Σαλβατόρ Νταλί

[Chaos]

ΣΑΛΒΑΤΟΡ ΝΤΑΛΙ
Τα καινούργια χρώματα τού φασματικού σεξ-απήλ

Το βάρος των φαντασμάτων.
Εδώ και κάμποσο καιρό και στο μέτρο που τα χρόνια περνούν, η έννοια τού φαντάσματος γίνεται γλυκιά, βαραίνει και στρογγυλεύει χάρη σ’ αυτό το πειστικό βάρος, σ’ αυτή την παχυλή στερεοτυπία και σ’ αυτό το αναλυτικό και θρεπτικό περίγραμμα που είναι χαρακτηριστικό των σάκων με τις πατάτες όταν τους δει κανείς σκιά. Σάκοι που όπως όλοι ξέρουμε είναι ακριβώς εκείνοι που ο Francois Millet, ακούσιος ζωγράφος των πιο σπουδαίων φαντασμάτων, είχε την επίμονη ευαρέσκεια να μας χαρίσει, εικονίζοντάς τους μέσα στ’ αθάνατα έργα του, αριστοτεχνικά εκτελεσμένους, μ’ όλη τη συγκινησιακή χυδαιότητα που γι’ αυτή μόνο ένας ζωγράφος μπορεί να είναι ικανός και μ’ όλο αυτό το συγκεκριμένο και μοναδικό διφορούμενο, χάρη σ’ αυτό ακριβώς που όλοι μας έχουμε, εδώ και λίγο καιρό, την πολυτέλεια να αισθανόμαστε φρίκη.
Οι αιτίες τής τρομαχτικής αύξησης βάρους, τού πυκνού αποκαμώματος, τής πραγματικής και υπερβολικά μαλθακής εξασθένησης των σημερινών φαντασμάτων δεν είναι παρά οι συνέπειες που απορρέουν απ’ την ολόπρωτη και αρχική έννοια τής ίδιας της υλοποίησης τής Ιδέας τού φαντάσματος και που, όπως θα το δούμε σύντομα, στηρίζεται στο αίσθημα τού «εικονικού όγκου».

Το γιατί της παχυσαρκίας των φαντασμάτων.
Το φάντασμα υλοποιείται χάρη στο «ομοίωμα όγκου». - Το ομοίωμα του όγκου είναι το περίβλημα. - Το περίβλημα κρύβει, προστατεύει, μεταμορφώνει, προκαλεί, προσπαθεί, δίνει μιάν απατηλή αίσθηση τού όγκου. - Το κάνει διφορούμενο σχετικά με τον όγκο και το διατηρεί ύποπτο. Ευνοεί τη δημιουργία των παράφορων θεωριών για τον όγκο. - Προκαλεί ιλίγγους για ιδανική και ασταθή γνώση τού όγκου. Το περίβλημα εξαϋλώνει το περιεχόμενο, τον όγκο, εξασθενίζει την αντικειμενικότητα τού όγκου, κάνει τον όγκο ενδεχόμενο αγωνιώδη.
Το λίπος είναι το αγωνιώδες στοιχείο τού συγκεκριμένου όγκου τού κρέατος και ξέρουμε ότι το ανθρώπινο λίμπιντο κάνει την αγωνία ανθρωπομορφική, ότι προσωποποιεί τον αγωνιώδη όγκο σε συγκεκριμένη σάρκα, ότι μεταστοιχειώνει τη μεταφυσική αγωνία σε συγκεκριμένο λίπος.
Αλλά τι είναι αυτό το τρομακτικό λίπος τής σάρκας; Δεν είναι αυτό ακριβώς πού περιβάλλει, κρύβει, προστατεύει, μεταμορφώνει, προκαλεί, προσπαθεί, δίνει μιάν απατηλή αίσθηση τού όγκου; Διατηρεί τον όγκο ύποπτο, ευνοεί τις παράφορες θεωρίες τού όγκου, προκαλεί ιλίγγους θρεπτικής, ιδανικής γνώσης τού όγκου, προκαλεί πηκτώδεις παραστάσεις του όγκου, παραστάσεις λεπταίσθητες, «δυνητικές», αγωνιώδεις τού όγκου.
Το χειρότερο λοιπόν παράγεται όταν, πίσω απ’ το ύφασμα των φαντασμάτων που ακόμα «διατηρούσαν τη γραμμή», οι «δυνητικοί» όγκοι αρχίζουν να παίρνουν αυτή την όλο και σοβαρότερη υφή και που είναι αυτή ακριβώς που σημαδεύει το βάρος το αδύνατο να το μπερδέψουμε με την πραγματικότητα και με το ουσιώδες λίπος. Αλλά χειρότερο απ’ αυτό είναι ακόμα η στιγμή που αυτό το ίδιο ύφασμα πέφτοντας, αφήνει να φανούν και μάλιστα στη θέση του, οι ύποπτοι όγκοι μέ την αναλυτική, βαριά, ογκώδη κι έξοχη εμφάνισή τους (χαρακτηριστικά της αξιοθρήνητης κατάστασης παχυσαρκίας των σημερινών φαντασμάτων), αφήνει να φανεί, το επαναλαμβάνω, η μικρότατη αν και μνημειακή τροφός πού πρόσφατα παρουσιάστηκε στους πίνακές μου, που μένει ασάλευτη παρά μια καταρρακτώδη φθινοπωρινή βροχή, στη στάση ενός ανθρώπου που πλέκει, μέσα σ’ ένα τέλμα νερού, με τα ρούχα δυσάρεστα κι από κορφής μουσκεμένα, χιτλερική, μισοπαράλυτη και τρυφερή. Αυτό το μικρό, μεγάλο και αυθεντικό φάντασμα τής τροφού παραμένει εκεί ασάλευτο, ενώ, μέσα στο τοπίο όπου βρέχεται, αναδύεται, ανάμεσα στο κυπαρίσσι του boecklinien και το σύννεφο του boecklinien, το «ιριδίζον φάσμα» πιο ωραίο και πιο τρομαχτικό απ’ το άσπρο μανιτάρι τού θανάτου: το ουράνιο τόξο.
Είναι εδώ που η αθλιότητα των υποθετικών συνώνυμων συγκρούεται με τους πιο άκαμπτα εξειδικευμένους ανταγωνισμούς• γιατί πως να μην αντιμετωπίσουμε ως εντελώς διαφορετικούς, απ’ το ένα μέρος το σημαντικό όγκο τής τροφού πού κάθεται μέσα στο νερό κι απ’ το άλλο την απατηλή και εφήμερη αυτοδυναμία των ακτίνων του ήλιου που έχουν αποσυντεθεί απ’ το νερό;
………………………………………………………………………………………………………………………………

Το «σεξ-απήλ» θα είναι «φασματικό».
Είμαι πολύ περήφανος που στα 1928 προείπα, στον κολοφώνα τής πρακτικής και δημοσιοϋπαλληλικής ανατομίας, στο κέντρο του πιο χλευαστικού απ’ τους σκεπτικισμούς, το επικείμενο των τροφαντών μούσκλων, τρομερά πεισματικών σε βιολογικές κρυψιβουλίες, της Mae West. Σήμερα αναγγέλλω ότι όλη η καινούργια σεξουαλική ελκυστικότητα των γυναικών θα προέλθει απ’ την ενδεχόμενη χρησιμοποίηση των ικανοτήτων τους και των φασματικών δυνάμεών τους, δηλαδή απ’ την ενδεχόμενη τους σαρκική, φωτεινή αποσύνθεση. Το ιριδίζον φάσμα αντιτάσσεται στο φάντασμα (πού αντιπροσωπεύεται ακόμη απ’ τον νοσταλγικό φαρμακοποιό μιας επαρχιακής πόλης πού μοιάζει τόσο απελπιστικά σ’ αυτό το άλλο φάντασμα, το άχαρο και διαβητικό πού ονομάζεται Greta Garbo.
Η φασματική γυναίκα θα είναι η διαλυμένη γυναίκα.

Πως θα γίνει φασματική;
Ουτοπικές προβλέψεις. Η γυναίκα θα γίνει φασματική με την εξάρθρωση και την παραμόρφωση της ανατομίας της. Το «διαλυμένο σώμα» είναι η φιλοδοξία και η επαλήθευση της γυναικείας επιδεικτικότητας, σώμα που θα γίνει παράφορα αναλυτικό, επιτρέποντας να δείξει κάθε κομμάτι χωριστά, ν’ απομονώσει, για να τις δώσει να φαγωθούν μια-μια, ανατομίες που στηρίζονται πάνω σε γρίφους, ατμοσφαιρικές και φασματικές, όπως εκείνη η στηριγμένη σε γρίφους και θεαματική του θρησκευτικού εντόμου. Αυτό θα πραγματοποιηθεί χάρη στη διεστραμμένη τελειοποίηση των προσεχών αεροδυναμικών κοστουμιών και της παράλογης γυμναστικής. Οι κάθε είδους κορσέδες θα ξαναγυρίσουν στη μόδα για λεπτεπίλεπτους σκοπούς, καινούργια και άβολα ανατομικά τεχνητά κομμάτια θα χρησιμοποιηθούν για να τονίσουν το ατμοσφαιρικό αίσθημα ενός στήθους, ενός πισινού ή μιας φτέρνας (ψεύτικα στήθεια, γλυκύτατα και καλοχυμένα, αν και πέφτουν ελαφρά και φυτρώνουν στην πλάτη, θα είναι απαραίτητα για την καλή φορεσιά τής πόλης). Το φασματικό χαμόγελο θα προκαλείται τεχνητά απ’ τα πάλλοντα μεταλλικά νήματα των καπέλων. Αλλά το αδιαφιλονίκητο μοντέλο, το αισθησιακό προηγούμενο των φασματικών κοστουμιών θα είναι πάντοτε, μέχρι νεωτέρας διαταγής, εκείνο τού Ναπολέοντα. Θέλω ιδιαίτερα να τραβήξω την προσοχή πάνω στα καλά παντελόνια (καλά για κατανάλωση) τού Ναπολέοντα, πού κάνουν γλυκείς κι ολοφάνερους τους λεπτεπίλεπτους όγκους, τρυφερούς κι εκθαμβωτικούς, που γνωρίζετε τόσο καλά όσο εγώ κι αυτό χάρη στους παρακάτω παράγοντες: κοιλιά και μπούτια, «διαλυμένα», πού είναι χωριστά, απομονωμένα, ατμοσφαιρικά και φασματικά, υπερβολικά λευκά, πλαισιωμένα μέσα στο μαύρο και τη φαντασματική στάση της σιλουέτας του υπόλοιπου κοστουμιού (συμπεριλαμβανομένου και του καπέλου) που όλοι το ίδιο καλά γνωρίζουν.

«Τα μεγάλα αυτοκίνητα θα γαληνέψουν».
Μέσα απ’ αυτή την απαστράπτουσα και ταχύτατη φωτεινότητα τού φασματικού σεξ-απήλ των γδαρμένων ζωντανών, η μνημειακή πεζότητα των μεγάλων αυτοκινήτων, των σανίδων σιδερώματος και των τρυφερών τροφών θα γίνει φαντασματική και γαλήνια.

ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ ΧΙΟΥΜΟΡ
Εκδόσεις ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ
Μετάφραση: Άρης Σφακιανάκης
_________________
Ψάχτης, Ξερόλας, Ανακατωσούρας, Καλότροπος, Κακόψυχος...
http://chaos-excavations.blogspot.com/

[LSNM]

...
_________________
Αν δεν φας το "θεριό", θεριό δεν γίνεσαι ... [Αριστοτέλης σε ελεύθερη μετάφραση]
"Truth is much too complicated to allow anything but approximations" John von Neumann

[LSNM]

_________________
Αν δεν φας το "θεριό", θεριό δεν γίνεσαι ... [Αριστοτέλης σε ελεύθερη μετάφραση]
"Truth is much too complicated to allow anything but approximations" John von Neumann