alkinooos
Πρύτανης
Εγγραφή: 16 Ιαν 2008
Δημοσιεύσεις: 562
Τόπος: kerkura
|
 Δημοσιεύθηκε: Παρ Μάρ 01, 2013 5:36 pm Θέμα δημοσίευσης: |
 |
|
θα δώσω μερικές απαντήσεις μελών από την κλειστή ενότητα:
Migrations of the Lost Tribes of Israel - by F.M. Nithsdale
The Lost Tribes of Israel
Finding the “Lost” Tribes of Israel - By Douglas S. Winnail
The Lost Tribes
HOW TO ANSWER UNBELIEVERS, SCEPTICS, AND CRITICS - A PRIMER IN UNDERSTANDING THE PROMISES OF GOD IN LIGHT OF ANGLO-ISRAEL TRUTH
The Lost Tribes of Israel: Anglo-Israel, the Jewish Problem and Supplement. The Ten Lost Tribes of Israel found and identified
Anglo-Jewry and the State of Israel: Defining the Relationship, 1948-1956 - Natan Aridan
ANGLO-ISRAELISM - Joseph Jacobs
Lost Israel Found In the Anglo-Saxon Race
The re-formation of israel in the west - Appointment Place
LOST TRIBES OF ISRAEL - ARE THEY REALLY IN BRITAIN?
Jews in Britain - Documents - History Examination
..αυτά είναι λινκς,αλλά κατά τη μεταφορά αντιγραφή /επικόλληση έμειναν οι τίτλοι..Αντίγραψε τους και πήγαινε στη μηχανή αναζήτηση ..θα τους βγάλει.
Είναι αυτή εδώ:The tribe of Dan of Israel - did the Danites travel to Greece and Ireland, as some seem to claim?
Οι Κέλτες έχουν άμεση σχέση με τους Έλληνες. Η Βικιπαίδεια γράφει για τους μυθικούς Ιρλανδούς Tuatha Dé Danann, οτι δεν συνδέονται άμεσα με τους Δαναούς του Ομήρου, αλλά αυτό είναι λάθος του συγγραφέα του άρθρου γιατι σύμφωνα με τους ίδιους και ο Νταναάν αλλά και ο Παρθόλων, ήταν Έλληνες, άρα έχουμε και άλλες πτυχές της ιστορίας που δεν έχουν εξηγηθεί και δεν είναι γνωστές. Η λέξη δρυΐδης καταρχήν είναι απολύτως αποδεκτό οτι είναι Ελληνική, απο το Δρυς, παρά το γεγονός οτι κάποιοι γλωσσολόγοι για ευνόητους λόγους λένε οτι 'ίσως'' και να είναι, ή οτι είναι κελτική. Έχω εκατοντάδες δικές τους πηγές που το παραδέχονται οι ίδιοι, αλλά για συντομία χρόνου θα βάλω κάποιες βασικές;
http://www.oppapers.com/essays/Druids/98632
The word "Druidae" is of Celtic origin. The Roman writer Pliney the Elder (Gaius Plinius Secundus) believed it to be a derivative of the Greek word "drus", meaning "an oak." "Dru-wid" combines the word roots "oak" and "knowledge". "Wid" means "to know" or "to see". The oak was an important sacred tree to the Druids. In the Celtic social system, Druid was a title given to learned men and women possessing ""oak knowledge" or "oak wisdom".
http://en.wikipedia.org/wiki/Druid
The earliest record of the name druidae (Δρυΐδαι) is reported from a lost work of the Greek doxographer Sotion of Alexandria (early second century BCE), who was cited by Diogenes Laertius in the third century C
http://www.newadvent.org/cathen/05162a.htm
The etymology of this word from the Greek drous, "oak", has been a favorite one since the time of Pliny the Elder; according to this the druids would be the priests of the god or gods identified with the oak. It is true that the oak plays an important part as the sacred tree in the ancient cult of the Aryans of Europe, and this etymology is helped out by the Welsh word for druid, viz. derwydd. But there is a difficulty in equating the synonymous Irish draoi and Welsh derwydd.
http://www.alanlambephotography.com/Iri ... tholan.htm
Partholan. . .
and his wife Dealgnat, their 3 sons and 1000 followers sailed into Donegal bay on the north-west coast of Ireland 278 years after the great flood about 2678 B.C., they are said to have sailed from “The land of the dead” an area around Greece or north Africa and settled at Assaroe near Ballyshannon county Donegal.
After settling the Partholanians surveyed the land, they cleared forests and diverted rivers to add to the 3 lakes already in existence at that time. They later settled at Moynalty in county Meath and it was here they were to suffer a deadly plague which is said to have wiped out 9000 people in 1 week. All but 1 survived, Tuan he was a son of Partholans brother Starn
http://www.authorsden.com/visit/viewart ... horID=2998
The Tuatha De Danaan by David M. Rountree
PART I: Who were the Danaans?
http://www.likesbooks.com/tuatha.html
The Tale of the Tuatha De Danaan spans many centuries and surprisingly begins in ancient Greece. There, long before the rise of the Mycenaens, there lived a race of nomads known as the Pelasgians. Tribal in nature, they were sea-farers who claimed to be born from the teeth of the Cosmic Snake Ophion, and the Great
Goddess Danu. Danu, the lovely slender woman with an upturned nose, deathly pale face, lips as red as rowan berries, eyes of startling blue, and long fair hair. Able to transform into a sow, mare, bitch, vixen, she-ass, weasel, serpent, owl, she-wolf, tigress, mermaid, or loathsome hag. The names Danae, Don, Dana, and her finale Greek manifestation.....The Pelasgians ruled Greece for many years until the coming of the Achaeans, who invaded Thessaly from Syria in about 1900 B.C. The
Achaeans were patriarchal herdsmen who worshipped the Indo-European trinity of gods Mitra, Varuna, and Indra. They would later evolve into Zeus, Poseidon, and Hades, as the Achaeans would evolve into the Mycenaen Greeks. They conquered Greece and tried to destroy the semi-matriarchal Bronze age Pelasgians, but failing
that…simply assimilated them through compromise, accepting matrilineal succession, and even accepting the Great Goddess herself. However, not all of the Pelasgians were content to stay. A loose confederation of tribes fled, adopting their nomadic ways on a grand scale, departing from Greece altogether. Some would roam the
Mediterranean Sea, sacking Cnossos in 1400 B.C. These tribes would become the Ionians, and they would people Lesbos, Chios, Cnidos, Thrace, and Troad. In time they would unite with the Phoenicians, Philistines, Mitanni, Jebusites, Amorites, and the Hittites to attack Egypt, where they would be crushed my the Pharoah Ramesis III,
who by the way names them the Danuna on his temple walls in 1187 B.C. Homer spoke of them as the Danaoi. Herodotus would mention the Syrian Achaean invasion of Greece in the first paragraph of "History". He also mentions the capture, by the Phoenicians of the Danaan Shrine of the White Goddess Io at Argos, then the religious capital of the Peloponnese (the Cretans had colonized it in about 1750 B.C.). Herodotus does not date the event other than by placing it before the Argo expedition to Colchis, which the Greeks date at 1225 B.C., and before Europa went from Phoenicia to Crete, a tribal emigration which occurred earlier, prior to the sacking of Cnossos in 1400 B.C. But it is of the northern fleeing confederation of Pelasgian tribes who called themselves the Tuatha De Danaan that we follow from here....
Κάνω μία περίληψη στην πολύ σωστή ερώτηση σου για τους Κέλτες. Οι Κέλτες είναι οι γηγενείς κάτοικοι του νησιού της Βρετανίας, με κάποιες μικρές μετέπειτα επιρροές και απο τους Βίκινγκς στα βορειοανατολικά του νησιού. Οι αγγλοσάξωνες ήρθαν μετέπειτα ξεκινόντας απο τον 3ο με 4ο αιώνα μΧ, υποτίθεται γερμανικής καταγωγής. Γερμανοειδή γενικότερα ήταν όλα αυτά τα φύλα που αργότερα γνωρίσαμε σαν τα βορειοευρωπαικά παιδιά που ξέρουμε.
http://www.worldspirituality.org/tuatha-de-danann.html
The meaning formerly given to Tuatha De Danann was “the men of science who were gods,” danann being here connected with dan, “knowledge.”
Σε ένα άλλο κέλτικο φόρουμ γράφουν το εξής απο το βιβλίο του James MacKillop - Oxford Dictionary of Celtic Mythology:
Falias, Faillias. One of the four cities of the Tuatha De Danann, along with Gorias, Findias, and Murias, whence they came to Ireland. Morfessa was the instructor of learning here. In their departure the Tuatha De Danann took the magical stone Fal with them.
Fal. Name cited in the Dindschenchas for a ceremonial stone found at Tara from pre-Christian through medieval times. Although it is known in Irish as Lia Fail, literally 'Stone of Fal' or idiomatically, 'Stone of Destiny', that term may also denote seveal other stones. Rival traditions claim that (a) the Tuatha De Danann or (b) the Milesians brought Fal to Ireland. ...
Findias, Finias, Findrias. One of the four great mythical cities, along with Falias, Gorias, and Murias, from which the Tuatha De Danann were said to have emigrated.
Findrias. Spelling of Findias favoured by W. B. Yeats.
Gorias. A mythical city 'somewhere in the northern isles of Greece', whence the Tuatha De Danann brought their treasure. Esras of Gorias gives Lug Lamfhota his invincible spear.
Murias. One of the four great cities of the Tuatha De Danann, from whence came the great cauldron of the Dagda.
Tir. Irish word for land, first element in countless real and imaginary place-names, previously anglicized as Tyr-.
Tir na nOg, Tir nan Og, Tir na n-Oc, Tir na n-Og, Tir-nam-Oge, Tir na Nog; also Eilean na nOg [Ir. og, youth: i.e. Land of Youths]. Land of Youth or the Ever-Young, in early Irish tradition. The most widely known of all the otherworldly lands (Tir) from early Irish tradition, probably because of its portrayal in Michael Coimin's 1750 Irish-language poem Laoi Oisin i dTir na nOg [The Lay of Oisin in the Land of Youth], wherein the Fenian hero Oisin spends 300 years with the beautiful Niamh of the Golden Hair without knowing sickness, age, or decay, and thinks it but a day until his return to the realm of mortals. Bran also visits the land in Imram Brain [The Voyage of Bran]. Earlier Tir na nOg is one of the many lands thought to have been settled by the demi-divine Tuatha De Danann after their defeat by the Milesians. Although Tir na nOg should lie beyond the confines of any map, it is often perceived to be west of Ireland. Long-standing oral tradition places its entrance at Liscannor Bay, C. Clare, south of the cliffs of Moher. In 1861 Bryan O'Looney wrote that Tir na nOg was a beautiful city surrounded by white breaking waves between Liscannor and Lahinch. It is also associated with a cave on Knockadoon Island in Lough Gur and Rathlin Island, north of Co. Antrim.
Tuatha De Danann, ... Descended though eleven generations from the Nemedians, the Tuatha De were thought to have come from 'Greece' but to have learned magic and druid lore, draiocht, in remote northern lands. Their former homes were four magical cities: Falias, Findias, Gorias, and Murias. From them they take their principal treasures: from Falias Fal or Lia Fail, the stone of destiny, which cries out under a lawful king; from Findias the sword of Nuadu, which allows no one to escape; from Gorias Gae Assail, the spear of Lug Lamfhota, which guarantees victory; from Murias the caldron of the Dagda, which leaves everyone satisfied. ...
Μάλιστα η λίστα με Έλληνες ήρωες της Ιρλανδικής μυθολογίας βγάζει και άλλα πράγματα:
http://celticmythpodshow.com/Resources/bios/biosp_t.php
Όπως αντιλαμβάνεστε, εδώ οι ξένοι φίλοι μας γράφουν τρομερά πράγματα, που εμείς δεν ξέρουμε καν. Εχω και άλλες πάρα πολλές πηγες, αλλά δεν έχει νόημα να τις παραθέσουμε όλες.
Εαν ισχύει η θεωρία οτι οι Σιωνιστές είναι απογονοι των Ατλάντων και οτι μέχρι σήμερα η μάχη διαφθοράς και διάβρωσης εναντίων του Ελληνικού πνεύματος δεν σταμάτησε ποτέ και δεν είναι κάτι νέο, αλλά συνέβαινε ανέκαθεν, και έχουν βάση οι ισχυρισμοί των εβραιοαγγλων οτι είναι οι απόγονοι των ''χαμένων φυλών'', εξηγείται άμεσα και η σχέση αγάπης μεταξύ των αγγλοσαξωνικών κρατών και του Σιωνισμοί, και η άνθιση της Μασωνίας στο νησί της Βρετανίας και μετέπειτα στο λυόμενο που ονομάζεται Αμερική,και η επεκτατική - ιμπεριαλιστική-αποικιοκρατική φύση της αγγλοσαξωνικής φυλής, και το γεγονος οτι αποτελούν το κέντρο κάθε διαστρέβλωσης και κακής χρήσης σε ότι έχει και είχε σχέση με την Ελληνική ιστορία και την ανθελληνική τους πολιτική απέναντι στην Ελλάδα, και την υποστήριξη τους σε κάθε μας αντιπαλο. Εμένα προσωπικά αυτά μου ενώνουν πολλά κομάτια απο το παζλ, και δεν αποκλείω τίποτα απολύτως αφου είναι πλέον αδιαμφισβήτητο γεγονός οτι η ιστορία που ξέρουμε,πέρα απο νοθευμένη, είναι και τρομερά μα τρομερά ελλειπής. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε οτι η Ελλάδα, είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο που τα αρχαία χρονικά της περιγράφουν όχι έναν, αλλά τρεις κατακλυσμους, και σύμφωνα με τις Κελτικές παραδόσεις, οι Έλληνες του Παρθόλωνα έφτασαν στο νησί για δεύτερη φορά μετά την πλημμύρα που περιγράφεται στην Βίβλο, δηλαδή την τρίτη και τελευταία, και οι πρώτοι είχαν έρθει πριν απο αυτή!
http://www.celticnetwork.com/culture/my ... holon.html
http://www.nationmaster.com/encyclopedia/Partholon
In Celtic mythology the Partholonians were the second group of people to settle in Ireland, but they were the first to arrive after the biblical Flood. Not much was written about these people. Partholonians were said to have come to Ireland from the west, from the Land of the Dead. The Partholonians arrived 312 years after Cesair and her followers. The Partholonians were named after their leader Partholon, son of Sera, who was the king of Greece. Partholon fled from Greece, after murdering his own father and mother. Partholon had lost his left eye in the attack on his parents. Accompanied with his wife Dealgnaid and a group of followers, they reached Ireland after wandering for seven years.
Οι Anglo-Israelists φυσικά προπαγανδίζουν το αντίθετο και πάνε να συνδέσουν τους Έλληνες με τον..Αβρααμ. Καλά...
http://pagan-journeys.blogspot.com/2006 ... klore.html
Οι ξένοι φίλοι μας το πάνε ακόμα πιο μακριά απο ότι θα τολμούσαμε να το πάμε εμείς, και μιλάνε για την εκδοχή σύμφωνα με το μυθικό βιβλίο των Εισβολών,οτι οι Έλληνες ουσιαστικά ήρθαν όταν η Ιρλανδία, ήταν...Ατλαντική αποικία!
Βέβαια για να ακριβολογώ, σήμερα οι Κέλτες θυμίζουν κάπως την δική μας κατάσταση, ψάχνονται και εκείνοι να ξεδιαλύνουν κάποια πράγματα όσον αφορά την ιστορίας τους.
The Tuatha De Danann (children of the Goddess Danu) succeeded in their invasion of Ireland. Some legends say they came from the sky, and others say they came from some far away island (possibly even the mythical island of Atlantis). They came from four great cities: Finias, Murias, Gorias, and Falias. They were skilled in poetry and magic, and brought with them four great treasures: Nuada's sword from Findias, Lugh's spear from Gorias, the Dagda's cauldron from Murias, and the Stone of Fal (Stone of Destiny) from Falias.
The Atlantis Myth: How Plato's Atlantis became a myth
αλλη απαντηση,άλλου μέλους ,με ορθογραφικά ,άστα βράστα !
• Οι Εβραίοι αδελφοί Ααρών και Ανσέλμ, βοηθούμενοι από ακόμη έναν Εβραίο λεγόμενο Μωυσή, αποπλα νούν παιδί Χριστιανών, τον Λουδοβίκο Βαμβρούκ (Louis Vam-Bruck), και το παρασύρουν σε απομακρυ σμένο μέρος της πόλης όπου το θανατώνουν με φρικια στικά βασανιστήρια, εκριζώνοντας του ακόμη και τα γεν νητικά όργανα, φρικαλεότητα που συναντάται συχνά στις Ταλμουδικές εκτελέσεις. Μετά το κακούργημα τους και οι τρεις, εγκαταλείψαντες το πτώμα του θύματος, πήγαν σε συμπόσιο για διασκέδαση. Η πράξη τους απεκαλύ- φθει και οι τρεις καταδικάσθηκαν σε θάνατο. (Πηγή: Ada Sancta 3 vol p.978).
• Το 1436 στην Ρατισβόννη, 6 Χριστιανόπαιδα υπέ στησαν μαρτυρικό θάνατο, ώστε το αίμα των να χρησι μοποιηθεί στα σατανικά όργια των Ταλμουδιστικών δεισι δαιμονιών. "Οι Δικαστές που ανέλαβαν τη διαλεύκανση της υπόθεσης αυτής, ανακάλυψαν απόκρυφο υπόγειο στο σπίτι ενός Εβραίου ονόματι Ζωσφόλ. Σε μια σκοτεινή γωνία, κάτω από σωρό αχύρων, ανακαλύφθηκαν τα 6 πτώματα των σφαγιασθέντων παιδιών τα οποία μεταφέρ θηκαν στο δικαστήριο. Στη μέση του υπογείου υπήρχε μαρμάρινη επιμήκης τράπεζα που χρησιμοποιούνταν σαν βωμός και πάνω σ' αυτή μια μεγάλη πέτρινη λεκάνη στην οποία κατακερματίζονταν τα σώματα των θυμάτων. Η λεκάνη αυτή, την ώρα της ανακαλύψεως, ήταν καλυμέ- νη με ίχνη αίματος". Από την ανάκριση του Δικαστηρίου απεδείχθηκαν ένοχοι 17 Εβραίοι τιμωρηθέντες σε θάνα το.
• Το 1451 στην Βρεσλώ (Bresleau) της Πρωσσίας, οι Εβραίοι απήγαγαν παιδί Χριστιανών το οποίο επάχυ- ναν αρκετό καιρό. Το θυσίασαν διά φρικτών βασανιστη ρίων, αφού το έθεσαν σε βαρέλι με καρφιά και άλλα αιχμηρά αντικείμενα. Κατόπιν έκλεισαν το βαρέλι και άρχισαν να το κυλούν εδώ κι εκεί. Αυτό το έκαμαν οι αιμοδιψείς Εβραίοι για να συλλέξουν το αίμα του θύμα τος.
-171-
• Στην ίδια περίπου εποχή έγιναν 2 ακόμη δίκες για ανθρωποθυσίες. Στην πρώτη, οι ένοχοι Εβραίοι ομολό γησαν ότι έλαβαν το αίμα του παιδιού για την παρα σκευή των άζυμων του Πάσχα. Στη δεύτερη περίπτωση κατέθεσαν ότι το αίμα του θύματος ήταν χρήσιμο για τις θρησκευτικές τελετές της περιτομής των παιδιών τους.
• Ο Εβραίος Εμμανουήλ, που μετεστράφει στον Χρι στιανισμό, κατήγγειλε την φρικώδη ανθρωποθυσία που διεπράχθει από τους Εβραίους της Σαβώννης (Savone) στην οποία υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας, γευθείς μάλιστα και ο ίδιος από το αίμα σφαγιασθέντος βρέφους Χριστι ανών γονέων.
Να πώς τα περιγράφει ο ιστορικός Αλφόνσο Σπίνας (Alphonse Spina).
Ό νεόφυτος Εμμανουήλ μου ανακοίνωσε — γράφει ο παραπάνω ιστορικός — ότι κάποια ημέρα του 1452 ο πατέρας του τον οδήγησε σε κάποιο υπόγειο ενός Εβραϊκού σπιτιού της Σαβώννης, στην οποία βρήκαν συγκεντρωμένους άλλους 7 ομοθρήσκους τους. Όλοι υποσχέθηκαν με όρκο να μην αποκαλύψουν ποτέ σε κανέναν ό,τι θα έκαναν εκείνη την ώρα μέχρι θανάτου. Μετά τον όρκο αυτό, ένας από αυτούς έφερε από παρακείμενο διαχώρισμα διετές Χριστιανικό βρέφος, το οποίο εγύμνωσαν και το τοποθέτησαν σε δοχείο ούτως ώστε να συλλέγουν το αίμα του. Έπειτα, 4 από τους παρευρισκόμενους, άρχισαν πρώτοι το απαίσιο έργο της αν-δρωποθυσίας. Ο ένας κρατούσε τεντωμένο το δεξί χέρι του αθώου βρέφους και ο άλλος το αριστερό, ο τρίτος εκράτη υψω-μένο το κεφάλι του βρέφους, ώστε να σχηματίζεται έτσι σταυρός, ο δε τέταρτος έβαλε στουπιά στο στόμα του δυστυχισμένου πλάσματος, για να εμποδίζει τις κραυγές του. Κατόπιν, όλοι πήραν μακριά
-172-
και αιχμηρά σιδερένια όργανα και άρχισαν να κατατρυπούν το σώμα του βρέφους σε όλες τις κατευθύνσεις, ιδίως όμως γύρω από την καρδιακή χώρα. Το αίμα έτρεχε από παντού μέσα στο σκεύος. Το φρικώδες αυτό θέαμα με κατατρόμαξε τόσο -λέει ο Εμμανουήλ — που με εγκατέλειψαν οι δυνάμεις μου και μόλις που μπόρεσα να αποσυρθώ και να πέσω στο πιο σκοτεινό μέρος του υπογείου καλύπτοντας τα μάτια μου ώστε να μη βλέπω πια. Μετά από λίγο, ήρθε ο πατέρας μου και με σήκωσε και με ανάγκασε να ορκιστώ και πάλι ότι δεν θα αποκαλύψω σε κανέναν τα όσα είδα. Έπειτα με κολάκευσε και με χάϊδεψε και με έφερε κοντά στους άλλους, όπου δεν είδα παρά το πτώμα του βρέφους διαμελισμένο, τα δε τεμάχια αυτά τα έριξαν μετά από λίγο στον απόπατο του σπιτιού.
Μετά την εξαφάνιση του πτώματος, αφού καθάρισαν και έκοψαν σε μικρά κομμάτια διάφορα φρούτα, μήλα, καρύδια, αμύγδαλα, σύκα κ.λπ., τα εβύθισαν μέσα στο σκεύος με το αίμα. Από το βδελυρό και φρικώδες αυτό γεύμα, όλοι έφαγαν χωρίς να εξαιρεθώ κι εγώ, πιεσθείς γι' αυτό. Τόσο πολύ αηδίασα, ώστε για δύο μέρες είχα εμετούς και επί πολύ χρόνο αποστρεφόμουν κάθε ζωϊκή τροφή". (Πηγή: Alphonse Spina - De bello judoerum lib III consid 7).
• To 1451, στην Καστίλλη της Ισπανίας, οι Εβραίοι άρπαξαν παιδί από την περιοχή που ανήκε στο Δούκα Λουδοβίκο Ντ' Αλμάντσα, και αφού το οδήγησαν σε ένα ερημότοπο, το έσφαξαν και το τεμάχισαν στα δύο. Επειτα, απέσπασαν την καρδιά του και έθαψαν το πτώμα. Κατόπιν ειδοποίησαν τους ομόθρησκους τους να συναθροιστούν μυστικά όλοι σε ένα σπίτι. Πράγματι, εκεί ε-
-173-
καψαν την αιμοσταγή καρδιά του παιδιού και έρριψαν τη στάχτη της σε κρασί από το οποίο ήπιαν όλοι. Οι δικαστικές ανακρίσεις για το έγκλημα αυτό δεν άφησαν καμία αμφιβολία. Με χρυσό προσπάθησαν να δωροδοκή-σουν τοπικούς αξιωματούχους και επί 5ετία ανεβάλετο η εκτέλεση της απόφασης του δικαστηρίου. Στο τέλος όμως η δικαιοσύνη εθριάμβευσε, και οι κύριοι δράστες τιμωρήθηκαν σε θάνατο με δικαστική απόφαση, η δε Ιουδαϊκή φυλή εξεδιώχθη από την Ισπανία.
Ενώ οι Εβραίοι βρίσκονταν υπόδικοι στην παραπάνω δίκη οι κακούργοι και αδίστακτοι Εβραίοι κάνουν νέα απόπειρα ανθρωποθυσίας στην Ισπανική πόλη Τόρω το 1475, αρπάζοντας παιδί, αλλά -δόξα τω θεώ- απέτυχαν να το σφαγιάσουν. Πέτυχαν όμως να το ακρωτηριάσουν κόψαντες τεμάχιο από την γαστροκνήμη και διέφυγαν στην πόλη Ζαμόραν (Πηγή:Ηenry Desportes-Le Myste-re du Sang)
• Και άλλος Εβραίος - ο Φραγκίσκος - μεταστρα φείς στον Χριστιανισμό ομολόγησε παρόμοια εγκλήματα.
Ο Φραγκίσκος διηγείται:
• "Το 1453, ο γνωστός Εβραίος ιατρός Συμεών από την Αγκώνα είχε φιλικές σχέσεις με κάποιον διεφθαρ μένο Χριστιανό, τον οποίο και έπεισε να απαγάγει Χρι- στιανόπαιδα. Πράγματι αυτός απήγαγε 4ετές νήπιο, το οποίο και παρέδωσε στον Εβραίο γιατρό, αντί μεγάλης αμοιβής. Αυτός μόλις παρέλαβε το νήπιο, το μετέφερε στην Πίζα όπου και διέμενε. Μόλις μπήκε στο σπίτι του απομονώθηκε, πήρε το νήπιο και το ξάπλωσε σε κάποιο τραπέζι και εκεί το έσφαξε, συλλέγοντας με προσοχή το αίμα του. Έπειτα αποκόψας τελείως το κεφάλι, το άφησε στο τραπέζι και καταγίνονταν να μεταφέρει το κορμί στο διπλανό δωμάτιο. Εν τω μεταξύ ο σκύλος του σπιτιού, έ νας μεγάλος μολοσσός, οσφρανθείς το αίμα και επειδή πεινούσε, μπαίνει στο δωμάτιο και ορμά πάνω στο τρα πέζι και αρπάζει το κεφαλάκι του νηπίου. Στον κρότο που έκανε ο σκύλος, φοβηθείς ο Εβραίος τρέχει μέσα στο δωμάτιο, ο δε σκύλος τρομοκρατημένος από την α πειλητική διάθεση του αφεντικού του πηδά από το ψηλό παράθυρο στον δρόμο και φεύγει συναποκομίζων και
-174-
την αποκομένη κεφαλή του νηπίου. Έτσι η αστυνομία α-νακάλυψε το έγκλημα και ακολουθώντας τα ίχνη του αίματος, φθάνει στο σπίτι του Εβραίου γιατρού. Ο Εβραίος, όμως, αντιλαμβανόμενος τον κίνδυνο, πήρε τα πιο πολύτιμα αντικείμενα του και έφυγε την ίδια μέρα με πλοίο για την Τουρκία. (Πηγή: Henri Desportes — Le Mystere du Sang).
• Το 1875, στο Σβόρω" (Zboro) της επαρχίας Σα- ρώχ (Saroch), η Αννα Τσάμβα, 16ετής Χριστιανή κόρη, υπηρετούσε στο σπίτι του Εβραίου Σολομών Χοριβίτς·
-195-
Μια μέρα συνελήφθει ξαφνικά από πολλούς συναθροισ-θέντες Εβραίους και είδε το μαχαίρι να σηκώνεται πάνω από το κεφάλι της. Ευτυχώς, η απρόσμενος άφιξη ενός Χριστιανού αμαξοδηγού την έσωσε από βέβαιο θάνατο ως εκ Θαύματος. Εν τούτοις όμως, τόση ήταν η συγκίνηση της, που όταν επέστρεψε στους συγγενείς της, απέθα-νε από τις συνέπειες του τρόμου της μετά από μερικούς μήνες. Στην επιθανάτια κλίνη της με όρκο ομολόγησε ότι την προπαραπομπή της εορτής των Εβραίων Κιπούρ, του 1875, στο Σβόρω στο υπ' αριθμόν 165C Εβραϊκό σπίτι, ο επίσημος σφαγεύς των Εβραίων της κωμόπολης αυτής, με τη βοήθεια και άλλων Εβραίων, αποπειράθηκε να την σφάξει. Οι Δικαστικές αρχές έλαβαν γνώση των γεγονότων, αλλ' ο Εισαγγελέας Βαρθολομαίος Βίν-κλερ (Barthelemy Vinkler) που ήταν καταχρεωμένος και υποχείριος των Εβραίων, αρκέσθηκε σε απλές υποσχέσεις καταδίωξης, μέχρις ότου όλη η υπόθεση κατεπνίγει.
• Το 1876, στο Φανάρι της Κωνσταντινούπολης, κατά τις παραμονές του Πάσχα, εξαφανίζεται ένας μικρός Χριστιανός. Μετά από 2 ή 3 ημέρες, η θάλασσα εκβρά-ζει το πτώμα του μάρτυρος, κοντά στον Βουλγαρικό Ναό πλησίον της οικίας του κ.Αθανασίου Κόττα. Το πτώμα βρέθηκε αφαιμαγμένο και διάτρητο από βελόνες, οι φλέβες των ποδιών και χεριών ανοιγμένες, ο δε λαιμός έφερε βαθιά πληγή.
"Τίποτα δεν ήταν φρικωδέστερο από τη θέα του πτώματος αυτού" — λέγει ο κ.Γεώργιος Αναστασιάδης, υπάλληλος τότε στο Ελληνικό Προξενείο της Κων/πο-λης.
Ο λαός της Κων/πολης εκμανής, αφού τιμώρησε δικαίως με ραβδισμούς τους εμπεσόντες στα χέρια του Εβραίους της συνοικίας, λεηλάτησε πολλά Εβραϊκά σπίτια.
Την ίδια εποχή, ένα ορφανό παιδί ονόματι Ιπποκράτης - προστατευόμενος από του αξιότιμου κ. Ε.Κυριακο-πούλου διευθυντή της Εθνικής, τότε δε ιδιοκτήτου του "Phare de Bosphore" - πήγε σε κάποια εορτή με τη συνοδεία κάποιου συνομηλίκου του χάριν αναψυχής, στη συνοικία Χάσκιοι του Κερατίου Κόλπου που κατοικού-
-196-
νταν από Εβραίους. Εκεί τα δύο παιδιά προσελκύσθηκαν σε κάποιο Εβραϊκό σπίτι και ρίφθηκαν σ' ένα σκοτεινό υπόγειο. Ευτυχώς όμως, τα παιδιά σώθηκαν. Στην επακολουθήσασα δίκη κατά των Εβραίων ιδιοκτητών του σπιτιού, μάρτυρες κατηγορίας ήταν τα δύο παιδιά.
Το 1879, 1880 και 1881, τρεις άλλες ανθρωποθυσίες σημειώνονται στην Ουγγαρία. Η πρώτη έγινε στην Ταλ-λυά της επαρχίας του Ζεμπλίνου (Tallya de Zemplin), η δεύτερη στο Κομόρν και η τρίτη στην Κασχώ (Kas-chau). To θύμα στην τελευταία αυτή πόλη ήταν η κόρη του Χριστιανού Ιωσήφ Κοξή (Joseph Kocsis), η οποία εξαφανίσθηκε αιφνίδια. Ανευρέθει μετά από 2 εβδομάδες σε κάποια δεξαμενή της πόλης σε κατάσταση αποσύνθεσης. Το πτώμα ήταν αφαιμαγμένο, φέρον τα συνήθη σημάδια της εξαγωγής αίματος.
• Το 1877, στην κωμόπολη Στσαλάκ (Szalacs) της Ουγγρικής επαρχίας Βιχάρας (Bihar), ο Ιωσήφ Κλεκ πω λεί στους Εβραίους τον 9ετή ανεψιό του Πέτρο και την 6ετή ανεψιά του Θηρεσία Στσάβο. Τη νύχτα της πώλη σης, μεθυσμένος και μη μπορώντας να υποφέρει τις τύ- ψεις της συνείδησης, ακούσθηκε από πολλούς αξιόπι στους μάρτυρες να αφηγείται στη γυναίκα του το περι στατικό της πώλησης και επιλέγων χαρακτηριστικά: "Τα δύστυχα παιδιά, η καρδιά μου κλαίει. Το κοριτσάκι δεν θα βαστάξει πολύ, ο Πέτρος όμως θα υποφέρει μεγάλα βάσανα, διότι είναι πολύ δυναμωμένος".
• Το 1879, στις 15 Οκτωβρίοψ στην Πίρω της ε παρχίας Βασβοδρόγερ (Piros de Batschbodrogher),
η Λυδία Σίπω, 16ετής Χριστιανή, σφαγιάζεται από τον Εβραίο Γγροσσμάν (Grossman). Πιεζόμενη από ανάγκη και πεισθείσα από τις προτροπές και τις υποσχέσεις του θύτου δέχθηκε να εργασθεί ως υπηρέτρια στο σπίτι του όπου έμελε —η δύσμοιρος κόρη— να απωλέσει μετά απο μερικές μέρες οικτρά την ζωή της. Το πτώμα της ανευρέ-θη όλο έξαιμον, φέρον στην κοιλιά της μικρή και μόλις διακρινόμενη μηνοειδή πληγή. Παρετηρήθη σε πολλές περιπτώσεις ότι ο τρόπος αυτός εξαγωγής του αίματος
Υπάρχουν κ ποιό πρόσφατες!!!
Εάν με πείτε τώρα ρατσιστή, ε είστε για πολλές μπάτσες!!!
Γιατί οι παραπάνω ανθρωποθυσίες είναι μόνο το 1% απο αυτές που έχω καταγεγραμένες!!!
Παλιά βγένανε στην δημοσιότητα, αλλά σήμερα πλέον υπάρχει σκοταδισμός κ συμφέροντα κ μένουν πίσω πίσω κρυμμένες καλά.
Για ρίξτε μια ματιά στο παρακάτω:
Ο Ρώσσος Νομπελίστας και Ιστορικός Αλέξανδρος Σολζενίσκιν στο τελευταίο του βιβλίο με τίτλο "Διακόσια χρόνια μαζί" αναφέρει ότι οι ΕΒΡΑΙΟΙ ήταν υπεύθυνοι για την ΜΑΖΙΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ εξήντα έξι εκατομυρίων, 66.000.000!!! Ρώσων Χριστιανών Ορθοδόξων στην τότε Κουμουνιστική Ρωσία.
Η πηγή είναι από τη Guardian:
Solzhenitsyn breaks last taboo of the revolution
Alexander Solzhenitsyn, who first exposed the horrors of the Stalinist gulag, is now attempting to tackle one of the most sensitive topics of his writing career - the role of the Jews in the Bolshevik revolution and Soviet purges.
In his latest book Solzhenitsyn, 84, deals with one of the last taboos of the communist revolution: that Jews were as much perpetrators of the repression as its victims. Two Hundred Years Together - a reference to the 1772 partial annexation of Poland and Russia which greatly increased the Russian Jewish population - contains three chapters discussing the Jewish role in the revolutionary genocide and secret police purges of Soviet Russia.
But Jewish leaders and some historians have reacted furiously to the book, and questioned Solzhenitsyn's motives in writing it, accusing him of factual inaccuracies and of fanning the flames of anti-semitism in Russia.
Solzhenitsyn argues that some Jewish satire of the revolutionary period "consciously or unconsciously descends on the Russians" as being behind the genocide. But he states that all the nation's ethnic groups must share the blame, and that people shy away from speaking the truth about the Jewish experience.
In one remark which infuriated Russian Jews, he wrote: "If I would care to generalise, and to say that the life of the Jews in the camps was especially hard, I could, and would not face reproach for an unjust national generalisation. But in the camps where I was kept, it was different. The Jews whose experience I saw - their life was softer than that of others."
Yet he added: "But it is impossible to find the answer to the eternal question: who is to be blamed, who led us to our death? To explain the actions of the Kiev cheka [secret police] only by the fact that two thirds were Jews, is certainly incorrect."
Solzhenitsyn, awarded the Nobel Prize for Literature in 1970, spent much of his life in Soviet prison camps, enduring persecution when he wrote about his experiences. He is currently in frail health, but in an interview given last month he said that Russia must come to terms with the Stalinist and revolutionary genocides - and that its Jewish population should be as offended at their own role in the purges as they are at the Soviet power that also persecuted them.
"My book was directed to empathise with the thoughts, feelings and the psychology of the Jews - their spiritual component," he said. "I have never made general conclusions about a people. I will always differentiate between layers of Jews. One layer rushed headfirst to the revolution. Another, to the contrary, was trying to stand back. The Jewish subject for a long time was considered prohibited. Zhabotinsky [a Jewish writer] once said that the best service our Russian friends give to us is never to speak aloud about us."
But Solzhenitsyn's book has caused controversy in Russia, where one Jewish leader said it was "not of any merit".
"This is a mistake, but even geniuses make mistakes," said Yevgeny Satanovsky, president of the Russian Jewish Congress. "Richard Wagner did not like the Jews, but was a great composer. Dostoyevsky was a great Russian writer, but had a very sceptical attitude towards the Jews.
"This is not a book about how the Jews and Russians lived together for 200 years, but one about how they lived apart after finding themselves on the same territory. This book is a weak one professionally. Factually, it is so bad as to be beyond criticism. As literature, it is not of any merit."
But DM Thomas, one of Solzhenitsyn's biographers, said that he did not think the book was fuelled by anti-semitism. "I would not doubt his sincerity. He says that he firmly supports the state of Israel. In his fiction and factual writing there are Jewish characters that he writes about who are bright, decent, anti-Stalinist people."
Professor Robert Service of Oxford University, an expert on 20th century Russian history, said that from what he had read about the book, Solzhenitsyn was "absolutely right".
Researching a book on Lenin, Prof Service came across details of how Trotsky, who was of Jewish origin, asked the politburo in 1919 to ensure that Jews were enrolled in the Red army. Trotsky said that Jews were disproportionately represented in the Soviet civil bureaucracy, including the cheka.
"Trotsky's idea was that the spread of anti-semitism was [partly down to] objections about their entrance into the civil service. There is something in this; that they were not just passive spectators of the revolution. They were part-victims and part-perpetrators.
"It is not a question that anyone can write about without a huge amount of bravery, and [it] needs doing in Russia because the Jews are quite often written about by fanatics. Mr Solzhenitsyn's book seems much more measured than that."
Yet others failed to see the need for Solzhenitsyn's pursuit of this particular subject at present. Vassili Berezhkov, a retired KGB colonel and historian of the secret services and the NKVD (the precursor of the KGB), said: "The question of ethnicity did not have any importance either in the revolution or the story of the NKVD. This was a social revolution and those who served in the NKVD and cheka were serving ideas of social change.
"If Solzhenitsyn writes that there were many Jews in the NKVD, it will increase the passions of anti-semitism, which has deep roots in Russian history. I think it is better not to discuss such a question now."
http://www.guardian.co.uk/world/2003/ja ... ssia.books
...ελπίζω να βοήθησα 
_________________
Ποτέ δεν επιθύμησα να γίνω αρεστός στους πολλούς. Αφ' ενός, δεν κάθισα να μάθω τι αρέσει στους πολλούς·κι αφ' ετέρου, τα όσα ήξερα εγώ βρίσκονταν μακριά από τη δική τους αντίληψη |
|
Θ.Βοήθειας 
Αναζήτηση 
Εγγεγραμμένα μέλη 
Ομάδες Χρηστών
Εγγραφή
Προφίλ 
Συνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σας 
Σύνδεση 
