Αντιμετώπιση προβλημάτων με φιλοσοφική "ενθάρρυνση"

[Medousa]

Pote Voudas pote Koudas pote Ihsous kai Ioudas...!
Apo tin poli erxomai...kai i korfi pou peftei
Ipiretes kai afentes den iparxoun agapite stin filosofia.Mono eleftheroi!
_________________
Θέληση είναι εκείνο που σε υποχρεώνει να νικάς,όταν το λογικό σου ,σου λέει οτι έχασες.

[iason]

Τι να πω βρε georgemaus και μου πετάς το μπαλάκι; Προσπαθώ να καταλάβω και τελικά φαντάζομαι, χωρίς να είμαι σίγουρος, ότι κάποιοι χρησιμοποιούν τη λέξη «φιλοσοφία» δίνοντάς της όμως ένα περιεχόμενο που καθόλου δεν θα ενδιέφερε ποτέ έναν Σωκράτη ή έναν Αριστοτέλη ή έναν Πλάτωνα, λέμε τώρα.

Διότι και γω ξέρω ένα σύστημα αγοράς (και το εφαρμόζω στην πράξη) που αποτελεί μια εντελώς «διαφορετική φιλοσοφία αγοράς» (αν κανείς ενδιαφέρεται ας επικοινωνήσει μαζί μου, θέμα εκτός συζήτησης), που είναι ένας τρόπος να βγάζεις χρήματα χωρίς να πουλάς και χωρίς να τα παίρνεις από τις τσέπες των άλλων. Μπορώ εγώ αυτό να το αποκαλέσω «φιλοσοφία»; Είναι ασφαλώς κάτι κατά πολύ ηθικότερο από την τρέχουσα «ηθική» της παραδοσιακής αγοράς που στηρίζεται στον ανταγωνισμό, αλλά δυσκολεύομαι να το αποκαλέσω «φιλοσοφία».

Νομίζω ότι η φιλοσοφία είναι ένας όρος που, πώς να το κάνουμε, έχει ένα μεγάλο ειδικό βάρος. Δεν μπορούμε ελαφρά τη καρδία να τον εφαρμόζουμε όπου λάχει. Αποδίδει όχι το πρακτέο αλλά τη σκέψη που προηγείται του πρακτέου. Ίσως αυτό εννοεί ο bugman, τέλος πάντων αυτό το «ενθάρρυνση» δεν το καταλαβαίνω. Αυτό που καταλαβαίνω είναι το σαφέστερο σημείο τομής της φιλοσοφίας και της πράξης είναι η Ηθική. Σαφώς θα συμφωνούσα ότι και η ατομική ηθική πρέπει να υπάρχει και να συμπληρώνει την συλλογική. Ίσως υποβόσκει εδώ το εξής ενδιαφέρον ερώτημα: πρέπει η ατομική ηθική να απορρέει από τη συλλογική, ή το ανάποδο;

Το τελευταίο ερώτημά σου μου φέρνει στο νου την αντίθεση της κλασικής εποχής, μεταξύ αυτών που ήταν προσκείμενοι προς το εξουσιαστικό σύστημα και πίστευαν ότι η γνώση πρέπει να είναι κτήμα των ολίγων και των σοφιστών που δίδασκαν ανοιχτά ότι η γνώση πρέπει να είναι κτήμα όλων. Θεωρώ αυτονόητη τη δική μας τοποθέτηση! Ει μι τι άλλο... η «πράξη» μας αυτό δείχνει! Ή κάνω λάθος;
_________________
-Κάθε λόγος μπορεί να έχει αντίλογο. Κάθε αντίλογος πρέπει να έχει λόγο.
-Εγέμισεν ο ουρανός πετούμενους γαϊδάρους.

[georgemaus]

Μέδουσα, εδώ εξετάζουμε τα πάντα! Μα τα πάντα! Βλέπουμε το θέμα απ'όλες τις πλευρές. Μη μας κοπανάς συνέχεια τα αυτονόητα... Εμάς λες να μη μας αρέσουν οι ελεύθεροι άνθρωποι;
Πρόσεχε γιατί θα πάρω το μαστίγιο...

[Kouros]

Πριν σχολιάσω μερικά από τα τόσα ενδιαφέροντα που λέγονται εδώ και πριν απαντήσω σε ερωτήματα που μου θέσατε, κρίνω σκόπιμο να θυμηθούμε ορισμένα πράγματα που ίσως έχουν σημασία, για την συνέχεια της συζήτησης

Να θυμηθούμε ότι η φιλοσοφία στην Αρχαία Ελλάδα, δεν ήταν μόνο θεωρητικός λόγος (επιστήμη), αλλά πρωτίστως βιωματική πράξη, τρόπος ζωής. Ο πρώτος υπήρχε για να αιτιολογεί. ερμηνεύει, να υπηρετεί εν'τέλει τον δεύτερο. Ήταν μέσο και όχι αυτοσκοπός (όπως σήμερα). Σκοπός της φιλοσοφίας ήταν να προσφέρει στους σπουδαστές της, όχι θεωρητικές γνώσεις και πληροφορίες μόνο (όπως σήμερα), αλλά να τον μεταμορφώσει ριζικά. Να τον βοηθά να υπερβαίνει τον κατώτερο εαυτό του και ν'ανταμώνει με τον Νου, το Πνεύμα, την Σκέψη της σκέψης - όπως λέει κάπου ο Αριστοτέλης - (και όχι απλώς την σκέψη όπως θεωρείται σήμερα). Φιλόσοφος δεν ήταν αυτός που έγραφε απλώς κάποια φιλοσοφικά κείμενα, εισήγαγε καινούριες θεωρίες, ή έδινε απλώς διαλέξεις (όπως συμβαίνει σήμερα), αλλά αυτός που αφιέρωνε την ζωή του στόν έρωτα για την Σοφία (και κάτι τέτοιο δεν συνεπάγεται οπωσδήποτε απάρνηση της κοσμικότητας, αν και υπηρξαν κάποιοι που το κάναν, π.χ. ο Ηράκλειτος) και θυσίαζε τις εγωκεντρικές του επιθυμίες στον βωμό αυτού του έρωτα (έχυνε το αίμα της ψυχής του με άλλα λόγια εκεί όπου ο απλός λαός προτιμούσε να χύνει το αίμα των ζώων). Γι'αυτόν, ο ασπασμός της σοφίας δεν γινόταν με την γνώση, αλλάμε την κατανόηση της γνώσης (όπως λέει και μια καλή μας φίλη στην υπογραφή της). Και για να μεταβούν από την απλή γνώση (πληροφόρηση, συλλογισμούς) στην κατανόηση της γνώσης (Σοφία, βίωμα του Λόγου) έπρεπε να μεταλλάξουν όλο το είναι τους (και όχι μόνο την σκέψη τους, αν και αυτό ήταν ένα βήμα). Για να το πετύχουν αυτό επιδίδονταν σε συγκεκριμένες πρακτικές. Σε ασκητική. Με εξαίρεση τους σοφιστές ίσως (η μοναδική αναλογία που θα μπορούσα να βρω με τους περισσότερους σύγχρονους ακαδημαικούς) όλες οι άλλες σχολές (Ακαδημία, στοά, επικούρειοι, κυνικοί), ακόμα και αυτός ο Αριστοτέλης που θέλουμε να τον θεωρούμε ως αμιγώς θεωρητικό φιλόσοφο, πρότειναν ένα σύνολο πνευματικών ασκήσεων με σκοπό την υπαρξιακή αλλαγή και την μεταμόρφωση του υποκειμένου που τις ασκούσε.

Στο πλαίσιο αυτό, οι διανοητικές ασκήσεις - τις οποίες υπαινιχθήκαμε στα πρώτα μας μυνήματα - (ασκήσεις λογικής, διαλεκτικής, ρητορικής κ.λ.π.), αποτελούσαν ένα μόνο μέρος αυτών των πρακτικών και όχι το σύνολό τους (όπως πιστεύουμε σήμερα). Υπήρχαν επίσης ασκήσεις για το σώμα, τα συναισθήματα, για τα ανώτερα τμήματα της ψυχής (που καλλιεργούσαν την ενόραση και γεννούσαν την εποπτεία), όπως νηστείες, αγρυπνείες, διαχείρηση της προσοχής, διαρκής έλεγχος των παθών, άρνηση της πολυτέλειας και των ανέσεων, μα πάνω απ'όλα υπήρχε η προσωπική σχέση του δασκάλου με τον μαθητή, που επέτρεπε την μετάγγιση ενός είδους γνώσης από τον πρώτο στον δεύτερο, με τρόπο που ήταν αδύνατο να μεταδοθεί αλλιώς (αλήθεια σε ποιό πανεπιστήμιο διδάσκονται όλες αυτές οι ασκήσεις σήμερα.

Θα το ξαναπώ. Η αρχαία φιλοσοφία ξεκίνησε πρωτίστως ως τρόπος ζωής, ανέπτυξε είναι αλήθεια σε αξιοθαύμαστο βαθμό τον θεωρητικό λόγο (επιστήμες) όμως δεν αποτελούσε αυτός το βασικότερο συστατικό της και δεν αρκούσε η κατοχή ενός τέτοιου λόγου μόνο για να χριστείς φιλόσοφος (απόδειξη οι κυνικοί που παρά τον πενιχρό τους θεωρητικό λόγο θεωρούνταν φιλόσοφοι).
Τελικά και για λόγους που δεν είναι της παρούσης να αναφέρουμε, η πρακτική (αλλά και η πιο σημαντική) διάσταση της φιλοσοφίας λησμονήθηκε και απέμεινε σ'αυτήν να χειρίζεται λέξεις μόνο, που όσο όμορφες και σημαντικές αν είναι μερικές φορές, παραμένουν νεκρές, χωρίς μία αγωγή σε όλα τα τμήματα της ψυχής (σωματικό, συναισθηματικό,διανοητικό, ενορατικό), που θα τις επέτρεπε να λειτουργήσουν ζωογονητικά και να μας προσφέρουν την κατανόηση (σοφία).

Georgemaus μην ακούς ούτε τον Κουρο, ούτε κανέναν άλλο. Την δουλειά σου εσύ. Μ'ανοίγεις την καρδιά μου φίλε!!!

[Bugman]

Για την "ενθάρρυνση": Αν για κάθε πράξη μας ακολουθούσαμε μια πρακτική γνωστή αλλά χωρίς να έχουμε εμβαθύνει σε αυτή, απλά να την χρησιμοποιούμε "έτσι" όπως μας δόθηκε τότε καταντάμε να κάνουμε αυτόματες κινήσεις. Το αν θα κάνουμε ή όχι μια πράξη θα κάνει τότε με το ποιές αυτόματες ενέργειες έχουμε μάθει να κάνουμε, και αν σε αυτές γνωρίζουμε μία για την περίπτωση.
Από την στιγμή που γνωρίζουμε γιατί μια ενέργεια πρέπει να γίνει (επειδη....αυτό και αυτό), είμαστε πιο σίγουροι για αυτό που κάνουμε, και το κάνουμε με περισσότερο θάρρος! Η γνώση δηλαδή γεννά και το θάρρος!
Πόσο όμως εύκολα θα φτάσουμε στο επειδή, δηλαδή στο λόγο που γίνονται όπως γίνονται οι ενέργειές μας; Αν προσέξατε δεν μιλάμε για ενέργειες που επιρρεάζουν μόνο το αντικείμενο του σκοπού μας αλλά για ενέργειες που επιφέρουν παράλληλα αποτελέσματα. (π.χ. ατυχήματα ή μόλυνση του περιβάλλοντος). Αυτό ο Iason το βλέπει ως την τομή Φιλοσοφίας και πράξης, που το ονομάζει Ηθική, και έτσι τα παράλληλα αποτελέσματα θα τα θεωρεί αν είναι αρνητικά ως ανήθικα, αν κάνω λάθος ας με διορθώσει! Βέβαια τα παράλληλα αποτελέσματα μπορεί να είναι τόσο σοβαρά που αυτά να αποτελούν το κύριο αποτέλεσμα και το υποτιθέμενο κύριο να είναι το παράλληλο! (Πως θα βλέπατε κάποιον να άνοιγε μια πόρτα για να βγει έξω από το αμάξι και να σκοτόνωνταν πάνω σε αυτή διερχόμενος μορτοσυκλετιστής; Μια φιλοσοφική ιδέα που λέει "φίλα πρώτα τους ξένους και μετά εσένα" θα είχε γλιτώσει τον άνθρωπο).
Και πάλι δεν θέλω να βάζω την ηθική ως προδιαγραφή πράξεων. Αλλά ως ανάγνωση πράξεων από τρίτους, Δεν πράτουμε για να είμαστε ηθικοί. Οι πράξεις μας φανερώνουν αν είμαστε ή όχι ηθικοί.
_________________
Σκορπίστε γνώση, μαζέψτε χαρά!

Η γνώση δεν μπορεί να πουληθεί: Γιατί ενώ κάθε εμπόρευμα μπορεί να επιστραφεί, η γνώση δεν μπορεί να επιστραφεί!

[Bugman]

Και ένα αίνιγμα:
α. Κάποτε ο άνθρωπος σκέφθηκε "τι να φορέσω;".
β. Κάποτε ο άνθρωπος σκέφθηκε "να φορέσω κάτι;"
γ. Κάποτε ο άνθρωπος σκέφθηκε "να φορέσω κάτι"
Με ποια σειρά πάνε χρονικά οι προτάσεις;
Οι σκέψεις είναι λύσεις προβλημάτων και γεννούν τρια αισθήματα: Γνώση, Απόγνωση, Επίγνωση.
_________________
Σκορπίστε γνώση, μαζέψτε χαρά!

Η γνώση δεν μπορεί να πουληθεί: Γιατί ενώ κάθε εμπόρευμα μπορεί να επιστραφεί, η γνώση δεν μπορεί να επιστραφεί!

[Medousa]

Tha se parakalousa na milas kalitera goergemaus.
Ola akoma kai i oikeiotita exei ta oria tis!
An sou eimai provlima,prospathise na me antimetopiseis me filosofiki entharinsi
_________________
Θέληση είναι εκείνο που σε υποχρεώνει να νικάς,όταν το λογικό σου ,σου λέει οτι έχασες.

[georgemaus]

Ζητώ δημόσια συγνώμη από την Μέδουσα. Πίστευα οτι η πλάκα συνεχιζόταν. Δε θα ξανασυμβεί...

[Medousa]

Sou exo deixei pos otan katalaveno pos einai plaka akoloutho.Se afti tin periptosi enoiosa na me meioneis.Akoma kai an afti den itan i prothesi sou ego etsi enoiosa.
Ides pou ama thes ginesai kalo paidi?
As to xesasoume isos kai ego eimoun ipervoliki.
kleinei i paranthesi.Sinexiste tin kata ta alla omorfi sizitisi sas.
_________________
Θέληση είναι εκείνο που σε υποχρεώνει να νικάς,όταν το λογικό σου ,σου λέει οτι έχασες.

[iason]

Κούρε, έχω σχηματίσει την εντύπωση ότι ο συγκροτημένος λόγος σου προδίδει και μια συγκροτημένη πράξη, τρόπο ζωής δηλαδή. Εκεί φίλοι βλέπω την ουσία της συζήτησης. Το πως θα κατακτήσουμε τη φιλοσοφική σκέψη πρώτα και μετά θα προσχωρήσουμε στη "φιλοσοφική πρακτική".
Ο Τρόπος Ζωής είναι που εκφράζει, ολοκληρώνει και φανερώνει τη φιλοσοφία. Μπορεί σήμερα όπως γλαφυρά το αποδίδει ο Κούρος, να έχει καταντήσει ακαδημαϊκό φαινόμενο η φιλοσοφία, αλλά προσωπικά λίγο με νοιάζει αυτό. Περισσότερο με νοιάζει η πρακτκή ολοκλήρωση. Τώρα, αν αυτό το πούμε "φιλοσοφία" ή κάπως αλλιώς είναι δευτερεύον - η πραγματικότητα είναι ισχυρότερη από τις λέξεις.

Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα...
_________________
-Κάθε λόγος μπορεί να έχει αντίλογο. Κάθε αντίλογος πρέπει να έχει λόγο.
-Εγέμισεν ο ουρανός πετούμενους γαϊδάρους.

[Bugman]

Η έκφραση "τρόπος ζωής" είναι πολύ γενική. τρόπος ζωής είναι και αυτός να μετακινήσε συνέχεια από πόλη σε πόλη με μια μηχανή και να κατασκηνώνεις, χωρίς να σε νοιάζει τίποτα, να μπουκάρεις όπου θες να τρώς και να μην πληρώνεις! Αλλά τρόπος ζωής είναι αυτός του μοναχού στο Άγιο Όρος (Afham για σένα το είπα....!!!)
Εδώ μιλάμε για την φιλοσοφία σε επιμέρους ζητήματα (σε προβλήματα). Διότι ο τρόπος ζωής π.χ. του Έλληνα πάνω κάτω δεν ξεφεύγει από μια γραμμή. Εν τέλει η ζωή όλη δεν είναι ένα πρόβλημα, δεν θέλουμε να αλλάξουμε από ζώντες να γίνουμε κάτι άλλο. Άρα συζητάμε για το πως η φιλοσοφία (ο τρόπος να φιλοσοφούμε, να σκεπτόμαστε δηλαδή αιτιολογημένα περιλαμβάνοντας όσα περισσότερα παράπλευρα προβλήματα μπορεί να δημιουργήσει η δράση μας) μπορεί να μας κάνει, να μας ενθαρρύνει, ώστε να προβούμε σε περισσότερες και αποδοτικότερες δράσεις.
Σκέπτομαι πως όσο περισσότερο προσπαθούμε να βρούμε "τι άλλο θα γίνει αν" τόσο και λιγότερες δράσεις θα κάνουμε. Εδώ ακόμα το σκέπτομαι!!!!!!
_________________
Σκορπίστε γνώση, μαζέψτε χαρά!

Η γνώση δεν μπορεί να πουληθεί: Γιατί ενώ κάθε εμπόρευμα μπορεί να επιστραφεί, η γνώση δεν μπορεί να επιστραφεί!

[Kouros]

iason ναι, για μένα η φιλοσοφία είναι πάνω απ'όλα τρόπος ζωής. Συμφωνώ μαζί σου, ότι εκείνο που έχει σημασία είναι η πρακτική ολοκλήρωση, όποιο όνομα και αν δώσουμε σ'αυτήν την διαδικασία. Εκείνο που θέλω να δείξω όμως με τις αναφορές μου στην αρχαία φιλοσοφία, είναι ότι αυτήν, μαζί με τον πλούσιο θεωρητικό της λόγο, περιείχε και συγκεκριμένους τρόπους ζωής (συγκεκριμένες ασκήσεις), για τις οποίες δυστυχώς οι ιστορίες της φιλοσοφίας, δεν μας λένε τίποτα (κάπου μου φαίνεται πως έγραψες και για ένα είδος γιόγκα που εφάρμοζε ο Ιπποκράτης) . Και όμως, αν ανατρέξουμε στ'αρχαία κείμενα, θα δούμε ότι αυτές οι ασκήσεις, συνιστούσαν για τους αρχαίους φιλόσοφους το κυριότερο μέλημά τους. Όταν οι στωικοί π.χ. επιμένουν σε όλους τους τόνους, ότι πάνω απ'όλα βρίσκεται η άσκηση, απορώ γιατί οι ιστορίες της φιλοσοφίας προτιμούν για κάποιο λόγο να το αγνοούν και να μας μιλάνε μόνο για τους σπερματικούς τους λόγους.

Στον βαθμό βέβαια που η φιλοσοφία παραμένει για κάποιον απλώς ένα επάγγελμα, δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα. Τα προβλήματα αρχίζουν απ'την στιγμή που ο έρωτας για την σοφία (μια άλλη λέξη για τον Θεό), αρχίζει να φουντώνει και να θεριεύει ανεξέλεγκα μέσα σου, κατακαίοντας τις παραδεδεγμένες αξιολογήσεις σου, τις βολικές συνήθειές και τις συμβατικότητες με τις οποίες έμαθες να ζεις, απειλώντας να τινάξει την καθημερινότητά σου - ακόμα και την ίδια σου την ζωή - στον αέρα και να απαιτεί από σένα την ολοκληρωτική σου αφοσίωση. Τότε η φιλοσοφία αρχίζει να σ'αφορά βαθιά προσωπικά - και όχι απλώς επαγγελματικά - και το συνεχές κλωθογύρισμα των λέξεων στον μυαλό ( αυτό που θεωρούμε σήμερα φιλοσοφία) δεν αρκεί για να γεμίσει το κενό που νοιώθεις. Γιατί όπως πολύ σωστά ειπώθηκε από κάποιον, αυτός που αγαπά τον Θεό (μια άλλη λέξη για την σοφία), ζει με μια τρύπα στην καρδιά του. Και αυτήν η τρύπα δεν γεμίζει με κανένα από τα άφθονα αγαθά, που αφειδώς προσφέρει ο σύγχρονος πολιτισμός μας ( αν και ικανά να καλύψουν το κενό των περισσοτέρων ανθρώπων, ίσως και αυτουνού πριν τον ακουμπήσουν τα βέλη του μέγιστου Έρωτα). Η ίδια η πραγματικότητα, που στους άλλους φαίνεται μια χαρά και τακτοποιημένη, σ'αυτόν αρχίζει να φαντάζει ανοίκεια και χαώδης. Με έναν περίεργο τρόπο τα λόγια του Πλατωνικού μύθου του σπηλαίου, αρχίζουν ν'αποκτούν βιωματικό βάρος και να φανερώνονται (κατανοούνται) οι αλήθειες που περιέχουν.

Εν τέλει - και για ν'απαντήσω εμμέσως και σε μια ερώτηση του georgemaus, περί Νίτσε, Λιαντίνη,Βαν Γκογκ, αλλά και πολλών άλλων, διάσημων ή μη - για να δαμάσεις τέτοιου είδους φωτιές - Ιερών Ερώτων - και να γεμίσεις τέτοιου είδους τρύπες - που δεν γεμίζουν με φθηνά υποκατάστατα - εκτός άλλων πολλών, ένα πράγμα νομίζω ότι χρειάζεται περισσότερο. Μια συγκεκριμένη αγωγή. Που θα επιτρέπει την ισόρροπη ανάπτυξη και των τριών τμημάτων της ψυχής. Του διανοητικού, του συναισθηματικού και του σώματικού. Χρειάζεται η πρακτική διάσταση της φιλοσοφίας. Ο ασκήσεις της

Όποιος είναι αφιερωμένος σ'αυτόν τον έρωτα της σοφίας, είναι αδελφός μου (έστω και αν αγαπώ και τους εχθρούς μου, ή πιο σωστά έστω και αν προσπαθώ καθημερινά γι'αυτό).

Πώς τό'πες ιασον, "η πραγματικότητα είναι ισχυρότερη απ'τις λέξεις";. Πολύ πολύ σοφή κουβέντα φίλε μου, αν και πρέπει να καείς για να καταλάβεις την αλήθεια της. Α και νά'σαι ειλικρινής (πράγμα καθόλου δεδομένο και εύκολο).

[Kouros]

Bugman, ο άνθρωπος είναι τόσο καλά προγραμματισμένος ( ξέρεις matrix και τα τοιαύτα) από την φύση ( με τους ενστικτώδεις μηχανισμούς του) και από την κοινωνία (με τα ήθη, τα έθιμα, την παιδεία, τα πρότυπα συμπεριφοράς, τα οποία οικειοποιούμαστε με την μίμηση και τις συνήθειες, ώστε τελικά να διαμορφωθεί μέσα μας, πλάι στον φυσικό εαυτό και ένας άλλος τεχνητός εαυτός, ο λεγόμενος κοινωνικός εαυτός, ή κατά κόσμον προσωπικότητα), που και χωρίς την συνδρομή της φιλοσοφίας, μπορεί να κάνει μια χαρά τις καθημερινές δουλειές του.
Θα έλεγα μάλιστα, ότι η φιλοσοφία, μάλλον περισσότερα προβλήματα θα δημιουργήσει σ'έναν ανθρωπο, παρά θα του επιλύσει, όταν το μόνο πράγμα που τον απασχολεί, είναι η εκπλήρωση των φυσικών του αναγκών (του φυσικού του εαυτού) και των κοινωνικών του επιδιώξεων (του κοινωνικού του εαυτού).
Η φιλοσοφία γεννήθηκε για να καλύψει μια άλλη βαθιά ανάγκη του ανθρώπου (πες την, πνευματική ανάγκη) και σε πολλές της μορφές μάλιστα στέκεται απέναντι στις προαναφερθείσες ανάγκες - επιθυμίες. Τίς αμφισβητεί, τις επαναξιολογεί και μερικές φορές μάλιστα τις θεωρεί και εχθρικές στον βασικό της σκοπό, που για να επιτευχθεί απαιτείται η υπέρβαση αυτών ακριβώς των επιδιώξεων (πες των παθών).

Αλλά ας πούμε και κάτι άλλο. Σκέψου τον ύπνο. Όταν κοιμάσαι, ο φυσικός σου εαυτός αναλαμβάνει τα ηνία και κάνει την δουλειά του μια χαρά (ρυθμίζει τις σωματικές σου λειτουργίες και τον κόσμο στον οποίο θα βρεθείς, τον οποίο περνάς γι'αληθινό), ενώ ΕΣΥ κοιμάσαι. Όταν πάλι ξυπνάς, ο κοινωνικός σου εαυτός <<τρέχει>> τα αποθηκευμένα στην μνήμη προγράμματά του (φτιαγμένα από την μίμηση και τις συνήθειες) και φαίνεται ότι και τότε δεν χρειάζεται (λέω εγώ) την ΔΙΚΗ ΣΟΥ συνδρομή (είπαμε matrix και έτσι). Αν ισχύει .ομως κάτι τέτοιο, τότε το ερώτημα είναι ποιός και πού είσαι ΕΣΥ (για να θυμηθούμε και τα περί συνείδησης που λέγαμε αλλού).

Βέβαια μπορεί να ισχυριστείς, πως εσύ όταν ξυπνάς ξυπνάς κανονικά, αλλά τότε θα πρέπει να πείς στην παρέα (και εγώ φυσικά,αλλά και οι άλλοι αν το θέλουν) ΠΟΙΟΣ ακριβώς ξυπνάει. Ξέρεις πολύ καλά ότι κάποιος, πριν από 2.500 χρόνια, ισχυρίστηκε ότι αυτός ο κόσμος που αντιλαμβανόμαστε είναι κόσμος σκιών (σαν τα όνειρα του ύπνου). Και ο τύπος το εννούσε και προπαντός ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΟΥΣΕ. Και έχτισε μια φιλοσοφία και μια ηθική βασισμένος σ'αυτήν την πεποίθηση.
Ίσως μου πεις ότι δεν συμφώνησαν όλοι όσοι ξανασκέφτηκαν το πρόβλημα μαζί του και ότι επειδή τόπε ο Πλάτωνας δεν σημαίνει ότι και έτσι είναι και φυσικά θα έχεις δίκιο, αλλά αν θέλεις ας το συζητήσουμε. Διότι για να πραγματώσουμε μια ηθική, θα πρέπει να είμαστε ελεύθεροι (εκτός και αν η ηθική στοχεύει σ'αυτήν ακριβώς την ελευθερία).
Η medousa κάπου είπε ότι ο φιλόσοφος είναι ελεύθερος. Ισχύει κάτι τέτοιο, και αν ναι πόσο ελεύθεροι είμαστε και σε τί ακριβώς συνίσταται η ελευθερία μας;

[iason]

«Μια συγκεκριμένη αγωγή, που θα επιτρέπει την ισόρροπη ανάπτυξη και των τριών τμημάτων της ψυχής. Του διανοητικού, του συναισθηματικού και του σωματικού.» Τελεία. Το τριμερές της ανθρώπινης υποστάσεως. Για χρόνια το έψαχνα, και με τα πενιχρά μου μέσα και γνώση βρήκα ότι οι αρχαίοι Έλληνες (κάποιοι από αυτούς) ήταν οι πρώτοι που έδειξαν αυτό το πράγμα. Έδειξαν πάει να πει: το μελέτησαν συστηματικά. Που πάει να πει, φιλοσόφησαν. Φιλοσόφησαν τη Ζωή. Η παλαιότερη μαρτυρία που βρήκα ήταν στο ιδεώδες της παλιάς αττικής παιδείας. Τρία πράγματα μάθαιναν στους επιλεγμένους νέους: Γυμναστική, Γράμματα και Μουσική.

Γυμναστική: η ανάπτυξη (καλλιέργεια και έλεγχος) των δυνάμεων του σώματος (ύλης, ως μετέχουσα στον υλικό-ορατό κόσμο). Βέβαια ο όρος προδίδει ότι ασκούνταν γυμνοί. Ο νους μας πάει και στην αύξηση της ρώμης (σωματική ικανότητα) και στον έλεγχο των ενεργειών (κάτι σαν τάι-τσι, γιόγκα ας πούμε κλπ.). Γράμματα: η ανάπτυξη των δυνάμεων του νου (χρειάζεται εδώ επεξήγηση στους μετέχοντες σε ένα φιλοσοφικό φόρουμ. Μουσική: η ανάπτυξη των συναισθηματικών δυνάμεων (αρκεί να θυμηθεί κανείς ποιες ήταν οι Μούσες).

Αυτό το συστημικό πρότυπο δημιουργεί την καταπληκτική υποψία, ότι κάποιοι αρχαίοι Έλληνες ήξεραν «άλλα» πράγματα, πράγματα που ξέφτισαν στην πορεία του ανθρώπινου χρόνου. Π.χ. βλέπε το τριαδικό πρότυπο στο χριστιανισμό: Ο πατήρ=νους, ο υιός=ύλη, το πνεύμα. Όλα αυτά δείχνουν, ότι η αληθινή γνώση υπάρχει κάπου στο βάθος, απλά δεν γίνεται ευρέως αντιληπτή. Γνώση βέβαια όχι με την έννοια του Απόλυτου, αλλά με την έννοια του Αναγκαίου και Ικανού: με την έννοια ότι έχουμε δυνατότητες πολύ περισσότερες από ό,τι κοινώς νομίζεται. Όλα αυτά δείχνουν τις δυνατότητες μιας «άλλης» παιδείας, που θα μπορούσε να δώσει στον άνθρωπο περισσότερα από αυτά που δίνει σήμερα αυτή η παιδεία που απλά τον οπλίζει με διανοητικά όπλα που τον κάνουν ακόμα πιο «αποτελεσματικό»=ανταγωνιστικό και καταστροφικό.

(Και κάπου αλλού έπιασα μια φράση, κάποιος αττικός νομίζω την είπε: «ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ, ΕΥΔΑΙΜΟΝ, ΕΥΨΥΧΟΝ», παρακαλώ πολύ να κανείς ξέρει πού είναι η φράση ας μου δώσει την πληροφορία!)

Αυτό ονομάζω «πρακτική φιλοσοφία». Κι αυτό προσπαθώ. Γιατί αυτό νομίζω ότι διαφοροποιεί τον πολιτισμένο από τον απολίτιστο.
_________________
-Κάθε λόγος μπορεί να έχει αντίλογο. Κάθε αντίλογος πρέπει να έχει λόγο.
-Εγέμισεν ο ουρανός πετούμενους γαϊδάρους.

[Kouros]

Ιασον συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ . Το ερώτημά μου είναι απλώς στο κατά πόσο αυτήν η φιλοσοφική παράδοση των Ελλήνων, συνεχίζει να παραμένει ζωντανή στις μέρες μας, πέρα από αποσπασματικές αναφορές που μπορεί να βρει κάποιος στα βιβλία. Αυτό είναι που μ'απασχολεί το τελευταίο διάστημα και σίγουρα θα επανέρθω να το σχολιάσω.