τριζοβολητό, ποδοβολητό και αχολογητό, λες και βρίσκεσαι στον ψηλό κυματοθραύστη της Σαβάι μια μέρα που λυσσομανάει η χειρότερη θύελλα. Κι όμως το βουητό της θύελλας είναι γλυκό και δεν σου παίρνει το κεφάλι όπως αυτός ο θόρυβος ανάμεσα στις σχισμάδες.

Αυτά τώρα όλα μαζί: τα πέτρινα μπαούλα με τους πολλούς ανθρώπους, οι ψηλές σχισμάδες που τραβούν προς τα εδώ και προς τα εκεί σαν χιλιάδες ποτάμια, οι άνθρωποι εκεί μέσα, ο θόρυβος και το βουητό, η μαύρη σκόνη και ο καπνός πάνω απ' όλα αυτά, χωρίς ούτε ένα δέντρο, χωρίς το γαλάζιο τ' ουρανού, χωρίς καθαρό αέρα και σύννεφα - όλα αυτά αποτελούν αυτό που ο Παπαλάνγκι ονομάζει "πόλη". Είναι η δική του δημιουργία και είναι πολύ περήφανος γι' αυτή. Μολονότι εδώ ζουν άνθρωποι που ποτέ δεν έχουν αντικρίσει με τα μάτια τους ένα δέντρο, ποτέ ένα δάσος, ποτέ έναν καθαρό ουρανό, ποτέ το μεγάλο Πνεύμα. ¶νθρωποι που ζουν σαν εκείνα τα ερπετά της λιμνοθάλασσας κάτω από τα κοράλλια, μολονότι αυτά τα βρέχει ακόμη το πεντακάθαρο νερό της θάλασσας και τα φιλάει ο ήλιος με το ζεστό του στόμα. Να είναι άραγε ο Παπαλάνγκι περήφανος για τις πέτρες που έχει μαζέψει; Δεν ξέρω. Ο Παπαλάνγκι είναι ένας άνθρωπος με εντελώς δική του λογική. Κάνει πολλά που δεν έχουν νόημα και τον αρρωσταίνουν κι όμως τα εξυμνεί και τραγουδά τραγούδια γι' αυτά του τα κατορθώματα.

Η πόλη είναι λοιπόν αυτό που περιέγραψα. Υπάρχουν όμως πολλές πόλεις, μικρές και μεγάλες. Οι μεγαλύτερες είναι αυτές που κατοικούν οι ανώτατοι φύλαρχοι της χώρας. Όλες οι πόλεις είναι διασκορπισμένες σαν τα δικά μας νησιά στη θάλασσα. ¶λλοτε απέχουν όση ώρα κάνουμε εμείς για να φτάσουμε στη θάλασσα, άλλοτε όμως και μια ολόκληρη μέρα. Όλα τα πέτρινα νησιά συνδέονται μεταξύ τους με σημαδεμένα μονοπάτια. Μπορείς όμως να ταξιδέψεις και μ' ένα πλοίο της ξηράς που είναι λεπτό και μακρύ σαν σκουλήκι, ξερνάει συνέχεια καπνό και γλιστράει πολύ γρήγορα πάνω σε μακριά σιδερένια σιρίτια, γρηγορότερα κι από ένα δωδεκαθέσιο κανό που τρέχει με τη μεγαλύτερη ταχύτητα. Αν όμως θέλεις να πεις σ' ένα φίλο σου σε κάποιο άλλο νησί μόνο ένα Ταλόφα (χαιρετισμός των Σαμόα που σημαίνει σ' αγαπώ), δεν χρειάζεται να πας ή να γλιστρήσεις προς αυτόν. Φυσάς τα λόγια σου σε μεταλλικές κλωστές, που πηγαίνουν σαν τις κληματαριές από το ένα πέτρινο νησί στο άλλο και γρηγορότερα και από το πέταγμα ενός πουλιού, φτάνουν τα λόγια σου στο μέρος που θέλεις.

Ανάμεσα σ' όλα τα πέτρινα νησιά βρίσκεται η αληθινή γη, βρίσκεται αυτό που ονομάζεται Ευρώπη. Εδώ η γη είναι σε μερικούς τόπους γόνιμη κι όμορφη όπως σ' εμάς. Έχει δέντρα, ποτάμια και δάση κι εδώ επίσης υπάρχουν μικρά αληθινά χωριά. Μ' όλο που οι καλύβες είναι και στα χωριά από πέτρα, συνήθως περιτριγυρίζονται από καρποφόρα δέντρα και η βροχή μπορεί να τις πλένει απ' όλες τις πλευρές και ο αέρας να τις ξαναστεγνώσει.

Στα χωριά αυτά ζουν άλλοι άνθρωποι, με διαφορετικά μυαλά από τους ανθρώπους της πόλης. Τους ονομάζουν χωριάτες. Έχουν πιο τραχιά χέρια και πιο λερωμένα πανιά από τους ανθρώπους στις σχισμάδες, παρ' όλο που έχουν πολύ περισσότερο να φάνε από εκείνους. Η ζωή τους είναι πολύ πιο υγιεινή και πολύ πιο όμορφη από τη ζωή των ανθρώπων στις σχισμάδες. Οι ίδιοι όμως δεν το πιστεύουν αυτό και φθονούν εκείνους που ονομάζουν τεμπέληδες, επειδή δεν βάζουν τα χέρια τους στο χώμα για να βάλουν ή να βγάλουν καρπούς. Ζουν σε εχθρική σχέση μαζί τους, γιατί αναγκάζονται να μαζεύουν τους καρπούς που τρώει ο άνθρωπος των σχισμάδων, αναγκάζονται να βοσκάν και να μεγαλώνουν τα ζώα μέχρι να παχύνουν και να του δίνουν και απ' αυτά τα μισά. Πάντως κουράζονται πολύ για να βρουν τροφή για όλους τους ανθρώπους των σχισμάδων και δεν βλέπουν το λόγο γιατί εκείνοι να φοράν ωραιότερα πανιά από αυτούς τους ίδιους και να έχουν ωραιότερα άσπρα χέρια και να μην είναι υποχρεωμένοι να ιδρώνουν πολύ στον ήλιο και να κρυώνουν πολύ στη βροχή.

Ο άνθρωπος των σχισμάδων όμως πολύ λίγο ενδιαφέρεται γι' αυτό. Πιστεύει βαθιά ότι έχει ανώτερα δικαιώματα από το χωριάτη και ότι τα έργα του έχουν μεγαλύτερη αξία από το να βγάζει και να βάζει καρπούς στη γη. Αυτή η διαμάχη ανάμεσα στα δύο μέρη δεν είναι βέβαια τέτοια που να οδηγεί σε πόλεμο. Συνήθως ο Παπαλάνγκι, αδιάφορο αν ζει ανάμεσα σε σχισμάδες ή στην ύπαιθρο, τα βρίσκει όλα εντάξει όπως είναι. Ο άνθρωπος της υπαίθρου θαυμάζει το βασίλειο του ανθρώπου στις σχισμάδες, όταν πηγαίνει εκεί και ο άνθρωπος των σχισμάδων τραγουδά και ενθουσιάζεται όταν περνά μέσα από τα χωριά του ανθρώπου της υπαίθρου. Ο άνθρωπος των σχισμάδων αφήνει τον άνθρωπο της υπαίθρου να παχαίνει τεχνητά γουρούνια, ο δεύτερος πάλι αφήνει τον άνθρωπο των σχισμάδων να χτίζει τα πέτρινα μπαούλα του και να τ' αγαπά.

Εμείς όμως, που είμαστε ελεύθερα παιδιά του ήλιου και του φωτός, θα μείνουμε πιστοί στο μεγάλο Πνεύμα και δεν θα του βαρύνουμε την καρδιά με πέτρες. Μόνο παραπλανημένοι, άρρωστοι άνθρωποι, που δεν κρατάν πια το χέρι του Θεού, μπορούν να ζουν ευτυχισμένοι ανάμεσα σε πέτρινες σχισμάδες χωρίς ήλιο, φως και αέρα. Ας χαρίσουμε στον Παπαλάνγκι την αμφίβολη ευτυχία του, αλλά ας τσακίσουμε κάθε του προσπάθεια να χτίσει και στις δικές μας ηλιόλουστες παραλίες πέτρινα μπαούλα και να σκοτώσει την ανθρώπινη χαρά με πέτρες, με σχισμάδες, με βρωμιά, με θόρυβο, με καπνό και με σκόνη, όπως το θέλει το μυαλό του και είναι ο στόχος του.
_________________
Αυτο που εσείς αποκαλείτε ζωή εγώ το αποκαλώ θάνατο, κι αυτό που εσείς αποκαλείτε θάνατο, εγώ το αποκαλώ ζωή.
Εμπεδοκλής
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email
Ouliathis
Πρύτανης


Εγγραφή: 04 Οκτ 2003
Δημοσιεύσεις: 3832
Τόπος: Κύπρος

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Οκτ 30, 2008 3:55 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

.."Η ζωή του Παπαλάνγκι μοιάζει σε πολλά με έναν άντρα που κάνει ένα ταξίδι με τη βάρκα στη Σαβάι και, μόλις αφήσει την ακτή, αρχίζει να σκέφτεται: Πόσο καιρό θα χρειαστώ άραγε μέχρι ν αφτάσω στη Σαβάι; Σκέφτεται και δεν βλέπει το χαρούμενο τοπίο που περνάει. Σε λίγο εμφανίζεται στην αριστερή ακτή μία βουνοπλαγιά. Μόλις την αντικρύσει του είναι αδύνατο να μην ασχοληθεί με αυτή. Τι άραγε νά ναι μετά το βουνό; Νά ναι ένας βαθύς ή ένας στενός όρμος; Έτσι, με το να σκέφτεται, ξεχνάει να τραγουδήσει με τα παιδιά τα τραγούδια της βάρκας. Δεν ακούει τα χαρωπά αστεία των κοριτσιών. Μόλις περάσει την βουνοπλαγιά και τον όρμο, τον βασανίζει μια καινούργια σκέψη: Θά χουμε άραγε μέχρι αύριο το βράδυ καταιγίδα;Θά χουμε αλήθεια καταιγίδα; Ψάχνει στο φωτεινό ουρανό για βαριά σύννεφα. Σκέφτεται διαρκώς την καταιγίδα που πορεί νά ρθει. Η καταιγίδα δεν έρχεται, και το βράδυ φτάνει χωρίς αβαρίες στη Σαβάι. Τώρα όμως είναι σαν να μην έχει κάνει καθόλου το ταξίδι, γιατί οι σκέψεις του ήταν διαρκώς μακριά από το κορμί του και έξω από την βάρκα. Θα μπορούσε το ίδιο καλά νά χει μείνει στην καλύβα του στο Ούπολου..."
_________________
Αυτο που εσείς αποκαλείτε ζωή εγώ το αποκαλώ θάνατο, κι αυτό που εσείς αποκαλείτε θάνατο, εγώ το αποκαλώ ζωή.
Εμπεδοκλής
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email
rakis
Πρύτανης


Εγγραφή: 22 Ιαν 2008
Δημοσιεύσεις: 2857

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Οκτ 30, 2008 4:29 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

άιντε τώρα επιστροφή και στην έκθεση της πρώτης λυκείου...
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
kaneis
Πρύτανης


Εγγραφή: 22 Ιούλ 2004
Δημοσιεύσεις: 2376

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Οκτ 30, 2008 4:59 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Ουλιαδη ο παρμενιδης λεει στο ποιημα του οτι αν σταθεις στο σκοταδι και την αδικια σαν να μη συμβαινει τιποτα τοτε θα αναδυθει το ορθο και το δικαιο.αν πηγαινε διακοπες ο σαμοα στην πολη και ηταν γι αυτον σαν να μη συμβαινει τιποτα,να μη σκλαβωνοταν το πνευμα του απ αυτο το σκοταδι,θα γυρναγε πισω ιδιος λες και θα λεγε ολα αυτα?το θεμα ειναι οτι μεχρι να σταματησουμε να δαιμονοποιουμε η τη μια η την αλλη πλευρα η οτιδηποτε το αφηνουμε το χερι του θεου νομιζω,η δεν εχει ορισει ελευθερια για μας? Smile
_________________
ο ηλιος δεν σηκωνει τα πεπλα αλλα τα φανερωνει
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Ouliathis
Πρύτανης


Εγγραφή: 04 Οκτ 2003
Δημοσιεύσεις: 3832
Τόπος: Κύπρος

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Οκτ 30, 2008 6:41 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Παράθεση:
άιντε τώρα επιστροφή και στην έκθεση της πρώτης λυκείου...


Ναι ξέχασα είσαι αψάρωτος, εγώ όμως τυγχάνει να τα θεωρώ εξαιρετικά σοβαρά αυτά τα πράγματα, πολυ ποιο σοβαρά απ ότι φαντάζεσαι, αν εσένα δεν σου αρέσουν απλά αγνόησέ τα. Αυτα ή εμένα το ίδιο κάνει.

Κανείς, δεν νομίζω πως δαιμονοποιούμε την ¨δική μας" πλευρά. Είναι τόσο χάλια από μόνη της που δεν χρειάζεται την δική μου βοήθεια να την δαιμονοποιήσω. Ό λόγος πάντως που έβαλα εδώ αυτά τα κείμενα δεν ειναι αυτός. Με πολυ ελάχιστη προσοχή θα καταλάβεις αμέσως γιατί
_________________
Αυτο που εσείς αποκαλείτε ζωή εγώ το αποκαλώ θάνατο, κι αυτό που εσείς αποκαλείτε θάνατο, εγώ το αποκαλώ ζωή.
Εμπεδοκλής
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email
Επισκόπηση όλων των Δημοσιεύσεων που έγιναν πριν από:   
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Φιλοσοφικοί Προβληματισμοί Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες
Μετάβαση στη σελίδα Προηγούμενο  1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10  Επόμενο
Σελίδα 5 από 10

 
Μετάβαση στη:  
Δεν μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης





Μηχανισμός forum: PHPBB

© filosofia.gr - Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του.

Υλοποίηση, Φιλοξενία: Hyper Center