ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ

[opyrgos]

Καλωσήρθες πιτσιρικάς! Τα ξέρουμε και τα e-books του Καστοριάδη και το black-tracker. Στην αναφερόμενη εκπομπή ο μόνος που είχε πραγματικά μελετήσει Καστοριάδη και μπορούσε να αναπτυχθεί και στο φιλοσοφικό πεδίο ήταν ο πατήρ Νικόλαος Λουδοβίκος. Οι άλλοι ακροθιγώς μόνο γνώριζαν το έργο και τις πτυχές του έργου του Καστοριάδη.

Και τι θες να σου πω rakis; Ιστοσελίδα φιλοσοφικού προβληματισμού είναι (;) και όχι chat.

Επίσης θα ήθελα να συμπληρώσω - απαντώντας παράλληλα σε μια νήξη του rakis - σχετικά με την αρχή και την δυνατότητα της αυτονομίας. Δεν θα πρέπει να θεωρηθεί - και δω ελλοχεύει αν θέλετε ένας κίνδυνος - ότι η αυτονομία αντιστοιχεί στην «ανάδυση» μιας βαθύτερης, αυθεντικής και «αληθινής» ουσίας του ατόμου, η οποία έχει επικαλυφθεί ας πούμε από εξωτερικούς καθορισμούς και επικαθορισμούς. Αυτό όπως καταλαβαίνετε θα αποτελούσε επιστροφή σε μια ουσιολογική θεώρηση του ατόμου. Και ο ίδιος ο Καστοριάδης ακόμη, αν και αναγνωρίζει τον κατασκευασμένο χαρακτήρα του υποκειμένου, αφήνει πολλές φορές να υπονοηθεί μια τέτοια θέση. Είναι όμως προφανές ότι αυτή η θέση δεν συνεπάγεται από την θεωρία της δυνατότητας αυτονομίας. Ακριβώς το αντίθετο. Οι στόχοι που θα επιδιωχθούν δεν μπορεί παρά να αποτελούν επίσης στοιχεία ταύτισης του υποκειμένου, κοινωνικοιστορικά σχετικά, ΗΔΗ ενυπάρχοντα ή αποκτώμενα. Η αυτονομία δημιουργεί προυποθέσεις, ΔΕΝ αποτελεί η ίδια αυτοσκοπό. Ο σκοπός δεν εγγράφεται στην έννοια της αυτονομίας.

[πιτσιρικάς]

[opyrgos]

Γι' αυτόν ακριβώς σου μιλάω (σημ. τον Θ. Τάση) και ας είχει γράψει και 500 σελίδες. Mην εκπλήσσεσαι τόσο εύκολα. Στη φιλοσοφία θα συναντήσεις άπειρες τέτοιες περιπτώσεις. To θέμα δεν είναι αυτό. Όταν έφτασε η συζήτηση κάποια στιγμή στα όρια της σκέψης του Καστοριάδη (αναφέρομαι στις «κοινωνικές φαντασιακές σημασίες»), ο Τάσης πελάγωσε. Και δεν χρειαζόταν να δώσουν τις κατάλληλες απαντήσεις στον πατέρα Νικόλαο Λουδοβίκο, γιατί οι θέσεις του ως προς τον Καστοριάδη ήταν ορθότατες.

[πιτσιρικάς]

[rakis]

Opyrgos,

τελικά φτάσαμε στο ίδιο,από διαφορετικούς δρόμους.
γιατί τι άλλο μπορεί να σημαίνει όταν αλλού έγραψα ότι η αποδόμηση δεν καταστρέφει το υποκείμενο αλλά αντίθετα , το βλέπει θετικά-δημιουργικά , ως δυνατότητα, με αυτό που είπες:Η αυτονομία δημιουργεί "προυποθέσεις"

[opyrgos]

Κοίταξε να δεις πιτσιρικάς, απ' την αρχή της συζήτησης ο πατήρ Νικόλαος Λουδοβίκος έπιασε τον κεντρικό πυρήνα της σκέψης του Καστοριάδη, την μεθοδολογία του αν θέλεις και δεν αναλώθηκε σε απλές αναφορές της ζωής του όπως «ο Καστοριάδης το '42 έκανε αυτό» ή «το '60 έκανε το άλλο» κτλ. Φάνηκε ότι έχει κατανοήσει και την έννοια της αυτονομίας άλλα και τις φιλοσοφικές τις συνιστώσες στην δυτική σκέψη, από τον Καντ ήδη και εξής. Όσο για τα "2 απόλυτα" (ένα είναι και όχι δύο), το περίμενα ότι θα ρωτήσεις και ότι θα σε προβλημάτιζε και σένα. Στην φιλοσοφία γενικότερα οι γενικεύσεις είναι λίγο απλοικές, πράγματι όμως η λειτουργία του απολύτου έχει μια βάση. Το είχαμε συζητήσει λίγο με τον αγαπητό rakis αυτό το θέμα. Σίγουρα δεν είναι τόσο απλό.

rakis δεν ξέρω αν καταλήγουμε στο ίδιο αλλά η αποδόμηση δεν αναφέρεται τόσο στο υποκείμενο, είναι μέθοδος και όχι οντολογικό σύστημα. Άλλωστε το υποκείμενο απ' τη δεκαετία του '50 αγωνίζεται να εμφανιστεί πάλι στο προσκήνιο, είναι ήδη «κατεστραμένο».

[rakis]

δεν είπα κάτι αντίθετο

[gmoikology]

[opyrgos]

[gmoikology]

[rakis]

both

[opyrgos]

gmoikology έχουμε αναφερθεί λίγο σ' αυτό και η αλήθεια είναι ότι μόνο αδρομερώς μπορούμε να το προσεγγίσουμε λόγω του περιορισμένου χώρου και χρόνου. Περιληπτικά θα αναφέρω ότι ο «θάνατος», ή καλύτερα η «αποκέντρωση» του υποκειμένου, δεν είναι ενός οποιουδήποτε υποκειμένου, είναι η αποκέντρωση και ο θάνατος του καρτεσιανού υποκειμένου που επήλθε μέσα από μια σειρά ρήξεων στους λόγους της σύγχρονης γνώσης. Αυτό που ακολούθησε στη μετανεωτερική σκέψη είναι, θα έλεγα, η κηδεία ή μάλλον ο επικήδειος λόγος του καρτεσιανού υποκειμένου. Ενδεικτικά θα αναφερθώ σε μια σημαντική αποκέντρωση που επήλθε, στο Μισέλ Φουκώ όπου στο αριστούργημά του Η τάξη των πραγμάτων, υποδηλώνει την ενδεχόμενη μελλοντική εμφάνιση του γνωσιολογικού γεγονότος που θα αλλάξει τη θεμελιώδη δομή αυτού που σήμερα ονομάζουμε «γνώση», τόσο απσοδόκητα, όσο και η αλλαγή που επέφερε το σύγχρονο, νεωτερικό ανθρωποκεντρικό τρόπο λογικής σκέψης. Εφόσον συντελεστεί το ακραίο αυτό γεγονός (όπερ έδει δείξαι), τότε θα μπορούμε να πούμε ότι το υποκείμενο θα σβήσει «όπως στο ακροθαλάσσι ένα πρόσωπο στην άμμο» με το στοίχημα του Φουκώ. Και εδώ έγκειται η πολύ σημαντική συνεισφορά του Καστοριάδη στη μετανεωτερική εποχή του θανάτου του υποκειμένου (ως μιας εννιαίας και συνεκτικής ταυτότητας), στην προσπάθεια «ανάστησής» του στη δυτική σκέψη. Αυτή είναι η πολύ σημαντική συνεισφορά του Κορνήλιου Καστοριάδη πέρα απ' τους επιφανειακούς σχολιασμούς και αποτίσεις φόρου τιμής που γίνονται.

rakis, τότε τί θέλεις να πεις;

[gmoikology]

[opyrgos]

Για ποιό απ' όλα gmoikology; Για την αποκέντρωση του υποκειμένου ή την προσπάθεια «ανάστησής» του απ' τον Καστοριάδη;

[rakis]

είπες :η αυτονομία δημιουργεί προϋποθέσεις
λέω:η αυτονομία ανοίγει στον άνθρωπο ένα πεδίο δυνατοτήτων

δε μοιάζουν ?