-Τι πάει να πει ΑΓΑΠΗ;

[maxim_97]

-Τι πάει να πει ΑΓΑΠΗ;
Οι «άγιοι» πατέρες χριστιανοί, δόμησαν και επέβαλλαν (με τη βία) τον δογματισμό της «πίστης» τους, πάνω σ’ αυτή τη φράση του Τζέσουα. Προκύπτουν κάποιες ερωτήσεις σχετικά με το θέμα που ζητούν απαντήσεις.

- Υπήρχε άραγε ΑΓΑΠΗ πριν τον Τζέσουα στους ανθρώπους η την γνωρίσαμε μέσω αυτού και έκτοτε όλοι αγαπιόμαστε;

- Αγαπάει η αγάπησε ποτέ κανείς σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας τον διπλανό του, όπως τον εαυτό του;

-Αγαπάμε τους γονείς και οικείους μας όπως τον εαυτόν μας;

-Έχει η όχι «ημερομηνία λήξης» η αγάπη;

-Γνώριζε η όχι την φύση του ανθρώπου σε ενέργειες και συμπεριφορές που τις προσαρμόζει ανάλογα της παιδείας και των συμφερόντων του ο Τζέσουα; Αν του ήταν γνωστές, το «αγαπάτε αλλήλους ως εαυτόν» δεν δείχνει περισσότερο ευχή παρά ουτοπική ανεφάρμοστη προτροπή για την φύση της οντότητας μας;

-Έχει κάποια σχέση μήπως η ΑΓΑΠΗ με την ανάγκη συνύπαρξης δυο η περισσότερων ανθρώπων, για κάλυψη η εκπλήρωση κοινών στόχων, (αναπαραγωγής του είδους, βιοποριστικών – οικονομικών – πολιτικών – θρησκευτικών αναγκών) που η έμφυτη και επίκτητη ανασφάλεια μας ως όντα μας επιβάλλει να ενταχθούμε και να «αγαπήσουμε» την «ομάδα»;

Σημείωση: Απαντήσεις χωρίς τεκμηριωμένες θέσεις για το θέμα, δεν γίνονται αποδεκτές……(πολύ αμφιβάλλω αν θα υπάρξει έστω και μια…..)
_________________
Επίκουρος:
Ο θάνατος δεν υπάρχει ούτε για τους ζωντανούς ούτε για τους πεθαμένους – εφόσον για τους πρώτους δεν υπάρχει, ενώ οι άλλοι δεν υπάρχουν πια".

[Christina]

Ήθελα μόνο να προσθέσω ότι τα όρια του σεβασμού και του συμφέροντος δεν είναι καθόλου ξεκάθαρα, ειδικά στη θρησκευτική ηθική η οποία έχει επιδείξει απίστευτη ελαστικότητα στα όρια αυτά, που περιλαμβάνει και τον πόλεμο, τη θανατική καταδίκη.

Και επειδή διάβασα κάτι για δαιμόνια και …εξαπτέρυγα σε ένα άλλο θέμα και αγριεύτηκα θα δανειστώ μια φράση του Eco που έλεγε
«Για την ώρα πάντως, μου δημιουργεί τόσο μεγάλο άγχος το εμπόριο όπλων, ώστε η ηθική μου εγρήγορση να λειτουργεί ελάχιστα όταν ένα κουνούπι με τσιμπάει το βράδυ.»

[skapaneas]

[maxim_97]

[MARIA]

Κράταγε ώρα το χαρτί που είχε πια έντονα το χρώμα και το τσαλάκωμα της ηλικίας....

"Η Αγάπη ουδέποτε εκπίπτει ού ζητεί τα εαυτής" έγραφε μεταξύ άλλων.

Θυμόταν αυτή τη στιγμή σαν να μην είχαν περάσει τα 2 χρόνια που τον είχαν σημαδέψει.

Τότε διαφωνούσε μαζί του.
Φίλοι από τα παλιά, το ιδανικό δηλαδή άτομο για να ξεσπάς.

Αρκετές στιγμές είχαν περάσει μαζί και άλλες τόσες είχαν γεμίσει με διαφωνίες.
Τον θεωρούσε πάντα κάπως πιο....ρομαντικό.
"Ονειροβάτη" σε παραμυθένιους κόσμους.

Η κουβέντα είχε ανάψει για τα καλά, όταν ο ονειροβάτης, χωρίς να μπορεί άλλο να υπομένει τα καπρίτσια του, του πέταξε αυτό το χαρτί, σαν λευκή πετσέτα ητημμένου στο ρινγκ.

Μετά από καιρό βέβαια κατάλαβε ότι ο φίλος του ο ρομαντικός, τα είχε όλα προσχεδιάσει!

"Η Αγάπη δεν αποδυναμώνεται, η Αγάπη δεν ζητά για να επιβεβαιωθεί."

Μονολογούσε...

"Η αγάπη δεν χάνει την αστραφτερή λάμψη της όσο και να την μπολιάζεις με την ασχήμια της καθημερινότητας.
Η αγάπη δεν προσφέρεται σε εκπτώσεις. Ούτε και η ίδια εξάλλου κάνει εκπτώσεις.
Η αγάπη δεν ακολουθεί τον φυσικό νόμο της διατήρησης της ενέργειας. Υπάρχει, και η μοναδική ενέργεια που χρειάζεται για να φέγγει, είναι η ίδια η θέληση για την προσφορά της Αγάπης."

Και τι είναι τελικά η Αγάπη?

Η αγάπη είναι εκεί που η καρδιά γαληνεύει και όταν της λείψει, απορυθμίζεται και διαμαρτύρεται, του είχε πει κάποτε μια φίλη.

Αν σήμερα ήταν εδώ όλοι αυτοί, θα σκάρωναν μια γιορτή!

Γιατί σήμερα ήταν η μέρα (ενώ μέσα του ποτέ δεν το είχε παραδεχτεί), που σχηματίστηκαν τα γράμματα της αγάπης.

Και μετά, σαν ένα ποτάμι που ορμά και σε παρασέρνει, βγήκε η αναπνοή του και σχημάτισε την λέξη.
Την ταξιδέψε τόσο όσο χρειάσθηκε για να φτάσει στ αυτιά της αγαπημένης του.
Κόντρα στο πείσμα του που έλεγε πως ότι αγαπάς σε πληγώνει.
Κόντρα στο βίαιο αποχωρισμό του αγαπημένου προσώπου που κανείς δεν ορίζει.

Ακόμα και έτσι να είναι σκέφτηκε, αξίζει τον κόπο.
_________________
Ο σκοπός της φύσης δεν είναι η διαιώνιση του ανθρώπινου είδους αλλά η διασφάλιση της βιοποικιλότητας των ειδών
Θεόφραστος

[maxim_97]

Christina
Η χριστιανική ηθική είναι όπως λες «λάστιχο»…..
Υποκρισία και σκοπιμότητα λόγων και έργων, όλων αυτών που την επικαλούνται, όποτε και όταν τους βολεύει, προκειμένου να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα της ανθρώπινης φύσης και συμπεριφοράς.

Οι χριστιανοί «σοφοί» δάσκαλοι το γνώριζαν και το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό.Το «ουδείς αναμάρτητος» του Τζέσουα δείχνει ξεκάθαρα πόσο καλά είχε μελετήσει την φύση του ανθρώπου. Αν έμενε μόνο σ’ αυτό, στη διδασκαλία του, τότε όλοι μας θα βαδίζαμε κατ’ ευθείαν για την κόλαση….Επομένως η θρησκεία του, δεν θα έβρισκε πελάτες πρόθυμους να την ασπαστούν, αφού εκ των πραγμάτων ήσαν «αμαρτωλοί» και καταδικασμένοι για τα καζάνια της κολάσεως…...Έπρεπε να δώσει και μια ελπίδα «σωτήριας» μέσω της μετάνοιας, έστω κι’ αν αυτή γινότανε δευτερόλεπτα πριν το μοιραίο του θανάτου.

Τι συμπέρασμα μπορεί να βγάλει απ’ όλα τα παραπάνω ένας στοιχειωδώς σκεπτόμενος άνθρωπος; Ηθική «μετάνοια», η συμφεροντολογικό καιροσκοπισμό απ’ την μεριά του «πιστού»;

Αυτή η εβραιοχριστιανική «ηθική» εδραιωμένη αποκλειστικά στον Φόβο και μόνο – με ότι αυτός συνεπάγεται για συνειδήσεις και συμπεριφορές -, έχει κάποια σχέση η ομοιότητα με την ΑΡΕΤΗ που δίδασκαν στην αρχαιότητα οι Έλληνες;
_________________
Επίκουρος:
Ο θάνατος δεν υπάρχει ούτε για τους ζωντανούς ούτε για τους πεθαμένους – εφόσον για τους πρώτους δεν υπάρχει, ενώ οι άλλοι δεν υπάρχουν πια".

[Μαθητής????]

Εδώ βλέπω ένα τεράστιο λάθος σε ότι αφορά την άποψη σου για εβραιοχριστιανική ηθική.
Ο χριστιανισμός όπως τον δίδασκε ο Χριστός και όχι οι παπάδες θεωρείτε η επέκταση της ελληνικής ηθικής.
Γι’ αυτό και χάρηκε ο ίδιος όταν τον πλησιάσανε οι έλληνες, λέγοντας ότι τώρα ήρθε η ώρα που θα δοξαστεί το όνομα του κυρίου.
Αλλά και από την άλλη οι πρωτοχριστιανοί θεώρησαν λογικό να αγιοποιήσουν τον Σωκράτη τον Πυθαγόρα και τον Πλάτωνα ως προφήτες του χριστιανισμού.
Το πρόβλημα που θα συμφωνήσω μαζί σου είναι ότι οι ανεγκέφαλοι μεταγενέστεροι χριστιανοί δημιούργησαν την μεγαλύτερη παράνια, ενώνοντας την εβραϊκή με τον χριστιανισμό.
Δηλαδή ενώσανε το μίσος και την αγάπη, την εκδίκηση και την συγχώρεση κτλ.
Και εδώ αποκαλύπτεται πως κάποιος πονηρός εβραίος κλέβοντας μία πολιτική φράση του Αριστοτέλη (δεν ήρθα να καταλύσω ήρθα να συμπληρώσω. ) έβαλε το κωλόχερο του και δημιούργησε την ποιο τρελή θρησκεία που όλα επιτρέπονται και όλα απαγορεύονται.
_________________
ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΟΠΩΣ ΘΑ ΜΥΣΟΥΣΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΥΣΕΙΣ ΟΠΩΣ ΘΑ ΑΓΑΠΟΥΣΕΣ

[maxim_97]

Μαθητή
Το «τεράστιο λάθος» στις κρίσεις και θέσεις σου είναι δικό σου. Είναι δικό σου διότι βγάζεις συμπεράσματα από αυτά που σε διδάξαν και μόνο, οι εβραιοχριστιανοί δάσκαλοι σου. Όλ’ αυτά για σένα αποτελούν «αλήθειες» που πάνω τους βαδίζεις και λογικό επομένως είναι, να καταλήγεις συμπερασματικά σ’ αυτά που γράφεις. Σκέφτηκες ποτέ, πως οι «διδασκαλίες» αυτές που πήρες απ’ όλους αυτούς, αντιπροσωπεύουν την «αλήθεια» που βολεύει τα ράσα, το επάγγελμα και την εξουσία τους;

Ο Τζέσουα φίλε ήταν «γέννημα-θρέμμα» Ιουδαίος. Τόλμησε να τα βάλλει με τους αρχιερείς του Ιουδαϊκού Ιερατείου και αυτοί με την επιρροή που είχαν στους τυφλούς πιστούς τους, τον σταύρωσαν. Αυτό είναι όλο, και τίποτα περισσότερο σχετικά με την βίο και πολιτεία του Τζέσουα. Ενας μικρός ήρωας, ανάμεσα σε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που θυσιάστηκαν – αγωνίσθηκαν για τις ιδέες τους.

Τον Τζέσουα τον θεοποίησαν οι ελληνόφωνες (ΟΧΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ) εβραίοι της Αιγύπτου, που για δικούς τους λόγους, είχαν εναντιωθεί στην εξουσία των ραβίνων Ιουδαίων.
Κανένας Έλληνας δεν πλησίασε ποτέ τον Τζέσουα. Ο περίγυρος του ήταν αποκλειστικά εβραίο-ιουδαίοι ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΕΣ και μόνο αυτοί , διότι μόνο σ’ αυτούς απευθυνόταν. Ούτε στους Ρωμαίους ούτε στους Άραβες, ούτε στους Πέρσες και φυσικά ούτε στους Έλληνες.
Όσο δε για το τελευταίο που λες, πως οι Σωκράτης, Πυθαγόρας και Πλάτωνας θεωρούνται προφήτες του χριστιανισμού, είναι για γέλια αλλά κυρίως για ΚΛΑΜΑΤΑ.

Για κλάματα γιατί η πνευματική ΓΥΜΝΙΑ του εβραιοχριστιανισμού στην κοσμοθέαση του, έπρεπε να δημιουργήσει άλλοθι πάνω σε οντότητες που την εποχή εκείνη, είχαν ευρεία αποδοχή και απήχηση στους λαούς της μεσογείου.

Οι λεγόμενες προφητείες είναι απλά ……..μαλακίες για ανεγκέφαλους.
_________________
Επίκουρος:
Ο θάνατος δεν υπάρχει ούτε για τους ζωντανούς ούτε για τους πεθαμένους – εφόσον για τους πρώτους δεν υπάρχει, ενώ οι άλλοι δεν υπάρχουν πια".

[Christina]

Maxim,

Συμφωνώ με όσα έγραψες.

Με μόνη διαφορά ότι, δεν πιστεύω ότι έχει να κάνει με ανεγκέφαλους και μη ανεγκέφαλους.
Όπως ακριβώς έγραψες:
«Υποκρισία και σκοπιμότητα λόγων και έργων, όλων αυτών που την επικαλούνται, όποτε και όταν τους βολεύει, προκειμένου να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα της ανθρώπινης φύσης και συμπεριφοράς.»
πιστεύω πως δεν είναι εύκολη απόφαση να αποδεχτεί κανείς την τυχαιότητα της ύπαρξής του, και να μπορεί να λειτουργήσει κοινωνικά.
Είναι απόφαση και όχι εύκολη, να συμμετέχεις στην διαιώνιση του είδους, που σε έχουν διδάξει για το μεγαλείο του και που για να σε αποδεχτεί πρέπει «κάτι» να του προσφέρεις, ανάλογα με την θέση ισχύος σου, από τη μεγαλύτερη θυσία μέχρι την απλή συνενοχή-αγάπη.

Από το διάλογο Μηλίων και Αθηναίων του Θουκυδίδη
………....
Αθηναίοι: “Αλλά κι εμείς νομίζομε ότι δεν θα μας λείψει η εύνοια των θεών, γιατί ούτε οι αξιώσεις μας ούτε οι πράξεις μας απομακρύνονται από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των ανθρώπων ή από τις αρχές που εφαρμόζουν στις μεταξύ τους σχέσεις. Από ό,τι μπορεί κανείς να εικάσει για τους θεούς και από ό,τι είναι βέβαιο για τους ανθρώπους, πιστεύομε ότι και οι θεοί και οι άνθρωποι ακολουθούν πάντα έναν απόλυτο νόμο της φύσης, να επιβάλλουν πάντα την εξουσία τους αν έχουν τη δύναμη να το επιτύχουν. Τον νόμο αυτό ούτε τον θεσπίσαμε, ούτε τον εφαρμόσαμε εμείς πρώτοι. Τον βρήκαμε να ισχύει και τον ακολουθούμε, όπως θα τον ακολουθούν αιώνια όσοι μας διαδεχθούν και ξέρομε καλά ότι κι εσείς και οποιοιδήποτε άλλοι θα κάνατε τα ίδια αν είχατε τη δύναμή μας. Όσο λοιπόν, για την εύνοια των θεών, δεν έχομε κανένα λόγο να φοβόμαστε ότι θα υστερήσομε. Όσο για την προσδοκία σας ότι οι Λακεδαιμόνιοι από αίσθημα τιμής θα έρθουν να σας βοηθήσουν, σας μακαρίζουμε για την απλοϊκότητα σας, αλλά δεν ζηλεύομε την ανοησία σας. Ο ι Λακεδαιμόνιοι δείχνουν πραγματικά μεγάλες αρετές στις μεταξύ τους σχέσεις και απέναντι των θεσμών τους, αλλά θα είχε πολλά να πει κανείς για τη συμπεριφορά τους προς τους ξένους. Για να τους χαρακτηρίσομε με μια λέξη, θα μπορούσαμε να πούμε ότι, από όλους τους άλλους ανθρώπους που ξέρομε, αυτοί είναι που δείχνουν φανερά ότι θεωρούν έντιμο το ευχάριστο και δίκαιο το συμφέρον. Και οι αντιλήψεις τους αυτές δεν ταιριάζουν καθόλου με τις δικές σας τωρινές, παράλογες ελπίδες.»
.......

[Bugman]

Ορισμός Αγάπης: Αγάπη είναι η κατάσταση όπου νιώθουμε χαρά από την χαρά που κάνει εκείνος που δέχτηκε τη προσφορά μας.

Η αγάπη δεν έχει σχέση με ύλη, με συμφέρον...αφού το τελικό της αποτέλεσμα είναι η χαρά και αυτό δεν έιναι παρά στιγμαίο και όχι μόνιμο φαινόμενο. Η χαρά, το συναίσθημα αυτό, είναι αληθινό, και μας αρέσει να το λαμβάνουμε από τα γεγονότα στο περιβάλλον μας. Ευχόμαστε χαρά με το "γεια χαρά" (υγεία και χαρά) , και είναι σκοπός του ανθρώπου. Η μεγαλύτερη χαρά είναι αυτή που νιώθουμε όταν χαίρεται ένα πρόσωπο που του προσφέραμε κάτι. Η χαρά που νιώθει αυτός που λαμβάνει είναι μια επιβεβαίωση της προσφοράς, και η χαρά μας είναι επακόλουθο. Και αυτό δεν γίνεται τυχαία. Επιδιώξαμε την προσφορά. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η επιδίωξη αυτή είναι "ιδιοτέλεια"; Όχι γιατί από την προσφορά μας χαίρεται και άλλος.

Η αγάπη δεν είναι θεϊκή...είναι μια κατάσταση όντων που χαίρονται! Μεταξύ ανθρώπου και σκύλου μπορεί να υπάρχει αγάπη. Γιατί πράγματι ο σκύλος χαίρεται. Και άλλα ζώα δείχνουν χαρά.

Όλο το μυστήριο της αγάπης είναι πάνω στην χαρά. Οι αρχαίοι δεν της έδωσαν τυχαία λέξη...χαρά από το χάραγμα...Η ζωή είναι ένα νήμα, και τα σπουδαιότερα πάνω σ΄αυτό τα μαρκάρουμε με χαράγματα. Κάπως το μυαλό μας τα ωραία τα δείχουμε με χαρά. Λάμπει το πρόσωπό μας, καμιά φορά γελάμε δυνατά ή χαμογελάμε, γενικά όλο το σώμα ανταποκρίνεται στην κατάσταση χαράς.

Όταν προσωποποιούμε το θείο, τότε εμφανίζουμε και ιδιότητες χαράς...έτσι "αγαπάει" ο θεός...αλλά και δεν αγαπάει, μισεί και εκδικείται καταστρέφοντας. Οι προσωποιποιήσεις είναι ένα ξεγέλασμα του μυαλού...κάτι άλλο χωρίς προσωπικότητα θα ήταν μηχανή...και τότε η προέλευση του ανθρώπου θα αποδίδονταν σε κάποια μηχανή.

Σήμερα γνωρίζουμε ότι η προσωπικότητα είναι αποτέλεσμα ανώτερων λκειτουργιών ενός πολυκύταρου οργανισμού. Οι μονάδες ζωής, τα κύταρα δεν έχουν προσωπικότητα, ενεργούν αυτόματα, μηχανικά. Έτσι η χαρά, και κατ΄επέκταση η αγάπη δεν υπάρχει σε όλους τους οργανισμούς. Η προέλευση του ανθρώπου ουσιαστικά είναι από μια βιολογική μηχανή.

Το άσχημο αυτής της προσέγγισης είναι, ότι αν ο Θεός δεν καταλαβαίνει από αγάπη, τότε δεν θα κάνει προσφορές στον άνθρωπο...για να τον βλέπει να χαίρεται και να χαίρεται και αυτός (άρα να αγαπάει). Ένας θεός χωρίς προσφορές είναι ένας ασύμφορος θεός.....Επιβάλλεται να αγαπάει ο Θεός....Έτσι και ο άνθρωπος θέλει να δείξει την αγάπη του, προσφέροντας στον Θεό, με θυσίες ...και βλέποντας μετά τα δικά του καλά, τον καλό καιρό για παράδειγμα...φαντάζεται ότι έτσι χαίρεται ο Θεός...και χαίρεται και αυτός...(νιώθει αγάπη για τον Θεό).

Προσωπικά πιστεύω σε μια Ανώτερη Δύναμη, μια Νόηση που επιδρά στο Σύμπαν, αλλά όχι ότι αυτή έχει πρόσωπο και νιώθει....Γι αυτό τον Θεό δεν υπάρχει Αγάπη. Γι αυτό τον Θεό υπάρχει το σύμπαν.
_________________
Σκορπίστε γνώση, μαζέψτε χαρά!

Η γνώση δεν μπορεί να πουληθεί: Γιατί ενώ κάθε εμπόρευμα μπορεί να επιστραφεί, η γνώση δεν μπορεί να επιστραφεί!

[Μαθητής????]

Maxim_97
Το λάθος ανήκει σε αυτούς που δεν τους ενδιαφέρει η αλήθεια και η απόδειξη της.
Όταν τοποθετήσε σε ένα θέμα και κατηγορείς έχεις χρέος να το σπουδάσεις έστω εν μέρει .
Στην δικιά σου περίπτωση που είχες μια διαφορετική γαλούχηση, λες τα ανάλογα σύμφωνα με αυτά που σε προσηλυτίσανε.
Σύμφωνα με τα συμφραζόμενα σου όχι μόνο δεν έχεις διαβάσει την καινή διαθήκη αλλά ούτε καν τον Αριστοτέλη για να έχεις μια καλύτερη κρίση.
Παράλληλα δεν διαβάζεις τα κείμενα που γράφονται σε αυτό το θέμα με προσοχή, ίσος γιατί δεν σε ενδιαφέρει η αλήθεια αφού αδιάλλακτα έβγαλες το συμπέρασμα σου.
Η διαλεκτική δεν ανατήχθηκε με αφορισμούς αλλά με γνώμονα την αλήθεια και γι’αυτό έφτασε η φιλοσοφία εκεί που είναι άξια θαυμασμού.
Να απαντήσεις σε παρακαλώ μόνο με επιχειρήματα η με αναφορές βιβλίων.

Άλλωστε η αγάπη δεν έχει σύνορα κάτω από θρησκευτικές η πολιτισμικές ιδιαιτερότητες.
Είναι ένα από τα ελάχιστα αγαθά που είναι ελεύθερα όπως και η μουσική, ταξιδεύει από χώρα σε χώρα , από φυλή σε φυλή από άνθρωπο σε άνθρωπο γιατί όλα τα μπορεί και όλα τα νικά.
_________________
ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΟΠΩΣ ΘΑ ΜΥΣΟΥΣΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΥΣΕΙΣ ΟΠΩΣ ΘΑ ΑΓΑΠΟΥΣΕΣ

[iason]

[maxim_97]

Iason
Ειλικρινά δεν περίμενα να "τσιμπήσεις" εσύ....αλλά αν επιμένεις τότε ευχαρίστως να τεκμηριώσω τα περί "αγάπης", λέγοντας σου πως η επιστήμη δεν αφορά μόνο τις θετικές επιστήμες. αφορά τη ζωή, την κοινωνία, την φύση και θέση του ανθρώπου, σε δυναμικές και αδυναμίες που τον χαρακτηρίζουν ως ξεχωριστή η όχι οντότητα του ζωικού κόσμου.

Η επιστημονική μελέτη αυτών των παραγόντων, που αφορούν ασφαλώς την ψυχολογία, την ανασφάλεια, την παιδεία, τα βιώματα, τις συμπεριφορές, τις βιολογικές και βιοποριστικές ανάγκες του ατόμου, ερμηνεύονται η μέσω ορθολογικής επιστημονικής προσέγγισης η μέσω θρησκευτικών - παραφιλοσοφικών δογμάτων.

Η σε βάθος και ρεαλιστική ερμηνεία της ΑΓΑΠΗΣ δεν είναι τίποτα περισσότερο από την συναισθηματική αυθυποβολή του "εγώ" μας, (το παραμύθι μας), να "δίνουμε" για να μας "δώσουν", αυτό η αυτά, που τουλάχιστον σε αρχικό στάδιο νομίζουμε πως καλύπτει τα απωθημένα μας.

Το θέμα μας πάντως δεν είναι αυτό. ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΟΥΤΟΠΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ του «αγαπάτε αλλήλους ως εαυτόν….». Σ’ αυτό επικεντρώνομαι και ζήτω τεκμηρίωση απ’ τους φίλους στο forum πιστούς.
_________________
Επίκουρος:
Ο θάνατος δεν υπάρχει ούτε για τους ζωντανούς ούτε για τους πεθαμένους – εφόσον για τους πρώτους δεν υπάρχει, ενώ οι άλλοι δεν υπάρχουν πια".

[iason]

[maxim_97]

«Αντικειμενική ουτοπία» εναντίον «υποκειμενικής ουτοπίας».....

Το φραστικό- συντακτικό λάθος είναι δικό μου και δικαίως το παρατήρησες. Ήθελα να πω πως η φΎση του ανθρώπου είναι τέτοια που αντικειμενικά - λειτουργικά δεν του επιτρέπει συναισθηματικές υπερβάσεις τύπου "αγαπατε αλλήλους ως εαυτόν". Αυτή την πρόταση θεωρώ ουτοπική και όχι ασφαλώς όπως το διατύπωσες "αντικειμενική ουτοπία"που δεν οδηγειί σε κανένα νόημα.
_________________
Επίκουρος:
Ο θάνατος δεν υπάρχει ούτε για τους ζωντανούς ούτε για τους πεθαμένους – εφόσον για τους πρώτους δεν υπάρχει, ενώ οι άλλοι δεν υπάρχουν πια".