Θ.ΒοήθειαςΘ.Βοήθειας   ΑναζήτησηΑναζήτηση   Εγγεγραμμένα μέληΕγγεγραμμένα μέλη   Ομάδες ΧρηστώνΟμάδες Χρηστών  ΕγγραφήΕγγραφή  ΠροφίλΠροφίλ 
Συνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σαςΣυνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σας   ΣύνδεσηΣύνδεση 

Πολιτικής Απάνθισμα
Μετάβαση στη σελίδα Προηγούμενο  1, 2, 3 ... 11, 12, 13, 14, 15  Επόμενο
 
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Κουβεντούλα
Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας :: Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας  
Συγγραφέας Μήνυμα
antanion
Πρύτανης


Εγγραφή: 13 Φεβ 2008
Δημοσιεύσεις: 503

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Οκτ 25, 2014 12:21 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

_

"Επιστολές του Ιησού" !!!
https://www.youtube.com/watch?v=KmsW9ljLdO0


Millet Eğilmez (προεκλογική διαφημιση Ερντογάν)
https://www.youtube.com/watch?v=80J0FCe69to






*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~ *
_____post 1 : Π Ε Ρ Ι Ε Χ Ο Μ Ε Ν Α
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~ *


Έχει επεξεργασθεί απο τον/την antanion στις Τετ Νοέ 19, 2014 6:05 pm, επεξεργάσθηκε 1 φορά συνολικά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
antanion
Πρύτανης


Εγγραφή: 13 Φεβ 2008
Δημοσιεύσεις: 503

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Νοέ 09, 2014 2:19 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

_

























































_
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
antanion
Πρύτανης


Εγγραφή: 13 Φεβ 2008
Δημοσιεύσεις: 503

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Νοέ 09, 2014 12:44 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

-

















_
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
antanion
Πρύτανης


Εγγραφή: 13 Φεβ 2008
Δημοσιεύσεις: 503

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Νοέ 11, 2014 1:50 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

-























_
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
antanion
Πρύτανης


Εγγραφή: 13 Φεβ 2008
Δημοσιεύσεις: 503

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Νοέ 11, 2014 10:25 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

-

































_
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
antanion
Πρύτανης


Εγγραφή: 13 Φεβ 2008
Δημοσιεύσεις: 503

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Νοέ 11, 2014 4:44 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

_




http://www.kathimerini.gr/707073/opinion/epikairothta/arxeio-monimes-sthles/yponomeyontai-ta-megala-kommata
04.11.2007
Παράθεση:
[...]

Αν υπάρχουν συμφέροντα, εντός ή εκτός της χώρας, που επιδιώκουν την αποσταθεροποίηση των δύο μεγάλων κομμάτων, προφανώς αποβλέπουν στη διαπλοκή τους με τη διαχείριση της εξουσίας. Δεν ενδιαφέρονται οι φορείς των συμφερόντων για τα ιδεολογικά προσχήματα που διαφοροποιούν τα κόμματα, για την ψυχολογική (ανίερη) εκμετάλλευση των ιδεολογικών προσχημάτων, ούτε για διαφορές πολιτικών στόχων ενδιαφέρονται. Η διαπλοκή της πολιτικής με ιδιοτελή συμφέροντα συντελείται στο διαχειριστικό επίπεδο. Επομένως, τα συμφέροντα δεν έχουν λόγο να υπονομεύουν κόμματα «πολυσυλλεκτικά» υποχρεωμένα (από τον πολυσυλλεκτικό τους χαρακτήρα) να ασκούν μόνο διαχείριση της εξουσίας χωρίς σαφείς στόχους πολιτικούς - κοινωνικούς.
Και ασφαλώς τα συμφέροντα δεν είναι μόνο οικονομικά. Πιέσεις και εκβιασμούς ασκούν στις κυβερνήσεις και συμφέροντα στρατηγικής ξένων δυνάμεων και υπερδυνάμεων, συμφέροντα πολιτικά. Θα ήταν λογικό, λοιπόν, ο ισχυρισμός που διατυπώθηκε στη Βουλή για υπονόμευση των δύο μεγάλων κομμάτων να προϋποθέσει και ένα ακόμα, παραγόμενο από την κοινή εμπειρία, ερώτημα:

Είναι τυχαίο άραγε που στην Ελλάδα μόνο μικρά κόμματα (για διαφορετικούς το καθένα λόγους ή σκοπιμότητες) υπερασπίζουν τη συλλογική αξιοπρέπεια και την πατριωτική ευαισθησία των πολιτών στα λεγόμενα «εθνικά» θέματα; Οι απλοί άνθρωποι το βλέπουν ολοφάνερα και το λένε: μόνο κόμματα που δεν πρόκειται ποτέ να κυβερνήσουν, μπορούν και καταγγέλλουν τους εκβιασμούς που υφίσταται η χώρα από ξένες δυνάμεις και υπερδυνάμεις. Όσα μεγάλα κόμματα εναλλάσσονται στην εξουσία, είναι απροκαλύπτως συμβιβασμένα, αναφανδόν ενδοτικά. Ποιος λοιπόν να τα υπονομεύσει, όταν έχει σίγουρο τον ενδοτισμό τους;

Η διατύπωση «αναφανδόν ενδοτικά» κυριολεκτεί: Γνωρίσαμε οι πολίτες τον «χαρισματικό» (ειδωλοποιημένον σήμερα) ηγέτη που θριαμβολογούσε ότι «οι βάσεις φεύγουν», ενώ την ίδια ώρα υπέγραφε την παραμονή τους στο ελληνικό έδαφος δίχως ανταλλάγματα. Ο ίδιος δέσμευε την Ελλάδα στο Νταβός να μην μπορεί να διενεργήσει έρευνα για υποθαλάσσια κοιτάσματα πετρελαίου ούτε έξω από τη Σαλαμίνα, και ταυτόχρονα ρητόρευε για «υπερήφανη εξωτερική πολιτική». Ποιο μεγάλο κόμμα λοιπόν να υπονομεύσουν τα ξένα συμφέροντα: αυτό που εξευτέλισε ανεπανόρθωτα τη χώρα στα Ίμια, παρέδωσε τις βραχονησίδες του Αιγαίου στην ασάφεια των «γκρίζων ζωνών», πρόδωσε επαίσχυντα τον Οτσαλάν, προπαγάνδισε πειθήνια την Πλεκτάνη Ανάν; Ή να υπονομεύσουν το άλλο μεγάλο κόμμα, αυτό που δεν τόλμησε να ψελλίσει ούτε την ελάχιστη προϋποθετική αξίωση για τη συναίνεσή του να αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το ίδιο που τώρα εμφανίζεται παράλογα έμφοβο και οσφυόκαμπτο απέναντι στο ποντίκι των Σκοπίων που βρυχάται;







http://www.youtube.com/watch?v=_R9xwXcyXok
Ανδρέας Παπανδρέου 1995... στιγμές ειλικρίνειας.

Παράθεση:
Η προφητική δήλωση του Ανδρέα Παπανδρέου για την ΕΕ και τη Γερμανία 18 χρόνια πριν, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στη Σύνοδο Κορυφής των Καννών. Ο τότε πρωθυπουργός είχε προβλέψει την αποδυνάμωση των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων προς όφελος ενός ευρωπαϊκού διευθυντηρίου με επικεφαλής την ενοποιημένη Γερμανία.
03’10’’«Βρίσκω ότι πάμε σ ένα είδος συρρίκνωσης της εθνικής δύναμης, αλλά όχι στο βωμό μιας συλλογικής δημοκρατικής διαδικασίας. Στο βωμό των κρίσεων και των συμφερόντων. Συμφερόντων, το λέω, ρητά... δεν θέλω ν’ αποκαλύψω ονόματα, ποιοι μίλησαν και τι είπαν. Λέγω όμως ότι εδώ υπάρχει σαφές σχέδιο για τη μηδενοποίηση των εθνικών κυβερνήσεων οι οποίες δεν θα μπορούν να παίξουν δημοκρατικά αποτελεσματικό ρόλο, αλλά θα υπόκεινται στις κατευθύνσεις που θα μας δίνει το διευθυντήριο...», είχε σημειώσει χαρακτηριστικά.





https://www.youtube.com/watch?v=EamBNoch4x8

Οι πιέσεις Μέρκελ προς Θαπατέρο και οι βρισιές Σαρκοζί προς ΓΑΠ

25.11.2013
Παράθεση:
Την έντονη πίεση που δέχθηκε από τη Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ στη σύνοδο της G-20 στις Κάννες το Νοέμβριο του 2011 για να συμφωνήσει ώστε η Ισπανία να μπει σε μνημόνιο περιγράφει στο βιβλίο του «El Dilema» (To Δίλημμα) ο πρώην Ισπανός πρωθυπουργός Χοσέ Λουίς Ροντρίγκες Θαπατέρο. Το βιβλίο, το οποίο θα δημοσιευτεί αύριο στην Ισπανία, ενώ το Reuters δημοσιεύει κάποια αποσπάσματα, αναφέρεται ιδιαίτερα και στις πιέσεις που δέχθηκε ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου για το προτεινόμενο δημοψήφισμα.

Ο Θαπατέρο περιγράφει πώς μετά την άρνηση του ιδίου να εντάξει τη χώρα του σε μηχανισμό στήριξης, οι ηγέτες πέρασαν τον περισσότερο χρόνο της συνόδου προειδοποιώντας τον Παπανδρέου να μην προχωρήσει σε δημοψήφισμα για το ελληνικό μνημόνιο, όπως και προσπαθώντας να πείσουν τον τότε πρωθυπουργό της Ιταλίας Σίλβιο Μπερλουσκόνι να δεχθεί δάνειο από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα του γαλλικού Τύπου, ο Νικολά Σαρκοζί επιτέθηκε φραστικά στον Γιώργο Παπανδρέουγια την απόφαση του να προχωρήσει σε δημοψήφισμα, ενώ σε έξαλλη κατάσταση του φώναζε «You are a fucking psycho» (Είσαι ένας γαμ… ψυχoπαθής!). Πιο … μετριοπαθή δημοσιεύματα της περιόδου, αναφέρουν ότι ο Σαρκοζί είχε χαρακτηρίσει τον Γιώργο Παπανδρέου «τρελό» και «καταθλιπτικό» κατά τη διάρκεια συνομιλίας του με τον Αμερικανό πρόεδρο Ομπάμα.

Όσον αφορά τη δική του «μάχη» με τη Μέρκελ, ο Θαπατέρο γράφει: «Με χαιρέτισε εγκάρδια και σχεδόν αμέσως, χωρίς καμία εισαγωγή, υπέβαλε μια πρόταση για την οποία δεν είχαμε καμία ένδειξη. Η Μέρκελ με ρώτησε αν θα ήμουν διατεθειμένος να ζητήσω μια προληπτική πιστωτική γραμμή ύψους 50 δις ευρώ από το ΔΝΤ, ενώ άλλα 85 δις ευρώ θα πήγαιναν στην Ιταλία» αναφέρει. «Η απάντησή μου ήταν άμεση και σαφής ΄όχι΄».

Η Μέρκελ αποδέχτηκε την απάντηση και οι ηγέτες άσκησαν στη συνέχεια πολύ μεγαλύτερη πίεση στην Ιταλία να δεχτεί ένα πακέτο διάσωσης, ελπίζοντας ότι έτσι θα σταματήσει η εξάπλωση της κρίσης που ξέσπασε στην Ελλάδα.

Ο Θαπατέρο περιγράφει τον πανικό μεταξύ των ηγετών των ισχυρότερων κρατών του πλανήτη και των υψηλόβαθμων στελεχών του ΔΝΤ για το πώς θα αντιδρούσαν οι χρηματοοικονομικές αγορές όταν θα άνοιγαν τη Δευτέρα μετά τις μαραθώνιες διαπραγματεύσεις για την εξεύρεση κάποιας λύσης στις Κάννες. Όπως γράφει, είπε στη Γερμανίδα καγκελάριο ότι η Ισπανία ήταν σε θέση να χρηματοδοτείται από τις αγορές και είχε υιοθετήσει τα μέτρα που είχαν συμφωνηθεί με τους ηγέτες της Ε.Ε. για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στην οικονομία της. Η χώρα, πρόσθεσε, ήταν στο μέσο μιας προεκλογικής εκστρατείας. «Το μικρό χρονικό διάστημα που χρειάστηκε ο μεταφραστής φάνηκε να διαρκεί για πάντα. Στο τέλος μου είπε μιλώντας στα αγγλικά και κοιτώντας με στα μάτια: εντάξει καταλαβαίνω».

Με το κλίμα να είναι φορτισμένο στο δείπνο στη σύνοδο των Καννών, οι Ευρωπαίοι ηγέτες ανακάλεσαν δυσαρέσκειες ριζωμένες στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, παρουσία του σαστισμένου Αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα, 66 χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, αναφέρει το βιβλίο. «Σε κάποια φάση της συζήτησης ορισμένοι Ευρωπαίοι ηγέτες κατέληξαν να ανταλλάσσουν μεταπολεμικές κατηγορίες».

Περιγράφοντας τη συγκεντρωμένη πίεση στην Ιταλία στις Κάννες για να συμφωνήσει σε ένα πακέτο διάσωσης και την επίμονη άρνηση των Ιταλών, γράφει ότι ο τότε υπουργός Οικονομικών της Ιταλίας, Τζούλιο Τρεμόντι δήλωσε στη σύνοδο: «Μπορώ να σκεφτώ καλύτερους τρόπους για να αυτοκτονήσω». Στο τέλος οι ηγέτες κατέληξαν σε έναν συμβιβασμό, με τον Ιταλό πρωθυπουργό να δέχεται την εποπτεία του ΔΝΤ στο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων της Ρώμης.

Ο Θαπατέρο αναφέρει ότι στους διαδρόμους του παλατιού των Καννών – ένα φρούριο υπό πολιορκία από τις αγορές, όπως το χαρακτηρίζει – οι σύνεδροι ήδη ψιθύριζαν το όνομα του τεχνοκράτη Μάριο Μόντι, καθώς ο Μπερλουσκόνι έχασε την πλειοψηφία λίγο αργότερα στο ιταλικό κοινοβούλιο. Να σημειωθεί ότι πρόκειται για το πρώτο βιβλίο ευρωπαίου ηγέτη για την κρίση.





http://www.youtube.com/watch?v=c_3vuXL_yv0
Ύβρεις Σαρκοζί κατά Παπανδρέου και απειλές κατά της Ελλάδας

Με άκρως απαξιωτικό, αλλά και ανησυχητικό, τρόπο και υβριστικούς χαρακτηρισμούς αναφέρθηκε ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί στον πρόσωπο του τέως πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου, κατά την πρόσφατη συνάντηση που είχε με τον Αμερικανό ομόλογό του Μπαράκ Ομπάμα στις Κάννες. Σύμφωνα με σημερινό δημοσίευμα της γαλλικής σατιρικής εφημερίδας Canard Enchaine, τα λόγια Σαρκοζί που καταγράφηκαν στο μικρόφωνο, το οποίο κατά λάθος δεν είχε απενεργοποιηθεί, είναι τα εξής σε ελεύθερη μετάφραση:
Παράθεση:
«(O Παπανδρέου)είναι πραγματικά ένας άχρηστος, ένα βρωμομ... Δηλητηρίασε τη σύνοδο κορυφής του G20 και παραλίγο να φάμε τα μούτρα μας. Το να μας πει στις Βρυξέλλες ότι δέχεται το ευρωπαϊκό σχέδιο και αμέσως μετά να προτείνει δημοψήφισμα χωρίς να μας έχει μιλήσει προηγουμένως, είναι μια μαχαιριά στην πλάτη. Είναι ένα τεράστιο σκάνδαλο. Και μετά θα έπρεπε να του πούμε κι ευχαριστώ.
Ο Παπανδρέου πίστευε ότι θα μας..., αλλά δεν κατανόησε με ποιους συνομιλούσε. Δεν έχω ξαναδεί ποτέ την Αγκελα (Μέρκελ) σε τέτοια κατάσταση. Πίστεψα ότι είναι έτοιμη να τον πνίξει.
Οι Γάλλοι και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι θα καταλήξουν να άρουν την υποστήριξή τους στους Έλληνες. (Οι Ευρωπαίοι) θα πουν στους εαυτούς τους, ματώνουμε γι' αυτούς τους άχρηστους που δεν θέλουν να κάνουν μεταρρυθμίσεις. Δηλαδή, οι Έλληνες θα πρέπει να ξαναδημιουργήσουν ένα κράτος. Θα τους πάρει 20 χρόνια. Αυτή η χώρα ζει στην παρανομία
».





_


Έχει επεξεργασθεί απο τον/την antanion στις Τετ Νοέ 19, 2014 7:21 pm, επεξεργάσθηκε 3 φορές συνολικά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
antanion
Πρύτανης


Εγγραφή: 13 Φεβ 2008
Δημοσιεύσεις: 503

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Νοέ 11, 2014 11:30 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

_




Τα φαντάσματα μιας κοντόθωρης Ευρώπης

01.12.2013


Η σκηνή που ξετυλίχτηκε δύο χρόνια πριν στις Κάννες τις πολιτικές, όχι τις κινηματογραφικές δεν τιμά κανέναν. Ούτε τον αφηγητή της (και έναν εκ των πρωταγωνιστών της) ούτε τους άλλους επώνυμους ήρωές της ούτε όσους βολεύτηκαν στο ρόλο του κομπάρσου ή του θύματος με πνεύμα μαζοχιστικό και κακομοίρικο. Δεν τιμά όμως ούτε κι εμάς, τους πολίτες της Ευρώπης. Και δεν μας τιμά επειδή αυτούς τους ηγεμόνες και ηγεμονίσκους εμείς τους επιλέγουμε, με την αυθόρμητη ή χειραγωγημένη ψήφο μας, την αδιάφορη για ανταλλάγματα ή τη χρησιμοθηρική• ενίοτε μάλιστα τους κρίνουμε άξιους για ποσοστά που ξεπερνούν το 40% και αγγίζουν το μεσσιανικό 50%. Εμείς τροφοδοτούμε τη ματαιοδοξία τους, ακόμα κι όταν διαβλέπουμε ότι τους βαραίνουν γνωρίσματα βοναπαρτισμού, όπως στην περίπτωση του Νικολά Σαρκοζί• είχε πιστέψει και αυτός, όπως πολλοί άλλοι πριν, πως η Ιστορία υπήρξε μέχρι τώρα μόνο και μόνο για να τον κοιλοπονέσει και να τον δωρίσει στην ανθρωπότητα.

Εμείς τους προσφέρουμε άλλοθι διαρκείας με την ψήφο μας για να συνεχίζουν τις παιδαριωδίες τους και να διαδίδουν με το παράδειγμά τους τον «πολιτισμό της σαχλαμάρας», όπως ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Εμείς νομιμοποιούμε την οικογενειοκρατία, τα τζάκια, την κληρονομική ή οιονεί βασιλευόμενη δημοκρατία, όπως στην περίπτωση του Γιώργου Παπανδρέου ή του Κώστα Καραμανλή• και οι δυο τους δεν μπορεί παρά να γνώριζαν ότι τιμήθηκαν γενναιόδωρα πρωτίστως λόγω του ηγεμονικού τους αίματος και όχι της αυταξίας τους.
Πώς θα μπορούσε λοιπόν να βρει την ψυχική δύναμη ο Γ.Α. Παπανδρέου ώστε να αντιδράσει στον χυδαίο προπηλακισμό που υπέστη από τον κατά φαντασίαν Μέγα Σαρκοζί, όταν βαθιά μέσα του γνώριζε πως είναι ετερόφωτος, ένας απλός κληρονόμος, ένα σωσίβιο (λόγω του επωνύμου του και μόνο) για την παράταξή του, που όμως αποδείχθηκε μοιραίο, παρά τις κατασκευασμένες ψευδαισθήσεις περί ενός εκατομμυρίου ψήφων;

Και εμείς, ως Ευρωπαίοι πολίτες πάντοτε, Ισπανοί τώρα, ντρεπόμαστε που ο περιστασιακός εκλεκτός μας Χοσέ Λουίς Ροντρίγκες Θαπατέρο εξάντλησε όλο του το κουράγιο στο ψέλλισμα ενός «όχι» στην ωμή απαίτηση της Αγκελα Μέρκελ (που κι αυτήν, η λαϊκή ψήφος την αναδεικνύει) και, όπως ο ίδιος αφηγείται, «στο υπόλοιπο της Συνόδου κρατούσε το κεφάλι χαμηλά, για να περάσει όσο γίνεται απαρατήρητος»! Σαν μαθητής που κάνει την αταξία του και προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από τον ψηλό του μπροστινού θρανίου. Τέτοιος ο ηγέτης και συγγραφέας πλέον πρώιμων απομνημονευμάτων με τον τίτλο «Το δίλημμα».
Να τον ευχαριστήσουμε βέβαια για την ειλικρίνειά του να γνωστοποιήσει πόσο τσαλακώθηκε, αυτός που κάθε τόσο βεβαίωνε κομπορρημονών πως «η Ισπανία δεν είναι Ελλάδα», Ελλαδίτσα δηλαδή. Και να τον ψέξουμε όμως, επειδή, πρώτον, επέτρεψε την προσβολή (της χώρας του, όχι του ατόμου του), δεύτερον, «κράτησε χαμηλά το κεφάλι του για να περάσει απαρατήρητος», αποδεχόμενος την ταπείνωση, και τρίτον, τώρα διεκδικεί συγγραφικές δάφνες με την αδικαιολόγητη πεποίθηση ότι εξιστορεί κλέη και όχι ήττες. Σίγουρα πάντως δεν γίνεται να τα μαθαίνουμε όλα αυτά και απλώς να χασκογελάμε. Είναι σαν να χασκογελάμε με τον εαυτό μας.

Αυτή λοιπόν τη σκηνή και μόνο αν αναλογιστούμε, από τη Σύνοδο των G20 στις Κάννες, Νοέμβριο του 2011, θα καταλάβουμε πόσο βαθιά ηττημένη είναι ιδεολογικά και πολιτικά η Ευρώπη και πόσο βαθιά διχασμένη, ανάμεσα στους ολιγοπωλιακώς ασκούντες την πάσαν εξουσίαν (πρωτίστως την οικονομική, τη μόνη που τους ενδιαφέρει) και στους υποτελείς ή συρόμενους. Ενιαίο το νόμισμα, ναι, αλλιώς βαραίνει όμως το ένα ευρώ στο Βερολίνο κι αλλιώς στην Αθήνα ή τη Λισσαβώνα. Ισοδύναμη επίσης η ψήφος, μόνο που όταν ψηφίζεις λ.χ. στη Γερμανία, είσαι βέβαιος ότι θα αναδειχθεί η κυβέρνηση που εσύ επέλεξες. Όταν όμως ψηφίζεις στην Ελλάδα ή στην Ιταλία (παραλίγο και στην Ισπανία), η ψήφος σου περνάει σε δεύτερη μοίρα. Και οι πρωθυπουργοί της επιλογής σου, οι νομιμοποιημένοι από τη βούλησή σου, υποχρεώνονται με πιέσεις, απειλές και εκβιασμούς να παραδώσουν τα ηνία σε «ουδέτερους» γραφειοκράτες ή «απολίτικους» οικονομολόγους. Στον Μάριο Μόντι, τον Λουκά Παπαδήμο, τον... Που δεν τους ψήφισες. Άρα δεν τους ελέγχεις.

Η απροκάλυπτη περιφρόνηση προς τη λαϊκή ψήφο, το ωμό σνομπάρισμα των εθνικών Κοινοβουλίων από το (μονομελές) πλέον ευρωπαϊκό Διευθυντήριο, το άδειασμα της ίδιας της δημοκρατίας, συνιστά τη βαρύτερη ήττα της Ευρώπης. Και προκαλεί την πιο σκληρή, την πιο επικίνδυνη ανάξεση των πληγών που της κληροδότησε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, το φάντασμα του οποίου κυρίεψε κάποια στιγμή τη Σύνοδο των Καννών• τότε εξαπολύθηκαν υβριστικές φράσεις τέτοιας οξύτητας που ο Θαπατέρο προτίμησε να τις αποσιωπήσει.

Εξαιτίας όλων αυτών όμως, πάνω από την Ευρώπη πλανιέται ένα ακόμα φάντασμα, που και πάλι δεν είναι ο κομμουνισμός που προφήτεψε ο Καρλ Μαρξ. Πρόκειται για το φάντασμα του φασισμού και του ναζισμού, σε καθαρή, σκληρή μορφή (όπως της Χ.Α. στην Ελλάδα) ή σε καμουφλαρισμένη, ύπουλα ήπια• η ευρωπαϊκή ακροδεξιά, με κοινά γνωρίσματα τον σωβινισμό, τον μεγαλοϊδεατισμό, την τσιγγανοφαγία, την εβραιοφοβία, το μίσος κατά των μεταναστών και την απέχθεια για τη δημοκρατία, είναι ισχυρότερη παρά ποτέ. Όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις ενόψει των ευρωεκλογών, οι «ευρωσκεπτικιστές» υπερτερούν σημαντικά των «ευρωπαϊστών». Όσο θολούς κι αν θεωρήσουμε τους εντός εισαγωγικών όρους, όπου στριμώχνονται ποικίλα ρεύματα σκέψης και διαφορετικές μορφές πολιτικής στάσης, οι κυνηγοί «μηνυμάτων» μπορούν να προσθέσουν ένα επιπλέον στη συλλογή τους: Το οικοδόμημα της Ευρώπης τρίζει.

Η έλλειψη καθαρού οράματος και η ανισοκατανομή της εξουσίας ανάμεσα στα κράτη - μέλη, ο διαχωρισμός τους στους ισχυρούς, στους δορυφόρους τους και στους παρίες, ή τέλος πάντων υποδεέστερους, είναι μία από τις κύριες αιτίες της ευρωπαϊκής κρίσης. O διαχωρισμός αυτός, κραυγαλέος πια, ακυρώνει εκ προοιμίου οποιαδήποτε προσδοκία συνεργασίας ανάμεσα σε ισότιμα και μη αλληλοϋποβλεπόμενα κράτη.
Στο καραβάκι που επέλεξε σαν έμβλημά της η ελληνική προεδρία ο καταμερισμός εργασίας και εξουσίας είναι δεδομένος. Ξέρουμε ποιοι είναι οι κυβερνήτες και ποιο αυταρχικό στυλ έχουν επιλέξει, αδιάφοροι για την ευρωπαϊκή ιστορία και για τις πληγές που άφησε στη μνήμη πολλών λαών. Ξέρουμε και σε ποιους πέφτει ο κόπος του κωπηλάτη. Μπορεί Ευρώπη να σημαίνει ανοιχτομάτα, μεταπολεμικά πάντως η «γηραιά» δεν ήταν ποτέ τόσο κοντόφθαλμη.




_


Έχει επεξεργασθεί απο τον/την antanion στις Τετ Νοέ 19, 2014 7:22 pm, επεξεργάσθηκε 1 φορά συνολικά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
antanion
Πρύτανης


Εγγραφή: 13 Φεβ 2008
Δημοσιεύσεις: 503

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Νοέ 11, 2014 11:43 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

-
















































_
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
antanion
Πρύτανης


Εγγραφή: 13 Φεβ 2008
Δημοσιεύσεις: 503

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Νοέ 13, 2014 12:48 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

_




http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/ksetsiposia-kai-apothrasynsi-toy-themi-tzima
19-08-2013
Παράθεση:
[...]υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ από την οποία ο Βενιζέλος βγήκε λάδι απειλώντας έμμεσα με πτώση της κυβέρνησης, με αποτέλεσμα να φορτωθούν όλα στον Παπακωνσταντίνου.
Χουντικό μαύρο στην ΕΡΤ.
Προώθηση της άρσης απαγόρευσης πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας προς όφελος ξένων funds και ντόπιων νέο- μαυραγοριτών.
Ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας συνολικά και περαιτέρω καρτελοποίηση του τραπεζικού τομέα προς όφελος συγκεκριμένων τραπεζιτών.
Φωτογραφικές διατάξεις με παράκαμψη της Βουλής προς όφελος συγκεκριμένων επιχειρηματιών.
Και τώρα, στην ούτως ή άλλως σκανδαλώδη πώληση του ΟΠΑΠ σε εξευτελιστικό τίμημα έρχεται να προστεθεί το κερασάκι
Σταυρίδη στην τούρτα.

21-08-2013



25.11.2013
Τομπούλογλου: Εγώ μαλάκας είμαι να μην κονομάω;






Παράνομη η άδεια του Mall, έκθετος ο Βενιζέλος
Παράθεση:
[...] Επιβεβαιώνεται το koutipandoras.gr για το δημοσίευμα που αφορούσε τόσο για την «υπερπροσπάθεια» της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ να νομιμοποιήσει το αυθαίρετο Mall στο Μαρούσι, όσο και για τον νόμο Βενιζέλου που επέτρεψε να κατασκευαστεί τελικά το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της νοτιοανατολικής Ευρώπης, της εταιρείας Lamda Development του Ομίλου Λατση χωρίς να έχει προηγηθεί όπως απαιτεί το Σύνταγμα- η έγκριση περιβαλλοντικής μελέτης. […]

Τα υποβρύχια γέρνουν επικίνδυνα… στην αγκαλιά του Βενιζέλου
Παράθεση:
[...] Συμφωνίες δισεκατομμυρίων ευρώ μεταξύ του ελληνικού δημοσίου και γερμανικών πολυεθνικών που μοσχοπουλούν υποβρύχια, τα οποία δεν έχουν δοκιμαστεί πουθενά.
Ομολογημένες μίζες εκατομμυρίων ευρώ που δόθηκαν από στελέχη γερμανικών επιχειρήσεων σε αξιωματούχους στην Αθήνα προκειμένου να κλείσει η συμφωνία.
Ύποπτες συμφωνίες μεταπώλησης με πρωταγωνιστές κυβερνώντες και αχυρανθρώπους.
Μια αποικιοκρατική συμφωνία-νόμος, που απαλλάσσει τους μιζαδόρους από τις ευθύνες τους, αφαιρεί από το ελληνικό δημόσιο το δικαίωμα της δικαστικής προσφυγής και ταυτόχρονα προσφέρει «πανωπροίκι» τα χρήματα του ελληνικού λαού σε κάποιους μυστήριους τύπους στο… Αμπού Ντάμπι.
Ένας «συμβιβασμός» μεταξύ ΕΕ και ελληνικής κυβέρνησης που ουσιαστικά βάζει λουκέτο στα μεγαλύτερα ναυπηγεία της χώρας.
Προμήθειες εκατομμυρίων ευρώ για άχρηστα ανταλλακτικά.
Και τελικά ένας υποβρύχιος στόλος-φάντασμα, που, όταν και εάν βγει ποτέ στις ελληνικές θάλασσες, δεν θα διαθέτει ούτε τορπίλες…
[…]

...
...
...
...

http://www.youtube.com/watch?v=-KL3xyuN61w
Βενιζέλος: «Εσείς θα μας κλείσετε φυλακή»






_


Έχει επεξεργασθεί απο τον/την antanion στις Τετ Νοέ 19, 2014 7:24 pm, επεξεργάσθηκε 1 φορά συνολικά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
antanion
Πρύτανης


Εγγραφή: 13 Φεβ 2008
Δημοσιεύσεις: 503

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Νοέ 13, 2014 4:02 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

-




07-1998




01.06.2001




05.06.2001




09.05.2009




11-2012





_
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
antanion
Πρύτανης


Εγγραφή: 13 Φεβ 2008
Δημοσιεύσεις: 503

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Νοέ 14, 2014 4:11 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*




Οι ολιγάρχες της μπανανίας πλακώνονται μεταξύ τους...


ακολουθούν μερικά ενδεικτικά παραδείγματα


καλή διασκέδαση





Ο Βαρδινογιάννης αποχωρεί από το Mega και γίνεται... αντιμνημονιακός ιδιοκτήτης του Star.

Το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ΑLPHA, το κανάλι του Δημήτρη Κοντομηνά, επιτίθεται στον Δημήτρη Μελισσανίδη ο οποίος, ενώ έχει κατηγορηθεί για λαθρεμπόριο πετρελαίου, η υπόθεση εκδικάστηκε μετά από 20 χρόνια (!) και 9 (εννέα!) αναβολές δικών.

Ο Δ. Μελισσανίδης είναι συνεχώς στα μαχαίρια με Σωκράτη Κόκκαλη και Βαγγέλη Μαρινάκη.


Πόλεμος εκδοτών με θεατή την αδύναμη κυβέρνηση.

26.07.2014
Μέσω του κυρίου άρθρου της Καθημερινής ο όμιλος Αλαφούζου αναφέρεται εμμέσως πλην σαφώς στα σχέδια συγχώνευσης ΔΟΛ και Πήγασου με στόχο το κούρεμα των μη εξυπηρετούμενων δανείων τους. Ο όμιλος Αλαφούζου (Καθημερινή, ΣΚΑΪ) εκφράζει τη δυσαρέσκειά του για «ειδική μεταχείριση» που τυγχάνουν κάποιες «επιχειρήσεις» από την κυβέρνηση.
Παράθεση:
[...] Στο πρωτοσέλιδο κύριο άρθρο της εφημερίδας, κατακρίνονται «συμπτώματα που θα πρέπει να αντιμετωπισθούν», όπως «επιχειρήσεις οι οποίες πτωχεύουν, αφήνουν απλήρωτα τα χρέη τους στο κράτος και στους προμηθευτές και κατόπιν ανοίγουν “δίπλα” μια παρόμοια εταιρεία που λειτουργεί σαν να μην τρέχει τίποτα».
[…] Υπενθυμίζεται ότι καθώς ο δανεισμός των δύο συγκροτημάτων ΜΜΕ υπερβαίνει τα 400 εκατ. ευρώ, Σταύρος Ψυχάρης (ΔΟΛ) και Γιώργος και Φώτης Μπόμπολας (Πήγασος Εκδοτική) φέρονται να βρίσκονται σε επαφές για την εφαρμογή ενός σχεδίου το οποίο προβλέπει δραστική μείωση του προσωπικού και συγχώνευση όλων των ομοειδών δραστηριοτήτων. Απώτερος σκοπός είναι, σύμφωνα με πληροφορίες, ο συνολικός δανεισμός των ΔΟΛ, Πήγασος και Mega να μειωθεί με «κούρεμα» στα 130 έως 160 εκατ. ευρώ. Άλλωστε, δεδομένου ότι οι βασικοί μέτοχοι του Mega (Τηλέτυπος ΑΕ) είναι οι Πήγασος (32,73%) και ΔΟΛ (22,11%), μετά την συγχώνευση το νέο σχήμα θα έχει την πλειοψηφία του Mega (περίπου 55%).
[…]



Ψυχάρης κατά Μπόμπολα για τον «τζόγο της ντροπής».
Ο Σταύρος Ψυχάρης με άρθρο του τάσσεται ενάντια, μεταξύ άλλων, και στον συνέταιρό του στο Mega Φώτη Μπόμπολα.
Παράθεση:
«Φωτιές» στη Μεσογείων ανάβει το πρωτοσέλιδο άρθρο του Σταύρου Ψυχάρη στο Βήμα της Κυριακής με τίτλο «ο τζόγος της ντροπής» με το οποίο εξαπολύει επίθεση κατά των 24 ιδιωτικών εταιρειών ιντερνετικού στοιχήματος που πήραν προσωρινή άδεια από τις αρμόδιες αρχές για λειτουργία στην Ελλάδα. Μεταξύ αυτών είναι και η εταιρεία «Stoiximan», το 50% της οποίας ανήκει στον Φώτη Μπόμπολα συνέταιρο του Ψυχάρη στο Mega (το άλλο 50% ανήκει στον Δημήτρη Μάρη του 24media).

Ο ΟΠΑΠ καταγγέλλει τις εταιρείες ως παράνομες και ζητά την αφαίρεση των αδειών, ενώ οι ιδιωτικές εταιρείες επικαλούνται τους κανόνες ανταγωνισμού κάνοντας λόγο για μονοπώλιο του ΟΠΑΠ και φέρονται να εξετάζουν προσφυγή στα ευρωπαϊκά δικαστήρια.
Ο Σταύρος Ψυχάρης με το άρθρο του τάσσεται υπέρ του ΟΠΑΠ σε αυτήν την σύγκρουση και ενάντια, μεταξύ άλλων, και στον συνέταιρό του στο Mega Φώτη Μπόμπολα.
[…]





*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
antanion
Πρύτανης


Εγγραφή: 13 Φεβ 2008
Δημοσιεύσεις: 503

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Νοέ 14, 2014 7:51 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

_




«Κομπίνα η πώληση της Ολυμπιακής στον Βγενόπουλο»!
12.03.2010
Παράθεση:
Από το “Σοφοκλέους 10″ και το Ινφογνώμων-πολιτικά”

Νέο μέτωπο με τον Ανδρέα Βγενόπουλο και την MIG ανοίγει η κυβέρνηση, καθώς ο αντιπρόεδρος, κ. Θ. Πάγκαλος, κατηγόρησε ευθέως χθες βράδυ (μιλώντας στην εκπομπή «Ανατροπή» του Mega Channel) την κυβέρνηση της Ν.Δ. για «κομπίνα στην πώληση της Ολυμπιακής στον Α. Βγενόπουλο»!

Εξαπολύοντας σκληρή επίθεση στην κυβέρνηση Καραμανλή για τη χαριστική ρύθμιση υπέρ των εργαζομένων της πρώην Ολυμπιακής, που επιβαρύνει με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ τον κρατικό προϋπολογισμό, ο κ. Πάγκαλος έκανε ευθέως λόγο για «κομπίνα». Και εξήγησε, ότι, κατά την άποψή του, η Ολυμπιακή πουλήθηκε «μπιτ παρά» στον κ. Βγενόπουλο και ακολούθως μεταβιβάσθηκε με υψηλότερο τίμημα στην Aegean, η προσφορά της οποίας δεν είχε γίνει δεκτή στο διαγωνισμό.

Αξίζει να σημειωθεί, μάλιστα, ότι ο παριστάμενος στη συζήτηση, πρώην υπουργός Εσωτερικών, Προκόπης Παυλόπουλος, απέφυγε να απαντήσει στις αιτιάσεις Πάγκαλου για κομπίνα και να υπερασπισθεί το διαγωνισμό που διενήργησε η προηγούμενη κυβέρνηση και αρκέσθηκε μόνο να υπενθυμίσει τις τεράστιες ζημιές που κατέγραφε τα προηγούμενα χρόνια η Ολυμπιακή, αποδίδοντας ευθύνες στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ.
[…]



http://www.youtube.com/watch?v=q4T66-fWms8
pagalos gia vgenopoulo
04-2010
Παράθεση:
[...] 1’32’’
Πάγκαλος: Εγώ διαπιστώνω ότι σε δύο μεγάλες υποθέσεις που είναι αμφιλεγόμενες και οι δύο, ο ΟΤΕ και η Ολυμπιακή, εμφανίζεται το ίδιο πρόσωπο [Βγενόπουλος] και κάνει την ίδια δουλειά, δηλαδή αγοράζει για να πουλάει.

Δημοσιογράφος: Πάντως, αν δεν έπαιρνε την Ολυμπιακή ο κ. Βγενόπουλος, ακόμα ως ελληνικό κράτος θα πληρώναμε την Ολυμπιακή.

Π.: Δεν πληρώνουμε την Ολυμπιακή τώρα;

Δ.: Ε, νομίζω ότι όχι όπως πληρώναμε στο παρελθόν τουλάχιστον.

Π.: Τι λέτε, ξέρετε τι λεφτά είν’ αυτά; Αλλά μη μείνουμε στην Ολυμπιακή τώρα…

Δ.: Υπαινίσσεστε κάποιες προνομιακές συμβάσεις προκειμένου να πάρει ΟΤΕ και Ολυμπιακή…

Π.: Είναι δύο σκανδαλώδεις ιστορίες, βεβαίως. Και νομίζω ότι η έρευνα των δύο αυτών συμβάσεων δεν έχει λήξει και θα πρέπει να συνεχιστεί.
[…]







Ο κ. Βγενόπουλος είχε δώσει μία χειμαρρώδη συνέντευξη (19.04.2010), αφότου οι κύριοι Πάγκαλος και Σηφουνάκης έκαναν βούκινο στα ΜΜΕ τις ρεμούλες του επί Νέας Δημοκρατίας.

Ο σκληροτράχηλος επιχειρηματίας ισχυρίζεται πως τον διασύρουν και τους αρχίζει, πού σε πονεί και πού σε σφάζει!...

Ας αφήσει ο κ. Πάγκαλος τις δικές μου κουμπαριές κι ας μας πει για τις δικές του [με τον κ. Κόκκαλη (INTRALOT)], λέει για τον τότε αντιπρόεδρο του ΠΑΣΟΚ.

Στρέφεται κι εναντίον του κ. Σηφουνάκη, αφηγούμενος μια υπόθεση διασκεδαστικά τραγελαφική.

Το 2001, λέει, προσέφερε στον τότε υφυπουργό 50 εκ. δραχμές για την αναδάσωση καμένου δάσους στη Σάμο, αλλά οι μήνες περνούσαν χωρίς να φυτευτεί ούτε ένα δενδρύλλιο, κι ενώ όλο αυτό το διάστημα πήρε συνολικά 5 φορές τηλέφωνο τον κ. Σηφουνάκη, αυτός δεν απάντησε σε κανένα απ’ τα τηλεφωνήματά του.

Πέρασαν..... χρόνια από τότε, μέχρι που έτυχε να συναντηθεί ξανά με τον κ. Σηφουνάκη και, αφού βρήκε ευκαιρία να του θυμίσει την μεταξύ τους «εκκρεμότητα», του είπε ορθά-κοφτά «ή δείξε μου το δάσος ή δώσ’ μου πίσω τα λεφτά!», αλλά ο κ. Σηφουνάκης άρχισε να του κάνει τζιριτζάντζουλες και, τελικά, ούτε το δάσος είδε ούτε και τα λεφτά.


Ο κ. Βγενόπουλος λέει πως δεν είναι δυνατόν να έχει τέτοιες εμπειρίες και να τον λασπολογούν κι από πάνω, πολύ περισσότερο όταν οι υποτιθέμενες κομπίνες του δεν είναι τίποτα μπροστά σ’ αυτές του κ. Κόκκαλη.

Τον πνίγει το δίκιο όσο σκέφτεται ότι άλλοι κάνουν κομπίνες και τρώνε εκατομμύρια, ενώ αυτός που δεν κάνει τίποτα τρώει τη λάσπη.
Αμαρτία απ’ το θεό, τόση αδικία!...

Γιατί όμως ο γνωστός επιχειρηματίας έχει μπει στο στόχαστρο; Το εξηγεί με παρρησία ο ίδιος: «Επειδή δεν έχω ακολουθήσει τις συμβατικές πρακτικές της σχέσεως με το οποιοδήποτε κατεστημένο».

Και κάπου εδώ ο αντισυμβατικός επιχειρηματίας, αισθανόμενος εξαπατημένος (απ’ τον κ. Σηφουνάκη) και κατασυκοφαντημένος απ’ το κατεστημένο, επιτέλους επόμενο ήτανε να ριγήσει από ιερή αγανάκτηση και να ξεσπάσει... βγάζοντας και τα δικά τους τ’ άπλυτα στη φόρα.

Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι και οι κύριοι Πάγκαλος και Σηφουνάκης αντέδρασαν με υψηλοφροσύνη κι ανωτερότητα στα όσα τους καταλόγισε ο αδέκαστος επιχειρηματίας : απέφυγαν να απαντήσουν.


http://www.youtube.com/watch?v=_XeYTXOW6yY
Βγενόπουλος κατά Πάγκαλου, Σηφουνάκη
19.04.2010




_


Έχει επεξεργασθεί απο τον/την antanion στις Τετ Νοέ 19, 2014 7:26 pm, επεξεργάσθηκε 1 φορά συνολικά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
antanion
Πρύτανης


Εγγραφή: 13 Φεβ 2008
Δημοσιεύσεις: 503

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Νοέ 15, 2014 3:24 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

_





https://www.youtube.com/watch?v=7KbpFs3cDUk
Μαριέττα Γιαννάκου :
Παράθεση:
[...] 0’.45’’: θεωρώ ότι ήμουν ανεξάρτητη και ότι αν επρόκειτο για τη χώρα μου θα ψήφιζα και κόντρα στο κόμμα και κόντρα στα συμφέροντα και κόντρα σ’ αυτούς που έχουν το χρήμα στην Ελλάδα και διοικούν και τα ΜΙΝΤΙΑ. Έχω πάει στο γραφείο κανενός; Ποτέ. Έχω παρακαλέσει κανέναν; Ποτέ. Έχω ασχοληθεί με το τι θέλει κανένας; Ποτέ. Ψάξτε να βρείτε… ίσως είμαι ο μόνος πολιτικός που δεν έκανα ποτέ μου τέτοιες επισκέψεις και τέτοιες σχέσεις. […]




http://www.youtube.com/watch?v=W0ji0V1vHys
Συνάντηση Τηλέμαχου Χυτήρη και ΓΑΠ με τον Μπόμπολα,
δύο μέρες πριν τις εκλογές δημοτικές/περιφερειακές (Νοέμβρη 2010), στο ξενοδοχείο Πεντελικόν.





http://www.kathimerini.gr/724041/opinion/epikairothta/arxeio-monimes-sthles/ta-istorika-stelexh
20.02.2011 )
Παράθεση:
[…] Γιατί οι τοποτηρητές των δανειστών μας επαγρυπνούν με τόσο ζήλο και ακρίβεια για τα μέτρα που τσακίζουν τη φτωχολογιά (μείωση μισθών και συντάξεων, αύξηση του ΦΠΑ, απελευθέρωση συμβάσεων εργασίας, αύξηση ορίου ηλικίας για τη συνταξιοδότηση, συγχωνεύσεις σχολείων και χίλια δύο ανάλογα), αλλά δεν εμφανίστηκαν ποτέ να ψελλίζουν λέξη για το αμείωτο όργιο χρηματοδότησης των κομμάτων από το κράτος, ούτε λέξη για χαλινό στο αδιάντροπο «πάρτι» των αναρίθμητων υπαλλήλων της Βουλής, λέξη για μείωση των εσόδων (άμεσων και έμμεσων) των βουλευτών. Δεν αναφέρθηκε ποτέ η τρόικα στο ξετσίπωτο σκάνδαλο των χρυσοπληρωμένων μελών Δ.Σ. σε εταιρείες του Δημοσίου, πάντοτε πολυάριθμες. Δεν απαίτησε ποτέ να οδηγηθούν στο εδώλιο και να δικαιολογήσουν για ποια προσφορά έργου αμείβονταν επί δεκαετίες ως Κροίσοι οι τάχα και «σύμβουλοι» των εκάστοτε προέδρων της ΕΡΤ, της ΔΕΗ, των Ελληνικών Πετρελαίων, του Βάμβακος και απειράριθμων άλλων αποφύσεων του κομματικού κράτους. […]



Πολιτικός επαρχιωτισμός
05.11.2013
Παράθεση:
Η βασική αιτία του αδιεξόδου στο οποίο έχει περιέλθει η αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος από την τρόικα είναι ο πολιτικός μας επαρχιωτισμός. Στη χώρα μας, όταν ένας πολίτης ή μία επιχείρηση έχει πρόβλημα με τη δημόσια διοίκηση και η υπόθεσή του δεν διεκπεραιώνεται, τι κάνει;
Παίρνει τηλέφωνο τον βουλευτή, τον υπουργό ή και τον ίδιο το πρωθυπουργό και ζητάει την παρέμβασή του.
Στη συνέχεια, ο πολιτικός τηλεφωνεί στην αρμόδια υπηρεσία και της ζητάει να «λύσει» το πρόβλημα, προσφέροντάς της έτσι και πολιτική κάλυψη, αφού οι –κατά κανόνα ευθυνόφοβοι– δημόσιοι υπάλληλοι θεωρούν ότι το χαοτικό νομικό μας πλαίσιο δεν τους προσφέρει επαρκή θεσμική προστασία για την όποια απόφασή τους.
Το θέμα έτσι «λύνεται» πολιτικά και όχι θεσμικά και ο «πελάτης» (επιχείρηση, πολίτης), μένει εσαεί υποχρεωμένος στον «Μαυρογιαλούρο» του, καθώς «κατόπιν ενεργειών» του τελευταίου «διευθετήθηκε το ζήτημα».

Κάπως έτσι ξεκίνησε και η τρέχουσα αξιολόγηση του Μνημονίου. Οι υπάλληλοι της τρόικας διεμήνυσαν ότι με το προσχέδιο προϋπολογισμού που τους παρουσιάσαμε, ο συμφωνημένος για το 2014 στόχος για πρωτογενές πλεόνασμα δεν επιτυγχάνεται και πρέπει να αντικαταστήσουμε τα ευχολόγια με αξιόπιστες προβλέψεις.
Εμείς θεωρήσαμε ότι το «κώλυμα» μπορεί να λυθεί αν ο κ. Σαμαράς ζητήσει την παρέμβαση της κ. Μέρκελ, η οποία θα έπαιρνε τηλέφωνο τον κ. Ματίας Μορς της Κομισιόν και θα του έλεγε «έλα, είναι δικό μας παιδί. Λύστε το θεματάκι του».
Κάτι τέτοιο συμβαίνει σε αντίστοιχες περιπτώσεις στην Ελλάδα, και αυτό μάλλον εννοούσε η κυβέρνηση και τα έξαλλα μίντια όταν σήκωσαν τη σημαία της «πολιτικής διαπραγμάτευσης». Ή μήπως όχι; Φυσικά, η απάντηση που έλαβε η Αθήνα από το Βερολίνο ήταν «μα είστε σοβαροί; Είναι δουλειά της Γερμανίδας καγκελαρίου να υποδεικνύει στους υπαλλήλους πώς θα υπολογίζουν το έλλειμμα;».[…]





_


Έχει επεξεργασθεί απο τον/την antanion στις Σαβ Ιούν 17, 2017 12:58 am, επεξεργάσθηκε 2 φορές συνολικά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
antanion
Πρύτανης


Εγγραφή: 13 Φεβ 2008
Δημοσιεύσεις: 503

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Νοέ 15, 2014 7:43 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

_




Το άδικο που μας θυμώνει
Γιάννης Ραγκούσης
12.12.2013
Παράθεση:
Υπάρχει κάτι καινούργιο, μια νέα δύναμη που κινεί τις εξελίξεις. Αυτή η κινητήριος δύναμη είναι το περί δικαίου αίσθημα των πολιτών το οποίο είναι βαθιά προσβεβλημένο και βαριά τραυματισμένο.

Όταν ένα έθνος κράτος δίνει μάχη επιβίωσης, το περί δικαίου αίσθημα των πολιτών είναι ο ακρογωνιαίος λίθος, είναι η πλέον θεμελιώδης, κρίσιμη και αποφασιστική παράμετρος για να συμμετάσχει κανείς σε μια εθνική προσπάθεια άρα για να κερδηθεί μια τέτοια μάχη. Περισσότερο από ποτέ άλλοτε, σήμερα με απόλυτο τρόπο ισχύει το «ή όλοι ή κανένας».

Ας πούμε επιτέλους λοιπόν την αλήθεια, ας είμαστε ειλικρινείς. Η γενικευμένη συναίσθηση αδικίας, ναι, είναι απολύτως δικαιολογημένη.
Ας μπούμε στη θέση ενός από τα εκατομμύρια των Ελλήνων που ξαφνικά κατέρρευσε η ζωή του και ας παρακολουθήσουμε το θρίλερ μέσα από τέσσερις πράξεις:

Πράξη πρώτη: Οκτώβριος 2012 και μέχρι σήμερα.
Αποκαλύπτεται η διαρκής μη αξιοποίηση της κάθε λίστας Λαγκάρντ. Υπάρχει τίποτε πιο άδικο από το να σου λένε ότι την ώρα που έπρεπε να σου χαλάσω τη ζωή για να σωθεί η χώρα, την ίδια ώρα είχα στα χέρια μου μια τέτοια λίστα - μεταξύ των τόσων που υπάρχουν - που με διάφορες απίστευτες και προσβλητικές για τη νοημοσύνη δικαιολογίες δεν έλεγξα;
Όπως και δεν ελέγχω τα δισεκατομμύρια Ευρώ που εμβάστηκαν στο εξωτερικό κατά τη διάρκεια της κρίσης;

Πράξη δεύτερη: Ιανουάριος 2013.
«Πες μου τους φορολογικούς σου συντελεστές να σου πω ποιος είσαι».
Και αν είναι φοροέγκλημα ότι το 8% των μισθωτών καταβάλει το 70% του φόρου εισοδήματος τότε τι είναι το παρακάτω αν δεν είναι το μεγαλύτερο φορολογικό σκάνδαλο -πιθανώς παγκοσμίως- αυτό που συντελέστηκε στην Ελλάδα τον Ιανουάριο του 2013 με την υπερψήφιση των νέων φορολογικών συντελεστών .
Από τότε και μετά, για να μετατρέψει σε προσωπικό του εισόδημα ένας επιχειρηματίας τα κέρδη της επιχείρησής του, τα οποία σχεδόν αποκλειστικά προέρχονται σε αυτήν την οικονομική συγκυρία από τις περικοπές των μισθών των εργαζομένων- κι αυτό είναι το εξωφρενικά άδικο και ανήθικο - καταβάλει πλέον μόλις 10% φόρο από 25% που είχαμε καθιερώσει το 2010! Την ίδια ακριβώς στιγμή που ο μέσος φόρος εισοδήματος για τους εργαζόμενους ξεκινάει από 26% αφενός και αφετέρου για τις επιχειρήσεις ως νομικές και οικονομικές οντότητες ο φόρος αυξήθηκε από 20% σε 26% πάλι τον Ιανουάριο του 2013.

Πράξη τρίτη: Νοέμβριος 2013.
Είναι δυνατόν, ειδικά αυτήν την εποχή, να παραχωρείς περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού λαού , όπως είναι οι άδειες ψηφιακής εκπομπής των καναλιών, χωρίς να λαμβάνεις αντίτιμο. Με προκλητική ιδιοτέλεια να εξαγοράζεις ουσιαστικά έτσι την ευνοϊκή σου μεταχείριση από τα δελτία των 8.
Επίσης, είναι δυνατόν να επιτρέπεις ακόμη και την πώληση δημόσιας τηλεοπτικής άδειας όπως του 902 από το ΚΚΕ, ενώ αυτή είναι περιουσιακό στοιχείο που ανήκει στο κοινωνικό σύνολο, και μάλιστα να εγκρίνεις το οικονομικό αποτέλεσμα αυτής της εμπορικής πράξης να μην οδηγείται στα δημόσια ταμεία αλλά στο κομματικό ταμείο του ΚΚΕ;

Πράξη τέταρτη: Ιανουάριος 2013, Νόμος 4110.
«Εξαιρετικά απαλλάσσονται από το φόρο κληρονομιών οι μεταβιβάσεις πλοίων, μετοχών ή μεριδίων ημεδαπών ή αλλοδαπών εταιρειών που έχουν στην ιδιοκτησία τους πλοία υπό ελληνική ή ξένη σημαία άνω των χιλίων πεντακοσίων (1.500) κόρων ολικής χωρητικότητας καθώς και των μετοχών ή μεριδίων εταιρειών χαρτοφυλακίου (holding companies)». Προσέξτε, κι όλα αυτά ενώ κανείς Έλληνας δεν εξαιρείται από την υποχρέωση καταβολής φόρου κληρονομιάς. Και μια και αναφερόμαστε στους έλληνες εφοπλιστές και στον κ. Σαμαρά να αναφερθούμε και στους έλληνες φαρμακοβιομηχάνους και στον Σύριζα.
Γιατί όταν το κοινωνικό συμφέρον πρέπει να αρθεί υπεράνω των εφοπλιστών έτσι πρέπει να αρθεί και υπεράνω των φαρμακοβιομηχάνων και να μειωθούν οι τιμές των γενοσήμων, των ταξιτζήδων και να ανοίξει το επάγγελμά τους, των γαλακτοβιομηχάνων κ.ο.κ.


Η μεγάλη αλήθεια που δεν συμφέρει γιατί σπάει το εθνικό μας στερεότυπο.

Καμία από τις παραπάνω δεν είναι μνημονιακή επιλογή ούτε αποτελούσε διεθνή υποχρέωση της χώρας. Είναι εξωμνημονιακές αποφάσεις, απολύτως συνειδητές, κοινωνικά άδικες και πολιτικά απολύτως ανήθικες. Και επειδή ακούγεται πως όταν βγουν στο εξωτερικό οι εκπρόσωποι της τρόικας μιλούν για διαπλεκόμενη κυβέρνηση να τονίσω πως όλες οι παραπάνω αποφάσεις έχουν ληφθεί με την έγκριση της τρόικας. Όπως και όλες οι παραπάνω αποφάσεις λαμβάνονταν την ώρα που η κα Μέρκελ είχε αρχίσει το διεθνή δοξαστικό για τον κομματικό της φίλο δήθεν μεγάλο μεταρρυθμιστή κ. Σαμαρά.

Όμως στη Γερμανία της κας Μέρκελ που όχι μόνον δεν είναι χρεοκοπημένη αλλά είναι οικονομικά πανίσχυρη, ο φόρος που κάθε μέτοχος - επιχειρηματίας πληρώνει για να μεταφέρει στον προσωπικό του λογαριασμό τα κέρδη της επιχείρησής του είναι 25% κι όχι 10% που πληρώνει στην Ελλάδα του κ. Σαμαρά. Στη Γερμανία της κας Μέρκελ κανείς δεν διανοείται να χαρίσει δημόσια περιουσία για λόγους προσωπικής ιδιοτέλειας και βεβαίως κανείς Γερμανός μεγαλοβιομήχανος δεν απαλλάσσεται από το φόρο κληρονομιάς που πληρώνουν οι Γερμανοί πολίτες.

Αυτό που συμβαίνει στη χώρα είναι κυριολεκτικά δραματικό και δεν συνοψίζεται ούτε εμπίπτει στο κλασικό και υπερχρησιμοποιημένο πια γκραμσιανό σχήμα για το παλιό που πέθανε και το νέο που ακόμη δεν έχει γεννηθεί. Μετά τον Ιούνιο του 2012 αυτό που συντελείται στον τόπο μας σε επίπεδο δομών δεν είναι ο θάνατος αλλά δυστυχώς η αναβίωση- η νεκρανάσταση του «παλιού» και μάλιστα με χυδαίο πολιτικά τρόπο.


Ποια είναι η χυδαιότητα;

Είναι το γεγονός πως η σημερινή κυβέρνηση εκμεταλλευόμενη το φόβο τις πλειοψηφίας των Ελλήνων, που έχουν συνειδητοποιήσει πως δεν πρέπει η Ελλάδα να εγκαταλείψει τη ζώνη του Ευρώ, προτάσσει το μνημόνιο ως προκάλυψη και ως αντιπερισπασμό, ως φύλλο συκής για να κρύψει πίσω από αυτό την εκτέλεση συμβολαίων διαπλοκής, κατάφωρης παραβίασης του δημοσίου συμφέροντος καθώς και προκλητικής εξυπηρέτησης ταξικών συμφερόντων.

Ναι, καθημερινά και την ώρα που εκατομμύρια Έλληνες φτωχαίνουν, που χιλιάδες Έλληνες, νέοι και νέες μεταναστεύουν που συντελείται υποτίμηση στη ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων δεν είναι δυνατόν να συντελείται η υπερτίμηση, να «φτιάχνονται» ξανά για τα επόμενα 50 χρόνια οι μικρές ολιγαρχίες, πολιτικών κι επιχειρηματιών της μεταπολίτευσης.

Γι' αυτό η σημερινή κυβέρνηση έχει απολέσει κάθε ηθικό και πολιτικό δικαίωμα να πειράξει πλέον τη ζωή έστω και ενός έλληνα πολίτη. Με απολύσεις, μειώσεις εισοδημάτων, γελοίες διαθεσιμότητες και αντιδημοκρατικές πράξεις νομοθετικού περιεχομένου για ξαφνικούς θανάτους ή-ξαφνικές εκτελέσεις συμβολαίων διαπλοκής. Στο τέλος του μνημονίου δεν είναι δυνατόν εκατομμύρια Ελλήνων να είναι χαμένοι και μόνον οι έλληνες ολιγάρχες της μεταπολίτευσης να είναι κερδισμένοι. Αυτοί δηλαδή στους οποίους χρωστάει το πολιτικό κατεστημένο και οι οποίοι βεβαίως δεν είναι ούτε οι νέοι επιχειρηματίες, ούτε οι νέοι επιστήμονες, ούτε οι νέοι αγρότες.
Δεν είναι δυνατόν η κρίση να είναι κρίση για τους πολλούς και ευκαιρία για λίγους.




_



Η νέμεση να αποτρέψει την εκδίκηση
Χ. Γιανναράς
12.08.2013
Παράθεση:
[...] Ο «μέσος» πολίτης, ο χωρίς ειδικές γνώσεις λειτουργίας της οικονομίας, έχει ένα καίριο ερώτημα – είναι λογικό να υποθέτουμε ότι το έχει: Tού λένε ότι το μεγαλύτερο μέρος του τεράστιου (πράγματι) ποσού «βοήθειας» που χορηγούν στην Ελλάδα οι δανειστές της για την ανάκαμψη της οικονομίας της, έχει πια (με δόσεις) εκταμιευθεί. Όμως στην «πραγματική οικονομία» της χώρας, είναι σε όλους φανερό, δεν έχει εισρεύσει ούτε ελάχιστο ίχνος αυτού του χρήματος. H αγορά παραμένει σε βαθύτατο κώμα, η ανεργία καλπάζει νεκρώνοντας κάθε κοινωνική δυναμική, ο λαός βυθίζεται σε παραλυτικό πανικό. Πού πηγαίνει λοιπόν η γαλαντόμος βοήθεια, γιατί χρήμα ακούμε και χρήμα δεν βλέπουμε;

H απάντηση που δίνεται, βεβαιώνει: Με το μικρότερο μέρος αυτών των χρημάτων εξοφλούνται κρατικά χρέη και τοκοχρεωλύσια. Το μεγαλύτερο μέρος χορηγείται στις τράπεζες για την «ανακεφαλαιοποίησή» τους. Χωρίς την «ανακεφαλαιοποίηση» των Τραπεζών η οικονομία της χώρας είναι αδύνατο να επανενεργοποιηθεί. Αν συνειδητοποιήσει ο αδαής πολίτης ποιου μεγέθους χρηματικά ποσά απαιτεί η «ανακεφαλαιοποίηση» των Τραπεζών, την ταυτίζει με εφιαλτική συμφορά, κυριολεκτικό ολοθρεμό. Διότι, για τις τρέχουσες ανελαστικές ανάγκες του κράτους η κυβέρνηση δανείζεται, κατά διαστήματα, ποσά της τάξεως του ενός, δύο, τριών δισεκατομμυρίων ευρώ. Ενώ η κατά δόσεις βοήθεια που της έχει ως τώρα εκταμιευθεί, φτάνει περίπου τα διακόσια δισεκατομμύρια!

Πρέπει λοιπόν να μάθει ο πολίτης τι είναι αυτή η «ανακεφαλαιοποίηση», που σαν προμηθεϊκός γύπας τρώει το συκώτι της ελλαδικής κοινωνίας καρφωμένης στον βράχο του χρέους. Να μάθει ότι είναι το χρήμα που εκβιαστικά, γκανγκστερικά λήστευαν από τις Τράπεζες τα κόμματα. Επί χρόνια.

Είναι διεθνής κανόνας ότι για να λειτουργήσει με αξιοπιστία μια Τράπεζα, πρέπει να διαθέτει δικό της κεφάλαιο ίσο με το 10% (τουλάχιστον) του κύκλου εργασιών της (καταθέσεων που δέχεται και δανείων που χορηγεί). Στις ελληνικές Τράπεζες αυτό το απαραίτητο αποθεματικό κεφάλαιο μειώθηκε τα τελευταία χρόνια σε σημείο απαγορευτικό για τη λειτουργία των Τραπεζών. Οι Τράπεζες δεν μπορούν πια να δανείσουν τους πολίτες (επιχειρηματίες, κατασκευαστές, καλλιεργητές, εμπόρους) ώστε να κινηθεί χρήμα στην αγορά και να ζωντανέψει η νεκρωμένη οικονομία.

Ποιος ήταν ο λόγος που μειώθηκε το αποθεματικό των Τραπεζών; Οι επεμβάσεις των κυβερνήσεων, δηλαδή του κομματικού κράτους. Οι κυβερνήσεις υποχρέωναν τις Τράπεζες να χορηγούν δάνεια τεράστια, εξωφρενικά, που ήταν αδύνατο να εξοφληθούν ποτέ. Σε ποιους; Στα ίδια τα κόμματα, που τα έξοδα λειτουργίας τους και αυτοδιαφήμισής τους ήταν αχαλίνωτα, επομένως τα χρέη τους ιλιγγιώδη. Αλλά οι Τράπεζες εκβιάζονταν να δανείζουν και δημόσιους οργανισμούς, που τα έσοδά τους είχε λεηλατήσει το κομματικό κράτος. Να δανείζουν, χωρίς προοπτική επιστροφής, επιχειρηματίες διαπλεκόμενους με τα κόμματα, εργολήπτες και προμηθευτές του Δημοσίου που μοιράζονταν με τους πολιτικούς τη λωποδυσία του κοινωνικού χρήματος.

Αυτό σημαίνει ότι, πιθανότατα, το σύνολο της παρεχόμενης σήμερα διεθνούς βοήθειας προς την Ελλάδα έχει κιόλας ξοδευτεί, χωρίς να έχουν ακόμα καλυφθεί οι «τρύπες», τα κενά, τα ελλείμματα που δημιούργησαν οι κακουργίες των κομματανθρώπων. Και ο πολίτης, με το επίσης λεηλατημένο βάναυσα, από τους ίδιους, εισόδημά του, την κατεστραμμένη ζωή του, ασφυκτιά παγιδευμένος στον πνιγμό του παραλόγου: Πώς κατάφεραν αυτοί που βαρύνονται με το κατάφωρο κακούργημα του υπερδανεισμού της χώρας και την (απομνημειωμένη λογιστικά) κλοπή των τραπεζικών αποθεματικών κεφαλαίων, αυτοί οι ίδιοι να διαχειρίζονται και τη «σωτηρία» μας από τη γενοκτονική καταστροφή που απεργάστηκαν;

H απάντηση στο ερώτημα είναι απλή, όσο περισσότεροι πολίτες τη συνειδητοποιούν τόσο θα δυναμώνει η ελπίδα: Τα κατάφεραν να επιπλέουν οι υπόδικοι, γιατί πρόλαβαν να σφετεριστούν τη σύνταξη του Συντάγματος. Αναθεωρούν κάθε τόσο το Σύνταγμα, το κόβουν και το ράβουν για να το φέρουν στα μέτρα τους: να είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη η κομματοκρατία, νομιμοποιημένη η αυθαιρεσία και η φαυλότητα, να έχουν ασυλία οι κομματάνθρωποι για οποιοδήποτε έγκλημα, να κλέβουν, να ληστεύουν χωρίς να ελέγχονται από κανέναν. Ελπίδα για τους Έλληνες θα υπάρξει, όταν μια κρίσιμη μάζα πολιτών συνειδητοποιήσει ότι πραγματική έξοδος από τον σημερινό εφιάλτη είναι μόνο μία: Συντακτική Εθνοσυνέλευση και καινούργιο Σύνταγμα. Με αποκλεισμό, μέσω της λαϊκής ψήφου, όλων όσοι με οποιονδήποτε τρόπο συνέργησαν στη σημερινή καταστροφή και ντροπή.

Βέβαια, η κρίσιμη μάζα που θα απαιτήσει κοινωνικό μετασχηματισμό μέσω αλλαγής του Συντάγματος, δεν θα προκύψει με ευχολόγια ούτε με αρθρογραφίες «διανοουμένων». Θα σχηματιστεί, όταν η αγανάκτηση, η οργή, ο πνιγμός της αδικίας σφυρηλατήσουν ωριμάζοντας κάποια ανυποχώρητα, πάγκοινα αιτήματα. Πώς ξεκίνησαν μεγαλοαστοί (και όχι «προλετάριοι») την αντίσταση στη χούντα, έτσι η κοινή οργή θα υποχρεώσει δικαστικούς με ραχοκοκαλιά και ταλαντούχους νομικούς να τολμήσουν πρωτοβουλίες για να λειτουργήσει νέμεση. Δεν γίνονται ριζοσπαστικές κοινωνικές (συνταγματικές) μεταρρυθμίσεις χωρίς συνεπή, τίμια κάθαρση. Και το κατεπείγον αίτημα είναι, να χειριστούν την κάθαρση οι εκτός κοινοβουλίου κοινωνικοί θεσμοί, όχι η εκτός κοινοβουλίου απρόσωπη μάζα.

Έχει τεράστια συμβολική (αλλά και πραγματιστική – οικονομική) σημασία να δημευθούν οι περιουσίες των αυτουργών της καταστροφής: Όσων εισηγούντο και όσων αποφάσιζαν τον εγκληματικό υπερδανεισμό της χώρας, τη λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων, την καταλήστευση των δημόσιων οργανισμών, τις εκβιαστικές τραπεζικές δανειοδοτήσεις. Όσων εισηγούντο και όσων αποφάσιζαν να κατευθύνονται αυτοί οι πακτωλοί στα κομματικά ταμεία, στην εξυπηρέτηση του πελατειακού κράτους, στον διαπλεκόμενο με τα κόμματα «χλιδάτο» υπόκοσμο. Να δημευθούν οι περιουσίες όσων υπερψήφιζαν στη Βουλή (νομιμοποιούσαν) τις κακουργηματικές αποφάσεις. Όσων, από υπουργικούς ή άλλους διοικητικούς θώκους, τις εκτελούσαν. Όσων επωφελήθηκαν από την εκτέλεση των αποφάσεων πλουτίζοντας με το «εγκεκριμένο» προϊόν κλοπής του κοινωνικού χρήματος – εργοληπτών, προμηθευτών, μεσαζόντων.

H ελληνική κοινωνία πρέπει και δικαιούται να σταθεί στα πόδια της, να ξαναζήσει. Όχι επειδή έχει Ιστορία, ένδοξους προγόνους, γλώσσα – αυτά είναι πια χαμένα εδώ και χρόνια, και η απώλεια έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που αποκλείεται να δικαστεί.

Πρέπει να σταθεί στα πόδια της η ελληνική κοινωνία, γιατί έχει ακόμα ανθρώπινη ποιότητα πολύτιμη – μειονοτική, χλευασμένη, εξουθενωμένη, αλλά ελληνική. Και η ελληνική ιδιαιτερότητα μπορεί να είναι ακόμα μέτρο ποιότητας με ιστορική δυναμική.




_



Το χρώμα του φασισμού είναι πάντοτε μαύρο.
Στέλιος Κούλογλου
21 Σεπ. 2012
Παράθεση:
[...] Η ανομία είναι ένα εξαιρετικά σοβαρό πρόβλημα της χώρας, που οφείλεται, πρώτα απ’ όλα, στην έλλειψη σεβασμού στους νόμους απ’ αυτούς που τους καταρτίζουν και τους ψηφίζουν. Παράδειγμα, η παγκοσμίων επιδόσεων, νομοδιάρροια που ευτελίζει τους νόμους. Μια πρόσφατη έρευνα για την παραγωγή των νόμων στην Ελλάδα έδειξε ότι σε διάστημα 30 χρόνων ψηφίστηκαν 3.430 νόμοι, υπογράφτηκαν 18.766 προεδρικά διατάγματα και 110.024 υπουργικές αποφάσεις που έχουν ισχύ νόμου, χώρια οι μεταμεσονύκτιες τροπολογίες που συχνά δεν έχουν σχέση με τον νόμο που ψηφίζεται, εξυπηρετούν συμφέροντα, έρχονται σε αντίθεση με προηγούμενους νόμους και γενικώς κάνουν αδύνατη την εφαρμογή των νόμων, εμποδίζοντας και την απονομή Δικαιοσύνης. […]



Μία Φανταστική Δημοκρατία
Χάρης Μαθιόπουλος
7 Ιουνίου 2014
Παράθεση:
Φανταστείτε να ζούσατε σε μία χώρα της οποίας η Διοίκηση, τα τελευταία 30 χρόνια, (κατά προσέγγιση) παρήγαγε:

3.000 Νόμους

20.000 Προεδρικά Διατάγματα

110.000 Υπουργικές Αποφάσεις

25.000 Αποφάσεις Περιφερειών

10.000 Αποφάσεις Νομαρχιών

Μία χώρα όπου 98 από τις 100 διατάξεις που ρυθμίζουν τη ζωή σας ήταν ένα είδος παρανομοθεσίας – και προβλεπόταν από το Σύνταγμα της χώρας αυτής μόνο σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης. Η Βουλή παρήγε, νομοθέτησε, τις υπόλοιπες 2.
Φανταστείτε να πληρώνατε φόρους σε μία χώρα όπου ο νόμος φορολογίας εισοδήματος (2238/1994) τροποποιήθηκε 250 φορές τα τελευταία 20 χρόνια, μέσω 80 διαφορετικών νόμων - τους οποίους ακολουθούσαν εκατοντάδες , χιλιάδες ερμηνευτικές εγκύκλιοι και τροποποιήσεις. Νόμος που την κάθε του αλλαγή τη συνόδευαν δεκάδες σεμινάρια - αλλά ποτέ, μα ποτέ, η κωδικοποίησή του, με την πλήρη επαναδιατύπωση κάθε τροποποιούμενου άρθρου. Θα ζούσατε σε μία χώρα όπου και να θέλατε να είστε σύννομοι, δεν θα μπορούσατε.
Τέλος, φανταστείτε ότι σε αυτή τη χώρα, όπου κάπως, κάποιοι φόροι μαζευόντουσαν, η Διοίκηση να κάλυπτε με τους φόρους αυτούς, μεταξύ άλλων, και τα έξοδα (πρόεδρο, συμβούλιο, γραφεία, μισθούς, επιδόματα, έξοδα κίνησης, αναλώσιμα) των παρακάτω Δημοσίων Νομικών Προσώπων:

69 για την εκπαίδευση και κατάρτιση

54 για την επιχειρηματικότητα και την απασχόληση

19 για χωροταξικό σχεδιασμό και έλεγχο δόμησης

56 για την έρευνα και την ανάπτυξη

209 για τον πολιτισμό και την ψυχαγωγία

Μπορείτε να φανταστείτε σε ποια χώρα θα τα παθαίνατε όλα αυτά; Σε αυτήν που η εξαίρεση έγινε κανόνας, το εξαιρετικό έλιωσε σε τετριμμένο και ο λόγος, από επίκαιρος, έγινε εφήμερος.
Σε αυτήν που ζούμε.



Στη Βουλή ακόμη βρέχει... τροπολογίες
Τασούλα Καραϊσκάκη
24.10.2014
Παράθεση:
[...] Τελικώς απαγορεύτηκε μόνο η κατάθεση τροπολογιών μεταμεσονύχτια και μετά τις 2 μ.μ. της Παρασκευής, αλλά οι αυθαιρεσίες συνεχίστηκαν με υπουργούς να τις καταθέτουν αργά τη νύχτα για μη γίνονται αντιληπτοί ή να ενημερώνουν μόνο προφορικά τα μέλη των αρμόδιων επιτροπών. Αντιπολιτευόμενοι βουλευτές καυτηριάζουν τη «συνήθεια», αλλά έπειτα, ως υπουργοί, κάνουν τα ίδια.

Στην Ελλάδα, που δεν έπασχε ποτέ από νόμους, αλλά από την εφαρμογή τους, βρίσκονται σε ισχύ πάνω από 70.000 νομοθετήματα. Ο ωκεανός αυτός των διατάξεων ευνοεί τη διαφθορά, τα μαγαζάκια, παραλύει τους μηχανισμούς συντονισμού και ελέγχου.
Σύμφωνα με παλιότερη έρευνα του υπουργείου Εσωτερικών, η Βουλή γεννά ένα νομοθέτημα κάθε 55 ώρες. Την τελευταία 20ετία, έχουν θεσπιστεί 2.178 νόμοι, σε κάθε έναν από τους οποίους έχουν παρεισδύσει το λιγότερο 5 τροπολογίες. Μόνο 3 στους 10 νόμους ρυθμίζουν ουσιώδη θέματα, ενώ 8 στους 10 περιέχουν διατάξεις που ελέγχονται ως αντισυνταγματικές.

Η απαγόρευση της ενσωμάτωσης τροπολογιών σε άσχετα νομοσχέδια θα μείωνε τη νομοπαραγωγή και τα ρουσφέτια, που κάνουν κουρέλι τους κώδικες, δεν άρουν την αβεβαιότητα, δεν καλύπτουν ασάφειες, δεν εκσυγχρονίζουν, αλλά κάνουν τους νόμους πολυδαίδαλους και διάτρητους, διαστρεβλώνουν και στην πράξη ακυρώνουν το δίκαιο.





_


Έχει επεξεργασθεί απο τον/την antanion στις Τετ Νοέ 19, 2014 7:28 pm, επεξεργάσθηκε 2 φορές συνολικά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
antanion
Πρύτανης


Εγγραφή: 13 Φεβ 2008
Δημοσιεύσεις: 503

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Νοέ 17, 2014 9:07 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

_





Αλέκος Παπαδόπουλος: Το ελληνικό ευρω-δίλημμα: Διαχείριση της αυταπάτης ή κόψιμο του γόρδιου δεσμού;

Αρθρο παρέμβαση του πρώην υπουργού

24/05/2013

Το συμφέρον της Ελλάδας είναι να παραμείνει στην Ευρωζώνη. Ταυτόχρονα, είναι πεποίθησή μου ότι το πρόγραμμα οικονομικής και λειτουργικής ανάταξης, που συγκρότησε και επέβαλε ο τριμερής Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος, σε συνδυασμό με την απουσία εθνικής αυτενέργειας, την οδηγεί, παρά τα κύματα εισαγόμενης και εδωδίμως καλλιεργούμενης εσχάτως αισιοδοξίας, σε “πλήρες τέλμα” εντός της επόμενης τριετίας.

Παρά την σημερινή ρητορική του διεθνούς παράγοντα ότι η Ελλάδα δεν θα εκδιωχθεί από την Ευρωζώνη, εκτιμώ ότι αυτή τη στιγμή οι πιθανότητες να αχθεί μόνη της εκτός αυτής είναι πολύ μεγαλύτερες από την παραμονή της. Η συνεχιζόμενη εγγενής αδυναμία της να κατανοήσει το βάθος του προβλήματός της και να προσαρμοστεί στις σημερινές αλλά και στις μέλλουσες οικονομικές συνθήκες ανταγωνισμού που θα επικρατήσουν στην Ευρώπη και όχι μόνο θέτουν εξαρχής το όλο θέμα της παραμονής της στην Ευρωζώνη.


Το «τέλος» του μνημονίου;

Η συμφωνία του 2010
, όπως τροποποιήθηκε μεταγενέστερα, ανάμεσα στη χώρα μας και στο Τριμερές Σχήμα για την χρηματοπιστωτική διάσωσή της, καθώς και τα κάθε μορφής μέτρα που περιελάμβανε - και ανεξάρτητα από τις όψιμες θεωρίες και άλλοθι, που εν τω μεταξύ αναπτύχθηκαν, περί “λάθους υπολογισμού του δημοσιονομικού πολλαπλασιαστή” - ήταν απολύτως αναγκαία και επιβεβλημένη για τη διατήρησή της στο Ευρώ και την απαλλαγή της από παραμορφώσεις και δυσλειτουργίες, οι οποίες την οδήγησαν σε κατάσταση “χρεοστασίου”.

Παρά τα κάποια θετικά και εξυγιαντικά αποτελέσματα από την εφαρμογή αυτής της συμφωνίας (μνημόνιο), τα οποία δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς λογικός άνθρωπος, το πρόγραμμα αυτό, εκτός από τις ιδεοληψίες του και τα προβλήματα που δημιούργησε κυρίως στα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα, έπαυσε να οικοδομεί ουσιαστικές προϋποθέσεις δημιουργίας νέων διατηρήσιμων οικονομικών συνθηκών. Είναι πλέον ανεπαρκές, ατελές και εμβαλωματικό. Εξελίσσεται τελικά σαν λογιστικό μοντέλο πάνω σε μια αποξηραμένη παραγωγική βάση και σε μια καχεκτική οικονομία. Μια οικονομία που πριν την κατάρρευσή της ήταν απλώς “μεγενθυμένη” από δάνεια κεφάλαια και περιορισμένα “ανεπτυγμένη”, αφού την αποβιομηχανοποίηση του ’70 και του ’80 ακολούθησε η αποβιοτεχνοποίηση κυρίως των τελευταίων χρόνων της κρίσης. Ήταν ήδη, ούτως ή άλλως, μια μικρομεσαία οικονομία που επέζησε κυρίως χάριν της φοροδιαφυγής.


Η ενσκήψασα «αισιοδοξία» - Ζητήματα Εθνικής Αξιοπρέπειας


Που όμως οφείλεται παρ’ όλα αυτά η ξαφνική επέλαση του κλίματος δοξαστικής αισιοδοξίας, και μάλιστα όταν επικρατούν συνθήκες συνεχούς περιορισμού της οικονομικής δραστηριότητας και παρατεταμένου οικονομικού παγετώνα; Νομίζω καταρχάς ότι σε κάποιους προέκυψε η ανάγκη ενός ακόμα ιαματικού ψεύδους, το οποίο δεν αφορά στις υποθέσεις της χώρας, αλλά στις εφήμερες εντυπώσεις μιας αμήχανης και εξαντλημένης πλέον διαχείρισης της κρίσης. Αυτό όμως κάνει μια μεγαλύτερη ζημιά. Καλλιεργεί ψευδαισθήσεις και υπονομεύει την επίπονη, αλλά άκρως αναγκαία, διαδικασία που οδηγεί στην βαθειά κατανόηση του προβλήματος και της πραγματικής κατάστασης, ώστε να δημιουργηθούν ουσιαστικές προϋποθέσεις εξόδου από την κρίση.

Παιχνιδίζει ο οπτιμισμός με το αίσθημα του ατομικού κινδύνου και της ατομικής ελπίδας. Δεν αφήνει να αναπτυχθεί στην ελληνική κοινωνία η αίσθηση του συλλογικού κινδύνου, ώστε να ληφθούν στέρεες εθνικού χαρακτήρα αποφάσεις και όχι ν’ αναπτυχθούν λογικές ατομικής αυτοπροστασίας από τις συνέπειες της κρίσης. Η ελπίδα και η αισιοδοξία δομούνται, δεν διακηρύσσονται.

Όσοι λοιπόν επιμένουν να υποδύονται τους "αισιόδοξους", μοχλεύοντας επικοινωνιακά σε κάποια πράγματι θετικά αποτελέσματα που προκύπτουν από την εφαρμογή του μνημονίου, ή όσοι άλλοι θέλουν να πιστεύουν γενικώς στην τελική διάσωση της χώρας, οφείλουν να γνωρίζουν ότι η "αισιοδοξία" τους αυτή, αλλά και η "απαισιοδοξία", μπορεί να είναι μια σεβαστή ατομική τους επιλογή, αλλά στην πολιτική δεν έχει καμιά αξία ούτε σαν ατομικό γνώρισμα, ούτε σαν μεταφυσικό φαινόμενο πίστης, ούτε σαν ειδύλλιο.

Στην πολιτική υπάρχει μόνο η "δύσκολη αισιοδοξία" που οικοδομείται μόνο με σκληρή συλλογική προσπάθεια, με σχέδιο και θυσίες, με ρεαλισμό, ορθολογισμό και με κοινωνική δικαιοσύνη.

Στο επίπεδο της τρέχουσας πολιτικής είναι βέβαιο ότι η ιστορία θα αναγνωρίσει τις προσπάθειες της σημερινής κυβέρνησης να παραμείνει η χώρα στην Ευρωζώνη, εφαρμόζοντας αποφασιστικά τα επιβληθέντα οικονομικά και θεσμικά μέτρα του μνημονίου. Όπως επίσης πρέπει να της καταλογιστεί στα αρνητικά της το γεγονός ότι δεν ανέλαβε μέχρι σήμερα καμιά σημαντική πρωτοβουλία που να έχει τη δική της σφραγίδα σε κανένα σημαντικό πεδίο.

Για να αρχίσει η απομείωση του χρέους απαιτούνται πρωτογενή πλεονάσματα σταθερά τουλάχιστον για μία επταετία σε ποσοστό πάνω από 5% του ΑΕΠ καθώς και υψηλούς ρυθμούς πραγματικής ανάπτυξης. Είναι τουλάχιστον άκομψο και πρωτοφανές να προβάλλεται ως η νέα “Μεγάλη Ιδέα του Έθνους” η επίτευξη κάποιου ελάχιστου πρωτογενούς πλεονάσματος, με τους γνωστούς τρόπους, και μάλιστα για ένα τρίμηνο! Αυτό είναι μια ακόμη ένδειξη μειωμένων φιλοδοξιών και προσδοκιών.

Θα ήταν χρήσιμο να υπενθυμίσω ότι την περίοδο 1994-1996, σε συνθήκες βαθειάς κρίσης χρέους και μηδενικής ανάπτυξης, χωρίς περικοπές μισθών, συντάξεων και κοινωνικών επιδομάτων, αλλά κυρίως με την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, επετεύχθη για πρώτη φορά πρωτογενές πλεόνασμα 4,2%, 3% και 4% του ΑΕΠ αντίστοιχα. Η επιτυχία αυτή δεν προβλήθηκε συνειδητά, ούτε η τότε κυβέρνηση πανηγύρισε, έχοντας επίγνωση ότι αυτό δεν ήταν «λεία» προς διανομή από τον τότε λαϊκισμό, αλλά προοριζόταν αποκλειστικά για τη μείωση και του τότε υπέρογκου χρέους. Τα πρωτογενή πλεονάσματα διατηρήθηκαν μέχρι το 2001.

Στη χώρα επίσης επικρατούν συγχύσεις από τη συνεχή αντιφατικότητα και την πολλαπλότητα των διαβρωτικών μηνυμάτων του παραπλανητικού λαϊκισμού. Αναπτύσσονται επικίνδυνες και ανεύθυνες απόψεις, όπως εκείνες των κομμάτων της αντιπολίτευσης, ότι η σωτηρία της χώρας "περνά" δήθεν μέσα από μία απλή κατάργηση του "αντιλαϊκού μνημονίου", κάτι που όμως θα μας οδηγούσε σε περαιτέρω ακραία επιδείνωση της σημερινής κατάστασης.
Οι απόψεις αυτές είναι το ίδιο καταστροφικές και επικίνδυνες με εκείνες που καλλιεργούν στο λαό την "αισιόδοξη παραμυθία" ότι δήθεν η κρίση είναι πλέον πίσω μας και σύντομα θα επανέλθουμε στην “προ αυτής κατάσταση”. Αυτό είναι το νέο ψεύδος της περιόδου.

Είναι ταυτόχρονα επίσης αναξιοπρεπές για κάθε λαό να εναποθέτει μοιρολατρικά την τύχη των επόμενων γενεών του στα εκλογικά αποτελέσματα άλλων χωρών (πχ. Γαλλία, Γερμανία). Είναι εθνική δειλία και έλλειψη εθνικής ζωτικότητας να μην παράγει μια χώρα τα δικά της γεγονότα (πολιτικά, οικονομικά, θεσμικά, κλπ) και να αφήνεται στις διαθέσεις τρίτων που δυστυχώς πολλές φορές συνοδεύονται και από μη δημοσιοποιημένα προσβλητικά σχόλια του τύπου «άσε να τελειώσουν οι εκλογές και θα δούμε τι θα κάνουμε με δαύτους».
Είναι επίσης εξίσου αναξιοπρεπές να πανηγυρίζουμε με τα πλαστά πιστοποιητικά που μας χορηγεί απλόχερα την περίοδο αυτή ο Διεθνής Παράγων περί δήθεν “βιωσιμότητας” της ελληνικής οικονομίας και του δημόσιου χρέους. Είναι προφανές ότι λόγω της άγνωστης ακόμη κατάληξης της ευρωπαϊκής κρίσης δεν επιθυμούν, εταίροι και μη, η Ελλάδα να λειτουργήσει αυτή την περίοδο ως η ανεξέλεγκτη “παράφρων μεταβλητή” του Ευρωσυστήματος
.

Πολλές χώρες βρέθηκαν στην ανάγκη καταφυγής σε διεθνή αρωγή. Οι διαφορετικοί χειρισμοί ήταν ανάλογοι με την ποιότητα και την βαρύτητα των αποφάσεων των χωρών αυτών να διαπραγματευτούν σωστά, να εφαρμόσουν τις συμφωνίες αποτελεσματικά και να εξέλθουν σύντομα από την κρίση. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα δύο (2) χωρών, οι οποίες υπέγραψαν “μνημόνια”, αλλά πολύ σύντομα αποφάσισαν να κινηθούν και πέραν αυτών έως ότου διασφαλίσουν μια παραγωγική, ανταγωνιστική και διατηρήσιμη οικονομία. Ανασυγκρότησαν την οικονομία τους πάνω σε δικό τους σχέδιο οικονομικής, κοινωνικής και θεσμικής ανάπτυξης, που οι ίδιοι κατέστρωσαν και υπεράσπισαν ως κοινωνίες που τις διακρίνει η ζωτικότητα και η ευθύνη.

Οι αναδυόμενες πλέον ως σημαντικές οικονομικές υπερδυνάμεις της Βραζιλίας και της Τουρκίας αυτό τον δρόμο ακολούθησαν. Τα θαυμαστά αποτελέσματα που πέτυχαν οι χώρες αυτές μέσα σε λίγα χρόνια δεν ήταν έργο μόνο κάποιων πεφωτισμένων προσώπων. Προικισμένοι άνθρωποι προέκυψαν, αλλά δεν θα έφταναν από μόνοι τους, όπως πολλοί ίσως να πιστεύουν. Η ταχύτατη, στέρεη και διατηρήσιμη συνολική ανάπτυξη των χωρών αυτών, βεβαίως με τις ιδιαιτερότητές τους, είναι αποτέλεσμα της απελευθέρωσης μεγάλων κοινωνικών δυνάμεων. Δεν αρκέστηκαν οι κοινωνίες τους μόνο στις υπερσυντηρητικές και εν πολλοίς διαβρωμένες και βολεμένες ηγέτιδες τάξεις τους. Συνειδητοποίησαν και οι δύο λαοί ότι έχουν συλλογική ευθύνη στη διαμόρφωση του μέλλοντός τους και διαισθάνθηκαν ότι έχουν χρέος να υποστηρίξουν το αντικειμενικό συμφέρον της χώρας τους.


Οι «ηγέτιδες» τάξεις της χώρας μας

Κάθε κοινωνία συνήθως, σε περιόδους κρίσης, καθοδηγείται από ένα κυρίαρχο πνεύμα, που είναι η συνισταμένη της συλλογικής αντίληψης και του τρόπου με τον οποίο “κοιτάει τον εαυτό της” και χαράζει την προοπτική της. Στη χώρα μας έχει εγκατασταθεί το πνεύμα “του ακαταμάχητου λαϊκισμού”, που σε συνδυασμό με την καλλιέργεια του “ατομισμού” και ενός εγκαθιδρυμένου καταναλωτισμού, την έφερε, και δυστυχώς φοβάμαι ότι θα τη διατηρήσει για πολλά χρόνια ακόμη, σε καθεστώς “Διεθνούς Ζητείας”. Να εκλιπαρεί δηλαδή η χώρα νέες περικοπές χρέους, νέες παρατάσεις αποπληρωμής του καθώς και νέα δάνεια. Και όλα αυτά να προβάλλονται ως οι νέες μέλλουσες “επιτυχίες” της χώρας. Αλλοίμονο! Υπεύθυνες γι’ αυτό είναι όλες ανεξαιρέτως οι σημερινές ηγέτιδες τάξεις της χώρας και κατά σειρά ευθύνης:

(α) Η πολιτική ελίτ, από όπου προέρχομαι - και με τις δικές μου ευθύνες να με βαρύνουν - κυριαρχείται από το πνεύμα του βαθέως λαϊκισμού, το οποίο διαπερνά ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Γι’ αυτό ο πολιτικός αγώνας στην Ελλάδα διεξάγεται ανάμεσα στις διάφορες αποχρώσεις του λαϊκισμού και μάλιστα με αρκετή δόση οπορτουνισμού ανάλογα με τις επικρατούσες συνθήκες. Δυστυχώς δεν διακρίνεις πλέον, όπως άλλοτε, πτυχές είτε πεφωτισμένης Αριστεράς (αυτή χάθηκε με το θάνατο του Γληνού), είτε πεφωτισμένης Δεξιάς, είτε του αστικού Κέντρου. Εξαιρέσεις υπήρχαν και υπάρχουν, αλλά ήταν και εξακολουθούν να είναι αποδυναμωμένες και ως εκ τούτου "αργούσες". Ο λαϊκισμός στη χώρα μας δεν λειτουργεί απλά και μόνο σαν δημαγωγικό εμπόριο ελπίδων προς τις ασθενέστερες τάξεις και τους «κυνηγούς» της εύκολης ευμάρειας. Δυστυχώς, κατέληξε με την πάροδο του χρόνου σε πολιτισμικό μόρφωμα που λειτουργεί σαν φιλοσοφία, νοοτροπία, αντίληψη ζωής, με συγκεκριμένες πρακτικές και συμπεριφορές, οι οποίες τελικά αποθεσμοποίησαν και διέλυσαν τη χώρα.

(β) Η οικονομική ελίτ, που συγκροτήθηκε μεταπολεμικά, πορεύτηκε αλληλοεξαρτώμενη με τις άλλες ηγέτιδες τάξεις και κυρίως με την πολιτική. Λειτούργησε χωρίς ανεπτυγμένη συνείδηση εθνικής ευθύνης, εκτός από κάποιες και εδώ εξαιρέσεις. Ιθύνουσα Εθνική Αστική Τάξη δεν θέλησαν να γίνουν ποτέ, υποδύθηκαν μόνο «ρόλους» που δεν πίστεψαν και παρέμειναν απλά ανώτερα εισοδηματικά στρώματα. Δεν ανέλαβαν ποτέ ευθύνες εγγύησης και πρωτοβουλίες υπεράσπισης της χώρας. Ανέχθηκαν, αν δεν υποδαύλισαν, τον λαϊκισμό για τα δικά τους συμφέροντα και συνέβαλαν αποφασιστικά στη θεσμική και οικονομική αποδυνάμωση της χώρας.

(γ) Η πνευματική ελίτ, έπαψε από καιρό να διαδραματίζει ρόλο πνευματικής καθοδήγησης. Δεν απέχει από την αλήθεια το γεγονός ότι η χώρα μας αντλεί ακόμη κυρίως από τα αποθέματα της πνευματικής παραγωγής που ανακόπηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’60. Η όαση, και εδώ, των ελάχιστων εξαιρέσεων δεν συνιστά συγκροτημένη καθοδηγούσα πνευματική τάξη. Το γεγονός αυτό εξηγεί μελαγχολικά γιατί η Ελληνική κοινωνία δεν ολοκληρώθηκε πολιτισμικά και εν τέλει γιατί δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και θεσμικά.

(δ) Η ακαδημαϊκή ελίτ, βαρύνεται για την κατάσταση στο χώρο της Παιδείας και ιδιαίτερα της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Δεν λειτούργησαν ως πρωτοπορία και ασπίδα της Ελληνικής κοινωνίας.
(ε) Τα ίδια περίπου ισχύουν και για τις άλλες κοινωνικές ελίτ, όπως η Εκκλησία, με τον διαχρονικό εθνοφυλετισμό, ο συνδικαλισμός, με τον τυφλό διεκδικητισμό, τα media, με την υιοθέτηση επί σειράν ετών ακραίων συντεχνιακών διεκδικήσεων και με την υπερπροβολή καταναλωτικών προτύπων και πολιτισμικών υποπροϊόντων, ο αγροτικός συνδικαλισμός, που καλλιέργησε για πολλά χρόνια την αντίληψη του αγρότη – εισοδηματία του Δημοσίου και της ΕΕ, κ.λ.π.

Το αποκορύφωμα του «θριάμβου» όλων αυτών των ελίτ της χώρας ήταν την περίοδο 2008-2010, κατά την οποία, αντί, ως όφειλαν, να συλλάβουν τα ηχηρά σήματα της επερχόμενης κατάρρευσης της χώρας, προκειμένου να απαιτήσουν να ληφθούν τα ελάχιστα αναγκαία τότε μέτρα, σε σχέση με τα σημερινά, για τη διάσωση της χώρας, επέδειξαν δόλια άγνοια, ιδιοτελή “τύφλωση και κώφευση”.

Αυτές είναι περίπου οι ηγέτιδες τάξεις που διαθέτει σήμερα η χώρα. Εξακολουθούν να είναι κυρίαρχες και να ορίζουν τις εξελίξεις. Αυτές καλούνται να διατηρήσουν τη χώρα εντός της Ευρωζώνης και ταυτόχρονα να προσελκύσουν επενδύσεις και να αναλάβουν πρωτοβουλίες με τις οποίες θα οικοδομηθεί μια νέα, βιώσιμη παραγωγική οικονομία και όχι μια οικονομία της υπερκατανάλωσης.


Η Ευθύνη και η Σωτηρία “εις ημάς αυτούς”

Μπορούν οι ηγέτιδες τάξεις της χώρας να σηκώσουν ένα τέτοιο βάρος; Μπορούν να μεταμορφωθούν σε οδηγούς της ελληνικής κοινωνίας, ώστε να παραμείνει η Ελλάδα στο κοινό νόμισμα και να υπηρετήσει το ένα και πραγματικό εθνικό συμφέρον;
Φοβάμαι ότι η μέχρι σήμερα εμπεδωμένη σ’ αυτές κυρίαρχη κουλτούρα δεν μπορεί να κρατήσει τη χώρα στην Ευρωζώνη. Πρόκειται για μια σκληρή διαπίστωση, αλλά για να διασφαλιστεί Εθνικά αξιοπρεπής συμμετοχή στην Ευρωζώνη απαιτείται να συναντηθούν και να δράσουν και άλλες Κοινωνικές και Πνευματικές Δυνάμεις. Υπάρχουν. Είναι ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας που είναι απαλλαγμένος από ιδεολογήματα και είναι προικισμένος με τον ορθολογισμό των πραγμάτων και πιστεύει ότι η χώρα έχει συμφέρον να παραμείνει στην Ευρωζώνη. Δεν υποκύπτει στις "ψυχρές αφαιρέσεις" της πολιτικής, αλλά υιοθετεί το γνήσιο "συναισθηματικό κριτήριο" στις επιλογές του.

Είναι οι δυνάμεις που κατανοούν την ανάγκη να ληφθούν Αποφάσεις Εθνικών Διαστάσεων. Αποφάσεις μεγάλης υπέρβασης του σημερινού μνημονίου. Δυνάμεις ικανές να απαιτήσουν και να συμβάλουν στο να συγκροτηθεί ένα άλλο νέο, ρεαλιστικό, αυστηρά πειθαρχημένο, χρονοστοχευμένο, θαρραλέο και ριζοσπαστικό σχέδιο εξόδου από την κρίση με τη δημιουργία διατηρήσιμων προϋποθέσεων θεσμικής και οικονομικής ανάπτυξης της χώρας. Να ενσωματώνει βεβαίως όλες τις συμφωνίες που δεσμεύουν τη χώρα, αλλά και να προχωρά πέρα από αυτές. Να περιλαμβάνει καθολικές μεταρρυθμίσεις που θα εξαφανίσουν κάθε μορφή κοινωνικού και κρατικού συντεχνιασμού και κάθε κακόηθες παραθεσμικό μόρφωμα σε όλα τα πεδία, της Διοίκησης, της Οικονομίας, της Παιδείας, των Επενδύσεων, του Κοινωνικού Κράτους, των Συνταγματικών και Πολιτικών Θεσμών κ.λ.π.

Βασική επιδίωξη θα πρέπει να είναι η ριζική αναθέσμιση της χώρας που θα περιλαμβάνει 3 πυλώνες: α) το πολιτικό σύστημα β) το Κράτος γ) την οικονομία. Συγκεκριμένες και ριζοσπαστικές προτάσεις μου, από κοινού με άλλους, έχουν ήδη δημοσιευθεί πρόσφατα στον Τύπο και είναι ανηρτημένες σε αυτή την ιστοσελίδα. Στο χώρο δε ιδιαίτερα της οικονομίας, κύρια επιδίωξη θα είναι η δημιουργία σταθερών Δημοσιονομικών και Μακροοικονομικών Πεδίων, με την οικοδόμηση νέων μηχανισμών άσκησης και ελέγχου της δημοσιονομικής πολιτικής επί των δαπανών, με αποτελεσματική εφαρμογή της φορολογικής νομοθεσίας σε διευρυμένη φορολογική βάση, όχι μόνο επί των ισχνών πλέον εισοδημάτων (αυτό δεν θα είναι απλώς ακραία αδικία, αλλά θα συνιστούσε και αντιοικονομική πολιτική) αλλά επί του συνόλου του ιδιωτικού πλούτου.
Οι νέοι οικονομικοί θεσμοί θα κατατείνουν στην μετατροπή του παρασιτικού οικονομικού μοντέλου σε παραγωγικό, με την οργάνωση και κατεύθυνση των διαθέσιμων ανθρωπίνων και οικονομικών πόρων στη δημιουργία παραγωγικών μονάδων και υγιών θέσεων εργασίας.

Με το νέο αυτό πρόγραμμα θα προκύψουν και νέα επώδυνα μέτρα. Η κατάργηση π.χ. αθέμιτων προνομίων που ακόμα διατηρούνται θα προκαλούσε εμμέσως μειώσεις εισοδημάτων σε διάφορες κοινωνικές ομάδες.
Η Ελλάδα πρέπει πρώτα να κερδίσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό της, για να διεκδικήσει και την εμπιστοσύνη των ξένων επενδυτών προκειμένου να στεριώσει μια νέα υγιή παραγωγική οικονομία. Το πνεύμα του υπερκαταναλωτισμού που κυριάρχησε στη χώρα παραμένει ακόμα και καλλιεργείται δυστυχώς και σήμερα σαν δήθεν “κεκτημένος” τρόπος ζωής και συμπεριφοράς σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Πρέπει σύντομα ν’ αντικατασταθεί από την αντίληψη του “λιτού βίου” ως αξιακής επιλογής. Διαφέρει εννοιολογικά και ουσιαστικά από την λιτότητα, που είναι ο κάθε φορά επιλεγόμενος “εχθρός” του δημαγωγικού λαϊκισμού και του πνεύματος του άκρατου καταναλωτισμού.

Αυτός, κατά την άποψή μου, είναι ο ρεαλιστικός δρόμος ευθύνης για την έξοδο της χώρας από την κρίση και την παραμονή της στο ευρώ. Όσο όμως και αν θεωρώ ότι αυτή είναι η μόνη ρεαλιστική πρόταση που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα, άλλο τόσο δεν φαίνεται ακόμη ρεαλιστικό να πιστεύει κανείς ότι οι σημερινές κατεστημένες ελίτ της χώρας, διαβρωμένες από αυταρέσκεια και αυτισμό, και με τα χαρακτηριστικά “ποιότητας” που περιγράφηκαν παραπάνω, θα αφυπνίζονταν ξαφνικά και θα συναινούσαν σε ένα αυτόχθον και ολιστικό πρόγραμμα οικονομικής, θεσμικής και λειτουργικής ανασυγκρότησης στη θέση του σημερινού μνημονίου, ώστε η χώρα να παραμείνει στο Ευρώ.
Για αυτό το λόγο είναι απαραίτητο να συντρέξουν και να κινητοποιηθούν και άλλες υπαρκτές, αλλά σχολάζουσες κοινωνικές και πνευματικές δυνάμεις, προκειμένου να καταστεί η χώρα ικανή να προστατεύσει τα συμφέροντά της σε βάθος χρόνου.


Επίλογος ή εισαγωγή;

Η Ελλάδα ή θα αποφασίσει τώρα την οριστική διάσωσή της και την αξιοπρεπή παραμονή της στο ευρώ ή θα οδηγηθεί μέσα στην επόμενη τριετία έξω από αυτό. Ο χρόνος όμως που έχει στη διάθεσή της για να το αποφασίσει εξαντλείται. Η «Μεγάλη Απόφαση» πρέπει να ληφθεί στο αμέσως επόμενο διάστημα, χωρίς βραδύτητα, πριν η κατάσταση γίνει μη αναστρέψιμη. Η χώρα δεν μπορεί να “σταφιδιάζει” άπραγη και επί ματαίω μέσα σε αδιέξοδες προοπτικές. Ούτε να “σαπίζει” από την ανημπόρια για εθνικές πρωτοβουλίες. Το δίλημμα είναι βαρύ, οι ευθύνες γιγάντιες και το κόψιμο του γόρδιου δεσμού της απραξίας απαιτεί να διατρέξουν την κοινωνία ισχυρές εσωτερικές δυνάμεις.

Η ιστορία θα είναι ανελέητη για όσους θα έχουν τελικά την ευθύνη της διολίσθησης της χώρας εκτός ευρώ. Θα είναι όμως περισσότερο ανελέητη με την ολιγωρία και την έλλειψη διορατικότητας εκείνων που θα την οδηγήσουν σε μια καταστροφική άτακτη έξοδο από την Ευρωζώνη.
Αν “ο μη γένοιτο” η χώρα οδηγηθεί εκτός ευρώ, ελπίζω οι τότε εκπρόσωποί της να διαθέτουν τις πολιτικές ικανότητες να το αντιληφθούν τουλάχιστον έγκαιρα. Εκείνες τις στιγμές, με ενότητα και νηφαλιότητα, να επιδιώξουν μια λιγότερο καταστροφική λύση από εκείνη της άτακτης φυγής, αλλά όμως καταστροφική και αυτή, προς άρση κάθε παρεξήγησης: να υιοθετήσουν σχεδιασμένες πολιτικές νομισματικής μετάπτωσης. Αυτό, δε, σημαίνει κυρίως συνεννοημένες με τους εταίρους μορφές εγγυήσεων και διευκολύνσεων στο χρηματοπιστωτικό, στο συναλλαγματικό, στο δημοσιονομικό και στο λειτουργικό πεδίο.

Οι τεχνικές λεπτομέρειες υλοποίησης αυτής της μετάπτωσης δεν αφορούν αυτό το άρθρο. Η αγωνία αυτών των σκέψεων σχετίζεται μόνο με το πώς θα αποφύγουμε, αν μπορούμε, την κατάληξη αυτή. Και πιστεύω ότι με τις προϋποθέσεις που περιγράφω θα μπορούσε να αποφευχθεί το να γίνουμε το «ανάπηρο καθυστέρημα» της Ευρώπης.



*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*



Κοινή παρανομία, ουδεμία παρανομία
Τασούλα Καραϊσκάκη
10.01.2014
Παράθεση:
Αρκετές από τις επιδοτήσεις, τότε που το κοινοτικό χρήμα έρρεε χωρίς πολλές διατυπώσεις και κάθε μικρό ή μεγάλο σχέδιο για ανάπτυξη εγκρινόταν, έγιναν -ως γνωστόν- «καπνός».
Αφορούσαν ένα ευρύτατο πεδίο δραστηριοτήτων.
Αναστήλωση παραδοσιακών σπιτιών για να «δουλέψουν» ως ξενώνες, ορισμένοι από τους οποίους «λειτούργησαν» τελικά ως εξοχικά (όπως αποδείχθηκε, το έκαναν απαξάπαντες, κοινοί θνητοί και μη), αγορά νέου εξοπλισμού σε επιχειρήσεις, σεμινάρια, βιοτεχνίες, εργαστήρια, μικρά και μεγαλύτερα έργα.
Στην αρχή οι ενδιαφερόμενοι ήταν λίγοι, στη συνέχεια όλο και περισσότεροι καμώνονταν τους επίδοξους επιχειρηματίες, συνέτασσαν πρότζεκτ, υπέβαλλαν προτάσεις και ονειρεύονταν το μεγάλο φαγοπότι. Μέχρι και ιερωμένοι μπήκαν στον πειρασμό. Πρόσφατα το ΣΔΟΕ ανακάλυψε επιδότηση 270.000 ευρώ για εργασίες σε μονή της Κρήτης, οι οποίες δεν έγιναν ποτέ.

Σημαντικό μερίδιο στις «μαϊμού» επιδοτήσεις έχουν οι αγροτικές. Κάθε χρόνο ζητείται από την Ε.Ε. να επιστραφούν παρατύπως εισπραχθέντα χρήματα και αχρεωστήτως καταβληθέντα ποσά (συνολικά, περί τα 250 εκατ.) και κάθε χρόνο υποβάλλονται «φουσκωμένα» στοιχεία.
Μία από τις πιο διασκεδαστικές ιστορίες είναι τα άλογα της Λάρισας. Όταν με την ψηφιοποίηση του νομού διαπιστώθηκε ότι ορισμένες «καλλιεργήσιμες» ενότητες ήταν τελικά βοσκότοποι ή δημόσιες εκτάσεις, μόνο κατ’ όνομα καλλιεργητές π.χ. κριθαριού ή βαμβακιού δήλωσαν ότι στις εκτάσεις αυτές εξέτρεφαν άλογα και με τον τρόπο αυτό έλαβαν και πάλι επιδότηση – το 2009 εμφανίστηκαν αίφνης στον νόμο 400 εκτροφείς αλόγων.

Δεν λέμε, η εισροή των κοινοτικών χρημάτων ανέβασε το βιοτικό επίπεδο, ωστόσο λίγα ορθοπόδησαν ουσιαστικά, λίγα αναδιοργανώθηκαν σε γερή βάση.
Οι αγρότες εθίστηκαν στις επιδοτήσεις, οι επαγγελματίες στο εύκολο χρήμα.
Τα επιδοτούμενα προγράμματα έγιναν ένα θολό πεδίο, όπου κάποιοι έχωναν τα χέρια άδεια και τα έβγαζαν γεμάτα• ένα κοινό «έγκλημα», απολυμασμένο από τη συλλογική χρήση («δεν έκανε κάτι κακό ο Λιάπης, όλοι εδώ το ίδιο έκαναν» είχε πει προ ημερών κάτοικος της Ευρυτανίας.
«Έκανα ό,τι και οι υπόλοιποι» είχε δικαιολογηθεί προ ετών άλλος πρώην υπουργός με αυθαίρετο στη ζώνη προστασίας Υμηττού).
Όταν στην αυθαιρεσία συμμετέχουν πολλοί, δεν νοείται αυθαιρεσία, ακόμη κι αν υπάρχει ζημία.

Αλλά ποιος νοιάζεται για το ευρωπαϊκό χρήμα. Εδώ πολλοί δεν νοιάζονταν για το ελληνικό χρήμα. Οι συναλλαγές με το Δημόσιο αποτελούσαν ευκαιρία για λαφυραγωγία• η διαχείριση των κοινών σήμαινε ασφαλή εισοδήματα. Και όσο συντηρούνταν η κυριαρχία των τυχοδιωκτών, τόσο οι πολίτες εξοικειώνονταν με την κυνική προσέγγιση του ατομικού συμφέροντος και η κοινωνική αποσύνθεση διευρυνόταν.
Το Δημόσιο δεν ήταν εμπεδωμένο στις συνειδήσεις ως κοινό κτήμα. Πληγώνει βαθιά η ένδειξη ότι στο βάθος δεν έχουν αλλάξει πολλά, ότι η διαφθορά, στις οδυνηρές ημέρες της άμυνας, της συλλογής δυνάμεων, της μάχης για επιβίωση, δεν έπεσε σαν νεκρό λέπι από ένα υγιές σώμα, αλλά ακόμη το πολιορκεί, το καταδυναστεύει, το πολτοποιεί...





Κοινόν έγκλημα, ουδέν έγκλημα
Τασούλα Καραϊσκάκη
07.02.2014

Παράθεση:
Επιχειρήσεις με πλαστά φορολογικά στοιχεία, με ταμειακές μηχανές-«μαϊμού» ή με παραποιημένο μηχανισμό ηλεκτρονικού υπολογιστή ώστε να μην εμφανίζονται τα έσοδα,
κοινοπραξίες που εκδίδουν εικονικά τιμολόγια για να εισπράξουν επιδοτήσεις,
ασφαλιστικές και φαρμακευτικές εταιρείες που δίνουν και παίρνουν πλαστά παραστατικά,
ΠΑΕ και δημοτικές επιχειρήσεις που εκδίδουν εικονικά τιμολόγια,
αγρότες που εισπράττουν παράνομες επιδοτήσεις και τεράστια ποσά ΦΠΑ,
βουλευτής-ηθοποιός που δεν εκδίδει φορολογικά στοιχεία,
διευθύντρια νοσοκομείου και πιλότος με εντυπωσιακή αύξηση περιουσίας,
μεγαλογιατροί που δεν δίνουν αποδείξεις,
μέντιουμ-τηλεστάρ που κρύβει μεγάλα εισοδήματα από την εφορία
κ.ο.κ.

Η κρίση, τα ελλείμματα, η πορεία στο χείλος του γκρεμού, οι περικοπές μισθών και συντάξεων δεν βελτίωσαν τη φορολογική μας συνείδηση, αντίθετα προσέφεραν τα άλλοθι για ακόμη βαθύτερο ενταφιασμό των ψηγμάτων της ορθοφροσύνης κάτω από την παλιά βεβαιότητα: υπάρχει πάντα τρόπος να μην πληρώσεις φόρους. Και το κράτος από ποιους τους εισπράττει; Από τους μισθωτούς και συνταξιούχους λαμβάνει το 74% του συνόλου των φόρων, οι ελεύθεροι επαγγελματίες συνεισφέρουν ένα 4%, τα λοιπά οι επιχειρηματίες.

Ο ηθοποιός-βουλευτής δεν προλαβαίνει ή ξεχνάει να εκδώσει αποδείξεις, ο εστιάτορας ποντίζει το σύνολο του τζίρου μέσα στην τσέπη «για να μην κλείσει», ο τεχνίτης πληρώνεται με «μαύρα», ο επαγγελματίας, παρά τον φόβο της διαπόμπευσης, ρισκάρει να αποκρύψει τη μερίδα του λέοντος, και όλοι μαζί διατηρούν το ύψος της φοροδιαφυγής στα 40 δισ. ευρώ. Και η λογική «δεν πληρώνω» απλώνεται όλο και βαθύτερα στο σώμα της κοινωνίας, ακόμη και στα τάγματα των «πειθαρχημένων», απειλώντας τα τινάξει στον αέρα όλα τα εισπρακτικά κυβερνητικά προγράμματα.

Παράλληλα, η στρέβλωση βαθαίνει, η απόσταση από την προπαρασκευή μιας νέας αρχής γίνεται ιλιγγιώδης, αφού η παραοικονομία (φοροκλοπή, φοροδιαφυγή, εισφοροδιαφυγή...) ενθαρρύνει την ιδεολογική ρηχότητα, πλάθει ανερμάτιστους πολίτες, ευτελίζει τις κοινωνικές σχέσεις. Υπό αυτές τις συνθήκες τίποτα υγιές δεν κτίζεται, ενώ δημιουργείται ένας ευρύτατος κύκλος εκπτώχευσης, η οποία μετακυλίεται από το κράτος, εξοντωτικά, σε όσους δεν μπορούν ή δεν θέλουν να «κλέψουν». Όμως, το άδικο μοίρασμα των βαρών καταλύει τις δύο αναγκαίες συνθήκες της σημερινής μας ζωής, τον συλλογικό στόχο και το εσωτερικό σθένος.

Θα έλεγε κανείς ότι τέσσερα και πλέον χρόνια κρίσης προετοίμασαν το έδαφος ώστε η κοινωνία να αρχίσει να οργανώνεται με βάση εκείνον τον κοινό παρονομαστή (όφελος για όλους, όχι η ζημία του ενός κέρδος για τον άλλο) που χρειάζεται μια κοινωνία για να προοδεύσει. Ότι ο πόνος, δρώσα αρχή της ενεργοποίησης, είναι αρκετά δυνατός για να ξηλώσει τους δεσμούς που μας ενώνουν με παλιές έξεις και πρακτικές αποδεδειγμένα επιζήμιες.

Όμως, τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει. Όπως πάντα, φέρουμε την ιδιοτέλεια και την ασυνέπειά μας ως κορώνα, συντηρώντας με ζήλο τη φιλοσοφία «κοινόν έγκλημα, ουδέν έγκλημα».





*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~ *
_____post 1 : Π Ε Ρ Ι Ε Χ Ο Μ Ε Ν Α
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~ *
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Επισκόπηση όλων των Δημοσιεύσεων που έγιναν πριν από:   
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Κουβεντούλα Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες
Μετάβαση στη σελίδα Προηγούμενο  1, 2, 3 ... 11, 12, 13, 14, 15  Επόμενο
Σελίδα 12 από 15

 
Μετάβαση στη:  
Δεν μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης





Μηχανισμός forum: PHPBB

© filosofia.gr - Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του.

Υλοποίηση, Φιλοξενία: Hyper Center