Θ.ΒοήθειαςΘ.Βοήθειας   ΑναζήτησηΑναζήτηση   Εγγεγραμμένα μέληΕγγεγραμμένα μέλη   Ομάδες ΧρηστώνΟμάδες Χρηστών  ΕγγραφήΕγγραφή  ΠροφίλΠροφίλ 
Συνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σαςΣυνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σας   ΣύνδεσηΣύνδεση 

Η ύπαρξη ως a priori.

 
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Φιλοσοφικοί Προβληματισμοί
Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας :: Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας  
Συγγραφέας Μήνυμα
Αδαμάντιος Τσακαλούδης
Λέκτωρ


Εγγραφή: 23 Απρ 2011
Δημοσιεύσεις: 37
Τόπος: Θεσσαλονίκη.

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Οκτ 11, 2017 10:47 am    Θέμα δημοσίευσης: Η ύπαρξη ως a priori. Απάντηση με Συμπερίληψη

Κατά τη γνώμη μου η ύπαρξη είναι a priori, εφόσον αυτή είναι αδιαίρετο μέρος ενός αυτοόντος (Sein durch sich selbst, causa sui), το οποίο είναι από μόνο του.Δηλαδή, απουσία αισθήσεων συνειδητοποιούμε την ύπαρξη μας ως έμφυτη και ως ενιαία με του αυτοόντος.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
spyros
Πρύτανης


Εγγραφή: 21 Αύγ 2008
Δημοσιεύσεις: 3896
Τόπος: Μακεδονία

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Οκτ 16, 2017 8:22 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Η ύπαρξή μας όμως έχει διαφορετική έναρξη και λήξη στον χρόνο από αυτή του αχρονου Θεού (αυτοοντος). Άρα πως γίνεται a priori;
_________________
Μανή, Θεκέλ, Φάρες.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Αδαμάντιος Τσακαλούδης
Λέκτωρ


Εγγραφή: 23 Απρ 2011
Δημοσιεύσεις: 37
Τόπος: Θεσσαλονίκη.

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Οκτ 16, 2017 10:13 am    Θέμα δημοσίευσης: Η ύπαρξη ως a priori. Απάντηση με Συμπερίληψη

Καταρχήν δεν αποδίδω στον Θεό τον χαρακτηρισμό του αυτοόντος, αλλά σε ένα αυτοσυνειδητοποιημένο ον το οποίο μας εμπεριέχει και το είναι του κάθε στιγμή συμπίπτει με το δικό μας άσχετα με την υπόσταση μας, ανθρώπινη ή όχι.
Δηλαδή ό,τι προυπήρχε εμάς και θα ακολουθήσει έχει το ίδιο είναι με το αυτοόν.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
spyros
Πρύτανης


Εγγραφή: 21 Αύγ 2008
Δημοσιεύσεις: 3896
Τόπος: Μακεδονία

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Οκτ 16, 2017 12:01 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Πολύ δογματικό.
Αυτό το αυτοον είναι αχρονο ή κάποια στιγμή εμφανίζεται στον χωροχρόνο;
_________________
Μανή, Θεκέλ, Φάρες.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
gianiss
Πρύτανης


Εγγραφή: 18 Ιούλ 2011
Δημοσιεύσεις: 6073

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Οκτ 17, 2017 5:37 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Με μια δική σου “δογματική” απάντηση , κατηγορείς την θέση του άλλου , αποδίδοντας του “δογματισμό” ?

Εδώ πάει η ρήση του λαού , ....είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα

.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
spyros
Πρύτανης


Εγγραφή: 21 Αύγ 2008
Δημοσιεύσεις: 3896
Τόπος: Μακεδονία

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Οκτ 18, 2017 6:22 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Συγγνώμη, έκλασε κανείς;
Από πού πετάχτηκε πάλι αυτή η πορδή;
_________________
Μανή, Θεκέλ, Φάρες.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
gianiss
Πρύτανης


Εγγραφή: 18 Ιούλ 2011
Δημοσιεύσεις: 6073

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Οκτ 18, 2017 8:43 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

spyros έγραψε:
Συγγνώμη, έκλασε κανείς;
Από πού πετάχτηκε πάλι αυτή η πορδή;


Δεν είχα καμία αμφιβολία για το χρηστό χριστιανικό σου ήθος , για την βλακεία σου είχα κάποιες επιφυλάξεις , και για αυτό σου υπέδειξα πως είναι τουλάχιστον άκομψο να αποδίδεις δογματισμό στην άποψη κάποιου , την στιγμή που εσύ δογματικά πιστεύεις σε ένα άχρονο – άρα αιώνιο – προσωπικό θεό Γιαχβέ.

Θεώρησα πως η επισήμανση μου αυτή θα αρκούσε να καταλάβεις την αστοχία σου (περί δογματισμού)

Προφανώς η νοημοσύνη σου δεν σου επιτρέπει να καταλάβεις , πως αυτό που προτείνει ο Αδαμάντιος είναι λιγότερο παράδοξο από τον δικό σου δογματισμό.
Θεωρεί τον κόσμο ως μέρος της ουσίας του όντος , δηλαδή για να καταλάβεις , σαν ένα κατηγόρημα του όντος και όχι δημιούργημα του , όπως δογματικά πιστεύεις εσύ, που δεν καταλαβαίνεις σε τι παράδοξα οδηγεί αυτή η δογματική πίστη σου.

.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
spyros
Πρύτανης


Εγγραφή: 21 Αύγ 2008
Δημοσιεύσεις: 3896
Τόπος: Μακεδονία

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Οκτ 18, 2017 9:12 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Και οι πορδές που πετάς μέρος της ουσίας του όντος σου είναι, μην παρεξηγησαι και μην μπερδεύεις το ήθος με μια φυσική λειτουργία που ξέρεις να την κάνεις αδιακρίτως.
_________________
Μανή, Θεκέλ, Φάρες.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
gianiss
Πρύτανης


Εγγραφή: 18 Ιούλ 2011
Δημοσιεύσεις: 6073

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Οκτ 18, 2017 9:42 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Γιατί να παρεξηγηθώ?
Είναι δυνατόν να παρεξηγήσω με ένα βλάκα?
Tόσα καταλαβαίνει , τόσα λέει....

Εδώ ακόμα και ένα απλό κατανοητό εδάφιο της γένεσης διαβάζεις που περιγράφει πως φαντάστηκε ο Μωυσής να δημιουργεί ο Γιαχβέ τον Αδάμ , και ενώ η περιγραφή είναι πάρα πολύ απλή και κατανοητή , εσύ αδυνατείς να την καταλάβεις.
Να σε παρεξηγήσω για την βλακεία σου , δεν είναι πρέπον .

Για το χριστιανικό σου ήθος , ναι!

Ταλιμπάν από σόι


Υ.Γ

Μα να θεωρείς “δογματική”την άποψη κάποιου , που στην προκειμένη περίπτωση έχει κάποια λογική βάση , την στιγμή που η δική σου δογματική πίστη εμπεριέχει πλήθος παραδοξότητες ?
Κατηγορείς για δογματισμό κάποιον , όταν ο δικός σου δογματισμός .... βάζει μάτι?

“τι δε βλέπεις το κάρφος το εν τώ οφθαλμώ τού αδελφού σου, την δε εν τώ σώ οφθαλμώ δοκόν ου κατανοείς”
(απόσπασμα από το βαγγέλιο του Ματθαίου)

.
.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
iason
Πρύτανης


Εγγραφή: 01 Ιούν 2003
Δημοσιεύσεις: 4108
Τόπος: (Γ)Ελλάς

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Οκτ 31, 2017 12:34 pm    Θέμα δημοσίευσης: Re: Η ύπαρξη ως a priori. Απάντηση με Συμπερίληψη

Αδαμάντιος Τσακαλούδης έγραψε:
Κατά τη γνώμη μου η ύπαρξη είναι a priori, εφόσον αυτή είναι αδιαίρετο μέρος ενός αυτοόντος (Sein durch sich selbst, causa sui), το οποίο είναι από μόνο του.Δηλαδή, απουσία αισθήσεων συνειδητοποιούμε την ύπαρξη μας ως έμφυτη και ως ενιαία με του αυτοόντος.

Ερώτηση, για να καταλάβω τι εννοείς: πώς νοείς το "αυτοόν";

Διακρίνεις τα όντα σε αυθύπαρκτα, και σε μη; Και η ύπαρξη από που προέρχεται; Αν κάνεις τέτοια διάκριση, οφείλεις να ορίσεις το κριτήριο βάσει του οποίου ένα ον θα έχει ή δεν θα έχει ύπαρξη. Υπάρχουν όντα χωρίς ύπαρξη; Εάν ναι, κάτι δεν πάει καλά..., εάν όχι τότε την ύπαρξη του του μη υπάρχοντος ποιος του την παρέχει;
_________________
-Κάθε λόγος μπορεί να έχει αντίλογο. Κάθε αντίλογος πρέπει να έχει λόγο.
-Εγέμισεν ο ουρανός πετούμενους γαϊδάρους.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Bugman
Πρύτανης


Εγγραφή: 03 Ιούλ 2003
Δημοσιεύσεις: 13585
Τόπος: Καλλιθέα

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Σεπ 11, 2018 2:21 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Η ύπαρξη είναι συνάρτηση και όχι κάτι αυθύπαρκτο. Με απλά λόγια αν κόψουμε έναν άνθρωπο σε κομμάτια, τότε δεν θα υπάρχει άνθρωπος, παρόλο που τίποτα από τον άνθρωπο δεν λείπει! Εκτός από την πρότερη "ζωντανή" κατάσταση το στοιχείο δηλαδή που απορρίπτει την ιδέα του τώρα υπαρκτού. Η ύπαρξη έχει χαρακτηριστικά τα οποία προ της οποιασδήποτε ύπαρξης δεν υπήρχαν. Για να αποδείξουμε την ύπαρξη πρέπει να δεχτούμε ότι θα υπάρξει στιγμή που το υπαρκτό θα γίνει ανύπαρκτο. Αν κάτι κατ΄ευφημισμό λέμε "υπάρχει για πάντα", στην ουσία δεν υπάρχει, αλλά είναι. Αυτό που είναι δεν υπάρχει, απλά είναι, και μπορεί να το λέμε ιδέα (είναι ιδέα), ή να λέμε για μια μορφή σε κάτι υπαρκτό (λέμε είναι όμορφη η τάδε, και δεν λέμε για την ύπαρξη αλλά για την μορφή της ύπαρξης, ενός υποσυνόλου).

Η ύπαρξη έχει σχέση με το χρόνο, ώστε ένα όριο να δίνει στο χωροχρόνο την μη ύπαρξη. Το υπαρκτό είναι ένα αντικείμενο του χωροχρόνου, καθορισμένο, με διαστάσεις. Απλά εμείς έχουμε ένα ή περισσότερα παράθυρα σε αυτό και έτσι λέμε για κάτι μεταβλητό. Ορισμένες φορές έχουμε αναμνήσεις από αυτό, δηλαδή παράθυρα σε χρόνο προηγούμενο, ή μπορεί να έχουμε σκέψη για το πώς θα αλλάξει η ύπαρξη σε χρόνο μετά. Σε κάθε περίπτωση λέμε το τώρα, εκεί που το παράθυρο είναι πιο καθαρό, στο τώρα δηλαδή. Έτσι μπορούμε να μιλάμε για απουσία, χωρίς να λέμε για ανυπαρξία, επειδή έχουμε αντίληψη του μέλλοντος. Η οποία αν και νεφελώδες, ωστόσο είναι ξεκάθαρο ότι συνίσταται και χρησιμοποιείται από όλους. Έτσι όταν κάποιος ξεκινάει για το καθορισμένο ραντεβού περιμένει σε συγκεκριμένο "Χωροχρόνο" να συναντηθεί με συγκεκριμένη ύπαρξη, και για το λόγο αυτό οι όποιες προετοιμασίες του είναι απόλυτα λογικές. Εν τέλει η ύπαρξή μας καθορίζει τις μελλοντικές ενέργειες επί της βάσης των άλλων υπάρξεων. Έτσι θα μπορούσαμε να αποκλείσουμε την υποψία για τη μοναχικότητα της ύπαρξης. Η μοναχικότητα δηλαδή ένα επιλεγμένο ψέμα, να λέμε ότι υπάρχουμε "ανεξάρτητα" ως κάτι το καθορισμένο από κάποια αρχή, οποιαδήποτε. Η ουσία είναι ότι είμαστε μέρος ενός χωροχρόνου, που λειτουργούμε σε αυτό, με βάσει άλλες υπάρξεις γύρω μας. Αυτή η υπόθεση της γειτονιάς, του ότι δεν είμαστε μόνοι, αλλά γειτονεύουμε, με κάτι, που είναι κάτι από μας, μας δίνει την πεποίθηση ότι όλοι υπακούν σε νόμους πάνω από μας, ή αν το δούμε αλλιώς, όλοι μας συστήνουμε ότι λέμε νόμο.
Παρόλα αυτά η μοναχικότητα υπάρχει, με το χαρακτηριστικό της να είναι η ελαχιστοποίηση των δράσεων σε τυπικές δράσεις διατήρησης της ζωής με ταυτόχρονο απαξίωση συμμετοχής σε άλλες δράσεις, κύρια νέες δράσεις, συνήθως άγνωστες. Η μοναχικότητα δηλαδή είναι σαν φούσκα του χωροχρόνου όπου όλες οι δράσεις γίνονται σε μια επιφάνεια, και η ύπαρξη, θεωρεί πια ότι είναι άτομο, βρίσκεται εντός της φούσκας, και όλα τα εκτός είναι "ξένα", κυρίως δε απειλητικά.
Στο σημείο αυτό το "άτομο" αρχίζει να κτίζει "φιλοσοφικούς φράκτες", για να δικαιολογεί την όποια "ανομία" του. Ένας από αυτούς είναι να δεχτεί ότι υπάρχει ως ένας αγωνιστής που πρέπει να διατηρήσει το προνόμιό του, μαχόμενος κατά όλων αυτών που θέλουν να ανατρέψουν την "ολοκλήρωσή" του. Από την άλλη πλευρά, από εκεί δηλαδή που η διαδραστικότητα είναι τρόπος ζωής, εκλαμβάνουν το "ταμπουρωμένο" άτομο, ως πρόβλημα προς αποφυγή. Παράλληλα αντιλαμβάνονται ότι δεν υπάρχουν τέλεια άτομα, αλλά ότι η τελειότητα είναι κάτι δυναμικό, ευμετάβλητο ως προς την ένταση, και ότι η διαδραστικότητα είναι αυτοσκοπός, μια τάση για τη τελειότητα. Οτιδήποτε, ακόμα και οι νόμοι, που λειτουργούν αλλά δεν αποδίδουν χωρίς και την δική μας συμμετοχή. Ακόμα και η θέαση, η ιδέα, ότι ήμουν εκεί και τότε, έχει την αξία της, έχει την συμμετοχή. Έτσι έχουμε τη γέννηση των αξιών, ως προνόμιο συμμετοχής. Ο κλειστός τύπος, το άτομο, πιστεύει στο προνόμιο της απόρριψης, της εσκεμμένης μη συμμετοχής, το οποίο το ανάγει στο ότι επιλέγει, ότι είναι πάνω από όλα "αυτός". Αδυνατεί να προσέξει τον ρόλο του, ότι είναι ένα εσκεμμένο εμπόδιο στην εν δυνάμει αναζήτηση της επιτυχίας των άλλων!
Από την στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι το ταξίδι είναι μια βόλτα για κατά τόπους και χρόνους επιτυχίες, αποδεχόμαστε ότι θα υπάρξουν και αποτυχίες και ότι κάποια άτομα, ίσως και εμείς να αποτελούμε συστατικά των αποτυχιών των άλλων! Ουσιαστικά η ύπαρξη είναι κάτι αδιάφορο. Το ενδιαφέρον είναι η ζωή, η δράση, το κάτι να γίνεται, γιατί πρέπει να γίνεται για να είναι κάτι, αξίας! Η αξία είναι αυτό που κάνει τις ζωές μας να δρουν σε μια κοινή συνισταμένη, σε ένα άξονα, μια μετάβαση από κάτι προς αποφυγή σε κάτι ως προορισμός, ως στόχος.
Υπάρχω σημαίνει έχω στόχους κοινούς ως επί το πλείστον με άλλους δίπλα μου. Συνυπάρχω, δρω με άλλους, δέχομαι τάσεις και στηρίζω τάσεις. Διατάσσω, επιδιώκω τάσεις να κάνουν και άλλοι. Και τα μέσα για αυτό είναι η κοινωνία, η συνάθροιση και οι κοινές αξίες, η επικοινωνία - μηνύματα- σε μια κοινή γλώσσα, και κύριο η αποδοχή. Αποκορύφωμα της ύπαρξης είναι η γιορτή! Οι γιορτές έχουν σκοπό την κάθε ύπαρξη, και όχι κάτι για κάποια. ιδιαίτερα, αν και επιφανειακά γίνεται λόγος ορισμένες φορές για εκείνον ή εκείνη που γιορτάζει. Η ουσία είναι στη γιορτή καθαυτή. Τα απόμακρα άτομα, δηλώνουν συνήθως ότι οι γιορτές είναι άνευ νοήματος, ή ότι είναι για τα παιδιά, και δεν συμμετέχουν. Βασικά επειδή θέλουν να μην συμμετέχουν, βρίσκουν δικαιολογία.

Οι άνθρωποι δεν είναι "όντα". Δεν είναι περιεχόμενο, ούτε ιδέα, είναι υπάρξεις που δρουν με άλλες υπάρξεις, με δράσεις άξιες και ανάξιες. Το οποιοδήποτε φιλοσοφικό ον, έχει ένα θέμα με τη έννοια της "χαράς", και φυσικά με την έννοια της αξίας. Δεν μπορούμε να εννοήσουμε το "ανεξάρτητο" ως κάτι που τείνει κάπου, διότι η όποια έννοια μετάβασης δείχνει εξάρτηση! Η ίδια η λέξη άνθρωπος δηλώνει την μετάβαση, την απόρριψη του όντος, την επικράτηση της αλλαγής, της επιδίωξης της δράσης, με κάθε τρόπο, και την απόλαυση ή μη της δράσης αυτής, με την έννοια ότι η απόλαυση είναι η επιθυμητή (το άσπρο) ενώ το μαύρο είναι όχι απλά ενδεχόμενο, αλλά εναλλάσσεται, ως το ανεπιθύμητο.

Έχουμε ξεπεράσει φιλοσοφίες περί όντος, περί των αντιθέτων, περί της ηθικής, περί της μιας αρχής, περί της λογικής σε ένα μηχανικό σύμπαν, ή περί της ηδονής σε αντίθεση με το πόνο. Σε όλες τις περιπτώσεις η θέση του ανθρώπου είναι ένας έλεγχος σωστού και λάθους, άσπρου και μαύρου, γιατί αυτό που μετράει είναι το ταξίδι, σε ένα ονειρικό στόχο-σκοπό, που συνήθως είναι μια κοινή συνισταμένη, ή εθνικός, ή οικογενειακός σκοπός, ή όπως τον βαφτίσουμε, στην ουσία όμως απαιτεί συμπολεμιστές, συνοδοιπόρους.

Συμπέρασμα. Υπάρχω μαζί με εκείνους που συνήθως δεν επιλέγω αλλά βρίσκονται στην γειτονιά μου, κοντά μου, και αυτό με κάνει άλλες φορές να δρω μαζί τους ή εναντίον τους. Προσδιορίζομαι από τις πράξεις που δεν επιθυμώ πάντα αλλά εντέλει τις κάνω. Κάθε στιγμή δεν είμαι απλά κάτι, αλλά έχω μια ιστορία που την επεκτείνω, και την οποία κανείς δεν γνωρίζει στην ολότητά της, ούτε καν εγώ θυμάμαι κάθε σημείο αυτής της ιστορίας. Αυτό σημαίνει ότι αυτό που έχω είναι σαν να μην το έχω! Και έτσι υπάρχω σαν να μην υπάρχω! Ζω σε μια διαρκή αμφισβήτηση του άσπρου και μαύρου. Αλλιώς στο πρώτο άσπρο θα είχα τερματίσει! Ξέρω ότι θα έρθει το τέλος, αλλά αμφιβάλλω αν θα είναι επιλογή μου! Σίγουρα όμως είναι κάπου εκεί στη γειτονιά μου, στο χωροχρόνο μου. Είναι το όριο που με περιορίζει στο "Στερέωμα". Ξέρω δηλαδή ότι δεν θα δρω για πάντα, αλλά έχω κάτι που υπερβαίνει το χωροχρόνο! Και αυτό είναι ο λόγος, η επικοινωνία, η οποία παίρνει το μήνυμα και το μεταφέρει, μεταφέροντας "σκέψη", μια ιδέα μου, ένα από μένα, ένας λόγος για το άσπρο και μαύρο, μια αμφισβήτηση. Ο χωροχρόνος μου φαντάζει να "τυπώνει" ιδέες σε άλλους χωροχρόνους. Η ζωή μου δηλαδή ως μια εκδήλωση, που αφήνει την δήλωση στους άλλους. Ο καθένας μας είναι μια φωνή, άλλος απελπισίας, άλλος κάτι το θετικό, πάντως ο καθένας μας είναι μια φωνή! Ζούμε σε ένα κόσμο από φωνές! Όχι σε ένα κόσμο με ντουβάρια! Η φωνή είναι ζωή, και έχει την δυνατότητα της μεταφοράς σε άλλους. Η φωνή δεν είναι αυθύπαρκτη, αλλά αποτέλεσμα των ανθρώπων.
_________________
Σκορπίστε γνώση, μαζέψτε χαρά!

Η γνώση δεν μπορεί να πουληθεί: Γιατί ενώ κάθε εμπόρευμα μπορεί να επιστραφεί, η γνώση δεν μπορεί να επιστραφεί!
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
skapaneas
Πρύτανης


Εγγραφή: 13 Μάϊ 2007
Δημοσιεύσεις: 12421
Τόπος: Εδώ ........ Χρόνος: Τώρα ....... Τρόπος: Απλά + Λαϊκά

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Σεπ 11, 2018 7:58 pm    Θέμα δημοσίευσης: Re: Η ύπαρξη ως a priori. Απάντηση με Συμπερίληψη

                  Ειναι αυταποδεικτο οτι ο ανθρωπος νοει και ομιλει, πιστευει και δρα, παραγει και "τρωει"

Αδαμάντιος Τσακαλούδης έγραψε:
Κατά τη γνώμη μου η ύπαρξη είναι a priori, εφόσον αυτή είναι αδιαίρετο μέρος ενός αυτοόντος (Sein durch sich selbst, causa sui), το οποίο είναι από μόνο του.Δηλαδή, απουσία αισθήσεων συνειδητοποιούμε την ύπαρξη μας ως έμφυτη και ως ενιαία με του αυτοόντος.

Απουσια αισθησεων δεν υπαρχει συνειδηση

Κατα συνεπεια το οτι υπαρχουμε ειναι αποτελεσμα της νοημοσυνης μας και των δεδομενων απο τις αισθησεις μας

Οπότε η υπαρξη μας, και οχι η υπαρξη γενικα και αοριστα, γιατι χωρις εμας προσωπικα δεν εχουμε καμια απολυτως βεβαιοτητα οτι εξακολουθουν και υφιστανται πραγματα και ειδικα το αυτοον, ειναι δεδομενο εμπειρικο και δεν χρειαζεται καμια αξιωματικη παραδοχη

Η υποθεση του αυτοοντος ανεξαρτητα απο μας, ειναι κατι που μας βολευει νοητικα, ως οντα νοουντα, ετσι για να εχουμε ενα στεγαστρο πανω απο τα κεφαλια μας

Αλλά δεν εχουμε καμια απολυτως βεβαιοτητα ξαναλεω ως οντα, οτι χωρις εμας ο κοσμος αρα και το αυτοον ειναι υπαρκτα

Το μόνο που εξυπηρετει αυτη η apriori υπαρξη, το αυτοον δηλαδη, ειναι η υποσυνειδητη βεβαιοτητα μας οτι θα ξαναζησουμε ( μετενσαρκωση ) ... και θελουμε καποιον για να μας περιμενει και να μας υποδεχθει

Αλλιως για ποιό λογο να δεχομαστε αναποδεικτα οτι ειναι δυνατη η υπαρξη ανεξαρτητα απο μας ;

Ποιός απο μας εχει αποδειξεις ατρανταχτες οτι, πριν απο αυτον υπηρχε "κατι" και οτι μετα αυτον θα εξακολουθησει να υπαρχει "κατι άλλο" ;


σημειωση
η πίστη σε κατι, εννοειται οτι σε καμια περιπτωση δεν αποτελει αποδειξη


............ Εσο ειλικρινης ........... Πραττε αει καλλιον δυνατον ............. Κατανόει το μη νοουμενον ............. Πιστις εστι μεγιστον ανθρωποις ιδιωμα ............
_________________
Ο ανθρωπος ειναι ο λογος του συμπαντος
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email
Επισκόπηση όλων των Δημοσιεύσεων που έγιναν πριν από:   
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Φιλοσοφικοί Προβληματισμοί Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες
Σελίδα 1 από 1

 
Μετάβαση στη:  
Δεν μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης





Μηχανισμός forum: PHPBB

© filosofia.gr - Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του.

Υλοποίηση, Φιλοξενία: Hyper Center