ΤΙ ΕΜΠΟΔΙ/ΖΕΙ/ΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ;

[drosistis]

Πλάτη - πλάτη…
…με το δίπολο εαυτό μας
ξεκινάμε το ταξίδι
του κύκλου της ζωής.

Κι’ όταν στου κύκλου το τέρμα
αντικρυστά ανταμωθούμε
και σμίξουμε όπως οι ερωτήσεις
και οι απαντήσεις, σ' ένα νόημα.

Τότε μπροστά μας η αλήθεια
θα φανερωθεί
κι ως άυλοι απομείναντες
της στάθμης που αξιοθήκαμε επιβάτες,
χωρίς βαρίδια θα ζυγιστούμε,
στις κλίμακες του άπειρου νου

© Michael Pais Alasinos

[drosistis]

ΣΤΗΜΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Μιλάμε για ένα κόσμο στημένο
έντεχνα κατατρομαγμένο.
Τόσο, που κανείς δεν τολμά να κυκλοφορεί
με την πραγματική του ταυτότητα,
ούτε καν να αναρωτιέται γι’ αυτήν
φοβούμενος την αμφισβήτηση, ακόμα
και απ' τον συγχυσμένο εαυτό του.

© Michael Pais Alasinos

[drosistis]

ΤΟ ΣΧΗΜΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

Η ολοκλήρωση του πηγαίου
της αρμονίας του σύμπαντος
πηγάζει από την σφαιρικότητα του.
Οποιαδήποτε άλλη εκδοχή
για το σχήμα του σύμπαντος
Θα είχε ως προϋπόθεση
την αταξία στο χώρο.
Πράγμα που δεν συμβαίνει.

© Michael Pais Alasinos

[drosistis]

ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Η σκέψη που ακολουθεί το πηγαίο
αναρριχείται και Ριζώνει
σαν άρκαστη στις στάθμες
του σύμπαντος νου.

Αντιθέτως από την σκέψη
που κινείται ευκαιριακά
και πέραν των αναγκαίων
στην καθημερινότητα,
που δεν ριζώνει πουθενά.

Και σταδιακά αποδομείται
από ενιαία οντότητα,
λόγο ελλείψεως συνοχής
στην αρμονία των αναλογιών
κι’ αναδομείται σε κόσμους
άτσαλους και απόμερους.

© Michael Pais Alasinos

[drosistis]

Ο ΥΛΙΣΜΟΣ

Ο υλισμός και οι κυριαρχικές
εντυπώσεις του στη ζωή μας,
είναι όπως οι δεντροστοιχίες
μιας διαδρομής,
που μας απορροφούν
και μας ξεχνούν απ' την ροή
του αέναου πηγαίου
της αιτίας των πραγμάτων.

© Michael Pais Alasinos

[drosistis]

ΩΣ ΚΑΡΠΟΙ ΤΗΣ ΦΥΤΡΑΣ ΜΑΣ.

Όλα ανεξαιρέτως τα πράγματα
κουβαλούνται από την σκέψη τους
που ελίσσεται κολυμπώντας
στους νοητικούς ωκεανούς του σύμπαντος.

Κι’ έχουν την ικανότητα
ν’ αυτό δημιουργούνται επανειλημμένα,
στις στάθμες όπου διακινούνται,
απορροφώντας τα υλικά τους
από στέρεους κόσμους.

Έτσι που να ταιριάζουν στο κέλυφος
και στις παραμέτρους της έννοιας
που απέκτησαν ως καρποί
της νοητής φύτρας των πραγμάτων.

© Michael Pais Alasinos

[drosistis]

ΚΕΝΟ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ

Αν για παράδειγμα σήμερα
παίρναμε χίλιους αριστούχους απόφοιτους
από τα πιο φημισμένα παγκοσμίως σχολεία
και τους κάναμε ένα αριθμό 30-50 ίδιες ερωτήσεις,
που θα τις απαντούσαν ο κάθε ένας ξεχωριστά
και που θα αφορούσαν τα περί φύσης κόσμου
και τις επιλογές που έχουν στις σχέσεις τους με αυτά
και με όλα τα γύρο τους φυσικά φαινόμενα γενικά.

Σύμφωνα με την επικρατούσα λογική
συνυφασμένη πάντα με τον σύγχρονο τρόπο
εκπαίδευσης τους και τους προεπιλεγμένους
τομείς των μελλοντικών δραστηριοτήτων τους,
συμπεραίνεται ό,τι οι απαντήσεις τους
καθώς και τα σημεία άγνοιας τους
θα ήταν σύμφωνες μεταξύ τους
τουλάχιστον στην πλειοψηφία τους.

Το μόνο βέβαιο, είναι ό,τι κανένας από αυτούς
δεν θα απαντούσε κατόπιν δικής του σκέψης
που θα πήγαζε από τον αυθορμητισμό της
προσωπικής του σχέσης με τα γύρο του,
αλλά θα απαντούσε σύμφωνα με ό,τι διδάχτηκε,
αποφεύγοντας, ως δευτερεύοντα, τα σκόπιμα
υποβιβασμένα σημεία της άγνοιας του.

Πράγμα που όπως είναι φυσικό
θα μας έκανε ν’ αναρωτηθούμε
αν έχουμε να κάνουμε με χίλιους ανθρώπους
διαλεγμένους, που έχουν βοηθηθεί
να αποκτήσουν δική τους βούληση;
Ή έχουμε να κάνουμε με χίλια
προγραμματισμένα Ρομπότ
που λένε και κάνουν τα ίδια πράγματα
και λένε όλα ναι, ή όλα όχι, στο ίδιο ερώτημα;

Όπως είναι φυσικό, η τακτική αυτή
γεννάει μέσα τους μια αυθόρμητη
τάση αντιπαλότητας και ανυπακοής
στους φυσικούς νόμους, που τους θεωρεί πλέον
εμπόδια των καθολικών επιδιώξεων.
Πράγμα που τους διαφοροποιεί
από την φυσική ροή των πραγμάτων
και τους αφήνει κενό προσανατολισμού,
η άρνηση της ορθότητας του πηγαίου.

Και πανικόβλητοι διαπιστώνουμε
ότι η προσωπική μας σκέψη, έντεχνα
απενεργοποιείται και αντικαθίσταται
από ένα καθολικό πρόγραμμα που βαστάζεται
στην σκόπιμη διαστρέβλωση της ιστορίας.

Πρόγραμμα που μας οδήγησε ως εδώ
και που όλοι υποψιαζόμαστε, αλλά δεν θέλουμε
να το παραδεχτούμε, ό,τι μας οδηγεί
σ’ ένα νέο τρομακτικότερο αδιέξοδο μεσαίωνα
Με τους ίδιους πάντα πρωταγωνιστές, αλλά με
διαφορετικούς μανδύες και πόστα αυτή την φορά.

© Michael Pais Alasinos

ΥΣΤ.
ΣΤΟΝ ΔΗΘΕΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΟΣΜΟ
ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΦΟΒΑΣΑΙ Ν’ ΑΓΓΙΞΕΙΣ
ΜΗΝ ΣΟΥ ΚΟΨΟΥΝ ΤΟ ΧΕΡΙ!

[drosistis]

ΠΑΡΑΝΟΪΚΟ ΔΙΛΗΜΜΑ

Προ απαιτούμενο για την εγγραφή σου
σε μια σχολή αναγνωρισμένη από το κράτος
και το δόγμα που πρεσβεύει,
είναι η απενεργοποίηση της σκέψης σου,
ούτος ώστε ελεύθερα να θέτουν τα πλαίσια,
μιας εικονικής παντογνωσίας.

Που μέσα της θα μπορείς
να ζεις και να κινείσαι προνομιακά
σε όλο το διάστημα της σύνθεσης
και της αποσύνθεσης
της υλικής σου υπόστασης.

Τα ανωτέρω γίνονται εν αγνοία
της σημαντικότερης πλευράς του εαυτού σου,
που αδυνατείς πλέον ν’ ανακαλύψεις
λόγο της αδρανοποίησης (στην αρχή) και μετέπειτα
της απροθυμίας και της οκνηρίας της σκέψης σου.

Που έμαθε πλέον ν’ αρκείται
με τις έτοιμες απαντήσεις
και να ζει στην εφορία των εντυπώσεων,
που προκαλούν μια πληθώρα από τίτλους,
που μας απονέμονται απλόχερα,
(πιο πολύ σαν παρωπίδες) για να καλύπτουν
την κάκιστη πορεία που οδηγούν τον πλανήτη.

Ζούμε για αιώνες τώρα, σ’ ένα εικονικό
και παρανοϊκό δίλημμα δήθεν επιλογής,
μεταξύ του καλού και του κακού.

Δηλαδή σύμφωνα μ’ αυτή την λογική,
πρέπει να επιλέγουμε την αρεστή πλευρά,
διαχωρίζοντας την από την μη αρεστή,
κόβοντας στην μέση
την ΔΥ πολικότητα των πραγμάτων
καταδικάζοντάς τα/μας, στη στασιμότητα.


Την στιγμή που θα έπρεπε
πριν ακόμη πάει στο σχολείο ένα παιδί
να είναι προετοιμασμένο
από το εξωσχολικό περιβάλλον,
ότι στο σχολείο θα μάθει να ζυγίζει
και όχι να διαχωρίζει σε μαύρο,
ή άσπρο τα πράγματα

Και πως όλα ανεξαιρέτως τα πράγματα
σ’ αυτό τον κόσμο,
αποτελούνται από ζεύγη αντιθέτων,
που είναι καταδικασμένα να υπάρχουν,
ή να μην υπάρχουν ταυτόχρονα μαζί
και δεν υπάρχει θάνατος,
ή ξέχωρη ζωή, του ενός εξ αυτών.

Και είναι υπαρξιακή ανάγκη για τον άνθρωπο
να μάθει να γεφυρώνει την ωφελιμότητα τους
και να διακινείται πάνω σ’ αυτή.

© Michael Pais Alasinos

[drosistis]

JAN
24
ΤΖΑΜΠΑ ΜΑΓΚΕΣ;


ΤΖΑΜΠΑ ΜΑΓΚΕΣ;

Δυστυχώς η εξαναγκασμένη επιστήμη
στην κατευθυνόμενη προσπάθεια της
να εντυπωσιάσει και να ελέγξει τις μάζες
και να δικαιολογήσει με κάποιο τρόπο
τα τεράστια έξοδα των εξοπλισμών.

Ανακοινώνει κάθε τόσο και κάποια καινούργια
Θεωρία ,ή ανακάλυψη για το μακρινό διάστημα,
συνοδευόμενες πάντα με εντυπωσιακές φωτογραφίες
και σχόλια, που ερεθίζουν την φαντασία μας.

Αυτή όμως η τακτική,( ή μέθοδος,) είναι η ίδια
που ακολουθεί για αιώνες τώρα και η εκκλησία
για να ελέγχει τον κόσμο χρησιμοποιώντας ως
τιμωρία, ή αμοιβή, την κόλαση και το παράδεισο.

Δηλαδή και οι δυο τους, για να πετύχουν
το στόχο τους, ισχυρίζονται πράγματα
που είναι αδύνατο να εξακριβωθούν.

Τη στιγμή που οι πλείστες θεωρίες
που υπάρχουν δυνατότητες να εξακριβωθούν,
αναθεωρούνται η μια πίσω από την άλλη,
πράγμα που δημιουργεί αμφιβολίες για την μέθοδο
και την εγκυρότητα του πειραματισμού,
(που χρησιμοποιεί ευρέως η σύγχρονη επιστήμη)
για την εξακρίβωση των ευμετάβλητων
κυματισμών, της κοσμικής συμπεριφοράς.

Εξαγγέλλονται με στόμφο θεωρίες
(ως να είναι κάτι που ήδη επιτεύχθηκε)
για αντιπερισπασμό στις επιτεύξεις των Ελλήνων
που κρυφό ζηλεύουν και αποσιωπούν.

Όπως αυτή της διαστολής (ή της συστολής)
του χρόνου, με τη ταχύτητα του φωτός,
που λογικά είναι αδύνατο να επιτευχθούν
με αυτές τις τακτικές, σ’ ένα νοητικό σύμπαν
που οι αποστάσεις του είναι νοητικές.

Πράγμα όμως που οι Έλληνες το κατόρθωσαν
με την σκέψη τους ,που την αναβάθμισαν
σε αδιαχώρητο εργαλείο της δημιουργίας
που διαστέλλει και εξανεμίζει
την φθοροποιό επίδραση του χρόνου στο πνεύμα.

Michael Pais Alasinos

[drosistis]

JAN
24
ΤΖΑΜΠΑ ΜΑΓΚΕΣ;


ΤΖΑΜΠΑ ΜΑΓΚΕΣ;

Δυστυχώς η εξαναγκασμένη επιστήμη
στην κατευθυνόμενη προσπάθεια της
να εντυπωσιάσει και να ελέγξει τις μάζες
και να δικαιολογήσει με κάποιο τρόπο
τα τεράστια έξοδα των εξοπλισμών.

Ανακοινώνει κάθε τόσο και κάποια καινούργια
Θεωρία ,ή ανακάλυψη για το μακρινό διάστημα,
συνοδευόμενες πάντα με εντυπωσιακές φωτογραφίες
και σχόλια, που ερεθίζουν την φαντασία μας.

Αυτή όμως η τακτική,( ή μέθοδος,) είναι η ίδια
που ακολουθεί για αιώνες τώρα και η εκκλησία
για να ελέγχει τον κόσμο χρησιμοποιώντας ως
τιμωρία, ή αμοιβή, την κόλαση και το παράδεισο.

Δηλαδή και οι δυο τους, για να πετύχουν
το στόχο τους, ισχυρίζονται πράγματα
που είναι αδύνατο να εξακριβωθούν.

Τη στιγμή που οι πλείστες θεωρίες
που υπάρχουν δυνατότητες να εξακριβωθούν,
αναθεωρούνται η μια πίσω από την άλλη,
πράγμα που δημιουργεί αμφιβολίες για την μέθοδο
και την εγκυρότητα του πειραματισμού,
(που χρησιμοποιεί ευρέως η σύγχρονη επιστήμη)
για την εξακρίβωση των ευμετάβλητων
κυματισμών, της κοσμικής συμπεριφοράς.

Εξαγγέλλονται με στόμφο θεωρίες
(ως να είναι κάτι που ήδη επιτεύχθηκε)
για αντιπερισπασμό στις επιτεύξεις των Ελλήνων
που κρυφό ζηλεύουν και αποσιωπούν.

Όπως αυτή της διαστολής (ή της συστολής)
του χρόνου, με τη ταχύτητα του φωτός,
που λογικά είναι αδύνατο να επιτευχθούν
με αυτές τις τακτικές, σ’ ένα νοητικό σύμπαν
που οι αποστάσεις του είναι νοητικές.

Πράγμα όμως που οι Έλληνες το κατόρθωσαν
με την σκέψη τους ,που την αναβάθμισαν
σε αδιαχώρητο εργαλείο της δημιουργίας
που διαστέλλει και εξανεμίζει
την φθοροποιό επίδραση του χρόνου στο πνεύμα.

Michael Pais Alasinos

[drosistis]

ΑΠΑΝΤΑ…
…στους άπαντες κόσμους
όπου κι’ αν πάνε επιβαίνουν
(ψυχή και σώματι)
επιβάτες στη σκέψη τους.

Γιατί οι αποστάσεις
της δημιουργίας των πραγμάτων
είναι νοητικές και οι συνοχές τους
διασχίζουν την αιωνιότητα.

© Michael Pais Alasinos

[drosistis]

ΜΕΤΟΥΣΙΩΣΗ

Η ζωή είναι ο χρόνος που ξετυλίγεται
από τις ροές του σύμπαντος νου
και μετουσιώνεται σε αντίληψη ζωής στην ύλη
ταυτόχρονα που την διαπερνά.
Αιτία όμως της δομής της, η ύλη,
αδυνατεί να τον ακολουθεί
στις αέναες συνοχές του
και μοιραία την προσπερνάει,
ως αόρατη καταιγίδα που τα ξεσηκώνει όλα
και τα παρατάει στο πέρασμα της,
απαλλασσόμενη το βάρος που της προκαλούν.

Michael Pais Alasinos

[drosistis]

ΜΟΝΟ ΟΙ ΑΝΟΗΤΟΙ

Δεν υπάρχει άλλο μέσο από την σκέψη
να διακινούμαστε στη ζωή και στο χώρο.

Αυτό από μόνο του αποδεικνύει
την νοητική δομή του σύμπαντος χώρου.

Μόνο οι ανόητοι πεισματάρηδες
και κοντόφθαλμοι καιροσκόποι
δεν θέλουν να το αντιληφθούν

και μαραζώνουν στη ματαιόδοξη λαιμαργία
που διέπει αυτό τον κόσμο

την ιδέα της ελεύθερης σκέψης
που μας ενώνει ως ομφάλιος λώρος
με την αιωνιότητα της φύτρα μας.

© Michael Pais Alasinos

[drosistis]

MAR
3
Η ΣΥΓΚΟΜΙΔΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙ ΚΟΣΜΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΜΑΣ


Η ΣΥΓΚΟΜΙΔΗ
ΤΗΣ ΠΕΡΙ ΚΟΣΜΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΜΑΣ

Ο χώρος είναι ένας απέραντος
νοητικός ωκεανός, που κυβερνάτε
από τους κυματισμούς των αισθήσεων,
(που είναι και η δομή του χώρου
και όχι του εσωτερικού μας κόσμου
όπως απλοϊκά θαρρούμε)
που αλλάζουν θέσεις, σχήμα και διάθεση,
σβήνοντας όπως τα ψάρια στο νερό
τα ίχνη της προηγούμενης θέσης τους.

Διαφοροποιώντας την ευθύνη του πριν,
από τι δραστηριότητες του τώρα,
γιατί θεωρούν την παρούσα στιγμή
υπεύθυνη των συμβάντων,
γιατί είναι η μόνη συνείδηση στο σύμπαν
που έχει αντίληψη των γύρο της
την ώρα που διαδραματίζονται.

Αν οι σημερινοί, (περί κόσμου μελετητές)
δεν αντιληφθούν πρώτα απ’ όλα τα ανωτέρω,
και δεν εφαρμόσουν και στα ορατά
τους αόρατους νόμους των αξιών
που διέπουν στο σύμπαν,
Θα συνεχίσουν εσαεί να θεωρούν και να αναθεωρούν
τις αντιλήψεις τους γι’ αυτόν,
όπως οι κυματισμοί των ωκεανών
αναθεωρούν τα προηγούμενα μεγέθη τους.

Με αποτέλεσμα ν’ αποκομίζουν στο τέλος
( «καλή ώρα»)
μια τεράστια συγκομιδή από παρενέργειες
που απλώνουν τα πλοκάμια τους
σε όλους τους τομείς της ζωής, δυσχεραίνοντας
αφάνταστα την πορεία της ανθρωπότητας,
που της είναι πλέον αδύνατο να τις διαχειριστεί.

Κι’ όλα αυτά, λόγο του αποκλεισμού
από τις συλλογικές αποφάσεις
των αντιλήψεων της ελεύθερης σκέψης,
(που αντικαταστάθηκε από την εξουσία
με την κατευθυνόμενη κερδοφόρα)
που ήταν και είναι η μόνη, που έχει την ικανότητα
να εναρμονίζει τις αλλεπάλληλες διαφοροποιήσεις
των εναλλαγών, στις θέσεις των πραγμάτων.

© Michael Pais Alasinos

[drosistis]

ΠΑΡΑΝΟΪΚΟ ΔΙΛΗΜΜΑ

Ζούμε για αιώνες τώρα,
σ’ ένα εικονικό και παρανοϊκό δίλημμα,
δήθεν επιλογής,
μεταξύ του καλού και του κακού.

Δηλαδή σύμφωνα μ’ αυτή την λογική,
πρέπει να επιλέγουμε την αρεστή πλευρά,
του κάθε πράγματος ξεχωριστά,
διαχωρίζοντας την από την μη αρεστή,
κόβοντας στην μέση και δει το ένα πόδι
της διπολικότητας των πραγμάτων,
καταδικάζοντάς τα στη στασιμότητα.

Δηλαδή, είναι σαν να διαχωρίζουμε
την ζάχαρη από τα υπόλοιπα
συστατικά των τροφών
και τρεφόμαστε αποκλειστικά με αυτή.

© Michael Pais Alasinos