Θ.ΒοήθειαςΘ.Βοήθειας   ΑναζήτησηΑναζήτηση   Εγγεγραμμένα μέληΕγγεγραμμένα μέλη   Ομάδες ΧρηστώνΟμάδες Χρηστών  ΕγγραφήΕγγραφή  ΠροφίλΠροφίλ 
Συνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σαςΣυνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σας   ΣύνδεσηΣύνδεση 

Φιλοσοφία των Αντιφάσεων και του Παραλόγου
Μετάβαση στη σελίδα Προηγούμενο  1, 2, 3, 4, 5  Επόμενο
 
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Φιλοσοφικοί Προβληματισμοί
Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας :: Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας  
Συγγραφέας Μήνυμα
Ρουπέλιον
Πρύτανης


Εγγραφή: 24 Οκτ 2012
Δημοσιεύσεις: 909

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Δεκ 11, 2012 1:22 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Όχι, νομίζω είχε να κάνει με το οτι η μανία του αστικού κράτους να έχει έναν εχθρό (ας πούμε προκειμένου για να διασφαλίζει συνεκτικότητα, νομιμοποίηση και σεβασμό από τους υπηκόους) θα οδηγούσε στο να αναζητήσει τον εχθρό εντός των πόλεων όταν οι ληστές των βουνών θα εκλείψουν.
Η άλλη εκδοχή είναι οτι ήδη ήταν γνωστές οι λαμογιές των αστών περιβεβλημένες με νομοτυπία και άρα ουσιαστικά επεσήμενε οτι δεν ασχολούνται με αυτούς που είναι στην ουσία αυτοί χωρίς ηθική που όλη η κοινωνία κινδυνεύει.
Δεν θα μάθουμε αν ήταν ένα είδος προφητείας ή αν είχε βασιστεί σε στοιχεία και το είπε. Όμως το είπε κι ας μην υπήρχαν off-shore τότε και λίστες Λαγκάρντ .
_________________
"Οι αρετές χάνονται μέσα στο συμφέρον, όπως τα ποτάμια μέσα στη θάλασσα" Φ.Ροσφουκώ
"Οι άνθρωποι αγωνίζονται πιο σκληρά για τα συμφέροντά τους παρά για τα δικαιώματά τους." Ναπολέων
"Ο άνθρωπος είναι ένα ζώο που κάνει παζάρια" Άνταμ Σμιθ
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
mark
Πρύτανης


Εγγραφή: 23 Ιούλ 2012
Δημοσιεύσεις: 2337

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Δεκ 13, 2012 9:14 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

kaneis έγραψε:

μαρκ αν είναι και αυτά μπέρδεμα και νιώθεις ότι δεν τα χεις ανάγκη περιμένω ακόμα απάντηση στην ερώτηση. Το δώρο στον άγνωστο μια χαρά το εξηγώ σαν ενεργητική διαχυτικότητα, εσύ?


Θα σου απαντήσω φίλε μου, απλά ψάχνω να βρω την τέλεια απάντηση Smile
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Ρουπέλιον
Πρύτανης


Εγγραφή: 24 Οκτ 2012
Δημοσιεύσεις: 909

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Δεκ 13, 2012 12:49 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

kaneis έγραψε:

γιατί δυσκολεύεσαι να παραδεχτείς ότι είναι ανασφαλή και μπλεγμένα με τον εγωισμό τους όντα? άνθρωποι είναι και αυτές και επειδή ο εγωισμός είναι εικόνα, αντανάκλαση, οι γυναίκες έχουν μεγαλύτερο πρόβλημα γιατί έχουν συνηθίσει να δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στην εικόνα και στην επιβεβαίωση.

οι γυναίκες έχουν μεγαλύτερο πρόβλημα γιατί έχουν συνηθίσει να δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στην εικόνα και στην επιβεβαίωση.


Το πρόβλημα με τις γυναίκες είναι πολύ πιο σύνθετο από όσο ήταν ποτέ άλλοτε.
Είναι γνωστή η προσομοίωση νομίζω της ζωής του πλανήτη με προσαρμογή της κλίμακας σε διάρκεια μιας ημέρας. Όλη η μέρα αν θυμάμαι καλά τους αναγωγικούς υπολογισμούς κύλησε χωρίς ζωή, τελευταίες ώρες ήταν τα τερατάκια που εξαφανίστηκαν και δευτερόλεπτα ο άνθρωπος με τον "πολιτισμό" του.
Αντίστοιχα για τις γυναίκες πρόχειρα δύο υπολογισμοί με αρχή 50 χιλιάδες χρόνια (δεν το πάω στα 2 εκατομμύρια χρόνια ανθρωπίδες κλπ) όπου ο εγκέφαλος είναι αμετάβλητος τότε μόλις 2 λεπτά αντιστοιχούν στην οριστική εμφάνιση των γυναικών στο παγκόσμιο γίγνεσθαι με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και μόλις μισό λεπτό (από τα 26,280 δισεκατομμύρια λεπτά που αντιστοιχούν στα 50.000 χρόνια) είναι η πλήρης απελευθέρωση των γυναικών στη Δύση από τα πάντα και εννοώ τόσο τα πάντα ώστε οι σχέσεις των δύο φύλων για πρώτη φορά να υφίστανται πλήρη αναθεώρηση και να κινούνται στο χώρο του αγνώστου.
Δεν ξέρω αν είναι οι G8 οι G20 ή Goldman Sachs η Ε.Κ.Τ το Δουβλίνο ΙΙ ή τι άλλο θα ορίσει τις σχέσεις των δύο φύλων πάντως το θέμα της επιβίωσης προηγούνταν πάντα προς επίλυση και μιας και είναι πανηγυρικά στο προσκήνιο τότε και οι γυναίκες αναγκαστικά περιμένουν τις εξελίξεις. Δεν είναι η ανασφάλεια λοιπόν τόσο για την εικόνα τους (άλλο τεράστιο θέμα αυτό με την εικόνα των media για τις γυναίκες) όσο για την τύχη τους.
_________________
"Οι αρετές χάνονται μέσα στο συμφέρον, όπως τα ποτάμια μέσα στη θάλασσα" Φ.Ροσφουκώ
"Οι άνθρωποι αγωνίζονται πιο σκληρά για τα συμφέροντά τους παρά για τα δικαιώματά τους." Ναπολέων
"Ο άνθρωπος είναι ένα ζώο που κάνει παζάρια" Άνταμ Σμιθ
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
mark
Πρύτανης


Εγγραφή: 23 Ιούλ 2012
Δημοσιεύσεις: 2337

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Δεκ 14, 2012 9:41 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

kaneis έγραψε:
μαρκ σου ζήτησα να μου εξηγήσεις την κίνηση να κάνεις δώρο σε έναν άγνωστο (και να τελειώνει εκεί) βάση της θεωρίας σου περί ιδιοτελούς φύσης. Για τη σπηλιά πιθανολόγησες σ αυτό γιατί λές δεν έχεις στοιχεία?

Αν η διάκριση εγώ και εαυτού δεν είναι καλή μπορούμε να το πούμε και παλτωνικώς, για επιθυμιτικό θυμοειδές και λογικό μέρος. Ανάλογα ποιό κυριαρχεί έχουμε και τη ''φύση'' του ανθρώπου. Να κοιτάς να πάρεις απ τις καταστάσεις είναι κυριαρχία του επιθυμιτικού, έχεις συνέχεια κάποια επιθυμία να ικανοποιήσεις, που γίνεται πλέον ανάγκη λόγω κυριαρχίας και περιμένεις στην αντίληψη σου να σε ικανοποιεί το αισθητό και θυμώνεις κι όλας αν δεν ικανοποιήσε και τσακώνεσαι συνέχεια με κάτι, επιρροή του επιθυμιτικού στο θυμοειδές. Γίνεται ο κόσμος αντικείμενο ικανοποίησης, αλλά η ουσία της κατάστασης αυτής είναι η παθητικότητα στην οποία σε αναγκάζει η ανισορροπία της κυριαρχίας του επιθυμιτικού, να περιμένεις ικανοποίηση απ τον κόσμο σε βάζει σε παθητική σχέση μαζί του, περιμένεις να σε γεμίσει. Η πληρότητα είναι το ζητούμενο.

Τι γίνεται όμως, επειδή έχουμε και το λογικό μέρος, το νού που είναι ομοειδές του νοητού, με την ικανοποίηση των επιθυμιών δεν νιώθουμε την πληρότητα που ψάχνουμε γιατί ο νούς δεν μπορεί να γεμίσει με αισθητό. Τι κάνει λοιπόν το επιθυμιτικό όταν κυριαρχεί? Γεμίζει τον νου με φαντασιώσεις αισθητού, πχ ερωτικές φαντασιώεις, για να ικανοποιηθεί και ο νούς με το νοητό ή καλύτερα γιατί υπάρχει ανάγκη να κυριαρχήσει ο νους για να βρούμε πληρότητα γι αυτό και οι φαντασιώσεις γι αυτούς τους ανθρώπους είναι πιο έντονες απ την πράξη καθ αυτή, μόνο που έτσι το νοητό αποκτά αισθητή υπόσταση, το πνεύμα γίνεται ύλη. Αν κυριαρχεί το επιθυμιτικό η ικανοποίηση της επιθυμίας δεν αρκεί δηλαδή αλλά πάλι υπάρχει η ανάγκη να επιβληθεί ο νούς. Αυτό για τον νου είναι ψυχαναγκαστικές διαδικασίες γιατί ο νούς είναι ενεργητικό μέρος και δεν γεμίζει με αισθητό. Εξ ού και το εφήμερο της πληρότητας του επιθυμιτικού και η φαυλότητα του, γι αυτούς δεν έχει χόρταση που λέει και ο ποιητής.

Απ την άλλη αν κυριαρχήσει ο νούς στα άλλα δύο δεν περιμένεις ικανοποίηση απ το αισθητό αλλά του επιβάλλεις μια ιδέα, αποκτά το αισθητό νοητή υπόσταση αφού είναι η πραγματοποίηση του νοητού και η πράξη γίνεται δημιουργία. Σ αυτή την ισορροπία, να έχεις εκλογικέυσει τα άλλα δύο, βρίσκει ο άνθρωπος την πληρότητα, το στοιχείο που τον ολοκληρώνει το χει μέσα του και όντας ενεργητικό απλά ζητάει να εκφραστεί. Όσο ενεργεί ο νούς, όσο λειτουργεί το μυαλό κοινώς και σκέφτεσαι, τόσο ανοίγεται στο απόλυτο και όσο γίνεται αυτό τόσο ο άνθρωπος νιώθει πιο ελεύθερος. Όταν κι όλας αυτό γίνεται πράξη στο αισθητό με την επιβολή της ιδέας τόσο είσαι και ευτυχισμένος και πλήρης. Άρα μπορείς να πεις το εγώ σαν την παθητική κατάσταση στην οποία περιμένεις να ικανοποιηθείς απ τον κόσμο και εαυτό την ενεργητική που επιβάλλεις την νοητή σου αλήθεια στο αισθητό. Αυτή η επιβολή δεν σημαίνει επιβολή στους άλλους εννοείται αλλά στην ύλη, επιβάλλεσαι στον εαυτό σου στην ουσία.

Αυτό σημαίνει να υπηρετείς την αλήθεια και γι αυτό οι ανιδιοτελείς πράξεις δεν είναι αλτρουισμός του εγώ αλλά διαχυτικότητα του εαυτού λόγω ανοίγματος και πληρότητας. Αυτός που ξανακατεβαίνει στη σπηλιά αυτό κάνει, είναι τόσο πλήρης και συμπαγής στο νοητό που ο αισθητός θάνατος δεν έχει σημασία και τόσο ανοιχτός που δεν θα μπορούσε να αφήσει τον εαυτό του να κρατήσει κάτι για τον ίδιο, η διαχυτικότητα του δεν του το επιτρέπει. Είναι λίγο φλύαρη εξήγηση αλλά με ικανοποιεί περισσότερο απ τη βαρεμάρα και την επιβεβαίωση

μαρκ αν είναι και αυτά μπέρδεμα και νιώθεις ότι δεν τα χεις ανάγκη περιμένω ακόμα απάντηση στην ερώτηση. Το δώρο στον άγνωστο μια χαρά το εξηγώ σαν ενεργητική διαχυτικότητα, εσύ?


Τέλοσπαντων, δε μπορώ να γράψω την τέλεια απάντηση, οπότε αναγκαστικά θα πρέπει να προσφύγουμε στο διάλογο και την ανταλλαγή απόψεων.

Το δώρο στον άγνωστο εγώ το εξηγώ σαν την ικανοποίηση μιας ανάγκης. Και σε αυτό μου φαίνεται ότι συμφωνείς και εσύ. Σε αυτό που διαφωνούμε είναι στο κατά πόσο αυτή η ανάγκη είναι ιδιοτελούς ή ανιδιοτελούς φύσεως. Αν αυτός έξω από τη σπηλιά ήταν πλήρης όπως λες, τότε δε θα είχε κανένα ενδιαφέρον, καμιά ανάγκη να ξαναμπεί στην σπηλιά. Το κάνει όμως, και για να το κάνει χρειάζεται κάποιο λόγο. Ας υποθέσουμε ότι είναι όντως όπως το λες, και το κάνει ανιδιοτελώς γιατί θέλει να προσφέρει, χωρίς να τον ενδιαφέρει τι θα λάβει. Θέλοντας και μη όμως, λαμβάνει, και αυτό είναι η ικανοποίηση που παίρνει από την προσφορά του, κάτι που τον κάνει ακόμα πιο πλήρη, όπερ και σημαίνει ότι δεν ήταν 100% πλήρης εξαρχής.

Τι αναζητά ο άνθρωπος; Την πληρότητα, όπως λες, που αυτή του δίνεται μέσω της πνευματικής απελευθέρωσης και ολοκλήρωσης. Τη δύναμη στην ουσία. Τι δυνάμεις υπάρχουν; Η υλική και η πνευματική. Εκεί έγκειται και η διαφορά στον ορισμό μεταξύ ιδιοτέλειας και ανιδιοτέλειας. Ιδιοτελής θεωρείται αυτός που ψάχνει την υλική δύναμη, ανιδιοτελής εκείνος που αναζητά την πνευματική. Έχει διαφορά; Δύναμη η μία, δύναμη και η άλλη. Θέληση η μία, θέληση και η άλλη. Όπως εκνευρίζεται αυτός που συνειδητοποιεί ότι κάποιος άλλος είναι πιο υλικά δυνατός από αυτόν, το ίδιο παθαίνει και με το πνεύμα. Όπως επιθυμεί διακαώς την υλική δύναμη, έτσι επιθυμεί και την πνευματική. Όπως συμβαίνει με τον υλικό άνθρωπο που θέλει να επιβάλλει τη δύναμή του, έτσι και με τον πνευματικό που θέλει να επιβάλλει τις ιδέες του στους άλλους. Και οι δύο δυνάμεις έχουν έναν κοινό παρονομαστή, μια κοινή πηγή, που δεν είναι άλλη από τον εγωισμό του ατόμου.

Παλιότερα διάβαζα για το μεγαλύτερο και αρχαιότερο ινδικό έπος, τη Μαχαμπαράτα. Εκεί αναφερόταν κάποιος ο οποίος, για χάρη της πνευματικής του ολοκλήρωσης, αποφάσισε να παρατήσει την οικογένεια του και να πάρει τα βουνά. Τι και αν η γυναίκα του, ο πατέρας του και τα παιδιά του τον είχαν ανάγκη; Τι και αν η γυναίκα του αναγκαζόταν να προσφύγει στην πορνεία ή να γίνει σκλάβα για να βγάλει τα προς το ζην; Τι και αν ο γέρος πατέρας του πέθαινε από την πείνα μην έχοντας κάποιον να τον φροντίσει. Τι και αν τα παιδιά του δεν έπαιρναν την κατάλληλη παιδεία, μόρφωση και καλλιέργεια λόγω της έλλειψης του πατέρα τους; Όλα αυτά τον διαπερνούσαν. Πόσο, μα πόσο εγωιστής θα έπρεπε να ήταν αυτός ο άνθρωπος;

Ένα άλλο σημείο στο όποιο θέλω να αναφερθώ είναι ότι μέχρι τώρα συζητάμε για τον 100% ολοκληρωμένο άνθρωπο. Από τη στιγμή που κανείς από εμάς δεν είναι 100% ολοκληρωμένος, υποθέσεις μόνο μπορούμε να κάνουμε για εκείνον. Η υπόθεση η δική μου είναι ότι αυτού η ζωή δε θα είχε πλέον ιδιαίτερο νόημα. Θα πήγαινε να βρει τους θεούς και να μείνει μαζί τους, έχοντας πλέον ολοκληρωθεί. Ίσως για αυτό το λόγο και ο δικός μας θεός να είναι εξαφανισμένος. Ευτυχώς λοιπόν που δεν είμαστε πλήρεις. Και από τη στιγμή που κάποιος δεν αισθάνεται και δεν είναι άλλωστε πλήρης, θα επιδιώκει την όλο και περισσότερη πληρότητα, και θα υποπέπτει στον εγωιστικό τρόπο ζωής που προανέφερα.

Κάτι άλλο που θέλω να πω είναι για την έννοια μεταξύ του καλού και του κακού. Ένας ανιδιοτελής θα προσφέρει και αναγκαστικά θα κάνει μόνο το καλό. Είναι όμως γεγονός ότι το καλό δε μπορούμε να το ορίσουμε. Άλλα δεν είναι μόνο αυτό, στην προσπάθεια μας να κάνουμε το καλό, καταλήγουμε να κάνουμε και κακό. Για παράδειγμα, όταν ξεκίνησε η κρίση στην Ελλάδα, διάβαζα για κάποια ομάδα που είχε σχηματιστεί η οποία πρόσφερε, στο βωμό της αλληλεγύης, δωρεάν διάφορα μαθήματα πχ. ξενών γλωσσών, φυσικής, χημείας κλπ. Καλό έκαναν αυτοί; Έκαναν σίγουρα. Παράλληλα όμως βλάπταν και τις επαγγελματικές αυτές ομάδες οι οποίες ζουν από την παράδοση μαθημάτων. Όπως επίσης κάποιος ο οποίος προσφέρει ελεημοσύνη σε έναν άπορο, του κάνει μεν καλό, αλλά παράλληλα του κάνει και κακό γιατί τον συνηθίζει στο να δέχεται ελεημοσύνη και να μην προσπαθεί από μόνος του.

Και άλλα θέλω να πω, αλλά θα σταματήσω εδώ.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
kaneis
Πρύτανης


Εγγραφή: 22 Ιούλ 2004
Δημοσιεύσεις: 2376

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Δεκ 14, 2012 10:26 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Και συμφωνούμε και διαφωνούμε. Σου εξήγησα πριν ότι οι συγκρίσεις και το αίσθημα κατωτερότητας και συνεπώς η επιθυμία επιβολής υπάρχει μόνο όταν το εγώ, το κλειστό σύστημα ή η μερικότητα, νομίζει ότι μπορεί να κατέχει αντικειμενική αλήθεια. Η υποκειμενικότητα αντίθετα σε κάνει να αποδέχεσαι τα όρια σου, αυτό που είσαι, και να έχεις σκοπό να τα ξεπεράσεις επιθυμώντας το απόλυτο. Σταματάς να συγκρίνεσαι με άλλους, επιθυμώντας να θεοποιήσεις το εγώ σου, αλλά παίρνεις απ αυτούς ότι σου χρησιμεύει για να ξεπεράσεις το εγώ και να εξελιχτείς. Σ αυτό είναι φανερό και ποιά είναι η διαφορά υγειούς εγωισμού, φιλαυτίας, και του σάπιου. Εξελίσσεσαι εννοέιται όχι για να νιώσεις ανώτερος απ το γείτονα αλλά επειδή θες μέσα σου το απόλυτο, μπορείς να το θες και σε ένα ερημικό νησί, αντίθετα ο εγωιστής στο ερημικό νησί θα πάθει κατάθλιψη. Γι αυτό σου λέω ότι ο εγωισμός είναι αντανάκλαση, νομίζεις ότι τα κάνεις για σένα ενώ τα κάνεις για άλλους. Πχ όταν θες να νιώσεις ανώτερος και επιθυμείς την αναγνώριση απλά ικανοποιήσε με την εικόνα που έχουν οι άλλοι για σένα, άρα η δράση σου έχει ως σημείο αναφορά τη γνώμη τους.

Επειδή το απόλυτο είναι κοινό όσο το πλησιάζεις βρίσκεις κοινά με τους άλλους και συμφιλιώνεσαι, δεν υπάρχει περίπτωση να εκνευρίζεσαι και να θες να επιβληθείς, είναι σαν να τσακώνεσαι με τον εαυτό σου αφού είναι κοινό, ενώ αν υπάρχουν χωριστά εγώ το ένα πολεμάει το άλλο και είναι αντικοινωνικά αφού δε βρίσκουν την πληρότητα που δίνει μόνο το κοινό.

Κατάλαβες που συμφωνούμε, ότι ο άνθρωπος πρέπει να είναι απόλυτα εγωιστής, απλά πιστεύω ότι μπερδεύουμε τον υγειή εγωισμό με την αντανάκλαση του, την εικόνα που μας επιστρέφεται απ τους άλλους για μας. Σ αυτόν βασίζεται το να πληγώνεσαι απ τις αντιδράσεις τους ή να εκνευρίζεσαι ή να θες να επιβληθείς και όλα αυτά τα ωραία. Να θες να θεοποιήσεις το εγώ σου σαν χωριστο απ τα άλλα έχει πάντα την ανάγκη των άλλων να το θεοποιήσουν, δεν μπορεί μόνο του, θεοποιείται λόγω διαφοράς με τα άλλα και άρα προάγει την εχθρότητα

Και αυτός στη σπηλιά αφήνει τους υπόλοιπους δεσμώτες για να δει το φως, είναι αναγκαίο να κόψεις καθετί που σε κρατάει, αλλά μετά όταν δεις το φως ξαναγυρνάς επειδή έχεις βρεί το κοινό και δεν υπάρχει λόγος να μη γυρίσεις, ακόμα και στη σπηλιά βλέπεις φως. Άρα αν δεν υπάρχει λόγος για τον ένα εγωισμό να γυρίσει δεν υπάρχει για τον άλλο να μη γυρίσει, τουλάχιστον αυτό κατάλαβα. Άτοπο και το ευτυχώς που δεν είμαστε πλήρεις δηλαδή, το κοινό είναι παρών παντού, εξαφανισμένο είναι απ τον καθρέφτη επειδή είναι βρυκόλακας
Και επειδή όντως το καλό και το κακό είναι πολύ δύσκολο να τα διαχωρίσεις απλά προσφέρεις τη βοήθεια που σου ζητάνε χωρίς να περιμένεις να ξέρεις αν είναι αντικειμενικά καλό, εσύ απλά βοηθάς επειδή όσο βρίσκεις το κοινό τόσο οι διαφορές γίνονται στοιχείο συνοχής και φιλίας. Η αλήθεια περιέχει τις ουσίες λένε
_________________
ο ηλιος δεν σηκωνει τα πεπλα αλλα τα φανερωνει
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
kaneis
Πρύτανης


Εγγραφή: 22 Ιούλ 2004
Δημοσιεύσεις: 2376

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Δεκ 14, 2012 11:29 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Η επιθυμία είναι ίδια σε όλους δηλαδή, αυτή του απολύτου, απλά οι μεν το ψάχνουν μέσω της υπέρβασης της μερικότητας τους, για να βρούν το αντικειμενικό, οι δε μέσω της απολυτοποίησης της μερικότητας αυτής. Ποιό είναι πιο πιθανό, το αντικειμενικό να είναι κάτι κοινό σε όλους, να υπάρχει η αλήθεια κάπου μέσα σε όλα, ή να είναι ιδιοκτησία μόνο ενός τόσο δα εγώ? Πχ, παρά τις διαφορές μας είμαστε όλοι άνθρωποι ή μόνο ένας είναι άνθρωπος? Ο δεύτερος εγωισμός είναι εντελώς απίθανος και αιτία μεγάαααααλων απογοητεύσεων
_________________
ο ηλιος δεν σηκωνει τα πεπλα αλλα τα φανερωνει
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
mark
Πρύτανης


Εγγραφή: 23 Ιούλ 2012
Δημοσιεύσεις: 2337

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Δεκ 14, 2012 11:38 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Η σύγκριση με τους άλλους είναι, εκτός από αναπόφευκτη, και επιθυμητή. Είναι ένας τρόπος (αυτο)εξέλιξης. Εγώ μπορεί να είμαι κλεισμένος στο χωριό μου και να κερδίζω όλους τους συγχωριανούς μου στο τέννις, οπότε αναγκαστικά θα θεωρώ τον εαυτό μου τον καλύτερο τενίστα, και θα έχω δίκιο άλλωστε. Ώσπου να βγω από το χωριό και να αντιμετωπίσω το Φέντερερ που θα μου ξηγήσει το όνειρο. Smile Για να γίνω καλύτερος, θα πρέπει να το θέλω πρώτα. Και είναι εκεί που ο εγωισμός μου θα με βοηθήσει, στο να το θελήσω. Από κει και πέρα, χρειάζεται προσπάθεια. Τα αρνητικά συναισθήματα που νοιώθουμε, όπως φθόνος, ζήλια, μίσος, εκνευρισμός, είναι όταν συνειδητοποιούμε πως είτε όντως δε μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι, είτε αντιλαμβανόμαστε τις θυσίες που πρέπει να κάνουμε για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, για τις οποίες δεν είμαστε διατεθειμένοι, και τα παρατάμε. Και τότε προσπαθούμε να μειώσουμε τον άλλο για να αισθανθούμε εμείς ανώτεροι. Για παράδειγμα, ο Φέντερερ μπορεί να είναι όντως καλύτερος τενίστας από εμένα, εγώ όμως είμαι πιο όμορφος, πιο έξυπνος, έχω πιο όμορφη γυναίκα, πηδάω καλύτερα.

Όσο για το ερημικό νησί, αργά ή γρήγορα, και οι δύο θα πάθαιναν κατάθλιψη. Ο πιο πνευματώδης ίσως και πιο γρήγορα γιατί θα καταλάβαινε ότι δεν θα υπήρχε τρόπος για παραπάνω εξέλιξη, ούτε να φτάσει στο απόλυτο, λόγω της έλλειψης των συγκρίσεων.

Επειδή βλέπω ότι κινδυνεύω να γίνω ισοπεδωτικός, αν δεν έχω γίνει ήδη, να πω ότι υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ των εγωισμών. Η διαφορά έγκειται στο στόχο σου, την ανάληψη ευθυνών, στη συνείδηση και τη συνειδητοποίηση. Στο πού θέλεις να καταλήξεις. Δύο άνθρωποι μπορεί να κάνουν το ίδιο ακριβώς πράγμα, με διαφορετική συνείδηση και άλλους λόγους ο καθένας. Από τη στιγμή που ο,τι και να κάνουμε έχει τη διττή φύση του καλού και του κακού, ένας τρίτος που τους παρακολουθεί, θα βασιστεί στο αποτέλεσμα για να κρίνει αν αυτό που βλέπει είναι καλό ή κακό, καθώς και για να τους κρίνει. Και από τη στιγμή που το αποτέλεσμα είναι το ίδιο και για τους δύο, και δε μπορούμε να ξέρουμε τους βαθύτερους λόγους δράσης του καθενός, ο τρίτος δε μπορεί εύκολα να καταλάβει το ποιόν του κάθε ανθρώπου. Θα αρκεστεί στις συμπάθειες που τρέφει και σε ο,τι έχει ακούσει από άλλους.

Ας γυρίσουμε πίσω σε αυτά που λέγαμε πριν. Όταν ξεκίνησα να γράφω σε αυτό το θέμα, είχα παραθέσει τη ρήση του Σοπενχάουερ:

«Ο εγωισμός είναι τόσο μεγάλος, που η υφήλιος ολόκληρη δεν μπορεί να τον χωρέσει. Γιατί αν έμπαινε σε καθέναν το δίλημμα να εκλέξει ανάμεσα στην εκμηδένιση του σύμπαντος και στη δική του προσωπική καταστροφή, δεν είναι ανάγκη να πω εγώ ποια θα ήταν η απάντηση.»

Εγώ κάνω την εξής ερώτηση:

Αν όλοι οι άνθρωποι ήταν σαν εμάς, θα ήταν ο κόσμος ο ίδιος, καλύτερος, ή χειρότερος;

Και εκεί μου φαίνεται ότι η απάντηση που θα δώσουμε ΟΛΟΙ μας είναι προφανής. Παράδοξο δεν είναι;

Αλλά ας κάνουμε ένα άλλο πείραμα σκέψης.
Φαντάσου ότι σε είχαν απαγάγει, εσένα και κάποιον άλλο άνθρωπο και σου έλεγαν:

"Ένας από τους δυό σας πρέπει να πεθάνει, εσύ αποφασίζεις ποιος θα είναι αυτός."

Τι θα έκανες; Θα θυσίαζες τον εαυτό σου για να σωθεί ο άλλος; Θα προτιμούσες να σωθείς εσύ ο ίδιος; Δε θα έλεγες τίποτα; Η απόφασή σου, πού θα βασιζόταν; Στο ποιος είναι ο άλλος;
Αν ο άλλος ήταν το παιδάκι σου, τι θα αποφάσιζες; Αν ήταν το παιδάκι του γείτονα; Αν ήταν ο γείτονας; Η γυναίκα σου; Ο πατέρας σου; Ένα βρέφος; Ο ΓΑΠ, ο Βενιζέλος, ο Ομπάμα, ένας ναρκομανής, ένας παράλυτος, ένας διανοητικά καθυστερημένος;
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
kaneis
Πρύτανης


Εγγραφή: 22 Ιούλ 2004
Δημοσιεύσεις: 2376

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Δεκ 14, 2012 11:55 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

mark έγραψε:


Ας γυρίσουμε πίσω σε αυτά που λέγαμε πριν. Όταν ξεκίνησα να γράφω σε αυτό το θέμα, είχα παραθέσει τη ρήση του Σοπενχάουερ:

«Ο εγωισμός είναι τόσο μεγάλος, που η υφήλιος ολόκληρη δεν μπορεί να τον χωρέσει. Γιατί αν έμπαινε σε καθέναν το δίλημμα να εκλέξει ανάμεσα στην εκμηδένιση του σύμπαντος και στη δική του προσωπική καταστροφή, δεν είναι ανάγκη να πω εγώ ποια θα ήταν η απάντηση.»

Εγώ κάνω την εξής ερώτηση:

Αν όλοι οι άνθρωποι ήταν σαν εμάς, θα ήταν ο κόσμος ο ίδιος, καλύτερος, ή χειρότερος;

Και εκεί μου φαίνεται ότι η απάντηση που θα δώσουμε ΟΛΟΙ μας είναι προφανής. Παράδοξο δεν είναι;



http://www.youtube.com/watch?v=oGZOnlGsLio

Έγινε ο κόσμος μια σταλιά και πια δε με χωράει.....ξένος στη ζωή..... μεγάλες απογοητεύσεις λέμε.


Δε συμφωνούμε ότι η επιθυμία όλων είναι επιθυμία του αντικειμενικού? μου φαίνεται το δέχτηκες ότι εκει πρέπει να τείνουμε. Σε σχέση με το φέντερερ έχεις πιο ωραία γυναίκα, σε σχέση με κάποιον άλλο πιο άσχημη. Σε σχέση με τον ένα την έχεις μεγαλύτερη και απ τον άλλο μικρότερη. Αν τα έχεις υπόψη σου όλα αυτά την ίδια στιγμή θα δεις ότι η ζωή είναι μόνο σφαλιάρες γιατί δεν θα ξέρεις πια τι να κάνεις για να βγείς απο πάνω, η ανωτερότητα σου δεν θα είναι ποτέ αντικειμενική και απόλυτη, όσο και να το παλέύεις δεν υπάρχει αντικειμενικά η πιο όμορφη γυναίκα ούτε το μεγαλύτερο πιπι και αν υπάρχουν όλα αυτά είναι απίθανο να τα χει όλα ένας. Άρα? μόνο απογοήτευση και ανεκπλήρωτη επιθυμία, δεν οδηγεί κάπου αλλού αυτό
_________________
ο ηλιος δεν σηκωνει τα πεπλα αλλα τα φανερωνει


Έχει επεξεργασθεί απο τον/την kaneis στις Παρ Δεκ 14, 2012 12:28 pm, επεξεργάσθηκε 1 φορά συνολικά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
mark
Πρύτανης


Εγγραφή: 23 Ιούλ 2012
Δημοσιεύσεις: 2337

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Δεκ 14, 2012 12:14 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

kaneis έγραψε:
Η επιθυμία είναι ίδια σε όλους δηλαδή, αυτή του απολύτου, απλά οι μεν το ψάχνουν μέσω της υπέρβασης της μερικότητας τους, για να βρούν το αντικειμενικό, οι δε μέσω της απολυτοποίησης της μερικότητας αυτής. Ποιό είναι πιο πιθανό, το αντικειμενικό να είναι κάτι κοινό σε όλους, να υπάρχει η αλήθεια κάπου μέσα σε όλα, ή να είναι ιδιοκτησία μόνο ενός τόσο δα εγώ? Πχ, παρά τις διαφορές μας είμαστε όλοι άνθρωποι ή μόνο ένας είναι άνθρωπος? Ο δεύτερος εγωισμός είναι εντελώς απίθανος και αιτία μεγάαααααλων απογοητεύσεων


Ωραία τα λες. Το πρώτο! Ο Σοπενχάουερ είχε πει και ένα άλλο που μου αρέσει:

"Πρέπει να σέβεσαι κάθε άνθρωπο, ανεξάρτητα από το πόσο εξαθλιωμένος ή γελοίος είναι. Να θυμάσαι ότι μέσα σε κάθε άνθρωπο ζει το ίδιο πνεύμα που ζει και σε μας."

Πάντως δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την ίδια επιθυμία, συνειδητά τουλάχιστον. Την επιθυμία του απόλυτου, για την ακρίβεια. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι άνθρωποι δεν έχουν ιδέα τι θέλουν, δεν ξέρουν καν ότι υπάρχει το απόλυτο και γι' αυτό δε μπορούν να το αναζητήσουν. Δεν υπάρχει κάποιος που μπορεί να τους δείξει, και τα πρότυπα είναι άλλα. Εξού και τα διάφορα προβλήματα που δημιουργούνται. Από την άλλη, η αναζήτηση του απόλυτου έχει τα δικά της προβλήματα και κινδύνους, γι' αυτό άλλωστε να μη γίνεται καθολικά αποδεκτή. Φαντάσου 7 δισ ανθρώπων τώρα να ψάχναν συνειδητά το απόλυτο. Ε ρε γλέντια!
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
kaneis
Πρύτανης


Εγγραφή: 22 Ιούλ 2004
Δημοσιεύσεις: 2376

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Δεκ 14, 2012 1:08 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

mark έγραψε:
Εγώ κάνω την εξής ερώτηση:

Αν όλοι οι άνθρωποι ήταν σαν εμάς, θα ήταν ο κόσμος ο ίδιος, καλύτερος, ή χειρότερος;

Και εκεί μου φαίνεται ότι η απάντηση που θα δώσουμε ΟΛΟΙ μας είναι προφανής. Παράδοξο δεν είναι;



παράδοξο δεν είναι και ότι όσο προσπαθούμε να ξεχωρίσουμε τόσο πιο ίδιοι με τους άλλους καταντάμε? Πχ όσο πιο όμορφος προσπαθώ ναι μαι τόσο ντύνομαι όπως τα μοντέλα χτενίζομαι συμπεριφέρομαι κλπ ίδια. Το ίδιο κάνει και ο δίπλα και όλοι γίνονται ίδιοι τελικά, γεμίσαμε μουντέλα( με βλάχικη προφορά το λέω), ξεκινώντας την προσπάθεια να ξεχωρίσουν. Αυτό που λες με τα πρότυπα....όσο πιο αντικειμενικό ένα πρότυπο τόσο ομοιογένεια προκαλεί, πάλι υπερ της υποκειμενικότητας
_________________
ο ηλιος δεν σηκωνει τα πεπλα αλλα τα φανερωνει
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Ρουπέλιον
Πρύτανης


Εγγραφή: 24 Οκτ 2012
Δημοσιεύσεις: 909

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Δεκ 14, 2012 4:22 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Δεν μπορώ να μην το δώσω και εδώ εμβόλιμα έστω :

http://www.filosofia.gr/forum/viewtopic.php?p=143556&highlight=#143556

gianiss έγραψε:
__
Το πρόβλημα που ενδεχομένως μπορεί να δημιουργηθεί, είναι η πιθανή μετάλλαξη της οργανικής ύλης, και ο αυτοπρογραμματισμός του δημιουργήματος, με αποτέλεσμα να στραφεί κατα του δημιουργού του .


Χιροσίμα Ναγκασάκι
άνθρωποι εναντίον ανθρώπων σε τεράστιες κλιμακες
Η συμφωνίες αλάτι 1 και 2 μείωσαν αυτή τη πιθανότητα διότι κινδύνευε και το κονκάβιο.
Με την glodman sachs όμως δεν κινδυνεύουν όμως τα διάφορα κονκλάβια παρά χάνουν 300.000 σπίτια στην Ισπανία και μένουν στο δρόμο οι μη κονκλαβιούχοι.
Το να στραφεί από μόνο του λοιπόν ένα δημιούργημα κατά του δημιουργου του είναι ακαδημαικής φύσεως ερώτημα καθ'ων ο ίδιος ο δημιουργός επιτίθεται στον "εαυτό" του με όλο και πιο εξελιγμένα "όπλα" (διάβαζε χρήμα επιτόκια υπερκράτη κλπ κλπ ).

Ο άνθρωπος λοιπόν ορμώμενος από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης επιτίθεται εναντίον του εαυτού του.
_________________
"Οι αρετές χάνονται μέσα στο συμφέρον, όπως τα ποτάμια μέσα στη θάλασσα" Φ.Ροσφουκώ
"Οι άνθρωποι αγωνίζονται πιο σκληρά για τα συμφέροντά τους παρά για τα δικαιώματά τους." Ναπολέων
"Ο άνθρωπος είναι ένα ζώο που κάνει παζάρια" Άνταμ Σμιθ
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
Ρουπέλιον
Πρύτανης


Εγγραφή: 24 Οκτ 2012
Δημοσιεύσεις: 909

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Δεκ 14, 2012 5:08 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

mark έγραψε:

Τέλοσπαντων, δε μπορώ να γράψω την τέλεια απάντηση, οπότε αναγκαστικά θα πρέπει να προσφύγουμε στο διάλογο και την ανταλλαγή απόψεων.

Το δώρο στον άγνωστο εγώ το εξηγώ σαν την ικανοποίηση μιας ανάγκης. Και σε αυτό μου φαίνεται ότι συμφωνείς και εσύ. Σε αυτό που διαφωνούμε είναι στο κατά πόσο αυτή η ανάγκη είναι ιδιοτελούς ή ανιδιοτελούς φύσεως. _


Εδώ νομίζω μου υπενθυμίζεις άθελά σου Mark να ξανακοιτάξω να ξεκινήσω το θέμα για την θεωρία των παιγνίων.

Το πως θα εκλειφθεί ή κίνησή σου να δωρίσεις σε έναν άγνωστο μπορεί να έχει ένα κίνητρο άγνωστο σε εσένα τον ίδιο εννοώ σε συνειδητό επίπεδο με αποτέλεσμα να ολοκληρωθεί ως ενότητα πράξης μόνον όταν θα δοθεί η απάντηση (όποια και αν είναι αυτή) από το άλλο υποκείμενο. Μπορεί δηλαδή να ωριμάσεις το γιατί το έκανες μόνον αφού λάβεις feedback. Ουσιαστικά δηλαδή δεν είχες κανέναν άλλο σκοπό παρά να διερευνησεις την αντίδαση και ανάλογα όχι μόνον να πράξεις αλλά και να απαρτιώσεις την εικόνα ακόμα και των αιτίων σου μέσα σου σε ένα μετα-κίνητρο.
Δίνουμε τελικά κατά ένα τρόπο τη ζωή μας προς τους άλλους και το πως θα την εκλάβουν και αυτοί θα νοιώσουμε πλήρεις προς το τέλος ενώ χωρίς να άχουμε λολέψει όπως λέει ο kaneis θα μέναμε σε μία τρύπα κάπου χαμένοι σαν Βούδες και θα αυτοανακηρυσσόμασταν ΟΤΙ ΝΑΙ 'ΝΑΙ ππυ λέει και ο opyrgos.
_________________
"Οι αρετές χάνονται μέσα στο συμφέρον, όπως τα ποτάμια μέσα στη θάλασσα" Φ.Ροσφουκώ
"Οι άνθρωποι αγωνίζονται πιο σκληρά για τα συμφέροντά τους παρά για τα δικαιώματά τους." Ναπολέων
"Ο άνθρωπος είναι ένα ζώο που κάνει παζάρια" Άνταμ Σμιθ
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
Ρουπέλιον
Πρύτανης


Εγγραφή: 24 Οκτ 2012
Δημοσιεύσεις: 909

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Δεκ 14, 2012 6:23 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

mark έγραψε:
_ Άλλα δεν είναι μόνο αυτό, στην προσπάθεια μας να κάνουμε το καλό, καταλήγουμε να κάνουμε και κακό. Για παράδειγμα, όταν ξεκίνησε η κρίση στην Ελλάδα, διάβαζα για κάποια ομάδα που είχε σχηματιστεί η οποία πρόσφερε, στο βωμό της αλληλεγύης, δωρεάν διάφορα μαθήματα πχ. ξενών γλωσσών, φυσικής, χημείας κλπ. Καλό έκαναν αυτοί; Έκαναν σίγουρα. Παράλληλα όμως βλάπταν και τις επαγγελματικές αυτές ομάδες οι οποίες ζουν από την παράδοση μαθημάτων. Όπως επίσης κάποιος ο οποίος προσφέρει ελεημοσύνη σε έναν άπορο, του κάνει μεν καλό, αλλά παράλληλα του κάνει και κακό γιατί τον συνηθίζει στο να δέχεται ελεημοσύνη και να μην προσπαθεί από μόνος του.


MArk το πρόβλημα είναι σχεδόν αλγεβρικό.
Εχει να κάνει με την κοινωνικά κόκκινη γραμμή που στην άλγεβρα είναι το μηδέν.
Μέχρι πριν την κρίση η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων κινούνταν στην συντριπτική πλειοψηφία των θεμάτων πάνω από το μηδέν.
Εκεί είναι όλη διαφορά. Το να πιεις έναν καφέ έξω με την γυναίκα σου μία φορά στο 15νθήμερο αντί κάθε μέρα είναι τελείως διαφορετικό από το να μην πίνεις ποτέ αντί μία φορά το 15νθήμερο για τους άλλους πλέον (πχ λέμε)
Το να μην πηγαίνουν τα παιδιά σου παρά στο πιο ταπεινό φροντηστήριο (όχι αναγνωρισμένο) και μόνον 2 φορές τη βδομάδα αντί στο καλυτερο κάθε μέρα δεν είναι το ίδιο με το να μην πηγαίνουν καθόλου όταν οι φίλοι τους πάνε έστω 2 φορές τη βδομάδα.

Όταν πας στο μηδέν ή στα αρνητικά αλλάζει εντελώς.
Πρώτα ήσουν το ίδιο ως αναλογία ώς κλάσμα αλλά εντός δηλαδή συμμετείχες.
Τώρα η αναλογία παραμένει ίσως ίδια γιατί όλο έπεσαν σε δυνατότητες αλλά με εσένα εκτός εντελώς.
Αλλάζει εντελώς τα πράγματα ο αποκλεισμός.
Η δυσαναλογία αντέχεται.
Ο αποκλεισμός όχι.

Αν "έβλαψαν" λοιπόν κάτι ήταν η αστρονομική αναλογία.
Όταν πάνε τόσοι πολλοί στον αποκλεισμό και εσύ μένεις αμείωτα εκεί δεν εξηγείται παρά δεν δίνεις τη δυνατότητα να μετέχει κάποιος σε μια ενδιάμεση κλίμακα διότι εσύ μάλλον είσαι ο μόνος που δεν κατούρησε στο πηγάδι.
Δεν πάει έτσι όμως
γι αυτό κόπηκαν τα δώρα τα εφάπαξ αλλιώς προς τι αυτό το πετσοκόψιμο ;
για λόγους συνετισμού ;
_________________
"Οι αρετές χάνονται μέσα στο συμφέρον, όπως τα ποτάμια μέσα στη θάλασσα" Φ.Ροσφουκώ
"Οι άνθρωποι αγωνίζονται πιο σκληρά για τα συμφέροντά τους παρά για τα δικαιώματά τους." Ναπολέων
"Ο άνθρωπος είναι ένα ζώο που κάνει παζάρια" Άνταμ Σμιθ
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
Ρουπέλιον
Πρύτανης


Εγγραφή: 24 Οκτ 2012
Δημοσιεύσεις: 909

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Δεκ 14, 2012 6:44 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

mark έγραψε:
_
Αλλά ας κάνουμε ένα άλλο πείραμα σκέψης.
Φαντάσου ότι σε είχαν απαγάγει, εσένα και κάποιον άλλο άνθρωπο και σου έλεγαν:

"Ένας από τους δυό σας πρέπει να πεθάνει, εσύ αποφασίζεις ποιος θα είναι αυτός."

Τι θα έκανες; Θα θυσίαζες τον εαυτό σου για να σωθεί ο άλλος; Θα προτιμούσες να σωθείς εσύ ο ίδιος; Δε θα έλεγες τίποτα; Η απόφασή σου, πού θα βασιζόταν; Στο ποιος είναι ο άλλος;
Αν ο άλλος ήταν το παιδάκι σου, τι θα αποφάσιζες; Αν ήταν το παιδάκι του γείτονα; Αν ήταν ο γείτονας; Η γυναίκα σου; Ο πατέρας σου; Ένα βρέφος; Ο ΓΑΠ, ο Βενιζέλος, ο Ομπάμα, ένας ναρκομανής, ένας παράλυτος, ένας διανοητικά καθυστερημένος;


Αυτό ιστορικά έχει συμβεί με τον Σπάρτακο σε μονομαχία ενώ ήταν σκλάβοι
Απαρνούμενος να σκοτώσει τον άλλο απελευθέρωσε το μυαλό του που σκεφτόταν με σημείο αναφοράς το κλουβί και όχι την ελευθερία και των δύο που εχθρότητα δεν είχαν κανέναν λόγο οπότε αντί να εκμεταλευτεί ο άλλος την παραίτησή του τελικά έγινε σύμμαχος σε μία τύπου έξοδο Μεσολογγίου απόδραση και από εκεί άρχισαν όλα.
Πρέπει να ετοιμάζεσαι και για μια θυσία αν χρειαστεί. Και τυχερός θα είσαι αν είχες τέτοια ευκαιρία έδωσες νόημα στη ζωή σου όσο εκατομμύρια καταχρεωμένοι υπερκαταναλωτές αστοί Αθηναίοι δεν θα καταφέρουν ποτέ και μόνο στα μπαράκια και στις βραδυνές μαλακίες του Κωστόπουλου θα ψάχνουν να βρουν
_________________
"Οι αρετές χάνονται μέσα στο συμφέρον, όπως τα ποτάμια μέσα στη θάλασσα" Φ.Ροσφουκώ
"Οι άνθρωποι αγωνίζονται πιο σκληρά για τα συμφέροντά τους παρά για τα δικαιώματά τους." Ναπολέων
"Ο άνθρωπος είναι ένα ζώο που κάνει παζάρια" Άνταμ Σμιθ
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
Ρουπέλιον
Πρύτανης


Εγγραφή: 24 Οκτ 2012
Δημοσιεύσεις: 909

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Δεκ 14, 2012 7:41 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

mark έγραψε:

Εγώ κάνω την εξής ερώτηση:

Αν όλοι οι άνθρωποι ήταν σαν εμάς, θα ήταν ο κόσμος ο ίδιος, καλύτερος, ή χειρότερος;


Δεν ξέρω αν θα ήταν καλύτερος ή χειρότερος αλλά σίγουρα θα κινδύνευε.

Η βιοποικιλότητα όπως ορίζεται και στην υπογραφή της Marias είναι η μόνη προστασία έναντι ξαφνικού θανάτου.

Γι' αυτό χρειαζόμαστε και το καλό και το κακό και όλα ακόμα και αυτόν που ξαφνικά σου δίνει ένα δώρο και εξαφανίζεται. Cool

ΟΛΑ εν σοφία.-
_________________
"Οι αρετές χάνονται μέσα στο συμφέρον, όπως τα ποτάμια μέσα στη θάλασσα" Φ.Ροσφουκώ
"Οι άνθρωποι αγωνίζονται πιο σκληρά για τα συμφέροντά τους παρά για τα δικαιώματά τους." Ναπολέων
"Ο άνθρωπος είναι ένα ζώο που κάνει παζάρια" Άνταμ Σμιθ
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
Επισκόπηση όλων των Δημοσιεύσεων που έγιναν πριν από:   
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Φιλοσοφικοί Προβληματισμοί Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες
Μετάβαση στη σελίδα Προηγούμενο  1, 2, 3, 4, 5  Επόμενο
Σελίδα 4 από 5

 
Μετάβαση στη:  
Δεν μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης





Μηχανισμός forum: PHPBB

© filosofia.gr - Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του.

Υλοποίηση, Φιλοξενία: Hyper Center