antanion Πρύτανης
Εγγραφή: 13 Φεβ 2008 Δημοσιεύσεις: 503
|
Δημοσιεύθηκε: Παρ Μάϊ 09, 2008 10:23 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
|
Παραθέτω αποσπάσματα από τη διδασκαλία του Osho. Φυσικά δεν προσφέρονται για να εντρυφήσει κάποιος, αλλά πιστεύω ότι αποτελούν μία πολύ καλή πρώτη (ενδιαφέρουσα) επαφή για αυτόν που δεν έχει ασχοληθεί και θέλει να μάθει για τον Osho. Βέβαια, δεν είναι δυνατόν να αποτελέσουν κάποια ενδελεχή παρουσίαση της διδασκαλίας του (λείπουν πολλά και βασικά στοιχεία...όπως τα σχετικά περί διαλογισμού). Δεν συμφωνώ απόλυτα με το περιεχόμενο αυτών που παραθέτω (το συγκέντρωσα πριν πολλά χρόνια)...Λοιπόν, όπως και να'χει, καλή ανάγνωση.
-----------------------------------------------------------------------------------
Ο άνθρωπος είναι διχασμένος γιατί βρίσκεται ανάμεσα στα δύο, το ζώο και τον άγιο. Πρέπει να διατηρήσεις ένα πρόσωπο που σου έχει δοθεί κι επιπλέον πρέπει να ικανοποιείς συνεχώς το ζώο μέσα σου. Αυτό δημιουργεί προβλήματα κι όλοι γίνονται ανειλικρινείς. Όσο περισσότερο ιδεαλιστής είσαι, τόσο περισσότερο ανειλικρινής χρειάζεται να γίνεις, γιατί το ιδεώδες θα πει, «κάνε αυτό» και το ζώο θα θέλει ακριβώς το αντίθετο. Τότε τι μπορείς να κάνει κανείς; Μπορεί να εξαπατά τους άλλους και τον εαυτό του. (…)Υπάρχει ένα δημοφιλές ρητό στη Ρωσία που λέει πως, αν όλοι πουν ακριβώς αυτά που έχουν στο μυαλό τους, ακριβώς αυτά που σκέφτονται, δεν θα απομείνουν ούτε τέσσερις φίλοι σε όλο τον κόσμο. Θα είναι αδύνατον! Οτιδήποτε σκέφτεται ο φίλος σου για σένα, ποτέ δε σου το λέει. Γι’ αυτό η φιλία συνεχίζεται. Συνήθως όμως λέει πράγματα για σένα πίσω από την πλάτη σου κι εσύ λες αυτά που σκέφτεσαι για το φίλο σου, πίσω από την πλάτη του. (…)Όταν νομίζεις ότι εξαπατάς τους άλλους, απλώς εξαπατάς τον εαυτό σου. Μπορεί και οι άλλοι να σε εξαπατήσουν, πως τάχα έχουν εξαπατηθεί από σένα, επειδή μερικές φορές είναι βολικό να παίζει κανείς το ρόλο του εξαπατημένου. Αυτό μπορεί να είναι χρήσιμο. Μιλάς σε κάποιον για τη μεγαλοσύνη σου. Όλοι μιλούν άμεσα ή έμμεσα για την μεγαλοσύνη τους. Κάποιος μπορεί να συμφωνήσει μαζί σου. Αν του είναι χρήσιμο, θα σε εξαπατήσει ότι τάχα εξαπατάται από σένα, αλλά μέσα του ξέρει ποιος είσαι.
(…)Λες σε κάποιον «σ’αγαπώ» και όσο περισσότερο το λες, τόσο περισσότερο χρειάζεται να το επαναλαμβάνεις. Φαίνεται ότι κατά βάθος αμφιβάλλεις. Αν αγαπάς στ’ αλήθεια, δεν υπάρχει λόγος να το λες, επειδή τα λόγια δεν έχουν σημασία. Ολόκληρη η ύπαρξή σου θα δείχνει την αγάπη σου. Θα φαίνεται από τα μάτια σου. Δεν χρειάζεται να το λες, δεν χρειάζεται να το επαναλαμβάνεις συνεχώς. Το επαναλαμβάνεις για να πείσεις τον άλλο και την ίδια στιγμή για να πείσεις και τον εαυτό σου –επειδή στο βάθος είναι κρυμμένη η ζήλια, η κτητικότητα, η έχθρα, η ανάγκη να κυριαρχείς. Παρατήρησέ το. Έχουμε γίνει ψεύτες, υποκριτές. Ο άπληστος θέλει να γίνει γενναιόδωρος. Ο θυμωμένος θέλει να γίνει συμπονετικός. Αυτός που δεν αγαπά έχει το ιδανικό της αγάπης. Όλα τα έθνη στον κόσμο μιλούν για την ειρήνη και το μόνο που κάνουν είναι να ετοιμάζονται για τον πόλεμο. …Γιατί όμως κάνεις το καλό σ’αυτόν που σου κάνει κακό; Τι είδους ψυχολογία, συνήθως, κρύβεται πίσω απ’ αυτό; Βαθιά στο ασυνείδητό σου, δεν απολαμβάνεις το γεγονός ότι κάνεις τον άλλο να ντρέπεται; Εσύ είσαι ο σπουδαίος ενώ ο άλλος ο αμαρτωλός. Εσύ είσαι ο ανώτερος και αυτό τρέφει το εγώ σου. Και μπορεί αυτό να ονομαστεί, με οποιονδήποτε τρόπο, πνευματικότητα;
(…)Οι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι γιατί δεν είναι αυθεντικοί. Το να είσαι αυθεντικός σημαίνει να μην είσαι υποκριτής. Να έχεις συναίσθηση της ψεύτικης προσωπικότητάς σου, των καλυμμάτων σου, της μεταμφίεσής σου, του προσωπείου σου. Όσο περισσότερο καταλαβαίνεις πόσο άσχημος είσαι, όσο περισσότερο καταλαβαίνεις πόσο βίαιος είσαι, όσο περισσότερο διεισδύεις μέσα στα γεγονότα και συνειδητοποιείς την ανοησία που κάνεις, τόσο περισσότερο θα σε βοηθήσει αυτή η επίγνωση. Και, με τον καιρό, η ασχήμια σου θα χαθεί, θα μαραθεί, γιατί αν έχεις επίγνωση της ασχήμιας σου, τότε αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί.
(…)Οι άνθρωποι είναι τέτοιοι, που αν δουν έναν καθρέφτη ν’ αντανακλά το άσχημό τους πρόσωπο, θα καταστρέψουν τον καθρέφτη. Θα πουν: «Αυτός ο καθρέφτης δεν είναι σωστός. Εγώ είμαι τόσο όμορφος! Αυτός ο καθρέφτης παραμορφώνει». Γι’ αυτό οι άνθρωποι σκότωσαν τον Ιησού. Ήταν καθρέφτης και σου έδειχνε ολόκληρη την ασχήμια και την γύμνια. Και δηλητηρίασαν το Σωκράτη, επειδή ήταν καθρέφτης – ένας από τους καλύτερους καθρέφτες που υπήρξαν ποτέ. Οι άνθρωποι όμως δεν μπορούν ν’ αντιληφθούν ότι αυτό που κάνουν είναι να θυμώνουν με τον καθρέφτη.
(…)Το θέμα είναι να καταλάβεις τον πολύπλοκο τρόπο λειτουργίας του νου. Παρακολούθησε το νου σου με πολύ διεισδυτικό βλέμμα – ανακάλυψε τα κίνητρά του. Όταν κάνεις κάτι, αμέσως ψάξε για το κίνητρο. Αν δεν καταλάβεις ποιο είναι το κίνητρο, ο νους θα εξακολουθήσει να σε κοροϊδεύει και να επιμένει ότι το κίνητρο ήταν κάποιο άλλο. Ο νους είναι πολύ πονηρός. Εξακολουθεί να κάνει πράγματα και να τα εκλογικεύει. Εξακολουθεί να σε κοροϊδεύει εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο κι εσύ συνεργάζεσαι. Στο τέλος καταντάς δυστυχισμένος. Κάθε στιγμή ψάχνε για το αληθινό κίνητρο. Και όσο απομακρύνεσαι από την απάτη, τόσο περισσότερο θα μπορείς να κινείσαι πέρα από το νου, τόσο περισσότερο θα μετατρέπεσαι σε κυρίαρχό του. Τότε ο νους δεν σε διαφεντεύει.
(…) Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα με τους άλλους, που να μην το έχεις κάνει προηγουμένως με τον εαυτό σου. Αν είσαι πονοκέφαλος για τον εαυτό σου, θα είσαι πονοκέφαλος και για τους άλλους. Αν είσαι ευτυχία για τον εαυτό σου, θα είσαι ευτυχία και για τους άλλους.
(…) Υπάρχουν ιερά κείμενα που δηλώνουν στη διάρκεια των αιώνων ότι η γυναίκα είναι η πόρτα για την κόλαση. Όμως πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που έχει κατανόηση να κατηγορεί τις γυναίκες; Στην πραγματικότητα είναι ο δικός σου πόθος. Αντί να κατανοήσεις πώς λειτουργεί ο πόθος, η απληστία, η κτητικότητα, η ζήλια, ρίχνεις την ευθύνη στην κακόμοιρη τη γυναίκα. (…)Ο καθημερινός νους πάντοτε ρίχνει την ευθύνη σε κάποιον άλλο. Πάντοτε είναι ο άλλος που σε κάνει να πονάς και να βασανίζεσαι. Φταίει η γυναίκα σου, φταίει ο άντρας σου, φταίνε οι γονείς σου, φταίνε τα παιδιά σου, φταίει το οικονομικό σύστημα της κοινωνίας – η ενστικτώδης μας φύση, η εξέλιξη, ο καπιταλισμός, ο κομμουνισμός, η κοινωνική δομή, το κάρμα, ο Θεός... Όλες αυτές είναι εξηγήσεις για το ίδιο κόλπο και το κόλπο είναι αυτό: Ρίξε την ευθύνη σε κάποιον, ώστε να μπορείς να νιώθεις καλά και να μπορείς να συνεχίζεις έτσι όπως είσαι, οπότε δεν υπάρχει ανάγκη να περάσεις από καμιά αλλαγή. Οι άνθρωποι έχουν εκατομμύρια τρόπους για να αποφύγουν την ευθύνη. Όμως από τη στιγμή που λες ότι φταίει ο ένας ή ο άλλος, τότε εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να το αλλάξεις.
Η δική μου προσέγγιση είναι η εξής: Πάρε την ευθύνη στους δικούς σου ώμους. Στην αρχή, πονάει. Πονάει επειδή όταν βλέπεις την ανοησία της συμπεριφοράς σου, ότι η δυστυχία σου δημιουργείται από τον εαυτό σου, πονάει. Πάντοτε σε κάνει να νιώθεις καλά και όμορφα, όταν είναι κάποιος άλλος υπεύθυνος για την δυστυχία σου. Όταν μπορέσεις να δεις ότι εσύ ο ίδιος χαστουκίζεις το πρόσωπό σου και δεν σε χαστουκίζει κανένας άλλος, τότε φαίνεται να μην έχει νόημα να εξακολουθείς να κλαις και να παραπονιέσαι: «Γιατί με χτυπάνε;» Η ανάπτυξη είναι εφικτή μόνο όταν πάρεις εσύ ολόκληρη την ευθύνη του εαυτού σου. Στην αρχή πονάει, αλλά σύντομα αρχίζεις να νιώθεις ένα καινούριο ρίγος, μια καινούρια περιπέτεια, επειδή σύντομα συνειδητοποιείς ότι αν εσύ είσαι υπεύθυνος, τότε υπάρχει τρόπος να πας παραπέρα. Αν είναι υπεύθυνοι οι άλλοι, τότε δεν υπάρχει τρόπος να πας παραπέρα. Τότε είσαι καταδικασμένος. Αν δημιουργείς εσύ τη δυστυχία σου, μπορείς να τη σταματήσεις. Αν τη δημιουργούν οι άλλοι, τι μπορείς να κάνεις εσύ; (…)Η υπευθυνότητα φέρνει ελευθερία. Το να ρίχνεις την ευθύνη στους άλλους, σε κρατάει σκλάβο.
(…)Σε πολλούς η ευτυχία δημιουργείται πάντα από κάτι.. Παίρνεις ένα βραβείο Νόμπελ, είσαι ευτυχισμένος. Ανταμείβεσαι, είσαι ευτυχισμένος. Γίνεσαι υπέρμαχος σε κάτι και είσαι ευτυχισμένος. Κάτι το δημιουργεί, αλλά εξαρτάται από άλλους. Και αν δούλευες μ’ αυτό το κίνητρο – πως θέλεις να φτάσεις στο βραβείο Νόμπελ και γράφεις ποίηση, νουβέλες, μόνο και μόνο για να αποκτήσεις το βραβείο Νόμπελ – ενόσω δουλεύεις, θα είναι απλά κάτι ανιαρό. Έτσι δεν υπάρχει καθόλου ευδαιμονία, επειδή η ευτυχία σου είναι εκεί, πολύ μακριά, στα χέρια της επιτροπής του βραβείου Νόμπελ. Κι ακόμη αν πάρεις το βραβείο, θα είναι κάτι της στιγμής. Πόσο καιρό μπορείς να συνεχίσεις να υπερηφανεύεσαι γι’ αυτό;
Η ευδαιμονία είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Δεν εξαρτάται από κανέναν. Είναι η χαρά του να δημιουργείς κάτι. Το αν το εκτιμάει κάποιος ή όχι είναι άσχετο. Το απόλαυσες ενώ το δημιούργησες. Αυτό είναι αρκετό, περισσότερο από αρκετό. Αν μπορείς να γράψεις ποίηση, να παίξεις μουσική μόνο για τη σου χαρά ή για να τη μοιραστείς με λίγους φίλους¨ αν μπορείς να φτιάξεις έναν υπέροχο κήπο, απλά για τη χαρά του ότι φτιάχνεις και που κάποιος περαστικός μπορεί να σταθεί και να ρίξει μια ματιά, αυτό είναι αρκετό για ανταμοιβή.
(…)Συχνά η κοινωνία γίνεται πολύ σκληρή για κάθε άτομο. Καταβάλλει κάθε προσπάθεια να σε διαπλάσει τόσο πολύ ώστε αρχίζεις να ταυτίζεσαι πλήρως μ’ αυτή τη διαπαιδαγώγηση και γίνεσαι κομμάτι της κοινωνίας, ενάντια στη δική σου οντότητα. Ξεχνάς πως γεννήθηκες απλά σαν μια ανθρώπινη ύπαρξη. Γεννήθηκες απλά ως μια καθαρή δυνατότητα εξέλιξης. Δεν είσαι εδώ για να ακολουθήσεις κάποιον. Βρίσκεσαι εδώ για να πραγματώσεις αυτό που είσαι. Βρίσκεσαι εδώ για να είσαι ο εαυτός σου. (…)Να θυμάσαι όμως ένα πολύ βασικό πράγμα. Η ευθύνη είναι η μια πλευρά του νομίσματος και η ελευθερία η άλλη. Αν δεν θέλεις να έχεις ευθύνη, δεν μπορείς να έχεις ελευθερία, και, χωρίς ελευθερία δεν υπάρχει εξέλιξη. Έτσι πρέπει ν’ αποδεχτείς την ευθύνη για τον εαυτό σου και πρέπει να ζήσεις σε απόλυτη ελευθερία ώστε να μπορέσεις να αναπτυχθείς, ό, τι κι αν είσαι.
(…)Δεν εννοώ πως πρέπει να είσαι πεισματάρης¨ αν δεις πως κάτι είναι σωστό, συμπορεύσου μαζί του. Όμως τη στιγμή που συνειδητοποιείς πως κάτι δεν είναι εντάξει, τότε ακόμη και αν ολόκληρος ο κόσμος αισθάνεται πως είναι εντάξει, εσύ να μείνεις σταθερός στις θέσεις σου. Αυτό θα σου δώσει δύναμη, αντοχή, κάποια ακεραιότητα. Όμως το να είσαι αταίριαστος δεν σημαίνει πως είσαι εγωιστής. Αν είσαι εγωιστής, αργά ή γρήγορα θα συμβιβαστείς. Όταν βρεις κάποια ομάδα ανθρώπων που σε βοηθάει να είσαι περισσότερο εγωιστής, αμέσως θα προσαρμοστείς σ’ αυτήν την κοινωνία. Ο αληθινά αταίριαστος είναι ένας ταπεινός άνθρωπος. Γι’ αυτό κανένας δεν μπορεί να τον απορροφήσει, είναι ελεύθερος, επειδή είναι ελεύθερος από το εγώ.
(…)Κάποιοι λένε πως το μυστικό της επιτυχίας είναι πάντοτε να κοιτάζεις εκείνους που είναι δυστυχισμένοι. Λένε: «Κοίτα τους ανάπηρους και θα νιώσεις ευτυχία που δεν είσαι ανάπηρος. Κοίτα τους τυφλούς και θα νιώσεις ευτυχία που δεν είσαι τυφλός. Κοίτα τους φτωχούς και θα νιώσεις ευτυχία που δεν είσαι φτωχός.» Όμως δεν καταλαβαίνουν ένα απλό γεγονός. Όταν ένα άτομο αρχίζει να συγκρίνει, δεν μπορεί να συγκρίνει μόνο με εκείνους που είναι άτυχοι. Θα κοιτάζει επίσης κι εκείνους που είναι πλουσιότεροι από αυτόν, δυνατότεροι από αυτόν, που έχουν μεγαλύτερη εκτίμηση από αυτόν. Τότε θα γίνει δυστυχισμένος.
Στην πραγματικότητα, η σύγκριση δεν είναι το σωστό πράγμα να κάνεις. Είσαι ο εαυτός σου, και δεν υπάρχει κανένας άλλος με τον οποίο μπορείς να συγκριθείς.
Είσαι ασύγκριτος.
Έτσι είναι και ο άλλος.
Η σύγκριση δημιουργεί ανταγωνισμό και ο ανταγωνισμός δημιουργεί φιλοδοξία. Τη στιγμή που θα έχεις γίνει φιλόδοξος, θα έχεις διαλέξει το πιο ανόητο μονοπάτι για τη ζωή σου. Να είσαι ο εαυτός σου χωρίς καμιά ενοχή, χωρίς καμιά κατάκριση. Αποδέξου τον εαυτό σου με ταπεινοφροσύνη και απλότητα.
(…)Αν είσαι δυστυχισμένος, θα γίνεις φιλόδοξος. Αν είσαι ευτυχισμένος, η φιλοδοξία θα εξαφανιστεί. Δεν μπορείς να την φας τη διασημότητα, δεν μπορείς να την αγαπήσεις, δεν μπορείς να κοιμηθείς μαζί της. Στην πραγματικότητα, όσο πιο διάσημος γίνεσαι, τόσο πιο δύσκολο γίνεται το να είσαι ευτυχισμένος. Όσο πιο πλούσιος είσαι, τόσο περισσότερες έγνοιες έχεις, προβλήματα για την ασφάλειά σου, για το μέλλον σου. Ό,τι έχεις, πρέπει να το κρατήσεις. Πρέπει να πολεμήσεις για να το κρατήσεις, γιατί οι άλλοι ψάχνουν συνεχώς την κατάλληλη ευκαιρία για να σου το πάρουν. Οτιδήποτε κρατάς, το κρατάς με τη βία. Και φυσικά, αν είσαι βίαιος, τότε θα είναι και οι άλλοι βίαιοι μαζί σου. Απλώς περιμένουν για την κατάλληλη στιγμή. Όσο πλουσιότερος είσαι, τόσο περισσότερες έγνοιες έχεις, τόσο περισσότερα προβλήματα, περισσότερους φόβους.
(…)Να είσαι μια αυθεντική ανθρώπινη ύπαρξη. Στην ύπαρξη δεν υπάρχει ιεραρχία, κανείς δεν είναι κατώτερος, κανείς δεν είναι ανώτερος. Ο καθένας είναι απλώς ο εαυτός του. Κάποιο δέντρο είναι ψηλό, κάποιο δέντρο δεν είναι ψηλό. Αυτό δεν σημαίνει πως το ψηλό δέντρο είναι σημαντικότερο, ανώτερο, και πως το μικρό δέντρο δεν είναι σημαντικότερο, δεν είναι ανώτερο. Το μικρό δέντρο έχει το δυναμικό του να είναι ένα μικρό δέντρο. Έχει φέρει το δυναμικό του στην ολοκλήρωσή του¨ είναι ευτυχισμένο. Δεν συγκρίνει τον εαυτό του με το ψηλό δέντρο. Και το ψηλό δέντρο δεν κοιτάζει προς τα κάτω με τα μάτια ενός προέδρου που κοιτάζει απλούς ανθρώπους ή ενός κληρικού που κοιτάζει απλούς ανθρώπους. Το ψηλό δέντρο είναι απλά ένα ψηλό δέντρο. Έχει ολοκληρώσει το δυναμικό του. Και τα δυο έχουν κάνει το ίδιο. Ό,τι κι αν ήταν το δυναμικό τους, το έχουν φέρει στην ολοκλήρωσή του, και η ολοκλήρωση είναι ευτυχία.
ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ: Οι ποιητές έχουν περιγράψει την τέχνη ως στόχο για την ίδια, δεν υπάρχει τίποτα πέρα από αυτήν. Η τέχνη για την τέχνη. Και δε θα συγκινήσει διόλου τον μέτριο άνθρωπο γιατί υπολογίζει τα πάντα με βάση το χρήμα, τη θέση, την εξουσία. Μήπως η ποίησή σου θα σε κάνει διάσημο και πλούσιο; - τότε είναι σημαντική. Αλλά στην πραγματικότητα, η ποίησή σου μάλλον θα σε κάνει απλώς ένα ζητιάνο, γιατί ποιος θα αγοράσει την ποίησή σου; Το εμπόριο έχει ένα νόημα, γιατί κατευθείαν βλέπεις τον τελικό σκοπό. Η πολιτική καριέρα έχει ένα νόημα. Το να είσαι θρήσκος έχει ένα νόημα, γιατί αυτό είναι το μέσο για τον παράδεισο. Λένε πως τα μέσα είναι χρήσιμα, γιατί σε οδηγούν στο στόχο σου. Αν δεν σε οδηγούν στο στόχο σου, είναι ασήμαντα. Το εμπόριο έγινε σημαντικό, η πολιτική έγινε σημαντική. Η ποίηση, η μουσική, ο χορός, η αγάπη, η φιλία, η ομορφιά, η αλήθεια, όλα εξαφανίστηκαν από τη ζωή σου.
(…)Η ίδια ή αγάπη είναι από μόνη της το νόημα. Δεν είναι το μέσο για να φτάσεις σε ένα τέλος. Δεν ρωτάς αν έχει νόημα η ομορφιά του τριαντάφυλλου. Η ίδια του η ομορφιά είναι αρκετή από μόνη της. Δεν οδηγεί πουθενά, περιέχει το νόημα μέσα της. Ένα όμορφο λουλούδι ή ένας όμορφος πίνακας ή μια όμορφη μουσική σύνθεση ή ένα όμορφο ποίημα – τότε δεν θα έχουν καμιά σημασία. Δεν υπάρχουν επιχειρήματα για να αποδείξεις κάτι ούτε τα μέσα για να πετύχεις κάποιο στόχο. Όμως το μυαλό σου πάντα ρωτάει «Γιατί; Για ποιο λόγο;» Κι οτιδήποτε δεν έχει απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση, σιγά - σιγά χάνει την αξία του για σένα. Έτσι η αγάπη έχασε την αξία της. Ποιο είναι το νόημα της αγάπης; Πού πρόκειται να σε οδηγήσει; Τι θα πετύχεις μέσα απ’ αυτήν; Θα φτάσεις μέσα σε μια ουτοπία, σε έναν παράδεισο; Ας το ξαναπώ: Η ζωή αποτελείται από τα πράγματα που δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα, που δεν έχουν καμιά απολύτως σημασία – σημασία από την άποψη ότι δεν έχουν κανένα σκοπό, ότι δεν οδηγούν πουθενά. Δεν αποκομίζεις τίποτα από αυτά. Με άλλα λόγια, η ζωή είναι σημαντική από μόνη της. Το μόνο που χρειάζεται η ζωή είναι το να τη ζεις στην πληρότητά της. Τίποτα άλλο δεν χρειάζεται να προστεθεί. Το νόημα είναι ένα θέμα που αφορά μόνο τη λογική. Η ζωή όμως είναι πέρα από τη λογική. Η ζωή είναι μια εμπειρία, που δεν μπορείς να την κατανοήσεις αν δεν τη ζήσεις.
(…)Το να έχεις γνώσεις δεν είναι από μόνο του αρκετό. Υπάρχουν τα κείμενα, οι βιβλιοθήκες, τα πανεπιστήμια. Και όταν αποκτήσεις γνώσεις είσαι σε έναν ευαίσθητο χώρο, επειδή το εγώ θα ήθελε να πιστεύει πως η γνώση είναι δική του. Το εγώ θα ήθελε να μετατρέψει τη γνώση σε σοφία. Θα αρχίσεις να πιστεύεις ότι γνωρίζεις. Τίποτα δεν γνωρίζεις. Γνωρίζεις μόνο βιβλία κι ό,τι είναι γραμμένο στα βιβλία. Λέξεις μόνο, μα οι λέξεις δεν είναι εμπειρία. Μπορείς να ξεκινήσεις να επαναλαμβάνεις τη λέξη αγάπη, αγάπη, αγάπη, εκατομμύρια φορές, μα κι ούτε αυτό δεν θα σου δώσει τη γεύση της αγάπης. Να προσέχεις τη γνώση. Να είσαι τόσο σε εγρήγορση που, όποτε θέλεις, να μπορείς να βάζεις τη γνώση σου στην άκρη και αυτό δεν θα μπλοκάρει την όρασή σου. Δεν θα παρεμβάλλεται ανάμεσα σε σένα και την πραγματικότητα.
(…)Βρίσκεσαι στη ζωή για να γίνεσαι ολοένα και περισσότερο ζωντανός, ολοένα και περισσότερο ευτυχισμένος. Ανησυχείς ποτέ όταν είσαι υγιής, αναρωτιέσαι: «Γιατί είμαι υγιής; Τι νόημα έχει η υγεία;» Πηγαίνεις ποτέ στο γιατρό, γεμάτος ανησυχία να του πεις: «Γιατρέ μου, εδώ και επτά μέρες είμαι υγιής. Τι νόημα έχει αυτό; «Μόνο όταν είσαι άρρωστος πηγαίνεις στο γιατρό κι αρχίζεις ν’ αναζητάς τις αιτίες και το νόημα της αρρώστιας. Όταν είσαι δυστυχισμένος, με κατεβασμένα μούτρα, στενοχωρημένος, όταν η ενέργειά σου είναι συρρικνωμένη, αναζητάς το νόημα της ζωής. Πρέπει να το αλλάξεις αυτό εντελώς. Μην ασχολείσαι με το αύριο και μην αντιμετωπίζεις τη ζωή με το κεφάλι σου. Η καρδιά είναι πιο κοντά στην ύπαρξή σου. Ζήσε τη ζωή σου με την καρδιά σου.
(…)Η ζωή υπάρχει στο σήμερα. Στο αύριο υπάρχει ο θάνατος. Αν δεν είσαι παρόν στο σήμερα και αναζητάς συνεχώς το νόημα στο αύριο, τότε όταν συναντήσεις το θάνατο, θα σου συμβεί ένα μεγάλο σοκ, γιατί θα νιώσεις πως η ζωή έφυγε κι εσύ δεν μπόρεσες να βρεις το νόημά της. Και τώρα δεν έχει απομείνει κανένα αύριο κι εσύ έχεις συνηθίσει ν’ αναζητάς το νόημα πάντα στο αύριο. (…)Το να πίνεις ένα φλιτζάνι τσάι, το να κάνεις ένα πρωϊνό περίπατο, το να κάνεις τη δουλειά σου, όλες αυτές οι δραστηριότητες συνθέτουν τη ζωή σου. Το μόνο που χρειάζεται είναι να είσαι εκεί, αλλιώς ποιος θα βιώσει το νόημα; (…)Η ζωή δεν βρίσκεται κάπου περιμένοντάς σε. Συμβαίνει μέσα σου. Δεν είναι το μέσο για να πλησιάσεις κάποιο μακρινό στόχο, κάποιον παράδεισο. Βρίσκεται εδώ και τώρα, αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Βρίσκεται στην αναπνοή σου, κυκλοφορεί στο αίμα σου, χτυπάει στην καρδιά σου.
(…)Ζήσε την κάθε στιγμή σα να είναι η τελευταία σου στιγμή. Ζήσε την με ένταση. Μια στιγμή έντονης ολοκληρωτικής ζωής είναι αρκετή για να μας δώσει μια γεύση του Θεού. Αγάπα αυτό τον κόσμο και όταν φτάσει η αγάπη σου στην ολοκληρωτική της ένταση, θα ανακαλύψεις το Θεό εδώ και τώρα. Για την ώρα είναι κρυμμένος. Είναι κρυμμένος στα δέντρα, στα βουνά, στα ποτάμια, στους ανθρώπους – στο σύζυγο, στα παιδιά σου. Αν μισείς τη ζωή, αν μισείς τον κόσμο και δραπετεύεις απ’ αυτόν, φεύγεις μακριά από το Θεό. Σε διδάσκω να έχεις θετική στάση. Κανένας δεν μπορεί να ζήσει με άρνηση. Μόνο το θετικό, το απόλυτα θετικό, σε φέρνει στην πραγματικότητα.
(…)Μπορεί να φοβάσαι τον οποιονδήποτε, αλλά το Θεό μην το φοβάσαι γιατί ο μόνος τρόπος που μπορείς να Τον πλησιάσεις είναι μέσα από την αγάπη. Οι άπληστοι άνθρωποι προσπαθούν να είναι ενάρετοι, προσπαθούν να είναι καλοί, προσπαθούν να είναι ειλικρινείς – όχι να αγαπούν την αλήθεια, όχι το να απολαμβάνουν την αρετή. Τα χρησιμοποιούν αυτά σαν εφαλτήρια για τις απολαύσεις του παραδείσου.
(…)Η ζωή είναι μια διαρκής έκπληξη. Και δε μιλάω για καμιά θεϊκή ζωή. Η καθημερινή ζωή είναι τόσο εκπληκτική. Σε μικρά περιστατικά θα βρεις την παρουσία του Θεού: Ένα παιδί γελάει, ένα σκυλί γαβγίζει, ένα παγώνι χορεύει. Αν χάνεις το παρόν, τότε θα ζεις μια ζωή πληκτική. Να είσαι στο παρόν. Άρχισε κοιτάζοντας γύρω σου λίγο περισσότερο σαν παιδί. Έτσι ξαναγεννιέσαι, είσαι αθώος, χωρίς να γνωρίζεις. Δες ένα παιδί που μαζεύει κοχύλια. Είναι τόσο συγκλονισμένο, λες και έχει ανακαλύψει ολόκληρο ορυχείο διαμαντιών. Δες το παιδί που φτιάχνει κάστρα στην άμμο, πόσο απορροφημένο είναι, σαν να μην υπάρχει τίποτα σπουδαιότερο στον κόσμο από το να φτιάχνει κάστρα. Εσύ κάθεσαι και βαριέσαι και το παιδί σου είναι τόσο ενθουσιασμένο. Είναι ενθουσιασμένο με οτιδήποτε μπορεί να το απορροφήσει – πεταλούδες, λουλούδια, χρωματιστές πέτρες, κοχύλια, οτιδήποτε. Κι εσύ δεν μπορείς να δεις κανένα νόημα σ’ αυτά. Το παιδί όμως έχει δίκιο κι όχι εσύ.
(…)Γίνε περισσότερο συνειδητός. Αν έχεις πολλή συνειδητότητα, τότε σε κάθε επανάληψη μπορείς να δεις κάτι καινούριο. Η γυναίκα σου δεν είναι ίδια. Να θυμάσαι πως εσύ βρίσκεσαι σε μια αυταπάτη. Κανένας δεν μπορεί να είναι ίδιος. Η εμφάνιση σε ξεγελάει. Αυτά τα δέντρα δεν είναι ίδια με αυτά που ήταν χθες. Έχουν μεγαλώσει. Πολλά φύλλα έχουν πέσει, καινούρια φύλλα έχουν έρθει. Κάθε μέρα το παλιό φεύγει και το καινούριο έρχεται. Εσύ όμως δεν έχεις τόση συνειδητότητα και γι’ αυτό πλήττεις. (…)Είναι πιθανόν να μην επιτρέπουμε στη συνειδητότητά μας να σηκωθεί ψηλότερα, επειδή τότε η ζωή μας θα ήταν μια διαρκής έκπληξη και μπορεί να μην είσαι σε θέση να την κουμαντάρεις. Γι’ αυτό έχει επενδύσει στον αποβλακωμένο νου. Για τον απολύτως ζωντανό νου, δεν υπάρχει τίποτα παλιό κάτω απ’ τον ήλιο. Δεν μπορεί να υπάρχει. Το νόημα είναι ανθρώπινη εφεύρεση. Εδώ και αιώνες ο άνθρωπος έχει δώσει νόημα στην ύπαρξη, επειδή χρειάζεται κότσια για να μπορεί να ζει χαρούμενα χωρίς να υπάρχει νόημα. Χρειάζεται αληθινή ευφυία για να ζεις εκστατικά χωρίς κανένα λόγο. Τα πλήθη δεν έχουν τόση ευφυία, γι’ αυτό χρειάζονται μια πρόφαση.
(…)Η ζωή είναι ελευθερία. Δεν σου επιβάλει κανένα νόημα. (…)Από σένα εξαρτάται αν η ζωή σου έχει νόημα ή δεν έχει. Το νόημα δεν είναι ήδη δοσμένο, πρέπει να το δημιουργήσεις εσύ. Αυτό που σου έχει δοθεί είναι ο σπόρος, η πιθανότητα, η δυνατότητα. Μπορείς ν’ ανθίσεις μέσα σε μια ύπαρξη γεμάτη νόημα ή μπορείς να μαραθείς, να γίνεις άχρηστος. Η ευθύνη είναι μεγάλη. Και γίνεσαι αληθινός άνθρωπος τη μέρα που γίνεσαι υπεύθυνος για την ανάπτυξή σου. Εσύ πρέπει να τραγουδήσεις το τραγούδι κι εσύ να χορέψεις το χορό. Ο χορευτής είναι εκεί, μα τι νόημα έχει ο χορευτής, αν δεν έχει χορέψει ακόμα; Μάλιστα ακόμα κι αν εσύ τον λες χορευτή, δεν έχει κανένα νόημα, επειδή αν δεν χορέψει, πώς μπορείς να τον λες χορευτή; Αν ο σπόρος δεν γίνει δέντρο, είναι απλώς ένα όνομα, δεν είναι καν σπόρος. Κι αν το δέντρο δεν ανθίσει, είναι απλώς ένα όνομα, δεν είναι καν δέντρο. Και αν το λουλούδι δεν σκορπίσει το άρωμά του, είναι απλώς ένα όνομα, δεν είναι καν λουλούδι. Το νόημα έρχεται μόνο όταν κάνεις ένα βήμα πέρα από τον εαυτό σου. Και να θυμάσαι: Αν κάνεις ένα βήμα πέρα από τον εαυτό σου και κολλήσεις εκεί, τότε και πάλι το νόημα εξαφανίζεται. Αν θέλεις να έχεις συνεχώς νόημα, τότε πρέπει να μεγαλώνεις συνεχώς. Το νόημα δεν βρίσκεται στο κόλλημα, το νόημα βρίσκεται στη ροή, στην ανάπτυξη, στην εξέλιξη.
(…)Το μόνο που χρειάζεται να εκπληρώσεις είναι ο εαυτός σου. Μη νομίζεις πως έχεις καμιά αποστολή, που πρέπει να ακολουθήσουν οι άλλοι. Εκπλήρωσε εσύ τη δική σου ύπαρξη, ολοκλήρωσέ την και μην προσπαθείς ν’αλλάξεις κανέναν. Ο άνθρωπος όμως είναι πολύ εγωϊστής. Δεν μπορεί να νιώθει άνετα με το να είναι απλώς ο εαυτός του, θέλει να νιώθει πως έχει κάποια σπουδαία αποστολή, για να τονώσει το Εγώ του. Όχι! Δεν βλέπω καμιά αποστολή. Ο Θεός μπορεί να έχει, όχι όμως το άτομο. Άφησε τη ζωή σου να γίνει τραγούδι, χορός, γιορτή. Όταν είσαι χαρούμενος, όταν είσαι ευτυχισμένος, όταν αγαπάς, εκπληρώνεις το νόημα της ζωής σου.
ΖΗΛΙΑ: Αυτό που συχνά αποκαλείς αγάπη είναι απλώς μια σωματική ορμή, ένα σωματικό φαινόμενο, ένα χημικό φαινόμενο, που δεν έχει σε τίποτα να κάνει με αγάπη. Το σεξ δημιουργεί ζήλια, είναι όμως κάτι δευτερογενές. Έτσι, το ζήτημα δεν είναι πώς ν’ αποβάλεις τη ζήλια. Δεν μπορείς να την αποβάλεις, επειδή δεν μπορείς να αποβάλεις το σεξ. Το ζήτημα είναι πώς να μεταμορφώσεις το σεξ σε αγάπη. Τότε εξαφανίζεται η ζήλια. (…)Όποτε συνδέεσαι σεξουαλικά με κάποιον, φοβάσαι, γιατί το σεξ στην πραγματικότητα δεν είναι σχέση, είναι εκμετάλλευση. Αν σε έλκει σεξουαλικά ένας άντρας, ή μια γυναίκα, πάντα φοβάσαι ότι αυτή η γυναίκα μπορεί να πάει σε κάποιον άλλο, αυτός ο άντρας μπορεί να πάει σε κάποια άλλη. Όποτε νιώθεις σεξουαλική έλξη για κάποιον, τότε, επειδή δεν αγαπάς, εμφανίζεται η ζήλια. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει σχέση. Πρόκειται για εκμετάλλευση και από τους δύο. Εκμεταλλεύεστε ο ένας τον άλλο, όμως δεν αγαπάτε – και το ξέρετε – και γι’ αυτό φοβάστε. (…) Το σεξ δημιουργεί ζήλια. Και δεν υπάρχει καμιά ατέλεια στο καθαρό, αγνό, απλό σεξ. Είναι φυσικό. Όμως δεν υπάρχει ανάγκη να το κρύψεις πίσω από την όμορφη λέξη «αγάπη». Αν υποκρίνεσαι πως είναι αγάπη, ενώ δεν είναι, τότε αργά ή γρήγορα, θα το δεις να μετατρέπεται σε μίσος.
(…)Μέσα στη σχέση ο άλλος αντιμετωπίζεται σαν αντικείμενο που πρέπει να κατακτήσεις. Λες: ο άντρας μου, η γυναίκα μου, το παιδί μου… και μέσα σ’ αυτήν την κτητικότητα, σκοτώνεις το πνεύμα του άλλου. Δυστυχώς για τους ανθρώπους, το να «αγαπάς» κάποιον σημαίνει ότι εξουσιάζεις κάποιον. Το να «αγαπάς» κάποιον σημαίνει πως δεν μπορείς να αγαπήσεις κανέναν άλλο. Αν εκείνος αγαπήσει κάποια άλλη, αισθάνεσαι προσβλημένη. Πιστεύεις ότι είσαι κατώτερή του, ότι υπάρχουν καλύτεροι άνθρωποι που αξίζουν την αγάπη περισσότερο απ’ ότι εσύ. Αυτό πληγώνει το Εγώ, πληγώνει την κτητικότητά σου, πληγώνει την ιδέα σου για μονοπώλιο. (…)Η ζήλια περιέχει πολλά στοιχεία. Η δειλία είναι ένα από αυτά γιατί δεν είσαι θαρραλέος να αντιμετωπίσεις την ερώτηση εάν αγαπάς ή όχι. Η εγωιστική νοοτροπία, η επιθυμία για το μονοπώλιο είναι το άλλο. Δεν είναι εμπειρία αγάπης, αλλά κτητικότητα. Μια τάση να είναι κανείς ανταγωνιστικός. Ένας βαθιά ριζωμένος φόβος του να είναι κανείς κατώτερος…
(…)Το αντίθετο από τη μια σε ελκύει και από την άλλη σε κάνει να νιώθεις εξαρτημένος. Και κανείς δε θέλει να είναι εξαρτημένος. Γι’ αυτό ανάμεσα στους εραστές υπάρχει μια συνεχής πάλη. Προσπαθούν να κυριαρχήσουν ο ένας στον άλλον. Το όνομα είναι αγάπη, αλλά το παιχνίδι πολιτική. Ο άντρας προσπαθεί να κυριαρχήσει στη γυναίκα, να τη μειώσει σε χαμηλότερη θέση, να μην της επιτρέψει να αναπτυχθεί ώστε να παραμείνει πάντα καθυστερημένη. Εδώ και χιλιάδες χρόνια, είναι τερατώδες αυτό που έχει κάνει ο άντρας στη γυναίκα. Η γυναίκα δεν θέλει – κανείς δε θέλει – να είναι εξαρτημένη. Κανείς δε θέλει να είναι σκλάβος. Κανείς δε θέλει να είναι κατώτερος, γιατί κανείς δεν είναι κατώτερος. Οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί. Το ζήτημα της ανωτερότητας και κατωτερότητας είναι απλά ανόητο. Έτσι, η γυναίκα υποσυνείδητα αρχίζει να εκδικείται. Δεν μπορεί να αγαπάει τον άντρα που την έχει για ιδιοκτησία του, που δεν την αναγνωρίζει σαν ανθρώπινο πλάσμα ίσο με αυτόν.
(…)Αν αγαπάς το άτομο, τότε δεν επεμβαίνεις στην ιδιωτική του ζωή. Δεν προσπαθείς να εισβάλλεις στην εσωτερική του οντότητα. Δεν θέλεις να σου πει πού ήταν, γιατί τη νύχτα άργησε να επιστρέψει. Αυτό δεν είναι κανενός είδους δικαίωμα. Πρόκειται για τη ζωή του. Πρέπει να αγαπάς το άτομο όπως είναι.. (…)Η ελευθερία είναι η μεγαλύτερη επιθυμία της ανθρώπινης συνειδητότητας. Αν αγαπάς πραγματικά μια γυναίκα, ή έναν άντρα, το πρώτο δώρο θα είναι το δώρο της ελευθερίας. Πώς μπορείς να το πάρεις μακριά; Δεν είσαι εχθρός, αλλά φίλος.
(…)Η αγάπη είναι όμορφη μόνο όταν δίνεται ελεύθερα. Είναι όμορφη όταν δεν την παίρνει κανείς με το ζόρι, δεν την απαιτεί και δεν την επιβάλει. Η φιλία είναι μια βαθύτερη αγάπη από ότι η σεξουαλική σχέση, επειδή η φιλία δίνει και τίποτα δεν ζητάει σε ανταπόδοση.
(…)Η αγάπη δεν είναι ζηλιάρα. Είναι αδύνατον. Το σεξ δημιουργεί ζήλια. Και δεν υπάρχει καμιά ατέλεια στο καθαρό και αγνό σεξ. Όμως δεν υπάρχει ανάγκη να δημιουργήσεις ένα σύννεφο ρομαντισμού πίσω απ’ αυτό. Βρες, ανακάλυψε την αγάπη. Μην κάνεις το σεξ το θεμελιώδες συστατικό. (…)Η αγάπη πάντοτε εμπιστεύεται. Και αν βρει ότι δεν είναι δυνατό να εμπιστευτεί, τότε προχωράει απλώς με φιλικό τρόπο. Δεν υπάρχει διαμάχη και πόλεμος. Αν αγαπάς κάποιον, ξέρεις βαθιά μέσα σου πως δεν μπορείς να πας σε κανέναν άλλο. Αν αγαπάς κάποιον, η ίδια η αγάπη είναι η εγγύηση, η ίδια η αγάπη είναι η εξασφάλιση. Κι αν φύγει, έφυγε. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Τι μπορείς να κάνεις; Όταν αγαπάς κάποιον, έχεις εμπιστοσύνη πως δεν θα πάει σε άλλον. Η εμπιστοσύνη δεν μπορεί να επιβληθεί. Η ζήλια προσπαθεί να την επιβάλλει. Η εμπιστοσύνη όμως δεν είναι κάτι που μπορεί να διατηρηθεί. Ή είναι εκεί ή δεν είναι. Αν είναι εκεί, προχωρήστε μαζί της. Αν δεν είναι εκεί, καλύτερα να χωρίσετε. Αλλά μην πολεμάς γι’ αυτό, γιατί έτσι ξοδεύεις χρόνο, ξοδεύεις ζωή. (…)Αν αγαπάς κάποιον και το βάθος μιλάει στο βάθος του άλλου, αν συναντιέστε σε βάθος, τότε είναι πολύ όμορφο. Αν δεν συμβαίνει, χωρίστε. Μη δημιουργείτε όμως καμιά διαμάχη, κανέναν αγώνα, καμιά πάλη γι’ αυτό, γιατί αυτό δεν μπορεί να κατορθωθεί μέσα από την πάλη και είναι χαμένος χρόνος. Αν δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, χωρίστε – όσο πιο γρήγορα, τόσο πιο καλά – ώστε να μην καταστραφείς, ώστε να μην φθαρείς, ώστε να παραμένει δροσερή η ικανότητά σου για αγάπη και να μπορέσεις να αγαπήσεις κάποιον άλλον.
ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΣΤΗ ΜΟΝΑΧΙΚΟΤΗΤΑ: Ο μεγαλύτερος φόβος του κόσμου είναι να μείνει κανείς μόνος. Οι άνθρωποι κάνουν χίλια δυο πράγματα μόνο και μόνο για να μη μείνουν μόνοι. Μιμείσαι τους γείτονές σου για να είσαι ακριβώς σαν κι εκείνους και να μη μείνεις μόνος. Χάνεις την ατομικότητά σου, χάνεις τη μοναδικότητά σου, γίνεσαι απλώς μίμος, γιατί αν δεν μιμηθείς θα μείνεις μόνος. Γίνεσαι κομμάτι του πλήθους, γίνεσαι μέλος μιας εκκλησίας, μιας οργάνωσης. Πολλοί άνθρωποι το ρίχνουν στο αλκοόλ, στο σεξ, σε κάθε είδους διασκέδαση που τους κάνει τουλάχιστον να ξεχνάνε πως είναι μονάχοι. Άλλοι παρακολουθούν τηλεόραση όλη μέρα επειδή δεν θέλουν να ξέρουν τίποτα για τον εαυτό τους. Η τηλεόραση είναι ένα υποκατάσταστο. Και η πληγή αιμορραγεί αδιάκοπα. Κρυβόμαστε με πολλούς τρόπους, με σπουδαία αποκτήματα, με πολλά χρήματα, με καινούρια γκάτζετς, με κύρος και κοινωνική υπόληψη μα η πληγή συνεχίζει να τρέχει, τα γκάτζετς και το κύρος δεν την κλείνουν.
(…)Η εξάρτηση από τους άλλους είναι σκλαβιά… Και μέσα στη σκλαβιά ποτέ κανείς δεν μπόρεσε ν’ ανθίσει, να νιώσει αληθινή ευτυχία. Να θυμάσαι, όταν η ευτυχία σου εξαρτάται από τους άλλους, τότε και η δυστυχία σου θα εξαρτάται επίσης από τους άλλους. Αν είσαι ευτυχισμένος επειδή μια γυναίκα είναι ερωτευμένη μαζί σου, τότε θα γίνεις και δυστυχισμένος, όταν εκείνη πάψει να είναι ερωτευμένη μαζί σου. Η ευτυχία σου θα είναι πάντοτε χρεοκοπημένη και ανασφαλής και εσύ θα βλέπεις πως το έδαφος κάτω από τα πόδια σου μπορεί να εξαφανιστεί… οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να εξαφανιστεί. Ποτέ δεν θα μπορείς να είσαι σίγουρος. (…)Η μοναχικότητα είναι η έσχατη πραγματικότητα. Ερχόμαστε μόνοι και μόνοι φεύγουμε. Κι ανάμεσα σ’ αυτές τις δυο μοναχικότητες φτιάχνουμε όλων των ειδών τις σχέσεις και τις συγκρούσεις, μόνο και μόνο για να ξεγελάσουμε τον εαυτό μας… γιατί στη ζωή παραμένουμε μονάχοι.
(…) Υπάρχουν δύο ειδών φιλίες. Το ένα είδος είναι η φιλία της ζητιανιάς. Εσύ χρειάζεσαι τον άλλο, για να βοηθήσεις τη μοναξιά σου και ο άλλος είναι επίσης ζητιάνος, γιατί θέλει το ίδιο από σένα. Και φυσικά δυο ζητιάνοι δεν μπορούν να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον. Σύντομα θα δουν πως το να ζητιανεύουν από έναν ζητιάνο έχει κάνει την ανάγκη διπλάσια ή και πολλαπλάσια. Αντί για έναν ζητιάνο, τώρα υπάρχουν δύο. Έτσι, ο καθένας είναι απογοητευμένος και θυμωμένος και ο καθένας αισθάνεται πως τον κλέβουν, πως τον κοροϊδεύουν. Μα, στην πραγματικότητα, κανείς δεν κλέβει και κανείς δεν κοροϊδεύει, γιατί δεν υπάρχει τίποτα για να κλαπεί. Το άλλο είδος φιλίας έχει μια τελείως διαφορετική ποιότητα. Δεν είναι ανάγκη, αλλά προέρχεται από το ότι έχεις τόσο πολύ, που θέλεις να το μοιραστείς. Τότε έρχεται στην ύπαρξή σου ένα καινούριο είδος χαράς: Η χαρά του μοιράσματος, της αγάπης… Κάτι που δεν γνώριζες πριν, καθώς στο παρελθόν απλώς ζητιάνευες.
Ακόμη κι αν πάρεις κάτι με τη ζητιανιά, θα παραμείνεις δυστυχισμένος. Αυτό πονάει. Πληγώνει την περηφάνια σου, πληγώνει την ακεραιότητά σου. Το μοίρασμα όμως σε κάνει περισσότερο κεντραρισμένο, περισσότερο ενοποιημένο, περισσότερο περήφανο που η ύπαρξη σου έχει φερθεί με συμπόνια, αλλά όχι περισσότερο εγωιστή. Όταν μοιράζεσαι τη χαρά σου, δεν δημιουργείς φυλακή για κανέναν. Απλώς δίνεις. Ούτε και προσδοκείς ευγνωμοσύνη, ή ευχαριστώ, γιατί δεν δίνεις περιμένοντας να πάρεις κάτι, ούτε καν ευγνωμοσύνη. Δίνεις επειδή είσαι τόσο γεμάτος, που είσαι υποχρεωμένος να δώσεις. (…)Ο άνθρωπος που αγαπάει τη μοναχικότητά του, είναι ικανός ν’ αγαπήσει. Δεν έχει ανάγκη από την αγάπη κανενός, γι’ αυτό και μπορεί να δώσει. Δεν έχει ανάγκη να ξεφύγει απ’ τη μοναξιά, αλλά διάθεση να μοιραστεί. Και είναι τόσο όμορφη η εμπειρία της μοναχικότητας, το να τη βιώσεις, επειδή πρόκειται για την ελευθερία σου από τον όχλο, από τον άλλο. Πρόκειται για την ελευθερία σου από το φόβο του να νιώθεις μόνος. Ρέεις με την ύπαρξη, ρέεις με την αλλαγή της ζωής, επειδή δεν έχει σημασία με ποιον μοιράζεσαι. Μπορεί να είναι το ίδιο άτομο αύριο, το ίδιο άτομο για όλη σου τη ζωή, ή μπορεί να είναι διαφορετικά άτομα. Δεν είναι συμβόλαιο, δεν είναι γάμος. Είναι που θέλεις να δώσεις από την πληρότητά σου. Έτσι, απλώς δίνεις ό,τι έχεις, σε όποιον συμβεί να βρίσκεται κοντά σου. Και το να δίνεις, είναι τέτοια χαρά!
ΕΝΟΤΗΤΑ: Η ανθρωπότητα δεν μπορεί να μετατραπεί σε έναν μοναδικό τύπο ανθρώπου. Οι διαφορές των πολιτισμών, οι διαφορές στην ιδιοσυγκρασία και την εμφάνιση των μαύρων και των λευκών, των γυναικών και των αντρών κτλ., δίνουν στη ζωή ποικιλία και χρώμα. Είναι αξιαγάπητες, ομορφαίνουν τη γη. Διαφορετικά η ζωή στη γη θα ήταν βαρετή. Η ύπαρξη δεν θέλει να επαναλαμβάνει ανθρώπους. Είναι τόσο δημιουργική που πάντα φέρνει κάτι καινούργιο σε κάθε άτομο, ένα καινούργιο δυναμικό, μια καινούργια δυνατότητα, ένα καινούργιο ύψος, μια καινούργια διάσταση, μια καινούργια κορυφή. (…)Ο Θεός δεν είναι ανιαρός και ανόητος, ποτέ δεν επιτρέπει σε κανέναν να αντιγράψει κάποιον άλλον: Μια φορά ο Χριστός, μια φορά ο Βούδας – ομοίως κι εσύ υπάρχεις μονάχα μια φορά! Και είσαι μόνος, δεν υπάρχει κανένας άλλος σαν κι εσένα. Αυτό το αποκαλώ ευλάβεια απέναντι στη ζωή. Αυτό είναι πραγματικά αυτοεκτίμηση. (…)H βασική ύπαρξη είναι ίδια, όχι μόνο στους ανθρώπους, αλλά σε όλες τις υπάρξεις. Ολόκληρη η ύπαρξη είναι μια οργανική ενότητα. Είναι περίπου σαν κάθε φύλλο του δέντρου να σκέφτεται πως είναι χωρισμένο από τα άλλα φύλλα… όμως κατά βάθος τρέφονται από τις ίδιες ρίζες. Το δέντρο είναι ένα, τα φύλλα είναι πολλά. Η ύπαρξη είναι μία. Οι εκδηλώσεις της είναι πολλές – μόνο το σώμα είναι διαφορετικό από το δικό σου. Οι διαφορές είναι μόνο στην περιφέρεια. Το κέντρο είναι πάντοτε το ίδιο, γιατί το κέντρο είναι ένα. Το όνομα του κέντρου είναι Θεός. Είσαι αναπόσπαστο μέρος της ύπαρξης κι όμως έχεις μια ατομικότητα. Η ύπαρξη έχει κάνει ένα θαύμα, έχει κάνει εφικτό κάτι που είναι ανέφικτο. Αλλά η έλλειψη κατανόησης από μέρους μας, μας κάνει να σκεφτόμαστε πως είμαστε χωρισμένοι. Η ιδέα του χωρισμού είναι η αυταπάτη μας. Η ιδέα της ενότητας, πως όλα είναι ένα, είναι η εμπειρία της ύστατης αλήθειας.
(…)H μοναξιά είναι μια αρνητική κατάσταση, όπως το σκοτάδι. Μοναξιά σημαίνει πως σου λείπει κάποιος. Είσαι άδειος και φοβισμένος μέσα σ’ αυτό το απέραντο σύμπαν. Βαθιά μέσα σου, υπάρχει μια άβυσσος…που δεν προσδιορίζεται. Υπάρχει μια άβυσσος…κενότητα. Αυτό δημιουργεί φόβο. Τρομάζεις, θέλεις να τρέξεις προς τον άλλον. Όταν δεν υπάρχει κανείς, μένεις με την κενότητά σου. Υπάρχει μια μεγάλη ανάγκη για τον άλλο επειδή κάτι λείπει μέσα μας. Έχουμε τρύπες στην ύπαρξή μας, που τις γεμίζουμε με την παρουσία του άλλου. Ο άλλος κατά κάποιον τρόπο, μας ολοκληρώνει. Διαφορετικά είμαστε ανολοκλήρωτοι. Χωρίς τον άλλο δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε, χάνουμε την ταυτότητά μας. Ο άλλος γίνεται καθρέπτης και μπορούμε να δούμε τα πρόσωπά μας σ’ αυτόν.
(…)Αγάπη είναι η βαθιά παρόρμηση να γίνεις ένα με το Όλον. Η βαθιά παρόρμηση να διαλύσεις το Εγώ και το Εσύ σε μια ενότητα. Η αγάπη υπάρχει επειδή είμαστε ξεκομμένοι από την ίδια μας την πηγή. Απ΄αυτόν το διαχωρισμό προκύπτει η επιθυμία να ξαναγυρίσεις πίσω στο Όλον. Να γίνεις ένα μ’ αυτό. Αν ξεριζώσεις ένα δέντρο από το χώμα του, τότε το δέντρο θα νιώσει μεγάλη επιθυμία να ξαναριζώσει στο χώμα, γιατί αυτή ήταν η αληθινή του ζωή. Τώρα πεθαίνει. Ξεκομμένο το δέντρο δεν μπορεί να υπάρξει. Πρέπει να υπάρξει μέσα στη γη, μαζί με τη γη, μεσ’ από τη γη. Αυτό είναι αγάπη.
(…)Το Εγώ σου έχει γίνει εμπόδιο ανάμεσα σε σένα και στη γη, στο Όλον. Ο άνθρωπος είναι πνιγμένος. Δεν μπορεί ν’ ανασάνει. Έχει χάσει τις ρίζες του. Δεν έχει πια θαλπωρή. Η αγάπη είναι η επιθυμία για θαλπωρή. Η αγάπη ριζώνει μες στην ύπαρξη και το φαινόμενο είναι ευκολότερο μεταξύ των δύο πόλων. Γι’ αυτό και ο άντρας έλκεται προς τη γυναίκα και η γυναίκα έλκεται προς τον άντρα. Ο άντρας και η γυναίκα είναι πύλες προς το Θεό. Η επιθυμία για την αγάπη είναι επιθυμία για το Θεό. Μπορεί να το καταλαβαίνεις, μπορεί και όχι, μα η επιθυμία αυτή αποδεικνύει αληθινά την ύπαρξη του Θεού. Η παρόρμηση για να αγαπήσεις δείχνει απλώς ότι όταν είμαστε μόνοι μας υποφέρουμε και πεθαίνουμε. Όταν είμαστε μαζί, μεγαλώνουμε, έχουμε στοργή, είμαστε ικανοποιημένοι και γεμάτοι.
(…) Στην αγάπη δεν μπορεί να υπάρξει το Εγώ. Γι’ αυτό και συνεχώς θα αισθάνεσαι ότι τα πράγματα είναι λίγο τρελά. Επειδή δεν μπορείς να τε ελέγξεις. Όταν το Εγώ δεν είναι εκεί, τότε ποιος θα τα ελέγξει; Τότε βρίσκεσαι στο χάος. Μα αυτό το χάος είναι πολύ πιο όμορφο από το άσχημο Εγώ. Μέσα απ’ αυτό το χάος έχουν γεννηθεί όλα τ’ αστέρια. Μέσα απ’ αυτό το χάος έχεις ξαναγεννηθεί. Και το Εγώ θα έχει στ’ αλήθεια εγκαταλειφθεί, γιατί θα νιώσεις πως υπάρχει κάτι με τόσο μεγάλη αξία, που μπορείς να το πάρεις μόνον όταν έχεις πετάξει το Εγώ. Μια μέρα θα ερωτευθείς και τότε θα δεις πως δεν είναι απλά μια χημική σωματική έλξη, αλλά κάτι υψηλότερο, κάτι ανώτερο: Δυο κραδασμοί που συντονίζονται, δυο πνεύματα που αισθάνονται κοντά το ένα στο άλλο, δυο υπάρξεις που αισθάνονται αρμονικά.
(…)Το να είσαι εναντίον, εχθρικός, ανταγωνιστικός σε κάποιον, σημαίνει να είσαι εναντίον της δικής σου ύπαρξης – επειδή υπάρχει μόνο μια ύπαρξη η οποία εισχωρεί και διαποτίζει τα πάντα. Υπάρχει κάποιο λάθος στη βία, κάτι θεμελιωδώς λάθος. Όλες οι υπάρξεις τρέμουν μπροστά στη βία, όλες αγαπούν τη ζωή. Η βία είναι εναντίον της φύσης. Η καταστροφή δεν είναι φυσιολογική, η δημιουργικότητα είναι φυσιολογική. Όχι η βία, αλλά η αγάπη είναι φυσιολογική, όχι η ματαίωση, αλλά η ελπίδα, όχι ο ανταγωνισμός, αλλά η συνεργασία. Η αγάπη, η κατανόηση, το μοίρασμα, αυτά είναι φυσικά. Κοίταξε τα δέντρα, τα πουλιά, τα σύννεφα, τα αστέρια… κι αν έχεις μάτια, θα μπορέσεις να δεις ότι όλη η ύπαρξη είναι χαρούμενη. Τα πάντα είναι απλώς ευτυχισμένα. Τα δέντρα είναι ευτυχισμένα χωρίς κανένα λόγο. Δεν πρόκειται να γίνουν πρωθυπουργοί ή πρόεδροι, δεν πρόκειται να γίνουν πλούσια, ούτε θα αποκτήσουν ποτέ τραπεζικό λογαριασμό. Κοίταξε τα λουλούδια – είναι ευτυχισμένα χωρίς λόγο. Ολόκληρη η ύπαρξη είναι φτιαγμένη από το υλικό που λέγεται χαρά. Βρίσκεσαι στη ζωή για να γίνεσαι ολοένα και περισσότερο ζωντανός, ολοένα και περισσότερο ευτυχισμένος. Η ευτυχία είναι το υλικό από το οποίο είσαι φτιαγμένος. Είναι η ίδια σου η ύπαρξη, είναι ο εσώτατος πυρήνας σου. Το να πονάς και να υποφέρεις σημαίνει ότι πηγαίνεις ενάντια στο συμπαντικό νόμο.
(…)Ο Θεός είναι αγάπη, είναι το παγκόσμιο συνθετικό. Για πνευματικά πλάσματα όπως ο Βούδας και ο Ιησούς, η αγάπη είναι κατάσταση ύπαρξης. Δεν είναι πως Εκείνοι αγαπάνε. Δεν είναι μια πράξη. Είναι η ίδια η ποιότητά Τους. (…)Όσο πιο πολύ αγαπάς, τόσο περισσότερο μεγαλώνει η αγάπη. Αν αγαπάς δύο ή πολλούς, ή ολόκληρη την ανθρωπότητα, ή και το ζωικό βασίλειο ακόμα και το φυτικό βασίλειο, τότε η αγάπη σου συνεχίζει να μεγαλώνει. Και όσο μεγαλώνει τόσο μεγαλώνεις εσύ ο ίδιος και αναπτύσσεσαι. Αυτή είναι η αληθινή διεύρυνση συνειδητότητας. Μην αγαπάς μόνο ό,τι ζει, μα και ό,τι υπάρχει. Και όταν κανείς φτάνει σ’ αυτό το σημείο τότε η αγάπη γίνεται απεριόριστη, γίνεται προσευχή. Εδώ εξαφανίζεται ό,τι σε καθορίζει. Το Εγώ χάνεται και υπάρχει μόνο αγάπη.
(…)Ο Θεός δεν είναι καθόλου μακριά. Ο Θεός είναι στην αναπνοή σου, ο Θεός είναι στον κτύπο της καρδιάς σου, ο Θεός είναι στο αίμα σου, στα κόκαλά σου, στο μεδούλι σου… Και υπάρχουν βαθύτερα βασίλεια: Βαθύτερα από το νου σου, είναι η καρδιά σου. Βαθύτερα από τη λογική, είναι η αγάπη. Βαθύτερα από την επιστήμη, είναι η τέχνη. Βαθύτερα από τα μαθηματικά, είναι η μουσική.
(…)Όταν ο επιστήμονας κοιτάζει ένα λουλούδι, προσπαθεί να είναι απλός παρατηρητής. Σημειώνει απλώς ό,τι βλέπει. Δεν φέρνει τα όνειρά του, τα οράματά του στην παρατήρηση. Ο ποιητής έχει περισσότερη ελευθερία. Μπαίνει στο βάθος του φαινομένου του λουλουδιού. Συμμετέχει στο μυστήριό του, δεν μένει απ’ έξω. Για ελάχιστες στιγμές γίνεται ένα μαζί του. Υπάρχουν στιγμές που ο ποιητής χορεύει με του λουλούδι – στον άνεμο, στη βροχή. Υπάρχουν στιγμές που ο ποιητής γίνεται ένα με το λουλούδι, που ο παρατηρητής είναι το παρατηρούμενο. Υπάρχουν στιγμές που ο ποιητής όχι μόνο βλέπει το λουλούδι, αλλά βλέπει μέσα από το λουλούδι. Γίνεται τα μάτια του λουλουδιού. Φυσικά, βουτάει βαθύτερα απ’ ότι η επιστήμη. Η ποίηση, η ζωγραφική, η γλυπτική, η μουσική – έρχονται κοντύτερα στην πραγματικότητα, επειδή είναι έτοιμες να συμμετάσχουν. Ένας αληθινά ευφυής και ευαίσθητος άνθρωπος γίνεται ένα με την ύπαρξη για πάντα. Είναι λουλούδι και σύννεφο και ήλιος και φεγγάρι και άστρα. Αρχίζει να ζει μ’ έναν πολυδιάστατο τρόπο, επειδή το όλον της ζωής είναι δικό του. Ζει στο δέντρο ως πράσινη ποιότητα, και στο τριαντάφυλλο ως κόκκινη. Είναι στις φτερούγες του πουλιού και στα κύματα του ωκεανού. Είναι τα πάντα…Πώς είναι δυνατόν για εκείνον να είναι βίαιος; Πώς μπορεί να πληγώσει; Πώς μπορεί να είναι καταστροφικός; Όλη του η ζωή γίνεται μια δημιουργικότητα.
ΘΑΝΑΤΟΣ: Κανείς δεν θέλει να πεθάνει. Αυτό σημαίνει πως η ζωή θέλει να συνεχίσει τον αιώνα τον άπαντα. Αυτό σημαίνει πως η ζωή είναι ερωτευμένη με την αιωνιότητα. Γι’ αυτό ο άνθρωπος έχει τη βαθιά τάση να ερωτεύεται και να δημιουργεί απογόνους. (…)Η εξέλιξη λειτουργεί μέσα από πολικότητες. Όπως δεν μπορείς με ένα πόδι…χρειάζεσαι δύο πόδια για να περπατήσεις…Έτσι και η ύπαρξη χρειάζεται πολικά αντίθετα – άντρα και γυναίκα, ζωή και θάνατο, αγάπη και μίσος – για να δημιουργήσει ορμή, αλλιώς θα υπάρχει σιωπή. (…)Ο Θάνατος είναι το αποκορύφωμα της ζωής. Αν μισείς το θάνατο, πώς μπορείς να αγαπήσεις τη ζωή; Η ζωή είναι όμορφη επειδή είναι ανασφαλής. Είναι όμορφη γιατί μπορεί να χαθεί. Αν δεν μπορείς να την χάσεις, τα πάντα γίνονται εξαναγκαστικά, τότε η ζωή γίνεται φυλακή. Δεν θα μπορέσεις να την απολαύσεις. Ακόμη και όταν σε διατάζουν να είσαι ευδαίμων, σε διατάζουν να είσαι ελεύθερος, και η ελευθερία και η ευδαιμονία εξαφανίζονται. Υπάρχει μια μεγάλη παρανόηση. Οι άνθρωποι που νομίζουν πως αγαπούν τη ζωή, πάντα μισούν το θάνατο. Και αυτός είναι ο λόγος που δεν έχουν τη δυνατότητα να αγαπήσουν.(…) Η δυνατότητα να ζήσεις, η δυνατότητα να ζήσεις στο μέγιστο, έρχεται μόνο όταν είσαι έτοιμος να πεθάνεις – και είσαι έτοιμος να πεθάνεις στο μέγιστο. Πάντοτε υπάρχει αυτή η αναλογία: Αν ζεις χλιαρά, θα πεθάνεις χλιαρά. Αν ζεις έντονα, επικίνδυνα, τότε θα πεθάνεις σε βαθύ οργασμό. Ο Θάνατος είναι το κρεσέντο. Η ζωή φτάνει στην κορύφωσή της με το θάνατο. Αν η ζωή σου υπήρξε όμορφη, ο θάνατος την ομορφαίνει στο μέγιστο. Αν η ζωή σου ήταν γεμάτη αγάπη, τότε ο θάνατος σου δίνει τη μέγιστη εμπειρία αγάπης. Ο οργασμός που ξέρεις μέσα από την αγάπη δεν είναι τίποτα, συγκρινόμενος με τον οργασμό που γίνεται διαθέσιμος με το θάνατο. (…)Αν έχεις ζήσει μια ζωή γεμάτη από θυμό, τότε στο θάνατό σου θα δεις μόνο κόλαση μέσα σου, μόνο φωτιά. Αν έχεις ζήσει γεμάτος έχθρα, τότε ο θάνατος θα μεγεθύνει την έχθρα.
(…)Τι μπορεί να σου πάρει ο θάνατος; Θα πάρει τα χρήματά σου, θα σου πάρει την περιουσία σου, θα σου πάρει κύρος σου, θα σου πάρει τον κόσμο σου. Μην προσκολλάσαι σε τέτοια πράγματα. Τότε τι θα έχει μείνει στο θάνατο για να σου πάρει; Θα σου πάρει το εγώ, την ταυτότητα του εαυτού σου, την ιδέα ότι «υπάρχεις σαν ξεχωριστή οντότητα». Αυτό θα σου πάρει. Να θυμάσαι πως είσαι μόνο καθαρή συνειδητότητα. Δεν είσαι ούτε το σώμα ούτε τα χρήματά σου ούτε το κύρος σου ούτε η δύναμή σου ούτε το σπίτι σου, αλλά μόνο καθαρή συνειδητότητα. Μόνο τότε μπορείς να περάσεις από το φράγμα του θανάτου χωρίς να πάθεις ούτε μια γρατσουνιά. Τότε ο θάνατος δεν μπορεί να σε αγγίξει. Ο θάνατος μόνο τη μορφή αλλάζει, δεν καταστρέφει – αλλά δημιουργεί φόβο επειδή είναι το πιο άγνωστο φαινόμενο.
(…)Η ζωή θα πρέπει να περιβάλλεται με αγάπη, όχι από φόβο. Αν νομίζεις πως ο θάνατος είναι εχθρός, θα πεθάνεις μέσα σε αγωνία, γιατί θα επιμένεις να τον πολεμάς. Τότε ο θάνατος, που μπορεί να είναι μια μεγάλη έκσταση, θα είναι απλώς μια αβάστακτη αγωνία. (…)Ο θάνατος δεν είναι εναντίον της ζωής, είναι το άνθισμα όλων εκείνων που εμπεριέχει η ζωή σαν σπόρο. Ο θάνατος δεν καταστρέφει τη ζωή. Αντίθετα, έρχεται και εκπληρώνει τον προορισμό της ζωής.
Έχει επεξεργασθεί απο τον/την antanion στις Σαβ Μάϊ 10, 2008 3:14 pm, επεξεργάσθηκε 2 φορές συνολικά |
|