ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

[kaneis]

ψυχαγωγια ειναι η αγωγη της ψυχης οπως η αγωγη του πολιτη πχ.δεν υπαρχει αγωγη χωρις πονο και προσπαθεια αρα δεν ειναι κριτηριο αυτα για την μη αξια.σε καθε απαιδευτο η παιδεια ποναει αλλα το θεμα ειναι το αποτελεσμα.δηλαδη δεν αγωγει οτι μας αρεσει στην κατασταση που ειμαστε,γιατι στον απαιδευτο αρεσει μαλλον οτι τον καταστρεφει.γενικα αυτα χωρις συγκεκριμενες αναφορες.
_________________
ο ηλιος δεν σηκωνει τα πεπλα αλλα τα φανερωνει

[Ouliathis]

Ok afham παίρνω πίσω αυτό που είπα πως δεν πρέπει να είσαι ιδιαίτερα μουσικόφιλος. Κατόπιν της νέας σου καταχώρησης αποδεικνύεται πως το παράδειγμα με τον Πανούση δεν ήταν αρκετό για να εκφέρω κρίση.
Ας μιλήσουμε καλύτερα για την διαφορά μεταξύ ψυχαγωγίας και διασκέδασης που με βρίσκει σύμφωνο. Πράγματι δηλαδή υπάρχει μεγάλη διαφορά.
Να ρωτήσω όμως εδώ κάτι. Θεωρείς πως αν έβαζες σε έναν αρχαίο Έλληνα –αυτοί πρώτα από όλους θεωρούσαν την μουσική ψυχαγωγία και όχι διασκέδαση- τους iron maiden για παράδειγμα θα το θεωρούσαν αυτό ψυχαγωγία; Εγώ λέω πως όχι. Γιατί αυτό;
Προφανώς γιατί ένα μουσικό είδος επικρατεί εξ αιτίας κάποιων παραγόντων, όπως οι κοινωνικές συνθήκες, και πως αυτό το είδος τις εκφράζει. Η ροκ μουσική για παράδειγμα ξεκίνησε ως εκφραστής του κινήματος των χίπις. Η μπλουζ μουσική είναι συνέπεια και αντανακλά τα προβλήματα των μαύρων κλπ. Ο αρχαίος Έλληνας δεν είχε τέτοια προβλήματα, και μάλλον σίγουρα δεν θα τον εξέφραζε κανένα από τα παραπάνω είδη. Αντίθετα ένας ρεμπέτης θα καταλάβαινε πολύ καλά τα μπλουζ. Έτσι το τι είναι ψυχαγωγία έχει και κάποια σχέση με τα προβλήματά μας. Την καθαρά διασκεδαστική μουσική από την άλλη την ξέρουμε. Τυπικά σλόγκαν του τύπου μείνε μαζί μου έγκυος είμαι πολύ φερέγγυος και όλα τα σχετικά. Από αυτήν την οπτική γωνία το Μαουντχάουζεν του Θεοδωράκη ας πούμε δεν μπορείς να το κατατάξεις στην διασκεδαστική μουσική. Το θέμα του είναι ψυχαγωγικό και όχι διασκεδαστικό.
Να το κρίνουμε από τεχνικής πλευράς; Ο Θεοδωράκης δεν είναι ούτε Σοπέν ούτε Ραχμάνινοφ σίγουρα. Όπως δεν είναι και βανδή επίσης από την άλλη. Τώρα γιατί παρ όλα αυτά εσύ δεν αντέχεις τον Θεοδωράκη ούτε 10 λεπτά, και εγώ όχι μόνο τον αντέχω αλλά μ αρέσει και από πάνω, αυτό μπορεί να έχει σχέση πρώτον με την μοναδικότητά μας και δεύτερον με τα βιώματά μας. Τα ίδια θα πρέπει πάνω κάτω να ισχύουν και με το μπουζούκι, αφού αυτό δεν είναι κατώτερο από απόψεως εύρους (τι μπορεί να παίξει δηλαδή) από άλλα όργανα ποιο περιορισμένων δυνατοτήτων όπως η τρομπέτα για παράδειγμα. Και κάτι ακόμα. Υπάρχει ένας μύθος σχετικά με τον Ηρακλή όπου εκεί σκοτώνει αυτός από τα νεύρα του τον φίλο του Ύλο, γιατί τραγουδούσε κλαψιάρικα. Αμανέ δηλαδή. Από τότε συνεπώς οι Έλληνες ακούγανε αμανέδες. Όπως επίσης και το ιστορικό επεισόδιο με τον Αλέξανδρο, όταν νέος ακόμα υποδέχτηκε την Αθηναϊκή πρεσβεία στην Πέλλα. Όταν αυτός σηκώθηκε και χόρεψε χορό της κοιλιάς με τους φίλους του για να τους ευχαριστήσει, αυτοί τα βρόντηξαν χάμω και φύγανε!
Άκουσε πάντως και το παρακάτω, όπως επίσης και τι απάντησαν κάποτε οι Pink Floyd όταν τους ρώτησαν τι είδος μουσική παίζανε. Ηπειρώτικα απάντησαν.
http://www.polyphonic.gr/Hxothiki.htm
_________________
Αυτο που εσείς αποκαλείτε ζωή εγώ το αποκαλώ θάνατο, κι αυτό που εσείς αποκαλείτε θάνατο, εγώ το αποκαλώ ζωή.
Εμπεδοκλής

[afham]

Μα ακριβώς επειδή τα ακούσματα ανακαλούν στη μνήμη μας συγκεκριμένα βιώματα και καταστάσεις, συμβαίνει ο ένας άνθρωπος να λατρεύει Χατζιδάκι και ο άλλος να τον απεχθάνεται. Μπορεί να είναι περισσότεροι στην Ελλάδα αυτοί που εκφέρουν θετική γνώμη για τον Χατζιδάκι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι επιτέλους βρήκαμε αντικειμενικό αισθητικό κριτήριο. Εκφέρουν οι περισσότεροι θετική γνώμη γιατί ίσως ο Χατζιδάκις εξέφρασε απόλυτα τις αισθητικές απαιτήσεις μιας συγκεκριμένης χρονικής στιγμής στην ιστορία των Ελλήνων, εκείνης της χρονικής στιγμής που θα ήθελαν να σταθούν στα πόδια τους ύστερα από δυσάρεστες στρατωτικές καταστάσεις. Τι θα ήθελε ένας λαός μετά από τον Β παγκόσμιο πόλεμο ή μετά τη χούντα; Να ακούσει το Run to the hills, run for your lives των Iron Maiden ή το Killing in the name of των Rage Against the Machine; Όχι φυσικά. Ήθελε να ακούσει τα παιδιά του Πειραιά και τα τραγούδια από τις κινηματογραφικές επιτυχίες που εκθείαζαν την ελληνική καθημερινότητα και τον τρόπο ζωής.

Εγώ λοιπόν με τη σειρά μου, δεν είμαι σε τέτοια φάση. Από το 81 που ήρθα σε αυτόν τον κόσμο παρατηρώ το status quo που έχουν δημιουργήσει όλοι εκείνοι οι "αδικημένοι" των προηγούμενων δεκαετιών. Αυτό το status quo βολεύει εκείνους, αλλά αδικεί εμένα ή άλλους σαν εμένα (βλ. αναξιοκρατία, ρουσφέτια, δημόσιο κλπ). Εγώ λοιπόν για μπουζούκι ή τα παιδιά του πειραιά μόνο αηδία μπορώ να νιώσω γιατί εκφράζουν μια απόλυτη συντήρηση και μια απόλυτη (κατ'εμέ) στατική κατάσταση η οποία σου λέει υποσυνείδητα "κάτσε όπως είσαι, καλά είμαστε έτσι". Μην ξεχνάς ότι ο Χατζιδάκις ήταν και δημόσια εκφραστής της δεξιάς συντηρητικής παράταξης. Να μην μιλήσουμε για τον Θεοδωράκη, ο οποίος ναι μεν μπορεί να υπήρξε αντιστασιακός και να βασανίστηκε, αλλά τελευταία άλλαζε πολιτικές πεποιθήσεις σαν τα πουκάμισα σύμφωνα με την τσέπη και τα συμφέροντά του.

Τώρα, για ποιο λόγο ακούω και τρυφερά αρπίσματα κιθάρας μέσα σε όλα αυτά, δεν το έχω ανακαλύψει ακόμα. Ίσως μου θυμίζουν τις παραστάσεις μιας αρχαίας Ελλάδας με χλαμύδες και δωρικές κολώνες, μιας Ελλάδας του Περικλή όπου ο πολίτης είχε λόγο. Ίσως όμως και τα οργιώδη διονυσιακά συμπόσια... ποιος ξέρει, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
_________________
Στραβός είναι ο γιαλός

Δείτε επίσης: http://www.liantinis.org

[Ouliathis]

[afham]

Ο Γκάτσος είναι ο αγαπημένος μου ποιητής. Αυτό όμως δεν σημαίνει πώς αν ακούσω ένα τραγούδι σε στίχους Γκάτσου ότι θα μου αρέσει και αυτό. Τελωσπάντων, είτε το θέλω, είτε όχι, όλοι αυτοί οι συνθέτες που αναφέρονται εδώ έχουν ανακηρυχτεί σε κλασικούς με τις ευλογίες της πολιτείας και αρκετών κατοίκων της. Ας αφήσουμε να υπάρχει και ένας αντίλογος.
_________________
Στραβός είναι ο γιαλός

Δείτε επίσης: http://www.liantinis.org

[epikritis]

πρωτον το afraid to shoot strangers ειναι υμνος! οπως και τα αλλα που ανεφερες απο Maiden. (συνθετης ο steve harris). και οι rage against the machine σπερνουν κτλ αλλα παλι δεν καταλαβαινω γιατι τετοια ξενομανια και εχθρα προς το μπουζουκι? εγω παιζω ηλεκτρικη και ψαχνομαι αρκετα στη μουσικη. ε λοιπον αν θες να μαθεις ο χιωτης εσπερνε απο τεχνικης πλευρας στην εποχη του τη στιγμη που καποιος hendrix ανακαλυψε τον σκληρο ηχο πεζοντας απλα bluesακια με παραμορφωση, δηθεν προτωπορειακα για την εποχη τους, (επισκιαζοντας τον συγχρονο του eric clapton) ενω κολλοσοi jazzistes οπως ο wes montgomery ακομα και σημερα παραμενουν αγνωστοι στο ευρυ κοινο. σε τεχνικη ο χιωτης για το μπουζουκι ειναι σα να λεμε στην ηλεκτρικη satriani ή malmsteen....
_________________
philosophy to the real world is what masturbation is to sex

[afham]

Το καταλαβαίνω αυτό που λες και συμφωνώ ότι στην τεχνική μπορεί ο Χιώτης να είναι καλύτερος από τον Hendrix αλλά τι να κάνω; Με πονάει το αυτί μου όταν ακούω μπουζούκι... Μπορείς να αλλάξεις το αυτί μου;
_________________
Στραβός είναι ο γιαλός

Δείτε επίσης: http://www.liantinis.org

[Ouliathis]

Όχι δεν μπορείς να αλλάξεις το αυτί σου παρά μόνο αυτό που κυριαρχεί πάνω σ αυτό, και που στην συγκεριμένη περίπτωση δεν είναι παρά η ιδέα σου για το τι πράγματι αντιπροσωπεύει το μπουζούκι
_________________
Αυτο που εσείς αποκαλείτε ζωή εγώ το αποκαλώ θάνατο, κι αυτό που εσείς αποκαλείτε θάνατο, εγώ το αποκαλώ ζωή.
Εμπεδοκλής

[afham]

Ίσως, αλλά το ότι δεν έχει αλλάξει η αντίληψή μου δεν πάει να πει μόνο ότι εγώ δεν προσπάθησα, αλλά και ότι οι άλλοι δεν μου φάνηκαν αρκετά πειστικοί.
_________________
Στραβός είναι ο γιαλός

Δείτε επίσης: http://www.liantinis.org

[pandora]

Αν θυμαμαι καλα (σε ενα βιβλιο το εχω διαβασει πριν χρονια) ο Μ. Θεοδωρακης ειχε βγει απο τα ρουχα του οταν αρχισε εκεινη την εποχη να κανει αισθητη την παρουσια της η ελληνικη ροκ σκηνη (Σιδηροπουλος, Ρομαντικοι Παραβατες, Πουλικακος, Socrates κ.α) η οποια αποκτουσε αποτομα αρκετους θαυμαστες. O Μ. Θ. αρχισε να φοβαται οτι απο αυτο το νεο ειδος μουσικης θα εχανε εδαφος και αρκετο κοινο. Αυτος ηταν ο λογος που τα εβαλε "ανοιχτα" μαζι τους θεωρωντας τους "μη ποιοτικους" κλπ. Ο Π. Σιδηροπουλος αντεπιτιθεται στον συνθετη μεσα απο το δισκο του "ΧΩΡΙΣ ΜΑΚΙΓΙΑΖ" με ενα ειρωνικο τραγουδι με τιτλο "Μικυ-μαους".
Το βιβλιο που ειχα διαβασει ειναι το "Παυλος Σιδηροπουλος" του Ντινου Δημοπουλου.


Παντως η "δικτατορια των δυο" καταφερε να εισχωρησει και στη μουσικη.Στους πιο πολλους φανταζομαι θα σας εχουν κανει την ερωτηση:" "Ποιον προτιμας; Χατζιδακι η' Θεοδωρακη;" Λες και δεν υπαρχουν αλλοι συνθετες...(χωρις αυτο να σημαινει οτι τους αμφισβητω ως συνθετες).


Σε ενα ντοκιμαντερ ειχα δει πως το μπουζουκι καθιερωθηκε ως επισημο ελληνικο οργανο απο τη στιγμη που γεννηθηκε ο "μουσικος Ζορμπας".Το...sirtaki ηταν πλεον γνωστο σε ολους. Πριν απο το μπουζουκι ηταν το κλαρινο και πιο πριν η φλογερα.
_________________
Μεταξυ των νικητων, δεν υπαρχουν εγκληματιες πολεμου.

[Ouliathis]

Λοιπόν είναι καιρός να επέμβουν οι μεγαλύτεροι και να βάλουν τα πράγματα στην θέση τους μιας και τα ξέρουν από πρώτο χέρι. Τουτέστιν υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων. Η αντιπαλότητα ξεκίνησε από τους Socrates οι οποίοι μετά την κυκλοφορία του δίσκου Φως αν θυμάμαι καλά (εξαιρετικός δίσκος θα έλεγα), έδωσαν μια συνέντευξη στην οποία έλεγαν λίγο πολύ τι Θεοδωράκης και τι Χατζιδάκης από εδώ και στο εξής εμείς είμαστε, ανάλογη μ αυτήν που είχαν δώσει κάποτε και οι Μπητλς όπου ο Λένον είπε το περιβόητο ξεπεράσαμε και τον Ιησού. Αυτό προκάλεσε μεγάλο σάλο τότε και τους την πέσανε, όχι και τελείως άδικα, όλα τα περιοδικά και οι εφημερίδες της εποχής. Αυτή η συνέντευξη είχε τελικά μεγάλη επίπτωση στην καριέρα των Socrates. Θυμάμαι πως πήγα να τους δω σε μια συναυλία που είχε κανονιστεί να δώσουν, (και εν τω μεταξύ έγινε αυτή η περιβόητη συνέντευξη), σε έναν κινηματογράφο στην Ελευσίνα, αλλά ο κόσμος τσαντίστηκε και ήλθαν τελικά πολύ λίγοι, ανάμεσά τους και εγώ. Οι Socrates όταν είδαν το ελάχιστο κοινό που τελικά ήλθε αρνήθηκαν να εμφανιστούν, επιβεβαιώνοντας έτσι κι αυτούς που έλεγαν πως το είχαν πάρει "πολύ πάνω τους".
Όσον αφορά το μπουζούκι τώρα και την διάδοσή του, ο Ζορμπάς δεν έχει να κάνει τίποτα με αυτό. Υπεύθυνος είναι ο Μανώλης Χιώτης, αυτός ήταν μάλιστα που πρόσθεσε και την τέταρτη χορδή στο μπουζούκι, (τρεις διπλές είχε πριν) ώστε να μπορεί να παίζει καλύτερα τους κουβανέζικους ρυθμούς που ήταν τότε πολύ της μόδας. Από εκείνη την στιγμή το μπουζούκι ξέφυγε από τις ταβέρνες και τα χαμετυπεία, και πέρασε στα σαλόνια και στις δεξιώσεις των πλουσίων.
Όσον αφορά τα λεγόμενα του επικριτή για τον Χέντριξ και τον Χιώτη, νομίζω πως δεν μπορεί να γίνει σύγκριση τεχνικής γιατί το μπουζούκι είναι φιαγμένο ειδικά για να σολάρει, ενώ η κιθάρα όχι μόνο γι αυτό αλλά και για ακόρντα. Το στενό κοντάκι που έχει το μπουζούκι διευκολύνει πολύ στα σόλα, αλλά για να παίξεις στην κιθάρα αυτό που ένας μέσος μπουζουξής παίζει στο μπουζούκι, πρέπει να είσαι τουλάχιστον Αλ Τιμέολα. Πως να γίνει σύγκριση λοιπόν;
_________________
Αυτο που εσείς αποκαλείτε ζωή εγώ το αποκαλώ θάνατο, κι αυτό που εσείς αποκαλείτε θάνατο, εγώ το αποκαλώ ζωή.
Εμπεδοκλής

[epikritis]

παντως την περιοδο του 81, δεν ξερω αν εχει σχεση με το κινημα της ελληνικης ροκ (δε υπηρχα τοτε), ο μικης θεοδωρακης κυκλοφορησε δυο εξαιρετικους δισκους. τα "επιβατης" και "ρανταρ" σε στιχους του κωστα τριπολιτη. με μοντερνο avant-garde ηχο. οπως και αργοτερα στη μελοποιηση ποιηματων του καρυωτακη
_________________
philosophy to the real world is what masturbation is to sex

[epikritis]

Δεν ξέρω αν το πήρατε πρέφα στο In.gr. Εκανε ο Θεοδωράκης μια δήλωση που πραγματικά εμένα ως νέο ανθρωπο, που αναγνωρίζω και το έργο του, με χάλασε απίστευτα. Τι να πω.... γεραματα....Αρχίζει να τα χάνει σιγά σιγά...Παρόλα αυτά είναι ενεργός μουσικά, έβγαλε και δίσκο.
_________________
philosophy to the real world is what masturbation is to sex

[somnium]

Με αφορμη την αντιπαραθεση hendrix-clapton θα σχολιασω οτι οσο πιο πρωτοπορος και να ειναι κατα τη γνωμη του καθενος ο ενας η ο αλλος, σιγουρα θα αναγνωριζαν οτι πολυ πιο ριζοσπαστικος ηταν, π.χ., ο iannis xenakis...
http://en.wikipedia.org/wiki/Iannis_Xenakis
Ομως, σε ζητηματα τεχνης, τον πρωτο λογο τον εχουν τα κριτηρια της αισθητικης, και πολλοι μπορουν ευτυχως να δουν το προφανες, οτι το ελευθερο, διονυσιακο παιξιμο του hendrix ειναι μοναδικο κι ανεπαναληπτο και να του "συγχωρησουν" οτι στα ghetto δεν εφτασε περα απ' τα ορια των blues, αφου ηταν παντα περα απ' τα ορια της τυποποιησης.

Και, ερχομενος στο ζητημα του Μ.Θ., θα δηλωσω με το γνωστο μου θρασος οτι μονο περιστασιακα καταφερε να με ευφρανει. Ομως, πιστευω οτι η προσκολληση του στην κατακτηση και διατηρηση της προνομιακης του κοινωνικης θεσης τον εκανε νοσηρο. Με τον τροπο που τις χρησιμοποιησε, εκανε ιδιοτητες οπως "αριστερος", "καλλιτεχνης", "διανοουμενος" να φαινονται ανουσιες...
_________________
Flectere si nequeo superos, Acheronta movebo.

[afham]

Η οικογένεια Ξενάκη έβγαλε έναν σημαντικό πνευματικό άνθρωπο και αυτός δεν ήταν ο Ιάννης αλλά ο Jason.
_________________
Στραβός είναι ο γιαλός

Δείτε επίσης: http://www.liantinis.org