Από τον άνθρωπο. Για το μέλλον, με σκέψη ή χωρίς;

[iason]

Όχι ο ... ένας ευρύτερος ορισμός.

Καλύτερα, η ομολογία της αδυναμίας είναι ένας ευρύτερος ορισμός της ατομικότητας. Μήπως αυτό είναι καλύτερο;
_________________
-Κάθε λόγος μπορεί να έχει αντίλογο. Κάθε αντίλογος πρέπει να έχει λόγο.
-Εγέμισεν ο ουρανός πετούμενους γαϊδάρους.

[Bugman]

Ατομικότητα είναι η υπογραφή σε κάθε ενέργειά μας.
Ακόμα και σε ένα σύνολο να ενεργούμε η ατομικότητα πάντα εμάς δηλώνει, ώστε να μπορούμε να εννοηθούμε σαν ξεχωριστές οντότητες.
Την ατομικότητα την βλέπουμε με χαρακτηριστικά των σχέσεων που εμφανίζει κανείς.
Η δύναμη είναι και αυτή ένα χαρακτηριστικό. Η αδυναμία που σημαίνει μειωμένη δύναμη και όχι απουσία της, πάντα έχει να κάνει με σύγκριση. Η ατομικότητα ενός λοιπόν προσδιορίζεται ως κάτι το διαφορετικό συγκρινόμενο με μια άλλη ατομικότητα, ενός άλλου.
Και επειδή μιλάμε και για μέλλον: Αν στο μέλλον κάποιος βρεθεί με νέες σχέσεις, π.χ. επαγγελματικές, οικογενειακές ή ερωτικές, η ατομικότητά του θα διαφοροποιηθεί αφού οι νέες σχέσεις θα του δώσουν νέα χαρακτηριστικά. Με αυτή την έννοια η ατομικότητα μεταβάλλεται όσο μεταβάλεται και ο άνθρωπος (το άτομο).
Όταν λέμε σε κάποιο άτομο, "είσαι αγνώριστο", μιλάμε για τα διαφορτετικά χαρακτηριστηκά που περιμέναμε να βρούμε και δεν βρήκαμε. Τότε θεωρούμε ότι κάτι άλλαξε σε αυτό το άτομο, σπίτι, εργασία, παρέα; Κάτι τελως πάντων. Η νέα μας εμπειρία με αυτό μας ξαναδίνει την υπογραφή του. Εν τέλει έχουμε μια τάση να ψάχνουμε την υπογραφή του άλλου, με επισκέψεις (φοβερή λέξη η λέξη επίσκεψη), με αθλοπαιδίες, με γιορτές, ακόμα και με κοινωνικούς αγώνες!
_________________
Σκορπίστε γνώση, μαζέψτε χαρά!

Η γνώση δεν μπορεί να πουληθεί: Γιατί ενώ κάθε εμπόρευμα μπορεί να επιστραφεί, η γνώση δεν μπορεί να επιστραφεί!

[e s w]

Η διαφοροποίηση που αναφέρεις έγκειται στην αλλαγή των καταστάσεων του περιβάλλοντος. Η ατομικότητα δεν μεταβάλλεται, αφού αφενός παραμένει μέσα στα πλαίσια της αδυναμίας και αφετέρου αυτό που εμείς "βλέπουμε" ως διαφοροποίηση αναφέρεται στις ατομικές μας "προβλέψεις" σύμφωνα με παρελθοντικά δεδομένα σχετικά με το εν λόγω άτομο.
Ακριβώς αυτό τον σκοπό εξυπηρετούν και οι επι-σκέψεις. Ανανεώνουν τα δεδομένα, τα οποία και πάλι μπορεί να οδηγήσουν σε ατυχή συμπεράσματα, αν επεξεργαστούν μόνο μέσα στα ατομικά μας πλαίσια.
Στο σημείο αυτό βρίσκεται και η αδυναμία της ατομικότητας. Πληρότητα δύναμης υπάρχει μέσα στη συλλογικότητα, η οποία με τη σειρά της προϋποθέτει ατομική αυτάρκεια (δηλαδή πλήρη αποδοχή της ατομικής αδυναμίας, ανακάλυψη των ιδιαίτερων δεξιοτήτων του ατόμου και ένταξή τους στο σύνολο με συνεργατική διάθεση).
Η ικανότητα διάβλεψης μπορεί να αναπτυχθεί με συνεχή άσκηση. Η ικανότητα πρόβλεψης όμως θα παραμένει αδύνατη όσο η σκέψη μας παραμένει γραμμική χρονικά και δεν αποδεχόμαστε τον χρόνο ως τέταρτη διάσταση στο χωρόχρονο. (Είμαστε εγκλωβισμένοι στο που κι έτσι δεν μπορούμε να κατανοήσουμε το πώς ώστε να ανακαλύψουμε το γιατί. Ίσως αν αποδεχτούμε ότι το που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το πότε για τον χαρακτηρισμό ενός γεγονότος, μας κάνει πιο προσιτό το γεγονός για ουσιαστική παρατήρηση)


Είναι σαφέστατα καλύτερο έτσι !
_________________
Extreme Storm Wave

[Bugman]

Όχι, σαφέστατα και δεν είναι!
(δεν βγάζει κανείς εύκολα νόημα από αυτό που έγραψες δηλαδή!)

Πρώτα γιατί διαφωνείς προς την μεταβλητότητα της ατομικότητας! Άρα έτσι διαφωνείς και με την έννοια της βελτίωσης, στο αν είναι πραγματική ή νοητή. Αν δεχτείς ότι ατομικότητα είναι η υπογραφή των ενεργειών μας τότε μιλάμε για πραγματικές ενέργειες που έγιναν, όχι προβλέψεις αλλά βλέψεις σκέτο (πως λέμε: ρίξε ένα βλέφαρο )
Συμφωνούμε στις επισκέψεις διαφωνούμε στο αποτέλεσμα, αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι στόχος! Η κατανόηση του χαρακτήρα του άλλου είναι ένας στόχος αλλά λόγω μεταβλητότητας δεν μπορείς να το αγγίξεις ολοκληρωτικά. (Ειδικά στις γυναίκες είναι ιδιαίτερα δύσκολο και για ΄μέτρια προσέγγιση, γιατί δεν μπορείς να δεις πάντα τις δράσεις τους)
Τώρα ας δούμε το πιο δυσνόητο κομμάτι:
Πληρότητα Δύναμης. Δεδομένο είναι ότι ένας τοίχος γίνεται από τούβλα, ο τοίχος ως σύνολο προσφέρει περισσότερα από ένα τούβλο, αλλά στην ουσία ο τοίχος είναι τούβλα! Όσο περισσότερα τούβλα έχει ένας τοίχος τόσο πιο τοίχος είναι; Όχι. Αν έχει όσα χρειάζεται είναι πλήρης. Τα παραπάνω τούβλα είναι σπατάλη!
Πληρότητα δύναμης είναι η δύναμη που χρειάζεται και όχι παραπάνω. Οι ατομικότητές μας είναι σαν τα τούβλα! Και όπως αυτά είναι ψημένα και άψητα έτσι και οι ατομικότητές μας είναι ισχυρές ή ανίσχυρες. Βέβαια μια ανίσχυρη μπορεί να γίνει ισχυρή, αλλά μέσα στο σύνολο μπορεί να ενταχθεί και με την αδυναμία της "αναγνωρισμένη". Δηλαδή το σύνολο τα καλύπτει όλα. Αυτό είναι και κακό.
Διότι αν αποδεχτούμε το "που" ότι είναι το "κρύψου στις πλάτες των άλλων" τότε οι άλλοι, το υπόλοιπο του συνόλου θα γίνει ο ξενιστής άρα ο αδύναμος θα βγει πιο δυνατός!(όχι στις ενέργειες του συνόλου αλλά στην ενέργεια την δική του έναντι του συνόλου)
Τελικά καταλήγουμε να μας ενδιαφέρει η σχέση μεταξύ των "τούβλων" περισσότερο από το αποτέλεσμα. Η ατομικότητα μπορεί λοιπόν να χρησιμοποιηθεί για να καθορίσει τις σχέσεις μας με άλλους. Και ανάποδα η σχέση μας με τους άλλους δείχνει την ατομικότητά μας, το τι είμαστε.

Επεξήγηση:
Δεν χρησιμοποίησα καθόλου τον χρόνο, ή την πρόβλεψη, στην λογική μου, διότι πάντα ο άνθρωπος βλέπει το μη γνωστό αποτέλεσμα ως τυχαίο και εμείς εδώ μιλάμε για εντελώς μη τυχαία πράγματα, όπως η συλλογική δράση, γιατί το θεωρούμε έτσι, για τον λόγο μας, να έχουμε κάτι σταθερό. Αν μιλάμε για συλλογική δράση που δίνει τυχαίο αποτέλεσμα, λογω μη γραμμικότητας και χωροχρόνους, τότε δεν μιλάμε παρά κάνουμε πράξη την θεωρεία της κοιλιάς τους χρόνου! (κατά την κοιλιά μιας ταινίας)
_________________
Σκορπίστε γνώση, μαζέψτε χαρά!

Η γνώση δεν μπορεί να πουληθεί: Γιατί ενώ κάθε εμπόρευμα μπορεί να επιστραφεί, η γνώση δεν μπορεί να επιστραφεί!

[e s w]

Το θέμα είναι από μόνο του δυσνόητο. Ωστόσο νομίζω ότι ήταν προφανές ότι η τελευταία φράση μου ήταν απάντηση στην ερώτηση του iason.
Φυσικά και δέχομαι ότι το άτομο μπορεί να βελτιωθεί, απλά εντόπισα το γεγονός ότι ο καθένας ξεχωριστά μπορεί να "δει" την προσωπική του διαφοροποίηση, κάτι που δεν είναι άμεσα τουλάχιστον ορατό στα μάτια των υπολοίπων και είναι ανεξάρτητο από τις καταστάσεις τις οποίες το άτομο καλείται να βιώσει. Δηλαδή, οι ίδιες καταστάσεις έχουν διαφορετικά αποτελέσματα στο κάθε άτομο, ανάλογα με τον τρόπο που θα τις αντιμετωπίσει (που θα τις χρησιμοποιήσει, καλύτερα).
Διαφωνώ με την παρομοίωση άνθρωπος - τούβλο. Τα τούβλα είναι βιομηχανοποιημένα προϊόντα και, αν εξαιρέσει κανείς τα λάθη σε μια αλυσίδα παραγωγής, είναι πανομοιότυπα. Στους ανθρώπους δεν συμβαίνει αυτό. Είναι εντελώς διαφορετικοί κι έτσι θα ήταν πιο εύστοχη η παρομοίωσή τους με πέτρες. Στην περίπτωση αυτή, η κατασκευή του "τοίχου" απαιτεί την κατάλληλη πέτρα στην κατάλληλη θέση. Επειδή όμως πρόκειται για αυτόβουλες πέτρες, είναι απαραίτητο η κάθε πέτρα να βρει τη δική της θέση και από μόνη της να προσφερθεί στο συνολικό οικοδόμημα.
Το αποτέλεσμα αποκλείεται να είναι "τυχαίο". Ακόμα και τα όσα χαρακτηρίζουμε τυχαία, όπως είπες και συμφωνώ απόλυτα, είναι αυτά για τα οποία δεν έχουμε πλήρη γνώση, σαν άτομα τουλάχιστον. Σαν σύνολο όμως, θεωρώ ότι, θα έχουμε ολοκληρωμένη "οπτική" εικόνα.
_________________
Extreme Storm Wave

[Bugman]

Από την ώρα που λέει κάποιος: "συμβαίνει αυτό αν εξαιρέσει κανείς το άλλο", τι έχουμε: Μια πλαστή πραγματικότητα. Πλαστή γιατί η εξαίρεση είναι γνωστή. Αν λέγαμε "βλέπουμε αυτό" σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε ότι αυτός είναι ο κόσμος μας΄, μια όψη της πραγματικότητας. Η εξαίρεση έτσι δεν είναι εντός κόσμου είναι οτιδήποτε αλλά εντελώς άγνωστο σε μας. Στην περίπτωση της πλαστής πραγματικότητας ή πιο σωστά του πλαστού κόσμου, κάνουμε δυο παρατηρήσεις και εξηγούμε την μία θεωρώντας απούσα την άλλη παρατήρηση.
Το πραγματικό ζήτημα που έθεσες είναι το αυτόβουλο! Η πέτρα ή ύλη η αυτόβουλη.
Τι ιδιότητα είναι το αυτόβουλο (αυτό που μόνο του ενεργεί); Τι ιδιότητα είναι το διάβουλο (δια της βούλησης όχι απαραίτητα από το αυτό που ενεργεί);
Είναι ιδιότητα ύλης ή κάτι εκτός αυτής;
Με την έννοια ότι η σκέψη είναι εκτός πραγματικότητας, εκτός ύλης, το αυτόβουλο ή όπως αλλιώς θέλουμε να το πούμε δεν είναι υλικό αλλά νόηση που δρα σε πάνω στον άνθρωπο, ο οποίος βρίσκται σε έναν χώρο (το αντικείμενο και ο χώρος του). Άρα δεν είναι ιδιότητα της ύλης, αλλά το ανάποδο, εμείς ως αντικείμενα είμαστε ιδιότητα της νόησης. Αυτό αναιρεί το αυτόβουλο!
Για να μην μακρυγορήσω, οσο θεωρούμε τον άνθρωπο ως το σημείο εφαρμογής ενός μοχλού (μοχλός=δράση ή ενέργεια) τόσο χανόμαστε για να εξηγήσουμε άλλες δράσεις που δεν δείχνουν να είμαστε συμμέτοχοι.
Αν αλλάξουμε την ιδέα αυτή και πούμε ότι το σημείο εφαρμογής για τα πάντα΄-η βάση- είναι η νόηση του σύμπαντος τότε τα πάντα είναι δράσεις. Ότι βλέπουμε δε ξεχωριστό είναι γιατί έχει κωδικοποιήσει δράσεις μέσα του για να συμμετέχει σε άλλες δράσεις. Η δράση της δράσης. Όπως λέμε η νόηση της νόησης. Η ύλη αντιλαμβάνεται τις δράσεις "καταγράφοντάς τις", έτσι αναγκαστικά δημιουργεί καταγραφές "τι" και χώρους για αυτές, ώστε ο χώρος να είναι το χώρισμα για να δηλώνει τα αντικείμενα "τι".
_________________
Σκορπίστε γνώση, μαζέψτε χαρά!

Η γνώση δεν μπορεί να πουληθεί: Γιατί ενώ κάθε εμπόρευμα μπορεί να επιστραφεί, η γνώση δεν μπορεί να επιστραφεί!