ΠΛΑΤΩΝΑΣ- ΠΟΛΙΤΕΙΑ

[ianos]

Ο ΠΛΑΤΩΝΑΣ ΚΑΤΕΧΕΙ ΜΙΑ ΕΞΕΧΟΥΣΑ ΘΕΣΕΙ ΣΤΗ ΑΡΧΑΙΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ. ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΤΑ ΕΡΓΑ ΣΕ ΜΕΓΑΛΟ ΒΑΘΜΟ ΑΝΤΑΝΑΚΛΟΥΝ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ. Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΑ ΕΡΓΑ. ΠΟΣΟΙ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΑΥΤΟ? ΤΙ ΓΝΩΜΗ ΕΧΟΥΝ ΓΙ ΑΥΤΟ?

[ΝΕΟΦΩΤΙΣΤΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ]

Μεγαλοφυής σχεδιασμός μιας ολοκληρωτικής πολιτείας.Δε θα πάρουμε!

[Μαθητης?]

Πάει καιρός που διάβασα αυτό το βιβλίο και δεν θυμάμαι τοις λεπτομέρειες.
Περιληπτικά νομίζω ότι έκανε αναφορά στα πολιτεύματα και τελικά θεώρησε ότι δεν υπάρχει άριστο πολίτευμα αλλά άριστος άρχων εφόσον είναι ενάρετος και φιλόπατρις.
Που και εγώ συμφωνώ με αυτήν την άποψη
Όμως η ΑΡΕΤΗ είναι δύσκολο απόκτημα.
_________________
ΕΝ ΟΙΔΑ ΟΤΙ ΟΥΔΕΝ ΟΙΔΑ

[iason]

Η «κλασικότητα» ενός έργου είναι κάτι που δοκιμάζεται και προκύπτει μέσα στην ιστορία. Η αξία της Πολιτείας δεν έγκειται σε αυτά που προτείνει ο συγγραφέας της - ο οποίος άλλωστε και σε άλλους τομείς (όχι στην πολιτική σκέψη) συνέβη να αλλάξει απόψεις, όπως π.χ. στην εκπαίδευση των νέων στη Μουσική που θέλει τους νέους να μην μαθαίνουν μουσική διότι τους κάνει τρυφηλούς και αλλού ότι πρέπει να μαθαίνουν διότι τους καλλιεργεί.

Η κλασικότητα της πλατωνικής πολιτεία έγκειται σε δύο πράγματα: στα θέματα που εισάγει καθεαυτά (πέρα από την τοποθέτηση του καθενός) και δεύτερο, στο γεγονός ότι αυτά τα θέματα εισήχθησαν από τον Πλάτωνα στη συγκεκριμένη εποχή, στο συγκεκριμένο κοινωνικό-πολιτικό πλαίσιο που περιέβαλε η ύστερη εποχή της Δημοκρατίας.

Κάτι μας λέει λοιπόν ότι -με την προϋπόθεση κάποιου κριτικού διαλόγου- θα είχε ακόμα και σήμερα την αξία της......... Εκεί είναι πλέον το ζητούμενο: μια καίρια πρόκληση για την πολιτική μας σκέψη. Είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο;
_________________
-Κάθε λόγος μπορεί να έχει αντίλογο. Κάθε αντίλογος πρέπει να έχει λόγο.
-Εγέμισεν ο ουρανός πετούμενους γαϊδάρους.

[Παύλος]

Την Πολιτεία του Πλάτωνα (σε μετάφραση Σκουτερόπουλου) αναγκάστηκα να τη διαβάσω ως υποχρεωτική εξεταστέα ύλη, όταν αποφάσισα να δώσω κατατακτήριες στο ΜΙΘΕ, εδώ στο Παν. Αθηνών.

Ομολογώ μόνος μου δεν θα έπερνα ποτέ την απόφαση να διαβάσω κάτι που μου έμοιαζε μάλλον βαρύγδουπο και βαρετό.

Εάν βέβαια ισχυριστώ ότι σε ορισμένα κομμάτια της δεν μου φάνηκε βαρετή η Πολιτεία, θα πω ψέματα.

Αλλά η συνολική αποτίμηση αυτής της πνευματικής εποποιίας είναι ότι πρόκειται για ένα γλαφυρό, συναρπαστικό και πολλές φορές αναπάντεχα επίκαιρο έργο. Μαγεύτηκα και ενθουσιάστηκα. Πέρασα μια φάση της ζωής μου που έφτασα να κοιμάμαι με το βιβλίο αγκαλιά, όπως ακριβώς τα μωράκια αγκαλιάζουν τον αρκούδο τους για να κοιμηθούν το βράδυ. Ένιωσα τη συγκίνηση, την αληθινή και αυθεντική συγκίνηση που νοιώθει κανείς όταν έρχεται σε επαφή με κάτι ανώτερό του, κάτι που τον ξεπερνά. Βιώσα για πρώτη φορά στη ζωή μου την πνευματική απόλαυση.

Τώρα ωστόσο, όλα αυτά μου φαντάζουν πολύ μακρυνά, καθώς οι καθημερινές έγνοιες και το άδηλό επαγγελματικό μου μέλλον μου απορροφούν όλη τη ζωτικότητά μου.

Αυτό μάλιστα που με έκανε να καταγίνομαι (με τις σαφώς μέτριες δυνάμεις του μυαλού μου) με την Πολιτεία και να αισθάνομαι γλυκιά ταραχή και καρδιοχτύπι ήταν ότι πολλές φορές απέρριπτα (...ζητώ συγγνώμη για τη βλασφημία!... πραγματικά αισθάνομαι πολύ μικρός για μια τέτοια λέξη, αλλά από την άλλη νοιώθω την ανάγκη να εκφράζω τίμια τον εαυτό μου) τον Πλάτωνα, ή έστω τις απόψεις του.

Η σκληρότητα με την οποία καταδικάζει την ηθική της φροντίδας των χρονίως πασχόντων, διακηρύσσοντας ότι όποιος δεν μπορεί να γίνει σύντομα καλά πρέπει να αφήνεται να πεθαίνει, μου σήκωσε τις τρίχες και με τάραξε.

Η ανικανότητά του να κατανοήσει τη Δημοκρατία ως γνήσιο πολίτευμα είναι χαρακτηριστική. Το πολίτευμα για αυτόν πρέπει να διαμορφώνει συγκεκριμένους τύπους ανθρώπου, να έχει προσδιορισμένες ανθρωποπλαστικές ιδιότητες και στοχεύσεις. Η δημοκρατία του φαίνεται σαν συνοθύλευμα αταίριαστων και τυχαίων ήχων, ενώ αυτός επιθυμεί το αρμονικό συνταίριασμα σε συγκεκριμένη αρμονική μελωδία. Πίνακας με ακανόνιστα πεταγμένα πάνω του χρώματα, ενώ αυτός ποθεί μορφή και εικόνα.

Κάνει το λάθος όλων των ολοκληρωτικών.
Ο άνθρωπος είναι ζυμάρι που πλάθεται από τους άρχοντες στη λογική και τις επιθυμιες του πολιτεύματος. Ο άνθρωπος από μόνος του δεν έχει αξία, δεν δικαιούται να δημιουργεί αξίες, δεν πρέπει να του δίνονται ορισμένα βασικά εφόδια και στη συνέχεια να δείχνουμε εμπιστοσύνη στην κρίση του. Πάνω από όλα είναι στρατιώτης, απλός ιερομόναχος σε αυστηρό μεσαιωνικό μοναστικό τάγμα. Το καλύτερο που μπορούμε να επιθυμούμε γι' αυτόν είναι να υποτάσσεται εκούσια. Αλλά κι αυτό δεν είναι σίγουρο. Γι΄αυτό πρέπει να τον ταϊζουμε ζωτικούς μύθους, να εξασφαλίζουμε την υποταγή του.

Ο άνθρωπος ως ανδράποδο.

ΑΛΛΑ...

Η Πολιτεία δεν είναι μόνο αυτά, (μα και η δική μου απότίμηση δεν είναι οπωσδήποτε αλάνθαστη). Είναι η τριμερής διαίρεση της ψυχής, είναι η θεμελίωση της πλατωνικής γνωσιολογίας, η βάση της θεωρίας των ιδεών, η καταπληκτική και ποιητική παραβολή του Σπηλαίου, τα μεγάλα ηθικά διδάγματα των μύθων του Γύγη και της μεταθανάτιας περιπλάνησης της ψυχής, είναι τόσα άλλα που ξεχνώ ή δεν είχα την πνευματική ικανότητα να ανακαλύψω την αληθινή τους αξία και σπουδαιότητα, είναι ένα συνταρακτικό και θυελλώδες πνευματικό πόνημα, με το οποίο μπορεί να διαφωνείς, αλλά δεν μπορείς παρά να υποκλίνεσαι.

[mirage]

[MERKAS]

signomi alla o oloklirotismos eine xekatharos pragmatika de tha paroume

[sigmafi]

Από τη βιογραφία του Πλάτωνα έχω κρατήσει στο μυαλό μου ότι:

Γεννήθηκε σε παλιά αθηναϊκή οικογένεια με ολιγαρχικά αισθήματα και στο σπίτι του γίνονταν διαβουλεύσεις για την ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος της Αθήνας. Από εκεί ξεκίνησαν οι Κριτίας (*) και Χαρμίδης (**), εμπαθείς αντιδημοκρατικοί αμφότεροι. Σε μεγάλη ηλικία γράφει ο Πλάτων (7η επιστολή) ότι πίστεψε στα νειάτα του πως, αν έπεφτε η δημοκρατία και έπαιρναν την εξουσία οι ολιγαρχικοί, θα σχηματιζόταν μια πολιτεία με ιδανικό πολίτευμα. Η δημοκρατία αποδείχθηκε όμως χρυσάφι, λέει, μπροστά σ' αυτά που έκανε ο Κριτίας με την παρέα του!

Κάποια εποχή ταξίδεψε ο Πλάτων στον Τάραντα της Ιταλίας, όπου γνώρισε τη διδασκαλία μαθητών του Πυθαγόρα. Στην Αυλή του βασιλιά των Συρακουσών Διονυσίου Α' γνώρισε το βασιλικό γυναικάδελφο Δίωνα, με τον οποίο συνδέθηκε φιλικά. Η φιλία αυτή προκάλεσε όμως τις υποψίες του βασιλιά για εξυφαινόμενη συνωμοσία, λόγω και των ιστοριών περί "ιδανικής πολιτείας" που ήθελε να εγκαθιδρύσει ο Πλάτων, γι' αυτό εκδιώχτηκε ο μεγάλος από τη Σικελία.

Μετά την επιστροφή του στην Αθήνα ίδρυσε στο άλσος του ήρωα Ακάδημου τη λεγόμενη «Ακαδημία Πλάτωνος», η οποία είχε ως στόχο να εκπαιδεύσει «φιλοσόφους πολιτικούς» που θα διέθεταν τα κατάλληλα εφόδια για να κυβερνήσουν, σύμφωνα με την πολιτική θεωρία του Πλάτωνα.

Επισκέφτηκε άλλη μια φορά (3η) την αυλή των Συρακουσών το 361, με σκοπό να συμφιλιώσει το Δίωνα με το Διονύσιο. Αυτή τη φορά κινδύνεψε και η ζωή του. Τον έσωσε η επέμβαση του πυθαγόρειου Αρχύτα. Ο Δίωνας δολοφονήθηκε το 353 κι έτσι ο Πλάτων έχασε κάθε ελπίδα για την αποδοχή και εφαρμογή των πολιτικών του ιδεών σε μια πόλη (ευτυχώς, λέω εγώ!)

Στα τέλη της ζωής του έγινε ο Πλάτων στρυφνός αστρολάτρης και ζητούσε να θανατώνονται όσοι εξευτέλιζαν την ιερότητα των ουράνιων σωμάτων που ήταν θεοί (ιδεοληψία ψωνισμένη από τη Βαβυλώνα που υποστήριζε και ο Αριστοτέλης). Αυτά βέβαια αποσιωπώνται επιμελώς στα σχολικά βιβλία και μένουν οι μαθητές με την εικόνα ενός σοφού, του οποίου οι ιδέες επεβλήθησαν με την ορθότητά τους. Ουδέν ψευδέστερον, καμιά από τις ιδεοληψίες που μπορούν να ελεγχθούν δεν επαληθεύτηκε!

Σχετικά με τις πλατωνικές απόψεις για την πολιτεία έχω κρατήσει στο μυαλό μου και ανακαλώ, όποτε χρειαστεί, ότι η πολιτεία είναι φυσική απόρροια του "κόσμου των ιδεών". Ο πληθυσμός μιας πολιτείας χωρίζεται, λέει, στην αριστοκρατία και στον όχλο. Αυτές οι ομάδες, προκύπτουν κληρονομικά και όχι βάσει μορφώσεως, ικανοτήτων κλπ. Ο όχλος επηρεάζεται από τα θολά και αβέβαια αισθητά, τα οποία παρέχουν απλές δοξασίες και αλλάζουν διαρκώς. Τα μέλη της αριστοκρατίας επηρεάζονται, λόγω μορφώσεως και εμπειριών, από τις ιδέες, οι οποίες είναι πάνω από το χρόνο, αιώνιες. Από αυτές τις ιδέες αντλούσαν διαχρονικά οι φεουδάρχες και οι κληρικοί το προνόμιο να κυριαρχούν στην κοινωνία, το οποίο προνόμιο καταργήθηκε βίαια με τη γαλλική επανάσταση.

Ο Πλάτων περιγράφει στα γραπτά του την ουτοπική πολιτεία, στην οποία έχει καταργηθεί η οικογένεια, τα παιδιά αποχωρίζονται από τους γονείς τους για να ανατραφούν από την πολιτεία, ενώ η εξουσία ανατίθεται στους φιλοσόφους (=μορφωμένους), οι οποίοι είναι και οι μόνοι που μπορούν να γνωρίζουν τι είναι αγαθό, άρα και σωστό. Οι φιλόσοφοι εξάλλου βλέπουν τον κοινό παρανομαστή σε καθετί που αποκαλείται ωραίο, οπότε και οδηγούνται στην ίδια την ομορφιά, την αγνή, αμόλυντη, αμίαντη από την ανθρώπινη σάρκα, στην ίδια τη θεϊκή ομορφιά. Αναπόδεικτες ιδεοληψίες, οι οποίες εξυπηρετούν τους ολιγαρχικούς που δήλωναν φιλόσοφοι, επειδή τύχαινε λόγω εύπορης διαβίωσης να έχουν μορφωθεί. Αφού, λοιπόν, τα προϊόντα του "κόσμου των ιδεών" του Πλάτωνα είναι τόσο ιδιοτελή, μπορούμε να συμπεράνουμε και για τη βαρύτητα του ίδιου του "κόσμου" και των "ιδεών" που οδήγησαν σ' αυτά τα προϊόντα!

Κάτω από τους φιλοσόφους, λοιπόν, είναι οι φύλακες-πολεμιστές, οι οποίοι απαλλάσσονται από βιοποριστικά προβλήματα και είναι αφοσιωμένοι στα αστυνομικά και στρατιωτικά έργα τους, με κύριο σκοπό τη διαφύλαξη του πλατωνικού πολιτικού καθεστώτος. Και τις δύο αυτές ομάδες τις στηρίζει ο «όχλος» με τη δουλειά του, ο οποίος «δεν επιτρέπεται να πολυπραγμονεί αλλά πρέπει να δουλεύει!» Εδώ που τα λέμε, δεν θα έκανε και κακό λίγη δουλειά σε ορισμένους αργόσχολους και χασομέρηδες, αλλά δεν παύει να είναι φασιστικό το σύστημα του μεγάλου! Arbeit macht frei που έγραψαν και οι χιτλερικοί στην είσοδο του Auschwitz

Με την πλατωνική φιλοσοφία εισάγεται εξ άλλου και η έννοια της «χρήσιμης ψευδολογίας», η οποία αξιοποιείται μέχρι των ημερών μας από πολιτικούς και θρησκευτικούς μηχανισμούς. Πρόκειται για τις σημαντικές αλήθειες, τις οποίες δεν επιτρέπεται να γνωρίζει ο «όχλος» που κατά κανόνα δεν ενδιαφέρεται γι' αυτές. Ένας τολμηρός μύθος πρέπει να ανακοινώνεται πρώτα στους άρχοντες, στη συνέχεια σταδιακά στους στρατιώτες και τελευταία στον «όχλο». Η ποίηση, το θέατρο και η μουσική εξοστρακίζονται, εφόσον δεν υπηρετούν το «γενναίο ψεύδος». Σημαντικότερος δε από τους «τολμηρούς μύθους» είναι ότι οι άνθρωποι είναι κατασκευασμένοι «θεόθεν» από «διαφορετικό μέταλλο», γι' αυτό και πρέπει να διαχωριστούν σε κάστες. Το πέρασμα δε από μια κάστα στην άλλη πρέπει να θεωρηθεί «κακουργία υψίστου βαθμού». Πρόκειται προφανώς για ολοκληρωτικές αντιλήψεις που είχαν ως πρότυπο τα πολιτικά συστήματα της Αιγύπτου και της Σπάρτης και έχουν επιβιώσει, με διαφορετικές καταβολές, μέχρι σήμερα στις Ινδίες! Αυτό το γεγονός πιθανόν να προδίδει και το χώρο αρχικής δημιουργίας και προέλευσης αυτών των ιδεών

Ο Πλάτων δεν κατέληξε στο συμπέρασμα, όπως θα περίμενε κάποιος από ένα φιλομαθή διανοούμενο του 4ου π.Χ. αιώνα, ότι σωστό είναι να επεκταθεί η μόρφωση και να γενικευτεί η απόκτηση εμπειριών και από τα μέλη του «όχλου», όπως έγινε περίπου 2 χιλιετίες αργότερα, μετά το Διαφωτισμό και τη γαλλική επανάσταση, με την εισαγωγή της γενικής και υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Αντίθετα, θεώρησε ότι πρέπει να επιβληθεί μια κοινωνική διαστρωμάτωση για να διατηρηθεί η υπάρχουσα κατάσταση, δηλαδή (με σημερινή ορολογία) μια αμιγώς συντηρητική στάση, η οποία γινόταν φασιστική, επειδή θα επιβαλλόταν με τη βία. Ο μεγάλος είχε ως αποκλειστικό στόχο τη μακροημέρευση της δικής τους οικογένειας και ομάδας και έφτιαχνε θεωρητικές δομές για να τεκμηριώσει αυτό που πίστευε εξ υπαρχής.

Ο Πόπερ κατατάσσει τον Πλάτωνα στο βιβλίο του «The Open Society and Its Enemies» στους προπαγανδιστές της "κλειστής κοινωνίας", η οποία κόβει τις σχέσεις με όλες τις άλλες κοινωνίες και απαγορεύει τα πάντα, εφόσον μπορούν να επηρεάσουν και να αντρέψουν την κυρίαρχη πολιτική κατάσταση. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι υιοθετήθηκε η πλατωνική φιλοσοφία από τους φιλοσόφους της ρωμαϊκής παρακμής και του θρησκόληπτου μεσαίωνα, οι οποίοι αναζητούσαν "έγκυρη" υποστήριξη από αρχαίους φιλοσόφους. Επίσης, δεν είναι τυχαίο ότι προβάλλεται ο Πλάτων από τα εκπαιδευτικά συστήματα των σύγχρονων πολιτειών, αφού αναζητούν νομιμοποίηση της λειτουργίας τους στις ιδεοληψίες του μεγάλου. Αντίθετα αποσιωπάται π.χ. ο Επίκουρος, ο οποίος θεωρούσε τους ολιγαρχικούς και το ιερατείο παράσιτα - φυσικά κι εδώ είχε δίκιο ο Σάμιος!

Γι' αυτό, όπως έγραψα και αλλού, να αποφεύγετε να τσιτάρετε άκριτα "μεγάλους" φιλοσόφους, γιατί συνήθως διαδίδεται με τη σχολική εκπαίδευση και τη συνήθη βιβλιογραφία μόνο ένα μέρος των απόψεών τους, κάτω από το χαλί κρύβονται όμως τα περισσότερα σκουπίδα. Αντί να χασομεράτε με τον Πλάτωνα, διαβάστε λοιπόν Popper, ο οποίος γράφει στα επιστημολογικά θέματα, πότε μια απόφανση είναι επιστημονικά αποδεκτή και πότε όχι. Οι κουβέντες του Πλάτωνα υπάγονται στις θρησκευτικές δοξασίες και έχουν την ίδια βαρύτητα με αυτές οποιασδήποτε άλλης θρησκείας...
_________________
http://sfrang.blogspot.com

[sigmafi]

(*) Κριτίας: Γόνος παλιάς επιφανούς οικογένειας ­ ο παππούς του ήταν ανιψιός του Σόλωνα και μια δική του ανιψιά ήταν μητέρα του Πλάτωνα, στάθηκε αβυσσαλέος εχθρός της δημοκρατίας, λάτρης της ολιγαρχίας (και της Σπάρτης), και περιφρονούσε βαθύτατα τον αθηναϊκό δήμο, τον «όχλο» (όπως κι ο δάσκαλός του, άλλωστε). Συνεργάστηκε με τους ολιγαρχικούς πραξικοπηματίες το 411 και, μετά την ήττα της πατρίδας του απ' τη Σπάρτη (404), εκλέχθηκε από τους ολιγαρχικούς, ένας απ' τους Τριάκοντα Τυράννους (που είχαν, φυσικά, την αμέριστη υποστήριξη των Σπαρτιατών) και αναδείχθηκε στον πιο αποτρόπαιο απ' όλους τους εν τυραννία ομολόγους του.

Διαδήλωνε πως «όποιος θέλει να κυριαρχεί, πρέπει να βγάζει απ' τη μέση όσους θα μπορούσαν να του σταθούν εμπόδιο» και πως «όπου γίνεται αλλαγή πολιτεύματος είναι αναγκαίο να γίνονται εκτελέσεις των αντιπάλων». Και, συνεπής στις «αρχές» του, εξαπέλυσε κύμα φοβερής τρομοκρατίας και φρόντισε να θανατωθούν πολλοί δημοκρατικοί, αλλά και ο μετριοπαθής ολιγαρχικός Θηραμένης, που διαφωνούσε με τις μεθόδους του και που οι μπράβοι του Κριτία τον απόσπασαν απ' τον βωμό όπου είχε καταφύγει και τον σφαγίασαν.

(**) Χαρμίδης: Μαθητής του Σωκράτη, ωραιότατος «ευπατρίδης», συγγενής κι αυτός του Πλάτωνα (αδερφός της μητέρας του), «παρασύρθηκε» απ' τον Κριτία, συνεργάστηκε με τους Τριάκοντα κι έγινε ένας από τους δέκα «δοτούς» άρχοντες του Πειραιά. Τελικά, οι «ευγενείς» τύραννοι κατατροπώθηκαν απ' τους δημοκρατικούς στη Μουνιχία (το σημερινό Μικρολίμανο και Καστέλλα), όπου σκοτώθηκαν ο Κριτίας και ο Χαρμίδης. Αλλά οι αμετανόητοι οπαδοί τους έστησαν στον τάφο τους μνημείο, που εικόνιζε την Ολιγαρχία να βάζει με δαυλό φωτιά στη Δημοκρατία, και που είχε την επιγραφή: «Αυτό εδώ είναι αφιέρωμα σε άνδρες αγαθούς, που έβαλαν, για λίγο, χαλινάρι στην αλαζονεία του καταραμένου λαού της Αθήνας»
_________________
http://sfrang.blogspot.com

[iason]

Αγαπητέ sigmafi, συγχαρητήρια για το ωραίο "στόλισμα", πολύ ωραίο πράγματι(*ωραίο, στην ώρα του)!

Θα ήθελα τη γνώμη σου σε κάτι.
Έστω ότι ο Πλάτων ζούσε σε άλλη εποχή, σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες. Θεωρείς ότι θα έμενε εξίσου γνωστός -και "κλασικός"- για κάτι;

Προσωπικά, αμφιβάλλω! (Παρότι επαναλαμβάνω ότι θεωρώ ότι τα θέματα που προκύπτουν από την αφεντιά του παραμένουν επίκαιρα.)
_________________
-Κάθε λόγος μπορεί να έχει αντίλογο. Κάθε αντίλογος πρέπει να έχει λόγο.
-Εγέμισεν ο ουρανός πετούμενους γαϊδάρους.

[Kouros]

[sigmafi]

[iason]

[Kouros]

[iason]

Έβαλες γκολ, και ωραίες τρίπλες έκανες. Ωραίο σπορ η σύγκριση φιλοσόφων, δεν το είχα σκεφτεί. Είμαι άλλης σχολής, που λέει ότι ο καθείς ως άτομο προσφέρει τα δικά του, και ότι ο καθείς σκεπτόμενος παίρνει από τον καθένα τα δικά του. Άσε που για να συγκρίνουμε τους δύο φιλοσόφους, θα έπρεπε πρώτα να συγκρίνουμε ΠΟΣΟΙ και ΠΩΣ ασχολήθηκαν με αυτούς, διότι από τη μια, έτσι για να λέμε, έχουμε τον πολυλατρεμένο θεό Πλάτωνα και από την άλλη το μαύρο πρόβατο τον βρωμοϋλιστή τον ηδονιστή τον (αντι)προβοκάτορα των αριστερών και βάλε που τα έργα του και όσους μιλούσαν γι΄ αυτόν επί αιώνες τους έριχναν στο πυρ το εξώτερον, πώς να γνωρίζουμε για τον Επίκουρο όταν του αλλάξανε τα φώτα; Για τον Πλάτωνα όμως γνωρίζουμε. Αλλά έτσι κι αλλιώς δεν είμαι καθόλου επικούρειος, ουδείς ακολουθεί ουδένα, και επί της ουσίας είμαι παράξενη πάστα, δεν συμφωνώ... με κανέναν. Οι φιλοσοφικοί ισχυρισμοί είναι ή δεν είναι αποδείξιμοι θαυμάζω και τους δύο, αλλά τον καθένα για διαφορετικό λόγο.

Μερικές ερωτήσεις, έτσι για να ζεστάνουμε το γήπεδο:
-Ποια αισθησιοκρατία πρέσβευε ο Επίκουρος;
-Πώς ορίζεις την ιδιωτία;
-Γιατί ο Πλάτων πήγε στην Κάτω Ιταλία και δεν έμεινε στην ΑΘήνα; Κατά διαβολική σύπμτωση, Οι Πλάτων και Επίκουρος ήταν οι δύο σχεδόν αμιγείς ΑΘηναίοι (Ο δεύτερος και Σάμιος κλπ.).
-Ορισμένα ιστορικά παραδείγματα επιτυχούς διακυβερνήσεως από φιλοσόφους, αν έχεις την καλοσύνη; (Μου φαίνεται παραδιαβάζεις Πλάτωνα.)
-Γιατί για σένα ο Επίκουρος είναι σημαντικός; Τι παίρνεις από αυτόν; (Πέρα από τα σωζόμενα έργα!)
-Με ποιον τρόπο πρέπει ένας φιλόσοφος να ενδιαφέρεται για την πολιτική;
_________________
-Κάθε λόγος μπορεί να έχει αντίλογο. Κάθε αντίλογος πρέπει να έχει λόγο.
-Εγέμισεν ο ουρανός πετούμενους γαϊδάρους.