Θ.ΒοήθειαςΘ.Βοήθειας   ΑναζήτησηΑναζήτηση   Εγγεγραμμένα μέληΕγγεγραμμένα μέλη   Ομάδες ΧρηστώνΟμάδες Χρηστών  ΕγγραφήΕγγραφή  ΠροφίλΠροφίλ 
Συνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σαςΣυνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σας   ΣύνδεσηΣύνδεση 

Η απόρριψη της αιτιακής αναγκαιότητας και οι συνέπειές της
Μετάβαση στη σελίδα Προηγούμενο  1, 2, 3 ... 14, 15, 16 ... 32, 33, 34  Επόμενο
 
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Φιλοσοφικοί Προβληματισμοί
Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας :: Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας  
Συγγραφέας Μήνυμα
skapaneas
Πρύτανης


Εγγραφή: 13 Μάϊ 2007
Δημοσιεύσεις: 12421
Τόπος: Εδώ ........ Χρόνος: Τώρα ....... Τρόπος: Απλά + Λαϊκά

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Φεβ 07, 2011 9:25 pm    Θέμα δημοσίευσης: ο Ισομορφισμος Στη Φιλοσοφια Του Λογου Απάντηση με Συμπερίληψη

rakis
έγραψε:
Τετράγωνε,

όχι όχι δεν υπάρχει θέμα ενός τέτοιου δυισμού. Οι πολλαπλές εκφάνσεις του δέντρου μέσω των επιστημών ή της καθημερινότητας είναι υπαρκτές. Δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε πρότυπο που είναι η ουσία του αντικειμένου και σε αντίγραφο. Όλες οι εκφάνσεις είναι ομοιώματα,ολογράμματα χωρίς κάποιο βαθύτερο πρότυπο. Το θεμέλιο του αντικειμένου είναι η δυνατότητά του να εκφαίνεται μέσα από σχέσεις. Αυτό δε σημαίνει ότι είναι τα πάντα ή τίποτα. Και αυτό γιατί, επαναλαμβάνω, το αντικείμενο-δέντρο είναι που μας επιτρέπει να το γνωρίσουμε όπως το γνωρίζουμε. Αυτό είναι και το κριτήριο αληθείας.
Την κενή δυνατότητα του αντικειμένου να εκφαίνεται ανάλογα με τις κυρίαρχες σχέσεις δες την ως κενή(ανοικονομική) πολλαπλότητα.

Αυτή η κενή πολλαπλότητα είναι Σκαπανέα το Είναι ως Είναι. Υπάρχει, αλλά επειδή ως παράσταση υπάρχουν πάντα οι πολλαπλότητες στην οικονομία τους, στις σχεσιακές τους καταστάσεις, η κενή πολλαπλότητα είναι ήδη αποσυρμένη. Δεν έχει να κάνει με παραγωγή όπως είπες στο προηγούμενό σου ποστ.
Ελπίζω να βοήθησα.

Rakis

Συμφωνα με τη Φιλοσοφια του Λογου, με την οποια κινουμαι καθως (μαλλον) γνωριζεις, ο καθε κατασκευαστης λογου ειναι ελευθερος να ορισει τους δικους του κανονες κατανοησης ή ερμηνειας του κοσμου.

Ναι, δεν υπαρχει κανενας απολυτως περιορισμος στο τι θα δεχτει ως βαση για να αναπτυξει το λογισμο του και να εμβαθυνει την κατανοηση του περι του κοσμου, περι του ειναι, των ολογραμματων που αναφερεις πιο ανω και ο,τιδηποτε αλλο τον εξυπηρετει.

Σαφως ομως οφειλει να ορισει ποια ειναι η βαση του, η βαση του λογισμου του.

Γιατι αυτη η βαση εχει μια μοναδικη βαρυτητα μεσα στη θεωρια του και αυτη τη βαρυτητα τη χρωσταει στο νοημα της.

Πιο συγκεκριμενα.

Ο ορος κενη πολλαπλοτης που χρησιμοποεις για να αποδωσεις το αδιαφοριστο και θεμελιωδες και "απομακρο" ειναι, που αποτελει το θεμελιο του λογισμου σου εδω, στην παρουσα συζητηση, και ενδεχομενως και στον γενικοτερο υπαρξιακο λογισμο σου, ο ορος αυτος λοιπον ειναι αντιφατικος και μπερδευει το νου.

Το κενο ειναι ευνοητο οτι δηλωνει το αδειο, το μη εχον περιεχομενο, το μη δυναμενο να προκαλεσει οποιοδηποτε ερεθισμα στον ανθρωπο, γιατι για ανθρωπους μιλαμε.

Η πολλαπλοτης απο την αλλη πλευρα σημαινει κατασταση με θεμελιωδες χαρακτηριστικο το διαφορισμο στο περιεχομενο της.

Η πολλαπλοτης συνεπως οχι μονο εχει περιεχομενο, αλλά αυτο το περιεχομενο εμφανιζεται και με διαφορετικες εκφανσεις ωστε να νοειται ως πολλαπλον.

Ετσι λοιπον ο ορος κενη πολλαπλοτης σημαινει νοηματικα ( ως εικονα εσωτερικη ) : αδειος με περιεχομενο.

Ε, δεν μπορει να υπαρξει ικανοποιητικη κατανοηση της σκεψης σου οταν αναφερεσαι στο ειναι και "ακουμπας" σε ενα εκ προοιμιου αντιφατικο ορο για να την αποδωσεις ως εικονα πραγματικη !

Η προσπαθεια σου να ενταξεις στις πολλαπλοτητες το ειναι, ως κενη πολλαπλοτητα, ως μη πολλαπλοτητα, ως αρνηση της πολλαπλοτητας, ειναι φανερο οτι πεταει "εξω" το ειναι απο το λογισμο των πολλαπλοτητων, διοτι ενας χωρος που μιλαει για τις πολλαπλοτητες και μελεταει τις πολλαπλοτητες και προσεγγιζει τον κοσμο μεσα απο τις πολλαπλοτητες και αναπτυσσει νοηματα βασισμενα στις πολλαπλοτητες, δεν μπορει ταυτοχρονα ( Τυπικη Λογικη ) να μιλαει για τον κοσμο και με μη πολλαπλοτητα, με αρνηση της πολλαπλοτητας και διαγραφη της πολλαπλοτητας.

Τωρα θα μου πεις, και αυτο ειναι και το πιο δυσκολο σημειο (ισως) να καταλαβεις : και τι θα γινει εαν εγω ως ανθρωπος θελω να μιλησω για μη πολλαπλοτητα και ο λογισμος των πολλαπλοτητων δεν μου το επιτρεπει γιατι η αρνηση της πολλαπλοτητας απαγορευεται απο την Τυπικη Λογικη με την οποια λειτουργει ο νους μεσα στον κοσμο ; ; ;

Διοτι ας μη ξεχναμε οτι ο λογισμος των πολλαπλοτητων ειναι μια προσεγγιση μονο κατανοησης του κοσμου, μια ανθρωπινη κατασκευη λογου και αυτη καθεαυτη η προσεγγιση δεν απαγορευει στον κοσμο να εχει περιοχες μη πολλαπλες, οι οποιες υποχρεωτικα θα πρεπει να ενταχθουν στην θεωρια για να εχουμε πληρη κατα το δυνατον οψη του κοσμου μεσα απο αυτη.

Αυτες λοιπον οι περιοχες οι μη εντασσομενες λογικα και αμεσα στη θεωρια, πρεπει να κατανοηθουν υπο το πρισμα της θεωριας και να εισαχθουν σε αυτη με αλλη μορφη συμβατη με τη θεωρια και πιθανο και με διαφορετικο ρολο, απο αυτο που εννοουμε απλα και αμεσα και αβασανιστα.

Γιατι μη ξεχναμε οτι μια θεωρια παρουσιαζει με το δικο της τροπο μια οψη του κοσμου μεσα στην οποια τα πραγματα δεν ειναι οπως τα ξερουμε συνηθως.

Και επομενως δικαιολογειται απολυτα ο ισομορφισμος των ανενταχτων λογικα σε μια συγκεκριμενη θεωρια εννοιων και καταστασεων, ωστε αυτες ( εννοιες και καταστασεις ) να ειναι υπαρκτες και χειρισιμες μεσα σε αυτη τη θεωρια.
_________________
Ο ανθρωπος ειναι ο λογος του συμπαντος
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email
Tetragonos
Πρύτανης


Εγγραφή: 30 Νοέ 2010
Δημοσιεύσεις: 960

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Φεβ 07, 2011 9:49 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

rakis,

σε χάνω φίλε μου, αν θες συγκέντρωσε την θεωρία σου , τακτοποίησε την σκέψη σου και γράψε ένα κείμενο που δύσκολα θα παρερμηνευθεί.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
rakis
Πρύτανης


Εγγραφή: 22 Ιαν 2008
Δημοσιεύσεις: 2857

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Φεβ 07, 2011 10:48 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Ας ξαναπροσπαθήσω Σκαπανέα

skapaneas έγραψε:
Σύμφωνα με το οποιο απο την πολλαπλοτητα των οικονομικων πολλαπλοτητων υποχρεωτικα παραγεται μια νεα πολλαπλοτητα, μη ανηκουσα προφανως σε αυτην την πολλαπλοτητα.


Εμπνεόμενος από τα λόγια σου:

Το πέρασμα από τη μία πολλαπλότητα σε μία άλλη νέα σημαίνει/δείχνει ένα κενό.
Πού; Το κενό βρίσκεται ανάμεσα στο ένα-ως-αποτέλεσμα (το να καταμετριέται η νέα πολλαπλότητα)και στο-ένα-ως-λειτουργία (δουλεύοντας επάνω στην ασυνέπεια για να παραχθεί η συνέπεια,δηλ. να καταμετρηθεί η νέα πολλαπλότητα).
_________________
Truth springs from argument amongst friends

http://rakis1.wordpress.com/
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
Bugman
Πρύτανης


Εγγραφή: 03 Ιούλ 2003
Δημοσιεύσεις: 13585
Τόπος: Καλλιθέα

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Φεβ 08, 2011 12:08 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Skapaneas,
ασφαλώς το κενό στην πολλαπλότητα δεν μπορεί να υπάρχει, σύμφωνα με τον ορισμό και τα αξιώματα. Συμφωνώ με το 99% αυτών που γράφεις, εκτός από 1% και αυτό βρίσκεται στο σημείο που λες για "επιβίωση"....Στις πολλαπλότητες δεν μπορείς να κάνεις αναφορά σε πράγματα που έχουν νόημα μόνο στο μυαλό του ανθρώπου! Γιατί η επιβίωση είναι ένα τέτοιο πράγμα...Μια γάτα δεν "επιβιώνει" αλλά ζει. Η έννοια της επιβίωσης συναρτάται με ένα γεγονός...ενώ το γεγονός δεν είναι αίτιο της ζωής. Έτσι η επιβίωση ενώ έχει σχέση με την διάρκεια της ζωής, με ένα χαρακτηριστικό της δεν μπορεί να είναι και αίτιό της ταυτόχρονα. Στην πολλαπλότητα το χαρακτηριστικό έπεται δεν προηγείται! Το χαρακτηριστικό είναι η έκφανση, αυτό που φαντάζει σε έναν παρατηρητή. Η ίδια η πολλαπλότητα μπορεί να δώσει διαφορετικές παρατηρήσεις.
Εδώ θέλω να δούμε τη διαφορά της κλάσης και της παρουσίας. Κλάση ή είδος μπορεί να είναι οτιδήποτε αρκεί να μπορεί να περιγραφεί με έναν τρόπο που για εκείνον που το περιγράφει το βλέπει μοναδικό. Η κλάση ή το είδος όμως μπορεί να μην έχει φυσική παρουσία. Να είχε ή να έχει αργότερα, αλλά να μην έχει τώρα, την ώρα της περιγραφής. Η παρουσία είναι το αντικείμενο της κλάσης που πληρεί την περιγραφή και έχει ουσία. θα μπορούσε κανείς να δει την κλάση ή το είδος ως ιδέα. Η διαφορά με άλλες προσεγγίσεις είναι ότι η ιδέα περιγράφει αλλά δεν είναι ύπαρξη. Ανήκει σε αυτόν που την περιγράφει. Σε αντίθεση η ουσία της ιδέας, το αντικείμενο είναι ανεξάρτητο από εκείνον που το περιγράφει, δεν του ανήκει, δεν αποτελεί μέρος. Την πολλαπλότητα την βλέπω σαν αντικείμενο, ως πράγμα που έχει ουσία. Εκεί όμως που δεν είδα θεώρημα είναι στην δυνατότητα απλά αντικείμενα να κάνουν σύνθετα, έτσι ώστε οι απλές περιγραφές να δίνουν σύνθετες εντελώς διαφορετικές από τις απλές. Τότε αυτές οι διαφορετικές περιγραφές θα αναφέρουν χαρακτηριστικά που δεν θα βρίσκουμε στα απλά αντικείμενα. Με τον τρόπο αυτό νέα χαρακτηριστικά θα αναδύονται σύνθετα αντικείμενα. Και εδώ λέμε για τις περιγραφές...αλλά αφού αυτές σχετίζονται με τα αντικείμενα, τότε μπορούμε να μιλάμε για πολλαπλότητες ως συνθέσεις αντικειμένων...και τελικά η κάθε πολλαπλότητα, θα είναι μια σύνθεση ουσιών...με τη μέγιστη αυτή της συμπαντικής σύνθεσης, του ενός δηλαδή, που περιλαμβάνει όλα τα υπαρκτά χαρακτηριστικά. Έτσι φθάνουμε στην σκέψη ότι τα πάντα είναι ένα...με επιμέρους χαρακτηριστικά που δηλώνουν όμως τα επιμέρους αντικείμενα που συνθέτουν το ένα. Η λέξη δε χαρακτηριστικό δηλώνει την "διαφορά" αυτό που βγαίνει από το χάραγμα του ενός, που δεν γίνεται οπουδήποτε αλλά εκεί που μπορεί να γίνει, να αποτελεί περιγραφή. Κάθε χαρακτηριστικό διασπά ένα αντικείμενο σε μικρότερα. Φθάνουμε λοιπόν σε υπερχορδές, ότι μικρότερο υπάρχει, και ακόμα...ψάχνουμε αν αυτές είναι κυκλικές ή όχι (και άλλα χαρακτηριστικά δηλαδή, και άλλες διαφοροποιήσεις).
_________________
Σκορπίστε γνώση, μαζέψτε χαρά!

Η γνώση δεν μπορεί να πουληθεί: Γιατί ενώ κάθε εμπόρευμα μπορεί να επιστραφεί, η γνώση δεν μπορεί να επιστραφεί!
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
skapaneas
Πρύτανης


Εγγραφή: 13 Μάϊ 2007
Δημοσιεύσεις: 12421
Τόπος: Εδώ ........ Χρόνος: Τώρα ....... Τρόπος: Απλά + Λαϊκά

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Φεβ 08, 2011 10:02 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Bugman

Δυο απλες παρατηρησεις σε οσα λες

Και θα κοιταξω διεξοδικοτερα το κειμενο σου

1. Η εννοια της συνθεσης ειναι "εμφυτη" στην πολλαπλοτητα, εφ' αοσον αυτη δεν νοειται παρα μονο ως αντικειμενα που αλληλεπιδρουν.
Η αλληλεπιδραση που απο μαθηματικη σκοπια ειναι μια πραξη, δηλωνει και αναγαγει το πληθος σε "κατι" αλλο ενιαιο και μοναδικο, εκ στου αναδυεται η ιδιοτης που συνεπαγεται η ορισμενη αλληλεπιδραση (πραξη).
Με άλλα λογια η καθε ορισμενη αλληλεπιδραση συνεπαγεται μια συνθεση στα αντικειμενα η οποια θα ηταν διαφορετικη ως προ το δομικο αποτελεσμα και την ιδιοτητα την εκδηλουμενη δι' αυτου αν η πραξη - αλληλεπιδραση ηταν διαφορετικη.

π.χ. (προχειρα)

22+1 ανθρωποι χωριζονται σε δυο ομαδες και παιζουν ποδοσφαιρο.
Απο τη διαμορφουμενη πολλαπλοτητα λογω της "πραξης" ποδοσφαιρο αναδυεται μια ιδιοτητα α !

22+1 ανθρωποι αποφασιζουν και πραγματωνουν πορεια στο κεντρο της Πρεβεζας διαμαρτυρομενοι γιατι ο Δημαρχος κραταει ανοιχτη ακομα τη χωματερη.
Απο τη διαμορφουμενη πολλαπλοτητα αναδυεται μια αλλη ιδιοτητα β.

Ακομα και οι ιδιοι ανθρωποι να ειναι, πραγμα το οποιο μπορει να συμβει, εφ΄οσον βασει του 7ου αξιωματος καθε πραγματικη πολλαπλοτητα μπορει να διασπαστει στα συστατικα της οταν παψει να υφισταται και αρα να ανασυντεθει σε νεα πολλαπλοτητα με νεα αλληλεπιδραση, οι ιδιοτητες α και β που αναδεικνυονται ειναι διαφορετικες.

Αρα εχουμε τη συνθεση στην οποια αναφερεσαι και μαλιστα με τις ιδιες (ανθρωπο)πολλαπλοτητες σε διαφορετικες χρονικες στιγμες.

Και αυτο που καθιστα εφικτη τη συνθεση ειναι η εξ ορισμου υπαρχουσα στην πολλαπλοτητα αλληλεπιδραση - πραξη.

2. Το εν (ενα) στο οποιο αναφερεσαι ειναι ανεφικτο στη θεωρια των πολλαπλοτητων, οπως δειχνει καθαρα Το Θεωρημα Του Απειρου.
Με άλλα λογια δεν μπορεις να κλεισεις ολες τις πολλαπλοτητες σε μια και μοναδικη (αξ. 3) εξ ου (και οχι μονο βεβαια) και το Θεωρημα Του Απειρου.
Ειναι σα να βρισκεσαι σε τυχον σημειο ευθυγραμμου τμηματος και βαδιζοντας σημειο σημειο προς το ενα του ακρο, να προσδοκας να φτασεις στο ακρο αυτο.
Αδυνατον !
Γιατι παντα μετα απο καθε σημειο που θα πατας θα υπαρχει ακομα ενα τουλαχιστον στην πορεια σου που δεν θα ειναι το ακρο.
Αρα εξασφαλιζεται το μη καθολικο ΕΝ που ειχε θεσει ως "απαιτηση" στην αρχη ο rakis.
_________________
Ο ανθρωπος ειναι ο λογος του συμπαντος
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email
Bugman
Πρύτανης


Εγγραφή: 03 Ιούλ 2003
Δημοσιεύσεις: 13585
Τόπος: Καλλιθέα

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Φεβ 08, 2011 12:11 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Αυτό που δεν γίνεται να υπάρξει είναι μια περιγραφή των πάντων. Αλλά τα πάντα μπορούν λειτουργούν σαν ένα εφόσον όλα μαζί μπορούν να συνθέσουν μια πολλαπλότητα.
Το αμέσως επόμενο λογικό πρόβλημα είναι αν η ενιαία πολλαπλότητα έχει μόνιμο χαρακτήρα. Αν δεν έχει μόνιμο χαρακτήρα τότε ανήκει σε μια άλλη πολλαπλότητα που παρέχει αυτή την ιδιότητα. Αν έχει μόνιμο χαρακτήρα δεν σημαίνει ότι είναι παγωμένη...στο χρόνο αλλά ότι έχει ιδιότητες που μπορούν να μεταβληθούν σε κάποια όρια. Αυτά τα όρια διαμορφώνουν αυτά που μπορούν να περιγραφούν. Εμείς δηλαδή βρίσκοντας όρια αντιλαμβανόμαστε αντικείμενα. O Rakis, αν δεν κάνω λάθος, δηλώνει ότι η συνείδηση είναι εξωτερικό φαινόμενο..με την έννοια ότι το αντικείμενο δηλώνεται. Στην εκδοχή των ορίων υπάρχει το όριο συμμετέχει σε μια συλλογική πολλαπλότητα και το οποίο τη διαχωρίζει σε πολλαπλότητες "αντικείμενα". Τη λέξη αντικείμενο την έχω σε εισαγωγικά γιατί έχει έννοια μόνο εντός της συλλογικής πολλαπλότητας. Έτσι πολλαπλότητα, αντικείμενο και όριο να είναι τα τρία στοιχεία που ενώ διαφέρουν σε υπόσταση, συνθέτουν το υπάρχον, το καθένα που υπάρχει. Έτσι υπάρχει ας πούμε φτυάρι γιατί έχει περιγραφή, είναι υλικό και έχει όρια. Στην συλλογική πολλαπλότητα bugman-φτυάρι υπάρχει μια άλλη περιγραφή, ένα άλλο υλικό (είναι προφανές), και άλλα όρια. Μια σκέψη ξεχωρίζει από την ύπαρξη ως προς την έλλειψη του υλικού. Έτσι η πραγματοποίηση μιας σκέψης γίνεται όταν συνδεθεί το υλικό. Το σύμπαν λοιπόν δεν μπορεί να σκέφτεται γιατί δεν υπάρχει επιπλέον υλικό για να πραγματοποιηθούν σκέψεις. Έτσι αυτό που συμβαίνει εντός του σύμπαντος είναι να έχουμε το θάνατο υπάρξεων για να δώσουν τα υλικά για να υλοποιηθούν σκέψεις. Ο θάνατος λοιπόν δεν αλλάζει τη πολλαπλότητα, αλλά τις υπάρξεις. Αυτή την υπόθεση των υπάρξεων βάζει αυτός ο συλλογισμός!
_________________
Σκορπίστε γνώση, μαζέψτε χαρά!

Η γνώση δεν μπορεί να πουληθεί: Γιατί ενώ κάθε εμπόρευμα μπορεί να επιστραφεί, η γνώση δεν μπορεί να επιστραφεί!
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
skapaneas
Πρύτανης


Εγγραφή: 13 Μάϊ 2007
Δημοσιεύσεις: 12421
Τόπος: Εδώ ........ Χρόνος: Τώρα ....... Τρόπος: Απλά + Λαϊκά

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Φεβ 08, 2011 4:40 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

rakis
έγραψε:
Ας ξαναπροσπαθήσω Σκαπανέα

skapaneas
έγραψε:
Σύμφωνα με το οποιο απο την πολλαπλοτητα των οικονομικων πολλαπλοτητων υποχρεωτικα παραγεται μια νεα πολλαπλοτητα, μη ανηκουσα προφανως σε αυτην την πολλαπλοτητα.


Εμπνεόμενος από τα λόγια σου:

Το πέρασμα από τη μία πολλαπλότητα σε μία άλλη νέα σημαίνει/δείχνει ένα κενό.
Πού; Το κενό βρίσκεται ανάμεσα στο ένα-ως-αποτέλεσμα (το να καταμετριέται η νέα πολλαπλότητα)και στο-ένα-ως-λειτουργία (δουλεύοντας επάνω στην ασυνέπεια για να παραχθεί η συνέπεια,δηλ. να καταμετρηθεί η νέα πολλαπλότητα).

rakis

Μεταξυ των πολλαπλοτητων δεν νοειται κενο.
Και οχι μονο δεν νοειται αλλά δεν υπαρχει και δεν μπορει να υπαρξει κυριολεκτικα.
Και ετσι οπως το θετεις παραπανω αφηνεις να εννοηθει οτι εξαφανιζεται η μια και εμφανιζεται η αλλη και αρα ενδιαμεσα (χρονικα) στη μια και στην αλλη υπαρχει κενο (χρονου).
Στην πραγματικοτητα ομως κατι τετοιο δεν υφισταται, δεν μπορει να υφιστατα...
Γιατι η μια πολλαπλοτητα παραγεται (γεννιεται) απο την αλλη, χωρις να παψει να υφισταται η πρωτη.
Αυτη ειναι η αναφορα μου στην εμφανιση, της λεγομενης απο σενα της ανοικονομικης πολλαπλοτητας, απο την πολλαπλοτητα των οικονομικων πολλαπλοτητων.

Το παρακατω απλο θεωρημα, μπορει να διευκρινησει την ιδεα αυτη
_________________
Ο ανθρωπος ειναι ο λογος του συμπαντος
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email
skapaneas
Πρύτανης


Εγγραφή: 13 Μάϊ 2007
Δημοσιεύσεις: 12421
Τόπος: Εδώ ........ Χρόνος: Τώρα ....... Τρόπος: Απλά + Λαϊκά

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Φεβ 08, 2011 4:44 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη


    Θεωρημα Της Μη Κενοτητας
    " Δεν ειναι δυνατον να υπαρξει κατι κενο "

    Αποδειξη
    Εστω ο,τι το Α υπαρχει και ειναι κενο
    Πραγμα που σημαινει οτι δεν υπαρχει σε αυτο περιεχομενο
    Αρα το Α δεν δυναται να εμπεριεχει εστω και μια πολλαπλοτητα
    Ομως συμφωνα με το αξ. 1 : παν ο,τι υπαρχει υφισταται ως πολλαπλοτης
    Και επομενως αφου το Α υπαρχει ειναι πολλαπλοτης
    Οπότε εφόσον συμφωνα με το αξ. 2 : Καθε πολλαπλοτης αποτελειται παντοτε απο διαφορες πολλαπλοτητες, το Α οφειλει να εμπεριεχει πολλαπλοτητες αφου ειναι υπαρκτο.
    Αυτο ομως αποκλειεται να συμβαινει απο την υποθεση οτι το Α ειναι κενο.
    Αρα το Α δεν δυναται να υπαρχει. ο.ε.δ.


Και μια πραγματικα εκπληκτικη συνεπεια αυτου του θεωρηματος, ειναι η βεβαιοτητα μας πλεον, με βαση τη θεωρια παντα, οτι ο χωρος που μεσολαβει αναμεσα στα πραγματα - αντικειμενα του κοσμου μας, τον οποιο εμεις αβασανιστα και αβιαστα θεωρουμε κενο, στην πραγματικοτητα δεν ειναι κενος γιατι δεν μπορει να υπαρξει ως κενος.

Και πραγματι ο χωρος αυτος ειναι πληρης απο την πολλαπλοτητα των αλληλεπιδρασεων μας, ωστε να δυναμεθα να αποτελουμε πολλαπλοτητα.

Και οπως ειχα σημειωσει σε προηγουμενη δημοσιευση μου : το κενο ( οφειλει να ) ισομορφιζεται στη θεωρια των πολλαπλοτητων με τροπο που να ταιριαζει με το πλαισιο της !

Να λοιπον που απο ο,τι φαινεται, αυτο που συνηθως αντιλαμβανομαστε και ονομαζουμε κενο, στη θεωρια των πολλαπλοτητων ειναι η πολλαπλοτητα των αλληλεπιδρασεων μεταξυ των αντικειμενων.
_________________
Ο ανθρωπος ειναι ο λογος του συμπαντος
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email
Tetragonos
Πρύτανης


Εγγραφή: 30 Νοέ 2010
Δημοσιεύσεις: 960

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Φεβ 08, 2011 5:05 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Σκαπανέα για να συνεχίσεις την σπουδή σου λάβε υπόψιν σου τα εξής


1.Για ένα αντικείμενο, π.χ το x, και για ένα σύνολο, π.χ. Α, ισχύει μια και μόνο μια από τις παρακάτω δυο (απόλυτα διαζευκτικές) σχέσεις: το χ ανήκει στο Α ή το χ δεν ανήκει στο Α
2. Για κάθε σύνολο Α ισχύει (το Α δεν ανήκει στο Α)
Δηλαδή δεν υπάρχει σύνολο που να περιέχει ως στοιχείο τον εαυτό του.. Για τον παραπάνω λόγο ισχύει και η παρακάτω πρόταση:
3. Δεν υπάρχει σύνολο που να περιέχει ως στοιχεία όλα τα σύνολα (αφού τότε θα περιείχε και τον εαυτό του, γεγονός που απαγορεύεται ρητά στη Θεωρία Συνόλων).
4. Αν δεν εφαρμοστούν οι παραπάνω κανόνες προκύπτουν άτοπα (παράλογα) συμπεράσματα.


Καθώς και τα παρακάτω




Ιστορική ανασκόπηση της Θεωρίας Συνόλων


Από πολύ παλιά, οι μαθηματικοί εξέταζαν τα σύνολα αντικειμένων κάποιου είδους και οι στοιχειώδεις έννοιες της σύγχρονης θεωρίας συνόλων υπονοούνται σε πολλά κλασσικά κείμενα. Ο πρώτος που εντόπισε τη δυσκολία να δοθεί ο ορισμός του συνόλου, χωρίς μάλιστα να το γνωρίζει, ήταν ο Έλληνας φιλόσοφος Επιμενίδης το 6ο αιώνα π.χ.. Αυτός είπε ότι << όλοι οι κρητικοί είναι ψεύτες >>, αλλά δεδομένου ότι και αυτός ήταν κρητικός, συμπεραίνουμε ότι αν έλεγε την αλήθεια ήταν ψεύτης και αντίστροφα. Το ίδιο πρόβλημα πραγματεύτηκε και ο φιλόσοφος Ευβουλίδης τον 4ο αιώνα π.χ. ίσως φανεί ότι τα προβλήματα αυτά δεν είναι πάρα πολύ σοβαρά, όμως όταν τον 19ο αιώνα οι μαθηματικοί προσπάθησαν να ορίσουν τα σύνολα προσέκρουσαν σ' αυτό ακριβώς το πρόβλημα.


Η έννοια του απείρου εμφανίζεται στην αρχαία Ελλάδα και αποτελούσε πηγή έμπνευσης για τα παράδοξα του Ζήνωνα (490 - 430 π.Χ.). Το πιο γνωστό από αυτά είναι του Αχιλλέα και της χελώνας. Σύμφωνα με αυτό << ο Αχιλλέας δεν μπορεί να φτάσει ποτέ μια χελώνα που προπορεύεται εμπρός του>>. Έστω ότι η αρχική απόσταση του Αχιλλέα από τη χελώνα είναι d_0. Όταν ο Αχιλλέας φτάσει στο σημείο από το οποίο ξεκίνησε η χελώνα, η χελώνα θα έχει προχωρήσει λίγο και θα έχει διανύσει απόσταση d_1. Διανύοντας ο Αχιλλέας την απόσταση d_1, η χελώνα θα έχει διανύσει την απόσταση d_2. Αυτό το σκεπτικό μπορεί να συνεχιστεί συνέχεια. Οπότε ο Αχιλλέας δε θα πιάσει τη χελώνα ποτέ.




Η απάντηση στο παράδοξο αυτό είναι ότι ο Αχιλλέας θα πιάσει τη χελώνα μετά από απόσταση d, όπου d είναι ο μικρότερος πραγματικός αριθμός που είναι μεγαλύτερος από τους αριθμούς
d_0, d_0+d_1, d_0+d_1+d_2,…

Ο G. Cantor (1845-1918) γεννήθηκε στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας από γονείς που είχαν μεταναστεύσει από τη Δανία. Σε ηλικία 11 ετών βρέθηκε μαζί με τους γονείς του στη Φρανκφούρτη και πάλι ως μετανάστης όπου πέρασε και το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Από το 1874 με μια σειρά δημοσιεύσεων έθεσε τις βάσεις της θεωρίας συνόλων.

Σύμφωνα με τον G. Cantor ως σύνολο θα εννοούμε << μια συλλογή αντικειμένων διακεκριμένων και πλήρως καθορισμένων που λαμβάνονται από τον κόσμο είτε της εμπειρίας μας είτε της σκέψης μας >>. Τα αντικείμενα ενός συνόλου τα ονόμασε it στοιχεία του συνόλου και θεώρησε ότι δύο σύνολα είναι ίσα όταν έχουν ακριβώς τα ίδια στοιχεία. Επίσης, έδωσε τον ορισμό του κενού συνόλου, το οποίο συμβόλισε  , ως ένα σύνολο που δεν περιέχει κανένα στοιχείο.

Ο G. Cantor απέδειξε ότι το σύνολο των ρητών αριθμών έχει το ίδιο πλήθος στοιχείων με το σύνολο των ακεραίων και ότι το ανοικτό διάστημα (0,1) δεν είναι αριθμήσιμο. Η τελευταία απόδειξη έχει μείνει στην Ιστορία των μαθηματικών ως η διαγώνιος μέθοδος του Cantor.

Ο G. Cantor παρατήρησε ότι όλα τα απειροσύνολα δεν είναι ίδια και τελικά βασιζόμενος στην παρατήρηση αυτή έκτισε μια ολόκληρη υπερπεπερασμένη αριθμητική. Η θεωρία συνόλων του Cantor αντιμετωπίστηκε αρχικά με δυσπιστία από την πλειονότητα των μαθηματικών της εποχής εκείνης για την ισχύ και το βάρος των αποτελεσμάτων της. Αξίζει να σημειωθεί η διαμάχη του Γερμανού μαθηματικού Kronecker (1823-1891) με τον G. Cantor που απέτρεψε τον διορισμό του Cantor από το Πανεπιστήμιο του Βερολίνου.

Στη δεκαετία του 1890 - 1900 απέκτησε ένθερμους υποστηρικτές και η θεωρία του άρχισε να βρίσκει εφαρμογή στην Ανάλυση και τη Γεωμετρία. Ο Hilbert υποστήριξε ότι << κανείς δεν πρόκειται να μας στερήσει τον παράδεισο που δημιούργησε ο Cantor για μας >>. Δυστυχώς όμως το τέλος της ζωής του Cantor δεν ήταν καλό αφού πέθανε το 1918 σ'ένα ψυχιατρείο στα Halle.

Ο R. Dedekind (1831-1916) ήταν φίλος του Cantor και μελέτησε και αυτός τα απειροσύνολα.
Αναρωτήθηκε για τη διαφορά που έχει ένα συνεχές γεωμετρικό μέγεθος με το σύνολο των ρητών αριθμών και προσπάθησε να δώσει απάντηση στο ερώτημα αυτό.

Ασχολήθηκε με τη θεμελίωση των φυσικών αριθμών και το 1888 επέλεξε πέντε αξιώματα για τη θεμελίωση αυτή. Τα αξιώματα αυτά τα οποία αργότερα ο G. Peano (1858-1932) τα εξέφρασε σε συμβολική γλώσσα και έγιναν γνωστά ως << Αξιώματα του Peano>>. Τα αξιώματα
αυτά είναι:

Α1: Υπάρχει ένας τουλάχιστον φυσικός αριθμός, το μηδέν 0.

Α2: Κάθε φυσικός αριθμός n έχει ένα επόμενο φυσικό αριθμό, που τον συμβολίζουμε με n+1.

Α3: Δεν υπάρχει φυσικός αριθμός που να έχει επόμενο το 0.

Α4: Δεν υπάρχουν διαφορετικοί μεταξύ τους φυσικοί αριθμοί που να έχουν τον ίδιο επόμενο.

Α5: Αν ένα σύνολο αριθμών S περιέχει το 0 καθώς και τον επόμενο κάθε αριθμού που ανήκει στο S, τότε το σύνολο S συμπίπτει με το σύνολο των φυσικών αριθμών.


Το Αξίωμα Α5 είναι γνωστό ως το αξίωμα της it μαθηματικής επαγωγής.

Ο R. Dedekind ασχολήθηκε επίσης με τη θεμελίωση των πραγματικών αριθμών. Περίφημες είναι οι << τομές Dedekind>> και όρισε το σύνολο των πραγματικών αριθμών σαν το σύνολο των τομών ρητών αριθμών. Η θεμελίωση αυτή διαφέρει από αυτή του Cantor ο οποίος για τη θεμελίωση των πραγματικών αριθμών χρησιμοποίησε τις ακολουθίες Cauchy των ρητών αριθμών αντί για τις τομές των ρητών αριθμών του Dedekind.

O Γερμανός μαθηματικός F.L.G. Frege (1848-1925) ασχολήθηκε με τη θεμελίωση της θεωρίας συνόλων, έδωσε τον ορισμό του πληθικού αριθμού και στα βιβλία του με τίτλο << οι βάσεις της αριθμητικής >> και << βασικοί νόμοι της αριθμητικής >> προσπάθησε να παρουσιάσει τα βασικά σύνολα των αριθμών και τις πράξεις αυτών με τη βοήθεια του πληθικού αριθμού.

Το 1902 ο B. Russell (1872-1970) θεώρησε την ιδιότητα:

P(x): << Το x είναι σύνολο και δεν είναι στοιχείο του x>>.

Οπότε ένα σύνολο x είναι στοιχείο του A=x: P(x) } τότε και μόνο τότε όταν δεν είναι στοιχείο του x. Συνεπώς, αν x=A, τότε το A είναι στοιχείο του A τότε και μόνο τότε όταν το A δεν είναι στοιχείο του A. Το παράδοξο αυτό είναι γνωστό ως το παράδοξο του Russell. Το πρόβλημα αυτό όμως όπως και διάφορα άλλα προβλήματα αντιφατικότητας αντιμετωπίστηκαν με την αξιωματική θεμελίωση της θεωρίας συνόλων. Κατασκευάστηκαν δηλαδή συστήματα από << θεμελιώδεις >> ιδιότητες, οι οποίες καλούνται αξιώματα, την αλήθεια των οποίων δεχόμαστε και κατόπιν από τις ιδιότητες αυτές προκύπτει οποιαδήποτε άλλη ιδιότητα. Ένα τέτοιο σύστημα αξιωμάτων για να είναι παραδεκτό πρέπει να έχει τα εξής γνωρίσματα:

(1) Να είναι πλήρες, δηλαδή να στηρίζει και να καλύπτει ολόκληρη τη θεωρία για την οποία έχουν δημιουργηθεί.

(2) Να είναι ανεξάρτητο, δηλαδή κανένα αξίωμα να μην προκύπτει ως συνέπεια των άλλων αξιωμάτων.

(3) Να είναι ελεύθερο αντιφάσεων, δηλαδή μια πρόταση και η άρνηση της πρότασης αυτής δεν μπορεί να προκύπτουν από το σύστημα αξιωμάτων που έχουμε θεσπίσει για την ανάπτυξη της θεωρίας.



Γενικότερα τα παράδοξα της θεωρίας συνόλων είναι δύο διαφορετικών ειδών:

(1) Τα λογικά παράδοξα, τα οποία προκύπτουν απο τη λανθασμένη χρήση της λογικής και τα

(2) Τα σημασιολογικά παράδοξα, τα οποία προκύπτουν απο την λανθασμένη χρήση της γλώσσας.

Το απλούστερο λογικό παράδοξο είναι το παράδοξο του Russell, που περιγράψαμε παραπάνω, που δημιουργήθηκε το 1902 και βρέθηκε επίσης ανεξάρτητα απο τον Zermelo.

Το χαρακτηριστικότερο των σημασιολογικών παραδόξων είναι το παράδοξο του Berry. Συμφωνα με τον Berry, έστω ότι ολες οι λέξεις της ελληνικής γλώσσας παρατίθενται σε κάποιο λεξικό. Εστω T το σύνολο των φυσικών αριθμών που μπορούν να περιγραφούν σε λιγότερες απο είκοσι λέξεις. Δεδομένου ότι υπάρχει ένας πεπερασμένος αριθμός ελληνικών λέξεων που μπορούν να περιγράψουν αυτούς τους φυσικούς αριθμούς, προφανώς το σύνολο T είναι πεπερασμένο.
Επομένως << υπάρχει τουλάχιστον ένας φυσικός αριθμός που δεν μπορεί να περιγραφεί σε λιγότερες απο είκοσι λέξεις >>. Εξ' ορισμού αυτός ο αριθμός δεν ανήκει στο σύνολο T. όμως ήδη εμείς τον περιγράψαμε με δεκαπέντε λέξεις. Συνεπώς πρέπει να ανήκει στο σύνολο T. οπότε καταλήγουμε σε αντίφαση.

Όμως η θεωρία συνόλων δεν καταργήθηκε λόγω των αντινομιών αλλά επιδιώχθηκαν τρόποι που θα στήριζαν τα κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα της θεωρίας συνόλων αποβάλλοντας τα παράδοξα.

Το 1908 ο E. Zermelo (1871-1953) παρουσίασε σαν μια πρώτη προσπάθεια αξιωματικής θεμελίωσης της θεωρίας συνόλων ένα σύστημα αξιωμάτων. Αργότερα ο A. Fraenkel (1891-1965)
πρόσθεσε ένα ακόμη αξίωμα στο σύστημα αξιωμάτων που είχε προτείνει ο E. Zermelo και το 1925 προστέθηκε ένα ακόμη αξίωμα, η πατρότητα του οποίου δεν είναι γνωστή.

O K. Gddotodel (1906-1978) το 1931 έδωσε ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα ότι δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι τα αξιώματα της θεωρίας συνόλων δεν θα μας οδηγήσουν σε αντιφάσεις. Το
1940 απέδειξε ότι το αξίωμα της επιλογής είναι απαραίτητο για την Ανάλυση και είναι συμβιβαστό με τα άλλα αξιώματα της θεωρίας συνόλων.

Το 1963 ο Paul Cohen απέδειξε ότι το αξίωμα της επιλογής είναι ανεξάρτητο των άλλων αξιωμάτων.

O J. von Neumann (1903-1957) γεννήθηκε στη Βουδαπέστη και στα 23 του χρόνια παρουσίασε ένα σύστημα αξιωμάτων για τη θεωρία συνόλων εναλλακτικό του συστήματος αξιωμάτων των
Zermelo και Fraenkel. Από το 1927 έως το 1930 δίδαξε στα πανεπιστήμια του Αμβούργου και Βερολίνου και το 1930 πήγε στο Princeton του New Jersey. θεωρείται από τους πιο δημιουργικούς και πολύπλευρους μαθηματικούς του αιώνα μας.Το εναλλακτικό σύστημα αξιωμάτων που παρουσίασε ο J. vonnewline Neumann είναι γνωστό ως σύστημα αξιωμάτων των Bernays,newline Gddotodel and von Neumann. Αποδείχθηκε ότι στις θεωρίες Zermelo newline - Fraenkel και Bernays - Gddotodel - von Neumann ισχύουν οιίδιες ακριβώς προτάσεις για τα σύνολα. Η διαφορά που υπάρχει είναι ότι στη θεωρία των Bernays - Gddotodel - von Neumann
δίνεται η έννοια της κλάσης. Τα πάντα στη θεωρία αυτή είναι κλάσεις, ενώ τα σύνολα είναι κλάσεις που είναι στοιχεία άλλων κλάσεων.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Tetragonos
Πρύτανης


Εγγραφή: 30 Νοέ 2010
Δημοσιεύσεις: 960

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Φεβ 08, 2011 5:06 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Καλή συνέχεια στο δυσκολο έργο που επέλεξες.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
rakis
Πρύτανης


Εγγραφή: 22 Ιαν 2008
Δημοσιεύσεις: 2857

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Φεβ 08, 2011 5:32 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Σκαπανέα, πουθενά δεν εννόησα το κενό ως κυριολεκτικό κενό, αλλά μιλώντας διαρκώς για κίνηση, η πολλαπλότητα που ονομάζω ως κενό, ανοικονομική, ασυνεπής, στ'αγγλικά pure, incosistent, είναι η κίνηση που επιτρέπει τις συνεπείς πολλαπλότητες.

Μετά, σε αφηρημένο επίπεδο , σκοπίμως δε μιλώ για πράγματα, αλλά για πολλαπλότητες ακριβώς για έμφαση στους οικονομικούς (μετα)σχηματισμούς.
_________________
Truth springs from argument amongst friends

http://rakis1.wordpress.com/
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
skapaneas
Πρύτανης


Εγγραφή: 13 Μάϊ 2007
Δημοσιεύσεις: 12421
Τόπος: Εδώ ........ Χρόνος: Τώρα ....... Τρόπος: Απλά + Λαϊκά

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Φεβ 08, 2011 5:40 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Tetragonos
έγραψε:
Καλή συνέχεια στο δυσκολο έργο που επέλεξες.

Τετραγωνε σε ευχαριστω και για τα δυο αλλά θεωρω οτι ειναι συλλογικη δουλεια...

Και ενα ερωτημα για σενα ως τετραγωνης λογικης που εισαι !

Λες :

Παράθεση:
Σύμφωνα με τον G. Cantor
ως σύνολο θα εννοούμε << μια συλλογή αντικειμένων διακεκριμένων και πλήρως καθορισμένων που λαμβάνονται από τον κόσμο είτε της εμπειρίας μας είτε της σκέψης μας >>.
Τα αντικείμενα ενός συνόλου τα ονόμασε it στοιχεία του συνόλου και θεώρησε ότι δύο σύνολα είναι ίσα όταν έχουν ακριβώς τα ίδια στοιχεία.
Επίσης, έδωσε τον ορισμό του
κενού συνόλου, το οποίο συμβόλισε  , ως ένα σύνολο που δεν περιέχει κανένα στοιχείο.


Πως ειναι λοιπον δυνατον να υπαρξει κενο συνολο, και πολυ περισσοτερο να οριστει κενο συνολο, αφου εξ ορισμου το συνολο ειναι συλλογη αντικειμενων διακεκριμενων και πληρως καθορισμενων ;
Φαινεται οτι ο ορισμος του κενου συνολου αντιφασκει με τον ορισμο του συνολου.

μια συλλογή αντικειμένων διακεκριμένων και πλήρως καθορισμένων που λαμβάνονται από τον κόσμο είτε της εμπειρίας μας είτε της σκέψης μας
ειναι κενη, οταν ειναι ( ;;; )
μια συλλογη η οποια δεν περιεχει αντικειμένα διακεκριμένα και πλήρως καθορισμένα που λαμβάνονται από τον κόσμο είτε της εμπειρίας μας είτε της σκέψης μας.

Τοτε δεν ειναι συλλογη, δεν μπορει να νοηθει ως συλλογη

Και πραγματικα στην θεωρια των πολλαπλοτητων, οπως φαινεται παραπανω στο Θεωρημα Της Μη Κενοτητας, το κενο δεν μπορει να υπαρξει οπως το εννοουμε...
Κατι αδειο δηλαδη...

Η γνωμη σου ;
_________________
Ο ανθρωπος ειναι ο λογος του συμπαντος
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email
rakis
Πρύτανης


Εγγραφή: 22 Ιαν 2008
Δημοσιεύσεις: 2857

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Φεβ 08, 2011 5:52 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Και πραγματικα στην θεωρια των πολλαπλοτητων, οπως φαινεται παραπανω στο Θεωρημα Της Μη Κενοτητας, το κενο δεν μπορει να υπαρξει οπως το εννοουμε...
Κατι αδειο δηλαδη...

Αυτό προσπαθώ να σου πω φίλε Σκαπανέα τόσες σελίδες...

Confused

Αλλά αφού συναντηθήκαμε αυτό είναι πολύ καλό.
Έγινε ένα βήμα
_________________
Truth springs from argument amongst friends

http://rakis1.wordpress.com/
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
skapaneas
Πρύτανης


Εγγραφή: 13 Μάϊ 2007
Δημοσιεύσεις: 12421
Τόπος: Εδώ ........ Χρόνος: Τώρα ....... Τρόπος: Απλά + Λαϊκά

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Φεβ 08, 2011 6:04 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

rakis
έγραψε:
Σκαπανέα, πουθενά δεν εννόησα το κενό ως κυριολεκτικό κενό, αλλά μιλώντας διαρκώς για κίνηση, η πολλαπλότητα που ονομάζω ως κενό, ανοικονομική, ασυνεπής, στ'αγγλικά pure, incosistent, είναι η κίνηση που επιτρέπει τις συνεπείς πολλαπλότητες.

Μετά, σε αφηρημένο επίπεδο , σκοπίμως δε μιλώ για πράγματα, αλλά για πολλαπλότητες ακριβώς για έμφαση στους οικονομικούς (μετα)σχηματισμούς.

Τοτε δεν διαφωνουμε επ' αυτου, γιατι και με το Θεωρημα Της Μη Κενοτητας, το συμβατικα κενο καλυπτεται απο την πολλαπλοτητα των αλληλεπιδρασεων.
Που "εσυ" το αποδιδεις σε κινησεις...
Που δεν ξερω αν ειναι ακριβως το ιδιο...
Διοτι οι μεν κινησεις ειναι ορατες αλλαγες θεσεων των πολλαπλοτητων.
Ενω οι αλληλεπιδρασεις ειναι ενεργειακες ροες απο την μια πολλαπλοτητα στην αλλη.
Και στην περιπτωση που η ενεργεια θεωρηθει ή νοηθει κυματοσωματιδιακα, αυτες οι ροες της ειναι κινησεις των κυματοσωματιδιων της και οχι την πολλαπλοτητων που αλληλεπιδρουν δι' αυτης.

Παρ' ολα αυτα ο ορισμος παραπανω στην παραθεση του κενου ως ασυνεπους πολλαπλοτητας, ειναι ασαφης...
Τι παει να πει κινηση που επιτρεπει τις πολλαπλοτητες ;
Δηλαδη αυτη η κινηση δεν ειναι πολλαπλοτητα ;
Τους επιτρεπει να δημιουργηθουν, να παραχθουν, να λειτουργησουν, αλλά αυτη η ιδια δεν ειναι πολλαπλοτητα ;
Τοτε δεν εχει θεση μεσα στη θεωρια των πολλαπλοτητων...
Ειναι ξενο σωμα και αρα μη μετεχουσα και μη μελετωμενη καθ' οιονδηποτε τροπο στη θεωρια των πολλαπλοτητων.
Εκτος και οριστει με ακριβεια το τι σημαινει το κενο ειναι ασυνεπης πολλαπλοτης

Και τουτο διοτι, συμφωνα με το 1ο αξιωμα : παν ο,τι υπαρχει υφισταται ως πολλαπλοτης !
_________________
Ο ανθρωπος ειναι ο λογος του συμπαντος


Έχει επεξεργασθεί απο τον/την skapaneas στις Τρι Φεβ 08, 2011 6:09 pm, επεξεργάσθηκε 1 φορά συνολικά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email
rakis
Πρύτανης


Εγγραφή: 22 Ιαν 2008
Δημοσιεύσεις: 2857

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Φεβ 08, 2011 6:07 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

"Δηλαδη αυτη η κινηση δεν ειναι πολλαπλοτητα ;
Τους επιτρεπει να δημιουργηθουν, να παραχθουν, να λειτουργησουν, αλλά αυτη η ιδια δεν ειναι πολλαπλοτητα ;
Τοτε δεν εχει θεση μεσα στη θεωρια των πολλαπλοτητων... "

Αυτή είναι η ανοικονομική πολλαπλότητα που δεν μπορεί να διαβαστεί από τις οικονομικές πολλαπλότητες.
_________________
Truth springs from argument amongst friends

http://rakis1.wordpress.com/


Έχει επεξεργασθεί απο τον/την rakis στις Τρι Φεβ 08, 2011 6:32 pm, επεξεργάσθηκε 1 φορά συνολικά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
Επισκόπηση όλων των Δημοσιεύσεων που έγιναν πριν από:   
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Φιλοσοφικοί Προβληματισμοί Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες
Μετάβαση στη σελίδα Προηγούμενο  1, 2, 3 ... 14, 15, 16 ... 32, 33, 34  Επόμενο
Σελίδα 15 από 34

 
Μετάβαση στη:  
Δεν μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης





Μηχανισμός forum: PHPBB

© filosofia.gr - Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του.

Υλοποίηση, Φιλοξενία: Hyper Center