Τι είναι ταχύτητα;

[Tesla]

[Tesla]

[Ouliathis]

[Bugman]

Το πρόβλημα δεν είναι στην κατάσταση της ύλης αλλά στο τι προκαλεί αλλαγή αυτής της κατάστασης. Λέμε ενέργεια όχι μόνο την παραγωγή έργου, αλλά και αυτό που αλλάζει την κατάσταση ύλης. Π.χ. για να γίνει το νερό από υγρό σε αέριο απαιτείται συγκεκριμένο ποσό ενέργειας ανά ποσότητα νερού, το οποίο λέγεται λανθάνουσα θερμότητα (η θερμότητα είναι ενέργεια).
Για όσους αναγνώστες δεν γνωρίζουν, η θερμότητα είναι σαν το ρεύμα στον ηλεκτρισμό. Όπως στον ηλεκτρισμό έχουμε το ηλεκτρικό φορτίο έτσι έχουμε και το θερμικό φορτίο, σχετικό με τη θερμότητα. Όπως στον ηλεκτρισμό έχουμε τη διαφορά δυναμικού, έτσι έχουμε και τη διαφορά θερμοκρασιών σχετική με τη θερμότητα. Θερμότητα λέμε την ενέργεια που ρέει μεταξύ δυο σημείων με διαφορά θερμοκρασίας. Η θερμική αγωγιμότητα είναι το ανάλογο της ηλεκτρικής αγωγιμότητας. Έτσι όπως έχουμε ηλεκτρικούς μονωτές έχουμε και θερμικούς μονωτές. Η θερμότητα μεταδίδεται με τρεις τρόπους. α) μέσω ενός υλικού π.χ. αέρας ή λάβα β) με ακτινοβολία όπου δεν χρειάζεται ένα μέσο για να διέλθει, όπως το κενό μεταξύ Γης και Ήλιου γ) Με επαγωγή (αλλού θα το δείτε ως συναγωγή), δηλαδή θερμό ρεύμα διέρχεται σε σωλήνωση και ένα ψυχρό διέρχεται σε ένα άλλο σωλήνα που ακουμπάνε μεταξύ τους. Αυτή είναι η τεχνική του ψυγείου.
Και οι τρεις τρόποι υπάρχουν και στον ηλεκτρισμό. Μπορούμε δηλαδή να εγκλωβίσουμε φορτίο σε μια μπαταρία. Μπορούμε να μεταφέρουμε φορτίο με επαγωγή (μετασχηματιστές). Και μπορούμε (τελευταία) να μεταφέρουμε ηλεκτρικό φορτίο με ακτινοβολία.
Ενώ μοιάζουν ίδια...σε κάτι διαφέρουν, πέρα από τη φυσική διαφορά, όπου η θερμότητα είναι η ταλάντωση των μορίων ενώ ο ηλεκτρισμός είναι η ταλάντωση των ηλεκτρονίων στα μόρια. Στον ηλεκτρισμό έχουμε την δυνατότητα μέσω διάταξης να προκαλέσουμε εναλλασσόμενο ρεύμα, δηλαδή να αλλάζουμε κατά βούληση το δυναμικό ώστε η διαφορά να διπλασιάζεται με το μισό αυτής στο θετικό μέρος και το μισό στο αρνητικό. Αυτή η πρόκληση δεν είναι φυσική, δηλαδή δεν μπορούν να προκύψουν στη φύση γεννήτριες εναλλασσόμενου ρεύματος. Μπορούν να υπάρχουν ταλαντωτές διακοπτόμενου ρεύματος (π.χ. παλμογεννήτριες) και ένας τέτοιος είναι και ο κεραυνός (παλμός είναι και μια εκφόρτιση, πλάτος παλμού λέμε την απόσταση δυο εκφορτίσεων). Στη φύση όμως δεν μπορούν να υπάρχουν ούτε τεχνητά εναλλασσόμενα θερμικά φορτία. Δεν γίνεται δηλαδή κάτι που έχει 100 βαθμούς και ρέει προς εκεί που είναι 50 βαθμοί να αλλάξουν τα πράγματα και να αντιστραφούν οι θερμοκρασίες άρα και η φορά του θερμικού φορτίου. Δείτε όμως τι γίνεται στα ψυκτικά μηχανήματα. Είναι γνωστές δυο ιδιότητες που αλλάζουν την θερμοκρασία προς όπου θέλουμε απλά με κλέψιμο ή παρεμβολή ενέργειας. Η μία είναι η εκτόνωση. Αν εκτονώσουμε ένα υγρό, μέσω μιας βαλβίδας ώστε από υψηλή πίεση να πάει απότομα σε χαμηλή. Αυτό κάνει την ύλη να τραβάει ενέργεια άρα να ψύχει το χώρο γύρω της και μάλιστα πετυχαίνουμε εδώ την αεριοποίηση ώστε να έχουμε την λανθάνουσα θερμότητα (που είναι μεγάλο ποσό χωρίς να αλλάξει η θερμοκρασία, αλλάζει όμως η φάση, από υγρή σε αέρια). Η σωλήνα όμως βγαίνει έξω από το ψυγείο και πάει σε έναν συμπιεστή (το οποίο δουλεύει μόνο με αέριο). Ο συμπιεστής πιέζει το αέριο και το κάνει πάλι υγρό, πιο θερμό από το περιβάλλον και βγάζει θερμότητα προς αυτό. Η θερμότητα από το ψυγείο φεύγει επειδή συναντά ένα ρευστό που είναι πιο ψυχρό...το οποίο όταν πάει στη πλάτη του ψυγείου συμπιέζεται και γίνεται θερμότερο από το περιβάλλον οπότε από το ρευστό πάει στο περιβάλλον. Και αυτή είναι η αντλία θερμότητας. Η θερμότητα που τραβάμε είναι σαφώς μικρότερη από την ενέργεια που καταναλώνουμε για να την τραβήξουμε...και θα έλεγε κανείς...πώς δεν βγάλαμε τη μπαταρία ή γεννήτρια που δεν τελειώνει ποτέ...Μα όλη η φάση γίνεται για να στείλουμε ενέργεια εκεί που δεν γίνεται να την μαζέψουμε. Η θερμοκρασία του περιβάλλοντος δεν είναι απλά μεγάλη αλλά λόγο όγκου είναι αδύνατον να την μειώσουμε όσο και να αντλούμε θερμότητα. Αν μειωνόταν θα τερμάτιζε κάπου το σύστημα. Τώρα ο μόνος τρόπος για να τερματίσει είναι να χαλάσει το σύστημα. Όμως δεν μπορούμε να φτάσουμε στο απόλυτο μηδέν, ή να το ξεπεράσουμε και αυτό γιατί σε εκείνη τη φάση δεν έχουμε κίνηση μορίων, άρα δεν υπάρχει θερμικό φορτίο..Ουσιαστικά δεν έχουμε αρνητικό θερμικό φορτίο.
Έτσι λοιπόν ενώ λέμε ότι ο ηλεκτρισμός είναι ενέργεια όπως και η θερμότητα, έχουμε περιορισμούς που έχουν να κάνουν με τον τρόπο που η ενέργεια "ενεργεί" πάνω σε διάφορα όπως τα άτομα και τα ηλεκτρόνια. Επιπλέον έχουμε και άλλες μορφές...από χημικούς δεσμούς μέχρι δυνάμεις που συγκρατούν τον πυρήνα. Σε όλες τις περιπτώσεις μιλάμε για το θερμικό ισοδύναμο αφού η επίδραση στην κατάσταση της ύλης είναι πολύ σημαντική.
Στο ερώτημα λοιπόν τι είναι η ενέργεια ίσως μια απάντηση να μην είναι σωστή. Δηλαδή να υπάρχουν τόσες "ενέργειες" όσες και οι δυνάμεις που σχετίζονται με αυτές, και το ισοδύναμο που λέμε για τη θερμότητα απλά να είναι το νοητό ισοδύναμο και όχι κατ΄ανάγκη το μετατρέψιμο. Με αυτή την έννοια όλοι οι χημικές ενώσεις είναι ενέργεια αλλά δεν θα γίνουν θερμότητα επειδή λέμε ότι ισοδυναμούν με τόσο ποσό θερμότητας αλλά επειδή θα υπάρχουν εκείνες οι δυνάμεις από εκείνες τις ενέργειες που θα "απαιτήσουν" την μετατροπή. Από όλα αυτά συγκρατούμε ότι η ενέργεια αλλάζει μέσα από μια διάταξη, η οποία υπάρχει μέσα από μια άλλη...και όπως λέμε πάντα μια αιτία υπάρχει πίσω από κάθε αιτία, και ότι η συνολική ενέργεια πάντα παραμένει η ίδια. Με την έννοια ότι και κάθε διάταξη έχει και αυτή "ενέργειες"...Όλα είναι ενέργεια λοιπόν και η μορφή της είναι συνάμα και ο κόσμος μας. Θα είναι πάντα έτσι; Όχι αυτό είναι βέβαιο. Η μορφή αλλάζει συνέχεια. Τα κοντινά γρηγορότερα από τα μακρινά...Ή τελικά η απόσταση και ο χρόνος είναι συνδεδεμένα με την μορφή της ενέργειας. Όσο μεγαλώνει το σύμπαν τόσο λιγότερες επιδράσεις γίνονται. Άρα ανάποδα...στην αρχή είχαμε την μέγιστη επίδραση, στο ελάχιστο χωρο και χρόνο. Το μπέρδεμα εδώ είναι η επιτάχυνση...κάτι όμως που δεν είναι επί του παρόντος..(θέλει περισσότερη σκέψη το πράγμα...)

[Ouliathis]

Η ενεργεια ειναι αυτή που αλλάζει την κατάσταση της ύλης μέσω της ιδιότητας της να παράγει έργο, το λες και μόνος σου οταν γράφεις πως για την μετατροπή του νερού σε αέριο χρειάζεται συγκεκριμένο ποσό ενεργειας ανα συγκεκριμένης ποσότητας νερού. Με τις μορφές τα πάμε καλα ως ενός ορισμένου σημείου. Ξέρουμε πως δυο μέρη υδρογόνου και ενός οξυγόνου μας δίνει την μορφη του νερού. Υδρογόνο η οξυγόνο τωρα σημαίνει διαφορετική ποσότητα μεταξύ τους των ηλεκτρονίων στο εσωτερικό τους κλπ. Ετσι φτάνουμε στα λεγόμενα θεμελιακά σωματίδια της ύλης που ολοένα γίνονται και περισσότερα ομως, σε σημείο. που να μην φαίνονται και τοσο θεμελιακά τελικά. Η πραγματικότητα φαίνεται να ειναι πως διαφορετικές σχέσεις αλληλεπίδρασης μας δίνουν και διαφορετικές μορφές.
_________________
Αυτο που εσείς αποκαλείτε ζωή εγώ το αποκαλώ θάνατο, κι αυτό που εσείς αποκαλείτε θάνατο, εγώ το αποκαλώ ζωή.
Εμπεδοκλής

[Bugman]

Ouliathis,
και όμως δεν είναι μόνο η ενέργεια που κάνει την αλλαγή αλλά και το συμβάν της μετάδοσης/μεταφοράς.
Δηλαδή ενώ για να λύσουμε μια άσκηση φυσικής θεωρούμε ότι έχουμε ένα κλειστό σύστημα, δεν μπαίνει και δεν βγαίνει ενέργεια, όταν μιλάμε για συμβάντα αυτά δεν γίνονται σε κλειστά συστήματα επειδή δεν υπάρχουν κλειστά συστήματα. Αυτό που υπάρχει είναι να απομονώνουμε τεχνητά όταν κάνουμε κάποια εργαστήρια χημείας ή φυσικής για να καταλήξουμε σε προβλεπόμενες μετρήσεις. Τότε λέμε ότι η φυσική "μετρά" δηλαδή δύναται να υπολογίσουμε το τι θα συμβεί σε μια ελεγχόμενη φάση. Για παράδειγμα το να στείλουμε ένα διαστημόπλοιο στον Άρη...με την εμπειρία που έχουμε σίγουρα θα το καταφέρουμε. Όμως θα υπάρχει πάντα ένα σημείο στην τροχιά όπου θα απαιτηθεί μια ρύθμιση. Αυτή η ρύθμιση περικλείει όλες τις αβεβαιότητες. Έτσι ουσιαστικά η φυσική για να γίνει μηχανική και τεχνική θα πρέπει να βάλουμε μηχανισμούς που θα μας "επαναφέρουν" στον στόχο. Τι είναι όμως αυτό που μας βγάζει εκτός; Είναι το ότι δεν έχουμε κλειστό σύστημα αλλά "σχεδόν" κλειστό.
Τώρα αν είχαμε ύλες με διάφορες καταστάσεις οπότε με διάφορα επίπεδα ενέργειας, τότε θα έπρεπε να ξεκινάμε από μια φάση ηρεμίας...και με αυτή την έννοια...πώς γίνεται σε μια φάση συνολικής ηρεμίας...ξεκίνησε ένα "κλικ" και ξεκίνησε μια κίνηση σε άλλη ηρεμία (και έτσι σήμερα όλα είναι σε μια κίνηση); Αν όμως υποθέσουμε ότι όλα είναι σε κίνηση και ότι η απόσταση παίζει ρόλο στην κίνηση, και την ενέργεια, και την αλλαγή μορφής, τότε για την υπόνοια ότι όλα τείνουν σε μια "ακινησία" θα πρέπει να έχουμε μια επέκταση αυτής της απόστασης.
Πάμε λοιπόν να δούμε το σύμπαν ως ένα μέρος όπου έχουμε συνέχεια αλλαγή μορφής και αυτή είναι συνάρτηση της μάζας και της απόστασης (τρεις διαστάσεις). Η δε ενέργεια είναι η αλλαγή της ουσίας, και υπάρχει όσο υπάρχει αλλαγή. Που σημαίνει ότι αν ένα μέρος του σύμπαντος δεν αλλάζει τότε είναι "μηδενικής ενέργειας". Αλλά πως θα δούμε κάτι που δεν αλλάζει αν όλα βρίσκονται σε κίνηση; Θα πρέπει να πούμε ότι οι αβεβαιότητες σε ένα βαθμό είναι από εκείνα τα μηδενικής ενέργειας στοιχεία, τα οποία σε μια δεδομένη μεταβολή η παρουσία τους επιδρά στα άλλα στοιχεία με κάποια ενέργεια, επεμβαίνοντας στον χρόνο (τραβηγμένο ίσως).
Μια εικόνα για την παραπάνω σκέψη είναι η αυγοθήκη. Ας φανταστούμε μια αυγοθήκη η οποία είναι ένα πλέγμα στοιχείων μη ενεργών...Δηλαδή δεν πρόκειται να χάσουν ενέργεια, ούτε να πάρουν, δηλαδή θα είναι αμετάβλητη. Πάνω σε αυτήν ρίχνουμε αυγά σπασμένα, και τα οποία ξεκινούν να πάρουν θέση πάνω σε αυτήν. Θα λέγαμε τα αυγά αυτά ως την ύλη. Συνάμα θα υπάρχει και ένα ελαφρύ ζεστό αεράκι το οποίο σε μερικά σημεία θα στερεοποιεί την ύλη. Το σύμπαν θα είναι μια ομελέτα, κακοψημένη η οποία όμως λόγω πολλών "αέρηδων" θα ξεχειλώνει. Τα αεράκια θα λέγαμε ότι είναι επιδράσεις βαρύτητας, οι οποίες έχουν δυο όψεις, το συμμάζεμα της ύλης σε συστάδες και την εκτόνωσή της, υπό μορφή εκρήξεων. Η συνεχή εναλλαγή συμπύκνωσης και εκτόνωσης δεν θα είχε δυνατότητα επέκτασης του σύμπαντος αν δεν υπήρχε η αυγοθήκη η οποία κατακρεουργεί την δράση αυτή και με το συνεχόμενο κόψιμο την προωθεί προς όλες τις πλευρές. Προφανώς να έχουμε σε ψηλά σημεία στην αυγοθήκη αναμείξεις..Το βασικό στοιχείο δηλαδή της αυγοθήκης παίζει τον ρόλο του αναμεικτήρα. Συνεπώς με αυτή τη φανταστική σκέψη, βλέπουμε ότι πέρα από την ύλη και την ενέργεια απαιτείται και ένα φορέας που μένει "ατάραχος" και προκαλεί την μορφοποίηση και την επέκταση του σύμπαντος. Έτσι μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί έχουμε κίνηση. Η κίνηση γίνεται με ταλαντώσεις και υπερπηδήσεις του φορέα. Π.χ. αν ο φορέας είχε άνοιγμα Α και η ύλη ταλαντώνει κατά Α*1.2 τότε στην πρώτη ταλάντωση θα πηδήξει στη δεύτερη "υποδοχή" και μπορεί να διασπαστεί σε κομμάτια και άλλο να περάσει και άλλο να γυρίσει. Πως προέκυψε η αυγοθήκη; Μήπως υπήρχε...Και κάτι ποιο ανατριχιαστικό....Μήπως αυτή η αυγοθήκη πάλλεται; Και ο παλμός της δίνει τελικά το "Αεράκι"...την που θα εμφανίζεται ως επίδραση στην ύλη άρα θα έχουμε συμπύκνωση ή εκτόνωση....δηλαδή τα αποτελέσματα της βαρύτητας.

[ΝΕΟΦΩΤΙΣΤΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ]

[ΝΕΟΦΩΤΙΣΤΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ]

[Bugman]

Μπορούμε να δούμε την συνείδηση ως προς το μέσο μετάδοσης ενεργειών (δράσεων); Όπως έγραψα αλλού η θερμότητα μεταφέρεται με τρεις τρόπους, με ύλη π.χ. μια ζεστή θερμοφόρα, μέσω εναλλαγής όπως σε ένα εναλλάκτη θερμότητας όπου ένα θερμό ρευστό ζεσταίνει ένα ψυχρό, και δια ακτινοβολίας όπως η μεταφορά θερμότητας από τον Ήλιο στη Γη χωρίς να υπάρχει ύλη στο ενδιάμεσο. Η συνείδηση λοιπόν πως δρα, πως μεταφέρεται; Να δούμε την παραφιλολογία περί "ακτινοβολίας" δηλαδή μεταφοράς της σκέψης από το ένα υποκείμενο σε ένα άλλο, όπου το μεταξύ τους κενό δεν έχει κανένα ρόλο; Με ένα απλό παράδειγμα όμως, αν γράψω κάτι, όπως τώρα και εσείς το διαβάσετε τότε δεν θα έχω μεταφέρει την συνείδησή μου σε κάθε αναγνώστη; Αυτό σημαίνει ότι "υπάρχει μέσο" να μεταφερθεί η συνείδηση. Υπάρχει και άμεσος τρόπος; Αν δούμε ότι και η φωνή μεταφέρεται με τον αέρα ή μέσω μιας διάταξης, τότε αυτό και μόνο μας λέει ότι η συνείδηση πάντα μεταφέρεται από ένα υποκείμενο προς το περιβάλλον και εκεί η επίδραση της συνείδησης έχει μεγάλη ποικιλία. Η ιδέα εδώ, για να εξετάσουμε το φαινόμενο, είναι να δούμε τα όρια. Δηλαδή πότε έχουμε μηδενική μεταφορά και πότε έχουμε καθολική μεταφορά. Αν κάποιος μιλάει σε εθνικό κανάλι τηλεόρασης για παράδειγμα είναι μια καθολική μεταφορά. Αν κάποιος μένει έγκλειστος σε ένα χώρο χωρίς επαφή είναι όμως μηδενική μεταφορά; Εδώ είναι το βασικό ερώτημα! Η έλλειψη του φυλακισμένου δεν γεννά συνειδήσεις; Αυτή η υπόθεση της γέννας δεν είναι μια μεταφορά συνείδησης χωρίς μέσο; Έρχομαι δηλαδή στην αρχική υπόθεση ότι η συνείδηση δεν μπορεί να μεταφερθεί χωρίς μέσο, και βρίσκω ότι υπάρχει τρόπος. Θα έλεγα αυτή τη συνείδηση που μεταφέρεται χωρίς μέσο....ως αρνητική συνείδηση, όχι ως άρνηση και όχι ως κακή συνείδηση. Αρνητική ως προς τον τρόπο ύπαρξής της, χωρίς μέσο αλλά ως ανάδυση από μια "συνειδητοποίηση" της έλλειψης. Θα μπορούσε να δει κανείς την αρνητική συνείδηση ως φαντασία. Το ότι υπάρχει όμως και το ότι δημιουργεί καταστάσεις δεν παύει να την καθιστά συνείδηση. Έτσι ο άνθρωπος θα ενεργήσει μεν συνειδητά, στη περίπτωση που εξετάζουμε, ο λόγος όμως προέρχεται από μια ανάδυση της συνείδησης και όχι από μια μεταφορά συνείδησης.
Συνεπώς βλέπουμε ότι αυτό που ισχύει στην θερμότητα ισχύει και στην συνείδηση!

[Tesla]

[Tesla]

[ΝΕΟΦΩΤΙΣΤΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ]

Τα μαθηματικά είναι μια απόδειξη ότι ο εγκέφαλος δεν επιλέγει ανάμεσα σε κάποια κβαντική υπέρθεση αλλιώς θα υπήρχε απροσδιοριστία και σ' αυτά.
_________________
Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτεινέ έρωτά μου
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και να ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι' αλάργα βάσανα πολλά.
(Κώστας Βάρναλης)

[Tesla]

Είναι γενικό αυτό που λες ώστε να μπορέσω να απαντήσω. Αν θέλεις γίνε λίγο πιο συγκεκριμένος.

[ΝΕΟΦΩΤΙΣΤΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ]

Ας υποθέσουμε ότι στη θέση της γάτας του Σρέντιγκερ βρίσκεται ένας εγκέφαλος σε υπέρθεση έτσι ώστε η μια δυνατότητά του είναι ν' αποδείξει το πυθαγόρειο θεώρημα κι η άλλη να το θεωρήσει εσφαλμένο.

θα ήταν ποτέ δυνατή μια τέτοια υπέρθεση;
_________________
Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτεινέ έρωτά μου
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και να ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι' αλάργα βάσανα πολλά.
(Κώστας Βάρναλης)

[Bugman]

Το ον και το εκμαγείο
Ο εγκέφαλος είναι η συνείδηση, ή είναι το εργαλείο για να "πραγματώνεται" η συνείδηση;
Η διαφορά εδώ είναι στο ποιος παραγγέλνει να ενεργεί η συνείδηση! Αν η παραγγελία είναι απ΄έξω τότε η συνείδηση είναι λειτουργία της μηχανής που λέμε εγκέφαλος. Αν δεν υπάρχει παραγγελία τότε δεν μιλάμε για μηχανή αλλά για το "ον" που προσδιορίζεται από αυτό που κάνει. Η συνείδηση δηλαδή είναι προσδιορισμός του όντος, και ο εγκέφαλος δεν είναι εξάρτημα αλλά μορφή του όντος. Το ον πρέπει να το βλέπουμε σε 4 διαστάσεις, δηλαδή όχι απλά ένα "αντικείμενο" αλλά ένα μόρφωμα του χωροχρόνου με μια ιδιότητα, την ενότητα. Αυτή η ενότητα αποδίδεται με το όνομα. Ουσιαστικά το όνομα είναι το "εκμαγείο" της μορφής του όντος μέσα μας. Η συνείδηση ουσιαστικά εμφανίζεται με ζευγάρια εκμαγείων....ή ζεύγη.
Συνεργασία των όντων
Για να γίνει κατανοητή η θέση μου: Το ζήτημα της αλήθειας είναι σε όρους αυτού του κειμένου, η διευθέτηση των "ζευγών". Μεταξύ δυο όντων, υπάρχει ένα ζεύγος, όπου αυτά συστήνουν δυο "εκμαγεία", τα οποία για απλοποίηση τα βλέπουμε σαν ονόματα. Όμως είναι σίγουρο πως π.χ. ο πατέρας σας δεν είναι απλά ένα όνομα, μέσα στο δικό σας "ον", αλλά πολλά άλλα. Αυτά λοιπόν τα λέμε εδώ εκμαγεία. Υποτίθεται ότι ένα εκμαγείο είναι σε θέση να δώσει ένα τέλειο αντίγραφο. Όμως αυτό το αντίγραφο δεν θα είναι το ον αλλά το "από το ον", το "απόν", η απουσία. Ουσιαστικά το εκμαγείο δεν μας φέρνει ποτέ την ουσία αλλά την απουσία, και αυτό δεν είναι το τίποτα, είναι κάτι, είναι μέρος μας. Μέσα μας λοιπόν έχουμε μια σειρά εκμαγείων, τα οποία αποκτήθηκαν στην επαφή του δικού μας όντος με άλλα. Και που είναι τελικά η διευθέτηση; Η διευθέτηση είναι η συνδιαλλαγή, ή αλλιώς το αποτέλεσμα της επαφής των όντων.
Υπάρχει σχέση αιτίου και αιτιατού μεταξύ των όντων; Κατά έναν απλό λόγο δεν γίνεται ένα ον να είναι αιτία ενός άλλου. Αν υπήρχε αιτία τότε θα είχαμε μια διάσπαση του όντος σε δυο. Επίσης θα λέγαμε ότι το ον δεν έχει μόνο εκμαγεία εντός αλλά και άλλα όντα, πράγμα εξ ορισμού αδύνατο, αφού το ον είναι κάτι ολοκληρωμένο σε χωροχρονικό επίπεδο (ας πούμε μια φυσαλίδα των τεσσάρων διαστάσεων). Το ερώτημα...γεννιούνται τα όντα ή υπήρχαν ανέκαθεν έχει επίσης εύκολη απάντηση: Εφόσον υπάρχουν φυσικά όρια και σε αυτά είναι και ο χρόνος...τα όντα βάσει χρόνου έχουν μια αρχή και ένα τέλος. Ουσιαστικά τα όντα γεννιούνται. Τι γεννάει όμως τα όντα; Τα γεννάει η διευθέτηση των εκμαγείων, είναι δηλαδή το αποτέλεσμα της συνάρτησης των όντων. Η συνάρτηση είναι το πραγματικό αίτιο και όχι τα επιμέρους όντα που την συστήνουν.
Το υπερ-ον και η αλήθεια
Ο εγκέφαλος δεν είναι μηχανή αλλά μέρος του όντος, μορφή του, που ανήκει στην όλη μορφή, την χωροχρονική. Το ον γεννιέται από την συνάρτηση δυο άλλων όντων. Η συνείδηση είναι αποτέλεσμα της επαφής των όντων, και δημιουργεί εκμαγεία, μήτρες με αυτό που προσδιορίζει το άλλο. Μπορούν δυο όντα να έχουν διαφορετικές μήτρες για άλλο ον. Η μήτρα δεν αποτελεί την αλήθεια για όλους αλλά την αλήθεια της σχέσης. Αυτός που θα ισχυρισθεί ότι σχετίζεται με όλους θα έχει την αλήθεια για όλους. Αν δηλαδή υπάρχει το υπερ-ον, το οποίο να καλύπτει το χωροχρόνο, ως έχει αυτός, τότε έχει επαφή με κάθε ον, άρα έχει την αλήθεια. Με όρους "οντολογίας", αυτό το ον δεν είναι αίτιο για την ύπαρξη των άλλων όντων. Το αίτιο είναι μοιρασμένο σε όλες τις "συναρτήσεις", τις λειτουργίες των επαφών μεταξύ των όντων, άρα και μεταξύ του υπερ-όντος. Η υπόθεση ενός όντος που κατέχει όλη την αλήθεια, είναι συμβατή με την θεωρία αλλά δεν μπορεί να αποδειχθεί, και αυτό γιατί δεν μπορούμε να λύσουμε το ζήτημα του όντος πίσω από την συνάρτηση, αν δεν ψάξουμε μέσα στα δικά μας "εκμαγεία" την ύπαρξη του "θεού". Και για να το κάνουμε πρέπει να "ανταλλάξουμε" ιδέες και θεωρίες, ώστε από τον λόγο να προκύψει η ανάγνωση της αλήθειας...και η συνειδητοποίηση ότι πράγματι υπάρχει μέσα σε όλους μας μια κοινή αλήθεια, ότι υπάρχει το υπερ-ον...το οποίο συνεργάζεται για τα πάντα...

(δεν έχει σχέση με την ταχύτητα αλλά το έβαλα εδώ για να δούμε αργότερα το πως σχετίζεται η ταχύτητα με το ον...-αν σχετίζεται)