antanion
Πρύτανης
Εγγραφή: 13 Φεβ 2008
Δημοσιεύσεις: 503
|
 Δημοσιεύθηκε: Παρ Ιούλ 26, 2013 1:35 am Θέμα δημοσίευσης: |
 |
|
Ζητήματα διαφθοράς ( 05-05-2010 )
[...]
Το Ελληνικό πρόβλημα.
Στοιχεία από το in.gr Στην 56η θέση σε σύνολο 180 χωρών κατατάσσεται η Ελλάδα και στην 40η η Κύπρος όσον αφορά την καταπολέμηση στης διαφθοράς, σύμφωνα με την έκθεση για το 2007 της ΜΚΟ «Διεθνής Διαφάνεια».
Στην ίδια έκθεση πέρυσι, η χώρα μας βρισκόταν στην 54η θέση σε σύνολο 163 χωρών. Σε χειρότερη θέση από την Ελλάδα στην ΕΕ βρίσκονται η Ρουμανία (70ή θέση στο σύνολο των 180 κρατών), η Βουλγαρία (64η θέση) και η Πολωνία (62η θέση). Το 2004 η Ελλάδα βρισκόταν στην 46η θέση, μεταξύ 143 χωρών.
Στοιχεία από την isotimia.gr. Περισσότερα από 20 δισ. ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί στο 8% του ΑΕΠ, κοστίζει για την ελληνική οικονομία η διαφθορά, υπολογίζει μελέτη του Brookings Institution.
Όπως υπολογίζει η μελέτη, που προδημοσιεύεται στη Wall Street Journal, εάν ο δημόσιος τομέας της Ελλάδας ήταν τόσο καθαρός και διαφανής όσο εκείνος της Σουηδίας ή της Ολλανδίας, η χώρα θα εμφάνιζε δημοσιονομικά πλεονάσματα κατά την τελευταία δεκαετία, αποφεύγοντας τη σημερινή κρίση.
«Εάν η Ελλάδα ήλεγχε καλύτερα τη διαφθορά –όχι στα στάνταρ της Σουηδίας, αλλά έστω και στο επίπεδο της Ισπανίας- θα είχε μικρότερο έλλειμμα, κατά 4 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ» κατά τα τελευταία πέντε χρόνια, είπε ο συντάκτης της έρευνας, Daniel Kaufmann.
Όπως δηλώνει στη Wall Street Journal ο οικονομολόγος του αυστριακού πανεπιστήμιου Linz, Friedrich Schneider, το ένα τέταρτο των φόρων δεν εισπράττεται. Όπως υπολογίζει, το ένα τρίτο της φοροδιαφυγής καθίσταται δυνατό μέσω της δωροδοκίας.
«Μοιράζεσαι το φόρο που σου αναλογεί με τους εφοριακούς και εξασφαλίζεις έκπτωση», εξηγεί ο Schneider. Μάλιστα, η WSJ αποκαλύπτει ότι πρόκειται για το γνωστό στην Ελλάδα σύστημα του «4-4-2». «Εάν ένας ιδιώτης ή μια εταιρεία χρωστά φόρους 10.000 ευρώ, δίνει 4.000 ευρώ στον εφοριακό, κρατά 4.000 ευρώ και πληρώνει 2.000 ευρώ στο κράτος».
Τα αποτελέσματα των στατιστικών στοιχείων δηλώνουν ότι η Ελλάδα κατέχει μια εξέχουσα θέση στον κατάλογο των διεφθαρμένων χωρών της Ευρωζώνης. Το πρόβλημα εντοπίζεται όμως στην απώλεια των κρατικών εσόδων και συνεπώς στη διόγκωση του κρατικού χρέους. Τα αποτελέσματα είναι: Η φαλκίδευση της αναπτυξιακής διαδικασίας της χώρας, η αδυναμία παροχής σωστών κρατικών υπηρεσιών, η κατάρρευση του κράτους δικαίου.
Θύματα κυρίως η εργατική και μέρος της μεσαίας τάξης, τα οικονομικά ασθενέστερα στρώματα. Θύτες οι οικονομικές ελίτ, τα κόμματα εξουσίας και κρατικοί υπάλληλοι όλων των βαθμίδων, με διαφορετικό βαθμό βαρύτητας.
Αυτά είναι προφανή. Αυτό όμως που με ενδιαφέρει κύρια είναι η διάρθρωση της διαφθοράς σε σχέση με τις παραγωγικές τάξεις της χώρας. Μεγάλο ερώτημα της εποχής δεν είναι αν οι κομματικοί σχηματισμοί εξουσίας έχουν πυρήνες διαφθοράς. Αυτό είναι προφανές για την κοινή γνώμη. Για τη δική μου γνώμη δεν είναι απλά πυρήνες. Από τη σύσταση του Ελληνικού κράτους η οικονομική ανάπτυξη συνδέθηκε με τον κρατικό παρεμβατισμό. Αιτία, οι οικονομικές ενισχύσεις που δόθηκαν στην Ελλάδα με τη μορφή σχεδίων ή προγραμμάτων ή πακέτων. Αν θέσουμε σαν αρχή την μεταπολεμική περίοδο, αρχικά από τις ΗΠΑ ως σχέδιο Μάρσαλ και μετά από τη Δυτική Ευρώπη με τα ΜΟΠ (Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα) και τα ΚΠΣ.
Οι αριθμοί
Στη μεταπολεμική περίοδο, (1947-1952) στο Σχέδιο Μάρσαλ στάθηκε η πρώτη συστηματική προσπάθεια για να σταθεροποιηθεί η ελληνική οικονομία και να συμμετάσχει στις δραστηριότητες του παγκόσμιου εμπορίου. Η αναποτελεσματικότητα και η διαφθορά στην οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας και ιδιαίτερα στη δημόσια διοίκηση επηρέασαν αρνητικά την αντιμετώπιση των οικονομικών προβλημάτων, ενώ οι εμπειρογνώμονες του Σχεδίου Μάρσαλ προώθησαν τη δημιουργία αναγκαίων οικονομικών θεσμών, ώστε να διευκολυνθεί η οικονομική ανόρθωση. Η ελληνική οικονομία ήταν πολύ αδύνατη για να απορροφήσει ικανοποιητικώς την τεράστια οικονομική βοήθεια που της προσφέρθηκε από το Σχέδιο Μάρσαλ, επειδή μερίδα ελλήνων πολιτικών και κυρίως μια κατ' επίφαση αστική τάξη εμπόδισαν την εφαρμογή του, με αποτέλεσμα οι εγχώριες ιδιωτικές και δημόσιες επενδύσεις να είναι μηδαμινές, ώστε να χρηματοδοτηθεί ταχύτερη ανάπτυξη στην τετραετή του περίοδο.Εξαιτίας της στάσης αυτής, οι αμερικανοί αναγκάστηκαν να "παγώσουν" την αποδέσμευση πόρων , επειδή η οικονομική τους πολιτική επιδίωκε τη σταθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας μέσω της ισοσκέλισης του προϋπολογισμού και της τιθάσευσης του πληθωρισμού.
Από το 1952-1964 η χώρα μπαίνει σε μια φάση οικονομικής ανάπτυξης για τα δεδομένα της εποχής. Δίνονται κίνητρα για την περιφερειακή βιομηχανική ανάπτυξη, εισρέει χρήμα από το εφοπλιστικό κεφάλαιο, αλλά η πολιτική αστάθεια και οι εσωτερικές συγκρούσεις των δημοκρατικών δυνάμεων με το παλάτι, η ανοιχτή πληγή του Κυπριακού, οι διαδικασίες πολιτικής βίας και νοθείας δεν επιτρέπουν την ολοκλήρωση της φάσης. Παρόλο που και σε αυτή τη φάση η δημόσια διοίκηση νοσεί, όπως πάντα, υπάρχει ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Η μαζική παιδεία αποτελεί ένα σημαντικό μοχλό οικονομικής ανάπτυξης. Η διαφθορά δεν έχει πάρει ακόμα τη μορφή μάστιγας. Η επτάχρονη δικτατορία ανακόπτει βίαια την πορεία και η χώρα μπαίνει σε ύφεση. Η πρώτη μεταπολιτευτική περίοδος και ιδιαίτερα από το 1980-1985 χαρακτηρίζεται ως η περίοδος σύνδεσης με την ΕΟΚ και την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Εδώ είναι η αρχή του τέλους.
Το 1980 οι δημόσιες δαπάνες ήταν το 30% του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος στο 30% του ΑΕΠ. Το 1990 οι δημόσιες δαπάνες έχουν εκτιναχθεί στο 50% του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος στο 80%. Είναι η φάση των μεσογειακών ολοκληρωμένων προγραμμάτων (ΜΟΠ) Η αρχική περίοδος εφαρμογής ήταν η περίοδος 1984-1989 αλλά επεκτάθηκε μέχρι το 1993.
Ενώ η χώρα συνδέεται με την ΕΟΚ και πετυχαίνει να της εγκρίνουν οικονομικές παροχές που αν απορροφώνταν και επενδύονταν ορθολογικά θα έδιναν άλλη όψη, αυτό δεν γίνεται. Αιτία και πάλι η αναποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης και η κομματικοποίηση. Κοινώς, η πολιτική διαφθορά που γίνεται επί Α. Παπανδρέου πρωταγωνιστής σε κάθε αναπτυξιακή διαδικασία. Από το 1983 τα ΜΟΠ καθορίζουν ενίσχυση 2,5δις ΕCU αλλά παρατυπίες και αδυναμίες απορρόφησης μεταφέρουν μέρος στα ΚΠΣ. Είναι η εποχή της πασοκικής κυριαρχίας. Στο Α ΚΠΣ (1989-93) προβλέπονται να επενδυθούν κοινοτικά κεφάλαια 7,2δις ΕCU και εθνικά και ιδιωτικά κεφάλαια της τάξης των 14,3 δις. Δυστυχώς ο λογαριασμός χάνεται στο δρόμο. Είναι η μια εποχή ανώμαλη από πολιτική άποψη που δείχνει ότι σε εποχές πολιτικής κρίσης οι ποντικοί δουλεύουν καλύτερα. Το Β ΚΠΣ (1994-1999) εισρέουν κοινοτικά κονδύλια 13,9 δις ΕCU ,ενώ η τα ιδιωτικά κεφάλαια που επενδύθηκαν φτάνουν στα 3,5δις μόνο. Στο Γ ΚΠΣ προβλέπονταν 22,7 δις ως κοινοτικά και 10 δις ιδιωτικά κεφάλαια. Το Δ’ ΚΠΣ ή ΕΣΠΑ έχει δρόμο ακόμα καθώς καθυστερεί λόγω των γνωστών προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας.
Παρόλο το χρήμα που εισρέει στη χώρα την περίοδο 1981-1989 το κατά κεφαλήν πραγματικό εισόδημα αυξάνεται μόνο κατά 5,2%. Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Ελλάδας από το 63,8% του κοινοτικού μέσου όρου το 81, πέφτει στο 55,6% αντίστοιχα το 1989.
Τα νούμερα δείχνουν ότι κάποιοι ροκανίζουν τις εισροές. Η οικονομική θέση του λαού δεν βελτιώνεται, τα ιδιωτικά κεφάλαια αποφεύγουν να επενδύσουν στην Ελλάδα. Η Ελλάδα σταδιακά αποβιομηχανοποιείται, το κράτος διογκώνεται, κεφάλαια δραπετεύουν σε οff shore εταιρίες. Και επειδή το ευρωπαϊκό χρήμα δεν φτάνει για να τιθασεύσει την απληστία αρχίζει ο δανεισμός. Συμμορίες που λυμαίνονται το κράτος συνεργάζονται με πολυεθνικές, βλέπε Siemens, έτσι ώστε πολλά από τα κεφάλαια να γυρνάνε πίσω στις μητρικές ευρωπαϊκές εταιρίες, φυσικά με το αζημίωτο Οι αριθμοί: Το 1979 το χρέος είναι 27,3% ΑΕΠ, το 1990 είναι 79,6%, το 1995 είναι 108,7%, το 2009 είναι 101,1%. Σε απόλυτους αριθμούς το 1982 το χρέος είναι 3,76δις, το Πασοκ το φτάνει το 1989 σε 22δις, η ΝΔ το πάει στα 168δις. Το 2004 είναι 168δις και το 2009 270δις. Το πάρτυ της ζωής τους.
Τα πολιτικά συμπεράσματα
Το κράτος είχε πάντα ένα τεράστιο χρηματικό ποσό, για τα δεδομένα της χώρας, να διαχειριστεί και μέσω αυτού μπορούσε να ρυθμίζει τον ανταγωνισμό, να προκρίνει ή όχι επενδυτικά προγράμματα, να προωθεί ή όχι ιδιωτικές πρωτοβουλίες. Έχοντας το χρήμα και το δικαίωμα υπογραφής οι πολιτικοί υπεύθυνοι και οι κρατικοί υπάλληλοι μπορούσαν να ελέγχουν όχι μόνο τις κρατικές επενδύσεις αλλά και τις ιδιωτικές. Η γραφειοκρατία και οι νομικές ή διοικητικές δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει κάθε ιδιωτική πρωτοβουλία, εμφανίζεται ως έλεγχος της καπιταλιστικής ασυδοσίας, αλλά έχει και άλλη ανάγνωση. Μέσω των ελέγχων οι κρατικοί υπάλληλοι μπορούν να ελπίζουν σε χρηματισμό για να κάνουν τα στραβά μάτια. Η μονιμότητα των ΔΥ λειτουργεί ως περιβάλλον ασφάλειας όχι της εργασίας, αλλά της φαυλότητας και της οκνηρίας. Ο αυστηρός κώδικας βιβλίων και στοιχείων της Εφορίας δεν μας γλίτωσε ποτέ από την φοροδιαφυγή, αλλά έκανε κάποιους εφοριακούς πλούσιους. Οι ενδελεχείς πολεοδομικές διατάξεις, δεν έκαναν τις πόλεις μας, πρότυπα οικιστικής ανάπτυξης, αλλά εκτρώματα ενώ βοήθησαν τους υπαλλήλους να συμπληρώνουν το εισόδημά τους .
Η διαφθορά στην Ελλάδα καθοδηγήθηκε από την πολιτική εξουσία γιατί αποτέλεσε παράγοντα αναπαραγωγής της. Ο έλεγχος των ΜΜΕ από εργολάβους συνεργαζόμενους με το κράτος κατεύθυνε την ενημέρωση και τη σκανδαλολογία εκεί που συνέφερε τους δράστες και τελικά ακρωτηρίασε τους δημοκρατικούς θεσμούς στην πράξη.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των υπαλλήλων του δημοσίου δεν αποτελούν, ούτε αποτέλεσαν ποτέ ανεξάρτητους σχηματισμούς από τα πολιτικά κόμματα. Αντιθέτως κυριαρχήθηκαν από κομματικά στελέχη και κυβέρνησαν ουσιαστικά δημόσιους οργανισμούς και ΔΕΚΟ. Απαίτησαν πολιτικές και εκβίασαν την εξουσία στην κατεύθυνση των παροχών αλά καρτ, σε αντίθεση από το κοινό συμφέρον. Και αυτή άλλο που δεν ήθελε. Είναι προνόμια των ΔΥ που σήμερα θεωρούνται κεκτημένα με αγώνες, αλλά κατακτήθηκαν με ψηφοθηρικούς εκβιασμούς. Είναι άγνωστο πχ, αν στις απεργίες οι ηγέτες των συνδικάτων χάνουν το μεροκάματο. Δεν είναι τυχαίο που κανείς τους δεν έχει επιδείξει το εκκαθαριστικό του μετά από μακρόχρονη απεργία.
Οι ΟΤΑ δεν αποτέλεσαν ποτέ μοχλούς αποκέντρωσης και λαϊκής κυριαρχίας αλλά παραμάγαζα κομμάτων, όπου μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας σπαταλήθηκαν αδιαφανώς δις Ευρώ και πήγαν σε τσέπες δημοτικών αρχόντων και συνεργαζομένων ιδιωτών. Ισπανοί επιχειρηματίες που ήθελαν να επενδύσουν σε φωτοβολταϊκές εγκαταστάσεις στην Ελλάδα, ανάφεραν ανοικτά σε υπουργό σε επίσημη εκδήλωση ότι εκβιάστηκαν από δημάρχους της επαρχίας για να συναινέσουν στην επένδυση. Γενικά είναι αδύνατο να βρούμε τομείς διοίκησης που να μην είναι διεφθαρμένοι.
Η θέση των ιδιωτών εδώ δεν είναι αθώα του αίματος. Στον κυκεώνα της δημόσιας διοίκησης και στον ανοικτό εκβιασμό γρήγορα προσαρμόστηκαν για να μείνουν μέσα στο παιχνίδι. Δωροδοκούν και κάνουν τη δουλειά τους, ενισχύουν οικονομικά τα κόμματα, προωθούν συγγενείς τους σε κατάλληλες θέσεις κάνουν κουμπαριές με πολιτικούς, διαπλέκονται. Είτε ως προμηθευτές των νοσοκομείων και του κρατικού, τότε, ΟΤΕ, είτε ως κατασκευαστές δρόμων και έργων υποδομής, είτε ως πάροχοι υπηρεσιών, οι ιδιώτες κάνουν τις βασικές δουλειές τους με το κράτος, είναι κρατικοδίαιτοι. Μέσω της μεθόδου των υπερκοστολογήσεων κερδίζουν υπέρογκα ποσά για υπηρεσίες αμφίβολης ποιότητας και φυσικά δεν ξεχνούν τους πολιτικούς και τους κρατικούς υπαλλήλους που τους βοήθησαν.
Στο τέλος χάνεις τον εκμαυλιστή και τον εκμαυλιζόμενο.
Ο ρόλος του Πασόκ της περιόδου Α. Παπανδρέου είναι χαρακτηριστικός. Οι επίγονοι Κ. Σημίτης και Κ. Καραμανλής απλώς συνέχισαν το έργο του μεγάλου. Η πτώση του κράτους της Δεξιάς σήμανε την άνοδο του κράτους των μη «προνομιούχων». Στελέχη από αγροτικές περιοχές, ημιμαθείς των πανεπιστημίων, νέοι φανατικοί πρασινοφρουροί, πρώην τροτσκιστές, παλαιοκομματικοί της Ένωσης Κέντρου, δηλώνουν πίστη στον Ανδρέα και καταλαμβάνουν το κράτος. Ένα απίθανο σμάρι ανθρώπων που ήταν στο κοινωνικό περιθώριο γίνονται εξουσία σε μια εποχή που στην Ελλάδα μπαίνει χρήμα. Δεν χρειάζεται να συνεχίσω.
Ποιος να βάλει όρια, ποιοι θεσμοί να λειτουργήσουν, ποιος να φοβηθεί τη δικαστική εξουσία που διορίζεται με κομματικά κριτήρια, ποιος να κάνει έλεγχο στους διορισμούς, στις αναπηρικές συντάξεις, στις εθελούσιες εξόδους, στις προβληματικές επιχειρήσεις, στις προμήθειες. Το κράτος ως λάφυρο. Είχε φύγει όμως η επάρατη δεξιά και ο σοσιαλισμός ήταν προ των πυλών. Στα λόγια.
Η αριστερά απέναντι στη διαφθορά
Σε όλη αυτήν την μεταπολεμική περίοδο, η αριστερά ακολουθεί δύο διαφορετικές πολιτικές. Βγαίνοντας ηττημένη από τον πόλεμο προσπαθεί ως ΕΔΑ να μαζέψει τα κομμάτια της και επικεντρώνεται στα ζητήματα δημοκρατίας και ελευθερίας. Η ανάμειξη τους αμερικάνικου παράγοντα είναι ο κύριος στόχος της. Ωστόσο δεν παραλείπει να αποκαλύψει όπου είναι δυνατό τις ατασθαλίες του κεφαλαίου και τη δράση των κομματικών παραγόντων της δεξιάς. Η διαφθορά ωστόσο δεν είναι το μεγάλο πρόβλημα την περίοδο πριν το 67. Είναι η δημοκρατία. Μετά την μεταπολίτευση και μέχρι το 81 μπαίνει σε μια περίοδο εσωστρέφειας γύρω από τα ιδεολογικά ζητήματα του δρόμου προς το σοσιαλισμό, διασπάται συνεχώς, αγωνιά για τη σταθεροποίηση της δημοκρατίας. Ζει με τη μέθη της πτώσης της χούντας, λατρεύει του ήρωες. Η άνοδος του Πασόκ στην εξουσία την βάζει σε περίοδο άμυνας και αμηχανίας. Παρακολουθώντας την πολιτική εκμαυλισμού των μαζών μέσω των παροχών και των διορισμών δεν έχει την ικανότητα να δει και να αναλύσει σωστά την πορεία της χώρας. Πλειοδοτεί σε συνθήματα «ανακούφισης» του λαού, πασχίζει για τα επιδόματα των ΔΥ, θεμελιώνει σταδιακά την οικονομίστικη λογική της. Όταν ο Ανδρέας ζητά από τον Τσοβόλα να τα δώσει όλα στο λαό, τι να πει η Αριστερά; Μην τα δώσεις και επένδυσέ τα για να αβγατίσουν; Στελεχωμένη από διανοούμενους της μεσαίας τάξης, της γενιάς του Πολυτεχνείου και δημόσιους υπάλληλους εμφανίζεται ως δύναμη εγγύησης των παροχών που δήθεν κερδίζουν οι εργαζόμενοι με τους αγώνες τους. Το πάρτυ διασπάθισης δημόσιου χρήματος που γίνεται παράλληλα δεν δείχνει να την ενοχλεί. Πώς εξάλλου, όταν τα μέλη της γίνονται και αυτά αποδέκτες των παροχών. Η ανάγκη ψήφων την κάνει να πλειοδοτεί σε λαϊκισμό. Οι συνδικαλιστές της διαπλέκονται αναγκαστικά με την εξουσία, απολαμβάνουν τις ημεραργίες τους, μιλάνε με υπουργούς. Η κοινοβουλευτική παρουσία της δίνει σημαντική κρατική επιδότηση με την οποία επιβιώνει κυριολεκτικά. Επαγγελματικά στελέχη με κρατική επιδότηση γίνονται οι πραιτοριανοί της εκάστοτε κομματικής ηγεσίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα διορίζει στελέχη του στο Δημόσιο μέσω της βουλής, δεν κάνει οικονομικές εξορμήσεις πια, ούτε και το ΚΚΕ βέβαια. Το κράτος έχει και για τους επίδοξους ανατροπείς τους.
Όσο η εξουσία ρίχνει κόκαλα στη μεσαία τάξη, η Αριστερά δεν έχει λόγο να δει πέρα από τη μύτη της. Όμως ταυτόχρονα η εξουσία συνθλίβει την εργατική τάξη και την περιθωριοποιεί, αλλά η αριστερά μέσα σε μια χαζή αντικαπιταλιστική λογική ζητάει διορισμούς και περιορισμό της δράσης των μονοπωλίων. Στην ουσία πριμοδοτεί ένα κρατικιστικό μοντέλο στρεβλής ανάπτυξης, δεν λέει κουβέντα για την αποβιομηχάνιση, την φυγή κεφαλαίων, τη μη ορθολογική αξιοποίηση των επιδοτήσεων. Αντιθέτως φωνάζει όχι στην ΕΟΚ των μονοπωλίων. Όταν κλείνει ένα εργοστάσιο καταγγέλλει τον ιδιοκτήτη ως απατεώνα και ζητά από το κράτος να προσλάβει τους απολυμένους. Η φθορά της εργατικής τάξης είναι συνέπεια της διαφθοράς, αλλά αυτή δεν θέλει να το βλέπει. Μοιραία έχει χάσει το παιχνίδι και τότε ξανανακαλύπτει τη μετά θάνατο ζωή, το σοσιαλιστικό παράδεισο και την περιχαράκωση, τον στείρο αριστερισμό. Ακόμα και σήμερα το ΚΚΕ διακηρύσσει ότι η διαφθορά δεν είναι το πρόβλημα, αλλά ο καπιταλισμός. Μέχρι όμως να πέσει ο καπιταλισμός, η χώρα και οι εργαζόμενοι θα έχουν καταρρεύσει. «Η μεταφορά δημόσιου πλούτου στα χέρια λίγων μέσω της διαφθοράς είναι πρόβλημα που θα το λύσει η λαϊκή εξουσία με τις κοινωνικοποιήσεις των μονοπωλίων». Ω Ελλάδα μου γλυκιά, δημοκρατία λαϊκιά.
_ |
|
Θ.Βοήθειας 
Αναζήτηση 
Εγγεγραμμένα μέλη 
Ομάδες Χρηστών
Εγγραφή
Προφίλ 
Συνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σας 
Σύνδεση 
