ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΤΥΦΛΗ ΠΙΣΤΗ

[maxim_97]

ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΤΥΦΛΗ ΠΙΣΤΗ......
Στο πνευματικό «είναι» του ανθρώπου, η αναζήτηση της ΑΛΗΘΕΙΑΣ, είναι ζητούμενο είτε μέσω θρησκευτικών μεταφυσικών ανησυχιών - αναζητήσεων, είτε μέσω της επιστημονικής γνώσης  απόδειξης και εφαρμογής. Ενδιάμεση κατάσταση που προσπαθεί να συμβιβάσει τις δυο αυτές νοητικές κατευθύνσεις, γίνεται είτε «εκ του πονηρού», είτε λόγω άγνοιας - αφέλειας του ατόμου, που τον οδηγεί τελικά σε αποπροσανατολισμό από την αντικειμενική πραγματικότητα.
Η «επιλογή» σε ατομική βάση μεταξύ των δυο κατευθύνσεων ως βάσης θεώρησης, προβληματισμού, αναζήτησης και τελικής τοποθέτησης, οφείλεται κυρίως στον προσανατολισμό της παιδείας και των βιωμάτων του ατόμου, προκειμένου να σχηματίσει τη «δική του αλήθεια», την ΑΝΤΙΛΗΨΗ του «εγώ», της ζωής, της κοινωνίας και του σύμπαντος.
Το αναπόφευκτο «φυσικό κακό», είναι πως δεν υπάρχει δυνατότητα επιλογής κατεύθυνσης της παιδείας η των βιωμάτων μας. Τουλάχιστον μέχρι την εφηβεία μας. Έρχονται όλα «από τα πάνω» και μας διαμορφώνουν ανάλογα προσαρμοσμένους, των επιδιωκόμενων σκοπών που καλούμαστε να έχουμε στη ζωή μας, και που ασφαλώς εξυπηρετούν το πολιτικό θρησκευτικό -οικονομικό εθνικό κοινωνικό κατεστημένο αξιών.
Κάθε είδους τοποθέτηση σε ατομικό  προσωπικό επίπεδο για απαντήσεις των φαινομένων η των κοινωνικών σχέσεων, αρχίζει απ' τη στιγμή που το άτομο διαθέτει υποδομή πληροφοριών, αντικειμενικών η όχι, και δημιουργική φαντασία στη διαρκώς δομούμενη αντίληψη του για το «εγώ», τη ζωή, το περιβάλλον, το σύμπαν.

Αν το σύνολο αυτών των παραγόντων που σχηματίζουν και διαμορφώνουν την συνείδηση μας δεν βασίζονται στην αντικειμενική πραγματικότητα, τότε «ζούμε» την εικονική, που μπορεί να κολακεύει η όχι τις ιδεατές άξιες η τα συμφέροντα μας.
Το όποιο αποτέλεσμα τοποθέτησης του «εγώ» μας, θα έχει σχετική η μερική αξία αν αφεθούμε μόνο στον συναισθηματισμό μας. Η αλήθεια των πραγμάτων, για τον σκεπτόμενο άνθρωπο, ήταν, είναι και θα είναι, το ζητούμενο προκειμένου να ερμηνεύει τα φαινόμενα η γεγονότα, σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας του.

Η λογική ερμηνεία των δεδομένων πληροφοριών, τον οδήγησαν στην επιστημονική έρευνα , που τεκμηρίωνε η όχι με το πείραμα, στην γνώση και κατανόηση των αιτιών και προϋποθέσεων επανάληψης του φαινομένου. Η επανάληψη του φαινομένου μέσω της επιστήμης απομυθοποιεί τα «ΘΑΥΜΑΤΑ» στην αντίληψη του άσχετου μ' αυτήν.
Η εικονική πραγματικότητα έχει να κάνει με την ψευδαίσθηση όπου το ιδεατό παίρνει τη θέση του πραγματικού.
Το ιδεατό προτάσσεται νοητικά, δημιουργώντας προϋποθέσεις ώθησης της έρευνας και εφαρμογής του πειράματος για επιβεβαίωση του φαινομένου η όχι, απ' την επιστήμη.
Από τη «μη επιστήμη», το ιδεατό γίνεται «αλήθεια» τυφλής πίστης, μιας εικονικής πραγματικότητας συναισθηματικής κυρίως βάσης θεώρησης και αντίληψης των πραγμάτων.

Το βασικό ερώτημα είναι, αν μέσω της παιδείας που υποχρεωνόμαστε να έχουμε, γινόμαστε έτσι, που να μην μπορούμε, και τελικά να μην θέλουμε να είμαστε σκεπτόμενα άτομα με αντικειμενική κρίση και θέση. Αν το εκάστοτε «σύστημα» εξουσίας με τις αξίες και τα πρότυπα που «περνάει» μέσω παιδείας, μας θέλει δυναμικές, ενεργητικές πνευματικές δημιουργικές οντότητες η όχι.
Αν σε προσωπική βάση «βολευόμαστε» με εύκολες απαντήσεις που χαϊδεύουν τα αυτιά μας μέσα από παραδόσεις και μύθους, έναντι της διαρκούς βασανιστικής προσπάθειας απόκτησης αντικειμενικής γνώσης. Αν τέλος η υπέρμετρη συναισθηματική διαμόρφωση του «εγώ» μας, όσον αφορά την αντίληψη των πραγμάτων, εξυπηρετεί εμάς η τους άλλους.

Αν η «ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμάθειας», εξηγείται και από το γεγονός ότι ο αμαθής που διψά για αντικειμενική γνώση, έχει περισσότερες πιθανότητες να την αποκτήσει στο καθαρό μυαλό του, από τον ημιμαθή παραπληροφορημένο, αποπροσανατολισμένο και βραχυκυκλωμένο στη γνώση άτομο, που πρέπει πρώτιστα να αποβάλλει τον μύθο των «γνώσεων» και αντιλήψεων του. Πράγμα δύσκολο έως αδύνατον και που αφορά σχεδόν το σύνολο των ανθρώπων πλην ορισμένων εξαιρετικών περιπτώσεων.

Όλες οι απαντήσεις για την ΑΛΗΘΕΙΑ βρίσκονται μέσα από τη βαθιά γνώση της Φύσης. Όσο περισσότερο εισχωρούμε σ' αυτή τη γνώση, τόσο και η ΑΛΗΘΕΙΑ των πραγμάτων, μας απομακρύνει από τον μύθο της εικονικής μας πραγματικότητας.
Πόσο εύκολη υπόθεση όμως είναι η γνώση αυτή για τον καθένα από μας; Καθόλου έως ελάχιστα και για πολύ λίγους στο σύνολο μας.

Η άγνοια μας είναι φυσικό και επόμενο να γίνεται παράγοντας τυφλής πίστης, όλων εκείνων που μας διδάσκουν και που θεωρούμε «φωτισμένους», χωρίς ωστόσο και να είναι αντικειμενικά, αφού αδυνατούν να αποδείξουν η να τεκμηριώσουν το οτιδήποτε μέσα απ΄ τις μεταφυσικές η «μυστηριακές» τοποθετήσεις τους.

Η εικόνα των πραγμάτων η φαινομένων στην αντίληψη μας, ακολουθεί όπως έχει προαναφερθεί στην ιστορική εξέλιξη του πολιτισμού μας, δυο κυρίως κατευθύνσεις. Η μια προσπαθεί να ερμηνεύσει τα φαινόμενα με γνώμονα και «λογικοφανή βάση» το ιδεατό, φανταστικό, υποθετικό, χωρίς καμία προσπάθεια τεκμηρίωσης του φαινομένου, μέσω της γνώσης και της απόδειξης. (Δεν έχει άλλωστε, ούτε ενδιαφέρεται να έχει αντικειμενική γνώση γι' αυτό.
Το αναγάγει μοιρολατρικά σε μυστήριο «Θεϊκής βούλησης» για το «καλό», η «Σατανικής» για το «κακό». Έχει απόλυτη ΑΓΝΟΙΑ ερμηνείας του φυσικού φαινομένου, της αιτίας και των συνθηκών που το προκαλούν (και που υποτιμά συνειδητά), έναντι του μεταφυσικού ιδεατού που προσπαθεί να ερμηνεύσει  εξηγήσει και να διαδώσει παράλληλα ως δογματική μη αμφισβητούμενη «αλήθεια» μέσω παιδείας ....

Είναι η «παρά-φιλοσοφία» των συνειδητά η όχι υποκριτών «διδασκάλων» που κυριαρχούν στην αντίληψη των πολλών απαίδευτων του κόσμου. Αυτός ο «παρά-φιλοσοφικός» δρόμος, οδηγεί σε αποπροσανατολισμό την αντίληψη απ' την αντικειμενική πραγματικότητα, στην απαξίωση της ζώσας ζωής, έναντι της υποσχόμενης «καλύτερης» μεταθανάτιας....
Η άλλη κατεύθυνση φιλοσοφικής προσέγγισης της ΑΛΗΘΕΙΑΣ, είναι αυτή της επιστημονικής έρευνας και γνώσης των πραγμάτων, που απαντά τεκμηριωμένα και ΜΟΝΟ με αποδείξεις.

Είναι ο επίπονα δύσκολος δρόμος στην ανακάλυψη της γνώσης αλλά και ο μόνος σωστός που οδηγεί στην ΑΛΗΘΕΙΑ. Είναι η επιστημονική ΣΧΕΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ του εκάστοτε σήμερα, με προοπτική και στόχο την ουτοπιστική γνώση της ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ του αύριο, μέσω της διαρκούς προσπάθειας των ανθρώπων εκείνων που βρίσκονται στην αιχμή της ορθολογιστικής επιστημονικής μελέτης, έρευνας και εφαρμογής.

Αν η βάση των επιχειρημάτων μας στηρίζεται σε συναισθηματικές φορτίσεις εξαρτώμενες κυρίως της όποιας ανασφάλειας μας, (ατομικής, οικογενειακής, κοινωνικής, εθνικής κλπ), δεν θα μπορέσουμε ποτέ αντικειμενικά να δούμε την ΑΛΗΘΕΙΑ των πραγμάτων που βρίσκεται έξω από αυτές.
Αυτή η ΑΛΗΘΕΙΑ φοβίζει τον απαίδευτο αμαθή-ημιμαθή, παραπληροφορημένο , αποπροσανατολισμένο άνθρωπο, να μένει ψυχολογικά κυρίως, προσκολλημένος στη «σιγουριά» της παράδοσης.
Η συντήρηση και διατήρηση της παράδοσης,εκφράζει την αμυντική προδιάθεση του ατόμου η της κοινωνικής ομάδας, το «φρένο» σε κάθε καινοτομία στην εξέλιξη των πραγμάτων από φόβο προς το «νέο» και άγνωστο από τη μια, και κατά δεύτερο, της ανατροπής η μεταφοράς συμφερόντων προςάλλες κατευθύνσεις που δεν ευνοούν το εκάστοτε κατεστημένο αξιών, σε οικονομικές, θρησκευτικές, πολιτικές, στρατιωτικές, εθνικές η άλλες σκοπιμότητες.
Η σύγκρουση συμφερόντων σε ατομικό η κοινωνικό επίπεδο, δημιουργούν το «μέγα πρόβλημα συνεννόησης». Η αντιπαράθεση αυτή καθ΄ εαυτή, σε ατομική η κοινωνική βάση δηλώνει την φυσική μας υπόσταση και λειτουργία απ' τη νομοτέλεια της ύπαρξης μας.
Της διαφορετικότητας μας, που καθορίζει το «εγώ» μας, έναντι κάθε άλλου, καθώς και την αναμενόμενη απ' αυτό το γεγονός αντιπαράθεση ιδίων κυρίως συμφερόντων η επίπλαστων συναισθηματικών φορτίσεων.
Η αντιπαράθεση λόγου-αντίλογου, θέσης-αντίθεσης, άλλοτε γίνεται παράγοντας προόδου και άλλοτε οπισθοδρόμησης η στασιμότητας. Η επιβολή της μιας η της άλλης θέσης, εξαρτάται πάντα απ' τη θέση « ισχύος των αντιπάλων ».

Το επίπεδο παιδείας, εμπειρίας και πνευματικής καλλιέργειας του ατόμου, άρα και της αντίστοιχης αντίληψης και εκτίμησης των πραγμάτων, κάνουν τη συνεννόηση δύσκολη υπόθεση. Όπου όμως και αν αυτή γίνεται, έχει περιστασιακή βάση σύμπλευσης κοινού βραχυπρόθεσμου συμφέροντος η συναισθηματικών φορτίσεων, αλλά πάντα με ορίζοντα συγκεκριμένο και με «ημερομηνία λήξης».

Η ένταξη του ατόμου σε «ομάδα», καλύπτει εν μέρει τις ανασφάλειες του αλλά δεν τον αφομοιώνει πλήρως, στερώντας την διαφορετικότητα της προσωπικότητας του. Την προτάσσει σε στιγμές που κρίνει ότι διακυβεύονται οι θέσεις που εκφράζουν τα συμφέροντα η τα συναισθήματα του.
Η ομαδοποίηση, κομματικοποίηση, η ακόμα «ποδοσφαιροποίηση» της κοινωνίας, δεν συνεπάγεται σε καμία περίπτωση και απόλυτη συμφωνία μεταξύ των μελών της κάθε ομάδας και σε όλα όσα την αφορούν.
Το κάθε μέλος έχει δική του γνώμη στα επί μέρους ζητήματα, αλλά πολλές φορές και σ' εκείνα των γενικών αρχών που στην πορεία βγαίνουν στην επιφάνεια και δημιουργούν άλλου είδους εμφύλιες συγκρούσεις, για να επιβεβαιώσουν έτσι την διαρκή πάλη της διαφορετικότητας και της εξέλιξης μέσω αυτής.

Η διαφορετικότητα, μέσω της «συγγένειας» των πραγμάτων, σε ότι αφορά τους νόμους λειτουργίας της φύσης, έλκει τα «αντίθετα» (είτε αφορά τα έμβια όντα, είτε την ύλη  ενέργεια γενικώς) σε «ένωση» μεταξύ των, αλλά ταυτόχρονα εμπεριέχεται και το στοιχείο της «αποσύνθεσης», της σύγκρουσης, η απαξίωσης, ως απόλυτα φυσικού αποτελέσματος, αν και όταν διαφοροποιούνται κάποιοι παράμετροι.
Στις ανθρώπινες σχέσεις, συμβαίνει ακριβώς το ίδιο γεγονός, όπου η «ένωση» προϋποθέτει «κοινό συμφέρον» των συμβαλλομένων, για λόγους βιολογικούς ,συναισθηματικούς, οικονομικούς, θρησκευτικούς, εθνικούς κλπ .
Μακροσκοπικά η μικροσκοπικά το ίδιο σενάριο με άλλες παραμέτρους, λειτουργεί, αναπτύσσεται, μεταλλάσσεται σ' ολόκληρο το σύμπαν, όπου φαινομενικά δείχνει να ισορροπεί, (για χρονικό διάστημα μη παρατηρούμενο άμεσα) ενώ στην πραγματικότητα η διαφορά ενεργειακής δυναμικής των στοιχείων που το αποτελούν,το κάνει χρονικά και υπό προϋποθέσεις να εξελίσσεται διαρκώς.
Εξέλιξη που σημαίνει «κίνηση», χωρίς απαραίτητα να οδηγεί πάντα προς το «καλύτερο», μιας και η «δοκιμή» του τελικού αποτελέσματος βρίσκεταιμόνιμα υπό αίρεση, κάτω απ' την ανάγκη προσαρμογής σε άλλες παραμέτρους και συνθήκες . Παγιωμένες καταστάσεις σε όλα όσα αφορούν το σύμπαν δεν υπάρχουν και ισχύει για τους πάντες και τα πάντα, καθώς ασφαλώς και βιολογικά για τη ζωή και τον άνθρωπο.
Η αντίληψη μας για όλα αυτά, είναι πάντα ανάλογη της ΓΝΩΣΗΣ που έχουμε. Η άγνοια, μας κάνει ευάλωτους στην παραπληροφόρηση και στον αποπροσανατολισμό μας από την ουσία της ΑΛΗΘΕΙΑΣ των πραγμάτων.
Με «οδηγό» τον φόβο και το δέος για το άγνωστο, δεν μπορούμε παρά να προσδοκούμε θαύματα στα «μέτρα» μας, από «δυνάμεις» Θεϊκές, Σατανικές , Μαγικές κλπ.

Profile
maxim_97 maximos pachatiroglou
Αθηνα
Το προφίλ μου
Μηχανολόγος - Εκπαιδευτικός
_________________
Επίκουρος:
Ο θάνατος δεν υπάρχει ούτε για τους ζωντανούς ούτε για τους πεθαμένους – εφόσον για τους πρώτους δεν υπάρχει, ενώ οι άλλοι δεν υπάρχουν πια".

[gianiss]

[maxim_97]

gianiss

Η «αρμονικη ισορροπια» που αναφερεις εχει ημερομηνια ληξης για τα παντα στο συμπαν και δεν αποτελει ουτε αποτελουσε ποτε ΠΑΓΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ στις εξελιξεις.

Ειτε αφορα τον ζωικο κοσμο ειτε την ανοργανη υλη οπου κι’ αυτή μπορει να αλλαξει κατασταση και μορφη αναλογα των εκαστοτε συνθηκων που καλειται να υπαρξει. Η εξελιξη προς το «καλυτερο» η «χειροτερο» εχει σχετικη αξια αναφορας διότι τιποτα απ’ αυτά δεν εχει μονιμη παρουσια και κατασταση. Παραδειγματος χαριν και για την συγκεκριμενη περίπτωση ο homo sapiens ως «καλυτερο» ειδος ανθρωπου – όχι βεβαιως από ηθικης πλευρας – επεκρατησε των αλλων ανθρωποειδων λόγω νοητικων ικανοτητων στην δημιουργια πιο αποτελεσματικων οπλων και μεθοδων….Εκατομμύρια ειδη ζωων επαψαν να υπαρχουν όταν καποιες συνθήκες δεν ευνοουσαν περαιτέρω επιβιωση τους....

Ιστορικα και διαχρονικα οι μεταβολες του ζωικου κοσμου από δημιουργιας ζωης στον πλανητη ηταν και είναι είναι ΑΠΕΙΡΕΣ και η συνύπαρξη των διαφορων ειδων ποτε δεν ηταν σε «αρμονια» διότι ο νομος της φυσης επιβαλλει τον θάνατο του ενός για την υπαρξη του αλλου ειδους…

Τα του οικοσυστηματος που αναφερεις, ο παραγοντας «ανθρωπος» επηρεαζει πολυπλευρα προς το χειροτερο τους φυσικους πορους αλλά σε χρονικο οριζοντα ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ διότι η υπαρξη του και η διαρκεια του ως ειδος στη Γη είναι πολύ μικρη και το μελλον του στον πλανητη να εξαρταται κυριως από παραγοντες που μπορει και να είναι περαν και εξω των δραστηριοτητων του. Η πτωση ενός αστεροειδους, Εντονη ηλιακη ακτινοβολια κλπ που δεν θα είναι αποτρεψιμες καταστασεις….
_________________
Επίκουρος:
Ο θάνατος δεν υπάρχει ούτε για τους ζωντανούς ούτε για τους πεθαμένους – εφόσον για τους πρώτους δεν υπάρχει, ενώ οι άλλοι δεν υπάρχουν πια".

[gianiss]

Εξ αρχής είπα πως αναφέρομαι στην “εξέλιξη” της ζωής , την εξέλιξη των ειδών
Τα όντα εξελίσσονται (αλλάζουν) από απροσδιόριστα λάθη στην αντιγραφή της πληροφορίας των κυττάρων τους
Κάθε λάθος αντιγραφή (μετάλλαξη) που ευνοεί το είδος , είναι λογικό να επικρατεί σε βάθος χρόνου και κατά συνέπεια να ωφελεί το είδος.
Μπορεί βέβαια η “εξέλιξη” αυτή που οδήγησε σε ένα “καλύτερο” είδος , να μην είναι αρκετή / ικανή , να εξασφαλίσει την επιβίωση του στο οικοσύστημα που δραστηριοποιείται , γιατί πολύ απλά , οι ανταγωνιστές του εξελίχθηκαν ποιο αποτελεσματικά.
Αυτό όμως δεν σημαίνει πως το είδος που τελικά θα εξαφανιστεί εξελίχθηκε προς το χειρότερο , αλλά πως βελτιώθηκε λιγότερο από τους ανταγωνιστές του.

Η σοφία του “λόγου” της επικράτησης της βέλτιστης “εξέλιξης” για το είδος, που θα το βοηθά να επιβιώνει σε ένα αρμονικά ισορροπημένο σύστημα , οδήγησε στην βιοποικιλότητα που παρατηρούμε σήμερα , αυτή που “έδωσε” τα ειδικά χαρακτηριστικά σε κάθε ένα είδος και του εξασφαλίζουν την επιβίωση σε ένα αρμονικά εξελισσόμενο οικοσύστημα.

Ο άνθρωπος απέκτησε ένα καταπληκτικό εξελικτικό πλεονέκτημα – τον μεγάλο εγκέφαλο – που τον βοήθησε να προσαρμοστεί και να επικρατήσει ,σχεδόν σε κάθε φυσικό περιβάλλον , ψυχρό ή θερμό.
Καταπολέμησε σχετικά αποτελεσματικά , όλους τους ανταγωνιστές τους , διαχειρίζεται και εκμεταλλεύεται προς όφελός του, φυσικούς πόρους , περιορίζοντας ταυτόχρονα δραστικά ακόμα και βακτηριακές λοιμώξεις και επιδημίες ιών, επιμηκύνοντας κατά πολύ το “προσδόκιμο” ζωής κάθε νεογέννητου ανθρώπου, με αποτέλεσμα την εκθετική αύξηση του πληθυσμού του σε ολόκληρο τον πλανήτη, πλησιάζοντας επικίνδυνα τα όρια των φυσικών πόρων που μπορεί να του προσφέρει ο πλανήτης .
Έτσι είναι το πολυπληθέστερο ον της γης , μετά τα βακτήρια.
Αν δεν αλλάξει κάτι δραστικά τα επόμενα 100-200 χρόνια , που θα περιορίσει τον ρυθμό αύξησης του πληθυσμού , θα έχουμε μεγάλο πρόβλημα

Πλησιάζουμε τα όρια που νοήμονα όντα μπορούν να εξελιχθούν , πριν αυτοκαταστραφούν , έχοντας αναπτύξει πλήρως τα μέσα που μπορεί να συμβεί αυτό .

Ο μεγάλος και ποιο πιθανός κίνδυνος , είναι ο ίδιος ο άνθρωπος , και δευτερευόντως εξωγενείς παράγοντες (πτώση αστεροειδών, ηλιακές εκλάμψεις κλπ )

Όσο για την “εξέλιξη” του δικού μας σύμπαντος (κόσμου) , αυτή γίνεται στα όρια/πλαίσια των φυσικών νόμων και εξαρτάται από την συνολική ποσότητα / πυκνότητα των πρωτονίων στο χώρο σε συνδυασμό με την βαρύτητα
Με τα μέχρι τώρα στοιχεία που έχουμε , ο κόσμος μας είναι επίπεδος , που παραπέμπει σε συγκεκριμένη φυσική εξέλιξη.

Το θέμα μου όμως είναι , πως μπορούμε να “δούμε” ένα μέρος μόνο του “κόσμου” μας , ενώ ο κόσμος μας θα μπορούσε να είναι πολλαπλάσια μεγαλύτερος , και ενδεχομένως , με διαφορετική πυκνότητα σε άλλες περιοχές του.
Ένα τέτοιο ενδεχόμενο , θα άλλαζε δραματικά την πιθανή φυσική εξέλιξή του.


.

[maxim_97]

gianiss

Δεν βλεπω που μπορει να διαφωνούμε πλην ορισμένων σημειων που θεωρω πως τα εγραψες εκ παραδρομής....

1. Η οποια εξελιξη των ειδων ζωης ακομα και αυτου του ανθρωπου εμπεριεχει κατά κανονα τον παραγοντα ΤΥΧΗΣ, στην μορφη , στη δομη , στη λειτουργια του στον φυσικο περιβάλλον που καλειται να ζησει. Αλλωτε ευνοείται απ' αυτό , αλλωτε όχι με αποτέλεσμα να εχει περιορισμενο χρονο επιβίωσης και υπαρξης στον πλανητη, εκτος βεβαίως της περιπτωσης της προσαρμογης του στο περιβάλλον και μεταλλαξης του προς το "καλυτερο" ....

2.-Γραφεις...."Με τα μέχρι τώρα στοιχεία που έχουμε , ο κόσμος μας είναι επίπεδος , που παραπέμπει σε συγκεκριμένη φυσική εξέλιξη. "

Το "επιπεδος" που κολλαει δεν καταλαβαίνω και ποια σχεση εχει με την εξελιξη η τις εξελιξεις ...


3- Ο χρονος παρουσίας του homo sapiens στον πλανητη, στην καλυτερη περιπτωση δεν υπερβαινει τα 100000 χρονια....Αν υποθεσουμε πως ισως υπαρχει για τα επομενα 50000 χρονια....(πραγμα εντελως απιθανο ) και παλι
το μέγεθος χρονου συγκρινομενο με την διαρκεια υπαρξης ζωης - εστω και μονοκυτταρικης που υπολογίζεται γυρο στα 1,65 δις χρονια- είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟΣ για συμπερασματα ....Θεωρω πολύ πιθανοτερο μια φυσικη καταστροφή της υπάρχουσας ζωης από εσωγενεις (πυρηνικούς πολεμους) - εξωγενείς (αστεροειδείς κλπ) φυσικους παραγοντες...
_________________
Επίκουρος:
Ο θάνατος δεν υπάρχει ούτε για τους ζωντανούς ούτε για τους πεθαμένους – εφόσον για τους πρώτους δεν υπάρχει, ενώ οι άλλοι δεν υπάρχουν πια".

[gianiss]

Αυτό που με “ξένισε” στην κατά τα άλλα σωστή σε γενικές γραμμές τοποθέτησή σου, είναι άποψη πως η “εξέλιξη” της ζωής , - αν σε (ή και σε) αυτή αναφέρεσαι- θα μπορούσε να οδηγεί το είδος που “αλλάζει” , να εξελίσσεται σε κάτι χειρότερο, καθώς ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα σήμαινε πως επικράτησε μια βλαβερή μετάλλαξη και όχι η ωφέλιμη.
Έτσι διατύπωσα την άποψη πως κάτι τέτοιο θα ήταν παράλογο , και τεκμηρίωσα την λογική της άποψής μου , κατα τρόπο που αν κατάλαβα καλά, συμφωνείς .

Ας έρθουμε τώρα σε αυτά που με ρωτάς

1. Η δική μου άποψη είναι, πως η “ζωή” δεν είναι κάτι που προέκυψε τυχαία, αλλά είναι μια φυσιολογική εξέλιξη, που παρουσιάστηκε “απροσδιόριστα” όταν οι συνθήκες ήταν κατάλληλες , σε περιοχές που τα φυσικά περιβάλλοντα ευνοούν να αναδειχθεί, είτε σαν μια ακόμα ιδιότητα της ύλης να αυτοδιοργανώνεται, είτε σαν επακόλουθο συγκεκριμένων φυσικών κανόνων/νόμων, που υπάρχουν και είναι σύμφυτοι με την ουσία της ύπαρξης. Είναι δηλαδή το αποτέλεσμα μιας πολύ συγκεκριμένης νομοτέλειας.
Θα μπορούσαν οι “πρωτογενείς σπόροι” της , να “παράγονται” σε κοσμικά νεφελώματα , πριν ακόμα αυτά καταρρεύσουν στην δημιουργία ηλιακών συστημάτων, όπου οι “σπόροι” θα ευδοκιμήσουν στα κατάλληλα περιβάλλοντα και η ζωή θα ανθίσει.

2. Η “εξέλιξη” του κόσμου μας (το σύμπαν που παρατηρούμε) εξαρτάτε άμεσα από πυκνότητα του , που εκφράζεται από το πλήθος των πρωτονίων ανά κυβικό m.
Η πυκνότητα αυτή θα καθορίσει αν το σύμπαν θα συνεχίζει να διαστέλλεται με επιτάχυνση, θα διαστέλλεται και θα παγώσει ή θα αρχίσει να συστέλλεται και θα οδηγηθεί στην μεγάλη σύνθλιψη.
Το πλήθος των πρωτονίων καθορίζει και την γεωμετρία του κόσμου μας .

Υπάρχουν τρεις πιθανές γεωμετρίες του χώρου

α.) κόσμος μας είναι χωρικά θετικά κυρτωμένος (σαν μία σφαίρα δηλαδή),
β.) κόσμος μας είναι χωρικά αρνητικά κυρτωμένος(σαν σαμάρι)
γ.)κόσμος μας είναι χωρικά επίπεδος

Στην πρώτη περίπτωση , ο κόσμος μας θα σταματήσει κάποτε να “φουσκώνει” και θα αρχίσει να συρρικνώνεται σε μια Μεγάλη Σύνθλιψη (το αντίθετο της μεγάλης έκρηξης)

Στην δεύτερη περίπτωση ο κόσμος μας θα συνεχίσει να διαστέλλεται και το περιεχόμενό του από κάποια στιγμή και μετά θα διαμελιστεί λόγο μιας αστραπιαίας διαστολής ένεκα της “σκοτεινής ενέργειας” που συνεχώς αυξάνεται όσο ο κόσμος μας μεγαλώνει.

Στην τρίτη περίπτωση ο κόσμος μας συνεχίζει να διαστέλλεται ποιο αργά και αραιώνει
Όλα τα άστρα σιγά σιγά μένουν από “καύσιμα” , ψύχονται και πεθαίνουν χωρίς να αντικαθίστανται .
Το τέλος της ιστορίας του κόσμου μας.

Βέβαια όλα αυτά , είναι μια θεωρία που βασίζεται στην πρόσφατη ανακάλυψη πως η συνεχιζόμενη διαστολή του κόσμου μας γίνεται με επιτάχυνση .
Κάτι τέτοιο απαιτεί τεράστια ενέργεια που μας είναι ακόμα άγνωστη.

3. Η πρόβλεψή σου θα μπορούσε να είναι σωστή , αν επιβεβαιωνόταν η διάρκεια των επόμενων 50.000 χρόνων της ανθρωπότητας
Άποψη μου είναι πως ούτε 500 χρόνια ζωής δεν έχουμε.
Μακάρι να είχαμε άλλα 500 χρόνια εξέλιξης.
Θα σου πω μερικά νούμερα (μπορεί να μην είναι όλα απόλυτα)
Πριν 30.000 χρόνια το πλήθος των ανθρώπων , “υπολογίζεται” πως ήταν κάπου 1 εκ

Πριν 300 περίπου χρόνια είμαστε κάπου 680 εκ νοματαίοι
Πριν 200 χρόνια φτάσαμε τα 900 εκ.
Το 1900 (πριν 100 και κάτι χρόνια) φτάσαμε αισίως στα 1.630 εκ
Το 2000 (πρίν 17 χρόνια) γίναμε – ζωή νά έχουμε- 6.000 εκ (ή 6 δις)

Πρόβλεψη για το 2050 9.700 (9,7 δις)
Η πρόβλεψη για το 2100 μας υπολογίζει στα 14,5 δις,

Προβλέψεις για το 2200 δεν μπορούμε να κάνουμε , γιατί ποιος ζει ποιος πεθαίνει έως τότε

Η μόνη διέξοδος θα ήταν να πάμε και σε άλλους πλανήτες .
Θα μπορέσουμε να φύγουμε μαζικά και να εξαπλωθούμε στο ηλιακό μας σύστημα ?

Η δική μου γνώμη είναι , κατηγορηματικά όχι, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους


.

[iason]

Να επαναφέρω λίγο τη συζήτηση στην αρχική δημοσίευση; Θεωρώ ότι τέθηκε σε καλή βάση η αντιπαράθεση μεταξύ (κριτικής) σκέψης και (τυφλής) πίστης. Βγάζω τις παρενθέσεις, γιατί σε αυτά τα δυο οι δυο επιθετικοί προσδιορισμοί είναι περιττοί θαρρώ. Η σκέψη είναι εξ ορισμού κριτική, αν είναι πραγματική σκέψη - αν δεν είναι τέτοια είναι πίστη. Η πίστη είναι εξ ορισμού τυφλή, αν είναι πραγματική πίστη - αν δεν είναι τέτοια είναι γνώση. Αν σκέφτεσαι κριτικά, δυο καταστάσεις υπάρχουν, το γνωρίζω και το δεν γνωρίζω, η πίστη δεν έχει θέση. Αν πιστεύεις, πάει να πει ότι δεν γνωρίζεις - αν γνώριζες δεν θα πίστευες.

Έχω ένα ερώτημα.

Η αντιπαράθεση αυτή σχετίζεται με την αντίθεση αντικειμενικότητας/υποκειμενικότητας. Η γνώση είναι εμπράγματη - για να είναι αντικειμενική. Η πίστη το αντίθετο - το πράγμα την υπονομεύει. Δεν μπορούμε να πούμε ότι η πίστη είναι εξ ορισμού ιδεαλιστική και η γνώση υλιστική; Χρησιμοποιώ τους δύο όρους στη φιλοσοφική τους έννοια.

Γνωρίζω σημαίνει ότι δέχομαι το αντικείμενο, εκτός εμού, πέραν εμού, και το προσεγγίζω. Η πίστη δεν δέχεται κάτι τέτοιο, αλλά είναι μία καθαρά ατομική διαδικασία προσαρμογής σε κάτι εκ προοιμίου μη-γνωστό ή μη γνώσιμο. Αυτή δεν είναι η φιλοσοφική ουσία της αντιπαράθεσης; Δεν μπορούμε να πούμε ότι η πίστη δηλαδή είναι μία άρνηση του κόσμου, ενώ η γνώση η αποδοχή του;
_________________
-Κάθε λόγος μπορεί να έχει αντίλογο. Κάθε αντίλογος πρέπει να έχει λόγο.
-Εγέμισεν ο ουρανός πετούμενους γαϊδάρους.

[JollyRoger]

και οταν εχουμε πολλα πιθανα σεναρια (αρα δεν ξερουμε κατα ποσον αποδιδουν), ομως ειμαστε υποχρεωμενοι να ενεργησουμε, αρα να επιλεξουμε ενα σεναριο, και βαση αυτου, να παμε παρακατω... τοτε αυτη μας την επιλογη καποιου σεναριου, τι την ονομαζεις;

δηλαδη αφορα πραγματικα πραγματα, πραγματικες πραξεις, πραγματικα αποτελεσματα, ομως η επιλογη σεναριου γινεται αναποδεικτα... οπως, καλη ωρα, οταν θετουμε αξιωματα... δεν ειναι πιστη αυτο;

[skapaneas]

Όποιος λεει οτι ειναι ο ανθρωπος δεν ξερει τι λεει $ Κατανοω αρα Υπαρχω $ Αν μετανοησεις πριν αμαρτησεις οταν αμαρτησεις δεν θα μετανοησεις

[ΝΕΟΦΩΤΙΣΤΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ]

Διαφορά επιστημονικών αξιωμάτων και θρησκευτικών δογμάτων: με τα πρώτα μπορείς να κατανοήσεις την πραγματικότητα και να την προβλέψεις,με τα δεύτερα δεν κάνεις τίποτα...λόγια του αέρα!

Όπως το είπε κι ο Ιάσων...άλλο η προσέγγιση της πραγματικότητας κι άλλο η άρνησή της.
_________________
Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτεινέ έρωτά μου
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και να ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι' αλάργα βάσανα πολλά.
(Κώστας Βάρναλης)

[gianiss]

[gianiss]

[troian]

ότι ναναι με πατάτες
_________________
μακεδονίτικα πουλιὰ λαλοῦν μακεδονίτικα

[iason]

[iason]