ενα ποίημα

[vv]

Aγαπητέ φίλε georgemaus,

"Μα ποιος εθάρρησε πως θα σαπίσω,
Έτσι απλά-
Πως θα πνιγώ,
Ατέρμονα και δίχως λόγο,
Μέσα σε θραύσματα ρωγμών;"

Ο Μονόλογος του Μηδενιστή και οι παραισθήσεις του μέσα στη νύχτα, ο υπερρεαλισμός του πεσιμιστή και η σαρκαστική του διάθεση καθώς πεθαίνει στις τελευταίες στροφές προσφέρουν στον αναγνώστη την άρση του φόβου και του πόνου. Στο ποίημά μου υπάρχει μια τραγική αντίθεση κ' ειρωνεία: από τη μία ο Μηδενιστής προφέρει τη στροφή που γράφω παραπάνω, μα η πραγματικότητα τον διαψεύδει. Έτσι, αυτή η βαθύτατη Τραγική ειρωνεία που διέπει το ποίημα γίνεται αισθητή από τον αναγνώστη: το τέλος τώρα ανπτύσσεται σε κύκλο σχηματικά γύρω από την ανωτέρω στροφή. Κ' ίσως το μήνυμα που μένει, η "μαγιά" του Μακρυγιάννη, είναι:

Μα ποιος εθάρρησε πως θα σαπίσω,
Έτσι απλά-
Πως θα πνιγώ,
Ατέρμονα και δίχως λόγο,
Μέσα σε θραύσμτα ρωγμών;

Μήπως ο Ποιητής συμβολίζει τους αιώνιους και βαθύτατους πόθους του ανθρώπου;

[Bugman]

[vv]

[Bugman]

Το ίδιο μου κάνει! Όλα στο χρήμα επικεντρώνονται!
_________________
Σκορπίστε γνώση, μαζέψτε χαρά!

Η γνώση δεν μπορεί να πουληθεί: Γιατί ενώ κάθε εμπόρευμα μπορεί να επιστραφεί, η γνώση δεν μπορεί να επιστραφεί!

[vv]

Πιστεύω πως οι Πνευματικοί Άνθρωποι -Οι πραγματικά Πνευματικοί, και ο νοών νοείτω- δεν επικεντρώνονται στο χρήμα, αλλά στην υστεροφημία και δόξα! Η δόξα και η αναγνώριση γι' αυτούς είναι το κέρδος-χρήμα. Το έργο του Πνευματικού Ανθρώπου δεν υπολογίζει το χρήμα του έργου, αλλά την αναγνώριση που αποτελεί κατάφαση της προσφοράς στην ακαλλιέργητη μάζα! Αν και μπορεί να τους επιφέρει και χρηματικό κέρδος το έργο τους.

Θυμήσου, Bugman, και ποτέ να μην ξεχνάς: οι Μεγάλοι Ποιητές και Φιλόσοφοι πέθαναν στην τρύπια ψάθα! Φτωχοί, με σκισμένα ίσως ρούχα, δίχως αναγνώριση. Απόμερα. Μονόλυκοι. Αγναντέυοντας τα φώτα της πολιτείας από το απόμερο δάσος.
Αυτοί όμως, οι κουρελήδες άλλαξαν την τυφλή και χαιρέκακη μάζα των "πρακτικών". Ο ανθρωπάκος βρίσκει μια εργασία, κάνει την οικογένειά του και "ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα".
Οι ιδιόρρυθμοι μείναν αθάνατοι. Αν και δεν είχαν ίσως να φάνε όσο ζούσαν. Οι γύρω τους πέθαναν στο τέλος, αν και με χορτάτο στομάχι. Κι αυτοί πεινασμένοι, δεν πέθαναν ποτέ! Τελικά μία επικερδής επιχείρηση δεν μας συντηρεί!

Bugman, το χρήμα δεν είναι το παν! Είναι μέσο!

[Bugman]

1. Ο κάτοχος του χρήματος
Συμφωνώ για το χρήμα -να μην το έχουμε στην ζωή μας- εφόσον δεν μου ζητούν να το έχω (ή μου ζητούν
2. Γιατί κάνουμε κάτι;
Πιστεύω ότι κάνουμε κάτι γιατί έχουμε την ικανότητα γι΄αυτό, καθώς έχουμε και την έλλειψη φόβου που μας δίνει η αντίληψη του περιβάλλοντος σε σχέση με τις ικανότητές μας.
Άρα γράφουμε ποιήματα γιατί μπορούμε να γράψουμε και γιατί συνάμα γράφουμε και κάθε αρνητική τυχόν αντίδραση, στα παλιά μας τα παπούτσια. Διότι εμείς δίνουμε το ενδιαφέρον αντικείμενο και οι αντιδράσεις των άλλων δεν αλλάζουν το ενδιαφέρον μας σε αυτό!
3. Παρεξήγησες νν
Το "όλα στο χρήμα..." αναφέρεται στα δυο αυτά:
1. Διαφημιστικό σκλόγκαν
2. Εφήμερες ιδεολογίες

4. Το εφήμερο της Δόξας
(ή πώς η δόξα δεν μπορεί να αποτελεί διαρκή στόχο!)

Εκεί που έχω μια ένσταση είναι στο θέμα της δόξας. Από την ώρα που κάποιος αποκτήσει δόξα και έχει τη θελήση να την διατηρήσει αρχίζουν τα προβλήματα. Η δόξα έρχεται ως επιστέγασμα σημαντικών πράξεων. Δεν μπορεί όμως μια σημαντική πράξη του σήμερα να εμποδίσει την εμφάνιση νέων σημαντικών πράξεων. Έτσι η δόξα πάει και σε άλλα άτομα. Το προηγούμενο όμως άτομο αρχίζει να χάνει την δόξα του (οι παλιές σημαντικές πράξεις γίνονται αυτό που λέμε παλιές δόξες - ξεχασμένα μεγαλεία). Για να την διατηρήσει θα πρέπει να ενεργήσει πάλι με σημαντική πράξη. Όμως αυτό δεν είναι εύκολο. Αν είναι δύσκολο να κάνεις μια σημαντική πράξη είναι πολλές φορές πιο δύσκολο να κάνεις πολλές σημαντικές πράξεις. Οπότε αρχίζουν οι "παλιές δόξες" να κατκρίνουν ως μη δόξες τις νέες δόξες! "χάλασε ο κόσμος, δεν είναι όπως παλιά που κάναμε τόσο ωραία πράγματα...."
_________________
Σκορπίστε γνώση, μαζέψτε χαρά!

Η γνώση δεν μπορεί να πουληθεί: Γιατί ενώ κάθε εμπόρευμα μπορεί να επιστραφεί, η γνώση δεν μπορεί να επιστραφεί!

[vv]

ΟΚ. Bugman. Σε γενικές γραμμές κ' οι δυο το ίδιο λέμε.
Εκεί που έχω διαφορετική άποψη είναι στο ζήτημα της δόξας: δεν νομίζω πως οι μεγαλουργίες στη φιλοσοφία, λόγου χάριν, ξεπερνιούνται και ξεχνιούνται από τις "νέες". Οι προηγούμενοι φιλόσοφοι δεν ξεχάστηκαν από τους επόμενους. Κι αυτό οφείλεται στην αντικειμενική κριτική -που όντως εκλείπει-. Η αντικειμενική κριτική χαράσσει σε ξύλο όλες τις μεγαλουργίες στον τομέα αυτόν.
Οι Προσωκρατικοί δεν χάνουν την δόξα τους από τους Σωκρατικούς και πάει λέγοντας. Οι "προηγούμενοι" αποτελούν σκαλί για τους "επόμενους".
Ξέρεις πώς φιλοσοφεί αυτός που θέλει την υστεροφημία; Θα γράψει την σκέψη που είναι πρωτότυπη. Αν η σκέψη του τον οδηγεί σε παλιές σκέψεις, τότε δε θα γράψει.
Τι κάνει τον άλλον ένδοξο; Η πρωτοτυπία. Γι' αυτό και η πρωτοτυπία φέρει πολλά "στοιχεία" της ιδιορρυθμίας.
Το πρόβλημα της εποχής μας ίσως είναι πως μένουν αθάνατοι και οι κοινότοπες σκέψεις: χάρη στα μέσα της τεχνολογίας. Παλιά οι άνθρωποι αποθήκευαν στη μνήμη το πρωτότυπο, σπάνιο και πρωτάκουστο κι όχι αυτό που άκουγαν συνήθως. Γι' αυτό και ξέρουμε τους πρωτότυπους. Ποιος γνωρίζει τους οπαδούς μόνον των θεωριών; Κανείς. Γνωρίζει τους ΙΔΡΥΤΕΣ της σκέψης της πρωτότυπης και αυτούς που τις ΑΝΕΠΤΥΞΑΝ. Αυτοί έφεραν το ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ.
Στην εποχή μας συνυπάρχει η παλιά νοοτροπία μέσα στη σύγχρονη "υστεροφημική αναρχία": μένουν ίσως όλοι αθάνατοι, αλλά η ΠΡΩΤΟΥΠΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΤΥΠΙΑΣ μόνο αναγνωρίζεται. Κυριολεκτικά-Πραγματικά Αθάνατοι μένουν μόνον λίγοι.
Άρα δεν αναγνωρίζεται αυτό που θα καταφέρει να μείνει αθάνατο, ΑΛΛΑ αυτό που έχει να πει και αναπτύσσει κάτι καινούργιο. Έτσι μένουν αθάνατα όχι τα "σπόρια" των μικροβίων, αλλά αυτά που κεντρίζουν την ανθρώπινη αντίληψη μέσω της μεταβλητότητας ως προς τα προηγούμενα: πρωτοτυπία, ανάπτυξη πρωτοτυπίας!
Όντας γνώστης της Bugmanias μεταφυσικής (περί Θεού) φιλοσοφίας, μπορώ να πώ πως τα αθάνατα έργα είναι ΘΕΪΚΑ: είναι η αντίληψη από μέρους μας της μεταβλητότητας του σύμπαντος των ιδεών από την ανθρώπινη νόηση! Αυτά μένουν αθάνατα. ;)

[georgemaus]

Είστε όλοι σας πραγματικά εκπληκτικοί...και ο καλός Bugman που σαν οδοστρωτήρας έρχεται να σαρώσει τα πάντα και δε ξέρω για ποιό λόγο μου θυμίζει εκείνο τον καταπληκτικό φίλο του Ρασκόλνικοφ στο μυθιστόρημα ''έγκλημα και τιμωρία'' του Ντοστογιέφσκι τον Ραζουμίχιν και ο εύστοχος σοφός iason που συμφωνώ μαζί του σχεδόν σε όλα και ο φίλος vv με κείνο το γλυκό άγχος, την θετική σκέψη και το όμορφο ποίημα που θα περάσει καιρός μέχρι να το κατακτήσω...είστε εκπληκτικοί...

[vv]

Αγαπητέ Φίλε Georgemaus,
καταρχήν να σ' Ευχαριστήσω για τα όμορφα λόγια σου. :) Κι Εγώ από πλευράς μου προσπαθώ από τη μέρα που δημοσίευσες το δεκαεξάχρονο και ώριμο ποίημά σου να το κατακτήσω. Κυρίως εστιάζομαι στους βασικούς αξονές τους νοηματικούς του. Όταν νιώσω, αυτές τις ημέρες, πως θα ωριμάσει μέσα μου, θα γράψω γι' αυτό και θα το σχολιάσω!
Χαίρομαι που συναντώ έναν, φανερά, αναγνώστη του Ντοστογιέβσκι! Κατά μια παράδοξη σύμπτωση αναφέρεις το "Έγκλημα και Τιμωρία", το οποίο τυχαίνει να διαβάζω για τρίτη φορά. Μπροστά στο Έργο αυτό ολόκληρη η υπαρξιακή φιλοσοφία αποτελεί μία φτωχή έκφραση νοημάτων που απορρέουν από το Ρώσο αυτόν Γίγαντα. Στο Έργο αυτό όλες οι υπαρξιακές καταστάσεις, του πόνου, του τρόμου, του φόβου, της τρέλας, του σαρκασμού, της αθεϊας και πίστης (ο Χριστιανικός και Αθεϊστικός υπαρξισμός), του έρωτα, του θανάτου, της ενοχής σκιαγραφούνται ανεπανάληπτα από τον Φιοντορ! Για τον Ντοστογιέβσκι θα' ταν καλό ν' ανοίξουμε μια ξεχωριστή θεματική. Η σύγχρονη φιλοσοφία είναι Ντοστογιέβσκι! Ο Νίτσε υπήρξε αναγνώστης του Ρώσου Συγγραφέα.
Ίσως ο Bugman να μοιάζει στο Ραζουμίχιν επειδή ησυχάζει τα πνεύματα κάπου-κάπου με μια ρεαλιστική επισήμανση. Ίσως γιατί ζει πιο γήινα και προσγειωμένα απ' ότι οι παθιασμένοι και άυπνοι Ρασκόλινοφ :)

Έγραψες φίλε Georgemaus: " όμως το μαρτύριό μας, έτσι κι αλλοιώς, είναι να παλεύουμε για έναν κόσμο διαφορετικό, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι δεν θάρθει."
Αυτό το μαρτύριο ταλάνισε όλους του Ανθρώπους του Πνεύματος. Που πέθαναν συνειδητοποιώντας καθώς άφηναν τον τελευταίο επιθανάτιο ρόγχο πως όλες οι ελπίδες τους για το έργο που 'γραψαν ίσως ήταν πλάνη. Τι είναι ουτοπία;
Αυτό που δεν ήρθε! Είναι το μέλλον.
Και οι μελλοντικοί επίγοινοι πραγμάτωσαν την ουτοπία των νεκρών: ανακάλυψαν το έργο τους! Δεν ήταν πλάνη, ενώ ήταν!